Let's get out of the comfort zone.

Gemakkelijk. Zo was het gegaan, veel te gemakkelijk. Wat begonnen was bij het eerste schuurtje van balken, is geëindigd in een regelrechte burcht van hout. Aron had zijn innerlijke stem laten overheersen toen hij besefte dat het schuurtje al snel te klein zou worden als hij echt grote groepen mensen wou laten binnenkomen. Hij zou Nobel zijn, maar als belangrijkste zou hij geliefd worden. Was dat niet waar alles op de wereld op uitdraaide? Geliefd worden, of juist niet. Noem het oppervlakkig, of juist geniaal, maar juist nu, nu de wereld bijna aan zijn einde was, dacht Aron aan status.

Vierkante meter na vierkante meter werd gecontroleerd door Aron, en toen hij zeker wist dat in deze burcht geen verziekt 'mens' te vinden was gaf een sein naar zijn compagnon in dit verhaal. Hij zwaaide naar Grim, en stak zijn duim op. De poorten konden dicht. Safe Haven was voltooid. Grim en hij hadden zich een poos uit de naad gewerkt. Maar het resultaat mocht er zijn. Hun overlevingsdrang had meteen een sein gegeven, en veroorzaakt dat ze in ieder geval voor één veilige plek moesten zorgen in deze troep wat men nog aarde durfde te noemen. Zo hadden ze met de grondstoffen die ze hadden, vooral hout, een veilige thuisplaats gebouwd. Het was gebaseerd op een kasteel, hoge muren stonden er, breed genoeg om op te lopen. In het midden een groot kasteelvormig centrum, en er omheen was vrijwel een dorp. Er waren plekken waar arbeidsplekken konden gemaakt worden. En links achterin de burcht, had Aron een huis met meer oppervlak er om heen gebouwd. Dat zou de boerderij worden. Een lichte elektrische toevoer kwam uit het beekje wat door de burcht liep. Deze ging eerst door verschillende filters, om indringers te voorkomen. Een molen die liep op stuwkracht van het beekje bracht een dynamo in werking. Hier konden ze de kleine beetje elektriciteit die ze nodig hadden aftappen.

Als Chiefs, zoals ze zichzelf zouden noemen vanaf nu, zouden ze natuurlijk betrekking nemen in het kasteelvormige centrum. Het was het grootste gebouw in de burcht, en had de meeste luxe. De rest van de huizen zouden bewoond kunnen worden door levende mensen die aan de poort zouden kloppen. Ze zouden gênant van topt tot teen geinspecteert worden, om er zeker van te zijn dat ze niet ziek waren. Het was misschien niet zo prettig, maar wel een regel die er moest zijn. Aron was compleet door alles wat hij in zijn schoudertas ha gehad. Oke, zijn geheimpje zat er nog in, maar voor de rest was alles gebruikt om ook maar iets van functie te zijn bij het bouwen van dit grote kamp.

"Grim, we need to go outside. I know that it sounds crazy, but we need some stuff. Like food, clothes and tat kind of shizzle. Hier in de buurt moet vast een boerderij staan die leeg is, als we daar minstens twee dieren kunnen jatten, kunnen we fokken en misschien wel onszelf voorzien van voedsel." Het klonk misschien niet zo leuk, maar eerlijk waar ze moesten wel. Aron had zijn geheimpje wel in zijn tas, maar echt goed kon hij er niet mee omgaan dus zou hij iets anders moeten zoeken. Één van de verdwaalde bomen die nog in het kamp stonden, diende als perfecte uitwerking van zijn idee. Hij pakte een tak, en brak het met gemak af. Met een andere tak, schaafde hij steeds een stukje af tot hij al in een wip een soort speer had. Zo kon Aron zich verdedigen. "Don't worry, you'll get my secret. Ik heb het in m'n tas, hier pak aan." Uit zijn tas nam hij iets, dat meteen begon te glimmen in het zonlicht. Het was niets dubieus, het was Arons noodlottig redmiddel. Uit de tas had hij een geweer gehaald, een modern handgeweer, maar dan anders. Het handvat was in goud vergolden, en de loop was ingelegd met diamantjes. De kamers van het geweer zaten vol met kogels, ook hier was wat mee, de kogels waren allemaal knalroze geverfd. Een doosje volgde het geweer, extra ammo. Een doosje met 60 van deze roze kogels. "It looks not like something for you, but trust me, you will shot much better with it than me. Serious." Grimm kon op afstand de zombies neerschieten die ze misschien tegenkwamen, Aron zou met de speer werken, tot hij een beter wapen zou vinden natuurlijk.

