Snow in California.

OOC: Probeer een beetje een goed patroon aan te houden in mensen die posten. Je mag in dit topic dus in Safe Haven aankomen, maar stuur dan wel eventjes een berichtje naar mij voor dat je gaat posten.

Haar ogen opende zich en zochten naar het licht dat normaal gesproken naar binnen zou moeten schijnen. Maar deze keer was het anders. Meteen schoot Olivia overeind. Wat was er aan de hand buiten? Normaal gesproken was het gewoon licht, maar nu was het donker. Olivia keek naar de klok en zag dat het pas half 9 was. Daar kon het natuurlijk ook aan liggen? Maar normaal was het gewoon al licht, wat zou er in vredesnaam buiten allemaal aan de hand zijn? Waren de zombies al binnengebroken? Bij de gedachten alleen al moest Olivia een beetje rillen en hoopte maar dat het buiten allemaal mee zou vallen. Het licht schoot aan in het kamertje van Olivia. Ze greep naar warme kleding, het begon immers kouder te worden. Olivia was blij dat ze naar Fresno waren gegaan om wat spullen te halen. Ze hadden kerstversieringen gehaald, allemaal eten, maar ook kleding voor henzelf. Olivia had een mooie muts, sjaal, handschoenen, een warme jas, laarzen en een broek meegesmokkeld. Veel meer had ze niet nodig om de winter te overleven, haar deken was ook heel erg warm. Olivia schoot in de kleding en rende naar buiten. Maar buiten was er helemaal geen licht, er was zelfs geen zon…

…Uit de lucht kwamen namelijk miljoenen sneeuwvlokjes gevlogen! Met een enorme glimlach keek Olivia naar wat er op de grond lag. Wauw, wat geweldig! Als het zo bleef sneeuwen totdat het kerstfeest zou beginnen, dan zou Safe Haven helemaal mooi versierd kunnen worden en zou het echt een witte Kerst worden. Een aantal dagen had Olivia namelijk een radiobericht, met de radio die ze hadden gevonden, doorgegeven aan alle mensen in de omgeving van Fresno en Bakersfield. Ze wilde namelijk een kerstfeest organiseren. Na flink zeuren bij Grim en Aron hadden die er toch toestemming voor gegeven en daar was Olivia blij mee. Iedereen verdiende namelijk een beetje warmte, liefde en gezelligheid met Kerstmis. Een talent van Olivia was om zich in andere mensen in te leven en Olivia zou het verschrikkelijk vinden om helemaal alleen Kerstmis te moeten vieren. Dat was een belangrijke reden waarom ze dit wilde organiseren. Olivia rende verder naar buiten en begon een beetje door de sneeuw te dansen. Met een brede glimlach rolde ze over de grond en gooide sneeuwballen in het wilde weg. Olivia was gek op de sneeuw! Ze had het slechts op vakanties in Zwitserland gezien, in de streek van Italië waar zij gewoond had sneeuwde het namelijk nooit. Het was geweldig om te zien dat het wel gewoon kon sneeuwen in de Verenigde Staten. Olivia hoopte dat de sneeuw lekker lang zou blijven liggen voor hun kerstfeest. Blij keek Olivia in het raam en schudde de sneeuw een beetje van zich af. Haar haren waren een beetje nat geworden, haar wangen waren helemaal rood van de kou, maar de glimlach die op haar gezicht stond kon een depressief persoon weer helemaal vrolijk maken. Het was lang geleden dat Olivia zo’n glimlach op haar had gezicht had gehad.

Maar nu was het tijd om dingen te gaan voorbereiden. Door de sneeuw had Olivia een hoop motivatie gekregen om het helemaal mooi in Safe Haven te gaan maken. Ze liep naar het hok waar ze alle kerstspullen hadden opgeslagen. Ook deze hadden ze gepikt uit verschillende winkeltjes in Fresno en Bakersfield. Misschien was dat niet goed, maar veel mensen zouden het toch niet meer gebruiken. Olivia was blij met de spullen die ze hadden meegenomen en als mensen een van hun spullen zouden herkennen, dan zouden ze die ook vast en zeker gewoon terugkijken. Olivia pakte alvast een paar kerstkransen en een hamer en een paar spijkers. Boven de ramen zou ze die op gaan hangen. Snel liep ze naar een raam toe en ging voorzichtig in de vensterbank staan. Met een aantal flinke rammen zat er een spijker aan en kon ze mooi een kerstkrans ophangen. Opgewonden giechelde ze en de glimlach die op haar gezicht had gestaan werd als maar groter en groter. Olivia was echt gek op de Kerst en nu ze zo dichtbij kwamen, begonnen de gebruikelijke kriebels al weer te komen. Ze liep door naar een ander raam om daar ook een mooie kerstkrans op te hangen. Wat was dit leuk!

Kerstmis... Een traditioneel feest in de Verenigde Staten waar het altijd uitvoerig werd gevierd, ieder op zijn eigen manier, of het nou sober of rijkelijk was. Sommige families hadden niet veel geld en deden het slechts met een kerstboom in huis, aten in plaats van kalkoen kip, maar er waren ook families die elk centimeter van hun huis belichtten met lampjes en grootse maaltijden aten op kerstmisavond. Het waren grote verschillen, maar uiteindelijk zou het niet moeten deren... Toch?
Dat leek hem zo. Hoe hij en zijn familie kerstmis hadden gevierd, kon hij zich niet herinneren. Hij had geen oude krantenartikelen kunnen vinden die over kerstmis gingen, dus gebruikte hij zijn pure sympathie en de verhalen die hij van Olivia had gehoord om er een iets duidelijker beeld over te vormen. Hij wist hoe kerstmis in grote lijnen ging, maar hij kon zijn ervaring in het verleden maar niet opwekken. Moest hij blij zijn, moest hij zich erop verheugen? Dat eerste was sowieso al een discussiepunt, omdat hij tegen Olivia in was gegaan met haar suggestie voor een kerstfeest, maar zoals altijd had ze het toch van hem weten te winnen. Puppyogen, hij had er geen resistance tegen. Dus toen stond hij daar maar in de winkel met Olivia, terwijl ze alles wat kerstachtig was in een kartonnen doos mieterde. Net alsof ze niet in een zombie-apocalpyse zaten, maar gewoon als enige op de planeet waren overgebleven. Alsof de zombies niet op het licht en het gepraat zouden afkomen...

Maar ja, hij hield nou eenmaal altijd zijn woord. Blij was hij er niet mee, maar hij probeerde er toch maar het beste van te maken, sinds dit feest toch wel ging gebeuren en ze de radio-uitzending al had gedaan met hun gevonden apparatuur, wat trouwens een hel was om te fixen, but they got the job done. Ze konden nu niet mensen weigeren of ze eruit gooien. Dan konden ze nog wel eens in de problemen komen.
Gekleed in een dikke donkergroene winterjas, met zwarte handschoenen, sjaal en een muts liep hij al buiten. Hij was een tijdje bezig geweest met checken of er niet teveel zombies buiten de muren liepen. Niet dat ze een gigantisch probleem zouden vormen, maar mensen moesten nog wel levend aan kunnen komen. Hij liep terug het kamp in toen hij het gebied had gecheckt en sloot de poort. Een zucht verliet zijn keel, creëerde een wolkje van condens dat opsteeg en uit elkaar viel in de lucht. Hij trok zijn muts iets verder over zijn oren en voelde plots iets kouds op het topje van zijn neus, nog kouder dan zijn eigen huid, en ook nat. Hij richtte zijn blik omhoog en zag in het doffe licht van de zwak brandende lantaarns aan de takken van de bomen dat er witte vlokjes naar beneden vielen. Sneeuw. In California? Hij dacht dat het nooit sneeuwde in California, of dat was wat hij had gehoord. Blijkbaar wouden de weergoden Olivia een geschenk geven voor het organiseren van een feest, midden in de apocalypse. Ergens voelde hij wel voor haar, hij kon zich voorstellen dat ze wat gelukkigheid en een glimlach nodig had. Als kerstmis haar die glimlach kon geven... dan was hij er opeens niet zo heel erg tegen.

Hij had niet door dat hij een aantal minuten had staan staren en keek om toen hij geritsel hoorde. Hij zag in de verte dat Olivia op een vensterbank klom en voorbereidingen voor het feest trof door kerstversiering op te hangen. Hij liep langzaam door de sneeuw heen, zijn stappen kraken onder hem door het lichte laagje wat er al lag en wat steeds ietsje dikker werd. Hij zag haar glimlach terwijl ze de versiering op hing en voelde zelf ook een vlaagje van euforie, blij omdat zij dat ook was. 'He, Liv. Hulp nodig?' vroeg hij, het ijzige laagje in zijn stem niet heel aanwezig meer.

DERRRRP.

