Naam: Charlie James
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Familie, Vrienden, e.a.: C.J.’s vader heette Matt, zijn moeder heette Anna. Hij heeft geen broertjes of zusjes, en zijn ouders zijn inmiddels beiden overleden. Zijn grootouders heeft hij nooit gekend. Op school heeft hij ooit vrienden gehad, vrienden waarvan hij inmiddels de namen van vergeten is. Hij is nooit geïnteresseerd geweest in meisjes en collega’s hebben hem nooit geboeid. Saaie mannen in pak, vrouwen in broekpakken en mensen waarvan hij niet zeker wist of ze nou mannen of vrouwen waren.
Uiterlijk:
C.J. is een donkerblonde, licht gespierde jongen van 24 jaar. Hij is 1.90m en heeft bruine ogen. Het liefst draagt hij een spijkerbroek, een sweater en sneakers. Hij heeft een rubberen armbandje waar Young Pilgrim opstaat, maar hij heeft geen idee wat het betekent of hoe hij eraan komt. Zijn handelsmerk is een muts. Hij heeft minstens 20 mutsen, de meeste gestreept. Wat mensen het eerste aan hem opvalt als hij lacht, is het kleine spleetje tussen zijn voortanden.
Eigenschappen:
Goede eigenschappen:
- C.J. is erg sterk. Je kunt niet goed aan hem zien dat hij gespierd is, maar hij is het wel.
- Ook is C.J. erg vrolijk en positief ingesteld. Hij zal (bijna) overal het positieve van inzien, en zelden zul je hem betrappen op negatief gedrag.
- C.J. is vredelievend: hij houdt niet van ruzie maken, wil het liefst altijd de vrede bewaren en zal in ruzies en meningsverschillen van anderen bijna altijd onpartijdig zijn.
Slechte eigenschappen:
- C.J. is erg in zichzelf gekeerd. Hoewel hij een heel vrolijk persoon is, maakt hij moeilijk contact met mensen. In een situatie als deze, is dit erg onhandig. Je zult immers moeten samenwerken om het te overleven.
- Hoewel C.J. in zichzelf gekeerd is, vertrouwt hij mensen toch te snel. Vertrouwen hebben is goed, maar C.J. ziet altijd het positieve in mensen en heeft het niet door als mensen slechte bedoelingen hebben.
- C.J. kan overkomen als arrogant. Hij bedoelt dit niet zo, maar mensen hebben soms moeite met zijn manier van doen en praten. Hij is zelfverzekerd, en laat het merken, waardoor hij arrogant overkomt.
Verleden:
Als klein jongentje op de basisschool merkten Matt en Anna al dat C.J. moeilijk contact maakte met leeftijdsgenoten. Ze maakten zich zorgen om hem: ze konden zien dat hij intelligent was en waren bang dat hij misschien autistisch was. Later bleek hij toch vrienden te krijgen. Oppervlakkige vrienden weliswaar, maar het waren vrienden. Hij sprak met ze af, speelde buiten met ze en gamede met ze.
Hij heeft nooit een vriendin gehad, hij was absoluut niet geïnteresseerd in meisjes. Stomme modepoppen met hun make-up en hun blackberries met studs er achterop en hun ellenlange roze gelakte nageltjes die absoluut niet praktisch waren. Je had er niets aan, dus waarom zou hij erachteraan gaan? Hij kon zijn eigen leven wel indelen.
Op de basisschool bleek al dat C.J. hoogbegaafd was. Hij sloeg twee klassen over en kwam vervroegd op de middelbare school. Ook daar kreeg hij vrienden, waarmee hij naar cafeetjes ging. Drinken mocht hij niet, hij was immers nog geen 21.
De middelbare school heeft hij ook vervroegd afgerond. Waar de rest van de leerlingen 2 jaar over deden, deed hij in 1 jaar. Hij is op zijn 18e begonnen met rechten studeren en op zijn 22e is hij aangenomen bij een groot advocatenkantoor. Hij was een cliënt aan het verdedigen die beschuldigd werd van drugsbezit. Hij wist dat het een hopeloze zaak was, zijn cliënt was immers op heterdaad betrapt. Waarom had hij deze zaak überhaupt aangenomen? Ja, natuurlijk was hij wanhopig. Hij had in de laatste weken één zaak gehad, een zaak over voogdij. Nailed it, sowieso, maar het heeft hem niet geholpen in de publiciteit. Hij was wanhopig en daarom had hij deze zaak aangenomen, maar hij had het beter niet kunnen doen. Hij zou het niet kunnen winnen.
