>>All I hear now are distant drummers

Sam viste zijn zaklamp tevoorschijn en pakte zijn tas op. Hij was nu al dagen alleen. Alleen, in een kelder. Af en toe zat hij boven, in het zonnetje. Maar uit angst zo geïnfecteerde types op hem af te roepen bleef hij meestal angstvallig binnen zitten. Het laatste wat de jongen wilde was zijn eigen huis door vieze rottende lijken te laten verwoesten. Slijmerig. Die associatie had hij bij hun voetstappen het meeste, hoewel dat eigenlijk onzin was. En hij wist dat dat meestal gebeurde als de invasie eenmaal een gebouw betrad. Hoe kon het ook anders, de arme zielen hadden de motorische vaardigheden van een dronken kleuter en daarmee ook de intelligentie op dat level.
Hmm. Die rugzak was toch wel behoorlijk zwaar zo. Hij bukte zich en haalde zijn tweede flesje water uit de bagage, evenals een blikje tomatensoep. Zo had hij nog één literfles water, een paar energybars, een doosje met vijftig kogels, een dikke trui, een doosje lucifers, een donkerblauw stuk touw en wat andere rotzooi. Had hij zo alles? In zijn hoofd volgde Sam nog één keer zijn lijstje. Het was maar een dagtocht, probeerde hij te onthouden. Het was geen survivalweek, geen maand, niet voor eeuwig. Hij zou terug komen naar huis. Zijn thuisbasis. Zijn veilige en beschutte plekje, aan de rand van het bos. Maar hij was alleen. En dat beviel hem echt niet. Telkens zat hij maar in angst, veel liever zou hij een ander levend wezen naast zich hebben. Al was het maar om de zachte ademhaling te horen, simpelweg te weten dat er iemand anders was. Daarnaar ging hij dus op zoek.

Connor moest ergens zijn. En zijn vader, zijn moeder. Zijn familie. Wie weet waren ze harstikke dichtbij, maar wisten zij gewoon niet dat hij hier was, in de kelder verschanst. Dat kon hij niet riskeren. Hij moest ze zoeken. Ze vinden. De hoop was nog steeds niet uitgedoofd. Er bleef een kans bestaan dat ze ergens ronddwaalden. Misschien waren ze nu, exact op dit moment, wel in gevaar! Bij die gedachte vloog Sam overeind en greep de paraplu die nonchalant tegen de grijze muur aan leunde. Hij nam zijn tas en beklom de tredes naar boven.

Waar moest hij beginnen met zoeken? Zijn ouders konden praktisch overal zijn. Voor hetzelfde geld waren ze verstopt in de schuur achter het huis. Dit was gauw gecontroleerd. Na een grote gastank te hebben ontdekt verliet hij het muffe schuurtje weer. Nu weer serieus. Focus. De wegen waren druk en zoals je altijd zag in films vast en zeker bezaaid met lijken. Lopende lijken. Ugh. Hij moest zelf enkel een stoffig landweggetje oversteken en zelfs dat deed hij met uiterste zorgvuldigheid. De jongen besloot de veiligheid van de begroeiing te kiezen en wandelde rechtdoor. Algauw zag Samuel de duidelijke grens. Hier begon het bos. Hij zwierf langs die grens, telkens goed rondkijkend, maar voor roepen te bang ongewenste aandacht te trekken. Toen hij in de verte de snelweg zag dook hij instinctief weg achter een boom. Er bewoog daar iets. Gauw trok hij dieper het bos in, ver, ver weg van dat bewegende vlekje in de verte.