“Anna, ren harder!” Haar longen stonden in brand. Het was een stuk moeilijker om bepakt te rennen dat ze had gedacht. Ze waren in het midden van een goede ‘jacht’ toen er uit het niets – in het midden van de dag, welteverstaan! – zombies op hun geluid af waren gekomen. Ze waren echter niet van plan om hun gevonden ‘schatten’ achter te laten zodat anderen ze konden vinden. Anna wilde niet de dood van anderen op haar geweten willen hebben, maar overleven stond nu erg hoog op haar lijstje van prioriteiten. Net buiten het dorp, tussen de bomen, hadden ze een kamp opgezet. Nou ja, eigenlijk hadden ze een paar houten palletten tussen de takken gegooid en een zeil opgehangen om de wind tegen proberen te houden. Het was niet veel, maar het was een stuk veiliger dan op de grond. Ze hadden verder geen licht. Ze hadden een paar kaarsen, maar met de wind bleven ze nooit lang aan. Ze hadden verder geen olielamp of werkende zaklamp, dus ’s avonds zochten ze altijd een veilige plek op. Het was dat of opgegeten worden door zombies. De keuze was makkelijk. De spullen die ze vast hadden lieten ze bij de boom vallen en sprongen zonder twijfel de boom in. Ze hadden niets eetbaars kunnen vinden en Anna was ervan overtuigd dat de zombies het ook niet bijzonder interessant zouden vinden. Dat hoopte ze in ieder geval: ze hadden hard gewerkt om bruikbare spullen te kunnen vinden.

“Ik zal ze krijgen.” Siste Nessa terwijl ze een van de pistolen uit haar tas griste. Het was nog niet in Anna opgekomen om ze neer te schieten. “Ben je gek?” Reageerde ze ietwat geschokt. “Nee, ik ben verstandig. Elke zombie dood is een risico minder.” Anna schudde haar hoofd terwijl ze snel iets uit haar tas pakte. “Gebruik dat op z’n minst deze.” Ze hield een demper naar haar zusje uit. “Ik vind het prima als je ze wilt vermoorden, maar probeer op z’n minst ervoor te zorgen dat je niet elke zombie in deze staat op ons af stuurt.” – “Prima, maar ze gaan er aan.”

De dode zombies roken niet fris, maar het was beter dan levende zombies. “Helemaal niets werkt.” Zei Nessa terwijl ze de gebroken zaklamp naar beneden liet vallen. “We moeten echt zo snel mogelijk bij de kust zien te komen, Anna, want dit werkt niet.” Anna leunde tegen een tak aan. “Niets werkt.” Mompelde ze. “Tot ze een medicijn of wat dan ook vinden zal het niet werken.” Nessa keek verbaasd naar haar op. “En ik dacht nog wel dat jij het zonnestraaltje in huis was.” Ze gooiden de volgende rugzak leeg. “Serieus? Een radio?” Vroeg Nessa. Anna haalde haar schouders op. “Misschien dat deze wel werkt.” Waarschijnlijk niet, maar het was het proberen waard. Ze moesten toch iets. “Dit stomme ding werkt ook niet.” Anna fronste. “Geef is?” Vroeg ze aan haar zusje. Ze mocht fysiek gezien dan wel de sterkste zijn, Anna was degene met de hersenen. Misschien kon ze iets maken. Ze draaide het ding om en bekeek het goed. Het zag er nog prima uit. Beter dan sommige radio’s die ze hadden gevonden. Had ze het dan toch verkeerd ingeschat? … het zou toch niet. “Ness, ik weet dat we niet veel te eten hebben tegenwoordig, maar dit is toch wel heel erg.” Ze trok de batterijen er weer uit en deed ze er op de juiste manier in. Nu maar hopen dat het wel werkte.

Via de radio hoorden ze van een plek genaamd Safe Heaven. Het was ontzettend fijn om een vriendelijke stem te horen. Het was een schaarse luxe tegenwoordig. De meningen over het bericht waren echter verdeeld. Het leek Anna een goed idee om te gaan kijken wat deze ‘Safe Heaven’ nou precies was. Alles was beter dan waar ze nu waren, toch? Vanessa was het daar niet mee eens en vertrouwde niemand behalve Anna. Ze was altijd al achterdochtig geweest, maar dit sloeg werkelijk alles. Niet iedereen was slecht. Het meningsverschil zorgde echter voor een pijnlijke keuze. Anna zou alleen gaan kijken wat die ‘Safe Heaven’ nou precies was terwijl Vanessa zou blijven waar ze nu was. Ze wisten dat het slecht zou kunnen aflopen, maar het was het proberen waard.
Ze had niet veel bij zich. Ze had een beetje voedsel en hopelijk genoeg water in een rugzak gedaan. Daarnaast had ze wapens mee om zich te kunnen beschermen. Zombies waren immers overal. Twee pistolen met wat ammunitie en een hamer die iemand in een schuur had laten liggen. Het was zwaar, maar het was perfect als je de hersens van een zombie in wilde slaan.

De afstand van hun schuilplaats tot waar Safe Heaven zou moeten zijn was niet opvallend groot, maar het was nog steeds een pokke-eind om te moeten lopen. Er was niets anders om haar heen dan bomen, blaadjes en struikgewas. Geen rivier met zoet water, geen mensen, helemaal niets. Waarschijnlijk was dat laatste voor het beste. Ze had geen zin om een zombie tegen te komen. Stil en snel, dan kwam ze er wel.
Na uren lopen had ze het eindelijk gevonden. Nou ja, dat hoopten de blaren op haar voeten vooral. Ondanks dat ze al kilometers had gelopen en goede schoenen had, bleven de blaren maar komen. Het werden er wel steeds minder. Misschien had ze er over een paar maanden wel helemaal geen last meer van. Maar wat nu? Was er momenteel wel iemand? Het zag er niet bepaald levendig uit. Ze keek even om zich heen. Ze zou natuurlijk kunnen roepen, maar dat bracht weer het risico met zich mee dat zombies haar zouden kunnen horen. Ze had er geen gezien, maar dat betekende niet dat ze er niet waren. Ze moest dit op een slimme manier aanpakken. Conclusie? Ze zou roepen, maar wel vanuit een boom. Was altijd veiliger dan op de grond. “Hallo?” Riep ze, hopend op een antwoord. Wat zat ze toch lekker comfortabel. … Niet dus. “Leeft hier iemand?” Ze hoopte niet dat het een bittere teleurstelling zou zijn. Hoop. Dat was wat ze nodig had.

Wolken kolkte zich boven de aarde. Verandering was in de lucht en temperaturen daalde. In de grijze oneindige lucht was een klein zwart puntje te zien. Een grote zwarte kraai, die zijn vleugels met krachtige slagen op en neer sloeg. Zijn zwarte kraal oogjes speurde over de aarde onder hem. Eindeloze kale bomen. Hier en daar nog wat gebladerde takken of een dennenboom. Hij zweefde over brokkelige valleien en snelstromende rivieren en kwam uit eindelijk uit op een snel weg. De kraai was niet alleen. Twee of drie soortgenoten vlogen met hem en lande een voor een op het verwaarloosde asfalt. Normaal zou het een schoon en leeg pad zijn, afgezien van de auto’s die passeerde. Maar nu lag het bezaaid met dorre doodde bladeren, hier en daar troepen vol verlaten auto’s en lijken. Heel veel lijken. De kraai hipte over de weg, naar een van die afgrijselijke verrotte lichamen, keek er met een schuin hoofd aan en begon in het oog te prikken. Een gorgelend geluid droop uit de keel van het lijk die in beweging kwam en naar de vogel graaide. Het dier schrok op en fladderde naar achteren. Nog net op tijd kon hij wegvliegen voor een auto die uit het niets over de weg heen raasde.

Daniel had haast. Hij moest zo snel mogelijk op zoek naar een tankstation, want het tanklichtje stond op rood. Een paar verlaten auto’s konden ook, zolang er maar benzine te vinden was. Zonder zijn auto zou het reizen een stuk moeilijker gaan. Net iets wat hij niet kon hebben. Hij was al bevoorrecht dat hij nog steeds zijn auto had en die wilde hij dan ook liever niet verliezen. Verkeersborden en wegwijzers sjeesden langs. Nergens een teken dat er iets in de buurt was waar hij naar zocht. Een half uurtje later kon hij wel een gat in de lucht springen toen hij een tankstation in de verte zag staan. Het was net op tijd want zijn auto sloeg net af. Hij liet de auto uit rollen, wat nog best een eindje was door de snelheid waarmee hij gereden had. Het voertuig kwam tot stilstand. De omgeving was verder uitgestorven, voor zover Daniel kon zien. Geen Walker te zien. Nog niet. Daniel bleef voor een paar minuten in zijn auto zitten, wachtend tot hij zeker wist dat er dan ook echt niks te voor schijn zou komen. Hij graaide op de achterbank naar zijn jas en wapens, een klein pistool (die hij liever niet wilde gebruiken) en pikhouweel (gevonden in een oud schuurtje.) Hij stapte behoedzaam en alert uit de auto. Uit de achterbak haalde hij een blauwe Jerrycan. Hij sloot zijn auto voor alle zekerheid en liep richting het tankstation.

