And I'm hanging on a moment with you.

Een totale chaos was ontstaan. In de enorme kluit van mensen, zag Olivia een bebost gebied. Het leek haar een verstandig idee om daar naar toe te gaan. “Daarheen!” riep ze naar Luke, maar ze voelde hoe zijn greep om haar hand verslapte. Olivia draaide zich in een ruk om, maar hij was nergens meer te bekennen. Ze hoorde haar naam over het rumoer van de mensen heen komen, maar er was geen gezicht bij. Olivia bewoog een beetje naar achteren, maar struikelde over haar eigen benen. De benen van de mensen die langs haar schuurde deden pijn aan haar ledematen en ze sloot haar ogen. Vervolgens hoorde ze een nóg harder geschreeuw, wat was er in vredesnaam allemaal aan de hand? Er werd een gat geopend in de kluit van mensen en Olivia deed haar ogen weer open. Daar zag ze het walgelijkste wat ze ooit had gezien. Een soort vervormde mensen, mensen die helemaal niet meer op mensen leken. Ze vielen de andere mensen aan. Haar ogen werden groot en nog nooit was ze zo snel opgestaan. Haar plan om naar het bosgebied te gaan leek opeens het beste plan ter wereld en Olivia begon naar het bos te rennen.

Maar zo gemakkelijk ging dat niet. Olivia was immers een meisje, en meisjes droegen nou eenmaal graag hoge hakken. Om bij het bosgebied te komen, moest ze eerst een grasveld over zien te komen. Ze deed haar ene been omhoog, verwijderde de schoen van haar voet en herhaalde dit met haar andere been. Toen begon ze over het grasveld te rennen. Natuurlijk viel dit hartstikke op, maar wat moest ze anders? Ze zag dat veel mensen over de weg begonnen te rennen, maar dat leek Olivia alleen maar dom. Je moest juist gaan verspreiden, zodat die vervormde mensen alleen maar in de war raakten. Olivia vond dat ze het juiste gedaan had en voelde zich pas veilig toen de bomen zich als een knuffel om haar heen sloegen. Ze keek om zich heen en vond een grote wortel van een boom. Daar besloot ze om heel eventjes pauze te houden. De zombies zouden waarschijnlijk eerst naar de grote kluwen mensen gaan en dan misschien pas het omliggende gebied gaan onderzoeken. Olivia’s adem stokte. Al die arme mensen! Ze beet op haar onderlip. Die mensen waren allemaal onschuldig en zouden nu aangevallen worden. Maar Olivia schudde die gedachte weg.

Ze moest namelijk eerst zelf in veiligheid komen. En uitvinden waar Luke was. Bij de gedachte aan Luke kreeg ze een vaag gevoel in haar onderbuik. Ze waren samen naar de Verenigde Staten gekomen, om hier samen een beter leven op te bouwen. Als vriendje en vriendinnetje? Dat wist Olivia niet, maar ze wist wel dat samen hadden moeten blijven. En nu waren ze alweer van elkaar verwijderd! Olivia miste hem, hij wist namelijk altijd wat ze moesten doen in dit soort situaties. Hij was ook diegene geweest die het idee om hier naartoe te vertrekken had geopperd. En waar was hij nu? Was hij veilig? Of werd hij op dit moment verslonden door die monsters? Olivia voelde tranen achter haar ogen branden. Wat moest ze nu doen? Ze wist dat Fresno nog een flink eind was en terug gaan naar Bakersfield was ook geen optie, want dan zou ze zeker langs die monsters moeten. Toen liepen er een paar tranen over haar wangen, ze kon er niets aan doen. Ze was in een land waar ze nog helemaal de cultuur niet kende, waar ze niemand kende en waar net een verschrikkelijk virus was uitgebroken. Wat moest ze nu in godsnaam gaan doen?

Hier zitten leek haar ook geen goede optie, dus besloot Olivia maar om op te staan en meer het bos in gaan te bewegen. Het was misschien niet slim, want de zombies konden nu overal komen, maar ze moest op zoek naar een veilige plek. In ieder geval moest ze op zoek naar voedsel en naar een plek om te slapen. Terwijl ze zo in gedachten verzonken aan het lopen was, viel ze over een struik. Olivia gilde en een stekende pijn schoot door haar enkel. Ze beet op haar onderlip, de pijn was niet mis. Ze bekeek haar voet, die gehuld was in een huidkleurige panty. Door die panty kon ze niet zien of hij gezwollen was of niet. Pijn deed het zeker wel en Olivia greep haar enkel stevig beet. Toch moest ze proberen om door te gaan. Voorzichtig probeerde het meisje op te staan, maar haar enkel liet geen gewicht toe. Vluchtig keek ze om zich heen en zag een metertje of twee van haar vandaan een grote stok liggen. Ze reikte vooruit, maar kon er net niet bij. Olivia trok zichzelf voorzichtig vooruit en voelde de gaten in haar panty ontstaan. Stevig pakte ze de stok beet, zette hem overeind en hees zichzelf voorzichtig overeind. Zo zou ze verder moeten gaan, want haar voet deed gewoon zo ontzettend veel pijn en zonder deze stok zou ze niet verder kunnen lopen.

