Crashed down and a new begin.

De helikopter leek eerst rustig te vliegen maar toch viel deze neer doordat een propeller afbrak. Door wat deze propeller afbrak was een vraag want er was een hoop geschreeuw. Law moest zich vastgrijpen en zo goed mogelijk stilhouden in de tussenruimte maar, al snel was hij naar buiten geslingerd, de gesp waar hij mee vast zat was losgebroken.
Brokstukken van de vliegtuig lagen overal, daar lag een propeller. Verderop de staart, gesplinterde ruiten en toch de rode kleur van het bloed. Mensen lagen er onbewogen bij, sommige nog maar net in tact. Verderop lag een getinte man in het gras. Hij had kleine schaafwondjes en een flinke bult op zijn voorhoofd. Hij was flink door de lucht geslingerd en was hard tegen een boom geland, de takken zorgde ervoor dat de val op de grond niet zo hard was. Een moan kwam van de man af die erna opstond, toch had hij flinke hoofdpijn gekregen en moest al snel naar zijn hoofd rijken om de zwarte leegte weg te houden. Hij kon moeilijk zichzelf nagaan met hoe en wat en kreeg het erdoor lastig dan het de bedoeling was geweest. Wat houterig stond hij op en liep naar zijn Noachi, deze leek toch beschadigd te zijn door de val. Paar schrammen en wat verf was van schede, minder dan dat Law had gedacht.
Rustig liep hij door met zijn Noachi op zijn schouder leunend. Hij keek recht vooruit en zag in de verte een dorp liggen. “Perhaps…”  Sprak hij zachtjes en liep richting deze dorp. Hij hield zijn ogen open voor enige gevaar dat hij misschien kon zien, misschien kon uitzoeken. Het dorp zag er wat verlaten uit naar zijn idee. “Someone here?”  Riep hij alsof het een doodnormale zaak was. Hij wist dat er ook zieke mensen bestonden, andere aanvielen en moest erdoor wel op elke beweging gaan letten die er was. Toch liet hij een zucht toen hij niets of niemand hoorde, het leek nog wel zo gezellig. Dacht hij even sarcastisch. Echt veel emotie straalde deze man nu niet uit, meer op zijn hoede dan dat hij daadwerkelijk wat anders deed. Geen rugtas, geen voedsel of water begon hij maar te zoeken naar een supermarkt.  

Words|| 370
Mood|| Flurpjes

Het oorspronkelijke doel was simpel geweest: ga naar de kust, zoek een boot en wacht tot er ooit een oplossing zou komen voor alle zombies die rondliepen. Wat dat ook. Een medicijn, een vaccin, ieder levend persoon evacueren een de rest opblazen, wat dan ook. Dat bleek echter lang niet zo makkelijk te zijn als haar zusje, Vanessa, had gedacht. Het vinden van geschikt drinkwater bleek een stuk lastiger te zijn dan ze hadden gedacht en ook eten bleek soms onvindbaar te zijn. Op dat soort momenten had Anna een ‘Ik zei het toch’-gevoel, maar hield haar mond zodat haar zusje niet boos zou worden. Hun beste kans was nu als ze samen
bleven.

Dat was overigens niet altijd wat ze deden. Vaak spitsten ze op als ze gebieden gingen doorzoeken op zoek naar voedsel en water, of kleding. Zelfs met een paar fietsen zouden ze blij zijn. Auto’s deden het vaak niet meer omdat onderdelen gestolen waren. Als er eentje nog wel compleet was, was het vinden van brandstof een tweede probleem. Vaak zat er niets anders op dan lopend te reizen. Dat was ook nu het geval.

Ze wisten vaak niet of ze door de bossen moesten reizen of van stad door stad, over de weg. Anna was van mening dat het bos het veiligst zou zijn, maar over het algemeen zou dat langer duren en was het een stuk minder toegankelijk. Zeker nu ze wapens hadden was Vanessa van mening geweest dat ze het best zouden redden als ze over de wegen gaan. Ze waren uiteindelijk over de weg gegaan wanneer het kon en er weinig tot geen zombies waren, maar waren het bos in gevlucht zodra er een te groot risico was, zoals een auto-alarm dat ergens af ging. De zombies leken voornamelijk op geluid af te gaan, dus wisten ze dat als ze ook in de problemen kwamen, dat misschien een mogelijkheid was tot veiligheid.

