Cecil Vanitas

GENERAL SHIT
Full name: Cecil Vanitas
Aliases: Cecil, Cec, Cilly/silly
Behind the names:

Cecil betekent ‘’de zesde’’. Hij was geboren bij de zesde keer proberen na vijf miskramen.
Vanitas is een Latijns woord, wat ‘’ijdelheid, leegheid’’ betekent. Ook is vanitas een stijl binnen de kunst.

Age: 24 jaar oud
Gender: Mannelijk
Orientation: Panseksueel
DOB: 13-09-1989
POB: Fresno, California
Voice: x

MY FUCKED UP PERSONALITY
Het slachtoffer op het ene moment, de aanvaller op het andere moment. Cecil is een persoon met het vermogen om te misleiden door te acteren. Hij kan veel verschillende gezichten opzetten en dat hoeft niet eens aan de persoon te liggen. Het kan ook gewoon dat hij plots zin heeft om iemand af te katten, maar hij kan het andere moment opeens ook ‘’lief’’ doen. Is ie dan ook echt lief? Nee, daarom stond het tussen aanhalingstekens. Cecil is geen lieferd, hij is een keiharde, heeft een uitgesproken mening en de persoon tegenover hem kan hem vrij weinig schelen, ookal doet hij soms alsof dat wel zo is. Hij kan vriendelijk doen, maar verwar vriendelijkheid niet voor liefheid, want 9 van de 10 keer heeft hij ideeën om bijvoorbeeld een paletmes in je oog te steken.
Eerlijk is de jongen dus niet. Hij barst dat hij liegt, maar hij heeft ervaring met liegen en gladde praatjes. Zijn mantel is sterk en zo kan hij de meeste personen fijn bedriegen. Natuurlijk lang niet iedereen, maar dat weet hij zelf ook. Sommigen zijn goedgeloviger dan anderen. Zelf is hij dat niet. Nee, hij heeft geleerd dat sterke goedgelovigheid niet goed is. Hij misleidt anderen dan wel, maar hij laat zichzelf niet misleiden. Hij gelooft niet wat anderen zeggen, hij vertrouwt het ook niet. Hij vertrouwt niemand, wetend dat sommigen nog betere maskers op kunnen zetten dan hij zelf.
Buiten zijn misleidende maskers is hij verder een actief persoon. Hij is geen couch potato, beweegt graag en zoekt graag het gevaar op: de zombies dus. Hij maakt er nog wel eens een spelletje van om zombies te lokken en dan vervolgens voor ze weg te rennen om te zien of hij er levend uit komt. Dat gebeurt meestal ook, maar hij vergeet nog wel eens dat hij erg klunzig is en op zo’n klunzig momentje begint hij toch wel te zweten. Ook is hij erg chaotisch en laat hij alles rond slingeren. Zo is hij meerdere malen zijn messen verloren en is zijn safehouse een rommeltje.

