On the run

Dit keer was Aron niet 's ochtends weggegaan, dat was te riskant. Normaal ging hij altijd in de ochtend weg op een run voor spullen, maar deze keer lag het anders. Er werd al tijden gesproken over een wapenfabriek, ergens in de buurt van Fresno, maar niemand durfde er naar binnen te gaan. Overdag zaten er overlevende mensen buiten de deur te wachten, en het was niet dat Aron ze niet wou helpen. Maar zij zouden hem waarschijnlijk proberen te overmeesteren als hij uit de fabriek kwam, zijn buit pakken, en hem voor de zombies achterlaten. Het probleem was namelijk dat de fabriek nog vol zat met zombies, omdat de gehele fabriek in werking was toen het virus verspreidde. En zoveel zombies, betekende een kleine kans voor het overleven van een run. Aron was zoals altijd bewapend met zijn favoriete wapens. Zijn gouden met diamanten ingelegde geweer glansde in het maanlicht, en zijn kandelaar, ja, was zijn kandelaar. Hij wist nog steeds niet wat het nou was, maar op één of andere manier had hij iets met die kandelaar, en wou hij er gewoon niet vanaf. Ook al was hij nu sinds het uitbreken van het virus al op menig plek gedeukt en beschadigd, hij kon er gewoon geen afstand van doen. Maar vandaag moest hij hem wel gebruiken, voor een heel belangrijk doel. Er waren wapens nodig, en snel ook. Hij moest Oliva een wapen kunnen geven, en kogels raakten op in het kamp. Ze hadden wel geïmproviseerde wapens, zoals boogjes met zelfgemaakte pijlen. Maar niets was zo effectief als een wapen die met kruit een gat boorde in het hoofd van een individu.

Aron bibberde even, het dauw lag er dik op vanavond. De onderkant van zijn broek was al zeiknat, en zijn leren roze schoudertas glom van het nevel wat er tegen aan was geslagen. Maar hij had het er voor over, wapens betekenden veiligheid. En veiligheid was juist waar Safe Haven voor garant stond, en dus ook wel móest bieden. Hij kwam aan bij de beveiligingspoort van de fabriek, only problem: door de stroomuitval moest iemand op de ontgrendelingsknop drukken, terwijl een ander de poort aanduwde. Normaal gebeurde dit elektrisch, maar nu moest er dus een tweede paar aan handen voor aan te pas komen. Was er nog iemand op dit tijdstip wakker in Safe Haven? Nee, die zouden allemaal slapen. Was er dan misschien iemand in de buurt van de fabriek? Aron durfde niet te roepen, bang om de giga hordes die er waren in de fabriek op hem af te roepen.

{Eerste post gereserveerd voor één van Lisa's chara's. Daarna mag er gerust bijgevoegd worden}

_{Nadat de man het huis waarin hij verbleef verlaat sloot hij de deur achter zich. Het was niet zijn huis, maar het was onbewoond en nog steeds was niemand hem daar komen storen. De vorige dag had hij het huis gevonden, het stond letterlijk in the middle of nowhere. Wel ja, enkele kilometers terug was Fresno en als je de staart volgde kwam je nog wel een huis tegen. Toch was het er niet druk en als je om je heen keek kon je geen huizen zien staan. Dit was precies waarom dat Shaun deze plek had uitgekozen. Het was er rustig wat wilde zeggen dat er niet veel lawaai was wat er dan weer voor zorgde dat er niet zeer veel Biters waren. Hij ontweek die wezens liefst en wou niets met ze te maken hebben. Ze waren eng en stonken, als er één toevallig te dicht bij hem kwam kreeg hij zeker weten braakneigingen. Het rottende vlees stok gewoon zo hard en het was nu niet dat hij de meest sterke maag had. Nooit gehad eigenlijk. Als je aan hem zou vragen of hij liever vecht of vlucht, koos hij altijd voor vluchten. Vechten was iets dat gewoon niet aan hem was besteed, en toch ging hij die dag het gevaar opzoeken. Voor dat hij het huis tegen was gekomen was hij een fabriek voorbij gekomen. Shaun had er wel al van gehoord, maar hij had de Biters er ook zien rondlopen, dat was waarom hij er niet meteen heen was gegaan. Hij wou eerst een plaats hebben voor de nacht en dan zag hij wel verder. Het fabriek dat hij gezien had was echter een wapenfabriek geweest en zeg nu zelf, enkele wapens kunnen wel van pas komen. Niet dat ze veel voorstelden in de handen van de man, maar hij kon altijd leren om ze goed te gebruiken. Sinds kort had hij door hoe hij de veiligheid moest afzetten en dat vond hij voor hem al zeer goed. Nu moest hij enkel nog leren mikken, maar dat kwam waarschijnlijk ook wel goed.

