Almost is never enough...

Open voor iedereen. Surprised

Een normaal mens zou blij zijn als hij of zij een veilige plek in een verschrikkelijke omgeving zou kunnen vinden. Hij of zij zou blij zijn, dat ze eindelijk veilig konden slapen, dat ze eindelijk veilig een plekje hadden om hun wonden te verzorgen met hun dierbaren. Maar Olivia niet. Heel erg druk was het nog niet in Safe Haven, zoals de plek heette die net beschreven werd. Natuurlijk was het een plek waar ze veilig zou zijn voor de zombieaanvallen. De leider van Safe Haven had haar meteen tot sergeant benoemd. Veel inbreng had Olivia daar niet over gehad, als ze er wilde zijn, moest ze werken, klaar. Ze had er ook niet tegen ingegaan, wat kon ze zeggen? Dan had ze weer terug naar buiten gemoeten en in deze vreselijke plek moeten rond wandelen. Maar nog steeds ontbrak het gevoel van geluk haar. Ze miste Luke verschrikkelijk, zag de anderen van Safe Haven maar weinig en voelde zich verschrikkelijk. Was ze maar nooit uit Italië vertrokken…

Maar dat mocht ze niet denken. Had ze in Italië een veel beter leven gehad? Nee. Mensen roddelden achter haar rug om, ze deden eigenlijk niet eens de moeite om het te verbergen als zij in de buurt was. Iedereen had het moeten weten hoe Olivia met de Engelse leraar had gezoend, die hooguit maar 2 jaar ouder dan haar was geweest. Als hij niet haar leraar was geweest, was het waarschijnlijk niet eens een probleem geweest. Toch had het verhaal haar vader bereikt en had ze er flink voor moeten boeten. Haar vader, die eigenlijk liever een zoon had willen zien in haar plaats, had een probleem en dat probleem was dat alles wat zij deed, in zijn ogen nooit genoeg was. Als ze het eten klaarmaakte, dan was het of niet gaar, of was het juist te gaar of als het gewoon perfect was, zocht hij wel een reden om haar toch nog af te kraken. Daardoor is het zelfvertrouwen van Olivia heel erg naar beneden gehaald. Had ze daar dan moeten blijven? En de oplossing om te vertrekken naar de Verenigde Staten, als hij gewoon was verlopen, niet een geweldige optie geweest? Hier zaten alle bekende dingen. Hier zou ze waarschijnlijk zo een baantje kunnen krijgen. Een probleem, dat vervelende virus was opeens verschenen en een nog groter probleem was dat het eigenlijk alle mensen in zombies veranderden.

Dat had Olivia van heel erg dichtbij gezien, aangezien ze op de snelweg al met het virus te maken hadden gekregen. Veel mensen waren op dat moment veranderd en de ‘gewone’ mensen waren alle kanten opgevlucht. Zelf was Olivia naar het dichtstbijzijnde bos gerend, maar wel nadat ze Luke was kwijtgeraakt. Waarschijnlijk zou ze met hem zijn meegegaan, maar het was nu eventjes niet anders. Luke. De gedachte aan hem stak haar. Hij was, sinds ze van elkaar gescheiden waren, niet meer uit haar gedachten geweest. Soms, als ze klusjes deed in Safe Haven, was hij eventjes niet in haar gedachten, maar vooral ’s nachts spookte hij daar rond. Olivia had geen idee over de gevoelens van haar voor hem. Was ze verliefd op hem? Was het gewoon vriendschap? Zag ze hem als een grotere broer? Olivia wist het niet, maar ze wist wel dat ze het pas kon uitvinden als hij bij haar was. En toen kwam de volgende vraag: zou hij naar haar zoeken? Zou zij ook zo vaak in zijn gedachten zijn? Zou hij haar missen? En Olivia wist ook dat er eigenlijk maar één oplossing voor de hand zou liggen om het antwoord daarop te vinden: zelf op zoek naar hem gaan.

En met die beslissing stond ze de volgende middag voor de poort. Stiekem te doen hoefde ze niet, want iedereen liep Safe Haven in- en uit. De twee leiders deden het non-stop, dus waarom zou zij het niet kunnen doen? Zonder een blik naar achteren te werken liep ze, onbewapend, het enorme fort uit en sloot ze zachtjes de poort. Olivia zou zeker niet te lang wegblijven, hooguit een uurtje. Ze had alle tijd om rustig naar hem op zoek te gaan. Ze moest bovendien ook uitrekenen hoe lang het zou zijn om naar de snelweg te lopen, want ze was er vrij wel zeker van dat hij aan de andere kant van de snel weg was. Waarom wist ze niet, maar als hij aan deze kant van de snelweg was geweest, had ze het zeker geweten. Misschien in de vorm van een voorgevoel, maar Olivia wist zeker dat ze het dan zou weten, als hij in de buurt was. Daarom besloot ze om maar gewoon rechtdoor aan te houden, net zolang totdat ze zou uitkomen bij de rand van het bos en zodat ze de snelweg goed kon overzien.

Na drie kwartier had ze dit bereikt. De flinke loop van het fort hiernaar toe was langer geweest als ze zelf had gedacht en het idee om maar een uur weg te gaan liep ook meteen in de soep. Olivia schudde haar hoofd, het maakte niet uit. Ze was zelfs benieuwd of iemand haar op dit moment zou missen? Op deze plek kon ze wel de hele omgeving over zien. Olivia nam naast een flinke boom, op haar hurken, plaats. Ze bekeek de omgeving. In het hele bos had ze vrijwel geen zombies kunnen ontdekken en dat was vreemd, want je zou toch denken dat ze meer naar die plekken zouden gaan, als ze de rest hadden uitgekamd. En dat was nou juist het probleem, dat hadden ze dus nog niet gedaan.

Olivia keek naar de snelweg en zag nog net hoe een zombie een hoofd van een klein meisje aftrok. Ze wendde haar gezicht af en durfde na een paar seconden pas weer te kijken. De zombie stond met het hoofd van het meisje in zijn handen en slurpte haar bloed eruit, met een verschrikkelijk slurpend geluid. En dat was het voor Olivia. Ze had niet eens de kans meer om haar hand voor haar mond te drukken, met een enorme ophef gaf ze over. Hoestend belandde ze op haar knieën en braakte ze nog meer. Met de hand van haar rug veegde ze haar mond schoon en kwam rillend van angst en van de verbaasdheid van het overgeven met behulp van een boom overeind. Ze keek naar de snelweg, en tot haar verschrikking, had ze de aandacht getrokken van de zombies. Natuurlijk waren ze wel verschrikkelijk langzaam, maar een aantal zombies begonnen zich toch richting het bos te bewegen. “Goed, een plan? Uhm, o God, Luke, of iemand anders, als je hier ergens in de buurt bent, mag je nu tevoorschijn komen!” brabbelde ze in paniek rond en zocht op de grond naar iets van een wapen. Zou die tak kunnen voldoen en een verschil kunnen maken tussen haar dood en een lekker hapje voor de zombies of haar eigen leven?

Aron had heerlijk geslapen vannacht, en dat was waarschijnlijk een probleem geworden. 'S ochtends wou hij eigenlijk met Olivia in gesprek gaan, het zou namelijk nog heel goed kunnen dat ze familie of vrienden in de buurt had, Aron was stiekem te druk geweest de laatste tijd om het haar te vragen. Het was dan ook echt wel een optie om Safe Haven te runnen, Samuel ruimte te geven in zijn gedachten, en dan ook nog mensen naar hun gevoel vragen. Maar hij was het vanmorgen van plan, dus was hij op zoek gegaan naar haar. Problem. She wasn't there. Olivia was blijkbaar Safe Haven uitgelopen, geen probleem, maar aan alle voorwerpen die gewoon aanwezig waren ten zien, had ze niets bij zich wat ook maar op een wapen leek. En dat was geen pretje, de laatste tijd zwierven er namelijk steeds meer zombies door het bos.

Meteen in actie komend greep hij wapens voor zichzelf, maar ook wapens voor Olivia mee. In het ergste geval moest zij zichzelf ook meteen kunnen verdedigen. Zelf nam hij zijn zilveren kandelaar en gouden met diamanten ingelegde pistool mee. De kandelaar verdween standaard in zijn hand, terwijl het pistool nog rustte tussen zijn riem. Voor Olivia pakte hij een groot vierkant slagersmes mee, en daarbij pakte hij het lichtste geweer wat aanwezig was in de wapenvoorraad, aangezien hij Olivia nou niet echt een zwaargewicht zag tillen, en dan met de terugslag in de modder zien te belanden. Hij gooide de spullen voor Olivia in zijn tas, en greep er twee doosjes munitie bij mee.

Olivia was niet moeilijk te volgen, aangezien ze ook niet haar best deed om stiekem te zijn, het leek vrijwel of ze iets wou gaan zoeken, aangezien ze naar een strategisch goed liggend punt liep. De plek waar de voetsporen naartoe gingen was tamelijk hoger, en daardoor kon je er 360° rondkijken, met een best ver zicht. Wat zou Olivia zoeken? En nog belangrijker, in wat voor staat was ze op dit moment? Toen hij het typisch gorgelende geluid hoorde van een kokhalzend iemand, kon hij direct bepalen waar Olivia zich bevond, ze was precies naar het punt gegaan waar Aron al schatte dat ze zou zijn. Hij versnelde zijn pas, en rende bijna naar het punt toe.

Aangekomen zag hij meteen dat het goed fout zat, op de Highway had een zombie het hoofd van een meisje leeg staan slurpen, het hoofd lag er nogal leeg bij. Ten midden van een grote plas bloed stond de zombie uit te buiken. Nu begreep Aron wel waarom Olivia zo aan het zieken was, één probleem er kwamen zombies op het geluid af. Eentje was al vies dichtbij, nog even en het tere armpje van Olivia zou doorboord worden met een stel snijtanden en kiezen. En Aron vocht voor levenden dus hij zou haar niet opgeven.