THE FABULOUS LOOKS
Impression: Chaotisch, druk, een kind in het lichaam van een jongvolwassene. Die termen heeft Cecil vaak gehoord van mensen die niet bang waren om een eerlijke mening te geven. De termen kloppen echter wel. Cecil is een behoorlijk chaotisch persoon en is moeilijk te vergelijken met anderen. Zijn passen zijn vlug, zijn ogen zijn altijd druk in de weer en hij kan zijn handen nooit echt stilhouden. Daarom laat hij veel te vaak dingen vallen of struikelt hij over zijn eigen voeten. Zijn lichaamstaal straalt op sommige momenten echter ook charme uit. Hij kan flirten met zijn lichaam door enkel zijn hoofd iets te buigen, licht te glimlachen en een schouder iets naar voren te richten. Maar meestal is dat wanneer hij iets dat hem bevalt in het oog krijgt, anders is hij chaotisch als altijd of juist ontspannen, maar alleen wanneer hij zich écht op zijn gemak voelt.
Hair: Lange zwarte manen vallen in één lengte golvend naar beneden. Zijn haar reikt tot onder zijn schouder en waar het vroeger overal lang was, is het nu aan één kant gemillimeterd. Hij zorgt wel voor zijn haar, maar vaak ziet het er alsnog rommelig uit. Dat is ongeveer zijn stijl wat alles betreft.
Eyes: Cecil heeft smalle bruine ogen achter grote vierkante brillenglazen. Zijn ogen hebben altijd een soort pretlichtjes, maar die lijken compleet te doven wanneer hij in een slechte bui is. Hij heeft redelijk slechte ogen, dus zijn bril is wel op sterkte. Maar ook al had hij geen slechte ogen gehad: die bril was puur als accessoire gebleven, no matter what.
Body: Klein. Niet ontzettend klein, maar wel onder de gemiddelde lengte van mannen in Amerika, wat tegenwoordig 1,78 meter is. Hij is maar 1,66 meter, maar is er niet uitsluitend negatief over. Hij wekt in ieder geval niet het macho of mannelijke indruk op, dus lengte kan hem vrij weinig schelen. Hij is iets te licht voor zijn gewicht en leeftijd en heeft geen ontwikkelde spieren. Zijn armspieren zijn nog het meest ontwikkeld, maar het is niet veel soeps of indrukwekkend. Hij kan dingen van hoogstens 80kg tillen, meer niet.
Style: Voor een survivor is hij vrij ijdel. Vieze kleding maakt hem niet uit, maar hij wilt niet constant hetzelfde dragen, zijn haar onverzorgd hebben of stinken naar zombie prut. Wat hij uiteindelijk toch wel doet, maar je reukzintuig went op een gegeven moment wel aan die licht aanwezige stank op kleding. Hij draagt vooral zwart in combinatie met neon-kleuren, patronen of printjes. Hij heeft verder twee lippiercings, twee tunnels in zijn oren van 4 millimeter en een tattoeage op zijn onderarm, namelijk deze -> x en hij heeft tattoeages op zijn knokkels -> x
Faceclaim: Sonny John Moore a.k.a. Skrillex

MY PAST

Het was een wonder. Hij was een wonder. Hij was het wonder waar Robyn en haar man Matthew al jaren op hadden moeten wachten. Matthew’s hoop was al vervlogen geweest na het bezoek aan de arts, waar Robyn had gehoord dat ze onvruchtbaar was, maar Robyn wou koste wat het koste een kind. Het maakte niet uit of het adoptie was of van een draagmoeder, ze wou gewoon een kind. Uiteindelijk was het na vijf miskramen raak: ze was zwanger en de baby was stabiel, leefde voor langer dan zes maanden. Robyn leefde natuurlijk wel in angst, bang dat ze weer een miskraam zou krijgen, maar de baby bleef het negen maanden volhouden. In het ziekenhuis werd de baby uiteindelijk geboren met de naam Cecil Vanitas.
Cecil was een rustige baby, maar ook een onderontwikkelde baby. Er was iets niet goed in Robyn’s genen, waardoor hij maar langzaam groeide, zijn spraak zich langzamer ontwikkelde en hij minder snel kon lopen dan de meeste baby’s. Zijn zicht was ook niet goed ontwikkeld, waardoor hij al vroeg met een bril moest rondlopen.

Afgezien van zijn kwaaltjes was hij toch de gelukkigste baby ooit. Zijn vroege jeugd verliep soepel, zorgeloos. Zijn ouders gaven hem veel aandacht om hem te helpen met zijn achteruitstand en stuurden hem daarom ook naar speciale peuterzalen en basisscholen, zodat hij meer ondersteuning zou krijgen. Hij was een snelle leerling en kon zijn achterstand met gemak inhalen, waardoor hij zich langzamerhand niet meer thuis begon te voelen op de speciale school. Dat deed hij eigenlijk al niet, omdat hij zichzelf anders vond dan de rest. Hij had slechts een achterstand, die hij dus snel in haalde, maar de andere kinderen hadden andere ernstigere problemen. Zo waren er kinderen met syndromen, psychische problemen of handicaps. Hoe ouder hij werd, hoe minder hij zich daar thuis voelde. Toen hij dit aan zijn ouders vertelde, gingen ze ermee akkoord om hem van de school te halen. Daarvoor moest hij echter wel wat testen ondergaan om te kijken of hij echt zo ver vooruit was gegaan. Hij kreeg rond zijn tiende een medische test, een intelligentie test, een communicatie test, waar hij allemaal voor slaagde, en als laatste een psychologische test. De laatste test ging mis.
Waar het mis ging: Cecil werd in een kamer gestopt en was geacht te wachten op de psychologe die de test zou afnemen. Hij werd achtergelaten op een bed met slechts een papier en wat waskrijten. De psychologe vertelde dat ze er zo aan zou komen, maar het duurde uiteindelijk zo lang dat hij zich begon te vervelen. Hij pakte de waskrijten en begon op het velletje papier te tekenen. Eerst tekende hij een landschap met een vrolijke zon, bloemen met gezichten en schapenwolken. Toen hij daar klaar mee was, besloot hij nog een tekening te maken. Hij pakte een zwart waskrijt en tekende zichzelf op de achterkant van het papier. Omdat het een waskrijt was en de lijnen dik werden, kon hij zijn ogen niet juist tekenen. Het werden twee zwarte gaten in plaats van ogen. De psychologe had hem geobserveerd door middel van een camera en kwam vervolgens binnen. Ze nam de tekeningen mee en liet ze aan Cecil’s ouders zien. De zwarte ogen die hij op zichzelf getekend had, impliceerde volgens haar dat Cecil zichzelf als een zielloos persoon zag. Het werd nog ietsje erger, want Cecil had altijd last gehad van zijn angst voor het donker, bang dat er monsters in het donker rondliepen. Het was een kinderlijke angst, eentje die prima op te lossen was, maar zijn ouders waren zo bezorgd dat ze de psychologe ook over zijn angst vertelden. De psychologe kwam al vlug tot een conclusie en stuurde Cecil naar een psychiatrische inrichting, waar hij een week moest blijven zodat ze hem langer konden observeren.