Zachtjes, heel zachtjes liep een meisje met knalrood haar over de bemoste bosgrond. De bladeren van de herfst, die dood naar beneden waren gevallen maakte het haar moeilijk om geen geluid te maken, maar ze deed haar best. Stapje voor stapje, naar boven en beneden kijkend, af en toe achterom, opzij en omhoog. Je kon overal verassingen vinden. En die verassingen waren meestal niet vriendelijk, behoorlijk dood en hunkerde naar breinen of andere lichaamsdelen. De buik vonden ze ook een erg smakelijke plek, was Ever achter gekomen. Nu was ze, bewapend met een boog, messen, een shotgun en een bijl, opzoek naar een veilig plaats om hoogstens twee dagen te rusten, want ze kon nooit te lang op een plek blijven. Het maakte haar rusteloos, en ze was bang dat zombies misschien geëvolueerd waren en dat ze geuren konden volgen, en hoe minder je op een plek bleef, hoe langer je geur bleef hangen. Bij voorkeur rees ze dus ook in de regen, en dan boeide haar de voorzichtigheid niet, dan rende ze als een gek.
Echt een bestemming had ze niet, ze liep slechts doelloos rond, opzoek naar voedsel, levende mensen, een plek waar ze zich eindelijk on settelen. En die rust vond ze nooit. Diep van binnen voelde ze gewoon nog dat Never in leven was, maar waar was ze in godsnaam? Misschien was het beter geweest om eerst thuis te blijven, dan was haar zus vast en zeker met haar staart tussen haar benen terug gekomen, hopend op veiligheid.
Over veiligheid gesproken, het was doodstil in het bos. Geen vogel, geen gekraak, helemaal niets. Windstil was het ook nog eens. haar ademhaling was wel te horen en dat maakte haar zorgelijk. Zou dit niet mensen aantrekken? Zombies hadden vast niet zo'n goed gehoor, stelde ze zichzelf gerust. Ze liep nu in een flink tempo verder, en ze hield haar boog klaar voor actie.
In de verte zag ze ineens verandering in het landschap. Een soort burcht was tussen de bomen opgetrokken. Vijandelijk of niet? Zombies of gezonde mensen? De vragen gingen al meteen door haar hele hoofd heen. Ze kon het weten als ze dichterbij ging. Ze ging nu wat langzamer, sloop naar de dichtstbijzijnde boom waar ze goed in kon klimmen en hees zichzelf op een tak waar ze een goed uitzicht had over dit...geval.
Het leek bewoond, en niet vervallen, zoals de meeste gebouwen die ze tegenkwam. Ze spande haar boog aan toen er verandering in kwam en er een jongeman tevoorschijn kwam. Ze spande de boog nog verder aan en volgde iedere stap die hij zette. Hij had een speer in zijn handen, de punt was ietwat geslepen. Pfft. Daar zou hij het niet mee overleven. Wat dacht hij in godsnaam te gaan doen met dat ding? Zombies zouden zich er weinig van aantrekken, en de punt kon hoogsten wat lichte snijwonden aanbrengen.
Zij daarin tegen was goed bewapend, en ze kon hem zo aanvallen. Ze vertrouwde dit niet. De burcht niet, hem niet, niemand niet.