Na dat hij zijn huis verlaten had moest hij nog een eindje wandelen voordat hij bij het fabriek was. Het was er zeker groot en meteen begon hij te twijfelen. Misschien moest hij maar gewoon buiten blijven en het fabriek laten voor wat het was. Ergens anders waren er vast ook wel wapens te vinden en dan moest hij zijn leven niet riskeren. Terwijl dat hij erover na dacht beet hij zacht op zijn lip. Zijn blauwe ogen waren heel de tijd op het fabriek gericht tot hij vanuit zijn ooghoeken wat zag bewegen. Een andere man naderde het fabriek en had kennelijk hetzelfde idee gehad als hem. Het zag ernaar uit dat de man hem niet gezien had of anders kon hij dat goed verborgen houden. De man kon misschien wel van pas komen. Als hij ook naar binnen wou kon hij misschien wat hulp gebruiken, niet dat je veel aan Shaun zou hebben maar dat moest de man niet weten. Het belangrijkste was dat Shaun zelf bescherming had en met twee was het veiliger dan alleen. Na een zachte zucht te laten horen kwam hij in beweging en wandelde naar de man toe. De ondergrond was modderig en nu was hij echt blij met de boots die hij aan had. Ze waren stevig, warm en waterdicht, meer had hij niet nodig. Natuurlijk werden de pijpen van zijn jeans nog steeds nat maar daar kon hij wel mee leven. Voor dat hij de man aan sprak hoesten hij zacht om de aandacht van de man te trekken. ‘Van plan om naar binnen te gaan?’ Vroeg Shaun. Een glimlach sierde meteen zijn gezicht terwijl hij naast de man bleef stil staan. ‘Ik in ieder geval wel en ik zou wel wat hulp kunnen gebruiken.’ Zijn blik gleed naar de poort die ervoor zorgde dat ze niet binnen konden. Heel de tijd probeerde hij zo zelfzeker mogelijk over te komen.

Of wel post ik te snel of wel heb ik teveel inspiratie xD}

Aron werd gealarmeerd door een hoest achter zich. Zombies konden niets anders dan hoesten en gorgelen, dus meteen was hij in de modus van gevaar. Zijn geweer trok hij achter uit zijn broek, en zijn kandelaar wees met de punt gevaarlijk dicht op het voorhoofd van hetgene wat hem genaderd had. Nog één stap en de punt waar je normaal je kaars op zet, was een lading hersenen rijker. Zijn geweer was gericht op één van de voeten van degene voor zich. Was het een levende die hem wou aanvallen? Dan zou diegene een kogel in zijn voet krijgen, Aron kon dan wegrennen, en het slachtoffer zou opgegeten worden door zombies die op de knal afkwamen, en harder liepen dan de manke. Maar nee, geen van beide. Ja, het was wel een levende maar niet één met kwaad in de zin. "Well, I'm sorry. Yes ik wil naar binnen, maar kun je de volgende keer misschien mij niet besluipen in het donker? Of zeg meteen iets, zombies kunnen niet praten. Dan weet ik tenminste van begin af aan dat ik je niet hoef te spiesen." Daarbij haalde Aron zijn wapens naar beneden, en keek in het zachte maanlicht eens goed naar wie hij tegenover zich had. De man was iets jonger dan hij, maar zag er veel slungeliger en prutseriger uit. Maar Aron had dan ook geen spierbonk nodig, die was hij zelf al. Misschien dat de vent kwaliteiten had, kwaliteiten kon Aron altijd gebruiken als hij daar binnen was. En hij had tot slot van rekening iemand nodig die in het douane hokje op de ontgrendelknop wilde drukken, dan zou hij de poort makkelijk kunnen open duwen. Maar eerst wilde hij de twijfels weghalen.

