Softly be led by the clouds and the stars.

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

no matter how many breaths that you took you still couldn't breathe
crash, crash burn

Hijgend en lichtelijk chaotisch ren Jeremy op een zonnige morgen in Fresno van huis naar huis op zoek naar eten. Eten is iets wat steeds schaarser werd in Fresno en dat breng problemen met zich mee voor Jeremy. Niet alleen psychische problemen maar ook lichamelijke problemen aangezien Jeremy's botten steeds prominenter beginnen uit te steken. Zijn jukbeenderen steken inmiddels minimaal een centimeter meer uit als ze dat deden een paar maanden geleden. Mensen beginnen steeds meer te paniekeren, beginnen steeds meer te bedenken dat er straks misschien helemaal geen eten meer over zal zijn en dat nu de tijd is om alles te pakken wat er te pakken valt. Yeah, natuurlijk was Jeremy een van de laatste die daar over na had gedacht waardoor hij nu de laatste beetjes mag oppakken. Of, het opgeven en gewoon sterven. Oorzaak: Een lege maag en een leeg potje hoop, met een vol potje eenzaamheid.

Jeremy's handen grijpen gulzig een stuk boord vast wanneer deze in het zicht van Jeremy's ogen verschijnt. Eindelijk een huis gevonden wat nog niet helemaal is leeg geroofd. Gulzig neemt hij er een hap uit om het daarna haast beschermend onder zijn vest te stoppen. Je weet maar nooit tot hoever mensen in deze tijd willen gaan voor een stuk brood. De uitdrukking ik zou er een moord voor doen klinkt nu ineens niet zo gek meer. Met een smalle inmiddels zeldzame glimlach op Jeremy's lippen draait hij zijn lichaam een kwartslag in de kamer, lustig zoekend naar andere eventueel eetbare of bruikbare spullen. Uit een fruitmand pikt hij een appel op en achter wat beschimmelde rotzooi vind hij nog een aantal rollen met droge koekjes. De beschimmelde zooi laat hij liggen, ziek worden hier is nu niet echt je grootste troefkaart, daar hoef je geen survival 101 voor gezien te hebben. De appel propt hij in zijn broekzak en de rollen zeer droge koekjes stopt hij eveneens onder zijn vest. Het eten wat op alle plekken via een dun laagje stof tegen zijn lichaam aandrukt, en de geur van het brood in zijn neus proberen samen hem te verleiden tot het nu direct op eten. Een hooggestemde gil weerklinkt in een straat nabij en dat is meteen de reden waarom hij niet rustig gaat zitten en het eten nu naar binnen propt. Het is niet veilig hier. De gil is meteen zijn teken om het huis op een drafje te verlaten, het tevreden gevoel in het huis achter latend.

Eenmaal weer op de straat houd hij zijn gezicht in toom, in de hoop niet op te vallen. Door zijn aderen stroomt overigens een zekere warmte, hij zou het nog een paar dagen overleven! Kort werpt hij een blik op het huis achter hem waar hij zojuist naar binnen was gegaan. Nog altijd voelt het raar om andermans huizen te betreden en ze leeg te roven. Het voelt crimineel, fout. Wat nu als dat huis helemaal niet meer onbewoond was en ik nu hun laatste eten even gerolzakt heb..? Nee, iedereen is weg. Je zou gek zijn om je als een muis in de val op te stellen. Een krakerig droog zuchtje rolt over zijn gebarsten lippen heen, het is eat of be eaten. Nu het eten binnen is moet er alleen nog voor water gezorgd worden, alle andere dingen zijn overbodige luxe. Voor water heeft Jeremy altijd een vast adres gehad, een bepaalde vrachtwagen die aan de rand van de snelweg is gestrand. Vast en zeker overvallen door een horde zombies die de bestuurders het licht uit de ogen hebben ontnomen. Jeremy had geluk gehad met het vinden van de inhoud van die desbetreffende vrachtwagen. De buitenkant van de vrachtwagen geeft namelijk aan dat het voor een houtbedrijf was en dat is waarschijnlijk de enige reden waarom de lading vol met water nog niet leeg is geroofd. Dit nog niet gevonden walhalla heeft Jeremy's leven al meer als eens gered en ook deze keer zal hij er weer op moeten rekenen.