Let's get out of the comfort zone. Tumblr_mp37mkjlnO1rar59uo3_500

My hands have been broken one too many times,
So I'll use my voice, I'll be so fucking rude

Stil. Het was stil. Overal. Het was stil in het bos, het was stil van Aron’s kant (voor even, vermoedde hij) en het was stil in zijn hoofd. Het enige geluid dat echt doordrong was het licht ritselen van kleine diertjes in het bos. Voor de rest was er niets anders wat geluid maakte. Op sommige momenten waren zelfs de dieren stil en was de stil haast om gek van te worden. Niet dat het nog lang zo zou blijven, want hij vermoedde dat de eerste paar mensen binnenkort binnen zouden komen in Safe Haven, hun veilige toevluchtsoord.
Het was een hel geweest om het te bouwen, vooral omdat het een tamelijk groot fort moest worden. Niet alleen voor hun, maar ook voor anderen, sinds ze beiden vermoedden dat er wel meer overlevers van de epidemie waren. Ze wisten niet hoeveel, maar ze wisten zeker dat zij niet de enige waren. Dat kon haast niet. Safe Haven was daarom gebouwd. Overlevers konden hier terecht en konden hen helpen in de strijd tégen de zombies... Want dat was wat hij en Aron hadden besloten: ze zouden niet stilzitten. Nee, ze zouden terugvechten, ze zouden de zombies een lesje leren.

Zijn stappen waren kalm en stil terwijl hij langs het fort liep. Zijn helderblauwe ogen controleerden elke hoek van hun gebouwde fort om te kijken of er nog zwakke plekken in de constructie waren, of ze iets gemist hadden tijdens het bouwen. Ook controleerde hij of er nog besmette mensen in de buurt waren. Die konden nog wel eens binnengeglipt zijn tijdens het bouwen. Aron controleerde de andere kant, Grim controleerde de tegenovergestelde kant. Het moest immers een veilige plek zijn, niet het hol van de leeuw. Veilig was het wel. Ze hadden hoge muren gebouwd waar zombies niet overheen zouden kunnen klimmen en de constructie was stevig. Het zou ook niet zomaar omver geduwd kunnen worden, want ze kenden de rauwe kracht van de zombies wel. Ze waren sterk, één enkele zombie zou echter weinig kunnen doen, maar als er een hele groep was, kon het nog wel eens naar worden als ze geen stevige constructie hadden. Grim was er echter tevreden mee.
Hij keek op naar zijn compagnon aan de andere kant van het fort. Hij zwaaide en stak daarna zijn duim op. Grim knikte kort en mimiekte zijn beweging. De seintjes waren gegeven en daarmee was alles voltooid. Safe Haven was compleet, een zombievrije zone.

Hij sloeg zijn ogen even ter hemel en zuchtte diep, deels uit vermoeidheid en deels uit geluk. Het kamp was eindelijk klaar, maar hij was daarmee ook klaar. Na zijn ongeluk was het niet fijn geweest om een kamp te moeten bouwen, zeker niet met alle blauwe plekken en wonden die hij had opgelopen. Zijn wonden en blauwe plekken waren inmiddels genezen, er waren slechts een aantal grimmige littekens over, littekens waar hij de oorzaak wél van wist. De oudere littekens op zijn lichaam waren een ander raadsel. Hij wist niet waar de meeste vandaan kwamen, wist ook niet hoe hij ze had gekregen... het waren dingen uit zijn verleden die hij zich niet meer kon herrineren. Er lag een groot zwart gat in zijn geheugen. Hij had al zijn vaardigheden nog, maar zijn herrineringen waren gewoon gewist. Alsof het geheugen op een computer gewist was met de ‘delete’ knop.
Alles had eigenlijk gewoon een ‘delete’ knop moeten hebben. Gewoon één grote knop waarmee alles gewist kon worden, zo ook de zombie apocalypse. Geen zombies, geen virussen, helemaal niks. Gewoon het leven zoals het hoorde te zijn... hoewel hij zich ook dát niet meer herrinerde. Hij wist zeker dat het leven niet bestond uit het slachten van zombies, maar momenteel kende hij niet anders en dat feit maakte hem niet erg blij.

