Led by a beating heart.

To the right, to the left. We will fight. To the death.

Een siddering glijd over de nauwelijks gespierde rug van de jongen heen wanneer hij het ijskoude water over hem heen gooit. Warm water is een privilege geworden, een hoogstandje voor de meer gelukkigen. En Jeremy's geluk zit hem de laatste tijd meer tegen als voor. Eten was de afgelopen weken schaars geweest, en de gevolgen daarvan waren nu duidelijk zichtbaar op Jeremy's lichaam. Het weinige vet wat deze jongen had, is verdwenen onder de druk van zijn overlevings-manoeuvres. Ribben prikken nu tegen zijn sneeuwwitte huid aan, open en kwetsbaar. Rillend van de kou schud hij zijn haren van links naar rechts, de druppels water door de ruimte heen schietend. Eenmaal er geen druppel meer van zijn punten naar beneden druppelt, trekt hij gauw zijn boxer en broek aan. De onmiddellijke warmte brengt weer kleur in het gezicht van Jeremy waardoor hij er levend uit ziet. Het is die kleur in zijn wangen die hem bij zinnen houd, die hem zeggen dat het leven het waard is om voor te vechten, dat hij niet gek geworden is en nog steeds tot de levenden hoort.

Vluchtig gooit hij een trui over de rest van zijn onbedekte sneeuwwitte huid. Dit laatste zorgt er zelfs voor dat zijn linker mondhoek eventjes omhoog gaat. Gehypnotiseerd door de plotseling behaaglijke warmte ziet Jeremy even de nood van weggaan niet in. Voor nog heel even langer wilt hij genieten van dit nostalgisch warme gevoel wat druk bezig is met zijn aderen opwarmen. Met een tevreden en warm gevoel gaat hij zitten, dan liggen. Het duurt niet lang voordat slaap hem komt storen, een overduidelijk lichamelijke reactie op de oh zo gemiste warmte. Vechtend tegen zijn eigen hormonen om niet in slaap te vallen, begint hij zich te focussen op zijn omgeving. Hij bevind zich in een houten huisje, aan de rand van Bakersfield. Een van de routine plekken die Jeremy in de korte tijd dat hij alleen is gevormd heeft. Een steek van eenzaamheid gaat door Jeremy's kalm kloppende hart heen. Alleen, het woord alleen al brengt een bittere nasmaak met zich mee. Voor bijna anderhalf jaar red Jeremy zich al alleen, zonder iemand anders, alleen. Een jongen van nu 17 jaar die de wereld in een keer op een hele andere manier ziet. Waar eerst feesten en plezier hebben voorop stonden staat nu eten, drinken en onderdak. Heel even droomt hij weg naar de 'oude' dagen. De dagen worden weer kouder en kerstmis staat op de stoep. Kerstmis, een plek voor vrienden en familie. Hij kan zich nog zo herinneren hoe hij ontevreden was met het cadeau wat hij gekregen had de 'laatste' gezamenlijke kerstmis. Hoe dom en kortzichtig was hij toen. Misschien had hij in die tijd net wat meer moeten genieten, net wat meer uit het leven moeten halen. Het ging allemaal te snel. Er zijn nog zoveel dingen die hij tegen zijn familie had moeten zeggen. Dat hij houdt van zijn ouders, dat hij zijn zusje het meest mooie wezen op aarde vind en dat hij zijn ouders dankbaar was voor alles wat ze gedaan hadden. Nu is het te laat bedenkt Jeremy zich bitter, de koude tranen die langs zijn wangen naar beneden glijden negerend.

