Round and round the circles go round.

Law had al redelijk wat meegemaakt ondertussen. Zijn stad dat ten onder ging aan de terrors die ze hadden. Bovendien was er nog wat gebeurd, hij had een crash overleefd al had hij daar nog wel wat last van. Terwijl hij het niet liet zien, had hij best moeite met al die doden te zien, al die zombies. De gebeurtenissen die hem teveel waren geworden. Hij dacht haast dat hij gestoord zou worden.
Nu liep hij via een stuk snelweg, althans zo leek het voor hem. Hij keek nog een keer naar grond, het lag al besneeuwd met een dun laagje sneeuw. Wat zou hij een moord doen voor wat warmte op het moment, het laatste dat hij wilde was onderkoeld raken. Maar zodra de nacht zou vallen was dit misschien wel het geval. Nachten waren vooral koud en kil, vooral in de winter.

Hij zwaaide kort met zijn nodashi naar de andere schouder, met toch wel wat groan. Hij had nog steeds last van zijn schouder na de crash. Het zou hem niets verbazen als het blauw zag eerlijk gezegd, het voelde gekneusd aan. Verder had hij wat zombies gezien, maar die hadden zijn jas. Door zijn lakse gedoe had hij weer eens te simpel nagedacht.

Het was raar hoe alles zo drastisch veranderd was. Het was vreemd om de verandering van de dagen te zien, de dagen waarin het leven nog zo groot en vol opties leek te zijn. Nu was het compleet het omgedraaide en was het vechten om te overleven, vechten voor eigen kansen. Nou ja, kansen... Hij wist zo niet welke kansen er nog over waren, maar hij was toegewijd om het einde van de zombie-apocalyps te zien en te beleven wat eruit kon voortvloeien.
Ook vond hij het best avontuurlijk. Hij mocht niet liegen, hij vond het vele malen leuker dan hij eigenlijk toegaf. Elke dag een uitdaging, niets van de sleur waar de meeste mensen inzaten, niets van alle regels. Hij hoefde naar niemand te luisteren, hoefde niet op de regels te letten omdat die nu toch vervaagd waren en er toch geen overheid was om te reguleren. Complete vrijheid. Dan wel achterna gezeten door monsters, maar hij was niet meer bang voor ze. Hij zou nooit meer bang voor ze zijn.
In zware passen liep hij over het gebroken asfalt, zijn zwarte rugtas over zijn schouder geslagen die nog redelijk leeg was - wat ook de reden was dat hij hier was, hij had namelijk onderdelen nodig, met zijn wapen die eruit stak, wat gewoon een normale honkbalknuppel was, tegenwoordig ge'upgrade met spijkers om het extra dodelijk te maken. Het gewicht was niet wat zijn passen zwaar maakte. Dat deed het weer voor hem. Als een liefhebber van de zomer, was hij niet dol op de winter. Het was te koud, te nat en te vies voor hem. Hij gleed altijd wel uit, had het altijd koud in de winter ook al zat hij binnen, en door sneeuw heen banjeren was ook geen pretje. Nou lag er maar een licht laagje, maar Cecil vreesde dat dat laagje nog vele malen dikker kon. Het was misschien California waar ze leefden, maar kom op: Zombies bestonden. Dan zou dat sneeuw ook nog wel mogelijk zijn.

Cecil irriteerde zich zwaar aan de dikke winterjas die hij aan had getrokken, waar hij overigens nog een jas onder had om meer warmte binnen te houden. Het voelde alleen alsof hij omhuld was in gips waardoor hij zijn ledematen nauwelijks kon bewegen. Hij zuchtte diep en sloeg zijn armen om zijn bovenlichaam heen - met moeite - terwijl zijn ogen rondgingen, zochten naar een auto waar hij goede onderdelen uit kon halen. Zijn ogen achter de grote brillenglazen vingen echter iets anders op: een ander persoon die van de tegenovergestelde richting kwam. Hij vertraagde iets in zijn pas en keek naar de persoon, die ontzettend dun was gekleed en alleen bleek te reizen. Hij hief zijn hand iets, als een begroeting terwijl hij de persoon benaderde. 'Oh my god, there is life after all on this fucking planet! I've been seeing only monsters for ages now!' begon hij gelijk, oprecht gelukkig dat hij eindelijk wat leven had gevonden. Leven als in mensen, niet zombies. Met zombies kon hij niet praten, die deden alleen ''Bwaarghgh''.

Hij liep met zijn nodachi op zijn schouder, maar wat deed zijn schouder toch best wel zeer. Het was koud en zonder een jas lopen was misschien geen goed plan geweest. Hij kon misschien beter een jassen iets overvallen ofzo, want dit ging ook niet heel veel langer. De kou trok in zijn huid terwijl hij langzamerhand begon met bibberen en doen. "Rather cold..." Zei hij rustig en keek nog een keer omhoog. Toen hoorde hij een stem, het was geen gemompel of wat dan ook als stem. Hij keek naar de persoon, jeezus wat zag hij er gekleed uit. Law wist dat hij dun gekleed was... maar zo dik gekleed zijn kon ook geen goed iets zijn. In zijn ogen dan.
'Oh my god, there is life after all on this fucking planet! I've been seeing only monsters for ages now!' De persoon voor hem klonk vrolijk, opgelucht als het waren. Law had er kort niets op te zeggen en keek beetje neutraal naar hem. "There is nothing alive anymore... were all dead my friend." Glimlachte Law naar hem. " It is good to see that there are some humans with brains atleast. " Law sprak rustig en keek wel om zich heen, de lucht zag grouw aan en de wolking waren dik bepakt. "Want to keep moving? There is a storm coming up..." Zei hij rustig maar de glimlach verdween ondertussen weer. Het weer was iets wat altijd onverwachts was. Het kon in minuten veranderen misschien in uren... maar veranderen zou het wel.