"Olivia herpak je, en hier pak aan!" Hij wierp het slagersmes (met de steel naar haar toe!) voor haar neus, en het geweer volgde vrijwel meteen daarna, ook het doosje kogels schoof hij naar haar toe. En meteen daarna pakte hij de kandelaar nog eens wat steviger vast. Een enorme zwiep volgde, en Aron raakte de zombie vol op de plek waar de neus hoort te zitten. Het bloed spoot er uit, en Aron zat er al meteen onder. But hey, in a life danger situation he didn't care. Omdat het brein nog niet kapot was, ging de zombie door, hij sleepte zichzelf weer op zijn voeten en wou alweer naar Aron toe bewegen. Meteen draaide Aron de kandelaar met de punt, waar normaal een kaars op geprikt werd, naar de zombie en stak richting het oog. Het naaldje was alleen te klein om tot het brein toe te dringen. Dus stak Aron alleen het oog van de zieke er uit, het liep als een straal vocht over de kin van de zombie. Meteen kwam er de geur van rottend vlees uit vrij, maar Aron stoorde zich er al niet meer aan. De kandelaar werd weer omgedraaid, met het vierkante voetje naar de zombie. Als het met de punt dit keer niet lukte, dan zou hij de hersens wel letterlijk inslaan.

En met een haal van boven naar onder, mepte hij de hoek van de kandelaars voet door de bovenkant van de schedel. Meteen golfde er een vlaag bloed over Aron heen, en de zombie zakte in elkaar. Net op het laatste moment sloeg het hoofd van de zombie nog op een steen, waardoor het nu kwetsbare hoofd in tweeën spleet, en de inhoud over het gras verspreid werd. Maar Aron draaide zich alweer om voor de volgende zombie, het verschil met net was dan dat hij nu wel zijn glimmende gun tevoorschijn had gehaald. "Let's do this Olivia!"

En diegene die naar haar riep, was niet Luke, maar iemand waarvan ze het helemaal niet verwacht had. Het was Aron, de leider van Safe Haven. Waarom ze het niet verwacht had? Heel simpel: ze wist gewoon niet dat er mensen op elkaar lette. Ze moest zich herpakken en een aantal wapens van hem overnemen. Olivia kreeg een slagersmes, een pistool en kogels voor het pistool naar zich toegeworpen. Het slagersmes liet ze al vrij snel voor wat het was, daar zou ze niet heel erg veel mee gaan doen. Het liefste wilde ze zo snel mogelijk bij de zombies vandaan blijven. Wat Aron nu deed, het inhakken op de zombies met onder andere een kandelaar, dat zou Olivia nooit kunnen. Ze was veel te bang dat een zombie haar per ongeluk zou bijten en ze misschien allemaal enge ziektes zou krijgen, zoals de ziekte waarmee ze zelf ook een hersenloze zombie zou worden. De gedachte alleen al gaaf haar rillingen over haar hele lichaam. Maar ze kon toch niet hier hele tijd stil blijven staan? Ook al kende ze Aron niet goed, ze wilde niet dat hij ook in een zombie veranderde of dat hij opgegeten werd door de zombies!

En zijn aanmoediging gaf haar wat meer zelfvertrouwen. Voorzichtig deed ze een paar kogels in het pistool en richtte. Haar hele lichaam rilde, ze had nog nooit op mensen geschoten. Misschien was het beter om er niet aan te denken dat het mensen waren, maar zombies. In Italië had het buurjongetje van Olivia een PlayStation gehad. Hierop hadden ze samen zo vaak monters en andere enge wezens met grote pistolen gedood. Olivia besloot dat ze dat hiermee maar moest vergelijken, alleen waren deze zombies echt en wilden ze iedereen opeten die bij hen in de buurt kwamen. “Oké, ik kan dit wel, het zijn maar vleesetende monsters…” Ze zag dat Aron ook een pistool in zijn handen had en dat gaf haar kracht. “Goed, daar gaat tie!” en ze haalde de trekker over. Een kogel schoot uit het pistool. Olivia viel door de kracht van het pistool naar achteren en bekeek het resultaat. En…

…het was een voltreffer! De kogel raakte een zombie recht tussen zijn twee ogen en zijn hoofd spatte uit elkaar. Olivia zag zijn hersenen, ogen en allerlei andere onsmakelijkheden door de lucht vliegen en een paar druppeltjes bloed belandde op haar kleding. Nog net kon ze op tijd haar gezicht afwenden, voor er nog een lading braaksel naar boven kwam. “Sorry…” piepte ze en kwam voorzichtig weer overeind “Ik ben hier echt niet aan gewend, het lijkt verdorie wel een videospel” Er waren nog meer zombies. Olivia besloot dat ze verder moest gaan met het neerschieten van zombies en drukte meer kogels in het pistool naar binnen. Haar favoriete hobby zou het waarschijnlijk nooit worden, maar het voelden wel alsof Aron en zij echt hun woonplaats aan het verdedigen waren. De zombies moesten maar wegblijven bij hun veilige plek! Zij mochten hier rondlopen en de rest had hun plekje in het bos. Weer kwamen er een paar spettertjes bloed op haar schoenen. “O no, you didn’t…” zei Olivia boos. Vermoedelijk was dat een grappig gezicht, want het meisje dat nooit op iemand kwaad zou worden en bij wie het gezicht een en al vrolijkheid uitstraalde, had nu een boze frons op haar gezicht. De situatie waarom ze boos was, was natuurlijk minder grappig.

Na een tijdje begonnen de zombies zich terug te trekken. Het leek wel of iets of iemand hen had geroepen, want opeens draaiden ze zich allemaal om en begonnen zich richting een andere kant te bewegen. Wat natuurlijk ook kon, was dat ze zich misschien realiseerde dat ze het beter konden opgeven. Het maakte Olivia niet uit, ze gingen in elk geval de andere kant op. Olivia greep de arm van Aron beet en legde haar hoofd op zijn schouder. “Echt super super super super bedankt! Ik zou echt niet weten wat ik zonder jou zou moeten, ik schrok zo erg! Het zijn zulke enge dingen en ik was zo bang, dadelijk zou ik nu ook zo’n enge zombie zijn en en en en en…” Het meisje was totaal in paniek, terwijl de zombies allang wegwaren. “Ze waren met zoveel en ik wilde niet dat ze het bos in kwamen lopen, dus wilde ik ze slaan met die stok, maar dat zou weer mis gaan en dan ja” Met elke zin die ze zij versterkte haar greep om de arm van de man naast haar. Olivia nam eventjes een diepe hap adem. Toen ontspande ze zich. Het was over. "Misschien was het ook wel stom om zo maar weg te lopen..." fluisterde Olivia er nog zachtjes achter aan en liet de arm van Aron los. Een beetje schuldbewust keek ze naar beneden, als een klein kind dat net op haar kop had gekregen.

Gelukkig had Olivia het besef gehad dat ze de wapens ook moest gaan gebruiken. Het enge aan dat idee was alleen dat al heel snel te zien was dat ze nog nooit geschoten had, met geluk schoot ze voltreffers. Meteen in zijn hoofd maakte Aron een aantekening dat hij Olivia schietles moest geven. Met het gouden glimpistool nog in zijn rechterhand, sloeg hij met zijn rechterhand de kandelaar al naar het hoofd van een zombie. De uitstekende rand van de kandelaar kliefde het gezicht van een zombie door midden. Het bloed gulpte dien naar binnen, en de zombie begon kokhalzende geluiden te maken. Toen Aron opmerkte dat het hem niet uitschakelde, stak hij het geweer in de mond van de zombie, die dacht dat hij vlees in zijn mond kreeg en begon zijn kaken open en dicht te klappen. De tanden braken op het goud van het geweer, en met een klik gevolgd door een knal zakte de zombie in elkaar.

Nog één die erg in de buurt was, maar Aron mocht van zichzelf niet teveel kogels verspillen, dus met de rug van de loop van het pistool sloeg hij de schedel in van de zombie. De schedel knapte onder de kracht van de klap, en doorboorde de hersenen van het monster van binnenuit. De zombie zakte in elkaar, en alsof ze teruggeroepen werden draaide alle andere zombies zich plots om. Aron wist dat zombies niet gestuurd werden, maar alleen op meer lawaai afkwamen. En toen Aron meegesleurd werd door Olivia hoorde hij ook ergens op de achtergrond een autoalarm afgaan. Of iemand op de Highway had hun gered, of diegene had met domme pech zijn eigen leven verpest nu. Maar het deerde Aron al niet meer, hij was allang blij dat ze dit overleefd hadden.

"Olivia, zolang je nog blijft schieten alsof je in CallOfDuty zit, zou ik willen vragen of je deze wil gaan gebruiken, ik sterf namelijk niet graag aan friendly fire" En hierbij voegde hij daad aan het woord door het mes op te gritsen, en het Olivia aan te reiken. "Het scheelt namelijk ook kogels, aangezien we nog geen grote bron kogels hebben gevonden moeten we het rustig aan doen. We weten maar nooit namelijk." Maar hij wist dat hij Olivia moest overhalen ergens mee. "Als je je geweer deze gehele toch met rust kunt laten, dan leer ik je thuis schieten. En daarna meten we je een perfect wapen aan, niet één waarvan je meteen keihard valt als je een schot lost." Maar ergens was hij toch bang dat Olivia zijn wapen wel interessant vond. Maar die zal hij niet afgeven, dat nooit!

Olivia slikte eventjes toen ze er werd aangesproken werd dat ze niet kon schieten. Maar meteen probeerde dat gevoel weer weg te drukken. Hallo, hoeveel mensen konden er nou opeens iemand neerschieten? Ook al was het geen levend persoon, het was toch een bewegend iets en dat was gewoon verschrikkelijk moeilijk. Aron had het ook vast niet zo bedoeld, maar hij had het vast en zeker voor haar eigen bestwil gezegd. Daarom knikte Olivia en pruttelde er zachtjes “Oké…” uit. Ze rechtte haar schouders en stond weer rechtop, niet meer als een kleinkind dat op zijn kop zou krijgen, maar als een soldaat die net een flinke strijd had geleverd. Het mes pakte ze aan, maar vond het meteen wat minder. Dat betekende dat ze dichterbij bij een zombie moest komen en dat wilde Olivia niet. Ze wilde gewoon niet het risico riskeren dat zij ook in een zombie veranderd zou worden. Dan had ze nooit tegen haar familie kunnen zeggen dat het haar speet. Olivia had in principe niets fout gedaan, maar ze wist dat als zij water bij de wijn zou doen, het waarschijnlijk beter zou worden. Na dit virus zou ze meteen terug gaan naar Italië, wat Luke er ook van zou vinden.

