+ this cruel fairy tale...

De maan was al nauwelijks meer zichtbaar, een gekleurde hemel door de opkomende zon in het oosten. Echter vielen lange schaduwen over het olifantenpad en was van licht nog weinig weten. De wind ruiste zachtjes, doch continuerend door de bomen. Het geritsel van bladeren was het orkest, de achtergrondmuziek die Teddy’s huidige situatie vergezelde. Lichte passen deden de reeds gevallen herfstbladeren van plek verplaatsen, maar het geluid was als op stil. Tijd had Teddy geleerd om zijn tred zo geruisloos als mogelijk te houden, tenware hij wou dat de monsters hem zouden horen.  Nochtans was het welhaast onmogelijk zijn ademhaling onder controle te houden. Een half uur rennen deed dat met een mens, of deze nu in fitte conditie was of niet. De brandende wond bij Teddy’s linkerzij, net gelegen boven zijn heup, was een factor die zijn verzwaarde ademhaling alleen maar voedde. Een sporadische astmatische piep weerklonk bij tijd en wijle door zijn ademhaling heen. Teddy realiseerde dat hij lichtelijk aan het panikeren was,  echter kon hij niet, durfde hij niet te stoppen om op adem te komen. Uiteraard had hij de zombie een pijl door zijn hoofd weten te schieten om vervolgens zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Echter wist je het maar nooit en zelfs met een half uur voorsprong stroomde adrenaline en angst alsnog als drugs door zijn bloed. Teddy wist dat hij binnenkort moest halt houden. Zijn snelheid was aanzienlijk omlaag gegaan in vergelijking met een kwartier geleden en hij kon niet echt zeggen dat de pijn in zijn zij er in het bijzonder minder op werd. Anderzijds had Teddy momenteel nauwelijks bewustzijn van waar hij zich precies bevond. En dat kon, was Teddy van mening, potentieel gevaarlijk zijn, mocht hij besluiten te stoppen en uit te rusten. Dus hij bleef rennen en rennen en rennen.

Enige tijd verstreek naarmate de zon ietwat hoger kroop en het licht zich langzaam maar zeker zich tussen de bomen had gewurmd. Het olifantenpad was al enige tijd een struinpad geworden, toen Teddy tegen een voor hem bekende bosweg aanliep. Hij wist dat deze weg uiteindelijk uitliep op the Safe Haven, de plek die momenteel zijn bestemming vormde. Hij vertraagde zijn pas naar een lichte jog, niet comfortabel genoeg door enkel de bekendheid van omgeving om écht rustig te lopen. Pas toen de weg breder en duidelijker werd had Teddy het in zich om te stoppen. Zijn hand stond in zijn zij op zijn wond en zijn gezicht was vertrokken in pijn. Toen hij zijn hand wegtrok kon hij met het licht wat nu goed door de bomen scheen zien dat zijn hand onder het bloed zat. Althans, tenminste het merendeel van zijn vingers. Hij wierp een blik naar zijn zij, en hoewel hij niet kon zien of hij bloedde, zijn kleding was daar te donker voor, kon Teddy toch de donkerdere plek goed onderscheiden. Teddy was niet een om bang te zijn voor bloed, toch voelde hij zich net dat beetje lichthoofdig, maar Teddy wijdde dat aan het lichte bloedverlies, wat niet eens zo onlogisch was.

Hij leunt zijn hand en daarmee zijn gewicht tegen een nabije boom aan en probeert zijn ademhaling rustiger te krijgen. Hij kan het zweet op zijn voorhoofd voelen en hij weet zeker dat zijn haren als een vogelnest zitten. Een jaar geleden had hij zich nooit in zulke situatie gewaand en had hij zich waarschijnlijk enorm geschaamd voor zijn huidige uiterlijk. Teddy kon zich de laatste keer niet herinneren dat hij bij de kapper was geweest. Of de laatste keer op school. Of een pretpark. Of thuis. Bij deze gedachten springen tranen in Teddy’s ogen. Thuis. Hoe hij thuis miste.  Teddy schudde zijn hoofd lichtjes heen en weer, de gedachten naast hem neerleggend. Een traan rolt over zijn wang, maar Teddy is snel deze weg te vegen, op deze manier onwetend het bloed dat aan zijn handen zat op zijn gezicht gesmeerd. Een zachte zucht verlaat zijn lippen, alvorens Teddy zich van de boom wegdrukt en begint te lopen, hand in zijn zij. Hij had nog geen drie passen gezet voor hij zich realiseert dat nee, de pijn en vermoeidheid waren te groot om nog een stap te verzetten. Met wat moeite haalt Teddy zijn kruisboog van zijn rug, de pijn in zijn zij stekend bij deze beweging, hetgeen Teddy zachtjes doet jammeren en kreunen. Hij blaast enkele keren snel door zijn tanden heen, waarna hij zijn rug tegen een van de bomen aanleunt en zich zo naar de grond laat zakken. Hij laat zijn hoofd achterover tegen de boom aan vallen en slaakt een zachte zucht. Het zou wel goed komen. Even wat langer rusten kon geen kwaad, toch?  Hij duurde niet lang alvorens zijn vraag op de proef werd gesteld en hij geritsel, een ander geritsel als van de wind, even verderop hoorde. Zo snel als zijn lichaam het toestaat grijpt Teddy een pijl uit de koker aan zijn heup en spant hij deze op de kruisboog die hij nu van de grond optilt. Hij richt het ding op waar het geluid vandaan leek te komen terwijl hij hoopte dat hij het niet hoefde te gebruiken.