De grond was bedekt met bladeren en half aangevreten dennenappels. Sam kon het niet laten om te denken aan de eekhoorntjes die hier dus blijkbaar zaten. Of konijnen, wat maakte het uit. Beiden boden in geval van schaarste een uitstekende eiwitbron. Dat moest hij onthouden. Nu had hij nog voorraden, maar dat kon altijd veranderen.
Doordat hij enkel op zijn gedachten en de bomen lette was hij de grond uit het oog verloren. Hij zwikte, zijn voet bleef haken. ''AUW.'' klonk het luid door het gekwetter van vogels heen. ''FACK, DAMN, ARGH.'' Zijn voet was hopeloos verzwikt en zat vast in iets wat verdacht veel leek op een konijnenhol. Zie je wel, konijnen! Even voelde hij de triomf van het gelijk hebben. Maar er was niemand om die vreugde mee te delen, behalve de stekende pijn in zijn enkel. Met paniekerige bewegingen begon hij zich los te rukken, bang dat hij nog te dicht bij de bewoonde wereld, de snelweg, was. Hij wist te ontsnappen uit het hol en hinkte naar zijn spullen. De paraplu kreeg nóg een functie erbij en werd als wandelstok in dienst genomen. Hinkend, hopsend over boomtakken en soms half struikelend vervolgde hij zijn weg. Sam probeerde normaal te lopen en gewicht op zijn zere enkel te zetten, wetend dat dat beter voor je was, maar het bleef lastig. Krák. Dat was een takje. Dat was hij niet. Bedachtzaam stopte hij met lopen, om zich meteen met zijn rug tegen de grootste boom die hij kon vinden aan te drukken. Waar kwam het vandaan? Samuel zocht blindelings naar het handvat van de paraplu en zijn duim zweefde over het materiaal tot hij het welbekende knobbeltje voelde. Hij drukte erop en draaide dat een kwartslag naar links. Dan kon hij het er moeiteloos uit trekken, een blad van glinsterend metaal, iets wat hij half deed. Met het slanke handvat van de korte katana in zijn hand durfde Sam het aan om eens om de boom heen te turen, zoekend naar de andere aanwezige. Straks was het een beest, stond hij mooi voor lul. Ach, dan was er ook niemand om hem uit te lachen, zo wees hij zichzelf streng terecht, én je hebt wel betere dingen om je zorgen over te maken momenteel, sukkel.
[Zo. Open c:]

Samuel vervloekte inwendig de keuzes die hij had gemaakt. In één uurtje had hij zichzelf al weten te verwonden. Daar had hij niet eens zombies voor nodig gehad. Perfect. Gewoonweg perfect. Echt... Zucht. Maar hij kon er niets meer aan veranderen, de situatie was hoe hij was. De jongen stond dus tegen een boom aan gedrukt en draaide daar nu voorzichtig omheen, om de veroorzaker van het geluid mogelijkerwijs op te zoeken. Zijn rug was tegen de bemoste stam gepositioneerd, zodat hij in elk geval niet in de rug aangevallen kon worden. Al met al vond hij zijn tacktiek nog best goed, schuifelend verplaatste hij zich.
Maar met bedreigingen van boven had hij echter geen rekening gehouden. Met een zachte plof landden twee voeten vlak voor hem. Vanaf daar volgde zijn blik de benen naar boven, zwierven over het lichaam en eindigden bij het gezicht van de ninja die plotseling verschenen was. Het was een meisje-vrouw-figuur. Het was een levend wezen. En het zag er niet naar uit dat zij verlangde op zijn gezicht te nommen. Al was die pijl toch een beetje zorgelijk als hij keek naar de baan die die bij afschieten zou maken. Jep, precies door zijn hoofd heen. Heerlijk. Stokstijf bleef hij stil staan, hopend dat het glimmende metalen blad van zijn korte zwaard niet al te veel opviel. Zijn ogen schreeuwden PLEASE DON'T DO IT, maar hij zweeg, bang om met één verkeerd woord zijn doodsvonnis te tekenen.  'Een goedemiddag en een moment.' o-ok.. Dat klonk goed. ''Jij ook.'' bracht hij aarzelend uit, een knikkende beweging werd halverwege afgekapt. Wat als ze schrok en de pijl uit haar vingers glipte.. Moeizaam slikte hij, doodsbenauwd. Dan waren onnadenkende strompelende zombies een stuk minder eng. Die hadden tenminste ook geen wapens.

Hij werd gescand, met brandende ogen, die elke centimeter van zijn blote huid leken te bekijken. Op zoek naar tekenen. Van ziekte. Eén bepaalde ziekte. Slim. 'Pijnlijke val gehad?' was haar volgende tekst. ''Ehm, onverwacht konijnenhol in de grond.'' bekende hij.