Het idee wat Aron haar voorlegde, daar zag Olivia wel wat in en enthousiast knikte ze. “Krijg ik dan net zo’n mooi wapen als jij?” floepte ze eruit, maar sloeg meteen haar hand voor haar mond. “Olivia, domme doos, dat zeg je toch niet zomaar?” schoot er door haar hoofd en toen ze haar hand weghaalde, was een onschuldig grijnsje op haar gezicht te zien. Ze haalde haar schouders op, misschien zag Aron er ook wel de humor er van in. Ze kende hem nog niet. Nou ja, ze kende hem wel, maar niet goed genoeg om te bepalen of hij wel een beetje humor had of niet. En ook niet goed genoeg…nou ja, eigenlijk wist ze alleen de naam van de man en dat was het eigenlijk wel. Was dat het begin van iemand die, als hij in levensgevaar was, zou moeten redden aan de dood? Want dat was een onzichtbaar contract wat ze had ondertekend: als ze in Safe Haven wilde verblijven, moest ze zich ook inzetten voor de andere mensen die daar woonden. En dat was niet meer dan logisch, want Olivia had precies hetzelfde verwacht als zij Safe Haven had gebouwd. Alleen was zij niet slim of handig genoeg om ook daadwerkelijk zoiets te bouwen, dus ze was allang blij dat Aron en Grim dit gebouwd hadden. Diep van binnen was Olivia hen verschrikkelijk dankbaar, want wat was er gebeurd als zij er niet waren geweest? Was ze dan ook allang een zombie geweest? Of was ze nog steeds met een zere enkel aan het rondwandelen geweest? Haar enkel was trouwens wonderbaarlijk snel genezen. Waarschijnlijk was hij niet eens gekneusd geweest. Dat had wel iets geweest, voor een kneus zoals zij.

Met een glimlach keek Olivia Aron weer aan. Toen draaide ze zich weer om, zodat ze de hele Highway en het gebied daar om heen weer kon zien. Haar ogen schoten over de omgeving. En ze zag wat ze verwachtte te zien, een vrijwel lege plek, zonder een levende ziel. Het was niet wat ze gehoopt had. Wat ze gehoopt had, was namelijk een Italiaanse jongen te zien, met een petje op en moderne kleding die naar haar zwaaide. Die naar haar toe rende en zijn armen om haar heen sloeg, en zei dat hij bezorgd om haar was geweest en haar had gemist. Die Aron bedankte, omdat hij zijn vriendinnetje/vriendin/reisgenoot/lotgenoot/whatever had beschermd en gered. Maar die gedachte zou nooit werkelijkheid worden. Nooit? Dat wist ze niet, maar voorlopig zag het er niet naar uit dat er ook maar iets zou veranderen. Met een brok in haar keel draaide ze zich weer terug naar Aron en nam haar mes beter in haar hand. “Zullen we maar weer terug lopen dan?” vroeg ze aan hem, met een trillende stem. Ze deed alvast een paar stappen naar voren, zodat ze zich niet hoefde te schamen om haar verdriet.

Aron weerhield Olivia van schieten voor haar eigen veiligheid, of stiekem ook voor zijn eigen veiligheid. Neergeschoten worden tijdens een zombie-epidemie door een dame die zich hysterisch probeert te verdedigen is nou iets om over op te scheppen in de hemel. Al helemaal niet als je daarna moet vertellen dat je diegene probeerde te redden. Als er überhaupt een hemel bestond. Daarom had hij Olivia beperkt tot het alleen gebruiken van haar mes. "Je hoeft hem niet perse te gebruiken, als er wat op afstand aan komt, schiet ik eerst. Als er dan nog één doorkomt, heeft die sneller een kandelaar tussen zijn ogen dan jij kunt knipperen. En als die dan nog leeft, wat ik ten zeerste betwijfel, dan hoef je alleen het mes te richten op het hoofd. Serieus het is niet zo moeilijk, meid." Ook dit keer zei Aron het met een dubbele bedoeling, het was om Olivia gerust te stellen dat ze niet veel in aanraking zou hoeven te komen met de zombies, maar ook zodat ze niet onnodig veel met een mes zou zwaaien. Hij zou haar eerst het één en ander leren, voordat ze buiten de muren van Safe Haven vertrouwt werd door Aron.

"Well, you won't get my gun. It's ways to precious to me. Maar wat we wel kunnen doen is een aantal leuke spulletjes voor je halen. Ik durf er op te wedden dat niemand de feestwinkels leeghaalt, aangezien eten belangrijker is. Maar heey, voor een mooi wapen waar jij je vertrouwd mee voelt moet je net zoveel doen, het houd je net zo goed in leven!" Hij vond Olivia nou dan ook geen type om te schieten met een zwart geweer, misschien dat een roze bontje haar beter zou staan. Ze moesten sowieso holsters zien te regelen, en deze zouden op maat gemaakt moeten worden. Bij de feestwinkels hebben ze meestal in een magazijn nog wel een paar naaisetjes, en in de winkel zelf konden ze dan wat accessoires meegritsen. Zelf zou hij het naaisetje meer misbruiken om zijn holster wat meer glamour te maken, maar dat was een latere zorg. Eerst moesten Aron en Olivia nog weer thuis zien te komen, en moest ze nog oefenen met een pistool.

Olivia keek nog even naar de Highway, alsof ze wat zocht. Aron keek met haar mee, maar meer dan een groepje zombies bij de auto waar net het alarm afging kon hij niet veel interessants zien. Maar de lege weg leek Olivia bijna teleur te stellen. Toen ze voorstelde om terug te gaan liep Aron meteen mee. Er was nog zoveel te doen, in ieder geval belangrijkere dingen dan naar een lege straat staren. "Ja, laten we gaan, dan kunnen we vandaag wel spenderen aan het uitzoeken van een wapen." En zonder veel gedoe liep Aron vrijwel in de buurt van Olivia, hij zou niet te ver uitwijken, anders zou hij haar niet goed kunnen beschermen. "Vind jij het ook niet vreemd, dat op het moment dat het er het slechtst voor ons uitziet dat er een alarm afgaat? Zou er iemand zijn die ons zag? Of heeft iemand het per ongeluk laten afgaan? Als dat het geval is dan is diegene zojuist doormidden gegeten denk ik."

De ideeën die door haar hoofd schoten voor een perfect wapen waren eindeloos en zo te zien dacht Aron daar precies hetzelfde over. Een prachtig mes, gehuld in goud, met een roze panter pintje op het lemmet, waar haar initialen ingegraveerd waren: O.G. En nee, niet van Originial Gangster, maar van Olivia il Giardina. “Dat lijkt me een heel erg goed plan!” beaamde Olivia. Haar ogen begonnen te stralen. Aron zag eruit alsof hij wel een beetje een oplossing wist daarvoor, hoe had hij anders zijn eigen wapen zo mooi en leuk gekregen? Terwijl ze terug zouden lopen naar Safe Haven, zou ze het hem wel vragen. Misschien kon hij haar wel helpen met het maken van een mooi wapen! Dat zou de band tussen hem ook weer een beetje versterken. Een glimlach verscheen op het gezicht van Olivia en met dit vooruitzicht liep ze een stuk beter door, de gedachte van Luke vergetend. De teleurstelling die ze had gevoeld ebde een beetje weg en met veel meer moed liep ze door naar Safe Haven. Totdat Aron opeens iets zei wat haar hele hoofd weer op hol zou brengen en bij haar alle moed weer in de schoenen zonk…

…want wat hij zei was inderdaad heel erg verdacht. En wie zou hen nou willen redden? Iemand die hen allebei goed kende. Van Aron wist ze het niet, wie hier in de buurt nou zou kunnen rondlopen om hen te helpen, maar van zichzelf wist ze het wel. Olivia bleef stil staan en voelde dat haar gezicht wit wegtrok, zo wit als een lijk. Met bange ogen keek ze naar Aron. “Dat is inderdaad wel apart ja…” fluisterde ze en haar gedachten raasden door elkaar. Wat moest ze nu gaan doen? Eerst Aron rustig vertellen over wat er aan de hand was? Maar dan was de kans dat Luke doodging alleen nog maar groter! En zou hij dan wel doodgaan, of zou hij dan ook zo’n zombie worden? De rillingen gingen over haar lichaam, maar ze moest het zeker weten. Want was hij het überhaupt wel die hen had afgeleid? Olivia slikte eventjes en kreeg nog net “Aron…” over haar lippen. Ze bibberde. Ze moest nú weer terug gaan naar de plek waar ze net waren en Luke helpen. Als hij het niet was…dan zou het een verschrikkelijke fout zijn geweest, maar ze kon het nu niet riskeren om hem te verliezen. En als ze hem zou verliezen, wilde ze er in ieder geval bij zijn. “Aron…” zei ze weer en kwam weer bij haar positieven. “We moeten nú terug naar de Highway! Nu onmiddellijk, I’ll explain it to you later, maar we moeten nu gaan, anders is het misschien te laat” deelde ze mee en met deze woorden draaide ze zich meteen om. Zou Aron achter haar aankomen? Dat hoopte ze maar, want alleen zou ze geen schijn van kans maken. Aron was veel sterker.