Toen hij daar aankwam, had hij al een indruk van de plaats. Hij had een naar gevoel over de inrichting en was bang voor wat hij daar zou vinden. Zijn gevoel kreeg gelijk. Zijn kamer was een kale lichtgrijze kamer met slechts een matras op de grond, omdat de medewerkers bang waren dat de patiënten zichzelf schade zouden aanrichten met een houten bedpost. Ze mochten geen riem dragen, moesten in plaats daarvan veters gebruiken om de broek omhoog te houden. Ook mochten de patiënten geen schoenen dragen, omdat de medewerkers dachten dat de patiënten die konden gebruiken om zichzelf of anderen te slaan. Nagels werden kortgeknipt en meisjes liepen nooit rond met lang haar. De medewerkers waren ontzettend voorzichtig met de patiënten, maar voor een jongen met een normale mentaliteit was het abnormaal. Toch probeerde hij er het beste van te maken, immers had hij geen last meer van monsters in het donker.
In die lange week kreeg hij een aantal gesprekken en testen van de psychologen. Zijn eerste test was de stiltetest. In de stiltetest werd hij in een compleet lege kamer gebracht en moest hij op een stoel in het midden van de kamer zitten. Door middel van een intercom-systeem kreeg hij instructies. Het was een simpele test; hij moest zijn ogen dicht doen en alleen luisteren naar zijn omgeving. Af en toe werden hem vragen gesteld over wat hij hoorde. Hij antwoordde met ‘’de lichte ruis van de intercom, mijn eigen ademhaling en een stem’’. De eerste twee antwoorden waren vrij normaal, de derde echter niet. Het impliceerde dat hij dus stemmen dacht te horen, maar wat Cecil eigenlijk bedoeld had, was dat het zijn eigen stem was. Toen ze een gesprek erover hadden, meende Cecil meerdere keren dat het zijn eigen stem was, maar de psycholoog hield stug vol dat hij dat slechts dacht. Hij dacht dat hij zijn eigen stem hoorde, hij dacht dat hij zielloos was. Maar niets van die dingen had Cecil werkelijk gedacht. Hij was verkeerd begrepen.
Hij zat een week in de inrichting, maar dat werd langer toen zijn ouders de resultaten hoorden. Ze wilden dat Cecil zou genezen, dus moest hij zolang het nodig was daar blijven.

Twee jaar. Twee jaar was hij daar opgesloten gebleven, waren er allerlei leugens in zijn hoofd gestampt. Hij was nooit mentaal instabiel geweest en werd ook niet beter. Nee, het ging juist slechter. Slechter en slechter. Hij begon te geloven dat hij stemmen hoorde, hij begon de woorden van de psychiater te geloven. ‘’Your field of perception is distorted. You are perfectly aware of what you are, you’re just not accepting towards it.’’ Ook zijn omgeving tastte hem behoorlijk aan en hoe vaker hij probeerde te ontsnappen, hoe vaker hij daar de consequenties van zag - dus opsluiting voor onbepaalde tijd en meer gesprekken. En het maakte niet uit hoe vaak hij claimde dat hij niet gek was, de psychiater luisterde niet. Zo werd hij langzaam overtuigd van het idee dat hij misschien wél gek was.
Op een gegeven moment werd er een knop omgezet in zijn psyche en begon hij zich te gedragen als een voorbeeldig patiënt. Hij kon op een gegeven moment inschatten wat ze precies van hem wouden en wat ze niet wouden horen, dus gedroeg hij zich ernaar. Zijn vermogen om te liegen werd immens groot, zo groot dat hij de psychiater kon overhalen. Hij was sowieso niet gekwalificeerd genoeg, dus het was geen enorme moeite om de man voor gek te houden. Op een gegeven moment werd hij vrijgelaten en keerde hij terug naar zijn ouders, compleet ‘’geheeld’’.
Nu hij wist hoe hij zich kon gedragen rondom zijn ouders en kennissen wist hij veel dingen te verbergen. Hij was de perfecte jongen, de zoon die elke ouder zou willen, maar diep van binnen was hij de last die niemand op zijn of haar schouders wou hebben. Het was wel lastig om zijn ouders van zijn gedrag te overtuigen, omdat hij zijn nachtlamp niet meer aan kon houden en dus in het donker moest slapen. Ook moest hij zijn tekeningen verbergen – in die tijd was hij namelijk erg creatief bezig, maar zijn tekeningen waren nooit erg prettig om te zien.
Op de middelbare school begon hij zichzelf te vinden. Hij was het eerste jaar nog de perfecte zoon, maar halverwege het tweede jaar werd hij zat van het perfecte beeld en begon hij zichzelf anders te kleden en te gedragen. Hij droeg alleen maar zwarte kleding, liet zijn haar groeien en luisterde naar muziek wat je kunt omschrijven als industriële herrie. De jongen werd opstandig, brutaal, maar vooral ook chaotisch en een leugenaar. Hij ging met mensen om die ongeveer hetzelfde waren en toonde zijn kunst openlijk, begon zelfs te schilderen. Zijn ouders zagen het duidelijk misgaan, maar besloten geen actie te ondernemen en schoven het af op de effecten van de pubertijd. Helaas hadden ze het daar mis. Het was blijvend.
Hij kreeg door zijn gedrag steeds vaker ruzie met zijn ouders, die het beeld van de perfecte jongen nooit meer zagen. Hij zag nooit het kwaad van zijn gedrag in en zag vooral het kwaad in anderen, terwijl zijn ouders zagen dat Cecil juist de fout in ging. Toch ging het beter dan hij verwachtte. Hij maakte zijn middelbare school met middelmatige cijfers af rond zijn zeventiende en wou voor het artiestenleven kiezen, dus een bestaan die vooral afhankelijk was van andere mensen. Hij was enorm getalenteerd en veel mensen waren onder de indruk van zijn werk. Hij dacht dat hij er een bestaan op kon bouwen, maar zijn ouders wisten dat dat niet zo ging, dus koos hij uiteindelijk voor een studie Physical Engineering. Zijn mentale instabiliteit zat hem nooit in de weg, omdat hij zich er bewust van was en hij kon zich redelijk normaal gedragen - hoewel hij van tijd tot tijd zo wel paniekaanvallen had en mensen tekeer durfde te gaan met een moersleutel of paletmes. Zijn uiterlijk werd lang niet overal geaccepteerd, dus ging hij zich een tijdje iets gepaster kleden, maar alléén voor zijn opleiding. Na zijn opleiding ging hij weer terug naar de neon, zwart, tunnels en het lange haar.