"Ik kan ook een tweede persoon gebruiken om naar binnen te komen. Maar hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen? En niet elk moment grijpt om mij een mes in mijn achterhoofd te duwen als je eenmaal hebt wat je wil? Hoe heet je überhaupt?" Aron maakte zich groot, en merkte dat hij sowieso overweldiger was dan de man tegenover hem. Hij was ouder, en stukken breder. Ook zag de man er uit alsof hij bij het minst en geringste stukje zombie gillend naar zijn moeder zou rennen. Of Aron's inschattingsvermogen moest er naast liggen natuurlijk.

_{Meteen schoten zijn armen naar boven en zette hij een stap naar achter toen de man hem onder schot hield en…een kandelaar op hem gericht hield. Bij het zien van het meubelstuk hield hij zijn hoofd vragend scheef en ontspande hij al weer wat. Moest hij de man voor hem wel serieus nemen? Ok hij had spieren en zag er sterk uit maar hij had een kandelaar bij zich. Dat was iets dat ieder normaal persoon niet bij zich zou dragen in een Apocalyps. Zelfs toen de man begon te praten bleef hij hem nog even vreemd aankijken. ‘Ik zal er aan denken…de volgende keer.’ Hij was gewoon wat verward door de kandelaar, maar zijn armen had hij wel weer laten zakken toen de man zijn wapens had laten zakken. Hoe vaak je het ook meemaakte, het was nooit leuk om onderschot te worden gehouden. Shaun vond het in ieder geval niet leuk, hij voelde zich ongemakkelijk omdat zijn gezondheid in de handen van de andere lag. ‘Maar zombies –of Biters zoals ik ze liever noem- kreunen en gorgelen meer, beetje zoals dit.’ Zei hij nadat hij één of andere vreemde imitatie deed van een Biter, of iets dat erop moest trekken. Waar was hij op het moment eigenlijk mee bezig. Hij had de man even niet serieus kunnen nemen door de kandelaar maar hij maakte het voor zichzelf alleen maar erger. Een onschuldige glimlach verscheen dan ook op Shaun zijn gezicht.
Hoe dat de man over hem wist dat Shaun te vertrouwen was? Dat was een goede vraag waar dat hij zelf geen vraag op wist. Het was niet dat hij een mes zou nemen en de man zou aanvallen zoals de man zelf al als voorbeeld gaf. Hij was niet het gewelddadige type maar als hij dat zei veranderde het niets aan hoe de man over hem dacht. ‘Ik denk dat je mij gewoon moet geloven als ik zeg dat ik dat nooit zou doen.’ Het was niet dat Shaun zichzelf niet kon beschermen als het moest. Hij deed het gewoon liever niet en dat zorgde ervoor dat hij niet zo sterk was als de rest. Ook had hij minder ervaring met het doden van Biters dan andere mensen. ‘De naam is Shaun Quinn.’ De man voor hem had zich ondertussen groter gemaakt, waarschijnlijk om stoerder over te komen, of om zijn mannelijkheid te laten tonen. Niet dat het goed lukte met de kandelaar en de roze schoudertas, maar daar zei Shaun maar niets over. ‘En jij bent…?’}