En wat rende Olivia snel! Ze negeerde takken die haar mooie gezichtje verminkte door er krassen op te maken. Een keer viel ze zelfs, waardoor de pijn in haar voet weer helemaal aanwezig was, maar zelfs dit negeerde ze. Er zat zoveel risico aan haar actie van nu. Het betekende dat ze helemaal naar de Highway moest lopen, en er misschien ook nog wel een kans was dat het Luke helemaal niet was geweest. De zombies zouden waarschijnlijk nog aanwezig zijn en de kans dat zij dus ook gebeten zou worden bestond. Dat moest dan maar. Ze had het nu ook in haar hoofd toegegeven: ze was verliefd op Luke. Ze hield van hem. En als hij een zombie was, dan had het voor haar ook geen zin meer om hier verder door te gaan. Olivia zou dan in een vreemd land, met een vreemd virus en in een vreemde situatie zijn. Bovendien zou ze dan ook geen reden meer hebben om te blijven zoeken. Maar….hoop was iets waar ze nu op moest leven. Kon ze het vertrouwen? Geen idee, maar ze moest door blijven rennen.

Toen ze aan de rand van het bos was aangekomen, gunde ze zichzelf eventjes een pauze. Met haar hand hield ze een boom vast, zodat ze daar op kon steunen en haar ogen gingen de omgeving af. Het alarm ging nog steeds af, maar er waren geen zombies meer in de buurt. Tenminste, niet voor zover ze het kon zien. Moest ze nu op Aron wachten? Maar dan zou Luke, of nou ja je weet wat ik bedoel, nog minder kans hebben! Ze boog en kroop op haar knieën door het gras, richting de Highway. “O Luke…please be alive…” fluisterde ze.

Zijn vraag had Olivia aan het denken gezet, maar niet op de manier als Aron van plan was. Spontaan draaide ze om en gilde ze iets over terug naar de Highway. En nog erger dan dat, zonder te overleggen vertrok ze meteen. Zocht ze iemand? Wist ze iets? Op dit moment realiseerde Aron pas hoe weinig hij over Olivia wist. Met wie was ze hier, waarom was ze hier. En nu wou hij vooral weten waarom ze terugrende. Maar omdat ze al weg was, en Aron haar niet alleen zou laten, moest hij er maar achteraan. Dus met een luide "OLIVIA!" rende hij het bruinharige meisje achterna.

Door zijn lichamelijke conditie, kon hij haar al weer bijna zien toen het mis ging. Door zijn bredere bouw, maakte hij meer geluid tijden het rennen, en net toen hij het niet kon gebruiken, verscheen achter de volgende boom een zombie. De desbetreffende persoon had zich waarschijnlijk nadat hij gebeten was met zijn been vastgebonden aan de boom. Zodat hij anderen kon beschermen van zichzelf. Het probleem was alleen dat roofvogels zijn andere been al pikkend van de romp hadden gescheiden, dus een éénbenige zombie strompelde naar Aron toe. Het feit dat hij één been had, nam niet weg dat hij honger had. Zijn kaken klapten bij elke hap die hij uit Aron wou nemen, maar Aron ontweek hem steeds net op tijd. Het probleem was alleen dat hij zijn wapens in zijn tas had gestopt om achter Olivia aan te kunnen rennen. De zombie gooide zijn volle gewicht op hem, en ze vielen tegen de vlakte. Snel plaatste Aron zijn hand op de keel van de zombie, en kon hem zo met uiterste kracht uit bijtomgeving houden.

De situatie was te slecht in Arons nadeel, hij was er vrijwel bijna geweest. Er moest toch een uitweg zijn? Opeens kreeg hij een idee! Het been, wat nog aan een touw aan de boom zat, zou zijn redding kunnen zijn. Met zijn vrije hand reikte hij naar het been, en greep eerst in een blubberzooi. Fijn, stukjes huid, vlees en bloed zaten nu aan zijn hand. Niet aan denken! Doorgaan! Hij kreeg het been te pakken, en draaide zich daarmee meteen om. De zombie, die zijn kracht alleen op recht vooruit had gesteld hapte eerst recht in de zanderige bosgrond. Daarna stak Aron meteen het been in diens mond, en de kaken klapten dicht. Mooi! Nu had het ding iets in zijn mond. Meteen gritste Aron het geweer uit zijn tas, en loste een schot op de zombies voorhoofd. Meteen zakte het ding weer naar de grond, en kon Aron zijn weg vervolgen naar Olivia. "OLIVIA?!"

Na nog een paar meter gelopen te hebben zag hij haar staan. Op een punt waar er weer een uitzicht was over de Highway. Het groepje zombies was gestopt met eten bij de auto, tenminste aan de liters bloed op de grond rond de auto, was er iemand opgegeten. En voorzichtig begonnen de zombies weer rond te zwerven rond de auto. "Wat doen we hier, for sure, wil je me dood hebben?" Uit het groepje kwam nu het nieuwe slachtoffer tot leven als zombie, de groep had duidelijk een hap uit zijn neus genomen, die er vrijwel af was. Zijn gezicht bedekt onder een stroom opgedroogd bloed, maakte hij een schor en hees geluid. Ook zijn armen hadden het zwaar te verduren gehad, grote stukken vlees misten uit zijn onderarm. Maar nu lieten ze hem met rust, nu het vlees eenmaal dood was, zagen ze hem niet meer als eten. "Dafuq doen we hier nog?! Nou, je hebt hem gezien, iemand was dus zo idioot om een auto met alarm in te kruipen. Laten we nu alsjeblieft gaan."

Maar na een paar stappen was ze weer opgestaan, aangezien de nieuwkomer was opgestaan. En haar adem stokte. Olivia’s ogen vulde zich met tranen. Zijn neus was niet meer zo mooi krom. Zijn gespierde onderarmen miste bepaalde stukken vlees. Hij maakte een verschrikkelijk geluid. Olivia wist niet hoe ze moest reageren, ze registreerde nog maar net dat Aron naast haar stond en iets tegen haar zei. Iets over dat het een idioot was en dat ze maar weer eens moesten gaan. Olivia schudde haar hoofd, ze kon hem hier niet achterlaten. “Dit is niet zo maar iemand, dit is Luke..” mompelde ze schor en negeerde Aron. Hij zou het vast en zeker onverstandig gevonden hebben, wat ze nu ging doen, maar het interesseerde haar niet meer. Alles wat ze nu wilde doen, is naar de jongen toe waarvan ze hield. Haar stappen waren klein, onzeker en eenzaam. Door het weinige geluid wat ze maakte, registreerde de andere zombies nauwelijks haar aanwezigheid, die zich allemaal richting Bakersfield leken te bewegen. Alleen Luke stond daar, roerloos en af en toe een geluidje makend. De tranen stroomden over haar wangen. Ze was nu helemaal alleen, niemand meer die van haar hield.

Ze liep de Highway op en stond nu nog maar ongeveer zeven meter verwijderd van Luke. “Luke…” mompelde ze schor, maar kreeg geen reactie “Lukey, alsjeblieft, zeg me dat je nog leeft…” Het was een wanhopige poging, want ze wist dat hij nu een zombie was. Ze sloeg haar handen voor gezicht, zakte door haar knieën en barste in een hartverscheurend huilen uit. Dit was waarschijnlijk ook haar laatste uur. Hij zou haar vermoorden, of veranderen in een zombie. Maar ze was blij dat als het dan ging gebeuren, hij het zou doen. “Mamma, papà, mi dispiace. Non ho mai voluto e spero che la mia perdita può fare questo diritto. Pregate per me. Amore, Olivia” piepte ze. Het betekende: “Mama, papa, het spijt me. Ik heb het nooit zo gewild en ik hoop dat mijn verlies dit goed kan maken. Bid voor me. Liefs, Olivia.” Terwijl ze haar ogen verder dicht kneep, wachtte ze op de doodslag. Haar leven flitste voorbij. “Ik hou van je, Luke..” fluisterde ze.

De horde is op dit moment met: 4 ZombieHorde

Na een aantal leden verloren te zijn in een wanhopig gevecht om te eten, waren ze op een groter geluid afgegaan. Ze hadden de vrouwelijke, en de vrouwelijke man alleen gelaten, en waren op de hoge frequentie afgegaan. Niet omdat het geluid mooier was, en niet omdat het geluid beter was, maar alleen omdat hun instinct ze dat vertelde. Geluid=eten. Dus waren ze op de auto afgelopen. Het ijzeren geval stond nu te knipperen met voor- en achter knipperlichten, wat de meeste auto's doen als het alarm afgaat. Dus op het mooie festijn van lampjes en geluid, werden de primaire zintuigen, die de zombies hadden alleen nog maar hadden, meer geprikkeld. Steeds harder begonnen ze te rennen, en de twee waar ze net nog mee aan het vechten waren, waren ze al vergeten door het niet-geheugen dat ze hadden. Met schorre gorgelende kelen renden ze naar de auto.

Door het niet hebben van logica, rende de eerste vrouwelijke zombie van de groep gillend tegen de deur van de auto aan. Deze stond open, en maaide de vrouw genadeloos neer. Maar door de klap was er binnen iets van schrik geluid gaan maken. En dat was een nieuw geluid, nieuw geluid=voedsel. Dus rende de volgende al met klapperende kaken en rondmaaiende armen de goede kant op. In de auto zat een man, die zich heftig probeerde te verzetten, maar een mannelijke zombie had, zonder logica, zijn hoofd door het ruitje achter hem geslagen, nu kon hij er bij. De eerste hap was recht in zijn neus. De man verloor vrijwel meteen zijn neus, toen deze in de maag van de zombie gleed. Daarna hapte nummer twee een stuk uit zijn arm. Het ging snel, omdat het kritieke punten waren, het bloed droop uit de autodeur en de geluiden die nu vrijkwamen waren te walgelijk.

Toen het bloed enigzins opdroogde op de grond, was het lichaam gestorven. De persoon zelf was allang dood, maar nu was het lichaam ook gestorven, en dat betekende dat het zich snel zou aansluiten als één van hen. Het vlees was nu ook niet meer interessant, ze wouden alleen levend vlees eten. Dus begonnen ze weer rustig rond te zwerven rond de auto.

De Horde is op dit moment met: 5 ZombieHorde

De man was weer opgestaan, al zag hij er nu niet meer uit. De rest had het niet door, maar hij zag iets wat hem langzaam naderde. Het was wel interessant al die beweging, dus stond hij met open mond te staren ernaar. Toen het naar beneden zakte, begreep hij er niets van. Tot het geluid begon te maken, hartverscheurend huilend. Zombies hebben echter alleen een dood hart, dus deed het hem niets. Het enige wat in zijn hersenen werd geprikkeld was de schakel Geluid=Voedsel. Dus rende hij met maaiende armen, klapperende kaken en al gorgelend naar het huilende meisje toen. Hij sperde zijn bek open, klaar op toe te happen. De rest van de groep was er nu ook bijna.