Buiten valt de godverdommense regen nog steeds met bakken uit de hemel. Alsof het leven nog niet kut genoeg is, moeten de weergoden er nog een schepje bovenop doen. Zuchtend komt Jeremy overeind, de onbenutte slaap uit zijn ogen wrijvend. 'Time to move' Fluistert hij tegen zichzelf, wie anders is er om het te horen tenslotte? Traag vist hij zijn schuine backpack van de grond af en loopt hij naar een andere ruimte in het huis. Dit is, of was wat hij denkt de badkamer geweest. Het is de plek waar hij naartoe gevlucht was met zijn moeder die dag dat het allemaal begon. Zijn hazelnoot bruine ogen vallen even op zijn reflectie in de spiegel. Kort dilateren ze van shock, hoe verwilderd was hij precies? Hier en daar veegt hij wat haren goed voor hij door zijn hurken zakt en een potlood tussen een plint en de muur vandaan vist. Hij werpt zijn ogen op de gehele ruimte, waar overal |||'s op de muur staan gekladderd. Het zou een pest zijn om ze allemaal te tellen maar, Jeremy weet dat het zou moeten uitkomen op anderhalf jaar. Als routine zoekt hij de plek waar hij eergisteren een streepje heeft gezet en krast er twee streepjes bij met het inmiddels 4 centimeter grote potloodje. Normaal zou hij elke dag een streepje zetten maar gisteren had hij een van 'hen' gezien. Een ondode, dichtbij zijn verstop plek. Het was onverstandig geweest om gisteren te zijn gekomen. Nee, dat zou gewoon zijn leven weggooien zijn geweest. En ondanks alle chaos.. alle stress is hij daar nog niet aan toe. Dat laat alleen de vraag over hoeveel een mens kan hebben? Hoe lang het door kan gaan tot je gek word? Hoe lang inderdaad..

Met zijn capuchon op jogt hij het huisje uit, zijn rugzak met zachte klopjes tegen zijn onderrug klappend. De eerste honderd meter door Bakersfield voelen aan alsof hij op de eerste linie van een oorlogsveld loopt. Zijn adem stokt in zijn keel, en zijn hart lijkt overuren te draaien. Bij de eerste straat die hij linksaf gaat hoort hij voetstappen achter hem. Zijn ogen vernauwen iets maar hij blijft ongestoord verder lopen. Maakt een links dan een rechts en als laatste nog een rechts om tot een halt te komen. ''Wie ben je?'' Galmt de vraag door de verder verlaten straat heen. Jeremy heeft zijn rug nog altijd naar diegene toegekeerd, enkel oordelend op geluid voor het moment. ''Ik heb geen eten, geld of eigendommen waar je wat aan hebt.'' Maakt Jeremy meteen duidelijk, verwachtend dat het een struikrover is. Mensen die uit wanhoop gegrepen hebben naar het illegale, niet dat daar nu nog een richtlijn voor is. ''Vertel me, wat moet je?'' vraagt Jeremy ditmaal iets doordringender, zijn stem door de regen heen snijdend als een scherp mes. Nu pas draait hij zijn lichaam half-half naar zijn stalker toe, zijn ogen op het stukje grond gericht voor diegene zijn schoenen.

Open voor wie dan ook c:

»

▲

i watched you fly on paper wings halfway 'round the world

"Levi." Zoe stak haar hoofd om de hoek van de keuken, een houten pollepel in haar hand. De geur van soep had inmiddels de keuken en woonkamer overgenomen. Levi keek Zoe aan vanaf de bank en zag een druppel soep van de lepel op de (pas gedweilde) grond vallen. Hij weerstond de behoefte om meteen overeind te springen om het schoon te maken, maar kon een rilling niet onderdrukken, net als de duistere blik die hij Zoe's kant uitzond. Ze leek te snappen wat hij bedoelde, aangezien ze haar andere hand onder de lepel hield zodat er niet nog meer soep vanaf kon druppen.
   Meer kon hij waarschijnlijk niet vragen.
   "Wat?" vroeg hij en het was niet zijn bedoeling kortaf te klinken, dat was het nooit, maar ze kenden hem hier inmiddels goed genoeg om te weten dat kortaf niet automatisch geïrriteerd betekende. Stil, daarentegen...
   "De uien lagen te lang," zei Zoe, met ietwat schaapachtige glimlach, want zij had de leiding over de inkopen en het bijhouden van wat er in huis was, "en ik heb ze nodig voor het eten. Zou je misschien heel even naar de winkel kunnen rennen?"
   Levi keek naar het boek op zijn schoot. Het was niet dat hij dit per se uit moest hebben, maar als hij het niet hoefde neer te leggen, liever niet. Daarbij - het regende. Van regen werden zijn kleren plakkerig en nat en moesten ze de was in, want wie weet wat er wel niet allemaal in regenwater zat. Luchtvervuiling en alles.
   Hij trok een gezicht. "Kan Luke niet gaan?" vroeg hij met een veelbetekenende blik naar de man in kwestie, die met Marco op de bank zat te gamen. Ze waren 29, hoe hadden ze daar tijd voor?
   Luke keek hem aan alsof hij zojuist een klap in zijn gezicht had gekregen, maar één blik op het raam veegde die uitdrukking van zijn gezicht.
   "Alright," zei hij met een overdreven zucht terwijl hij overeind kwam, "vanuit alle goedheid in mijn hart." In het voorbijgaan haalde hij zijn hand door Levi's haar en grinnikte om de moordlustige uitdrukking op zijn gezicht. Hij liep daarna wel het huis uit, dus dat was iets.
   Even later kwam het omroepbericht, maar Levi hoorde het al niet meer. Zijn laatste gedachte was dat hij in ieder geval niet alleen was.