Ze viste iets tevoorschijn, een flesje wat geopend werd. Op zijn hoede keek hij toe. Haar hand gebaarde naar een boomstronk die op enkele meters afstand lag. 'Mag ik even?' Twijfelend keek hij haar aan. Ze zag er niet onvriendelijk uit. Wel lief eigenlijk, als een soort bosnimf. ''Wat is dat?'' vroeg hij, een soort wantrouwen besloop zijn stem. Tja, wie weet wilde ze hem vergiftigen of.. Doe niet zo dom, Sam, dan had ze je hoofd al lang door midden kunnen schieten, bedacht hij. Met een hupsje en wat onhandige pasjes bereikte hij de stam, ging zitten en wreef met een hand door zijn zwarte haren. ''Mijn naam is Samuel.'' zei hij vervolgens maar plompverloren.

'Calendula.' Oh, die vage zalf met kruiden erin. Dat kende hij wel. Een klein lachje van opluchting verscheen op zijn gezicht. De dame sprak alsof ze zijn wantrouwige gedachten had kunnen lezen. 'Ik ben geen heks met magische drankjes.' Dat ze geen heks was had hij ook wel kunnen bedenken, maar ergens was er toch de angst geweest dat het iets giftigs of engs was, dat ze hem zou beroven of gewoon uit was op totale destructie van iedereen die ze tegen kwam. Een apocalyps als deze bood voor zieke geesten immers alle ruimte om hun lusten op onschuldigen bot te vieren. Maar als hij eerlijk was was haar stem daarvoor te vriendelijk, haar blik te geruststellend. Of was dat allemaal maar show? Hij zou gewoon goed op te letten en zijn waakzaamheid niet te laten verslappen, zo wist hij vast wel veilig blijven. En anders kon hij altijd nog proberen een gevecht van haar te winnen, fysiek had hij wellicht net overmacht.
Waakzaam, maar open. Er was niets mis met een beetje sociaal contact. Eigenlijk snakte hij daar al dagen naar. In jezelf praten gaf je na enkele minuten namelijk al het idee volkomen doorgedraaid te zijn. ''Mijn naam is Samuel.'' Even schrok hij toen de koude substantie zijn huid raakte, maar dat was meer van de temperatuur dan van angst. Na de initiële kou begon het een aangenaam koel gevoel af te geven, hij merkte wel dat het een soort effect had.

'Skadi is de naam.' Skadi was inderdaad een meisje, maar ze was jonger dan dat hij eerst gedacht had. Door haar optreden had hij eerder het vermoeden met een oudere vrouw te maken te hebben, maar haar gezicht toonde dat ze jong was, rond zijn leeftijd zo te zien.
'Het is niet ernstig ofzo, een beetje rustig lopen en morgen is de pijn wel over. Over konijnen gesproken.' ze haalde iets tevoorschijn, het beestje bungelde levenloos in haar hand. Sam vertrok geen spier, hij was dat onderhand wel gewend met zijn jagende vader. Even vroeg hij zich af of dieren ook drager van de ziekte konden zijn, maar het konijn zag er zo gaaf en gezond uit dat hij dat niet erg waarschijnlijk achtte.

'Als je geen bestemming hebt, nodig ik je uit om vanavond mijn gast te zijn, Samuel.' Hij dacht kort na, zijn zoektocht was toch een hopeloze zaak momenteel, besloot hij. En de avond samen door brengen leek helemaal geen slecht plan. ''Graag, Skadi.'' Zoekend naar de juiste klank in zijn mond sprak hij haar naam uit. Even stond hij op, pakte zijn tas erbij en sleepte die terug naar de plek waar hij gezeten had net. Hij ritste die half open en terwijl hij bij zijn tas gebukt zat keek hij even op naar haar. ''Waar kom je vandaan?'' Als ze hier in het bos zwierf moest ze wel ergens uit Californië komen, dacht hij zo. Maar er waren genoeg kleine dorpjes in de buurt waar ze gewoond kon hebben. Ondertussen haalde hij een paar energybars tevoorschijn en legde die naast hem op de grond. Groef dan voorzichtig verder in de spullen die hij mee gesleept had, op zoek naar andere nuttige dingen.

{Heb t ook aangepast~ :3}