"I'm thinking in my mirror mind,
And following my hand's heartline"

De geluiden hielden nooit op. Er was nooit een degelijke verlossing van de gorgelende geluiden, de zachte kreunen, samen de melodie van de dood, die op sommige zo zoet en verlossend voor hem klonk. Het was altijd hoorbaar en soms kreeg hij neigingen om zich naar buiten te begeven en zich gewoon mee te laten voeren, zodat hij op reis zou gaan naar een betere wereld. Eentje waarin er geen wandelende doden waren, waarin er antwoorden waren op vragen, waarin het niet voelde alsof ze zich in de hel begaven. Het was duistere gedachten, maar hij hoefde ze niet te delen. Wat hadden anderen nou aan zijn gedachcten? Hij vermoedde dat driekwart van de bevolking dat nog in leven was met dezelfde gedachten rondliep. Iedereen wou verlossing, maar helaas was het niet anders en moesten ze toch door blijven leven. Want hoe grimmig hij alles ook zag en hij maar geen valide reden kon bedenken om nog te willen leven, wist hij dat er een reden was waarom ze hierdoor heen moesten leven, waarom ze dagelijks moesten vechten.

Misschien waren ze te lui geweest? Misschien hadden ze teveel misbruik gemaakt van de wereld en wou de schepper daar wraak op? Of misschien was de wereld toch niet zo normaal als ze dachten. Er waren nog teveel dingen niet bewezen en daar kon dit misschien ook onder vallen. Zeemeerminnen zouden misschien toch bestaan, net als aliens en tovernaars... Grim proestte zachtjes en schudde zijn hoofd. How maddening these days are...
Plots stopte hij in zijn passen door het bos. Hij had Safe Haven even verlaten om te gaan scouten, vroege bedreigingen al te ontdekken. Wie wist was er wel een enorme horde op weg naar hun kamp of iets dergelijks. Dat soort gevaren konden ze nu echt niet hebben, zeker niet omdat er nog niet zo veel mensen in Safe Haven waren en ze toch wel alle kracht konden gebruiken, ongeacht van hoe sterk Aron en hij mochten zijn. Er was echter geen vroege bedreiging, maar meer een ontdekking gedetecteerd. Grim knielde langzaam neer en zette zijn vingertoppen op het bladerdek, waarin hij duidelijke voetstappen zag. De bladeren waren geplet onder een schoen van minstens een maatje 37. Redelijk klein, dus het kon Aron niet zijn. Er was een kans dat het Olivia was, maar zij zou geen smerige lucht achterlaten. Die was er immers ook. Grim ging recht staan en volgde het spoor van voetstappen, waar inmiddels steeds meer bij verschenen. Hij fronste en hoorde al zacht gegorgel in de buurt, net als een autoalarm en wat geschreeuw van een stem die hij gelijk herkende.

Hij trok zijn geweer uit zijn riem en rende met snelle passen op het scenario af. Hij sprong over wat boomwortels, duwde wat takken opzij en vermeed een aantal stenen. Uiteindelijk kwam hij tussen de bosjes vandaan en zag hij wat er gaande was. Olivia zat op de grond te huilen en Aron probeerde haar weg te krijgen. In een seconde had hij het scenario geobserveerd en wist hij zijn taak. Vijf zombies, Olivia in duidelijke shock en waarschijnlijk alleen hij en Aron in staat om te vechten. Gelukkig had hij zijn pistool mee. Grim snelde op Olivia af toen een zombie naar haar toe rende. Hij sloeg zijn linkerarm om haar heen, tilde haar zo van de grond en schoot vlug weg voor de zombie die Olivia had proberen te verorberen. Hij kwam een paar meter van een andere zombie tot stilstand en hief zijn geweer naar het monster. Met een knal vuurde hij een kogel af op de zombie, recht tussen de ogen gericht. Daarna wendde hij zich tot Olivia en haalde zijn arm weg. 'Olivia, gaat het? Ergens gebeten of verwond?' vroeg hij terwijl hij een dikke tak opraapte. Er waren vijf zombies en die konden ze prima aan met voorwerpen. Daar wou hij zijn kogels niet aan verspillen. Hij keek vervolgens naar Aron. 'Jij ook oké?'

Heeft 1 zombie door het hoofd geschoten.

Toen de gillende zombie-vrouw tegen de deur aanknalde, moest Aron een grinnik inhouden. Het was zo'n idioot gezicht, maar het lachen verging hem toen hij zag dat er om haar heen een literplas aan bloed lag. Iemand daar binnen was zojuist een zombie geworden.

Aron zou te laat komen, de zombie die Olivia had omgedoopt tot Luke was te dichtbij. Hij zag het monster al met opengesperde kaken op Olivia afkomen, terwijl zij hartverscheurend lag te kwijlen op de grond. Bweugh, al die emotie. Aron had het geleerd uit te zetten als het hem te veel werd, maarja je leert ook andere dingen als lief klein meisje, hij als gigolo hoorde dagelijks dat er iemand overleden was. Hij richtte zijn glimmende diamant gun op, maar wist dat het niet ging werken. De zombie was veel te dichtbij, en hij zou eerder Olivia raken, dan de zombie. En net toen hij het op wou geven, rende er iemand op Olivia af. Degene liep te rechtop om een zombie te zijn. Grim! Grim greep Olivia vast, bracht haar op een veilige afstand, en knalde de zombie door zijn hoofd. Het bloed spatte alle kanten op, maar Aron lette er al niet meer op. Hij greep zijn zilveren kandelaar uit zijn tas, en rende de heuvel af naar Olivia en Grim.

"Well, I'm fine. But Olivia can use some hapyness I think. Ze zijn met vier nu nog, deze drie en een wijf, maar die is tijdelijk buiten werking omdat ze zichzelf gillend tegen de autodeur aansmeet." En weer kon Aron een grimas niet onderdrukken. Hij zag het nog steeds voor zich, het idiote ding. Een zombie kwam in beweging, maar dat duurde niet lang. De kandelaar zwiepte naar het hoofd, miste deze net, en knalde op de borst van de zombie. Deze schoot naar achter en spuugte wat bloed, maar was nog niet neer. Wat was er toch mis met hem? Steeds vaker raakte hij het hoofd niet. Was er iets mis met zijn hand-oog coördinatie? Nu had Aron in ieder geval tijd gerekt om er echt klaar voor te gaan staan. Olivia was niet aanspreekbaar, dus gritste Aron het slagersmes uit haar handen. Ze zou er toch niets mee doen. Nu stond hij daar, beide handen bewapend. Klaar om toe te slaan als er maar iets te dichtbij in zijn buurt kwam.

Godmode met toestemming van Olivia. Het mes wordt dus afgepakt met toestemming.

De horde is op dit moment met: 5

Dat was verschrikkelijk kort. Ze hadden nog maar net gegeten, of het volgende eten diende zichzelf op. Met de straat als bord, en tanden als bestek. Zo zouden ze haar met huid en haar verslinden, en dan als haar geest het lichaam verliet, en het karkas rustig afkoelde, dan zou ze één van hen zijn. Dan waren ze met zes! De los zwervende zombies hadden het meisje eerst nog niet door. De nieuweling was dan ook het snelst bij haar, aangezien ze om één of andere reden naar hem toe liep, en was gaan krijsen. De nieuweling was bijna bij haar, toen ze weer verdween. Op één of andere snelle wijze was ze verdwenen. Maar toen de nieuweling opkeek, knalde er iets met hard geluid, en werd alles donker.

Grim: Heeft 1 zombie door het hoofd geschoten.

De horde is op dit moment met: 4

De knal liet alle zombies bevriezen. Te draaiden eerst hun hoofd om, en zagen waar het geluid vandaan kwamen. Meteen renden ze al slepend met hun benen op het trio af. Het knallende geluid van het geweer had hun "Geluid=Voedsel" instinct aangewakkerd. De zombie die het eerst bij het trio was, werd teruggeslagen met een glimmend voorwerp. Er klotste wat bloes van het voedsel van net over zijn lippen, maar de zombie had het niet door. Pijn kon hij toch niet voelen. Een van de drie zat op de grond, en was een makkelijk doelwit. Zonder ook maar iets op de twee met glimmende voorwerpen uit te doen, renden de vier al struikelend en glibberend naar de vrouw toe. Zouden ze haar kunnen bereiken?

En weer was ze de dood ontglipt, voor de…driehonderdste keer vandaag? Misschien keek er ergens een engeltje over haar schouder mee, want ze had al zo vaak dood kunnen zijn deze dag, maar ze was het nog niet. Deze keer werd ze door iemand opgepakt en in veiligheid gebracht. Toen ze haar handen voor haar gezicht had weg gehaald en kon zien wie haar redder was, was ze verbaasd. Stiekem had ze verwacht dat het Aron zou zijn, maar het was Grim, de andere leider van Safe Haven. Hij informeerde naar haar en Olivia was alleen in staat om een beetje te knikken en vage antwoordjes te geven. Nee, ze was niet gebeten, er was zelfs geen bloed op haar lichaam te bekennen. Luke had haar niet opgegeten. Stiekem had ze gehoopt dat zombie-Luke haar had herkend en haar geen pijn zou doen, maar dat was heel erg naïef geweest om van haar te denken. Al zijn hersenfuncties zouden uitgeschakeld moeten zijn, dus natuurlijk herkende hij haar niet. Hij had haar waarschijnlijk als een lekker biefstukje met pepersaus gezien. Olivia slikte nog een keer, registreerde maar weinig om haar heen. Ze voelde zich ellendig. En toen Grim hem had neergeschoten, had ze niet eens geprotesteerd.