De man die hem beslopen had schrok naar achter bij het zien van het gouden pistool, maar van de kandelaar leek hij niet zo onder de indruk. Well, misverstand in zijn brein dus. "Onderschat hem niet. Hij heeft er meer op zijn naam staan dan het gouden vriendje. En dat zijn handen vol." Aron zijn kledingstijl zou misschien niet imponeren, maar de rest dan allemaal wel. En eerlijk gezegd? Hij vertrouwde de vent dan ook voor geen cent. Hij zag er dan ook pretty useless uit. Hij deed hem in ieder geval niet denken aan een echte vechter, en op deze missie had Aron een vechter nodig. Of op z'n minst iemand met hersens. "En ik interesseer me geen ruk wat voor geluid een zombie maakt, wil jij het risico nemen? Hmm even nadenken, is het een mens of is het een zombie. Well laat mij je wat vertellen, op het moment dat jij aan het denken bent, heeft diegene of je hersens opgegeten of ze doorgeschoten. DAN KUN JE NIET EENS MEER DENKEN." Aron's arrogantie kwam opspelen, het maakte niet uit of het bedoeld of onbedoeld was, neem zijn perfectheid niet in twijfel, anders ben je de lul.

"Well, welcome to the place you're gonna die Shaun! Ik ben Aron, en weg hier." En hij pakte een zware steen op van de grond. Als die idioot het in twijfel nam of hij wel goed handelde, en daarbij als een idioot stond te gorgelen alsof hij een strepsil nodig had, had hij het mooi mis. Hij zou laten zien dat hij het hek open zou krijgen. Alleen.

Hij verdween naar het huisje, waar het douane hokje in zat, en zag daar het knopje met het slotje er op. De zware steen smeet hij op het knopje, en een luide klik was te horen toen de sloten uit hun scharnieren klapten. Nu was het tijd voor pure kracht. Hij smeet arrogant zijn schoudertas wat naar achter, en stopte zijn kandelaar er in. Zijn geweer eindigde achter in zijn broek, maar hij deed wel eerst de veiligheid er in, anders zou hij wat gênante zaakjes kunnen meemaken. Hij begon met alle kracht die hij had te duwen tegen het hek, en natuurlijk ging het hek open.

Eenmaal binnen het hek interesseerde hem niet meer wat Shaun zou gaan doen, hij moest nu voor zichzelf zorgen. Meteen greep hij de kandelaar uit zijn tas. Hij had er laatst kleine gaatjes in geboord, en daar zaten nu kleine led lampjes. Hij klikte zijn kandelaar aan, en een zwak blauw licht scheen over de kleine binnenplaats waar hij nu terecht was gekomen. Bij de muur stond één zombie, dat was de enige voor nu. Maar voor de goede wapens had hij nog veel ruimtes te gaan, dus zou het hier wel niet bij blijven. Hij kon hem makkelijk doodschieten, maar dat zou te veel lawaai maken.

De kandelaar rustte in zijn linkerhand, terwijl hij nu dezelfde functie voor zijn pistool gebruikte. Achterin de loop had hij ook een gat geboord, zodat nu hij op het knopje bovenop drukte er uit zijn geweer een zwak blauw schijnsel kwam. Zo kon hij bijschijnen terwijl hij met zijn kandelaar de zombie zou bewerken. De zombie draaide zich naar hem toe, en sperde zijn bek open. Time to rule this thing.

De zombie rende hysterisch op hem af, maar kreeg verder vrij weinig kans. Aron prikte de kandelaar met het puntje in de hand van het ding, en daarbij bleef de hand vast zitten. Daarna draaise hij de arm naar het hoofd, en stopte het in de opengesperde bek van de zombie. Met de achterkant van zijn geweer sloeg hij op het achterhoofd. De zombie beet zijn eigen arm af, en het bloed vloog kletsend over de binnenplaats. Aron porde het kleine puntje in het voorhoofd van de zombie, om hem op afstand te houden, en keerde zich daarna tot de poort. "Kom je nou nog? Ik weet hoe ik je kan vertrouwen voor deze klus. Ik moet weten of je niet vies bent van een beetje zwaar werk. So. Schiet op en maak deze af."