Half bukkend sloop hij naar de eerste auto. Bleef er even achter gebukt en luisterde goed of hij geen levende of niet-levende geluiden hoorde. Alles leek verlaten, super. Hij vond zijn weg tussen de auto’s door en liep naar een tankmachine. Hij hoopte dat hij er iets uit kon tappen. Shit, het kon alleen als je betaald had en deze stond helemaal afgesloten. Daniel keek om zich heen, naar een andere mogelijke oplossing. Een grote zwarte auto stond twee tankmachines verderop, met de voordeur open. Daniel liep er naar toe en zag de benzine nozzle nog in de auto hangen. Vlug haalde hij hem eruit, stak hem in de geopende jerrycan en drukte het handvat in. Tot zijn opluchting hoorde hij een stromend geluid uit de Jerrycan vandaan komen. Er stond ook nog een winkeltje naast het station dus liet hij zijn volle jerrycan even staan om op onderzoek uit te gaan.

Een klein belletje rinkelde toen hij de deur opende. Een vel licht flikkerde aan en uit achter in de winkel, die al half leeg gehaald was door andere overlevende. Elke schap bekijkend, vulde hij zijn rugzak nog wat extra aan. Niet dat er veel was te vinden, maar flesjes water, energierepen, blikken en potten groente en fruit en meer van die dingen waren toch wel handig. Hij haalde net een paar batterijen uit het schap toen zijn oog op iets bijzonders viel. Een grote kast vol met alcoholische dranken. Even bleef hij twijfelend staan. “Nee, is nergens voor nodig.” Toen hij niks bijzonders meer vond liep hij terug naar de gevulde jerrycan. Bij zijn auto aangekomen vulde hij hem bij, gooide alles weer terug in de achterbak en stapte in.

De lange reis begon saai te worden, ookal was zijn doel wel een belangrijk iets. De leegte overal begon hem de das om te doen. Hij snakte naar menselijk contact. Uit gewoonte draaide hij zijn radio aan. Wie weet was er wel ergens een gestoorde gek die radio aan het uitzenden was. Helaas, het enige wat Daniel hoorde was de bekende stoorgeluiden. Kgggggggssh. Geen zender te vinden. Toch bleef hij nog even draaien. Opeens klonk er in de verte een stem door de storingen heen en Daniel draaide meteen terug. Hij zette zijn auto aan de kant en begon meer gefocust aan de knop te draaien. Tot hij uiteindelijk een soort van uitzending te horen kreeg.

”Hallo,-kgggss-resno, Bakersfield en omstrek-kggggggggsssh-livia, van Safe Haven! Voor de mensen wie denken: "Huh,- kgggssh-naam verraadt he-[i][b]kgggsh-n veilige plek-kggggsh-bos-kggsh-de snelweg-kggsh-resno naar Bakersfield. Kgggggggggggsshhsssss-…

Daniel verloor de zender en draaide verhoed aan de knop. Hij moest het terug vinden. Dit was zijn eerste menselijke contact in dagen. Gelukkig vond hij de stem weer.

“kgggsh-sloten een kerstfeest voo-kgggggggggsh- in Safe Haven! We-kgggsh lekker eten, kgggggsssh-uziek luisteren en –kgggsh- soort dingen! –kggggsh- geen plek hebt om door te breng-kgggsh-Safe Haven blijv-kgggsh-
S-kggghs- Haven vindt je-kggggghs- bos in te ga-kgggsh- snelweg. We zitten redelijk centraa-kkggggggggssshhhh- zijn Aron, Grim of Olivia, dan komen wij je helpen –kgggggggggshsss……

Met grote ogen bleef Daniel een paar seconde ongelovig naar de radio staren. Wat hij uit de uitzending op kon maken was iets over een kamp, in het bos, met de naam safe haven. Een meisje had het ingesproken en had het over een kerstfeest. Een grinnik rolde uit zijn keel bij de gedachte aan een kerst feest in deze tijden. Schijnbaar was die safe haven veilig genoeg. Daniel begon zijn kansen te over denken. Misschien was het een beter idee om vanuit een centraal punt naar Anne te zoeken. Het meisje had iets gezegd over helpen. Aron, Olivia en nog een naam was genoemd. Hoe meer hij er over dacht hoe slimmer het leek om er heen te gaan. Safe haven. Kerst feest. Daniel zag het wel zitten. Hij moest weer terug denken aan die flessen drank, bij het tankstation. Als hij daar wat van mee zou nemen, zouden ze hem dan sneller binnen laten? Hij startte zijn auto weer en maakte een U-bocht om terug naar het tankstation te rijden. Binnen in het winkeltje vulde hij een paar plastic zakken met allemaal spullen. Flessen wijn, champagne, andere dranken. Maar ook snacks zoals chips en zoutjes, dingen die nog wel houdbaar waren. Achter de toonbank vond hij een lading kaarsen die hij meenam. Met zijn handen vol tassen rende hij naar zijn auto. De auto was al bijna helemaal gevuld met zijn spullen, aangezien hij tijdens de uitbreek op het punt stond om naar een feest te gaan. Twee grote muziekboxen en zijn gitaar lagen al klaar in de achterbak. Allerlei versierspullen en bier had hij mee moeten nemen. Ze hadden een verrassingsfeest gepland voor een vriend, maar de verrassing was iets anders uitgepakt. Nu zou het wel weer goed van pas kunnen komen, mits ze elektriciteit hadden. Hij sloeg zijn achterklep dicht en schrok zich dood van een Walker die opeens naast zijn auto stond te kwijlen. Het monster rende op hem af. Daniel sprong naar achteren en schoot hem net op tijd door zijn hoofd. De walker viel neer en het schoot echode kilometers door de omgeving. “Fack!” Straks kreeg hij nog last van een horde Walkers. Vlug stapte hij in en reed weg.

Nu moest hij nog op zoek naar die safe haven. Één ding wist hij wel. Ze zaten centraal in het bos, naast de snelweg. Hij hoopte dat ze ergens een bord hadden neergezet, maar hij kon niks vinden. En tot overmaat van ramp begon het ook nog eens te sneeuwen. Er vormde zich al een dikke laag toen hij op een rustig tempo langs het bos reed, opzoek naar een levend teken. Maar het enige wat hij tegen kwam was een horde ondergesneeuwde zombies. Hij trapte vlug op zijn rem. Één voor één draaide de zombies zich grommend om en kwamen langzaam zijn kant op. Vlug zette hij de auto in zijn achteruit en keek over zijn schouder. “Dubble fack!” achter de auto was ook een hele horde te voor schijn gekomen. Allemaal uit het, steeds witter wordende, bos. Ze kwamen steeds dichterbij en Daniel moest snel actie ondernemen anders was het zijn einde. Hij graaide zijn pistool en pikhouweel bij elkaar en sprong uit de auto. De eerst zombie was al bij hem en met een krachtige zwaai lande de punt van de pikhouweel in zijn hersenen. Een klodder bloed vloog tegen Daniels gezicht aan. “Gadverdamme!” Snel sloot hij zijn auto en rende het bos in. De groep zombies achtervolgde hem meteen. Half uitglijdend probeerde hij ze voor te blijven, maar het waren er te veel. Dit kon nog eens heel moeilijk worden.

Uit geput kwam hij aan bij een vreemd bouwsel, midden in het bos. Er lag nu een dik pak sneeuw en het was nog steeds niet gestopt met sneeuwen. Daniel had er niet op gerekend en had alleen een dun spijkerjasje aan, over zijn gewone kleding. Hij was helemaal doorweekt. Tijdens zijn run om aan de Walkers te ontsnappen was hij een paar keer uit gegleden in de sneeuw, waardoor hij ze niet voor kon blijven. Hij heeft zich door de massa heen moeten vechten en zat onder het bloed en smurrie. Uiteindelijk had hij ze afgeschut. Half onderkoeld, compleet uitgeput en doorweekt van het bloed is hij door het wout gaan zwerven, opzoek naar dat zogenaamde safe haven. Het zou niet lang meer duren voor hij neer zou vallen van vermoeidheid. Daniel vond een soort poort en bonkte er een paar keer op met zijn vuist. De poort werd geopend en zag wat mensen staan. “Hey Olivia! Merry Christmas!” Alles werd zwart voor zijn ogen en hij viel met een plof voorover, in de sneeuw.

