Aantal berichten : 20 IC Posts : 2 Registratiedatum : 08-12-13
Character sheet Leeftijd: :: 20 years old. :: Chance of Survival: :: I have to fight for two, but I'll make it through. Hopefully. :: Partner: :: I'll walk right up to you and put one finger in the air. ::
Onderwerp: Welcome to the new age. zo dec 15 2013, 06:09
"Hier een nooduitzending. Alle autoriteiten verzoeken u in uw huis te blijven, een onbekend virus is verspreid door het land. Sluit ramen en deuren, en doe wat u verder wordt opgedragen. Ik herhaal: Doe wat u verder.... Kggg... TSsraauww Ge... Kluch." De woorden die door de radio werden uitgebracht zorgde ervoor dat Avery naar haar hoofd greep en haar ogen voor een paar seconden sloot, het allemaal min of meer niet begrijpend. Wat?! Het was dan wel verzocht in haar huis te blijven, maar meteen was er iets anders in haar hoofd geschoten en dat was níet om alleen thuis te blijven. Echter, het eerste wat in haar op kwam was niet eens geweest dat ze haarzelf moest beschermen, maar dat ze zo snel mogelijk naar haar beste vriend moest gaan. Zonder iemand zou Josh het niet overleven, waarschijnlijk en aangezien niemand anders misschien aan hem zou denken, voelde Avery haarzelf verantwoordelijk. Zo snel mogelijk stond ze vanaf de zachte bank op naar het dressoir, hurkte ze neer en opende ze een kastje wat van haar vader was geweest toen hij nog hier woonde. Het waren kleine dingetjes waarmee ze haarzelf moest beschermen van hem als dat nodig moest zijn, dit was dus het moment om dat te doen. Haar vingers gleden over het eikenhouten vat van de lade, trokken hem met een zachte ruk open en tot haar verbazing lag het daar. Wat haar kon redden in de tijd die nog komen zou. Twee handguns en daarbij een rol, zo te zien met survival messen erin. Zo snel als Avery kon pakte ze de spullen eruit, dumpte ze vliegensvlug in de dichts bijliggende tas die ze toevallig pas nog had gebruikt en was ze klaar om richting de studio waarin Joshua verbleef te vertrekken. Gelukkig was er niets vreemds onderweg door haar opgemerkt, anders was ze mooi de sjaak geweest en kón ze niet eens naar Joshua gaan om hem te beschermen en ervoor te zorgen dat zijzelf en haar beste vriend het zouden overleven. Nogal buitenadem maakte ze de kleine studio met een ruk open. Het had haar opgevallen dat Joshua erg geschrokken was, maar dit maal zocht ze daar even geen betekenis achter. Avery haalde continu diepe inademingen, gewoonweg omdat ze zo hard mogelijk had gerend naar hem om eventuele zombies al te ontwijken. ”Josh.. We- Have- To- Go. They- Are- Coming- Zom-” Nog snel hield ze nog eens een diepe teug lucht. ”Bies. Zombies. You have to come with me, I’ll save you, I don’t want to lose you. Please.” Ze zei het nu wel een beetje op een vragende toon, maar in werkelijkheid had hij eigenlijk geen keuze. Hij moest ook veilig blijven en zolang hij bij haar bleef kon ze daar zeker van zijn. Tenminste, zoals de verschillende scenario’s in haar hoofd afspeelde.
Gapend opende Avery haar ogen, besefte dat ze helemaal tegen Joshua aan was gaan liggen. Ze moest toegeven, het had – niet dat ze dat expres zo dicht tegen hem aan was gaan liggen maar toch – vannacht wel geholpen. Normaal werd ze wel tien keer wakker door de kou, maar dat was deze nacht niet het geval geweest. Haar bruine ogen bleven hem eens bekijken en omdat hij nogal lief aan het slapen was grinnikte ze eens zachtjes. Haar vingertoppen streelde eens door een roze pluk uit zijn haar heen waarna haar hoofd, die nu nog tegen zijn schouder lag, naar zijn oor bewoog. ”Joshua, time to wake up.” Fluisterde ze zachtjes, in de hoop dat hij wakker zou worden. Nadat haar hand zich weer had teruggetrokken rekte ze haarzelf eens zachtjes uit en stond toen op. Het was eens fijn om een keer goed geslapen te hebben aangezien het leven de laatste tijd nogal erg hectisch was. Daarbij had ze gisteren bijna niets gegeten en rammelde haar maag dus onderhand al als een gek. Waarschijnlijk zou Joshua haar vast niet missen nu ze eventjes weg zou zijn om voor eten te zorgen. Ook al wist ze dat hij niet echt een grote eter was, dat misschien zelfs liever niet deed, om te overleven speelde voedsel sowieso een grote rol. Toen Avery zo eens in het rond had gekeken en had opgemerkt dat de kust veilig was was ze op onderzoek gegaan buiten. Ergens bij een paar bomen en wat gras was ze gaan neerknielen en bedacht ze even wat ze nou precies kon doen. Een haas zou ze waarschijnlijk niet tegenkomen, maar.. Tjirp. Een vogel! Toen Avery nog eens beter keek naar waar het geluid vandaan was gekomen zag ze er niet één maar maar liefst drie! Ha, kwam dat nou eens geweldig uit. Het was tenminste iets en het was beter dan veel risico lopen om naar een supermarkt te gaan. Als ze nou eens snel kon schieten en dan meteen kon vertrekken met de jacht binnen.. Dat zou mooi zijn. Haar handgun was al in haar handpalm gesloten en terwijl ze goed aan het richten was zonder te veel op te vallen voor de dieren, wachtte ze op het goede moment. Toen ze de trekker overhaalde en dat er dus een kogel klaar was om afgeschoten te worden, haalde ze eens flink diep adem Een. Twee. Drie! Na de derde tel drukte ze en werd de kogel met een hoge snelheid afgeschoten. Het was een hoop van zege, maar gelukkig bleef er iets bewegenloos op het gras liggen. Nadat het meisje met het opvallende blauwe haar om haar heen had gekeken, rende ze er zo snel mogelijk op af en zag het diertje liggen. De kogel was blijkbaar uit puur toeval precies op de goede plaats gekomen. Het was misschien niet veel wat eraan zat om op te eten, maar altijd beter dan niets toch? Met een touwtje bond ze het dier vast aan zijn pootjes en tilde het toen op. ”I’m sorry..” Kwam er nog uit haar mond, naar het beestje bedoeld dat ze hem dood had moeten schieten om zelfs haar overlevingskans groter te laten. Zo snel mogelijk keerde Avery weer terug naar de plaats waar zij en Joshua op het moment verbleven. Het dier werd door haar op de dikke houten tafel gelegd en vervolgens nam ze plaats aan de tafel op de stoel. Eigenlijk had ze dit nog nooit eerder gedaan.. Maar eens moest de eerste keer zijn. Dus begon ze maar – met tegenzin weliswaar – de vogel kaal te plukken en de slechte delen van het lichaam af te snijden met één van haar survival messen, zodat alleen de goede delen vlees overbleven. ”Josh!” Probeerde ze nogmaals zijn aandacht te trekken zodat hij kwam kijken. En zodra ze de jongen in de deuropening zag staan verscheen er een lieve glimlach rond haar lippen. ”Look what I’ve hunted.” Sprak ze hem toe, met ergens toch wel een trotse ondertoon in haar stem liggend. Het was immers de eerste keer dat ze iets zelf moest bereiden wat ze had gejaagd. Daarna was ze van de stoel opgestaan en liep richting hem. ”But I’ve got a problem..” Terwijl haar ogen naar de grond waren gericht keek ze langzaam weer op. ”Can you please make a fire for me..?” Vroeg ze op een zo lief mogelijke manier zodat Joshua het hopelijk zou doen. Als hij dat kon zou dat heel erg fijn zijn. Rauw vlees werd je namelijk ziek van en daarbij was het ook nog eens helemaal niet zo lekker.
+ Joshua.
Joshua Living
Aantal berichten : 6 IC Posts : 1 Registratiedatum : 13-12-13
Character sheet Leeftijd: 25 Chance of Survival: Low actually Partner:
Onderwerp: Re: Welcome to the new age. ma dec 16 2013, 03:14
De jonge man had zich net op de grond voor het lage tafeltje gestationeerd en voorzichtig liet hij wat poeder op het houten tafelblad glijden. De identiteitskaart werd boven gehaald en met een paar soepele bewegingen zorgde hij ervoor dat het poeder in een smal strookje geschoven werd. Een gretige grijns lag om zijn lippen en zijn chocoladebruine ogen begonnen spontaan te fonkelen. Om de een of andere manier werd hij altijd blij als hij wist dat het niet snel zou duren voordat hij nog amper iets zou voelen en zich even geen zorgen meer om iets zou moeten maken. Hij zou een halfuur lang niet meer aan Jack moeten denken, zou alle herinneringen aan hem even naar de achtergrond kunnen dwingen. Joshua boog net voorover om te snuiven toen de deur met veel geweld open gegooid werd en geschrokken draaide hij zijn lichaam een stukje zodat hij naar de deur kon kijken. Doordat zijn arm nog op de tafel gelegen had en hij die had verschoven toen hij zich omdraaide, was meer dan de helft van het poeder op de grond terecht gekomen. Zijn bruine kijkers spuwden vuur vanaf het moment dat hij door had dat hij dus niets zou kunnen opsnuiven en wat van het kostbare goedje had verspilt. “You need a very good reason for disturbing me now, look what you did.” Met een dramatisch gebaar wees hij naar het witte goedje op de grond voordat hij zichzelf overeind werkte en haar afwachtend aankeek. Het feit dat ze helemaal buitenadem leek te zijn, zorgde er toch voor dat zijn blik wat verzachtte en er een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht verscheen. Toen ze begon over dat er zombies, was de neiging om haar gewoon uit te lachen groot, maar hij hield zich in. De wanhopige toon in haar stem zorgde dat hij zich inhield, maar zijn licht omgekrulden mondhoeken zeiden al genoeg. Probeerde ze zo een of andere grap met hem uit te halen? Leuk geprobeert, maar daar trapte hij heus niet in. “You know that it’s not a really good joke, right?” Toch had hij een paar spullen gepakt en in een rugzak gepropt, gewoon om haar een plezier te doen. Natuurlijk verdween er een kleine hoeveelheid van zijn verzameling drugs in, samen met een keukenmes. Zijn portefeuille en mobiel zaten al in zijn broekzak. Met nog altijd die glimlach om zijn lippen was hij Avery naar buiten gevolgt, om dan met open mond naar iets te kijken dat er menselijk uitzag, maar het allang niet meer leek te zijn. De benen en buik van het wezen waren verdwenen waardoor hij zichzelf voort sleepte met zijn armen. Dat was het moment geweest dat hij besefte dat het geen grap was en zonder tegenstribbelen had hij zich door Avery laten meesleuren.