Natuurlijk keek hij, toen hij wakker werd, niet aan tegen een smetteloos wit plafond dat hij gisteren nog afgestoft had. Hij keek op tegen een grauwig, vergrijst plafond waar minstens drie lekken in zaten. Hij lag niet in een zacht bed onder een donzen deken; hij lag op wat vroeger een deur was geweest, omdat alles beter was dan de grond, onder zijn dikste jas. Hij was niet wakker geworden door het vriendschappelijke gekibbel tussen Marco en Luke, maar door iets wat hij vroeger nooit merkte: honger. En, even later, de realisatie dat hij waarschijnlijk in een dikke laag stof lag. Ew.
   Hij kwam overeind en stofte zijn kleren af, al had het weinig nut; het was weken geleden geweest dat ze voor het laatst een wasmachine gezien hadden, en hoewel Levi erop lette zoveel mogelijk viezigheid te ontwijken, kon hij vlekken niet voorkomen. In elk ander geval zou hij nu een schoon shirt hebben aangetrokken, maar hij had al vrij snel zijn tas kleding moeten leegruimen in ruil voor eten en, misschien nog veel belangrijker, water. Dat water was inmiddels al ver op; hij zou vandaag ergens schoon drinkwater vandaan moeten halen.
   Terwijl hij zijn tas doorzocht naar een stuk brood, bleef de droom in zijn hoofd rondspoken. Want dat was het geweest: een droom. Geen herinnering. Fantasie. Het was niet Luke geweest die die dag naar de winkel was gerend, maar Levi, ondanks de regen, omdat de rest geen tijd had gehad. Het was niet Luke geweest die als enige overleefd had, maar Levi.
   Af en toe, zoals na een dergelijke droom (het was inmiddels een oude bekende; soms was het Luke die naar de winkel ging, dan weer Marco, soms zelfs Zoe) vroeg hij zich af of hij niet beter af was geweest als hij, net als de rest, geïnfecteerd was geraakt. Dan was hij nu dood geweest, maar in ieder geval niet alleen. Vrijwel meteen wanneer zo'n gedachte in hem opkwam, echter, onderdrukte hij hem. Hij had het jaren alleen gedaan, hij kon dit nu ook. Daarbij, hij wilde niet eens denken aan de horror die zijn lichaam zou zijn. Zombies hadden nooit van douches gehoord, of zelfs maar van hygiëne.
   En hij wilde niet dood zijn. Hij wilde alleen niet dat de rest dood was en hij de enige was die over was gebleven.
   Hij schudde zijn hoofd en haalde het laatste beetje brood (inmiddels al hard) uit zijn tas, en werkte het met moeite naar binnen. Hij dronk zijn laatste beetje water om het weg te wassen. Hiermee was zijn volledige voorraad wel op, dus hij moest vandaag echt de straat op om eten te vinden, bij voorkeur iets voor meer dan een dag. Dat werd Bakersfield. Minder mensen en minder zombies (wat hij op dit moment jammer vond; zijn handen jeukten) en dus meer eten. Het was een klein eindje lopen, maar niets wat hij niet aankon; hij had verder gerend dan dat, op de dag dat het virus kwam.

