My heart would break without you, might not awake without you.
2 plaatsers
Auteur
Bericht
Olivia Sergeant
Aantal berichten : 496 IC Posts : 39 Registratiedatum : 11-10-13 Leeftijd : 29 Woonplaats : Dordrecht
Character sheet Leeftijd: 19 Chance of Survival: Getting higher everyday. :) Partner: Last Christmas, I gave you my heart. But the very next day, you gave it away. This year to save me from tears, I'll give it to someone special.
Onderwerp: My heart would break without you, might not awake without you. zo dec 15 2013, 08:43
My heart would break without you, might not awake without you. Been hurting low, for living high for so long. I'm sorry & I love you, stay with me, Bell Bottom Blue. I'll keep on searching for an anwer, 'cause I need you more than dope.
Er was een volle maan, de sterren schenen fel en iedereen die zou moeten slapen, sliep lekker. Behalve Olivia. Het meisje zat op een van de gevallen bomen in Safe Haven, diep in gedachten verzonken. Na het overlijden van haar vriend, was het een stuk beter met haar gegaan, maar na de training met Aron waren de gevoelens er weer volop. En nog erger: Olivia had een verschrikkelijk schuldgevoel erbij gekregen. Ze was er namelijk achter dat zij hem had kunnen redden, als ze eerder bij hem was geweest, als ze niet zo laf was geweest om weg te springen voor de zombies. Als ze niet voor een keer in haar leven zo naïef was geweest. Dat soort gedachten gingen steeds rond in het hoofd van Olivia, wat ervoor zorgde dat haar (toch al lage) zelfbeeld nog lager was dan normaal. Het zorgde ervoor dat er al een tijdje geen lach meer op haar gezicht was geweest, haar normaal gesproken kletspraat bestond alleen nog maar uit zorgen en de twinkeling in haar ogen leek wel gedoofd. Voorgoed? Misschien wel, als ze niet leerde leven met dit verschrikkelijke schuldgevoel. Het zat Olivia gewoon niet lekker dat zij hem had kunnen redden. Ze voelde zich laf en gemeen. Luke was iemands zoon geweest, iemands vriendje, hij was belangrijk voor zoveel mensen. Zelfs voor haarzelf. Waarom had ze dan niets durven doen?
De behoefte om uit Safe Haven te ontsnappen was heel erg groot. Niet voor altijd, ze was gek op Grim en Aron en zou hen niet in de steek kunnen laten, maar gewoon voor een avondje. Als de zon weer op zou komen, dan zou Olivia weer in haar bed liggen en net alsof doen dat ze de hele tijd had liggen slapen. En als ze haar eerder zouden betrappen, zou ze gewoon zeggen dat ze buiten iets gezien had en misschien wel eventjes was gaan kijken wat het was. Of dat het geen zombies zouden zijn. Olivia slikte. Misschien kwam ze wel zombies tegen, dan zou ze zichzelf misschien wel overgeven aan de zombies en kon ze bij Luke zijn. De pijn zat heel erg diep. Zouden ze haar in Safe Haven missen? Olivia had nog steeds het idee dat ze niet echt iets toevoegde en daarom vond ze had ze telkens deze gedachten in zich. Dat Grim en Aron haar mochten en dat soort dingen kwam niet echt in haar op. Rustig was Olivia opgestaan en had rustig de poort die Safe Haven van de buitenwereld scheidde geopend. Olivia zou geen wapen meenemen, dat was niet nodig. Ze had het vreemde gevoel dat er vanavond geen zombies zouden zijn en anders zou ze zich gewoon overgeven aan de zombies. Olivia slikte. Het was een dramatische en drastische beslissing geweest, maar ze had het gevoel alsof ze het allemaal eventjes niet meer aankon. En op dat soort momenten konden mensen vaak niet meer nadenken. Toen de poort was geopend staarde Olivia de duisternis van de nacht in. Er kon daarbuiten van alles zijn. Maar ze was vastbesloten om door te lopen. Ze zou pas stoppen als ze bij de Highway was, daar zou ze rustig kunnen rouwen om Luke. “En nu durf je wel door te lopen…” fluisterde Olivia tegen zichzelf en begon te lopen. De poort sloot ze achter zich, ze wilde Grim en Aron niet onnodig in gevaar brengen. Dat verdiende de twee lieve mannen niet.