Hij was net bezig met het ondervragen van de agent die zijn cliënt had betrapt met de drugs, toen hij achter zich een soort gekras hoorde. Hij viel even stil. Het klonk als nagels op een schoolbord, een akelig geluid. Geknars, gegrom. ‘Is er iemand Resident Evil aan het kijken?’ dacht hij nog bij zichzelf. Toen ging de deur open met het ongelooflijk cliché gepiep. Een hand werd zichtbaar. Een hand met een wond die het bot zichtbaar maakte. Het vlees van de hand zag er dood en rottend uit en een immense stank vulde de rechtszaal. Tegen de tijd dat de deur helemaal was geopend, was er een horde dode mensen te zien, die op de een of andere manier toch nog leefden. Ze gromden, knarsten en knauwden, vielen mensen aan en beten hen in hun nek. ‘In wat voor slechte horrorfilm ben ik beland?’ dacht C.J.. ‘Is dit echt?!’
En het was echt. Hij vocht zijn weg naar buiten: met de hamer van de rechter, die allang gepakt was (hoe kon het ook anders, die man had een pens alsof hij nooit iets anders deed dan bier drinken, pizza eten, tv kijken en nadenken over hoe goed hij was als quarterback in highschool) sloeg hij schedels in van zombies. Eenmaal buiten merkte hij dat deze ‘Apocalypse’ met recht een Apocalyps was. Hij zag nergens meer een levend wezen, behalve diegenen die al dood waren. Het klonk zo onlogisch. Levende doden. Dode levenden. Wat was er in vredesnaam gebeurd?
Hij vocht zich een weg door de straten. Gelukkig woonde hij praktisch naast de rechtsbank. Zenuwachtig zocht hij naar zijn sleutels. Kom op, waar waren die krengen nou? Waarom waren ze altijd spoorloos als hij ze nodig had? Ondertussen vocht hij verdwaalde zombies van zich af. Ja! Eindelijk! Daar waren de sleutels. Met trillende handen opende hij de deuren. Zijn ouders, zouden die nog leven? Hij stond doodsangsten uit.
In de keuken stond zijn moeder met de rug naar hem toe. ‘Mam!’ riep hij. ‘Gelukkig!’ Hij rende naar haar toe. Toen hoorde hij iets. Gegrom, een snuif. Hij stopte. Anne draaide zich om. C.J. schrok, verstijfde. Anne liep met uitgestrekte armen naar haar zoon, haar halve gezicht weg geknauwd door een levende dode, of een dode levende, hoe het ook is. Een kwart van haar schedel was zichtbaar, haar oogbal was weg en er zaten kauwsporen op haar gezichtsspieren.
Tranen sprongen in C.J.’s ogen. ‘Nee, nee, mam, nee!’ Toen nam hij een besluit. Hij rende naar de woonkamer, pakte de pook die aan de hanger bij de schoorsteen hing en sloeg zijn moeder de hersenen in, schreeuwend. Huilend. ‘Het spijt me, mam, het spijt me. Ik wil niet dat je zo’n.. zo’n.. zo’n díng bent!’ Kapot van emotie liep hij naar de woonkamer en liet zich op de sofa vallen. Z’n schouders schokten. Toen verstijfde hij. Pa! Hij rende het hele huis door, op zoek naar zijn vader. In de slaapkamer van zijn ouders vond hij een bloederig hoopje botten, die nog de duidelijke vorm van een skelet hadden. Een bloedspoor liep vanaf de plaats van het lijk naar de badkamer, alsof Matt daar te grazen genomen was en meegesleept was naar de slaapkamer. ‘Nee…’ kreunde C.J.
Van het ene op het andere moment was hij ieder belangrijk persoon in zijn leven kwijt. Hij zakte op het bed neer en begon met zijn gezicht in zijn handen te huilen.
Na een kwartier gehuild te hebben nam C.J. een besluit. ‘Ik kan hier niet langer blijven.’ fluisterde hij. Met een ruk stond hij op en begon wat kleren in te pakken. Al het eten wat hij maar kon vinden ging ook in de koffer. De oplader van zijn telefoon, zou hij die nog nodig hebben? Zou hij er überhaupt nog iets aan hebben? Hij nam hem mee. Zijn oordopjes! Hij kon niet zonder zijn muziek.
Toen hij klaar was met inpakken, pakte hij de autosleutels en ging naar buiten. ‘SHIT!’ riep hij, en hij stampte weer naar binnen. Bijna zijn sigaretten vergeten!
Hij pakte ze, liep naar buiten en stapte in de auto. Hij stak een sigaret aan en startte de auto.
Gevecht: C.J. is erg sterk. Met weinig hulpmiddelen kan hij toch veel zombies aan in zijn eentje. Ook is hij slim. Dit helpt hem ook in gevechten: hij is inventief en weet in alles wel een wapen te vinden.
Het enige nadeel van C.J. in gevechten is dat hij het moeilijk vindt mensen pijn te doen. Slaat hij een zombie het hoofd in, dan is het enige wat hij kan denken: ‘Dit is een mens geweest. Een persoon, een human being, met vrienden, familie, een baan, misschien zelfs een relatie. Met vijanden, hobby’s. Dit is een persoon geweest, net zoals ik. En ik maak het dood.’ Dit maakt hem zwakker.