Vastbesloten loopt hij in de richting van de snelweg, verhuld in de schaduwen van gebouwen en bomen, in ieder geval zo onzichtbaar en efficiënt mogelijk. Jeremy's adem stokt onderweg meerdere malen in zijn keel, bijvoorbeeld wanneer een zombie langs hem strompelt of wanneer hij een straat verderop weer hooggestemd gegil hoort. Hoeveel mensen zouden er nog over zijn en nog belangrijker hoeveel van die wezens lopen er al rond? Dat is de vraag die Jeremy voor bijna de hele weg via het bos naar de snelweg bezig houdt. Zodra zijn voeten het beton raken loopt hij op een sukkeldrafje richting de desbetreffende vrachtwagen, inmiddels iets meer verweerd. Zonder om zich heen te kijken begint hij aan het slot te prutsen, het is dan ook op dat moment dat hij word overvallen door een klap op zijn achterhoofd. Hij weet nog net een glimps op te vangen van een zombie en een nog onbekend gezicht voor hij zijn balans verliest en op de grond valt.

Then everything turned black, silent and empty.

OOC:
Okidoki~ Be creative :3 As long as you save my bastard son. xD

IT'S NOTHING THAT I NEED TO SAY

THANKS TO LOUIS AT ATF!

''The wicked flee when no one pursues,
But the righteous are bold as a lion.''

Alleen gaan was nooit veilig. Alleen zijn betekende dat er niemand aanwezig was om iemand op te vangen bij een ongeluk, dat er niemand aanwezig was om de rugkant aan toe te vertrouwen. Er was niemand om mee te vechten, wat betekende dat overmeestering veel makkelijk zou gebeuren. Hoe sterk men ook kon zijn, er was altijd iemand nodig om mee te vechten.
Zo rationeel dacht Grim, maar zo rationeel handelde hij niet. Hij was niet dol op sociaal contact. Het liefst bleef hij weg van mensen, stond hij liever in een hoekje toe te kijken en te luisteren in plaats van een deel van de menigte te zijn. Als Chief was dat echter niet helemaal de bedoeling. Hij moest vooral contact maken met mensen, maar dat deed Aron toch echt beter dan hem. Het duurde niet lang of een aangeknoopt gesprek werd al awkward. En awkwarde gesprekken, die vermeed Grim het liefst. Ze hoefden niet plaats te vinden en hij hoefde zichzelf ook niet zo’n ongemakkelijk gevoel te geven. Gewoon geen contact hebben en Aron het praatwerk laten doen. Zo functioneerde hij.

Met kalme passen liep hij over de snelweg, de zolen van zijn schoenen licht schrapend over het asfalt. De laatste missie om proviand te halen was de vorige keer mislukt, waardoor hij gigantisch in de problemen had gezeten, maar deze keer was het soepel verlopen en had hij niet iets beschadigd, afgezien van zombiehoofden. Zijn rugzak zat vol met spullen die hij uit auto’s had gejat en was iets te zwaar voor zijn doen, al liep hij gewoon verder en liet hij zich niet neerhalen. Het was het doorzettingsvermogen en de conditie van zijn ‘’vorige leven’’. Hij kon zich de trainingen bij de politie niet herrineren, maar zijn lichaam blijkbaar wel. Zijn conditie was uitstekend en daarnaast bleek hij ook een goede schutter te zijn geweest. Alleen maar handig in de huidige situatie, al was het toch vreemd om dingen te kunnen waarvan hij niet eens meer wist hoe hij die vaardigheden had opgebouwd. Het was een groot mysterie, een die hij maar al te graag wou oplossen, maar het niet kon.