Met de drugs die hij had meegegritst, zou hij net een paar dagen toekomen waardoor hij gedwongen was om telkens weer wat minder gebruiken. Lichte afkickverschijnselen waren de kop op komen steken waaronder licht trillende handen en grote wallen onder zijn ogen omdat hij nog zo weinig sliep. Gisteren was hij echter zo uitgeput geweest dat hij als een blok in slaap was gevallen en zich de hele nacht niet veroerd had. Het deed echt goed om even nergens aan te moeten denken zonder dat hij ook maar een verdovend middel in zijn lichaam had zitten. Hij maakte dan ook een protesterend geluidje toen hij Avery’s stem hoorde en draaide zich om in de hoop dat hij verder zou kunnen slapen en ze hem nog vijf minuten gerust zou laten. Onbewust gleed er dan ook een glimlach om zijn lippen toen ze hem ook werkelijk gerust leek te laten en als snel was hij terug vertrokken. Een paar minuten later –voor hem leek het echt net een paar seconden- hoorde hij zijn naam door het huis heen schallen en geschrokken vloog hij overeind met zijn hand om het handvat van het keukenmes geklemt. Pas toen hij besefte dat er geen gevaar was, ontspande hij zich en krabbelde hij tergend langzaam overeind terwijl hij het mes tussen zijn riem stak. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen slenterde hij naar de woonkamer en bleef in de deuropening staan. Zijn hand woelde door zijn haren heen zodat ze nog harder rechtop kwamen te staan en vermoeid wreef hij evn in zijn ogen. Het duurde even voor de betekenis van Avery’s woorden tot hem doordrong en nog langer voordat hij gevonden had waar ze het over had. “What did you catch?” Het was moeilijk om te zien van welk dier het beetje vlees dat op tafel was juist afkomstig was, ofwel was hij gewoon dom.
Een grijns vormde zich om zijn lippen toen Avery wat schoorvoetend naar hem toe kwam en hem met haar grote bruine kijkers aankeek terwijl ze vroeg of hij een vuurtje wilde maken. Als iemand anders het had gevraagt, was de kans groot geweest dat hij geweigerd had en gewoon terug was gaan slapen omdat hij totaal geen honger had, maar Avery kon hij zoiets gewoon niet weigeren. Als ze hem niet was komen halen, was hij waarschijnlijk dood geweest en daar was hij haar erg dankbaar voor. “What would you do without me?” Veel, ze zou erg veel kunnen doen zonder hem. Als ze hem hier en nu zou dumpen waren haar overlevingskansen veel groter. Snel schudde Josua die gedachte van zich af terwijl hij zich sloom een weg naar buiten baande om een paar takken bij elkaar te zoeken voor het vuur. Jack en hij hadden zichzelf vroeger vaak dingen geleerd, waaronder het maken van vuur zonder dat je lucifers of een aansteker nodig had. Na een paar minuten had hij genoeg bij elkaar geraapt en met een zucht zakte hij door zijn knieën heen zodat hij een goede construcie kon bouwen. Het duurde niet lang voordat er een vrolijk vuurtje begon te branden en ze het vlees er met taken zouden kunnen bovenhouden. “We must be quick.” Hij had geen idee of de biters op vuur zouden afkomen, maar ze konden beter het zekere voor het onzekere nemen. Wat aarzelend nam Joshua een hap van het vlees toen het gaar was, bang dat alles er weer uit zou komen zoals de laatste keren dat hij had proberen te eten. Deze keer bleef alles echter binnen, maar toch durfde hij niet meer dan twee happen te nemen. De rest was voor Avery, dan had ze tenminste genoeg. “So, what are we going to do now?” Joshua moest de neiging onderdrukken om wat van zijn drugs boven te halen zoals hij vroeger wel eens deed. Hij moest echter zuinig zijn waardoor hij beter kon wachten tot ’s middags. Vragend keek hij het meisje naast hem aan terwijl hij het vuur uitstampte zodat er geen biters opaf zouden komen.