Na een uur gelopen te hebben zag ze een soort houten muur. Wat was het? Toen Olivia nog wat dichter bij kwam bleek het een poort te zijn. En toen ze nóg wat dichterbij kwam, zag ze uiteindelijk dat het een heel fort bleek te zijn! Dit was hier niet zomaar gemaakt, dit moest gemaakt zijn door mensen die ook bang waren voor de zombies buiten. Of gewoon door hele creatieve jongetjes, maar die optie bande Olivia gauw weg. Moe, hongerig en verzwakt door haar enkel strompelde Olivia naar de poort toe. Ze greep de poort beet en bonkte op de deur. “Hey…” kwam er schor uit haar mond, maar hard genoeg om het aan de andere kant te horen “Help me…alsjeblieft…” Meer kon ze er niet uit krijgen, de pijn in haar enkel werd alleen maar nog erger en Olivia greep naar haar enkel. Toen viel ze voorover, in de vieze aarde. Wat een vreselijke dag om in de Verenigde Staten aan te komen!

Het fort was volledig afgebouwd. Maar stiekem had Aron tijdens het bouwen staan luisteren naar het verspreidende geluid. Hij had ergens voor in de file gestaan, dus was zijn gedeelte van de file al eerder op de hoogte geweest van de zombies. Hij was de bossen ingevlucht en had dit samen met Grim gebouwd. Er was nog één probleem, twee mensen waren te weinig om dit fort draaiende te houden. Een derde was nodig, want om op pad te gaan waren minstens twee mensen nodig, maar dan was er nog één nodig die als het moest mensen het fort in konden laten, of stenen van de veilige muren kon gooien naar de ondoden die af en toe langsslenterden omdat ze de rest kwijt waren.

Net toen hij kon horen dat het geluid van hysterie zich van voor in de file nu eindelijk had verplaatst naar achter in de file, was het fort af. En net toen hij wou voorstellen dat ze nu echt op tocht moesten gaan naar spullen, hoorde hij een zacht gekerm bij de ingang van Safe Haven. Daar hoorde hij een vrouw.. of eerder een meidenstem. Snel liep hij er heen, aangezien de stem nogal pijnlijk klonk.

Aangekomen bij de poort keek hij eerst door het kijkgat wat er in gemaakt was, om te zien wat het was. Het meisje met felrood haar wat te zien was achter de poort leek gezond. Dus na drie seconden te hebben gewikt en gewogen, opende hij de poort. Meteen liep hij naar het meisje, en tilde haar haar op. In haar nek geen beten. Daarna gleed het bovenste stuk van haar outfit over haar schouder. Geen bijten in de weke delen van de schouder. Snel trok Aron de kleren recht van de dame. Nu moest hij haar buik nog controleren. "Sorry voor alle hysterie, maar voordat je hier naar binnen kan, moet ik je buik controleren. Vanwege alle voedzame delen daar, zal een zombie het liefst daar eten. Je kunt schreeuwen en gillen wat je wil, maar ik laat je niet eerder binnen voordat ik zelf gezien heb dat je niet gebeten bent." Het was misschien een beetje zwaar opvattend, maar hij moest het zeker weten.

En als dit meisje gezond was, kreeg ze meteen een functie in dit hok. Aron zou haar de hoogste rang naar haar hoofd gooien die ze zou kunnen krijgen, omdat zij gewoon het eerste was. En in zombie taal: Wie het eerst is, die het eerst maalt.

Thank God, er kwam iemand naar buiten. Gelukkig was het fort niet verlaten en inderdaad niet van een stel kleine kinderen, wat Olivia sterk betwijfelde, maar ja, alles kon tegenwoordig. Er kon tegenwoordig ook een virus ontstaan dat iedereen in zombies veranderde, dus waarom konden kleine kinderen dan geen heel fort bouwen? “Dankjewel..” pufte Olivia, toen de man die uit het fort was gekomen haar optilde. Hij was een flink stuk ouder dan haar, ze schatte hem eind twintig, begin dertig. Ze zag dat hij haar bekeek en Olivia voelde zich een beetje ongemakkelijk daardoor. Was het wel goed geweest om bij het eerste onderkomen aan te kloppen? Aan de andere kant, dit bos was echt enorm, dus wie weet wanneer ze het volgende onderkomen was tegengekomen? De man verontschuldigde zich, ook al klonk het een beetje hard. Daar had Olivia wel begrip voor, want ze hadden dit fort waarschijnlijk gebouwd als bescherming tegen de zombies. En dan zou het wel heel erg tegendraads zijn als zij dan lekker tussen hen in kwam chillen. Als ze een zombie geweest was natuurlijk. Wat ze dus niet is.