Na een grondige check of hij alles wel bij zich had en een hardhandige afstoffing van zijn broek verliet hij het vervallen pand waar hij de nacht had doorgebracht. Hij wachtte om de hoek bij de deur, keek grondig om zich heen om te zien of er geen zombies in de buurt waren. Normaal gesproken zou hij elke gelegenheid om er een te vermoorden aangenomen hebben, maar hij moest daadwerkelijk nog genoeg krachten overhebben om tot in Bakersfield te komen, dus voorlopig moest hij ze zoveel mogelijk ontwijken. Toen hij zeker was dat hij veilig was, begon hij te rennen.
   Hij stopte pas toen hij ver buiten Fresno was en in de buurt van Bakersfield. Het laatste stuk liep hij. Hij gebruikte zijn handgun voor een verdwaalde zombie die hij in de verte kon zien, om ervoor te zorgen dat die niet bij hem in de buurt kwam, en kwam zo zonder kleerscheuren in Bakersfield aan.
   Als Fresno's straten al verlaten leken, leek Bakersfield wel helemaal een ghost town. Nu maakte dit Levi, die op elk gegeven moment rust zou verkiezen boven mensendrukte, niet veel uit; hoe minder mensen, hoe gemakkelijker het zou zijn om eten te vinden.
   Dat was tenminste de bedoeling.
   Water vinden was niet zo moeilijk; de leidingen deden het voor het grootste gedeelte nog, dus hij kon gemakkelijk enkele flessen vullen. Eten, daarentegen. Er lag nog een beetje voorraad in de huizen die hij binnenstapte, maar lang niet genoeg om er meer dan twee dagen over te doen. Hij zocht nog wat bij elkaar, al werd hij steeds ongeduldiger toen hij niet meteen een grote voorraad kon vinden, en stond hij bijna op het punt terug naar Fresno te gaan—hij schoot nog liever iets in het bos af, hoe smerig het ook zou zijn om schoon te maken, dan dat hij hier nog veel langer rond bleef lopen—toen hij een jongen zag lopen.
   Voorheen, voor het virus, zou hij elke vorm van menselijke interactie buiten zijn vertrouwde groep gemeden hebben, maar op dit moment had hij weinig keus. De jongen zag er schoner uit dan dat Levi zich voelde (warm water was haast nergens meer te vinden, en hij wilde geen potentieel drinkwater gebruiken, en in een rivier wassen was hem dan nét één brug te ver) en wist hierdoor misschien wel waar hij eten kon vinden. Zodoende liep Levi achter de jongen aan.

De jongen leek in eerste instantie niet te merken dat er iemand achter hem liep, wat vreemd was, aangezien Levi zijn voetstappen kon horen in de stille straten. Al snel kreeg hij door waarom de jongen hem niet leek te horen, of, beter, deed of hij hem niet kon horen. De jongen kwam abrupt tot stilstand en vroeg Levi, zonder zich om te draaien, wat hij wilde, maakte ook meteen even duidelijk dat hij feitelijk niets bij zich droeg.
   Ergens was Levi geïrriteerd; hij was nog net niet zo laag gezonken dat hij anderen zou beroven, en had er een hekel aan wanneer dit wel van hem gedacht werd. Hij realiseerde zich echter ook dat hij achter de jongen was aangelopen met de bedoeling te zien of deze ergens eten wist te vinden, dus in dat opzicht had de jongen er niet helemaal naast gezeten. Levi dwong de irritatie van zijn gezicht en uit zijn stem.
   "Ik hoef je spullen niet," zei hij, zorgde ervoor dat zijn handen zichtbaar waren voor het geval de jongen zich zou omdraaien. "Ik ben alleen op zoek naar eten, en aangezien je er nogal schoongewassen uitziet, dacht ik dat je wel zou weten waar ik dat kan vinden." ...hij klonk best wel als een rover met die uitleg, of niet. De irritatie die ditmaal in hem opkwam was gericht op hem zelf en zijn onvermogen zich fatsoenlijk uit te drukken. De jongen volgen leek daarstraks een goed idee, maar nu hij had hardop had moeten zeggen, leek het meer verdacht dan iets anders.
   Voor de zekerheid voegde hij eraan toe: "Als je me kunt zeggen of je weet waar ik ergens eten kan vinden, kan ik gewoon verder met mijn dag en heb je geen last van me." Niet dat dit de situatie veel beter maakte. Ugh. Dit was de reden dat hij nooit met iemand praatte.