Grim keek op naar zijn compagnon toen hij met het idee kwam om naar buiten te gaan. Hij keek hem met een lichte frons aan, alsof hij gek was, maar het vervolg van zijn verhaal was wel waar. Ze hadden een hoop dingen nodig, zoals eten, kleding, mogelijke wapens en wel meer dingen. ’I’m not really thrilled by the idea, but I guess there’s no helping it. We indeed need a lot of stuff…’ Zijn hand ging al naar zijn geweer die hij tussen zijn riem had geklemd, maar Aron wou hem blijkbaar iets schenken. Hij keek met een lichte frons naar de tas die Aron open begon te maken. Hij haalde er in een soepele beweging een glimmend goed uit: een modern handgeweer met een gouden handvat en diamanten loop, samen met een doosje munitie. Roze kogels... Roze. Grim fronste en nam het wapen aan. ’Diamonds, pink bullets... Really?’ vroeg hij ietwat droog. Hij snapte dat Aron een gigolo was geweest en blijkbaar voor het mannelijke geslacht viel, maar om dan ook nog zijn geweer daaraan aan te passen... Onnodig en een verspilling van geld, vond hij. Hij stopte het doosje met munitie in zijn binnenste jaszak. Hij laadde het geweer, zodat er kogels in het compartiment terecht kwamen en hij klaar was om te schieten. ’Are you sure that that wooden spear will work?’ vroeg hij twijfelend terwijl ze op pad gingen, Aron met de stok in zijn handen en Grim met het geweer. Zijn ogen gingen waakzaam rond en zijn oren waren gefocust. Hij richtte zich op elk klein geluidje in zijn buurt zodat ze niet plots besprongen zouden worden door een hongerige zombie en hij de eerste de beste zo snel mogelijk neer kon knallen. He wanted none of that shit.

WORDS: 935 || WRITTEN ON: x|| NOTES: Hurr.

De blik van Grim herkende Aron uit duizenden. Die blik had hij dagelijks gekregen, het was een blik die hem vertelde dat hij te ver was gegaan, en wat hij had gedaan enorm oppervlakkig en onnodig was. Hij had hem vaak genoeg van klanten gekregen. "It wasn't really that kind of a need, maar hé als ik mezelf bescherm doe ik het in stijl. En je kunt niet zeggen dat ik typisch oppervlakkig ben, wie had er verwacht dat een gigolo het laatste toevluchtsoord op aarde van de grond af zou bouwen, right?" Het was toch ergens waar, Aron was van nature helemaal niet zo oppervlakkig, hij had alleen af en toe gewoon een liefde voor oppervlakkigheid. Maar als de nood aan de man kwam, was hij gewoon een stoere vent, tot hij een lekkerding zou zien ofcourse.

"This spear is enough. Didn't I tell you that I crushed zombie head's with my own fists, en the last one with a simple deodorant?" Plus de speer zou voor hem een handigheid zijn, Aron kon niet op afstanden schieten, daar zou hij nog wel op moeten trainen, maar op dit moment hield hij meer van zijn tegenstander aankijken, en dan van dichtbij zijn hoofd doorboren. "Well, where do we go? We zitten precies tussen alle plekken in. In Fresno zullen we snel slagen, maar daar hebben we much ondoden. In Bakersfield moeten we misschien even zoeken, maar zullen we meer met rust gelaten worden. En op Highway kunnen we alle voorraadjes uit auto's jatten, en zullen we allen verdwaalde zombies tegen komen. So.. Pick one!" En net toen hij zich omdraaide om het bos in te kijken, zag hij een flits rood langskomen. Wat was dat?

Het leek wel knalrood haar, superdom natuurlijk, hoeveel kon je opvallen. Maar in dit soort situaties waarschijnlijk alleen maar beter. Maar hoe je het ook wende of keerde, er zat daar ergens iemand, en aan de lengte van het haar te schatten was het een vrouw. "Grim, we worden in de gaten gehouden. Zie je die redhead daar?" Hij wee lichtelijk naar de plek waar hij de rode vlek had gezien, maar ging nu wel zo staan, dat er voldoende obstakels tussen de buitenstaander en hem waren, zodat hij straks niet zou gaan sterven met een kogel of iets dergelijks in zijn lichaam.