Het was misschien maar beter zo. Hij was nu op een plek waar hij die pijn van de zombies niet meer zou voelen en hoefde ook niet meer op aarde rond te lopen, met als doel mensen pijn te doen, terwijl hij zelf niet eens zou weten dat hij dat doel op aarde had. Maar waarom deed het dan alsnog zo’n pijn? Ze waren niet eens wat van elkaar. Ja, vrienden. Maar Olivia had een onbeantwoorde liefde en ze zou nooit op die vraag antwoord krijgen. En bij elke gedachte schoot zijn naam door haar hoofd. Olivia kon haast niet meer zien wat er om haar heen gebeurde en dat het een verschrikkelijk gevaarlijke situatie was waarin het drietal zich bevond. Toch kwam ze weer tot haar positieven, een van de zombies kwam namelijk op hen afgerend. Olivia probeerde haar mes te grijpen, maar om de een of andere reden was die niet meer in haar hand, maar in die van Aron. Daarom stond ze dus maar op en sprong weg voor de zombie. Het werd haar al gauw duidelijk dat ze niets voor het tweetal kon betekenen en daarom besloot ze om stilletjes om de zombies heen te lopen. Misschien zou ze daar iets vinden om de zombies mee af te leiden? En dan kon ze eventjes bij Luke kijken. Vooral dat laatste zorgde ervoor dat ze uiteindelijk het loopje durfde te wagen en om de zombies heen liep. Ze was muisstil en licht gebogen, zo dat ze zo min mogelijk op zou vallen.

En daar lag hij dan. Neergeschoten. Hij had een gat tussen zijn ogen, maar was voor de rest nog redelijk intact. Zijn hersens zouden wel kapot moeten zijn, want anders zou hij nu niet dood op de grond liggen. Olivia knielde naast Luke neer en streek zachtjes over zijn hand, die nog redelijk intact was. Haar hand bracht ze langs zijn gezicht, streek zachtjes over zijn wang, die onder het bloed zat. Ze negeerde het. Olivia pakte zijn petje, als aandenken aan hem en maakte aanstalten om op te gaan staan. Toen zag ze een wit puntje papier uit zijn broekzak steken. Moest ze het laten zitten? Maar…hij was nu toch dood. Misschien stond er wel belangrijke informatie in over andere overlevenden bijvoorbeeld? Aan de andere kant…ze moest het gewoon laten zitten. Maar toch won haar nieuwsgierigheid en met een rood gezicht peuterde Olivia het briefje uit zijn broekzak en vouwde het open. Zijn handschrift herkende ze uit duizenden, dus ze was blij om te weten dat het in ieder geval van hem afkomstig was.

Beste Olivia,

Olivia had raar gekeken naar de eerste twee woorden. Ze was blij dat de brief aan haar gericht was, maar het klonk zo…afstandelijk. Alsof ze niet helemaal bij hem hoorde. Maar misschien ging hij haar ook wel vertellen dat hij ook van haar hield? Terwijl ze de zombies wegstopte in haar gedachten las ze de brief.

Waarschijnlijk lees je deze brief pas nadat ik ben overleden, anders had ik het je zelf wel verteld. In deze brief ga ik je een aantal dingen vertellen, dingen waarvan ik er nooit aan toe was gekomen om ze tegen je te vertellen. Ik hoop dat je na deze brief niet te verkeerd over me denkt en je er niet teveel van zult aantrekken, want jij zult je waarschijnlijk heel erg anders voelen dan ik.

Ze kon het niet helpen, maar er ontstond een glimlach op haar gezicht. Hij ging haar privédingen vertellen! Misschien was het dan toch zo, dat hij net zoveel voor haar had gevoeld als zij voor hem? Met een goed gevoel ging Olivia verder met lezen:

Ik heb je waarschijnlijk nooit verteld over Trisha. Trisha is mijn vriendin en leeft hier in deze omgeving, de reden waarom we eigenlijk hier naar toe zijn gegaan. Ik heb Thrisha een aantal jaar geleden leren kennen en ik ben heel erg blij met haar, ik hoopte hier met haar een toekomst te kunnen opbouwen. Ik nam jou mee, omdat Thrisha een platenlabel runt en ik weet hoeveel je van zingen houdt. Je zou het hier fantastisch gevonden hebben, dat weet ik zeker! Je zou Thrisha en mij zo vaak kunnen komen opzoeken.

Daarmee kom ik ook meteen aan op onze kus van afgelopen jaar. Ik wil je vertellen, en misschien klinkt het heel erg hard, dat het slechts een impuls was. Toch heb ik er zeker geen spijt van, ondanks dat het voor jou een regelrechte hel betekende. Je was en bent heel erg belangrijk voor me, als het kleine zusje dat ik nooit heb gehad. Ik hoop dat je niet te gek over me denkt nu, maar ik kan niet eerder sterven dan dat jij dit nu weet.

Liefs, van Luciano (Luke).

Haar hart brak. Hij was gewoon gebroken. Ken je dat gevoel, dat je het gevoel hebt dat je hart gebroken aanvoelt en gewoon pijn doet door de emoties? Dat gevoel had Olivia nu. Ze slikte haar tranen weg, nu moest ze groot blijven. Daarnet had ze haar zwakke kant al laten zien, toen ze gezien had hoe Luke een moordend wezen was geworden. Deze brief…hij had helemaal nooit wat voor haar gevoeld. Hij had het nog nooit over Thrisha gehad, helemaal niet als zij er bij was! En haar onder valse voorwendselen dus hierheen halen! En daarom zat ze nu dus in deze ellende, ze kon niet meer naar huis, ze kon nergens meer heen, ze had alleen de twee mannen en Safe Haven nog, maar die zouden haar ook wel snel zat worden als ze zouden zien hoe zwak ze was.

Rustig stond ze op, met het petje in haar rechterhand en de brief verfrommeld in de andere. Met dezelfde sluiproute stond ze weer bij Aron en Grim. “Ik stel voor dat we ze proberen af te leiden en daarna vluchten…” fluisterde Olivia, met een schorre stem. Wat een verschrikkelijke dag!

Licht hijgend van het laatste sprintje dat hij had getrokken om Olivia te redden, stond hij beschermend bij het meisje, zijn geweer geheven en gericht op de zombies. Wat er met Olivia was, wist hij niet precies. Hij had vermoedens door de blik in haar ogen, door de verdriet die ze uitstraalden. Het baarde hem zorgen. De impact was duidelijk nogal zwaar geweest en het was al hels genoeg. Nog meer geestelijke schade kon een heel verkeerde invloed hebben en dat was niet heel gunstig om te hebben.
Maar dan nog, wat konden ze ertegen doen? Niemand was het gewend om elke dag hoofden doormidden te moeten splijten, niemand was het gewend om elke dag te vechten om te blijven leven. Er waren vrij weinig die de bloederige scenario's gewend waren. Hijzelf bleek er best tegen te kunnen - oké, hij walgde zeker bij sommige scenario's - maar als voormalige rechercheur leek hem dat ook niet zo heel gek... Maar bij anderen vond hij het een ander verhaal. Olivia leek voor hem op servies dat gemaakt was van het fragielste glas en Aron leek voor hem iemand die zijn hart net iets teveel in het vermoorden zou gooien. Hij kon het fout hebben, maar toch dreef het hem lichtelijke angst aan. Om ze op die manier te moeten verliezen... Nee, dat wou hij niet. Nog liever dat ze fysiek stierven dan mentaal.

Grim keek Aron aan toen hij hem inlichtte over de situatie en knikte even kort. 'Deze vier dus. Ik denk dat we het beste-- Olivia? Wat in hemelsnaam ben je aan het doen?' Hij kapte zijn zin af toen hij Olivia naar het lijk, dat hij zojuist neergeschoten had, zag lopen. Hij bleef stil staan, keek slechts naar wat Olivia aan het doen was. Op dat moment wist hij plots wat er was gebeurd en wie hij zojuist vermoord had. De manier waarop ze zijn hand pakte, zijn wang streelde... Het was allemaal zo duidelijk. Grim keek weg van de twee en hield de overige zombies in de gaten om niet naar Olivia en de zombie te hoeven kijken. Zijn blik verried niets van gevoel, stond ijskoud als altijd, maar diep van binnen knaagde het toch aan hem. Hij was niet terughoudend wanneer het om doden ging, maar sommige doden waren gewoon zo... onnodig. Sommigen verdienden het gewoon niet. Olivia verdiende deze verdriet niet... Toch wist hij dat dit soort dingen mensen sterker maakten als ze het eenmaal verwerkt hadden. Hij keerde zijn hoofd weer terug naar Olivia en de dode zombie. De andere zombies naderden haar, waar Grim snel op reageerde en een zombie wegsloeg met de tak in zijn handen. Olivia stond in de tussentijd op en snelde terug naar Aron toe. Grim volgde haar en voegde zich bij het duo. Hij keek even onderzoekend naar Olivia toen ze met het plan kwam, maar wendde zijn blik al vlug af, nu weer kijkend naar Aron. 'Ik denk zelf dat we ze best hier en nu kunnen afmaken, maar hoe kan ik dit zeggen... Volgens mij heeft Olivia wel genoeg gezien voor vandaag, dus terugtrekken lijkt me beter.' zei hij.

Slaat 1 zombie weg, maar meer om te verweren, niet om te killen.

Nu stonden Grim en hij er maar, klaar om de eerste de beste zombie die te dicht in de buurt kwam een letterlijk kopje kleiner te maken. Olivia was er alweer tussendoor gesneakt, ze was nu bij de zombie die Grim had neergeschoten, nee alsof ze daar iets mee opschoten! Wat moest hij nu dan? Die meid kon zichzelf niet fatsoenlijk verweren, en was als een nieuwsgierige kat, zonder het gevaar te zien had ze een eigen willetje. Aron zuchtte nog eens diep en gaf met de zijkant van het snijoppervlak van het mes een klap tegen een zombie die te dichtbij kwam, deze werd door de klap een paar meter achteruit gedwongen. "Well, there's not much time left."