Grim zuchtte diep en trok zijn geweer uit zijn riem. Hij klikte het compartiment los en keek voor een momentje naar zijn munitie. Twee kogels over. Hij had geen munitie meer over en slechts zijn houthakkersbijl bij zich. Bijtend op zijn lip klikte hij het compartiment weer in het geweer en laadde het geweer. Hij moest de twee kogels bewaren voor noodgevallen. Hij kon ze niet verspillen aan verdwaalde zombies. Hij haalde de bijl van zijn rug en borg zijn geweer op tussen zijn riem. In de tussentijd gingen zijn ogen waakzaam rond, zoekend naar activiteit. Er was weinig activiteit, maar hij vertrouwde niks. Er kon altijd een zombie verschijnen vanachter auto’s of bosjes. Daarbij had hij meer dan genoeg trouble gehad op Highway.
Zijn oren pikten geritsel op en plots schoot er een jongeman uit het bos, recht op een vrachtwagen af. Grim fronste even licht, maar zag toen dat er een zombie achter hem aan zat. Zijn instinct nam over en hij snelde op de zombie af. Het monster had de jongen bewusteloos geslagen en stond op het punt om zijn tanden in hem te zetten. Grim sprintte zo snel mogelijk op de zombie af en hief zijn bijl met twee handen, waarna hij uithaalde naar de zombie. De bijl sneed met één clean cut door de hals van de zombie heen. Zijn lichaam zakte op de grond en zijn hoofd rolde over het asfalt, kwam tot stilstand voor Grim’s voeten. In een ruis van adrenaline hief hij de bijl nogmaals en spleet hij het hoofd doormidden. Het bloed spetterde op zijn kleding en gezicht, creëerde robijnrode vlekken. Het hoofd lag in tweeën op de grond, de inhoud verspreid over de grond. Het zag er onsmakelijk uit, maar Grim gaf geen kik en wendde zich tot de jongen.
Hij knielde bij de jongeling neer en legde zijn bijl op de grond. Hij legde zijn hand rustig op zijn schouder en schudde eraan. ’Hey, hey, word wakker.’ sprak hij terwijl hij een stuk stof uit zijn rugzak haalde en dit tegen de jongen zijn hoofd drukte. ’De zombie is dood. Je bent veilig. Ben je toevallig gebeten?’ vroeg hij zacht.

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

no matter how many breaths that you took you still couldn't breathe
crash, crash burn

In de tijd dat het zwart is voor de ogen van de jonge Jeremy, vergiftigen sommige herinneringen zijn normaal rustige hoofd. Als Jeremy gewoon bij bewustzijn is probeert hij zijn hoofd zoveel mogelijk herinnering vrij te maken, tenslotte werken ze je alleen maar tegen in het af maken van levenloze gevallen. Als je gaat nadenken over hoe hun een familie gehad hebben, hoe een van hun misschien een geliefde was of familie was ben je verloren. Ze zijn niet meer dezelfde personen als ze dat waren, ze zijn levenloos, dood in elke manier mogelijk buiten fysiek. En om dat in je achterhoofd te houden terwijl er in je hoofd de meest gelukkige herinnering afspeelt is.. lastig. In Jeremy's herinnering staan zijn vader en moeder voor hem, terwijl zijn zusje naast hem staat. Het is niet een echte herinnering, tenminste niet zover Jeremy zich kan herinneren. Het is meer wat hij wilt dat zal gebeuren, of wat hij wilt dat geweest zou zijn. Hoe dan ook het is boven alles niet realiteit, en dat zal het ook nooit meer worden.

Wanneer de herinnering een draai krijgt naar het slechte merkt Jeremy op dat zijn neus en oren het weer doen. Het is niet langer stil en geurloos. De geur van bloed gemengd met de bekende geur van een vieze straat of buurt dringt de neusvleugels van Jeremy binnen. Normaal zou hij liever zijn neus dichtknijpen of wensen dat hij helemaal niets rook maar het feit dat dit een van de weinige dingen is dat hem aan realiteit vastbind zorgt ervoor dat hij er zelfs aan die vieze bloederige geur vastklampt. Zijn gehoor is wat volgt, het geluid van metaal en van een onverstaanbare taal kenmerkend voor een zombie. Ongelofelijk dat hij überhaupt nog in leven is, of zou hij nu meer in een staat van net levend net dood zijn? Zou hij gebeten zijn en is dit gewoon de fase van verandering? De vragen jagen de herinnering tot Jeremy's vreugde weg, een stampende hoofdpijn achterlatend. Zou hij niet helemaal niets meer voelen als hij dood of gebeten zou zijn? Maar dat zou betekenen dat hij nog in leven is.. Hoe? Is de vraag die als eerste Jeremy's hoofd teistert de tweede is een meer emotionele vraag: waarom? Misschien had hij hier liever willen sterven, onder de genade van een zombie, gewoon the end. Op de vraag hoe komt snel een antwoord wanneer zijn onderbewustzijn hem een plaatje geeft net voordat hij de realiteit verliet. Een onbekend mannen gezicht duidelijk een aantal jaar ouder als hemzelf, maar niet oud genoeg om zijn vader te zijn. Hij had hem gered.., als een vrouwe in nood beseft Jeremy zich bitter.