Net toen hij een klein baantje had bij een band die technische hulp nodig had bij hun apparatuur, zoals versterkers, mixpanelen et cetera, brak de apocalpys uit. Het eerste wat hij deed, was de kelder in rennen en de deuren vergrendelen. De bandleden waren er op dat moment niet, die waren een pauze aan het nemen terwijl Cecil bezig was geweest met het fixen van een versterker. Hij bleef in de kelder voor onbepaalde tijd zitten, wachtend tot de situatie wat zou dimmen. Het duurde ongeveer een dag tot alles weer rustig was en hij de kelder uit durfde. Hij opende de deur en stond plots recht oog in oog met een walker, of beter gezegd: monster. Hij wist dat de monsters ooit zouden komen om de mensen te halen en dat was dus deze dag. Maar in plaats van bang in een hoekje te kruipen, pakte hij een microfoonstandaard en doorkliefde het monster.
Vlak daarna maakte hij dat hij wegkwam en ging hij er op een willekeurige fiets ervan door. Waar hij heen ging wist hij niet, tot hij aankwam bij zijn eigen huis. Hij liep naar binnen en wist alleen al door de geur dat er iets mis was. Hij liep de woonkamer in en werd plotseling aangevallen door twee zombies. Zombies die hij herkende: zijn ouders. Hij had weinig moeite met het doden van de monsters, maar hij voelde zich er naderhand ietsje dubbel over. Hij vergat het gevoel al vrij snel en pakte de spullen die hij mee wou. Voor hij het huis verliet, had hij echter nog één final touch nodig.

Het verf droop van de gezichten van zijn ouders af, die allebei een lach op hun gezicht geschilderd hadden gekregen. Cecil verliet het huis en nam een willekeurig gebouw in, wat later een kantoorgebouw bleek te zijn. Hij timmerde alles behalve twee ontsnappingsroutes dicht en maakte hier en daar aanpassingen zodat de monsters niet binnen konden komen. Hij heeft vele verschillende soorten valkuilen opgezet in zijn safehouse en heeft daarnaast een generator gevonden, waar hij zijn muziekspeler mee oplaad en de lampen aanzet. Tegenwoordig is hij nóg instabieler dan hij eerst was, is hij vooral bezig met het misleiden van mensen, hier en daar wat manipulatie slash mishandeling en het beschilderen van de muren in de steden om de stad meer ‘’leven’’ te geven. Ook beschildert hij de gezichten van de zombies, zodat ze minder lelijk zijn en ze minder monster-achtig lijken. Want monsters, hij haat ze nog steeds met een passie.

Family: Mother;; Robyn Greene-Vanitas [ dead ]
Father;; Matthew Vanitas [ dead ]

MORE SHIT ‘BOUT ME
- Cecil draagt altijd een rugzak mee waar hij zijn wapens in heeft zitten, maar hij heeft er ook spuitbussen, kwasten en verf in zitten. Daarmee versiert hij de gebouwen van de steden.
- Omdat hij Engineering Physics heeft gestudeerd maar zijn geworven skills niet wilt kwijtraken, repareert hij van tijd tot tijd voorwerpen als mobieltjes, radio’s en haalt hij soms dingen uit elkaar en zet ze weer in elkaar. Daarom heeft hij ook altijd een set schroevendraaiers en moersleutels in zijn schuilplaats.
- Hij heeft een verslaving aan energydrank, vooral Red Bull en Monster.
- Ondanks dat dit de apocalyps is, laadt hij altijd een muziekspeler op met de luide muziek waar hij van houdt - genres als dubstep, electro, hardcore - en luistert nog elke dag.

FIGHT LIKE A BOSS
Cecil is ondanks zijn klunzigheid niet hulpeloos. Hij kan zichzelf uit veel situaties redden door enkel zijn snelheid te gebruiken en door ergens in te kruipen. Met zijn lengte is dat niet moeilijk en zijn snelheid helpt hem vaak om ergens snel weg te komen. Hij hanteert als wapen een honkbalknuppel. Het is niet dat hij op honkbal heeft gezeten, hij vindt het gewoon leuk om er dingen mee te slaan. Het is wel riskant, omdat hij dan dichtbij moet komen. Hetzelfde geldt voor zijn tweede wapen: een puntig paletmes. Op het eerste gezicht lijkt het maar een zwak fragiel ding, maar het is een sterk mes en hij kan er redelijk wat mee. Voor de rest gebruikt hij vooral geïmproviseerde wapens uit zijn omgeving. Hij heeft bijvoorbeeld wel eens een pump gebruikt om een zombie-hoofd te doorboren.
Helaas is Cecil dus erg klunzig en struikelt hij vaak over dingen. Ook laat hij zijn wapens nog wel eens vallen of raakt hij ze kwijt. Daarnaast kan hij zichzelf heel goed in de problemen brengen. Hij komt er vaak wel levend uit, maar dat gaat natuurlijk niet eeuwig door.