Toen ze een voorheen bewoond gebied hadden bereikt, waren ze weer even opgesplitst. Vanessa zou op zoek gaan naar medicijnen (je wist immers maar nooit wat er zou kunnen gebeuren) terwijl Anna op zoek zou gaan naar eten en water. Ondanks dat de meeste mensen waren gevlucht, dood zijn of als zombies rondliepen, moest er ergens nog eten zijn. Fruit en groente zou inmiddels wel verrot zijn, maar ingeblikte dingen zouden vaak nog maanden goed zijn. Ze had geen blikopener, maar daar had ze al een oplossing voor gevonden. In deze tijden moest men toch creatief zijn. Ze twijfelde of ze naar een supermarkt zou gaan zoeken of niet, maar besloot dat het waarschijnlijk veiliger was als ze huizen ging doorzoeken. Dus dat was ook precies wat ze ging doen.

Het viel bar tegen, zoals ze ergens had verwacht. Ze had geen water gevonden en slechts drie blikken eten. Ze waren nog een tijdje goed, dus Anna had ze gewoon meegenomen. Ze betwijfelde dat zombies het zouden eten en de bewoners van dit huis waren er niet om haar tegen te houden. Ze zocht echter nog wel verder naar dingen die nog bruikbaar zouden kunnen zijn. Lucifers, bijvoorbeeld, had ze er nog een paar van gevonden. Ook had ze ergens een paar batterijen en een zaklamp gevonden, al had ze geen idee of ze het deden. Het was in ieder geval het proberen waard.

“Someone here?”  Ze keek verschikt op terwijl ze een slaapkamer aan het doorzoeken was. De enige reden dat ze iets had kunnen horen was waarschijnlijk omdat ze meeste ramen stukgeslagen waren. Ze keek eerst snel om zich heen, bang dat er misschien een zombie naar binnen zou zijn gewandeld zonder dat ze het had gemerkt. De boel bleek nog veilig te zijn, dus ze pakte haar rugzak en klom voorzichtig het dak op om te kijken waar de stem vandaan was gekomen.

Ze wist niet wie de persoon was die ze zag lopen, alleen dat het niet haar zus was. Ze twijfelde even of ze iets terug moest roepen of dat ze hem gewoon moest laten gaan. Ze wist immers niet of de persoon te vertrouwen was. Het waren barre tijden en iedereen probeerde kosten wat het kost te overleven. Toch zou wat menselijk contact fijn zijn. “Hey you!” Riep ze naar de persoon, hopend dat diegene door zou hebben dat ze zich op een dak bevond. Het was er in ieder geval een stuk veiliger dan op de grond. “Are you okay?”

“I am alive, how does that sound?” Een kleine grijns verscheen op haar gezicht bij het horen van het antwoord. Er waren zoveel manieren waarop je die vraag kon beantwoorden. Met alles wat er tegenwoordig aan de hand was, kon je niet heel veel anders verwachten. In leven was goed. Het was meer dan vele anderen konden zeggen. Of… kreunen, was misschien een beter woord.

“Mind if I come up?” Ze keek even om zich geen. Ze zag zo gauw nog geen teken van ondoodheid en ze verwachtte niet dat hij haar zo ombrengen zodra hij in haar buurt was. Dat hoopte ze in ieder geval. Ze haalde haar schouders onverschillig op. “Who am I to stop you?” Wat zou ze doen? Hem neerschieten? Ze had soms al moeite om een zombie neer te schieten, laat staat iemand die nog wél leefde.

Ze ging voorzichtig op het dak zitten. Binnen was niets meer te vinden en op het dak was het veilig. Geen-zombies-te-zien veilig, uiteraard, maar ze was niet van plan om te kijken of ze al kon vliegen. Veilig, dus. “Just close the door behind you.” Riep ze nog naar beneden. “Geen zin in ongenode gasten.” Geen die ze niet zag aankomen, in ieder geval. Waarschijnlijk liepen er in de buurt een paar walkers rond en ze zou die onwaarschijnlijk tegenkomen, maar alleen wanneer zij daar zin in had. Het was fijn om ergens te kunnen zitten zonder dat je bang hoefde te zijn dat er iets je van achter besloop. Misschien was het leven iets makkelijker zodra ze bij op zee waren. Tenzij zombies toch verdomd goede zwemmers bleken te zijn, was dat tot nu toe de beste optie. Ergens vroeg ze zich af wat de knul zou doen, als hij al een plan had. Misschien maar eerst uitzoeken hoe hij heette, voordat ze dat soort dingen zou vragen.