_{Toen de man wat zei over de kandelaar die hij bij zich had hield Shaun wijselijk zijn mond. Het leek niet het beste idee om er iets over te zeggen. Over de rest kon hij echter niet zwijgen, daar moest hij iets op zeggen. ‘Zo’n negatief beeld over alles.’ Mompelde Shaun hoofdschuddend. ‘Een Biter hoor je meestal wel afkomen, het is niet dat ze bepaald stil zijn en niet iedereen wilt zo graag iemand brein eruit schieten als jij.’ Legde Shaun uit, gevolgd door een glimlach op zijn gezicht. Hij kon het de man natuurlijk niet kwalijk nemen, hij had deels gelijk. Het kon natuurlijk altijd dat je werd aangevallen maar zijn reactie was misschien wat overdreven geweest. Als hij de arrogante zak uit wou hangen dan deed hij dat maar, hij werd er vast gelukkig van en dit was vast de laatste keer dat Shaun hem nog zou zien. ‘Maar Mister Arrogant, je hebt gelijk, ik had een Biter kunnen zijn maar dat ben ik niet. Ik ben ook niet één of andere gestoorde gek die in de wilden boeg mensen gaat neerschieten dus daar moet jij je ook niet druk om maken.’ Waar had hij deze behandeling eigenlijk aan verdiend. Zijn Biter imitatie was vast niet in de smaak gevallen en dat kon hij ergens wel begrijpen. Hij vergat soms dat niet iedereen overal mee kon lachen. Dat er ook nog mensen bestaan die zijn zoals de man en net iets serieuzer zijn. Toen dat de man zei dat Shaun hier ging sterven verdween de glimlach toch even van zijn gezicht en haalde hij zijn schouders op terwijl hij Aron zijn bewegingen volgde. ‘Kijk nu toch eens, Mister Arrogant kan in de toekomst kijken. Heb je soms ook een glazen bol bij je?’ Daagde hij hem uit op dit moment? Misschien wel ja maar dat maakten hem nu niet veel uit. Er was nog steeds niets vijandigs in zijn stem te horen. Soms kon het mensen irriteren, Shaun wist altijd zo rustig te blijven, zelfs wanneer de andere tegen hem zou schreeuwen zou hij er rustig op reageren en meestal had dat een veel groter effect. Als de één stond te brullen als een aap en hij reageerde rustig had het gewoon een grotere impact omdat hij nog wel logisch na kon denken. Hij ging niet alles uitschreeuwen als een brulaap.
Zijn armen sloeg Shaun over elkaar terwijl hij wachten tot dat de man weer terug kwam. Ondertussen keek hij door het raam naar al de acties die de man ondernam. Uiteindelijk ging het hek dat hun weg blokkeerde dan toch open en kwam Aron weer naar buiten. Zonder dat hij Shaun een blik gunde wandelde hij naar binnen. Wat hij had gezegd over de kandelaar was waar geweest. Alles ging echter vrij snel maar hij had geen problemen om het te volgen. Hij was op het moment al lang blij dat hij in in de voeten van de man stond maar dat hij enkel een toeschouwer moest spelen. Toen hem bijna gedwongen werd om de Biter te doden stond hij daar even stom verbaasd bij. Het was iets dat hij niet had zien aankomen. ‘Je wilt dat ik…oké, is goed.’ Zei hij zo zeker mogelijk voor hij naar Aron en de Biter toe liep. Hij moest gewoon kalm blijven en ervoor zorgen dat zijn maag niet ging keren vanaf het moment dat hij de Biter zou doden. Dat zou pas gênant zijn. Eerst wist hij niet goed hoe dat hij eraan moest beginnen voor dat hij uit zijn zak een zakmes haalde. Dat was op zijn pistool na het enige dat hij eigenlijk had van wapens. Natuurlijk had hij de kandelaar van de man kunnen overnemen maar hij vertrouwde het ding toch niet zo goed. Shaun klikte het mes dan maar open om het lemmet vervolgens in het hoofd van de Biter te laten verdwijnen. Bloed kwam meteen uit de wond vloeien en toen hij het mes er weer uit trok kwamen er enkele spatjes bloed tegen zijn lichaam aan. ‘Zo goed?’ Vroeg hij met een ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht. Zonder te wachten op goedkeuring wandelde Shaun verder. Zijn zakmes veegde hij af aan zijn jeans om die weer weg te steken nadat hij die had dichtgeklapt. Het eerste dat hij tegen kwam was een deur die je toegang zou geven tot de fabriek. Hij voelde aan de deurklink maar de deur leek op slot te zitten. Dit was tenminste iets waar hij wel goed in was. Uit zijn jaszak haalde hij twee ijzeren staafjes voor dat hij zich door zijn knieën zakte en hij de staafjes in het slot liet verdwijnen. Hij had er maar enkele seconden voor nodig of de deur was open en met een tevreden glimlach stond hij weer recht.}

Shaun was het duidelijk niet eens met Aron, waarom moest de man zo moeilijk doen? Had hij 3 levens die afhingen van zijn vangst hier? "Well Mister Arrogant maakt zich druk om het feit dat hij half beslopen werd, mag hij?" Jeez, had die vent dan geen logica? Ergens wenste hij bijna de vent toe dat hij van achter werd beslopen door een zombie, en Aron die dan natuurlijk het leven van de vent in handen had zou de zombie eerst willen vragen of hij zijn geluid zou kunnen voortbrengen, en het dan vergelijken met het geluid van Shaun. Misschien liet hij Shaun dan het geluid wel nadoen, en als het geluid volgens zijn lange nadenken overeen zou komen, zou de vent al gebeten zijn. Maar een overlevende was een overlevende, en die gunde je geen dood toe. Er moest namelijk een apocalyps overleefd worden niet waar?

"Well, als ik zover vooruit kan kijken, mag ik vrij oordelen dat de volgende die je half rochelend nadert je wel een kogels tussen je ogen gunt. Right?" Shaun klonk wat twijfelachtig toen hij de zombie neerhaalde, maar hij deed het wel. Was het dan niet met verstopte walging. Met of zonder walging, Shaun was een man van zijn woord, en Aron kon dat ten zeerste respecteren in deze tijd van de wereld. Toen de vent ook nog eens het slot kon openen wat op slot was, besloot Aron schoon schip te maken. "Oke, de schrik is er nu wel af. Sorry man, ik wou je niet op de kast jagen, ik kan in deze tijd gewoon nogal opvliegerig zijn, maar wat wil je dan wanneer je runs maakt voor jezelf en andermans leven. Laten we hier eens rondkijken, misschien dat de bewaker zijn ronde deed en er hier een wapen of iets ligt. Dat zou een makkelijke vangst zijn voor weinig werk. En ik moet eerlijk zijn dat ik het liefst zo min mogelijk ver ga in dit gebouw." Tijd om wapens te verzamelen.

_{Een frons verscheen op Shaun zijn gezicht. ‘Als jij je daar al druk om maakt…misschien is het een beter idee om je druk te maken om hoe het daarbinnen is. Voor je het weet overleef je het zelf niet.’ Antwoorden Shaun op zijn beurt terug. Zijn blik was strak op Aron gericht. Hij hield zich vervolgens maar bezig met het slot. Voor een fabriek zo groot had hij ene moeilijker slot verwacht, het was enkel een systeem dat zeer makkelijk was. Dat was ook te zien toen dat hij met enkele handelingen het slot los had weten te krijgen zonder ongenodigde aandacht te trekken. Moest je de deur eruit schoppen maakte het lawaai en kon het zijn dat de Biters je hoorden en dan had je al meteen problemen.