In gedachten verzonken liep Olivia door het bos. Ze deed niet echt de moeite om zachtjes te doen en negeerde de geluiden om haar heen. Maar elk geluid dat werd gemaakt in het bos, en dat niet van haar was, leek niet vijandig te zijn en zelfs leek het af en toe alsof het bos haar wilde helpen en haar leek te steunen. Toen ze even was gestopt om haar veters te strikken, had een konijntje zachtjes zijn neus tegen haar hand gedrukt. Dat was heel apart geweest, wilde konijnen waren vaak zo schuw als de pest. Maar dit konijn had zich laten aaien door Olivia en was daarna weer vrolijk verder gehupst. Olivia was gek op dieren en was daarom ook haar hele leven al vegetariër. Thuis had ze pillen geslikt om de vitamine binnen te krijgen die ze ook via vlees binnen zou kunnen krijgen. Ook had ze thuis een konijntje gehad, maar die was rond haar veertiende gestorven. Ze had bijna op haar knieën gezeten en gesmeekt om een nieuw konijntje, maar haar vader was onverbiddelijk: een nieuw konijntje zou er niet meer komen en als ze er eentje mee zou nemen, zou die zo vetgemest worden dat ze hem tijdens Kerstmis zouden kunnen opeten. Nog steeds gingen altijd de rillingen over haar lichaam als ze daar aan terug dacht. Het vreemde was dat ze toch van haar vader hield en wilde dat hij haar kon zien. Zou hij dan berouw hebben gehad? Of zou hij haar nog steeds als een mislukte poging zien? Haar moeder miste ze ook. Ze miste eigenlijk iedereen en alles thuis in Italië. Als ze daar was gebleven, liep ze nu niet in dit bos en had ze Luke niet verloren. Dan was alles gewoon nog bij het oude. Dan zou ze nog steeds wel als ‘slet’ beoordeeld worden in het dorp en door haar vader afgetogen en gekleineerd worden, maar daar kon je aan wennen. Hier kon je niet aan wennen.
Doordat ze zo in gedachten had gezeten was ze dan eindelijk bij de Highway aangekomen. Olivia keek niets eens of de kust veilig was en liep meteen de snelweg op. Ze liep naar de plek waar Luke was gestorven en zag daar slechts nog een paar kledingstukken van hem liggen. De rest van de zombies zouden hem wel opgegeten hebben of hij zou misschien al weggerot kunnen zijn. Olivia wist het niet en ze wilde het eigenlijk ook niet weten. Olivia ging naast de kleding zitten en streek het blouseje glad. “Het spijt me zo verschrikkelijk, Lukie” fluisterde ze toen en voelde de tranen in haar ogen branden. Haar neus haalde ze op en zag de tranen op de kleding vallen. “Als ik alles zou kunnen terugdraaien, was ik tussen jou en die zombies gesprongen. Dan had Thrisha je nu in haar armen kunnen sluiten en had je de dingen kunnen doen die je wilde.” Olivia veegde haar tranen weg, maar dat was tevergeefs. Alles wat ze had weggestopt kwam er nu uit. Ze boog voor over, naar de blouse, en hoopte zijn vertrouwde geur op te snuiven. Maar die geur was er niet meer. Die was helemaal verdwenen. En dat zorgde voor nog meer verdriet bij Olivia. Hartverscheurend begon ze te huilen.
Avery Living
Aantal berichten : 20 IC Posts : 2 Registratiedatum : 08-12-13
Character sheet Leeftijd: :: 20 years old. :: Chance of Survival: :: I have to fight for two, but I'll make it through. Hopefully. :: Partner: :: I'll walk right up to you and put one finger in the air. ::
Onderwerp: Re: My heart would break without you, might not awake without you. zo dec 15 2013, 11:22
”In your head, in your head-” Zachtjes zong Avery de woorden van een liedje, wat op dit moment in haar leven toevallig wel erg bijpassend was. ”Zombie, zombie, zombie.” Geschrokken keek ze op nadat ze had opgemerkt dat dat laatste woord er nogal hard was uitgekomen, om te kijken of Joshua wakker was geworden. Toen ze – gelukkig – zag dat dat niet het geval was haalde ze weer opgelucht adem en keek ze weer voor haar. Uit haar tas haalde ze simpelweg de handgun eruit om die daarna in de vertrouwde plek in haar handpalm te laten rusten. Die zou ze zo wel nodig hebben. Het was avond, hoe laat wist ze niet, maar wat ze wel wist dat ze niet kon slapen en zich dood verveelde. Vandaar dat Avery had besloten om maar weg te gaan, ze zou sowieso weer terug zijn voordat hij weer wakker zou worden dus er iets van merken hoefde Josh niet. Aangezien ze toch beter iets kon gaan doen tot wachten wanneer ze in slaap zou vallen – want in de tussentijd kende ze haarzelf wel erg goed onderhand en wist ze dat dat meestal een erg lang traject was – was het in haar opgekomen om over de snelweg te lopen om zo naar de andere stad te gaan en daar te kijken voor benodigdheden die handig voor hen beiden waren. Want overdag konden ze wel naar Fresno dus dat was geen probleem, dus als ze nu naar Bakersfield kon lopen zou dat helemaal mooi zijn. En stiekem was ze bang dat als ze niet alleen zou gaan, Joshua gewond zou raken tijdens de weg naar Bakersfield. En om hem alleen te laten was ook weer zoiets, dan zou hij nog steeds aangevallen kunnen worden want wie weet wat hij ineens in zijn hoofd haalde. Nee, nu was hij het veiligst en zou hij toch niets van haar afwezigheid merken, Avery was sowieso terug voor zonsopgang.