Olivia pakte het petje van de zombie, alsof er niets belangrijkers was dan een petje. Die hadden ze ook kunnen rippen van een huis wat ze leeg haalden, en Aron wou wel wedden op Safe Haven dat er in de auto's wel meer dan veertig mooiere petjes aanwezig waren. Waarom moest ze dit petje pakken? Aron zuchtte nogmaals, en werd niet veel wijzer van de situatie toen Olivia ook nog een papiertje ripte van de zombie. Wat had die meid toch? Weer sloeg hij dezelfde zombie, maar dit keer met de kandelaar. Weer niet dodelijk, dat zou een opening zijn voor een regelrechte aanval, maar wel hard genoeg om het gezicht van de zombie half te doorklieven, zodat hij weer meters naar achter werd gejaagd. Zwaar gehijg en gerochel was het gevolg. "Seriously, time is running out!"

Toen Olivia zich weer bij de groep had gevoegd, stelde ze voor om te vluchten. Het leek Grim ook een goed idee. "Are you guys crazy? Als we vluchten zullen deze idioten ons volgens, en waar brengen we ze dan naartoe? Juist Safe Haven, of op dat moment Unsafe Haven. We kunnen het ons niet permitteren om dat te flikken." De groep zombies moest neer, ze waren toch maar met vier, dat was er maar één meer dan zij waren. "We don't have a choice, right?" En Aron bevestigde dit weer met een klap op het hoofd van de zombie, dit keer ontbrak er een stuk hoofd toen hij het mes uit het hoofd van de zombie trok. Aron schudde het mes uit en een hap vlees vloog van het mes klotsend over het asfalt onder zijn voeten. "C'mon!" En om de situatie te bevestigen, stortte het gillende keukenzombiewijf al gillend als een kip zonder kop zich op het groepje levenden. Aron draaide zich om, en sloeg haar met het scherpe gedeelte van het slagersmes recht door haar hoofd. Het mes stuitte even op een stuk bot, maar hakte er uiteindelijk dwars doorheen. Aron draaide het mes een kwartslag in haar hersenen, en trok het mes uit haar hoofd. Ze stortte neer, en bleef liggen. Dood. Klaar.

"Nu zijn we met evenveel, kom op, we kunnen ze makkelijk aan. Anders draait Olivia zich even om, we moeten wel Grim."

Aron vermoord de gillende zombie. Hij verwond een ander zwaar.

De horde is op dit moment met: 4

De totale focus lag op de twee mannen. De vrouw was al een tijdje buiten beeld, die maakte niet genoeg beweging en lawaai om in de gaten te houden. De man die het meeste geluid maakte, en de meeste beweging maakte was daarentegen zeer interessant. Hij had nu twee voorwerpen in zijn hand, maar dat weerhield een zombie er niet van om steeds kleine pogingen te doen om hem te bijten. Elke poging werd afgekapt door een klap naar het hoofd van de zombie. Er gebeurde steeds niets, tot de laatste poging, waarbij hij meer meters naar achter werd gejaagd, en een stuk hoofd verloor. Het stuk hoofd eindigde met een smakkend geluid op het asfalt. De groep raakte in overleg, en dat was een mooi moment voor een aanval.

Het gillende keukenzombiewijf was weer op haar benen gaan staan, en had de kans schoon gezien. Ze rende met wapperende armen en slepende benen op de groep levenden af. De deur had haar hoofd nog erger misvormd, omdat de smak die ze had gemaakt tegen de autodeur vrij hard was. Een bult liep over haar hoofd, en een oog puilde vrijwel bijna uit zijn kas. Toen ze dichtbij de groep kwam om te bijten, liep het water al bijna in haar mond. Het idee van warm bloedend vlees maakte haar nog gestoorder dan normaal. Ze gilde al gorgelend en hijgend. En toen ze bijna een stuk vlees tussen haar tanden had, kwam iets kouds in haar hoofd terecht, ze voelde het wrikken en draaien, en toen was het helemaal klaar. Ze zag, en voelde niets en stortte op het asfalt.

De horde is op dit moment met: 3

Nu het hek van de dam was, keek de rest niet meer op of om van een aanval. Alle drie de overige zombies zetten nu hun aanval in, en ieder verspreid over de groep. De zombie met het stuk uit zijn hoofd stortte zich op de dame. Een breed geschouderde zombie die alleen een arm miste, stortte zich op de halflangharige. En de laatste, een slanke en pezige jongen, stortte zich op de schreeuwende jongen met twee wapens. Zouden de levenden dit overleven?

Het was algemeen bekend dat in landen die gelegen waren in het Middellands Zeegebied, zoals Portugal, Spanje en dus ook Italië, de bevolking redelijk veel last had van een temperament, zeker de vrouwen. Bij Olivia was dit wel wat afgeremd, door haar vader, maar ook omdat Olivia gewoon een lief karakter had en het niet bij haar paste om boos te worden. Toch borrelde er wat in Olivia toen Aron zei dat ze zich maar gewoon moest omkeren, oftewel: dat ze zich niet aan moest stellen. Ze wist niet of hij het zo bedoeld had, maar het kwam zo wel over. “Ik moet me maar gewoon eventjes omdraaien?” herhaalde Olivia ongelovig en trok haar wenkbrauwen op. Een verdere actie kon ze niet maken, want vanuit haar ooghoeken zag ze dat een zombie met een stuk uit zijn hoofd op haar kwam afgerend. “En wat moet ik nu doen? Ik heb geen wapen!” schreeuwde Olivia en keek om zich heen. Daar verderop lag een tak, maar dan moest ze achter de zombie zien te komen. Hoe ging ze dat doen? In paniek keek Olivia om zich heen, de zombie kwam steeds dichterbij. Wat moest ze doen?

In paniek schoot ze maar onder de uitgestoken arm van de zombie door en ze kwam daar, wonder boven wonder, veilig doorheen. Eigenlijk had Olivia hem een schop of knal willen verkopen, maar ze wist gewoon dat ze niet sterk genoeg geweest zou zijn. Nu moest ze zo snel mogelijk bij de tak zien te komen, want ze moest die zombie neersteken. Snel greep ze de tak en draaide zich om. Dat was maar goed ook, want de zombie stond vlak achter haar. De tak zwiepte ze omhoog en knalde hem in het hoofd van de zombie. Deze wankelde eventjes en viel toen achterover. Olivia sprong snel op en liep naar het hoofd van de zombie. “Sorry…!” piepte en drukte toen de tak nog een paar keer op het hoofd van de zombie, net zolang totdat deze stopte met bewegen. Toen ze klaar was, bekeek ze het resultaat en ze voelde een golf naar boven komen. Snel sloeg ze haar hand voor haar mond en liep weer terug richting de jongens. Ze trilde een beetje, nog steeds was ze redelijk geïrriteerd om de opmerking die Aron gemaakt had. Olivia hielp hen nog met de andere zombies, dat leek haar meer dan logisch.

Toen de andere zombies verdwenen of dood waren, ging Olivia’s hartslag weer een beetje naar beneden. Haar boosheid daalde en ze keek weer naar de grond, wat een van haar gewoontes was. Het verlies knabbelde aan haar, het voelde niet meer hetzelfde. Vervolgens keek ze Aron aan, recht in de ogen. “Luister, dat jij nou het emotionele inlevingsgevoel van een komkommer heb, wil niet zeggen dat de rest van de bevolking geen gevoelens heeft. Die jongen die daar ligt, is de jongen van wie ik hield en hou, ik heb net gelezen dat hij toevallig al een vriendinnetje heeft, hij is net in een zombie veranderd en vervolgens door zijn kop geschoten. Daarna zijn we een paar keer aangevallen door zombies en ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan” zei Olivia rustig. Wat ze zei, bedoelde niet als een verwijt, maar meer als een uitleg. Toen draaide ze zich naar Grim. “Ik neem je ook niet kwalijk dat je hem door zijn hoofd heb geschoten, beter dood dan hier als een zombie rond te lopen” Een troosteloos glimlachje verscheen op haar gezicht, maar deze was als sneeuw voor de zon weer verdwenen. Wat moesten ze nu gaan doen? Olivia wilde ontzettend graag terug naar Safe Haven om te gaan slapen, maar ze wist niet of er nog meer zombies rondliepen en of een nieuwe aanval te voorzien zou zijn. “Was ik maar nooit hier naar toe gegaan…” fluisterde ze en sloeg haar armen om zich heen.

Olivia heeft de zombie die op haar af kwam vermoord.

Geëdit by Ruuz <3

Het was een waar feit dat het negen van de tien keer beter was om de levende doden gewoon ter plekke en zo snel mogelijk af te maken. Om geen enkele van hen in leven te laten en de populaties zombies daarmee te verkleinen. Immers was dat waar ze op een gegeven moment voor moesten gaan, als ze zich eenmaal gesettled hadden: de zombies uitroeien. Dat was waar Grim in ieder geval voor zou gaan. Ze konden niet eeuwig kamperen. Er was geen sprake van een oneindig voedselaanbod en het was niet zo dat Grim zin had om voor de rest van zijn levens zombies te snipen vanuit een boomhut. Daar leefde hij niet voor, want dan kon hij zichzelf nu wel door zijn hoofd schieten.
Toch stemde hij in met het idee van Olivia. Hij wou het liefst de zombies afmaken en de plek verlaten, maar elke blik op Olivia gaf hem het idee dat ze voor vandaag wel genoeg gezien en gevoeld had. Hij wist het, hij voelde het. Zijn geest weerspiegelde het gevoel als een spiegel en als hij in die spiegel keek, voelde hij... verdriet. Haar verdriet. En dat gaf hem het idee om te vluchten, het even te laten rusten voor vandaag.

Helaas stemde Aron er niet mee in en gaf een belangrijk punt aan, waar Grim het alleen maar mee eens kon zijn. Hij keerde zijn blik even naar Olivia, maar wendde deze weer vlug af toen Aron verder sprak. Geen keuze... Ze hadden inderdaad geen keuze. Het was of de zombies vermoorden en Safe Haven ook daadwerkelijk ''safe'' houden, of het was vluchten en Safe Haven heel wat minder veilig maken door de actie, maar Safe Haven was juist gemaakt om veiligheid te bieden. Anders zou het ook geen Safe Haven heten, eerder Hazard Haven. Grim zuchtte en verstevigde zijn grip om de tak in zijn hand. 'OK, fine.' zei hij uiteindelijk en keerde zich naar de overgebleven zombies. Twee ervan gingen op Olivia en Aron af en een brede zombie die een arm mistte, kwam op hem af. Hij was langer dan hem, twee keer zo breed, maar niet erg snel. Gorgelende geluiden stegen op vanuit zijn keel en zijn hand greep hebberig in de lucht, hopend om een stuk mensenvlees te grijpen. Grim greep de tak met zijn vrije hand vast en snelde op de zombie af, de tak achter zijn hoofd als een honkbalknuppel. Met een krachtige zwiep zwaaide het voorwerp richting de zombie, die een flinke klap tegen zijn hoofd kreeg. De zombie wankelde even na de klap, maar viel niet om door diens massieve lichaamsbouw. Hij gromde en probeerde Grim te grijpen, maar hij zette een paar vlugge stappen achteruit om de maaiende hand te ontwijken. Hij hief de dikke tak weer op en gaf de zombie een klap in de binnenkant van zijn knie. Er was altijd één regel bij zombies: altijd het hoofd raken of ze op de grond krijgen. Het motorieke systeem van de zombies werkte prima, maar opstaan duurde altijd lang, omdat ze meestal hun focus en balans kwijt raakten wanneer ze omvielen. De zombie zakte vanzelfsprekend op de grond, waar Grim snel op reageerde door de zombie op zijn rug te schoppen en de punt van de tak in diens oogkas te steken. Er was geen spoor van afgunst op zijn gezicht terwijl hij de tak diep in de oogkas van de zombie duwde, waar de zombie luid op gromde en brulde. Op een gegeven moment was de tak zo diep gegaan dat het zijn brein had beschadigd. De zombie hield op met tegenstribbelen en bleef stil liggen. Grim liet de tak los en liep weg bij het monster.

'Dat was het.' mompelde hij terwijl hij zich bij de andere twee voegde. Hij keek even van Aron naar Olivia, wiens uitdrukking iets minder boos was dan toen ze het commentaar aan Aron gaf. Ze kwam er nogmaals op terug, maar dan iets minder kwaad. Hij proestte even zacht toen ze zijn inlevingsgevoel vergeleek met een komkommer, maar verborg zijn uitdrukking van lichte amusement weer vlug. Hij begreep waar ze het over had. Voor een persoon die een tamelijk normaal leven had gehad, was dit gewoon moeilijk. Het had tijd, ervaringen en heel veel beproevingen nodig om er eindelijk aan te wennen. Hij knikte begrijpend toen ze haar verhaal had gedaan, maar toen keerde ze zich plots richting hem. Ze deed hem weer denken aan het feit dat hij haar vriend-in-zombievorm had neergeschoten. Hij voelde zich niet zozeer schuldig. Niet tegenover zijn dood, in ieder geval, maar wel tegenover Olivia. Ze nam hem echter niets kwalijk, waar hij licht op knikte. 'Dat is de mentaliteit die je moet aanhouden. Beter dood dan zombie.' zei hij en liep een paar passen naar voren. 'Laten we gaan.' zei hij kort, maar wachtte niet op de andere twee. Hij liep gewoon door, niet in de stemming om verder nog zombies tegen te komen.

Killed the zombie approaching him~
En sorry voor laatheid

Olivia schudde haar zombie af, Grim schudde zijn zombie af. En Aron als dubbelbewapende vent, kreeg dat rot ding maar niet weg. De zombie die op hem was komen aflopen had op één of andere manier zijn handen om zijn hoofd. Waarschijnlijk was hij zijn trui aan het uittrekken over zijn hoofd, en is toen verbrand, aangezien zijn armen aan zijn hoofd waren gesmolten. En elke slag die Aron uitdeelde werd dus afgeschermd door middel van de armen. Het enige voordeel was dat de armen voor het hoofd ook voorkwamen dat de zombie een hap uit hem kon nemen. Het nadeel was dat het hoofd heel moeilijk te raken was. De armen daarentegen hadden het zwaar te verduren gehad, de kandelaar had er flinke splinters uitgeslagen, en met het mes was Aron er al bijna doorheen. Een diepe snee in het bot liet dit wel zien. Maar erg makkelijk was het niet, en vooral heel uitputtend.

Aron besloot nu maar met beide wapens tegelijk op één plek te slaan, om dan maar de armen te breken, dan kon hij eindelijk eens een slag naar het hoofd proberen. Dus draaide hij zijn lichaam in, en sloeg met beide wapens tegelijkertijd. De armen van de zombie braken onder een scheurend geluid, en een grote knap van het bot. Splinters schoten om Aron heen, en even dacht hij al gewonnen te hebben.Tot de zombie nu kans zag om op hem te springen en hem onderuit te beuken. De zombie lag nu boven op hem, en Aron kon nog net zijn hoofd wegduwen door zijn wapens gekruist te houden en er tegengewicht in te zetten.

Aron had het er zwaar mee, en zat in een nauwe situatie, maar Grim liep al lekker humeurig weg. Zou Aron help kunnen vragen aan Olivia? Die was er nog wel, maar was die hem zat? Aron was nou niet al te gezellig tegen haar geweest. Misschien was ze hem wel zat en liet ze hem hier liggen doodgaan. Misschien had ze wel genoeg dood gezien voor vandaag en wou ze niet nog een zombie neerhalen. De zombie besmeurde het gezicht van Aron met zijn bloederige stompjes die op de plek zaten waar eerst de handen hadden gezeten. Goddamit! Dit zou hij niet lang meer volhouden. Iemand moest hem nu echt te hulp schieten!

Aron breekt de armen van de zombie af, maar heeft hem nog niet dood.

Op dit moment is de horde met: 3
De zombies waren helemaal door het dolle heen, en de eerste die zijn toekomstige voedsel bereikte was de zombie met de happen uit zijn hoofd. Hij stak zijn handen uit naar het meisje, en dat was haar redding. De meid rende onder zijn armen door, en kwam zo achter hem terecht. De zombie draaide zich traag om, en zag haar opeens met een tak in haar handen. Hij liep naar haar toe, en stond al vlak achter haar, tot ze toesloeg met de tak. De tak porde lelijk in het gezicht van de zombie, en hij viel achter over. Met een piepend "sorry!" stak het meisje de tak nogmaals door zijn hoofd. Afgelopen.

Op dit moment is de horde met: 2
De brede vent met maar één arm kwam nu ook in de buurt, alleen kreeg deze veel minder kans. Hij was nog maar net bij zijn maaltijd en kreeg al een tak tegen zijn hoofd. Door zijn lichaamsbouw bleef hij echter staan, en werd hij alleen maar meer opgefokt. Hij wilde zich omdraaien maar kreeg een klap op zijn knieholte. Meteen ging hij naar de grond, aangezien zijn evenwichtsorgaan al afgestorven was. Even op de grond, en meteen een tak in zijn oog. Hij begon te brullen, tot de tak in zijn hersenen stak. Afgelopen.

Op dit moment is de horde met: 1
De laatste had meer kans, aangezien hij was gestorven bij een gastank ontploffing, daarvoor was hij al gebeten. door de ontploffing waren zijn handen aan zijn gezicht vastgesmolten, wat hem nu wel uitkwam. Hij probeerde te happen, maar zijn armen zaten er voor. Maar zijn maaltijd werd moe vna het alsmaar toeslaan op de armen. Na een uiterste krachtinspanning braken de wapens door zijn armen, en had hij vrij baan. Meteen duwde hij zijn maaltijd omver, en wilde gaan eten. Maar zijn hoofd werd teruggedrukt door gekruiste wapens. Hij probeerde dan maar te krabben, maar kwam maar niet tot het besef dat hij zijn handen nog vastgeschroeid aan zijn voorhoofd had. Met zijn stompjes besmeurde hij alleen maar het gezicht van de man. Verder haalde hij nog niets uit. Al zou hij over een paar momenten deze krachtsstijd winnen, en dan zou hij kunnen eten. daar had hij geen handen voor nodig.

Olivia had naar Grim geknikt en had gekeken hoe hij zich had omgedraaid. Hij liep weg, eindelijk. Ze wilde zo verschrikkelijk graag terug naar Safe Haven, zodat ze kon nadenken over haar verlies en haar verdriet kon uiten. Olivia zou zichzelf opsluiten in een van de ruimtes daar en daar een tijdje blijven. Voor hoe lang wist ze niet, maar in ieder geval lang genoeg om haar verdriet eruit te kunnen gooien. Ze werd helemaal gek van binnen, ondanks dat ze redelijk kalm was gebleven tijdens het gevecht en de confrontatie. Met nog een blik op Aron werpend liep ze weg. Hij zou het wel redden, hij was sterk genoeg geweest om de andere zombies te vermoorden, dus deze kon hij vast en zeker ook nog wel aan. Olivia begon aan de lange toch richting Safe Haven, helemaal in gedachten verzonken.

Maar toen ze op de helft van het gras was, kon ze het nog steeds niet even laten om nog achter zich te kijken, gewoon om te checken of Aron ook was meegaan, ook al was hij niet bepaald aardig tegen haar geweest. En tot haar schrik zag ze dat hij op zijn rug lag en dat de zombie op hem lag. “Grim!” riep ze, maar ze besefte dat het nu op haar aan kwam. Ze aarzelde geen moment en kwam in actie Meteen rende Olivia terug en greep naar de tak die zij had gebruikt om haar eigen zombie te doden. Deze stak ze door het achterhoofd van de zombie, zodat deze zijn hersenen werden doorboord. Ze liet hem eventjes extra lang er in zitten, zodat ze zeker wist dat hij vernietigd was. Door middel van de stok kon ze de zombie ook van Aron afkrijgen. Ze keek de man aan en een vluchtig glimlachje verscheen op haar gezicht. De stok gooide ze van zich vandaan. “Je hoeft me niet te bedanken, ook al zou ik niet weten of je dat zou doen” zei ze rustig en draaide zich toen weer om, de Highway af.

Eindelijk konden ze nu naar Safe Haven gaan.

OLIVIA VERMOORDT DE LAATSTE ZOMBIE.