We belong way down below

Hazel likte met haar tong langs haar lippen. Ze probeerde met haar speeksel haar lippen te bevochtigen, maar het werkte niet. Haar mond was kurkdroog. 'Ow ow Heaven knows we belong way down below, sing it... Ow ow heaven knows we belong way down below. Ow ow tell a soul we belong way do..' Zong hazel zachtjes, haar stem kraakte en het geluid was niet meer dan een scherp gepiep. Maar die woorden bleven maar door haar hoofd rond spoken. Sinds de dag dat ze alleen was, sinds het moment dat ze de trekker had overgehaald en haar vader had dood geschoten. De woorden werden gezongen door engelen die over haar oordeelde.
'ow ow heaven knowa we belong way down below.' Fluisterde ze zachtjes. Ze strompelde op haar blootte voeten over het warme wegdek. Ze kneep met haar ogen tegen het felle zon licht in. Haar panty zat vol gaten en scheuren, haar blote bleke benen waren vol vuil. Haar zwarte jurkje dat maar net over haar billen zat was stoffig en kapot. Haar lange blonden haren zaten vol met klitten en in een slordige knot vastgebonden. Haar zwarte make up was uitgelopen en dagen al niet bij gewerkt. Met haar hoge zwarte lak hakken in haar hand strompelde ze verder. Ze wist niet meer waar ze was. Ze verging van de honger en de dorst en wilde het liefste de kogels die in haar pistool zaten gebruiken voor haar eigen kop. Maar dat deed ze niet, ze zou die monsters niet laten winnen. Nee ze wilde eerst nog weten of haar broers nog leefden. Haar vader had ze zelf neer moeten schieten. Hij was veranderd in een van de zombies die haar achterna zaten. Dagenlang had ze ergens verstopt gezeten zonder eten en drinken en nu. Nu liep ze hier over de snelweg. Of wat ooit de snelweg had moeten zijn. Ze wreef het zweet van haar voorhoofd en voelde hoe ze langzaam weg zakte. Haar benen werden slapper en haar haar hoofd voelde steeds zwaarder aan. Ze probeerde zichzelf wakker te houden. Ze nam een flinke teug lucht, stond even stil en sloot haar ogen. 1..2.. 3.. 4..5..6..
Het laatste wat ze voelde was een stekende pijn in haar knieën en een harde klap tegen de grond.

'Ow ow tell a soul you belong way down below, ow ow heaven knows you belong way down below.'
'NEE!!' Hazel kwam met grote schrik over eind. Ze bevond zich op de harde weg. Ze ging vlug op haar benen staan, maar voelde hoe ze wankelde in haar evenwicht. Het pistool trok ze uit de holster en hield ze gericht op de persoon die bij haar stond.
'Wie ben jij!' Haar stem sloeg over en ze moest moeite doen om niet te gaan hoesten. Ze kneep haar ogen samen, ze duizelde. Ze haalde het pistool van de veiligheidspal af en legde haar wijsvinger op de trekker.
'Wat doe je hier.' Snauwde ze van angst naar de persoon. Ze wist niet of ze bang moest zijn, ze wist niet zeker of de persoon haar iets wilde aan doen of niet. Maar ze durfde het risico niet te nemen. Misschien was hij wel een monster.

Open

“Hier, neem dit.” Had Vanessa haar verteld. Het koude metaal van het pistool had vreemd aangevoeld: ze kon er maar niet aan wennen. Naast een pistool had ze aardig wat ammunitie bij zich. Ze zou niet iedereen op de planeet kunnen vermoorden, maar ze zou toch een paar dozijn zombies neer kunnen halen. Ze hoopte alleen dat het niet nodig zou zijn. Ze verkoos nog steeds vluchten boven vechten en zou eerder in een boom klimmen als ze in de problemen zou komen. Ze had in ieder geval nog geen zombies gezien die bomen kunnen beklimmen.

Toen ze eenmaal de snelweg had bereikt wist ze dat ze hier niet te lang moest blijven. Hoewel alles vrij overzichtelijk was, voelde ze zich minder veilig op grotere open plekken. Het eerste wat ze in haar hoofd deed toen ze was aangekomen, was een noodplan bedenken. Als het mis zou gaan, zou ze in ieder geval maken dat ze van de snelweg kwam. Auto’s waren geen ideale verstopplek en ze wist dat ze in een fysiek gevecht niet snel zou winnen. Het was maar goed dat ze een pistool mee had.

Ze had geen idee waar ze eigenlijk naar zocht. Naar alles, eigenlijk. Eten, water, kleding. Wat dan ook. Zolang ze het konden gebruiken was alles wel prima. Ze had helaas niet veel geluk. Ze had her en der een paar losse dingen gevonden, maar op dat tempo zou het niet lang duren voor ze echt van de natuur moesten gaan leven. Geen idee hoe ze dat gingen volhouden, maar het was niet anders.

Anna keek verschrikt op toen ze een schreeuw hoorde. Voordat ze keek wie – of wat – het was, keek ze goed om zich heen. Geen ondode te bekennen. Voor nu. Eerst moest ze kijken waar de schreeuw vandaan was gekomen. Ze wist vrijwel niets over de zombies, maar ze wist wel dat ze op geluid af kwamen. Elk geluid.
Snel rende ze naar de bron van het geluid, maar bevroor het moment dat ze recht naar een pistool keek. Eentje die op haar was gericht. Ze schudde haar hoofd terwijl ze van het pistool naar het meisje keek. “Toe, richt dat ding ergens anders op.” Probeerde ze. Anna had geen zin in een kogel door haar oog. “Ik kwam hier alleen maar om te kijken of er ergens nog iets bruikbaars was.” Verklaarde ze. “Maar met alle respect, we kunnen beter ergens anders heen gaan.” Ze keek weer om zich heen. Ze was nerveus. Ze had telkens haar best gedaan om uit de buurt van de zombies te blijven. Waar ze ook heen ging was veiligheid een prioriteit. Ze was bereidt om te verhongeren, ze was bereidt om gedehydrateert te raken, zolang ze maar geen zombie zou worden. Ze kon zich niets ergers bedenken dan dat. “Het zal vast je bedoeling niet zijn geweest, maar als die dingen, die… die zombies je gehoord hebben, dan zullen ze vast hier heen komen.” Het leek haar niet slim om opeens weg te rennen. Anna wist niet in wat voor een staat het meisje, de vrouw, was. Anna wist niet waar toe ze tot in staat was. Ze moest voorzichtig zijn. “Mijn naam is Anna.” Zei ze. Het was duidelijk dat Anna nerveus en gespannen was. Het was te zien en te horen. “Toe. Laten we naar een veiligere plek gaan.” Want geen enkele plek was veilig. Er waren alleen plekken die veiliger waren.