Sometimes a story has no end.

OOC: Sorry als ik nog veel dingen niet goed doe, dit is de eerste keer dat ik een post heb geschreven en Marlon heeft me er een klein beetje meegeholpen. Smile

Hijgend hing hij tegen een boom aan. Hij keek om zich heen, terwijl hij in zijn rugzak zocht naar een fles water. Niemand om zich heen, geen zombies en geen mensen. Maar ook geen fles water aanwezig. Shit! Hoe ging hij dit doen, zonder eten en drinken? Hij gunde zichzelf eventjes vijf minuten rust voordat hij weer verder zou lopen. Hij zou dan het bos ingaan, misschien dat daar meer mensen waren om hem te helpen. In ieder geval zou het bos meer beschutting bieden dan de wijde omgeving om het bos heen. In gedachten dacht Ethan over de afgelopen vierentwintig uur. Er was heel erg veel gebeurd namelijk, na het uitbreken van het virus.

Hij was namelijk naar beneden gelopen om zijn vader om hulp te vragen bij het aanmelden bij een opleiding. Beneden had hij al een tijdje niets gehoord, wat op zich al vreemd was aangezien het altijd wel in druk was in huize Prince, en hij was nieuwsgierig naar beneden gelopen. Misschien was zijn familie wel een spannende film aan het kijken of waren ze gewoon niet thuis. Toen hij de gang binnen was gelopen, zag hij de schrik van zijn leven. Zijn vader lag op de grond en was helemaal opgereten, alsof hij door midden was gezaagd door een kettingzaag. Maar in plaats van een kettingzaag in de buurt te zien liggen, lagen er een stuk of drie zombies op zijn vader, die ondertussen zijn ingewanden aan het verorberen waren. Ethan was meteen de gangdeur uitgesprint en had de deur dicht gedaan. Als de zombies hem gezien hadden waren ze vast niet snel genoeg om hem nog te pakken te krijgen. Ethan was als een wervelstorm door het huis gegaan en had zijn moeder en zusje Jenna uiteindelijk in de slaapkamer van zijn ouders gevonden. Ze waren naar boven gerend toen zijn vader had geroepen dat het beneden niet meer veilig was. Beschermend was Ethan ze voor gegaan en had zombies aangetroffen in het halletje. Hij had ze een harde klap verkocht en uiteindelijk kon het drietal het huis uitvluchten, snel het dorp in. Iedereen was in rep en roer, want niemand had ooit zoiets meegemaakt. In de drukte die in het dorp heerste was Ethan zijn moeder en Jenna kwijtgeraakt.

Maar hij zou niet opgeven tot hij ze weer gevonden had, het moest alleen eventjes wat rustiger worden. De paniek was enorm en Bakersfield was op dit moment gewoon geen veilige plek. Op het moment dat hij eventjes zijn ogen dicht had gedaan om te relaxen, hoorde hij verderop iets van een geluidje. Meteen deed Ethan zijn ogen weer open en sprong hij op. In de verte zag hij het. Het waren er niet veel, maar teveel om hier nog langer te blijven. Voordat de zombies hem in de gaten kregen, sprintte Ethan het bos in. Het was een vreselijk gevoel om steeds verder bij Bakersfield vandaan te lopen, omdat het voelde alsof hij zijn familie in de steek liet. Maar hij kon niet anders. Wat was hij in zijn eentje tegen honderden zombies? Hij maakte geen schijn van kans. Ondanks dat hij veel om zijn familie gaf, wilde hij graag zelf ook levend het er vanaf brengen. Hij zou terugkomen, met versterking, dat wist hij zeker.

Na een aantal minuten gerend te hebben, was hij zover van de grens met de buitenwereld verwijderd, dat hij maar stopte. Hij plofte neer in het bladerdek en trok zijn knieën omhoog. Het bos zorgde voor weinig warmte om hem heen, sterker nog, hij had het ijs- en ijskoud. Ethan zou hier niet te lang blijven. Eventjes deed hij zijn ogen dicht, misschien kon hij wat slaap krijgen. Met meer energie zou hij beter bestand zijn tegen de kou, de zombies en zou hij misschien een oplossing voor deze rotzooi kunnen bedenken.

OOC: Godmodden toestemming! Smile

Na de training van Aron had Olivia zich weer vervelend gevoeld, maar ze had er een oplossing voor gevonden. Op het moment dat beelden van moordende zombies en een lijdende Luke haar gedachten vulden, moest ze een stukje gaan lopen. Haar gedachten gingen dan nog wel daar naar uit, maar ze kon het dan in ieder geval rustig op een rijtje zetten. De wandelingen gingen natuurlijk nooit gewapend. Zo ging deze keer Olivia ook weer op wandeling, wat later in de middag. Olivia had geleerd van alle keren dat ze zonder bewapening Safe Haven uit was gegaan. Elke keer dat ze zonder bewapening eruit was geweest was ze aangevallen door zombies en elke keer dat ze met bewapening ging, met uitzondering van één keer, was ze nog niet aangevallen. Daarom vond ze het slimmer om voorlopig maar eventjes met bewapening buiten Safe Haven te gaan. Deze keer had ze gekozen voor een klein, zwart geweer en een mes. Het was misschien veel bewapening voor een jong meisje van haar leeftijd, maar ja, in deze tijd kon je het nou nooit eenmaal zeker weten. Het voelde veiliger om nu met een wapen op zak te lopen, zeker nu ze er beter mee over weg kon.

Er lagen veel bladeren op de grond, ze kraakten onder haar schoenen. Een vrolijk geluidje, het deed Olivia altijd denken aan de herfst, als er ook zoveel bladeren op de grond lagen. Ergens zou dan een paddenstoel boven het bladerdek tevoorschijn komen. Maar deze keer gebeurde dat niet, het was namelijk winter en de sneeuw die met Kerst aanwezig was geweest, ging net weer een beetje smelten. Het was nu veiliger om rond te lopen in het bos, want door de sneeuw kon je uitglijden. Wel kon je in sneeuw zien of er zombies in de buurt waren geweest. Ja ja, Olivia begon steeds meer het instinct van een jager te krijgen, in plaats van een giechelend schoolmeisje. En dat was een positieve ontwikkeling geweest in haar periode dat ze in Safe Haven was. Deels had ze dat aan Aron en Grim te danken, die haar steunden, maar ook probeerden te helpen in het sterker maken van haar vaardigheden zodat zij kon overleven. Op haar beurt probeerde zij ook weer te helpen. Zo hielp ze met het koken van avondeten, het schoonhouden van Safe Haven en probeerde ze zo goed als het maar kon mee te doen met de trainingen en zelf ook acties te ondernemen. Als ze ooit nog terug naar huis wilde, was het zaak dat ze zo snel mogelijk leerde zich goed te verdedigen. Alleen dan zou ze een goede kans hebben om te overleven.

Eenmaal zo in gedachten verzonken, had ze niet gemerkt dat iemand haar van achteren had beslopen. Zombies waren immers niet het enige gevaar wat iemand kon lopen, dat bleek maar weer. Ze voelde opeens een paar sterke armen om zich heen en een mes tegen haar keel. Olivia gilde, maar wist dat er niemand zou reageren. Ze spartelde, maar kon niet loskomen om haar belager aan te vallen.