for jeremy. 1,597 words. hopelijk kun je er iets mee~ c:

THANKS MERC

No matter how many breaths that you take, you still can't breathe..
Crash, crash burn

Goedkope noch hele dure schoenen komen Jeremy's ogen tegemoet. Wat voor een figuur heeft hij nu weer getroffen? Als bliksem en donder treffen Jeremy de laatste tijd de meest rare figuren, en waar hij eerst wenste voor wat meer contact met échte mensen, mag het nu ophouden met bliksem en donderen. Maar dat kan ook liggen aan Jeremy's huidige stemming: Chagrijnig. Als hij een polygrafische test zou ondergaan dan zouden er vast en zekere duidelijke pieken en dalen te vinden zijn in zijn leugens. Maar hoe het ook zij, momenteel heeft hij geen behoefte aan de stalker achter hem, niet psychologisch en al helemaal niet fysiek. Nieuwsgierigheid weerhoud Jeremy er van om de man niet meteen achter hem te laten en nooit meer om te kijken. Voor de eerste keer na Jeremy's woorden koud als regen, kijkt hij de man aan. Snel analyseert Jeremy de man van onder tot boven. Niet veel speciaals naar Jeremy's mening. Hij is ouder als hemzelf, iets groter en net als Jeremy zelf van Aziatische afkomst. De man zijn smalle maar ronde ogen vertellen Jeremy overigens dat hij niet van Koreaanse maar eerder Japanse of Thaise afkomst is. Afkomst interesseert Jeremy overigens maar weinig, Japans, Koreaans, Westers of Afrikaans het boeit hem totaal niets. Ieder van die nationaliteiten kan praten, denken en moorden en dat is het enige wat telt volgens Jeremy.

De druppels koude herfstregen vallen nog steeds met bakken uit de hemel, waarvan sommigen met zachte 'plopjes' op Jeremy's capuchon landen. Eenmaal op zijn capuchon banen ze zich een weg naar binnen, tot ze uiteindelijk zelfs zijn haar nat maken. Vrij overeenkomend met mensen. Ze plakken aan je vast, plakken daar lang en vaak genoeg tot ze door je huid heengaan en daar je bloedbaan in kruipen, steeds verder omhoog klimmend tot ze je hart bereikt hebben waar ze zich aan vastbijten, voor altijd. Een koude rilling glijd over Jeremy's smalle ruggengraat heen gevolgd door een steek in zijn hoofd, waardoor de rest van zijn lichaam voor een moment een pudding wordt. Zwart-kleur-zwart-kleur, wisselt het voor Jeremy's ogen af, duizelend, soms drie schaduwen van hetzelfde ziend, in allemaal verschillende vormen. Om te voorkomen dat hij op zijn knieën valt is Jeremy genoodzaakt een krampachtige arm tegen het gebouw naast hem te zetten ter ondersteuning. Ruw op zijn onderlip bijtend probeert hij de boel weer op een rijtje te krijgen, succes boekend wanneer de ijzerachtige smaak van bloed zijn papillen doet vergiftigen. Zachtjes hijgend herstelt hij zijn ietwat krampachtige houding, zich richtend tot zijn stalker.