Erg gefocust op ieder geluid wat er te horen viel liep Avery door de straten, haar handgun nog steeds comfortabel in haar handpalm liggend. De trekker geladen, voor het geval dat. Misschien was de kans groter dat ze nu aangevallen zou worden, maar dat risico nam ze dan maar. Ze dacht op dit moment alleen maar aan het feit dat ze benodigdheden om te kunnen overleven te gaan halen voor haar en Joshua. Daarbij, ze zou heus niet sterven, niet zo snel.. Maar wie weet. De hak van haar halfkorte laarzen was momenteel het enigste geluid wat over de straten weerklonk. Langzaam maar zeker werd ze toch wel een beetje meer vertrouwd, maar wist dat ze daar de mist in ging. Voor hetzelfde geld kwam er ineens een verrassingsaanval, dan moest je altijd op je hoede zijn. Vandaar dat ze niet in de valkuil trapte en scherp bleef, ook al was het laat. Maar moe was ze overigens toch niet. Niet bepaald moe genoeg om te kunnen slapen. Dat kreeg je er nou van als je gewend was korte slapen te hebben en aangezien ze de laatste tijd steeds langer sliep hield haar lichaam energie over. Normaal zou ze dan gaan sporten of iets maar in tijden zoals deze was dat gewoonweg niet eens meer een optie.
Toen de overgang op de weg van stenen naar geasfalteerde weg ging kreeg Avery beetje bij beetje toch meer hoop dat deze weg zomaar eens zonder incidenten kon gebeuren. Maar het meisje met het blauwe haar wist maar dondersgoed dat dat ineens om kon slaan, al bleef de hoop er natuurlijk toch dat het zomaar eens een rustig nachtje kon zijn. Dat de zombies vol zaten. Ha, hopelijk was dat maar zo. Op het moment zat er überhaupt zóveel hoop in haar hele gedachten. Haar leven draaide min of meer op hoop. Op de hoop dat het virus zou eindigen en ze weer een normaal leven kon leiden. Als dat dan al niet te laat was en zij ook niet zo’n wezen geworden was. Ehw. Bij die gedachten alleen al gleed er voor een enkele seconden een koude rilling over haar ruggengraat heen. Ze moest er niet aan denken. En zo ver zou het niet komen, hopelijk. Mocht ze gebeten worden.. Nee, dat wilde ze niet. Dan mocht Josh van haar part haar meteen verrot schieten. Maar andere mensen infecteren leek voor haar niet geschikt.
Ineens was het daar. Het geluid van iemand die aan het huilen was. ”What the..” Meteen scherp hief ze haar geweer zodat het voor haar gericht stond en verminderde ze haar vaart. Zou het iemand zijn die net was aangevallen, of iemand had gezien die net aangevallen was? Wie weet. Maar als het een beest was, was een ding zeker: het ging eraan. Toch naderde Avery ‘het’ een beetje bij beetje en toen Avery dichtbij genoeg was zag ze dat het de vorm had van een meisje, dat naast de weg geknield was. Onbewust trok ze haar wenkbrauw vragend op. Wat had dat te betekenen? De vraag lag op het puntje van haar tong, maar dat zou nogal onbeschoft zijn om dat meteen aan haar te vragen wat ze deed. In de avond. Aan de snelweg. Huilend, alleen. ”Psst, je weet toch wel dat je zo een gemakkelijk doelwit bent voor de.. Zombies.” Voordat ze het woord uitsprak had ze eens haar bruine ogen om haar heen laten kijken, zoekend of ze er waren en toen ze merkte dat het veilig was, had ze het pas gezegd. Avery wilde haar pistool weer naar beneden richten, maar iets hield haar tegen. ”Of.. Ben je gebeten?!” Tuurlijk, domme vraag, maar als het meisje daarop zou reageren dat dat niet zo was en zo nog steeds in tranen lag, vertrouwde Avery haar. Ergens verschool de drang in haar toch wel om naast hem meisje neer te knielen en haar te troosten, zelf misschien ook wel een traantje weg te pikken. Maar eerst wilde ze weten of ze niet besmet was met het virus, want anders zou dat voor Avery haar dood betekenen. Normaal had ze zich op een situatie zoals nu al meteen laten besmetten, of doodschieten, of iets. Maar ze moest doorgaan. Want zij en haar beste vriend moest en zouden het overleven. Avery slikte eens, maar kreeg toch niet het gevoel dat dit meisje het virus zou hebben. Anders had ze haar nu vast wel aangevallen of zoiets. Ze merkte het dan misschien wel niet, maar op dit moment was ook zij een erg gemakkelijk doelwit, eigenlijk.
My heart would break without you, might not awake without you.