Olivia knikte en trok voorzichtig haar shirtje een beetje omhoog. Gelukkig had ze de afgelopen tijd niet zo veel gegeten, dus zag ze er ook niet uit als een moddervet persoon. Haar lichtgetinte, olijfkleurige Italiaanse huid was wel een voordeel en dat was ook het enige waar Olivia trots op was aan heel haar lichaam. Ze besloot dat hij nu wel lang genoeg naar haar buik had kunnen staren en begon toen te praten. “Het begon opeens en opeens liepen er allemaal zombies en iedereen was in paniek en en en toen werd ik op de grond gegooid, maar ik zag helemaal niets meer en toen raakte ik mijn vrie…” Olivia stopte eventjes bij dat woord en herstelde zich snel weer “…mijn reisgenoot kwijt en nu weet ik niet waar hij is en toen kwam in dit bos en viel ik over een wortel en nu doet mijn enkel zeer en en en…” Het meisje ratelde door tegen de man, terwijl ze eigenlijk helemaal niets van hem wist. Het feit dat hij haar gered had was voor haar het teken geweest dat hij te vertrouwen was. “…en toen kwam ik hier uit” piepte ze er uiteindelijk nog achteraan en haalde toen weer adem. Het verhaal was één lange sleur geweest en ze had het hem niet kwalijk genomen als hij er niets van begreep.

Een pijnscheut ging door haar enkel, het deed echt verschrikkelijk zeer. “Ik ben Olivia trouwens, en wat is uw naam?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze probeerde zijn blik te vangen.

Ze liet toe dat hij haar buik kon bekijken. Het zag er allemaal gezond en wel uit, en als ze al gebeten was, dan was ze nu niet zo ... menselijk. Dan had ze nu waarschijnlijk met een groot gapend gat in har lichaam gillend onder het bloed staan krijsen dat hij haar moest helpen. Nee, het enige wat ze deed was de situatie uitleggen. "Ik weet hoe het gegaan moet zijn, je stond in de file? Ik heb voor in de file gestaan, ben mijn auto ontvlucht en zie hier, welkom in Safe Haven." Hij maakt eeen gebaar naar achter alsof hij een uitvinding aan het presenteren was. "Als je een veilige plek zoekt hier, blijf dan gerust hier. Ik woon hier samen met een andere overlevende nu, ik heb hem Grim genoemd. Hij heeft last van geheugenverlies, verder wel 100% hoor, alleen moet je hem geen vragen stellen over zijn verleden. Mijn naam is Aron, en spreek me alsjeblieft gewoon aan met je. Waarschijnlijk zul je langer opgescheept zitten met me." Hij keek het meisje aan, en vond ergens een mentaliteit om te overleven. De dame was niet voor niets op hakken naar het fort gerend.

"Als je hier wil blijven wil ik je meteen introduceren in het fort. Omdat je de eerste bent, zadel ik je op met een verantwoordelijkheid. Aangezien Grim en ik het hier hebben opgebouwd, zijn wij de Chiefs. Maar ook wij zullen er af en toe uit moeten, vooral in het begin aangezien we helemaal geen spullen meer hebben. We waren eigenlijk al bijna onderweg, dus ik zal je wijzen naar je onderkomen. En hierbij ben je ook benoemt tot Sergeant. Als Grim en ik er niet zijn, ben jij in charge. Laat niemand binnen die geïnfecteerd kan zijn. Bij de minste twijfel laat je diegene voor de poort staan, wacht tot Grim en ik terug zijn, en uiteindelijk zullen wij met z'n drieën beslissen of degene in Safe Haven kan zijn. Als er geen twijfels zijn, mag je iemand binnen laten. Vergeet alleen nooit de poort weer af te sluiten, we blijven namelijk het liefst ook een veilig toevluchtsoord." Hij duwde het meisje tot voorbij de poort, en sloot deze weer. Een blik werpend op het laatste moment, wist hij dat het meisje geen achtervolgers mee had genomen.

"Ik zal je je woonplek wijzen, omdat je ook een leidinggevende bent, zoals Grim en ik, wonen we met z'n drieën in meest luxe onderkomen hier." Hij wees naar het kasteelvormige centrum van het fort. "Zie daar, uw nieuwe onderkomen. Als je je daar installeert, en het je thuismaakt. Dan laten Grim en ik je zo alleen, wij gaan op tocht om spullen ergens te zoeken." En dat gezegd te hebben, wees hij Olivia het centrum aan, zodat ze daar haar spullen kon droppen. Voor zover ze die nog had. Als ze buitenkwam, zouden Grim en Aron weg zijn, maar ze zouden weer terug komen.

OOC: Dit is het topic voor die van Wuuzje en mij, dus heb ik even de oplossing bedacht dat Olivia haar spullen weglegt, we kunnen straks dit topic sluiten, en als je er behoefte aan hebt een nieuwe, langere starten. Dit was alleen uit voorzorg zodat het verhaallijn nog klopt xD