De woorden van de oude stalker komen gebroken aan in de oren van Jeremy. En het kost hem dan ook een paar seconden om de boel weer aan elkaar te plakken in een logische volgorde. Hij hoeft niets? Dat zeggen ze allemaal voor ze je in je rug steken. Sputtert Jeremy puberaal tegen, zichzelf zwabberend overeind duwend. De stalker houdt zijn handen omhoog als bewijs dat hij niets kwaads in de zin heeft maar Jeremy is niet overtuigt van zijn verschijning. Jeremy vernauwt zijn ogen nogmaals op de ietwat grauwige man voor hem. Hoe oud zou hij zijn? Hoe- nee, waarom kan deze man niet voor zichzelf zorgen op deze leeftijd!? Heel even twijfelt Jeremy, wegkijkend van de man en na zijn besluit weer terugkijkend. Waarom zou ik je helpen, ouwe? Vraagt Jeremy vriendelijker maar met een bittere ondertoon. De woorden die de 'ouwe' nog toevoegt maken zijn pleidooi er niet echt beter op waardoor Jeremy een stap achteruit zet, in de tegenovergestelde richting van de man. Dus je wilt nu zeggen dat als ik het niet zeg, ik wel de hele dag last van je heb? Vraagt Jeremy simpel. De woorden van de man klonken in Jeremy's oren haast als een dreigement, een aankondiging haast. Vertel me je naam, zegt Jeremy uiteindelijk, hoewel het meer als een eis naar buiten komt. Jeremy's eerste indruk van de man is niet specifiek slecht maar eerder verwarrend, vaag, mysterieus? Hetgeen wat Jeremy in ieder geval duidelijk is, is dat er nog geen haar op zijn hoofd er aan denkt om deze man te vertrouwen. Waarom zou hij ook een oude vent op sleeptouw nemen terwijl het eigenlijk andersom zou moeten zijn..? Ja, dat zijn de gedachtes die Jeremy's huidige stemming veroorzaken. Dit is enkel weer een piek in de polygrafische test van het leven van Jeremy.

Het feit dat de man als 'vaag' op Jeremy over komt betekent voor hem overigens nog niet dat de man volledig afgeschreven is. Iets in Jeremy wilt de man helpen, wilt er voor zorgen dat er meer als een handje vol mensen overleven, wilt zijn geheimen delen. En dat is dan ook de verklaring voor Jeremy's volgende actie: Jeremy's ogen signaleren achter het gelaat van de man een walker, een sloom aankomen wandelende walker, alleen. Jeremy ziet hem aan het eind van de straat staan, en begint daar zijn innerlijke debat. Moest hij de man signaleren of..? In een splitseconden gaan alle mogelijkheden door hem heen tot hij de korte afstand tussen hem en de man razendsnel overbrugt. Hij grist de pols van de man vast en rukt hem mee naar een van de inhammen tussen de huizen, Jeremy's capuchon afvallend in het proces. Jeremy gooit zijn eigen breekbare lichaam tegen de muur aan en houd zijn ogen gefocused op de walker die nadert. De man zijn pols heeft hij stevig omstrengeld met zijn lange pianovingers hem terwijl hij de walker op enkele meters afstand voorbij ziet lopen. Jeremy's hazelnootbruine ogen komen pas weer tot leven wanneer de walker volledig uit het zicht is, of beter wanneer hun uit zíjn zicht waren. Meteen laat Jeremy de pols van de man los en staart hij kort naar het gezicht van diegene. Ik kan je helpen. Zijn de woorden die over Jeremy's lippen rollen gevolgd door iets wat lijkt op een waterig glimlachje. Hij wilde de man helpen, misschien niet om zo'n pure redenen als de mensen van Safe Haven maar hé, is ooit iets anders dan de zon gratis en voor niets geweest? Hij zou er uiteindelijk iets voor terugkrijgen, wat dat zou zijn zou Jeremy later wel verzinnen maar krijgen zou die het. Let us be on our way, waarna hij het steegje uit loopt en een wending naar links maakt.

Yeay voor nutteloze informatie en such. Jeremy is zo'n puberaal monster. Ugh xD
Hoop dat je hier wat mee kunt, jou post was goed te doen namelijk~

» My heart would break without you, might not awake without you.