Na een korte tijd, wat werkelijk niet meer als een paar seconden waren stopt de zombie met zijn afschuwelijke taal pruttelen en voel ik een warme hand tegen mijn schouder. Afkomstig van de man, dat is zeker. Liever zou Jeremy niet wakker worden maar zijn ogen nemen weer de controle en in een reflex knipperen die een aantal keer voordat Jeremy ze dicht kon knijpen. Fijn. Je bent veilig, zei hij dat nu werkelijk? Veilig is nergens blert Jeremy er bijna uit maar weet zich te beheersen, de man heeft zojuist wel zijn leven gered en toont niets meer als compassie voor hem. Een brutale mond van een verdwaalde tiener zit hij nu vast niet op te wachten en.. heeft hij ook niet verdiend. Met puppy ogen staart Jeremy de man aan, onderzoekt in luttele seconden zijn gezicht voordat hij systematisch met zijn bovenlichaam overeind schiet. Om in zo'n kwetsbare positie gevonden te worden is voor Jeremy zelfs een no-no. De schaamte gemengd met de dankbaarheid zorgen voor een gemengde expressie op Jeremy's gezicht, bitter. Hij voelt hoe de man een stuk stof tegen zijn voorhoofd drukt en aangezien Jeremy op het moment nog een beetje out-of-it is staat hij dit gebaar toe. De vraag komt niet onverwacht maar ondanks dat zijn gezicht en handen onder het verse bloed zitten is Jeremy er zeker van dat er geen stukken van zijn ledematen ontbreken. Hij schud zijn hoofd kort. Nee, niet zover ik weet. Antwoord hij simpel zijn ogen van de man afhalend. Het prikken in zijn hoofd brengt hem beter bij bewust zijn wat volgt in het weg slaan van de man zijn hand, en het overnemen van het stuk stof tegen zijn voorhoofd. Door zich te steunen aan de bumper van de vrachtwagen trekt hij zichzelf overeind, de man zo min mogelijk aankijkend in het proces. Dankje mompelt hij vriendelijk maar met een bittere nasmaak. Kort vallen Jeremy's ogen op de bijl die naast de man op de grond ligt, het verse bloed er nog vanaf druppelend. In tegenstelling tot dat heeft Jeremy een meer verfijnde manier van zombies vermoorden. Er komt veel minder bloed bij kijken maar meer lijden en meer onzekerheden. Het gaat wel. Zegt hij nog voordat de man de vraag heeft kunnen stellen, terwijl hij het stuk stof aan de man teruggeeft. Even kijkt Jeremy zich scheel op de wond terwijl zijn vingers er zachtjes overheen glijden. Auwtsch.