[ooc: beetje lang >: sawry]

Olivia had niet eens gehoord dat er iemand naar haar was toegelopen, ze was veel te veel bezig geweest met het bekijken van de mogelijkheden hoe ze Safe Haven het beste kon versieren. Daarom schrok Olivia ook toen ze opeens een stem achter haar hoorde. Maar toen ze zich omdraaide was het alweer goed, het was Grim. Hij vroeg haar of ze hulp nodig had. “Hey!” zei ze enthousiast en grijnsde breed naar hem “Nou, als je me wilt helpen, heel erg graag! Misschien zou jij mij die kransen kunnen aangeven als ik eenmaal boven op het raamkozijn sta? Want het is zo moeilijk klimmen de hele tijd.” Olivia was heel erg blij dat Grim er uiteindelijk mee had ingestemd om mee te doen met het kerstfeest. Ze wist dat hij het er wat moeilijker mee had, maar ze vond het toch leuk dat hij zijn best deed om haar een beetje te helpen. Olivia was ervan overtuigd dat als eenmaal iedereen er was, hij het ook leuk zou gaan vinden. De twee waren in de afgelopen tijd meer close geworden en ook dat vond Olivia heel erg fijn. Ze zag hem als een grotere broer die ze zelf nooit gehad en dat gaf een fijn en vertrouwd gevoel, ondanks dat ze elkaar nog niet zo heel erg lang kenden.

“Ik word er helemaal blij van, weet je dat?” zei ze toen uiteindelijk “Ik denk dat iedereen wel een beetje liefde, gezelligheid en dat soort dingen nodig heeft met Kerst” En Olivia was alweer begonnen aan haar gebruikelijke spraakwaterval. “Thuis gingen we altijd helemaal naar Zwitserland om Kerst te vieren, want daar sneeuwde het altijd. Dan hadden we een mooi chalet en gingen we allemaal skiën en dat soort dingen, dat was echt zo super leuk!” Aan die tijd mocht Olivia best wel graag terugdenken. Dat was een van de enige dagen dat haar vader niet vervelend tegen haar was en het voelde alsof het gezin van Olivia ook echt een gezin was. De cadeautjes hadden haar elk jaar weer verrast en blij gemaakt. Dit jaar zou dat waarschijnlijk anders zijn. Maar toch, het ging helemaal niet om de cadeautjes. Het ging om het samen zijn met mensen, het moment van vrede dat er op dat moment even heerste. Olivia hoopte maar dat er op dat moment geen zombies in de buurt zouden lopen die het feest zouden verderven. Dat was helaas iets van latere zorg, het radiobericht was al een tijdje geleden de lucht ingegaan en het was sneu om iedereen af te zeggen. Het zou vast niet gebeuren, de zombies liepen vaak niet veel rond in het bos. “Hoe vierden jullie altijd thuis?” vroeg ze geïnteresseerd, terwijl ze nog een krans oppakte en naar een van de ramen toe liep.

Maar voorlopig zou hij nog niet opgehangen worden. Olivia werd namelijk afgeleid door een vreemd geluid wat ze hoorde. Het was de roep van een meisje. “Leeft hier iemand?” hoorde ze door Safe Haven gaan. Opgewonden giechelde Olivia. “Hoor ik nou spoken?”grapte ze en liet haar ogen door Safe Haven gaan. En toen ontdekte ze iemand op de tak van een boom! Het was de allereerste gast van het Kerstfeest! “Kijk daar!” zei ze tegen Grim en wees naar het meisje. Met een snelle pas liep ze erheen. “Hoi!” riep ze enthousiast terug en zwaaide naar het meisje, glimlachend van oor tot oor. “Als je eventjes uit je schuilplekje komt, dan laat ik je beneden binnen. Anders moet je misschien springen en dan breek je misschien wat en dan kan je geen Kerst meer vieren!” Nou ja, dat kon natuurlijk wel, maar dat zou het een stuk minder leuk maken en de geneesmiddelen waren ook maar heel erg beperkt in Safe Haven. Olivia liep naar de poort toe om deze open te maken.

En het moment dat ze bij de poort aan was gekomen, werd eraan geklopt. “Oeh, nog meer visitie!” riep Olivia zo blij als een vogeltje uit en opende de poort. Maar wat ze daar aan trof was een stuk verschrikkelijker. Het was een jongen, die haar naam kende en meteen flauw viel voor haar voeten. De sneeuw om hem heen was helemaal rood van het bloed geworden. Was hij gebeten? Was het meisje gebeten? “GRIM!” brulde ze toen paniekerig “GRIM, KOM SNEL, ALSJEBLIEFT!” De jongen draaide ze om en begon een beetje bloed van zijn gezicht af te vegen, terwijl ze bezorgd naast hem zat.

Well dat kreeg Aron dus met feesten goedkeuren. Geen nachtrust. Al vanaf vroeg hoorde hij Olivia enthousiast bezig zijn. Het probleem was, dat als hij eenmaal iets hoorde, zijn oren zich gingen focussen op het geluid. Zo ging slapen natuurlijk al helemaal niet meer. Bij elk klein geluidje ergerde Aron zich dood aan kerst. Waarom moest het dan ook perse gevierd worden? De wereld was ten einde, en Olivia dacht aan kerstliederen en kerstbomen. Ze hadden nota bene een run gedaan voor kerstspullen. Hoezo onnodig? Het geluk was dan wel dat Aron tijdens dezelfde run een radiostation was tegengekomen in de kelder van de prullariawinkel. Je weet wel, zo'n winkel die het hele jaar door kerstversiering verkocht. Verder waren er geen winkels waar ze kerstspullen konden vinden, dus ze hadden wel daarnaartoe moeten gaan. En terwijl Grim en Olivia druk bezig waren geweest met de grootste onzin mee te nemen, had Aron het prachtige radiokastje meegesleurd. Het stond nu in het gezamenlijke huis van Aron, Olivia en Grim. Zij als leidinggevenden hadden samen het grootste gebouwtje ingenomen, en daar stond de radio nu centraal in de woonkamer. Het was dan geen nieuwe dame meer, maar de radio ging prima mee. Aron had er al een uitzending op gedaan, en Olivia had haar kerstfeest er mee gepromoot. Hoezo onnodig?

Maar zijn geirriteerheid duurde niet lang, plots besefte Aron het. Sam zou er vandaag ook zijn! Hij wist niet wat er nou precies allemaal speelde of niet, maar Sam kwam en dat telde. Of ze nou echt samen waren of niet, of ze nou vriendje waren of niet. Samen zijn met kerst, hun eerste kerst samen. Ja, spontaan had Aron helemaal zin in kerst. Hij sloeg de deken van zich af, en sprong het bed uit. Meteen sloeg de kou hem om. Hij had niets anders gedragen dan een strakke roze boxer, en merkte nu zonder deken pas hoe koud het eigenlijk was in zijn kamer. Snel trok hij de boxer uit, gooide hem bij de was, en trok een ander aan. Om in de kerstsfeer te zijn, had Aron heel wat huizen staan plunderen, overal was hij een beetje geslaagd. En met alle kleren die hij gestolen had had hij een heel geheim plannetje. Hij had een geheim voor vanavond. Als het vuur aan was, en de muziek er was zou hij zijn interpetatie van een goed kerstfeest doen. Hij legde de kleren op een geheim plekje in zijn kledingkast. Hij zou ze vanavond aantrekken als hij ze nodig had.

Snel schoot hij een rode boxer aan, een zwart strak hemd, een donkere jeans en een veel te dikke trui. Zo'n één met grote zwarte knoppen, en een grote kraag. Ze waren lekker warm, en zeer modieus. Zijne was een gebreid model. Zwarte sneakers sloten af, die had hij gister nog ergens weggehaald. Echte Nike's, die had hij al in geen tijden meer kunnen dragen! Ze waren dan wel iets te klein, maar ze zouden wel meevormen.

Op zijn hoofd trok hij een zwarte beanie, die zijn hoofd tot aan zijn haarlijn bedekte. Zo, nu kon hij naar buiten, een frisse neus halen. De buitendeur gooide hij enthousiast open. Well, de frisse lucht was verdomd fris! Dikke sneeuwvlokken vlogen hem om de oren, en een dikke laag was al blijven liggen. Well, dat was de reden van de romantiek, iedereen kroop dicht tegen hem aan. Aron vond alles best, zolang Grim maar niet tegen hem aankroop. Een huivering vloog hem al over de rug als hij er aan dacht, Grim met getuite lipjes... OKEE UIT HET HOOFD ZETTEN!

Door de dikke sneeuw moest Aron even knipperen met zijn ogen voor hij maar een stap durfde te verzetten, hij hoorde wat mensen praten. Een onbekende stem, dat zou vast een vroege vogel zijn, een veel te vroege gast. Alhoewel, er was geen tijd genoemd, dus misschien was Aron wel veel te laat. Wist hij veel, sinds de apocalyps had hij al geen tijdsbesef meer. Maar opeens ging het gepraat in gegil over. Olivia! Was er iets mis met haar? "Olivia?! Wat is er aan de hand?! Waar ben je überhaupt?!" Aron vervloekte de dikke sneeuw die zijn zicht beperkte, en ging op goed geluk op het geluid af.

Hoe meer hij eigenlijk over dit kerstfeest nadacht, hoe meer risico's hij zich begon te bedenken. Hij herinnerde zich een klein fragmentje, een mannelijk figuur in een uniform met een onbekend masker terwijl een lage rauwe stem zei dat hij eenmaal moest leven met risico's. Risico's waren nooit uitgesloten, risico's waren er altijd. Er was geen mogelijke manier waarop elk gevaar uitgesloten kon worden, zeker niet in de tegenwoordige situatie. Hij kon bijvoorbeeld buiten lopen en op een horde zombies stuiten. Of hij daaraan zou overleven, zou nog maar net de vraag zijn. Het was dan ook maar de vraag of ze geen zombies zouden aantrekken, hoewel dat volgens hem nog wel hun minste zorg waren. Het echte gevaar lag toch bij de mensen. Ze hadden geen idee wie ze tegen zouden komen. Misschien een verstoorde geest, misschien een bende overlevers die een nieuw huis nodig hadden... Er waren talloze mogelijkheden en dat was nog wel de voornaamste reden dat hij er tegenin was gegaan. Niet om de zombies, die konden ze immers wel aan, maar eerder om de veiligheid van het kamp en de mensen daarin.

Op zich was het kerstmis-idee een iets beter idee geweest als het alleen voor de mensen in het kamp was bedoeld. Nou waren er niet zo heel veel mensen in het kamp, maar het zou alsnog ''gezellig'' zijn geweest. Maar blijkbaar was dat niet genoeg. Gezelligheid moest met kerstmis met iedereen gedeeld worden, blijkbaar? Net zoals romantiek...? Wel, heel gezellig of romantisch beschouwde hij zichzelf niet. Tekens van een hartelijk karakter vertoonde hij niet en hij zou niet weten hoe hij iets gezellig zou moeten maken zonder het gebruik van sfeervolle tastbare dingen, zoals Olivia nu deed met kerstkransjes en later nog tientallen andere soorten versiering. En romantiek, wat was dat uberhaupt? Het kunnen uitstaan van elkaar en beloven om voor eeuwig samen te zijn, om de romance daarna te laten eindigen in een fiasco? Het delen van de lakens onder de woorden ''I love you'', om maar een geldige reden te hebben om zondig te zijn, om de stoom van de apocalpys af te blazen? Nee, hij kon zich het niet inbeelden, niet zoals Aron of Olivia waarschijnlijk wel konden. Hij kon het zich maar moeilijk voorstellen, dat Aron op hem af zou komen lopen, steeds dichterbij zou schuifelen met zo'n zwoele blik in z'n ogen, in een van zijn stripperspakjes en dan... AARGH, WHAT THE FUCK.

Grim rilde even en haalde zijn gedachten erbij, zodat hij Olivia's antwoord kon horen. Ze accepteerde zijn hulp en verzocht hem om haar de kransen aan te geven terwijl ze op het kozijn zou klimmen. Hij knikte kort als antwoord en wou net een krans oppakken, tot ze met haar gewoonlijke Olivia-praat kwam. Hij had het vaker meegemaakt dat ze opeens weg begon te kletsen, maar hij vond het nooit zo erg. Hij was toch altijd meer een luisteraar dan een spreker geweest en het was nog best leuk om dingen van haar te horen, bijvoorbeeld verhalen van haar verleden, iets waar hij zelf geen ervaring mee had, helaas. Toen ze hem vroeg hoe hij kerstmis thuis vierde, schoot er dan ook een lichte steek door zijn borst. 'Ik... kan het me niet herinneren.' sprak hij en boog zijn hoofd lichtjes naar de grond. Hij krabde over zijn achterhoofd, alsof dat zijn denkproces zou versnellen. 'Ik heb erover nagedacht, gebrainstormt, maar--' Abrupt kapte hij zijn zin af, omdat er plots een onbekende stem klonk. Hij keerde zijn hoofd met een ruk om, bijna zo snel dat hij zijn nekspier verrekte en zag een meisje in een boom. Oh yes, daar kwamen de mensen al. Geweldig... Ahum ahum. Hij keerde zich weg, terwijl Olivia al op het meisje afstormde en haar verzocht om de boom uit te komen en door de poort te gaan. Op dat moment werd er op de poort geklopt en kwam er een jongeman binnen. Of dat dacht hij. Zo uit de verte kon Grim niet veel zien, maar hij wist dat het niet oké was toen de jongen ineen zakte en Olivia een gil gaf. Hij draaide zich om en snelde op de poort af, waar Olivia en de jongen zich bevonden. Hij knielde neer naast de jongen en trok zijn handschoenen van zijn handen. Hij legde zijn hand in zijn hals, waar hij onder zijn warme vingers de sterke hartslag van de man voelde. 'Hartslag is stabiel, lichte onderkoeling.' constateerde hij, waarna hij keek of hij zichtbare wonden had. Aan het patroon van het bloed te zien, waren het slechts spetters en geen bloedingen van zijn lichaam zelf. 'Mogelijk heeft hij een zombie vermoord, wat de reden is voor het bloed op zijn gezicht en kleding. Ik heb geen zichtbare wonden gevonden, maar dat hoeft niet te betekenen dat hij niet gebeten is.' Hij legde zijn hand op de schouder van de man en schudde er licht aan. 'Hey, wakker worden daar. Olivia heeft je niet uitgenodigd zodat je hier kon slapen.'

_{Iedere keer dat Jonathan uitademde vormde zich een klein dampwolkje. Het was buiten koud, te koud naar zijn goesting. De sneeuw die erbij viel maakten het er ook niet beter op. Als hij mocht kiezen tussen zomer of winter dan ging hij voor de zomer. Hij hield van de warmte, van de lange dagen. Aan de winter was er helemaal niets goed. Het was koud, vroeg donker en je moest honderden lagen aandoen voor dat je het warm had. Voor de zoveelste keer trok hij het koffer van een auto open. Een hele pak sneeuw viel de grond op en snel zette hij enkele stappen naar achter zodat de sneeuw niet op hem zou komen. Hij ging anders wel snel terug naar de auto en begon de koffers die erin lagen open te trekken. Veel vond hij er niet in, enkel kleren en daar hield het ook bij op. Het enige bruikbare dat hij gevonden had was een Whiskyflacon die nog volledig was gevuld. Zonder te twijfelen stak het de flacon weg. Net toen dat Jonathan het koffer weer wou sluiten begon de radio van de auto te kraken. Eerst was het niets meer dan gekraak maar uiteindelijk kon hij de stem van een meisje horen. Ze had over één of andere ‘Safe Heaven’ en een kerstfeest. Het feest interesseerde hem weinig, maar het idee van een veilige plek sprak hem wel aan. Er werd ook een beschrijving gegeven van hoe hij er kon geraken dus vervolgde hij zijn weg maar.

Jonathan was het beu om steeds maar rond te lopen in zijn eentje. Iedere dag, of zeker om de paar dagen, moest hij wel een nieuwe schuilplaats zoeken en ook voeding en water werd met de dag een groter probleem. Dat was de enige reden voor hem om naar Safe Heaven te gaan. Zo te horen moest het een veilige plaats voorstellen en voor zolang dat het geval was kon hij daar blijven. Als ze hem al gingen laten blijven. Voor dat hij het radiobericht had gehoord wist hij niet eens van die plaats af. Het was niet dat hij dag in dag uit door de bossen liep opzoek naar zo’n plek. Dit was gewoon de perfecte gelegenheid geweest. Jonathan wist nu van de plek af, wist hoe dat hij het ongeveer moest vinden en hij zou daar nu zeker niet de enige zijn. Dat hij niet alleen zou zijn ging echter ook een nadeel zijn. De stem op de radio had gezegd dat er muziek ging zijn, iets wat zeker de aandacht ging trekken van onuitgenodigde gasten. Misschien mensen met verkeerde bedoelingen maar ook Walkers gingen er zeker door getrokken worden. Het was maar te hopen dat die ‘Safe Heaven’ werkelijk zo veilig was als de naam zei.
Voordat Jonathan het bos betrad keek hij nog even achterom naar de snelweg. Er was daar niets te zien, enkel vele auto’s die stil stonden en waarvan er veel waren leeggeroofd. Voor de rest lagen er overal voorwerpen en koffers. Kleren en schoenen. Als je iets nodig had, hier kon je veel vinden. Niet alles maar er was veel te vinden. Ergens in de verten zag hij nog een Walker wandelen maar die was te ver weg om een bedreiging te vormen. Voor enkele tellen bleef de man gewoon staan. Zijn hand had hij in zijn zak gestoken en zijn hoofd het hij voor een deel verstopt onder een dikke sjaal. Vooral zijn kin en mond waren bedekt. Met de dag werd het kouder wat ervoor zorgde dat je ook dikkere kleding nodig had. Dat was nu niet echt het probleem. In een huis had Jonathan een goede dikke winterjas gevonden. Het was een zwarte leren jas met vanbinnen een pels. Een handschoen had hij niet aan. Het was niet handig doordat je er minder grip mee had. Warm was het wel, maar niet praktisch.

Hij had een tijd moeten wandelen nog maar uiteindelijk had hij de houten burcht gevonden. In het bos was het iets dat zeker opviel en zeker als je wist dat er iets was, kon je er niet over heen zien. Jonathan liep dichterbij maar trok één wenkbrauw op toen hij een persoon op de grond zag liggen met een persoon ernaast. Hij wist niet wat hij daarvan moest denken, laat staan of hij nu nog zou moeten gaan. Voordat hij toch besloot om dichterbij te wandelen haalde hij diep adem dat overging tot een zucht. Jonathan baande zich een weg tot aan de andere mensen die er stonden. Hij kon nog net horen dat er bij de jongen die op de grond lag geen wonden waren gevonden. ‘Die ziet er niet goed uit. Wat is er gebeurt?’}

Geïrriteerd haalde Aphrodite voor een ontelbaar aantal keer een takje uit haar gezicht. Haar gezicht stond op onweer, op haar kleding zaten bladeren en verdwaalde takjes, haar hongergevoel was enorm en ze was moe. Heel erg moe. Ze liep nu al een hele tijd door dit ~~kut~~ bos en nog steeds had ze dat Safe Haven niet gevonden. Had dat opgewonden meisje het niet over een simpel te vinden plek gehad over de radio? Aphrodite had ergens vaag een radiosignaal opgevangen en was daarom maar richting deze plek gereisd. Niet omdat ze nou zo’n behoefte had om een sentimenteel Kerstfeest met mensen te vieren die ze nog nooit had ontmoet, maar als ze de mensen die daar de leiding hadden een beetje kon ompraten en een beetje vriendelijk probeerde te zijn, kon ze misschien wel in Safe Haven blijven. En met nog meer geluk konden haar wapens ook vervangen worden en kon ze lekker gratis eten. En zo was Aphrodite. Aphrodite dacht altijd alleen maar aan zichzelf, hoe zij er het beste af kon komen. Als iemand gratis eten midden in een stad had neergelegd, zou ze er letterlijk mensen voor doodschieten. Maar precies op het moment dat ze er helemaal door heen zat, begon ze eindelijk een vlag te zien. Zou het daar dan eindelijk zijn?

Haar haren had ze wild opgestoken, de bladeren en takjes er tussen uit vissend. Eventjes observeerde ze het groepje wat bij de poort van Safe Haven stond. Haar wenkbrauwen schoten eventjes omhoog toen een jongen neerviel. Jongens, nog altijd even zwak. Volgens mij was dat iets wat nooit ging veranderen. Hoofdschuddend keek ze hoe er een meisje naast hem bukten en nog een andere, oudere man. Het zag er niet heel erg veel belovend uit. Ach ja, als ze maar te eten hadden of goede wapens hadden. Aphrodite haalde nog eventjes de overige takjes en bladeren van haar kleding en zag eruit alsof ze net van een catwalk afgelopen was. Oké, dat was misschien ook weer een beetje overdreven, maar als je nu naar haar zou kijken, zou je niet echt zien dat ze net uit een donker bos was gekomen. Nog eventjes repeteerde ze wat ze zou doen en begon daarna richting Safe Haven te lopen, haar lange, platinablonde haren dansten vrolijk achter haar aan.

Toen ze eenmaal bij het groepje was aangekomen, trok ze nogmaals haar wenkbrauwen omhoog. De jongen zat onder het bloed, kon duidelijk niet echt voor zich zelf zorgen. In een boom zag ze een meisje zitten, vanuit Safe Haven zelf hoorde ze een mannenstem een naam roepen, bij de jongen zaten de oudere man en een hyperactief meisje geknield en ze zag nog een andere best wel aantrekkelijke jongen staan. Al met al was het een apart schouwspel. “Nou, dit is niet echt het welkom waar je op wacht, hè?” vroeg Aphrodite sarcastisch en grijnsde haar witte tanden bloot. “Op de radio klonk het veel gezelliger, maar hier ligt al iemand rustig dood te gaan. Of heeft hij toevallig al te veel gezopen en zijn jullie al zonder de rest begonnen?” Aphrodite kwam wat dichterbij en keek naar de jongen. O nee, die was niet dood. Hij was slechts buiten bewustzijn. Aphrodite had vroeger vaak jongens gezien die buiten bewust zijn waren geraakt. “Aphrodite” zei ze toen opeens, maar kwam erachter dat de mensen wel eens niet zouden kunnen weten wat ze daarmee zou bedoelen. “Dat is mijn naam.” Ondertussen gingen haar ogen over Safe Haven. Aphrodite gaf het niet graag toe, maar het zag er super netjes uit. Hier zouden ze best wel een tijdje kunnen overleven. Dit kon nog eens leuk gaan worden.

“Kijk daar!” Oh, mooi. Ze hadden door dat ze in de boom zat. “Hoi!”Riep het meisje naar haar terug met een glimlach op haar gezicht. Vriendelijk glimlachte Anna terug. Een vriendelijk gezicht, dat was fijn. “Als je eventjes uit je schuilplekje komt, dan laat ik je beneden binnen. Anders moet je misschien springen en dan breek je misschien wat en dan kan je geen Kerst meer vieren!” Anna grinnikte kort. Hoewel ze dat niet van plan was, zou het wel iets voor haar zijn om op dat soort momenten iets te breken. Behendig was Anna binnen enkele seconden uit de boom en kwam ze goed terecht op de grond. Ze had absoluut geen idee waarom het hier sneeuwde, maar ze vond het niet erg. Het zag er wel gezellig uit.

Nog voordat ze de poort had bereikt was er een tweede figuur verschenen, een man zo te zien. Een man waarmee het niet zo goed ging. “GRIM!” Hoorde ze het meisje van net schreeuwen. Anna rende naar de persoon toe om te kijken wat er aan de hand was, maar kwam al gauw tot stilstand toen ze de rode kleur van bloed zag. Hij zou toch niet gebeten zijn?! Had ze dan toch naar Vanessa moeten luisteren? Ze had het niet door gehad dat er nog een figuur was verschenen, ook een man. 'Mogelijk heeft hij een zombie vermoord, wat de reden is voor het bloed op zijn gezicht en kleding. Ik heb geen wonden gevonden, maar dat hoeft niet te betekenen dat hij niet gebeten is.' Anna slikte een keer en hield haar afstand terwijl ze ietwat onzeker naar de figuur op de grond keek. Wat als hij wel gebeten zou zijn?

‘Die ziet er niet goed uit. Wat is er gebeurt?’ Iedereen leek wel lekker op hetzelfde moment te komen, zeg. Anna keek even op naar de nieuwe persoon. Oh. Wauw, hij was zeker niet onaantrekkelijk. Niet staren, Anna, dat is onbeleefd. Ze hoorde haar eigen stem in haar hoofd echoën. There's a time and place for everything, but not now. Juist, ze zou wel naar de gozer kijken die besloot een dutje te gaan doen. Nadat er nog een meisje – of vrouw, ze wist niet zeker welk woord ze beter kon gebruiken – bij was gekomen begon het nog vrij druk te worden. Ze had in geen lange tijd meer zoveel levende mensen – een een bewusteloze – bij elkaar gezien. Hoeveel anderen zouden er nog zijn? Waarschijnlijk zaten die ergens veilig, precies zoals het hoorde.

“Misschien moeten we hem naar binnen brengen.” Stelde ze voorzichtig voor. “Dan kunnen we kijken hoe het met hem gaat. Waarschijnlijk is het een stuk veiliger dan met z’n allen hier blijven.” Ze had geen idee wat die zombies allemaal aantrok, maar ze wist intussen dat geluid een van de dingen was. Bloed waarschijnlijk ook, gokte Anna. Was er iets wat die dingen niet aantrok? Ze schudde haar hoofd. Ze moest positief denken. Er was sneeuw, er was kerst, nou moest er ook nog een positieve gedachte zijn. Het zou beter worden.

Aron was als een complete gek naar de groep toe gerend. Zijn goed geluk had gewerkt, want zonder kleerscheuren of verzwikte enkels kwam hij netjes op de plek aan waar de poort wagenwijd stond. Nu wist hij alweer waarom dit kerstvieren een idioot idee was geweest, het was te uitbundig. Nu ook, de poort open en iedereen die wou had al binnen kunnen zijn. En nu wou één van de nieuwelingen ook nog eens gaan voorstellen om zonder problemen de blijkbaar gewonde kerel naar binnen te brengen. Meteen kwam zijn gezag weer naar boven, en zijn stem bulderde dan ook van macht. "Niemand zet een stap in dit fort zonder zich te laten controleren door een leidinggevende. Alle kwetsbare plekken, armen, benen, schouders en buik wil ik gecontroleerd hebben. Anders wordt er kerst gevierd buiten de muren. Zonder. Mij." Die nieuwen moesten niet nu al met idiote ideeën komen, de afspraak was duidelijk geweest. Eerst controle, dan binnentreden. Geen. Uitzondering.

De bewusteloze liet hij met rust, die had nu wel genoeg aandacht. Op dit moment zou Aron de Jerk zijn, maar veiligheid voor alles. Anders hadden Grim en hij dit fort voor niets staan bouwen, dan zouden ze beter een kerstmaal kunnen bereiden en het meteen voeren aan de zombies. Aron liep op het meisje af dat het idee had geopperd om zomaar naar binnen te komen. "Jij eerst. Arm. Been. Schouder. Buik." En anders kwam ze gewoon niet binnen.

Het was een grote chaos geworden. Na het meisje uit de boom en de jongen die voor de poort bewusteloos was gevallen, waren er nog een jongen en een vrouw bijgekomen, allebei leken ze al wat ouder. Olivia beet eventjes op haar onderlip toen de vrouw een paar sarcastische opmerkingen maakten en probeerde er niet naar te kijken. Zij was namelijk die het idee geopperd had om een Kerstfeest voor iedereen te organiseren en nu was het tot dit uitgedraaid. In haar hoofd had het er helemaal niet zo uitgezien. Toen hadden ze gewoon lekker de kerstversieringen opgehangen, kwam er om het uur eventjes iemand binnenwippen, hadden ze die gecontroleerd en hadden ze die een paar taken gegeven. Ze sloeg haar ogen neer en veegde een beetje de sneeuwvlokjes van haar schouder en haren af, om zich een houding aan te geven. Grim kwam gelukkig nog redelijk normaal over, maar van Aron had ze echt het idee dat hij geïrriteerd was. En dat kon Olivia hem ook niet kwalijk nemen. Het hele plan liep helemaal in de soep en omdat zij er verantwoordelijk voor was, zou het haar schuld zijn. Ze hadden gewoon gelijk gehad, ze had het klein moeten houden.

Om maar wat te doen wilde ze naar het meisje lopen dat net in de boom had gezeten, om haar te controleren, maar zij had net een idee geopperd om zonder controle naar binnen te gaan. Daar leek Aron meteen korte metten mee te maken en haar te controleren. Dat vond Olivia niet zo prettig, dat zou betekenen dat zij of de jongen moest controleren of het agressieve meisje. De jongen was niet echt bepaald lelijk, maar ze kon zich in dat soort situaties altijd heel erg slecht een houding aangeven. Toch besloot ze maar om naar de jongen toe te lopen en hem te controleren, van het meisje zou ze toch een grauw en een snauw krijgen. In een paar stappen stond ze voor hem en gaf hem een glimlach. “Hey, ik ben Olivia. Zou je alsjeblieft eventjes je kwetsbare plekken willen laten zien, je arm, je been enzo? Dan kan ik je eventjes controleren en dan mag je naar binnen, het is ijskoud hier…” zei ze toen, een stuk zekerder. Olivia was niet meer zenuwachtig, als hij moeilijk deed, zou hij simpelweg niet naar binnen komen.

_{Het werd werkelijk druk en iedereen was bezig over de bewusteloze persoon op de grond. Er was een vrouw die dat even naar hem had zitten kijken. Vanuit zijn ooghoeken haar hij terug gekeken maar al snel werd zijn aandacht weer getrokken door iemand anders. Nog een andere vrouw was komen aanwandelen. Ze was hard geschminkt, had veel lawaai bij en haar naam was Aphrodite. Zo had ze zichzelf voorgesteld. Jonathan kon niet anders dan grinniken. Haar opmerking was geweldig, maar wel waar. De andere, en tot nu toe nog onbekende vrouw opperde om de jongen naar binnen te brengen, en misschien was het nog niet zo’n slecht idee. Moest hij daar liggen in plaats van de jongen zou hij ook graag op een wat comfortabelere plek liggen, maar niet iedereen was zo blij met het idee. Een man die zich net bij de groep had gevoegd gaf een preek.

Bij Jonathan verscheen er een glimlach op zijn gezucht toen de redelijk gespierde man een hele preek begon te geven. Het eindigde ermee dat er anders kerst gevierd zou worden buiten de muren maar dan zonder hem. Traag schudde Jonathan zijn hoofd. Hij had zo een opmerking willen maken, maar hij was hier als gast en het leek niet het beste idee om meteen al opmerkingen te liggen maken. Dacht de man soms dat iedereen hem er perse bij wou hebben? Misschien dat de vrouwen hem er graag bij wouden hebben, al was hij ook weer niet zo speciaal. De man had besloten om de vrouw die opperde om de bewusteloze naar binnen te brengen eerst te controleren. Van vriendelijkheid en gastvrijheid was er niets te merken. Jonathan kon een meisjesstem horen en keek dan weer voor zich. Een meisje was voor hem komen staan, Olivia was haar naam. Ze zag er aardig uit en veel vriendelijker dan de andere man. ‘Ik ben Jonathan, en natuurlijk, veiligheid boven alles niet?’ Zei hij terwijl hij om te beginnen zijn linker mouw alvast omhoog rolde. ‘Meneer daar is precies niet de vriendelijkste thuis.’ Vanuit zijn ooghoeken keek hij weer naar de andere man. Misschien was hij toch verkeerd geweest over deze plek, als ze hier allemaal zo waren was dit niet de plek waar hij zou willen blijven. Nee, zo mocht hij nog niet gaan denken, hij moest positief blijven.
Jonathan liet zijn mouw even omhoog zodat Olivia voldoende tijd had om er zeker van te zijn dat hij nergens was gebeten, vervolgens deed hij zijn mouw weer naar beneden. ‘Misschien is het handiger als jij mijn andere mouw omhoog doet.’ Het zou hem heel wat problemen kunnen besparen. Hij keek Olivia recht aan.[/b]}

De dikke zwarte drab, waar Daniel in vast zat gekleefd, slokte hem steeds meer op. Hij was onderkoeld geraakt, door zijn natte koude dunne laag kleding. Hij had al een paar dagen niet genoeg gegeten dus kon hij zichzelf niet goed meer warm houden. Plus de vermoeidheid van het vluchten voor de horde zombies. Als je dan ergens bent waar je misschien even veilig bent, laat je je lichaam echt wel toe om even flauw te vallen. Maar de dikke drab in zijn hoofd werd nu iets te bezitterig. Daniel probeerde zich een weg naar het licht te zwemmen, om wakker te worden, om te leven. En om dat te doen kon hij maar aan één persoon denken. Anne. Hij zag haar lieve gezicht, haar mooie ogen en haar lippen die zacht tegen hem praatte. Ze glimlachte hem toe en streek langs zijn gezicht met een slanke hand. Hij wilde tegen haar zeggen dat hij van haar hield, dat hij haar miste, dat ze zich geen zorgen moest maken, want hij ging haar vinden, maar zijn stem leek te zijn verdwenen. Hij wilde de strengel haar uit haar gezicht strijken maar zijn hand zat vast. Hij kon zijn lichaam niet bewegen, hij kon niet tegen haar praten, hij zat bevroren. Ze zag het en sprak hem bemoedigend toe. Je moet wakker worden mijn liefste. Wordt wakker en me komen halen. Ik heb je nodig, je moet wakker worden. Word wakker mijn lief, het is tijd. Word wakker.. wordt wakker.. wordt wakker..

“Hey, wakker worden daar. Olivia heeft je niet uitgenodigd zodat je hier kon slapen,” hoorde hij duidelijk een mannenstem zeggen. Zijn lichaam voelde zwaar aan en het leek wel alsof er een olifant op hem zat. Langzaam kwam zijn arm omhoog die hij op zijn voorhoofd legde, die klopte van de kou en de val, toen hij flauw viel. “aah,” kreunde hij pijnlijk. De kou zat nog steeds in zijn lijf, wat ook niet echt mee hielp. Hij hoorde meer stemmen en opende voorzichtig zijn ogen. Hij keek omhoog en zag de sneeuw vlokken neer dwarrelen, met een grijze wolken achtergrond. Hij zag ook een man, die over hem heen gebogen zat. Knipperend met zijn ogen probeerde hij zich te herinneren wie de man was. Toen schoot het hem weer te binnen. Hij was bij het zogenaamde ‘Safe Haven’ nadat hij wat problemen had gehad met die vreselijk wezens van tegenwoordig. “Mijn auto..” mompelde hij zacht en besloot toch maar even overeind te komen. Met zijn hand nog tegen zijn hoofd gedrukt ging hij zitten en keek even om zich heen. In de poort stonden nu veel meer mensen dan hij zich kon herinneren. Hij zag het meisje, Olivia, en nog een lange donkere man. Er stond een grote brede gozer met zijn rug naar hem toe, die nog een andere jonge vrouw aan het betasten was. En een stukje verder zag hij nog een interessante vrouw, die vol opgemaakt leek. Dat ze daar de tijd voor had? Hij keek weer naar de man die bij hem zat. “Mijn auto, bij de snelweg, zit vol spullen. Eten, drinken, muziek,” hij keek even naar beneden naar zijn niet bepaald winterse en smerige kleding. “En mijn kleding, wat wapens. Is er een toevallig een breed pad, dat naar hier leid? Dan kan ik hem ophalen, als iemand mee zou willen?.. ik weet de weg niet zo goed…” dat laatste zei hij terwijl hij weer, een beetje duizelig, over zijn voorhoofd wreef. Hij wist dat hij wat abrupt van wal stak, zo zonder zich voor te stellen of even bij te komen, maar in deze tijden moest alles snel gaan. Voor je het wist was het te laat…

Het idee om de knul naar binnen te brengen was niet bij iedereen goed gevallen. Een van de leidinggevenden gaf, voor Anna’s gevoel, haar de wind van voren, maar ze verrekte geen spier. "Niemand zet een stap in dit fort zonder zich te laten controleren door een leidinggevende. Alle kwetsbare plekken, armen, benen, schouders en buik wil ik gecontroleerd hebben. Anders wordt er kerst gevierd buiten de muren. Zonder. Mij." Het was niet dat zij het niet met zijn ideeën oneens was, het laatste waar ze zin in had was Walkers, maar iets, eh, vriendelijker had ook wel gekund. Anna hield echter haar mond. Ze kende de gozer niet en wist niet waar hij toe in staat was. Een ding was in ieder geval zeker de eerste indruk was een slechte indruk.

Het was voor Anna dan ook geen verrassing toen de man haar de eer gaf om de eerste te zijn die gecontroleerd zou worden. "Jij eerst. Arm. Been. Schouder. Buik." Het was maar goed dat haar zusje nu niet hier was. Dan zou er pas een oorlog ontstaan. Het was ook heel verleidelijk om te antwoorden zoals Nessa dat zou hebben gedaan. ‘Een na een of alles te gelijk?’ zou in dat geval gepast zijn geweest. Maar ze was hier te gast en ze was haar zusje niet, dus besloot zij het net even iets anders aan te pakken. Ze liet haar rugzak van haar rug glijden – was ze altijd al zo licht geweest of was haar rugzak echt zo zwaar? – en besloot met een neutrale gezichtsuitdrukking te doen wat hij wilde. Ze trok haar jas en vest uit en legde deze voorzichtig op haar rugzak zodat ze niet nat en koud van het sneeuw zouden worden. Ze trok het thermoshirt dat ze daar onder droeg wat omhoog zodat meneer haar buik kon goedkeuren. Ondanks dat de mouwen niet zo lang waren, trok ze ook die omhoog zodat hij daar ook niet moeilijk over kon doen. Vervolgens haalde ze de riem van haar broek los en liet deze tot aan haar enkels vallen. Geen zorgen, nog steeds niets te zien qua ondergoed, want Anna was Anna niet als ze daaronder geen shorts droeg. Ze was niet gemaakt voor koude temperaturen. Ze keek vervolgens de man weer aan met een opgetrokken wenkbrauw. “Tevreden?” Vroeg ze hem, misschien een tikkeltje te brutaal. Het was fris zo, zonder drie lagen kleding, en ze wilde maar al te graag haar warme broek weer optrekken en haar vest en jas tot haar neus dichtknopen. Of zomer. Dat zou ook heel fijn zijn.

Er waren dus een aantal gasten die een houding aannamen alsof ze blij moesten zijn dat ze bezoek kregen in Safe Haven. Well, als er iemand blij moest zijn dan waren de gasten dat wel. Een verzekerd veilig onderkomen voor kerst, wat wou je nog meer midden in de zombie apocalypse? Juist ja.

De meid voor hem begon vanalles uit te trekken, maar Aron deed het geen moer. Hij werd niet meer warm of koud van vrouwen, die periode had hij al lang achter zich gelaten. Dus ook toen ze zonder schaamte haar broek naar beneden liet zakken, bleef Aron met een strakke blik kijken. Geen spiertje vertrok, geen druppeltje angstzweet te vinden. Gewoon een normale controle.

De dame eindigde met een brutale "tevreden?" en Aron kaatste zonder pardon een opmerking terug. "Ik zie het liever gespierder, en een beetje meer testosteron mag van mij ook, maarja je kunt niet alles verwachten he?" Daarna lachde hij zijn parelwitte tanden bloot, en draaide zich om. "Kleed je gerust aan meid, en kom binnen. De hutjes aan de zijkant zijn nog vrij, mochtje van plan zijn hier te slapen tot kerst. Het grote vuur is nog even klein, maar gaat zo gerust nog wat hoger voor warmte." Hij draaide zich om naar de groep, wie zou nu zijn doelwit zijn voor controle. Hij liep op de vrouw af die zich voorgesteld had als Aphrodite, die zag er namelijk uit alsof ze Safe Haven WEL kon waarderen, en dat soort mensen waren altijd welkom.

"Hallo Aphrodite, ik ben Aron. Een kleine controle op beten, daarna ben je meer dan welkom hier."

Met haar ogen strak samengeknepen om de sneeuw erbuiten te houden wierp Alicia een blik over haar schouder. Slechts twee. Het verbaasde haar dat het er maar twee waren. In dit stille winter-wonderland was het enige geluid wat te horen was dat van haar motor, en dat trok ongewenste levensvormen aan. Slechts twee. De rockerchick op de motor rilde, niet wetend of dat van de kou of van de horror kwam. Ze gaf vlug wat extra gas en boog voorover om de bevroren druppels niet in haar gezicht te krijgen.
Ze wist wel dat het niet verstandig was op haar motor te rijden hier in de ijzige stilte, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om het dierbaarste wat ze nog bij zich had, achter zich te laten. Deze motor had haar al zo vaak gered de afgelopen maanden, met al die wandelende doden die op de loer lagen waar je maar kon kijken. Alicia wist goed dat ze niet te snel mocht rijden. Als ze zou slippen, vallen, en onder de motor terecht zou komen, zou dat haar einde worden. Toch reed ze hard genoeg om de zombies uit het zicht te verliezen. De vallende sneeuw slokte ze op. De vallende sneeuw slokte ook haar op.

Het gewicht van haar rugzak was opmerkelijk. Hij zat niet vol, maar het had meer inhoud dan het in lange tijd gehad had. Ze was in Fresno behoorlijk geslaagd. Nieuwe blikjes bier, een paar rollen sloffe koekjes en zelfs een reep chocolade. Helaas was het chocolade met hazelnoten, en liet ze daar nou net allergisch voor zijn. Helaas. Ze had bedacht dat ze de reep, samen met de rest van haar kleine voorraadje mooi kon delen met de rest van de bewoners van de "Safe Haven".
Alicia had er nog nooit van gehoord voor ze de radio vond. Niet dat dat gek was: deze noodsituatie vereiste noodmaatregelen. En als iemand in staat was geweest een veilig oord op te bouwen had die persoon haar respect verdiend. Ze was dan ook behoorlijk verrast geweest toen ze een vrouwenstem hoorde, die iedereen verwelkomde in de zogenaamde Safe Haven om Kerst te vieren. De vrouw was te horen geweest op de radio die ze in een van de verlaten huizen in Fresno gevonden had. Helaas was het huis niet zo verlaten geweest, en was de radio te groot om snel mee te grijpen in haar vlucht.
Alicia was wel toe aan wat levend leven en besloot op zoek te gaan. En daar reed ze dan, de banden van haar rijtuig lieten sporen achter. Twee sporen. De sneeuw bedekte alles.

Opeens hoorde wat. Ze hoorde stemmen. Menselijke stemmen, met menselijke woorden. Niet van die tegenwoordig zo bekende raspende geluiden. Het feit dat de stemmen boven het geluid van haar motor uitkwamen betekende dat ze erg dichtbij was. En voordat ze er erg in had doemde er een groot hek op uit de witte neerslag. Er was een poort, maar belangrijker nog: er waren mensen.
Met nog zo'n vijftig meter tussen de nederzetting en zichzelf besloot Alicia de motor uit te schakelen en het laatste stuk lopen. Ze wilde niet het risico lopen toch nog zombies aan te trekken. En met haar motor in de hand kwam ze aan bij het groepje mensen. Toen ze stilstond en alle verzamelde mensen bekeek, deed het kleine wolkje dat gevormd werd door haar adem haar beseffen dat die eerdere rilling kwam door de kou. Niet door de horror. De hele situatie was eigenlijk lachwekkend. De wereld werd overspoeld door ondode virus verspreidende kannibalen en zij ging Kerst vieren met bier, chocolade en een volkomen onbekend gezelschap. De dichte sneeuwval dempte haar lach en omhulde de groep met een witte muur.