Yeah, het was waarschijnlijk geen goed idee geweest om de boom in te klimmen. Ze zat hier nu vast, en de rugzak die op haar schouders hing was zwaar door alles wat er in zat. Plus nog een konijn en een duif die er aan vast gebonden waren. Als ze veel zou bewegen, zou ze geluid maken, als ze stil zou zitten zou er kramp in haar knieën en schouders ontstaan en als ze haar boog nog zo gespannen hield, dan kwamen haar armen er ook nog bij. Ze had zichzelf weer in een lastig parket gebracht, te snel nagedacht en dan kwam dit. Handig. Met een diepe zucht keek ze naar de jongen, of man, ze kon de leeftijd niet goed schatten en wist ook niet helemaal hoe ze het thuis moest brengen. Hij praatte tegen iemand, en jammer genoeg kon Ever er niet heel veel van verstaan. Haar gehoor was nooit helemaal 100% geweest en ze zat dan wel niet hoog in een boom verstaanbaar was het niet. Hij sprak tegen een man, die nu ook in haar zichtveld kwam. Ze waren dus met z'n tweeen. De jongen had een houten speer, de man was goed bewapend met een geweer en een handgeweer, dat er erg fraai uitzag, maar te opvallend voor Ever. Het stond hem beeldig. Ze liet even een grinnikend geluid horen bij het zien van het ding.
Dit maakte haar kansen er echter niet beter op. Ze wist niet hoe goed hij was met het geweer en de jongen kon best goed zijn met hand-to-hand combat. Het was dus echt wikken en wegen geworden of ze zou aanvallen of niet. Maar ze was niet meer de enige die hen in de gaten hield. Beneden ving ze het woord 'redhead' op. Ja, dat werd vroeger wel vaker naar haar hoofd gesmeten. ze kon er niets aan doen, natuurlijke haarkleur dat door de vele aantasting van zonlicht erg verbleekt was en daardoor feller was gaan lijken. Ze zuchtte en liet haar boog zakken. Ever had op de jongen gericht maar hij was tactisch gaan staan en ze kon hem moeilijk raken. Ze woelde door haar haren en keek naar de plukken die lelijk waren afgesneden.
Het had waarschijnlijk niet heel veel zin om zich verborgen te houden, ze was voor een deel ontdekt en ze vreesde alleen maar dat ze door dat fancy handgeweer er uit werd geschoten als een fazant in een veld. Met een harde plof sprong ze uit de boom en belandde ze op de grond.
Op het eerste gezicht zag ze er gezond uit maar ze zat onder de schrammen en wondjes van het avontuurlijke woudleven. Ze had een zwart t-shirt aan dat oversized was, daaronder een donkere broek en een donker jack aan. Ze had kisten aan, gejat van haar tweelingzus die ze voor dood had achtergelaten. Ever liet een scheef glimlachje zien maar ze was nog steeds voorzichtig. Ze stond op een ruime afstand van beide mannen en keek nauwlettend van de een naar de ander, de pijl lag nog steeds gespannen op de boog.
'If I was you, I wouldn't go to Fresno,' Beantwoorde ze de vraag van de jongen met de speer. 'there are a lot of Walkers there, probably not safe, even if you are good in combat.' Ze kwam er vandaan, het was er verschrikkelijk geweest, en het zat er onder de zombies.

Grim schreef:: My hands have been broken one too many times,
So I'll use my voice, I'll be so fucking rude

Kritisch was hij wel. Daar was geen leugen aan te verbinden. Zijn lippen vormden woorden die vrijwel nooit een prachtige leugen waren. In plaats daarvan kwamen ze met de vreselijke waarheid, de waarheid die niemand wou horen, maar die Grim altijd wel naar boven haalde. Het was een directe confrontatie, iets waar Grim nooit vanaf zag. Hij hoefde niet tien keer om hetzelfde ding heen te draaien voor hij besloot om zijn stem te laten horen. Nee. Zijn stem was er altijd, of het nou negatieve of positieve woorden liet horen.
Soms hoefde hij echter niets te zeggen, kon hij met enkel zijn doordringende blik iets zeggen. Woorden hoefden op dat soort momenten niet eens. Aron had zijn vele soorten blikken in de tijd dat ze elkaar kenden al wel gezien. Hij had zijn afgunstige gezien, zijn balende, zijn geschokte, zijn kritische. Ondanks dat hij een erg introvert persoon was, waren zijn ogen toch wel de toegangspoorten naar zijn geest. Zo had Aron al gemerkt dat hij kritiek had over het handgeweer voor hij ook maar zijn woorden had uitgesproken. Grim richtte zijn blik op het geweer in zijn hand. Het handvat was net iets te groot voor zijn hand, waardoor het niet lekker in zijn greep lag, maar hij wist wel dat dit één van de betere modellen was... Hoe hij dat wist? Aan de auto waarin hij had gezeten, had hij gezien dat hij - voordat hij alles vergat - deel was geweest van de FBI. Als FBI agent had men een redelijke kennis van geweren en blijkbaar was die kennis nog niet helemaal vervlogen.
'Ik zeg ook niks over oppervlakkigheid. Het is gewoon dat je voor dit geld ook wel iets anders had kunnen halen. Maar goed, in stijl dus.' zei hij en vervolgde zijn weg over het bladerdek, terwijl zijn blauwe ogen waakzaam de omgeving bekeken. 'Yeah, you told me. But still, can't be too careful in these circumstances. I'd rather not blow your head to bits when you get bitten.' Hij keek voor een momentje opzij naar Aron. Ondanks dat hij de charmes van zijn partner in crime soms niet helemaal kon begrijpen, was er toch een deel in hem dat Aron aan zijn zijde wou en niet in een dood zombiehoopje op de grond. Hij zag hem al met al toch wel als een vriend, eentje die hij niet kwijt wou.
'Well, I'm not up for any zombie shit right now, so I think we should go to Bakersfield. Maybe we can-' Aron onderbrak hem halverwege zijn zin. Hij had iets in de buurt opgemerkt. Gelijk gingen Grim's zintuigen op scherp. Hij keek voor een seconde in de richting waar Aron naar wees en merkte inderdaad iets roods op in de bomen. 'Yes, I see her... Can zombies climb?' vroeg hij zacht. Opeens sprong de roodharige uit de boom, waar Grim bliksemsnel op reageerde en zijn geweer op haar richtte, arm ontspannen en zijn geweer zijwaarts gehouden, wat al liet blijken dat hij meer dan vaardig was met het wapen. Hij schoot echter niet en wachtte af op een reactie. Het meisje stond op met gespannen pijl en boog en het was al duidelijk dat zij noch een zombie, noch een infected was, sinds ze dan wel kermend op de grond zou moeten liggen. Hij liet zijn geweer iets zakken, maar zij hield haar pijl nog gespannen op de boog. Was het al niet duidelijk dat zij geen zombies waren? Of... Nee, Grim wist het al. Ze was laag van vertrouwen. Hij kon het aan haar zien, in haar ogen lezen. Niet zo heel gek in de huidige situatie, moest hij toegeven. 'Dat is ons duidelijk... Mag ik vragen wie je bent?' vroeg hij, keek voor een seconde naar Aron om zijn reactie wat te peilen.

WORDS: 634 || WRITTEN ON: x|| NOTES: Miep.

De rooie was uit de boom gesprongen. Meteen had Aron gereageerd door te veranderen van positie. Omdat de dame nu lager stond stond het hek was Grim en hij gebouwd hadden tussen de redhead en hem in. Ze adviseerde hem naar Bakersfield te gaan, evenals Grim hadden de beide anderen het er over dat daar minder zombies zouden zijn. Maar eerst wou hij wat afhandelen met de meid met de rode haren. "Girl, die wondjes van je. Zitten er bijt of krabwonden van de zombies bij? Als je clean bent, kun je dit fort betreden, het is veilig hier de zombies kunnen er niet in. We kunnen je zelfs onderdak aanbieden, voor zolang je zelf wil." En hij liep al naar de poort om hem te openen als het antwoord van de dame hem beviel.

Hij richtte zich weer even tot Grim. "Bakersfield is it. We kunnen het best nu gaan, dan zijn we voor zonsondergang weer terug. Ergens zegt een stem in mij dat het niet heel erg leuk gaat zijn als we in het donker nog terug moeten lopen." De speer klemde hij nu op zijn rug tussen de schouderband van zijn tas, op zijn rug. Hij zou hem bij het openen van de poort niet nodig hebben. "Ik maak de poort nu één keer open, als ze er in wil kan ze binnen komen, en dan kunnen wij er meteen weer uit. Olivia zou de leiding hebben als wij er niet zijn. Dat zullen we mevrouwtje die buiten de muur staat ook uit moeten leggen. Ze kan binnenkomen als ze accepteert dat ze hier niet alleen haar eigen gang kan gaan. Betreden van dit fort betekend ook het accepteren van het gezag van de mensen hier." Hij pakte het uitsteeksel aan de poort vast om hem te openen. Eenmaal de poort geopend te hebben keek hij de dame buiten aan.

"Dus, ben je clean? En wil je naar binnen? Dan zul je er wel mee moeten leven dat je niet eigen baas bent voor zolang je hier bent, je zou moeten luisteren naar mensen die hier de leiding hebben."

Zij wantrouwde hen, hun wantrouwde haar. Een perfecte combinatie, al zei ze het zelf. Elke stap zij in haar richting deden, deed zij weer een stap achteruit. Afstand houden was een prioriteit voor haar. Wie weet kon diegene haar ineens aanvliegen en al haar eten en wapens stelen. Dat wilde ze niet. Ze kon zich wel goed verdedigen, maar een verrassingsaanval kwam altijd harder aan als eentje die je al zag aankomen. De jongen met de speer wendde zich tot haar waar ze heel geïrriteerd van raakte. Alsof hij over de top deed, alsof hij de beste was. Nee bedankt, ze was liever bescheiden en reëel dan over de top en arrogant. "Girl, die wondjes van je. Zitten er bijt of krabwonden van de zombies bij? Als je clean bent, kun je dit fort betreden, het is veilig hier de zombies kunnen er niet in. We kunnen je zelfs onderdak aanbieden, voor zolang je zelf wil." Hij liep naar de poort om hem voor haar open te doen. Nee bedankt, misschien stuurde ze haar wel een zombiekrot in, of werd ze er overvallen. Ze vertrouwde het niet, en de pijl op haar boog bleef gespannen. 'No my dear,' Zei ze sarcastisch. 'These wounds are made from mother nature, not even a walker touched me since the virus.' Ze was wel eerlijk, zeker met dit onderwerp. Waarom zou ze hier over liegen? Ze hielp er niemand mee. De jongen richtte zich vervolgens op de andere man, Ever volgde de gebeurtenissen nauwlettend en probeerde alles in zich op te nemen. "Bakersfield is it. We kunnen het best nu gaan, dan zijn we voor zonsondergang weer terug. Ergens zegt een stem in mij dat het niet heel erg leuk gaat zijn als we in het donker nog terug moeten lopen." De speer klemde hij nu op zijn rug tussen de schouderband van zijn tas. "Ik maak de poort nu één keer open, als ze er in wil kan ze binnen komen, en dan kunnen wij er meteen weer uit. Olivia zou de leiding hebben als wij er niet zijn. Dat zullen we mevrouwtje die buiten de muur staat ook uit moeten leggen. Ze kan binnenkomen als ze accepteert dat ze hier niet alleen haar eigen gang kan gaan. Betreden van dit fort betekend ook het accepteren van het gezag van de mensen hier." Ho, wacht eens even. Als ze eenmaal binnen was, moest ze het gezag van andere mensen accepteren? Nog een reden om niet naar binnen te gaan. Hij pakte het uitsteeksel aan de poort vast om hem te openen. Eenmaal de poort geopend te hebben keek hij Ever aan. "Dus, ben je clean? En wil je naar binnen? Dan zul je er wel mee moeten leven dat je niet eigen baas bent voor zolang je hier bent, je zou moeten luisteren naar mensen die hier de leiding hebben." Ever liet haar boog ontspannen en stopte de pijl terug in haar koker die aan haar rugzak hing. Haar boog gespte ze aan haar riem vast. Ze deed het op haar gemak om er toch nog over na te denken. Het klonk veilig, maar ze kon geen eigen beslissingen maken, dat was zeker een groot minpunt. Ze sloeg haar armen stoïcijns over elkaar heen. 'Nee, ik blijf liever naar mezelf luisteren en niet naar anderen. Ooit in Bakersfield geweest? Ik wed dat je de geheime vluchtroutes niet eens kent.' Triomfantelijk keek ze hem aan. Daar had hij vast niets van terug.