De plotselinge steken in zijn hoofd gemengd met de bloederige geur gemengd met staal maken Jeremy misselijk, zeer misselijk. Hij probeert zijn voor zijn gevoel draaiende ogen op iets te focussen maar in plaats van iets vertrouwds vinden ze het verkeerde. De zombie diens hoofd in tweeën gespleten was lag voor zijn voeten. Dit is de druppel. Jeremy wend zich half af van de man en braakt heel zijn maag inhoud naar buiten. Buiten het stuk brood van eerder zit er overigens weinig in waardoor er meer gal als wat anders naar buiten komt. Jippie, nu zie ik er vast en zeker niet alleen hulpeloos uit maar ook nog eens zwak. Steunend met zijn palm tegen de met bloed en braak besmeurde vrachtwagen aan staart hij naar beneden naar zijn voeten, het enige wat nu nog vertrouwt lijkt te zijn. Jeremy voelt geen drang om zich te verontschuldigen tegenover de man, en staart hem alleen vanaf de zijkant zwakjes aan. I'll be fine. Drukt Jeremy hem met een zwakke, krakerige stem op het hart. Zeer geloofwaardig vast en zeker maar die ouwe zal het er maar mee moeten doen. Jeremy zet zich met behulp van zijn palm af tegen de vrachtwagen waardoor hij nu weer overeind staat. Zijn ogen draaien van de man naar het slot op de vrachtwagen, Jeremy plukt een van zijn scherpe naalden uit zijn broek en heeft binnen een mum van tijd het slot open. Met een zwaai trekt hij de deur van de vrachtwagen open, grijpt de eerste besten flessen water die zijn handen kunnen vinden en sluit de vrachtwagen dan weer. Geen nood om te delen, tenslotte lijkt de rugzak van de vent uit te puilen. Als laatste pakt Jeremy een van zijn naalden voor medische doeleinden en rolt de mouw van zijn vest op. Hij steekt deze in een van de aftakkingen van de slagader en draait deze aan tot hij weer minder druk op zijn hoofd voelt. Beter.. Hij laat de naald zitten en rolt zijn mouw weer omlaag. Nogmaals bedankt voor je hulp.. umm. ouwe. Ja hij noemde hem ouwe, bij gebrek aan een betere naam. Bijtend op zijn onderlip kijkt Jeremy in het rond checkend of de omgeving enigszins veilig is. Daarna zet hij de eerste stap voorbij de man, hem nog een flauwe glimlach schenkend. Vlak achter de man houd hij halt, oriënterend waar hij nu heen zal gaan.

Terwijl hij daar mee bezig is ontstaat er een zekere nieuwsgierigheid naar de man toe. Jeremy heeft al in geen tijden meer echte mensen gezien, laat staan een die de moed heeft om daadwerkelijk tegen deze monsters op te gaan. Het minste wat Jeremy wilde weten was waar deze man vandaan is gekomen, en waarom hij zich hier bevond..? Jeremy draait zich met een halve kwartslag naar de man toe, tot drie tellend om zijn zin netjes te formuleren en vervolgens te vragen: Waar.. waar kom je vandaan? Is de vraag die er uit komt, in plaats van de vragen die hij wilde stellen. Zoals waarom hij hier is, hoe hij het overleefd heeft, waar hij al die provisie vandaan heeft en waarom hij Jeremy met het risico van zijn leven heeft terwijl hij hem niet kent..?

Woops, beetje lang geworden en vol met nutteloze informatie wieeeh~ Hoop dat je er toch nog wat mee kunt T_T

IT'S NOTHING THAT I NEED TO SAY

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Veilig... Had hij dat werkelijk gezegd? Niks was nog veilig. Ze leefden niet in een beschaafde wereld - waar hij zich vrij weinig van kon herinneren door de crash, ze leefden in een regelrechte hel, een wereld die gestraft werd doordat de mensen er misbruik van hadden gemaakt, het hadden verpest. Hij kon zich misschien niks herinneren van de wereld voor de zombie apocalypse, maar hij had genoeg gezien en gelezen om de reden zo in te schatten. Oude krantenartikelen, boeken, databases, zijn eigen waarneming... Alles wees erop dat de verloren wereld niet heel erg veel beter was dan de wereld waar ze nu in leefden. Wel iets beter uiteraard, kijkende naar het feit dat geen enkele hoek van de straat veilig was en men overal moest oppassen voor zombie-aanvallen.