‘Ik zal in ieder geval mijn best doen.’ Meet dan dat kon Shaun de man niet beloven. Schieten zou hij inderdaad dpoen, maar natuurlijk kon hij niet beloven dat het raak ging zijn. Het was niet dat hij een miktalent was. ‘Ha, kan geen kwaad, ben het al vergeten. Daar bij moet ik toegeven, je had gelijk, ik had een Biter kunnen zijn. Het is gewoon…wel ja ik heb niet graag een wapen op mij gericht.’ Nu hij ervover na dacht, als de man niet de tijd had genomen om te zien of hij iets doods of levend was, dan was hij nu dood geweest of had hij in ieder geval een kogel door zijn voet gehad. Dat idee alleen al vond hij verschrikkelijk. Hoe moest hij het ooit overleven als hij een gat door zijn voet had? Het was niet dat het zo snel genas. ‘Nog bedankt om mi niet neer te schieten.’ Zei Shaun voor hij zich naar de deur toe draaide. Traag deed hij die open om door de speelt naar binnen te kunnen zien. De deur was nog maar een klein stukje open maar toch kon je de Biters al horen. Aan het geluid waren niet zo zeer veel maar hij kon het natuurlijk altijd mis hebben. Voor dat hij naar binnen ging sloot hij de deur weer en zetten hij een stap opzij. Het leek hem beter als Aron eerst zou gaan. De man had precies net iets meer ervaring dan dat hij had. Ondertussen pakte hij wel zijn pistool dat hij verborgen had in de binnenzak van zijn jas. ‘Misschien is het beter als jij eerst gaat. Het klonk niet alsof er in die ruimte veel waren, maar ik kan mij vergissen.’ Shaun keek afwachten naar de andere man.}

Het opstootje was van de tafel geveegd, beide partijen hadden hun zegje gedaan en daarmee was het klaar. Hoe kon je ook in deze tijd, diegene waar je boos op zou zijn zou tien minuten later de beslisser kunnen zijn over jouw leven, je wou zo min mogelijk negatieve gevoelens opwekken bij de ander. Dus ook toen de ander voorstelde om Aron als eerste naar binnen te laten gaan, nam hij gewoon in ontvangst. Hij had de ander uit kunnen maken voor schijterd, pussy en nog meer van dat soort woorden, maar dat deed hij niet. Door beter weten, hij wou de ander te vriend houden. "Is goed, ik ga eerst. Maar als het er meer zijn verwacht ik wel ene beetje backfire als het kan." Hij gaf de ander een knipoog, en verdween de duisternis in. Overal om zich heen hoorde hij het hoge piepen en stikkende geluiden. Maar door de weerkaatsende geluiden was het moeilijk in te schatten hoeveel het er waren. In de duisternis was dan ook geen hand voor ogen te zien. Hij zou nu in een balzaal vol zombies kunnen lopen, en het niet doorhebben. Maar zijn geweten vertelde hem dat hij in een visitatie ruimte was, wat meestal nog geen 15 vierkante meter besloeg. Hij knipte de ledlampjes die in zijn wapens zaten aan.

Hij had gelijk, de ruimte was op z'n grootst 20 vierkante meter, en was gevuld met een soort hek in het midden, wat open en dicht kon. Op het moment was het dicht, en aan de kant waar Aron stond waren geen zombies. Het virus kon dus niet via deze ingang de fabriek binnen zijn gekomen, aangezien de zombies nooit langs een gesloten hek zouden kunnen. Achter het hek werd normaal gevisiteerd. Daar liepen dan ook twee zombies, die waarschijnlijk vroeger de bewakers waren geweest. Bewakers werden altijd uitgerust met een geweer, een wapenstok en een stroompistool. Een stroompistool leek net een normaal geweer, alleen schoten er draden met zuignoppen uit, deze zette dan het doelwit onder 10,000 volt. "Shaun, jackpot in de eerste ruimte al. Die twee achter dat hek, dat waren waarschijnlijk de bewakers eerst. Die moeten een pistool, een stroompistool en een wapenstok bij zich hebben. In hun kastje daar in de hoek ligt zeer zeker een kleine voorraad kogels. Hoe gaan we het doen?" fluisterde Aron tegen de andere man.

~~On the run~~

On the run