De jongen op de grond baarde hem zorgen. Hij had een lelijke klap tegen zijn hoofd gehad en als hij niet wakker werd, moest hij hem meenemen of ergens verstoppen zodat de zombies hem niet zouden pakken. Hij leek voor de rest oké, maar hij kon niet met zekerheid zeggen of hij nou wel of niet geïnfecteerd was geraakt. Gelukkig werd de jongen al wakker en werd hij aangekeken door donkere ogen, die een bittere expressie uitstraalden. De jongen leek nog jong, hij schatte hem op ongeveer 17, en hij leek net zo verloren als hijzelf op het moment waarin hij onder de auto vandaan was gekropen en was gaan lopen door het bos, niet wetend wat hij moest. Misschien had hij het verkeerd, maar daar kon hij achter komen. Nu nog niet, echter. Nu moest hij weten of de jongen in orde was. Aan de manier waarop zijn bovenlichaam snel omhoog schoot, leek hij prima. Grim hield de stof tegen zijn hoofd gedrukt, om eventueel bloed op te vangen als het er dan was. Hij knikte kort toen de jongen duidelijk maakte dat hij voor zover hij wist niet gebeten was. 'Goed,' zei hij en liet de jongen het stukje stof overnemen. 'Je moet niet alleen op pad gaan. Het is te gevaarlijk daarvoor. Je hebt geluk dat ik in de buurt was, anders was je nu zombie voedsel geweest.' Hij ging recht staan en pakte zijn bijl op van de grond, die hij in een geïmproviseerde houder van repen stof en een pvc buis op zijn rug deed. Hij pakte de stof over van de jongen en propte het in zijn zak. 'Geen dank.' sprak hij kalm en stond op het punt om hem een vraag te stellen, tot de jongen het doormidden gespleten zombiehoofd zag en begon te braken. Good job, Grim, keeping it subtle and all... dacht hij even bitter bij het zien van het zooitje hersenen en ander spul op de grond. Hem deed het vrij weinig, hij bleek het elke dag te hebben gezien door zijn werk als rechercheur. Het was echter een ander verhaal voor de meesten, zeker voor tieners.

'Ehm, sorry daarvoor. Had er niet over nagedacht. Dat ik er zelf prima tegen kan, betekent niet dat anderen dat ook kunnen.' verontschuldigde hij zich tegenover de jongen, die opnieuw weer vertelde dat het wel ging. Van waar Grim stond, klonk het echter niet al te overtuigend, ook al was er in principe niks dat hij voor de jongeman kon doen. In ieder geval kon hij voorkomen dat hij - en de volgende paar mensen die misschien langs konden komen - niet naar het onsmakelijke beeld hoefde te kijken. Toen de jongen de vrachtwagen in ging, liep Grim naar de dode zombie toe en greep het lichaam bij de enkels. Hij zette zijn armkracht in de strijd en sleepte het lichaam onder de vrachtwagen, zodat die uit het zicht was. Vlak daarna pakte hij zijn bijl weer en schoof de stukken hoofd ook onder de vrachtwagen. Er lagen nu wel bloederige vegen op de grond, maar het lichaam was weg en het smerige beeld van het in tweeën gedeelde hoofd ook. Hij borg zijn bijl weer op en keek naar Jeremy toen hij de vrachtwagen uitstapte. 'Nogmaals geen dank. En zo oud ben ik niet.' Hoewel, hoe oud hij werkelijk was, wist hij ook niet. Hij schatte zichzelf zo op eind 20.
De jongen stapte langs hem heen en was blijkbaar van plan om weg te gaan. Zo liep de jongen een paar stappen weg, zonder dat Grim ook maar verder iets van hem wist. Had hij wel een safehouse? Had hij wel mensen om zich heen? Was hij een loner? Al die vragen spookten door zijn hoofd heen. Het was immers zijn taak om leden te werven voor Safe Haven, maar hij kon dat alleen doen wanneer iemand geen plek had om naartoe te gaan. Toen hij het wou vragen, was de jongen hem al voor en stelde hem dezelfde vraag die hij had willen stellen. 'Wel, als je vraagt waar ik net echt letterlijk vandaan ben gekomen: ongeveer 10 kilometer verderop op de snelweg. Als je het bedoelt in de zin van waar mijn leefomgeving is: Safe Haven. Ik weet niet of je ervan gehoord hebt, maar het ligt in het grote bos en het is een soort fort wat ik en mijn partner hebben gebouwd... Waar kom jij vandaan?'

Sorry voor laat en crappyheid D: