Camping SUCKS

OOC: Feel free to post! My baby needs help with his tent

'Rustig maar, ik was het.' Een kort, donkerharig meisje verscheen tussen de bosjes. Nou ja, kort... Alles was kort vergeleken met C.J.'s 1 meter 95. Het meisje kwam aarzelend op C.J. en zijn tent aflopen. 'Het zag er zo zielig uit, maar ook grappig omdat het je niet lukte.' C.J. keek haar verbaasd aan. Hij had nog niets kunnen zeggen, omdat hij tot nog geen minuut ervoor ervan verzekerd was dat hij alleen was geweest. 'Ik wilde je niet uitlachen ofzo.' ging het meisje verder. Ze pakte de spullen van zijn tent en begon ermee de tent op te zetten. Als C.J. zijn donkere, borstelige wenkbrauwen nog verder optrok uit verbazing, zouden ze waarschijnlijk ergens bovenin het puntje van zijn muts terecht komen. Hoe doet die meid dat toch zo snel? Binnen een kwartiertje had ze de hele tent zonder handleiding opgezet.

Ondertussen bleef ze maar doorpraten. 'Ik ben Olivia.' zei ze. 'Ik liep een beetje rond, totdat ik je stem hoorde.' Oeps. Was hij echt zo luidruchtig geweest? C.J. had genoeg Resident Evil en The Walking Dead gekeken om te weten dat die smerige, stinkende, vieze, levende, dode krengen op geluid afkwamen. Had hij niet even wat stiller kunnen doen? Maar, aan de andere kant... Als hij stil was geweest, had hij waarschijnlijk nog steeds naast een hoopje onopgezette tentstokken en tentzeilen gezeten. 'Ben je wel gewapend?' ging Olivia verder. 'Het is namelijk super gevaarlijk om zonder wapens nu rond te lopen,' Yeah, no shit... Wacht, C.J., niet zo negatief denken. Ze heeft je wel even gered van een drama met een tent hè! 'Want wat moet je doen als ik een zombie was geweest?' C.J. begon te lachen.
'Geloof me, Olivia, ik ben heel blij dat je geen zombie bent, anders had ik vannacht in de open lucht moeten slapen... Maar, als je wel een zombie was geweest, had ik je hoofd waarschijnlijk doorboord met een tentstok!' Hij rommelde even in zijn tas en haalde een glimmend, zilverkleurig vuurwapen tevoorschijn.
'Ik ben zeker wel bewapend,' vertelde hij. 'GLOCK .45 ACP. Prachtig wapen, ligt lekker in de hand, perfect om mee te beginnen.'

Hij richtte op een boom in de verte, keek even, en liet zijn arm toen weer zakken. 'Ik ga.. sorry, ging... in mijn vrije tijd naar de schietbaan.' legde hij uit. 'Even lekker stoom afblazen, geen verplichtingen. Ik denk dat me dat wel gaat helpen in deze living hell hier...'

Hij voelde zijn maag knorren. 'Ouch, ik heb nu al honger... Hoe laat is het eigenlijk?' Hij keek op zijn horloge. 4 uur 's middags. Hij had alleen nog maar ontbeten. 'Wow, zo laat al.. Time flies when you're having fun...' zei hij sarcastisch. Hij besloot zijn eerste beetje proviand aan te breken. Hij had van alles: blikken soep, potten groenten, brood, Nutella, pindakaas. 'Make your choice.' zei hij tegen Olivia, terwijl hij de zak brood opende om een boterham met pindakaas te smeren.

'Waar kwam je eigenlijk opeens zo sneaky vandaan kruipen?' vroeg hij Olivia met volle mond. 'Ik heb nog helemaal geen mensen gezien hier in het bos, en ik heb ook nog niets gehoord. Ben jij al anderen tegengekomen? En hoeveel van die dode.. levende.. whatever, hoeveel van die krengen heb je al gezien?'

C.J. zag dat Olivia fronsend naar het wapen keek. ‘Gelukkig dat je bewapend bent,’ zei ze, en ze plofte op de grond. Ze keek naar de tent. Toen C.J. haar een boterham aanbood, pakte ze er ook eentje. Ze pakte bewust een kleintje, wat C.J. wel kon waarderen. Ze deed er Nutella op. ‘Hè, ja hoor. Maak m’n lekkerste beleg maar weer op!’ zei C.J. lachend. Hij keek hoe Olivia de boterham gulzig naar binnen werkte. ‘Je mag er nog wel één, hoor!’ zei hij. Hij keek naar haar mondhoeken, waar nog vlekjes chocopasta zaten. Hij zei maar niets, straks zou ze zich nog gaan schamen en zich ongemakkelijk voelen bij hem, en dat was op dit moment wel het laatste wat hij wilde.

Op C.J.’s vraag of er nog meer levenden waren, kreeg hij een verbazingwekkend antwoord. Olivia trok haar benen op en slikte. ‘Nou… er zijn wel levenden. Er is een plekje hier in het bos dat Safe Haven heet, ik ben daar een vervanger voor als de leiders weg zijn.’ Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. ‘Save Haven? Wauw…’ C.J. wist eigenlijk niet wat hij moest zeggen. Hij zou er graag naartoe willen, hij wilde niet op zichzelf in een tentje leven voor de rest van zijn leven, hoe lang of kort dat ook zou zijn. ‘Je zou er ook naar toe moeten gaan, ook al heb ik net je tent opgezet.’ ging Olivia verder. ‘Dan kan ik hem daar wel opnieuw voor je opzetten, maar het is een stuk veiliger, want je hebt een muur om je heen.’ Ze keek C.J. aan. ‘Dan heb je die tent voor niets opgezet!’ zei C.J. ‘Ik wil je nergens toe dwingen, maar ik zou het mezelf nooit vergeven als je hier vermoord zou worden door zombies terwijl wij daar lekker veilig zitten. Er zijn niet verschrikkelijk veel mensen, dus er zou gewoon plek voor je moeten kunnen zijn…’

C.J. aarzelde. Eigenlijk wilde hij niets liever dan naar Safe Haven gaan, maar hij wilde ook niet al te gretig overkomen. Hij zou tenslotte een gast zijn daar. ‘Hoeveel mensen zijn er dan? Is er een mogelijkheid om voor voedsel te zorgen? En kan ik ook helpen met dingen? Want ik wil niet ergens zitten en niets uitvoeren…’

‘Er zijn er wel redelijk wat. Op de Highway zijn we er een aantal tegengekomen.’ C.J. moest even nadenken waar ze het over had. Oh ja, tuurlijk. Dumbass, je zit in een fucking zombie Apocalypse, ze heeft het over de zombies! Hij kon zien dat ze er moeite mee had om erover te praten. Was ze misschien iemand verloren? Een vader, moeder? Broer, zus, of misschien haar vriendje? Hij zag dat ze moeite deed om niet te huilen. In een instinct deed hij een stap naar voren en sloeg een arm om haar heen. Wacht, waarom deed hij dit? Awkwardddd. Snel trok hij zijn arm weer weg. ‘Het is echt vreselijk, C.J.’ ging ze verder. ‘Je denkt dat ze nog wat voelen, maar dat doen ze niet. Het enige waar ze iets om geven is nog eten, want ze voelen de rest niet meer. En je kan niet met ze praten, ze kunnen ook niet praten. En het is gewoon…’ Ze maakte haar zin niet af. C.J. kon zien dat ze het moeilijk had. Zelf had hij tranen in zijn ogen gekregen bij de gedachte aan zijn ouders. Zijn moeder die hij zelf had moeten vermoorden, en zijn vader, die door zijn moeder opgegeten was. ‘Stil maar, Liv. Mag ik je Liv noemen?’ zei C.J. ‘Het is moeilijk, ik weet het. Maar we zullen een manier vinden om ons hier doorheen te slaan. We zullen wel moeten.’

Olivia streek met haar hand langs haar wang en ontdekte de Nutellavlekken op haar gezicht. ‘O God! Ik zit helemaal onder de chocola!’ Ze streek de rest van de Nutella weg en barste in lachen uit. C.J. zag dat ze zich al beter voelde. ‘O, soms ben ik echt een kleuter hoor, in dit soort dingen.’ Met een brede grijns keek ze naar C.J.. Ineens verstrakte haar gezicht en keek ze weer serieus. ‘Maar even serieus, neem het alsjeblieft in overweging… Mijn aanbod om mee te komen naar Safe Haven. Desnoods zet ik daar je tent nog een keer voor je op of slaap je er net buiten, zodat je naar binnen kan komen als er echt zombies komen, maar het is wel veiliger, veel veiliger dan hier buiten slapen.’

C.J. keek haar aan, en al zijn twijfels waren weg. ‘Okay, ik ga met je mee.’ zei hij vastberaden. ‘Maar wel op één voorwaarde!’ Hij keek haar quasi-serieus aan. ‘Ik breek de tent af!’

'Natuurlijk mag je me Liv noemen. Ik heb liever dat je me Liv noemt dan Olivia eigenlijk, Liv klinkt schattig.' had Olivia gezegd. En schattig, dat ben je. C.J. zei het maar niet hardop, wat moest ze wel niet van hem denken als hij dat deed? Ze kenden elkaar net. 'Gelukkig,' zei C.J. 'Liv is wat makkelijker!'

'Nou, vooruit dan maar, maar alleen omdat je het zo aardig vraagt.' zei Olivia. C.J. keek naar haar. Hij zat met zijn gedachten alweer elders, en was even vergeten dat hij had gezegd dat hij alleen mee zou gaan als hij de tent mocht afbreken. 'Ah, echt top dat je meegaat! We moeten het een beetje gezellig maken in Safe Haven, ik denk dat iedereen dat wel een beetje kan gebruiken, na de aanvallen van de zombies. En wees niet bang, er is genoeg te doen daar! Dat is wel een van de voorwaarden als je daar wilt overleven, dat je wel iets meedoet. Maar dat zien we dan wel joh, eerst moeten we er nog naartoe.' Olivia ratelde maar door, maar C.J. vond het wel prettig. Dan hoefde hij zelf niet zoveel te zeggen. 'Mooi, dan doe ik tenminste ook nog iets. Eigenlijk moest ik me schamen, een meisje dat mijn tent voor me opzet...' zei C.J. terwijl Olivia opstond en het zand en de bladeren van zich afklopte.
'Weet je zeker dat ik je niet moet helpen? Aangezien je net ook al moeite had met het opzetten van je tent.' C.J. keek haar zogenaamd nijdig aan. 'Nou ja zeg, je hoeft het er nou ook weer niet zo in te wrijven...' zei hij met een lach. 'Ik ben gewoon niet zo'n kampeerder, maar ik heb ook weer andere kwaliteiten! Zoals.. eh...' C.J. kon er wel wat opnoemen, maar hij hield er niet van om op te scheppen. 'Laat maar, ik heb géén kwaliteiten.' Of was het vissen naar een complimentje? C.J. mocht haar wel, terwijl hij nooit echt iets had gehad met meisjes. Overbodig, vond hij ze. Maar Olivia was erg, erg aardig. En mooi. Wacht even, wat? Waar ging hij heen met zijn gedachten? Dit was niets voor C.J....

'Don't worry hoor,' zei Olivia. 'Ik ben nog erger, ik kan niet eens met wapens omgaan. Hoe gaat Olivia zich redden in de bush bush dus de lopende doden?' Ze rolde met haar ogen. C.J. barstte in lachen uit. 'Zo erg kan het toch niet zijn? Veiligheid uitzetten, mikken, schieten, headshot!' Hij grinnikte.

'Als je vind dat ik veel praat, moet je het zeggen hoor, als je het irritant vindt!' Olivia fronste haar wenkbrauwen. 'Maar als ik me op m'n gemak voel, dan draaf ik af en toe een beetje door.' C.J. keek even weg en keek Olivia daarna weer aan. 'Ik vind het helemaal niet erg,' zei hij. 'Ik ben zelf niet echt een prater. Normaal gesproken. Nu praat ik veel. Maar dat zal wel door de shock van deze outbreak komen...'

Ook C.J. stond op. Wanneer was hij gaan zitten? Hij wist het niet meer, maar dat gaf niets. Hij liep naar de tent en begon met hem afbreken. Althans, hij probeerde het. 'Hoort het normaal gesproken niet makkelijker te zijn om zo'n ding af te breken dan om hem op te zetten?' riep hij naar Olivia. 'Ik snap er de ballen van... Zou je me toch even willen helpen?' Schoorvoetend keek hij naar Olivia op. 'Wat een kluns ben ik ook... Ik ben blij dat ik jou ben tegengekomen, anders was ik allang een van die lopende dode dingen geweest...' Hij kreeg er een rood hoofd van. 'Vertel eens wat meer over Safe Haven, Liv! Hoeveel mensen zijn daar? En hoe ben jij er terecht gekomen?'

Kraaaak. 'SHIT!' Dat was het tentdoek. C.J. had het uitgeschreeuwd, maar was dat niet net iets te hard geweest? 'Oeps...'

De Horde is op dit moment met: 3  

Plots een krakend geluid, wat door echode aangezien het bos niet veel geluiden meer doorliet. Alles wat te horen was, kwam met een razend geluid op je af. En zo ook op rondzwervende zombies. Vlakbij was een groepje wezen kamperen toen het virus uitbrak, toen ze werden gebeten veranderden ze, en sindsdien dwaalden ze een beetje rond in het bos. Toen ze een verdwaalde vechtersbaas waren tegengekomen, was de groep verkleind naar drie. Naja, twee en een half, de vechtersbaas had een grote kettingzaag gepakt, en één van de groep doormidden gezaagd. Zijn onderlichaam achterlatend, was deze verder gegaan door zich voort te slepen met zijn armen. Zijn brein was nog intact.

Na het krakende geluid, draaide als in een shock de hoofden van de zombies om, en hun kaken begonnen al te klappen. Puur allemaal uit intuïtie om te eten. Geluid was immers voedsel. De halve zombie kwam als eerst in beweging, en sleepte zichzelf naar de richting van het krakende geluid. Een mannelijke zombie gorgelde eens diep, waardoor er een kwijlplas over zijn kin liep, en bewoog zich ook richting het geluid. De vrouwelijke zombie die een vogeltje had gevangen, schuifelde nu ook mee, terwijl het vogeltje al spartelend verwoede pogingen deed om uit de muil van de zombie te komen. De halve zombie liet een spoor van bloed en stukken ingewanden achter, waar de hele zombies zo nu en dan over uitgleden. Dan klaterden ze op de grond, misvormde een neus of oog, en gingen weer vorlijk verder.

In een moordend tempo waren ze vooruit geschoten, en een minuut na het geluid stonden ze aan de rand van het kleine stukje open plek. Daar zagen ze heerlijk voedsel, bij één of ander plastic huis. Snel begon de actie, ze hadden nu nog voordeel van het verrassingseffect. Eerst renden de voltallige zombies de open plek op, deze sloegen meteen in de richting van de jongen. De halve zombie werd nu eindelijk een beetje het slepen de baas, en sleepte zichzelf in een vrij hoog tempo in de richting van de dame.
Dinner Time!

'Normaal gesproken zou het inderdaad makkelijker moeten zijn om een tent af te breken dan hem op te bouwen, maar vooruit, ik help je wel eventjes.’ zei Olivia lachend. Ze hurkte naast C.J. op de grond en trok een paar haringen de grond uit. Toen het tentdoek scheurde, kwam er een wanhopige ‘Oh!’ uit haar mond gepiept.

Vanaf het moment dat C.J. zijn vloek had uitgeschreeuwd was hij op zijn hoede geweest. Het was niet slim om te schreeuwen, er zouden nog zombies in de buurt kunnen zijn. Meteen stond hij rechtop en haalde zijn Glock achter zijn riem vandaan. Olivia had ook om zich heen gekeken, maar haalde opgelucht adem omdat er nog geen zombie te bekennen was. C.J. was niet zo snel gerustgesteld en bleef op zijn hoede. Olivia was naar hem toegelopen en had hem gerustgesteld. ‘Je bent helemaal geen kluns gekkie, alleen een beetje onhandig soms.’ had ze gezegd. ‘Nou…’ ging C.J. verder. ‘Dit vind ik anders echt wel een actie voor een kluns..’ Olivia klopte hem op z’n schouders en gaf hem een knuffel. C.J. hield niet echt van knuffels, maar hij vond het op de een of andere manier van Olivia niet erg. Ze bukte zich weer en ging verder met haringen uit de grond trekken terwijl ze zei: ‘Nou ja, er zijn nog twee anderen, dat zijn Aron en Grim. Ze zijn allebei eind twintig en hebben de leiding in Safe Haven.’ vertelde Olivia. ‘Ik zit er dan ook nog, maar of ik iets toevoeg…’

C.J., nog steeds op zijn hoede met zijn pistool in zijn hand, stelde haar gerust: ‘Ach, je voegt echt wel iets toe! Je bent harstikke handig! In tegenstelling tot mij…’ mompelde hij. ‘Maar ja, vind je het goed als ik later eventjes vertel over hoe ik er terecht ben gekomen? Je mag het wel weten, maar het is niet echt een prettig verhaal om te vertellen. En dan kan jij ook vertellen hoe jij in deze rotzooi terecht bent gekomen, want jij bent ook niet zomaar hier denk ik zo?’ vertelde Olivia.

C.J. was zijn aandacht voor Olivia alweer verloren, want er waren drie zombies in het oog gekomen aan de rand van het open plekje waar ze stonden. Olivia stond ook op en draaide zich om. Ze gilde toen ze de zombies zag. C.J. verstijfde, maar herstelde zich snel. Dit was waar hij altijd voor naar de schietbaan ging! Twee van de zombies renden richting C.J., terwijl de ander, die zich voortsleepte bij gebrek aan benen, zich naar Olivia bewoog. Het was een ranzig gezicht, de halve zombie. Hij mistte niet alleen zijn benen, maar ook een gedeelte van zijn onderbuik. Tijdens het slepen verloor hij steeds meer ingewanden, die als een soort slakkenspoor achter hem bleven. C.J. keek vol walging, maar herinnerde zich toen dat er twee met een razend tempo zijn kant op kwamen! Hij richtte, schoot en ‘BAM!’. Hij vloekte binnensmonds.  Schouderschot. Hij probeerde het nog een keer. Dit keer was het raak: ‘Headshot!’.

Volgende zombie. Deze was inmiddels te dichtbij om te schieten. Hij keek even naar Olivia, die net een mes in de oogkas van haar zombie had geplant en zijn kant oprende met een tentstok. De tentstok spietste ze door het lichaam van de zombie die steeds sneller C.J.’s kant op kwam. Het hielp: de zombie werd afgeleid. C.J. sprintte naar zijn tas en pakte een mes, maar tegen de tijd dat hij zich omkeerde was de zombie zo dichtbij dat hij schrok en verstijfde. Dit had hij niet verwacht… Uit reflex stak hij het mes op in de buik van de zombie, maar te laat bedacht hij zich dat dit natuurlijk niet zou werken. ‘Shit!’ Wat moest hij nu doen?!

1 zombie vermoord!

De Horde is nu met: 3  

Tegenstribbelend eten, een steeds vaker voorkomend verschijnsel. Het probleem was alleen wel dat zombies geen besef van vechten hadden. Wat er ook gebeurde, ze bleven alleen pogingen doen tot happen, verder geen gevecht. Tijdens de aanval klonk er een flink schot, en de eerste zombie klapte met een schouder naar achter. Uit zijn schouder gutste een flinke golf bloed, maar het stopte hem zeker niet. Met een nog harder gordelend geluid, rende de zombie nu op de jongen af. Nog een knal, dit maal op het hoofd. De zombie stortte ten aarde, en viel daarbij over een omhoogstaande tak. De tak doorboorde zijn milt, en stak er, met genoeg bloederig weefsel, aan de achterkant weer uit.

De Horde is op dit moment met: 2  
De halve zombie was klaar om aan te vallen, zijn mond al open. Klaar om te happen. Maar de vrouw greep een mes, en plante dit met een harde klap in zijn oog. Het oog knapte, en daarmee ook alle adertjes er doorheen. Een gulp bloed vloeide over de hand van de vrouw, maar ze smeet de zombie al weer ver van haar af.
De nog rennende zombie was ondertussen bij de jongen gekomen, te dichtbij om nog neergeschoten te worden. Zijn muil sperde hij al ver open, terwijl de zwart verrotte tanden zichtbaar werden. Toen hij zijn tanden bijna in het lekkere stukje arm had gedrukt, voelde hij een koud en hard ding door zijn schouder steken. Het was een tentstok. De stok begon bij de achterkant van zijn schouder, en eindigde uit zijn borst. Hierdoor werd de zombie afgeleid, en wou zich omdraaien. Maar nog niet omgedraaid of hij voelde weer wat kouds in zijn buik. Een mes dit maal, het mes sneed zijn buik open, en zijn zware maag viel voor zijn voeten op de grond. Deze barstte open, en verrot vlees gleed over het gras van de open plek. De zombie was nu helemaal in de war, maar besloot uiteindelijk toch op de jongen af te gaan. Dat vlees zag er steviger uit. Hij boog voorover, en greep met een staalsterke handgreep de arm vast van de jongen. Klaar om toe te happen.
Ondertussen was de halve zombie weer ten tonele gekomen, de klap van het mes in zijn oog had hij wonder boven wonder overleefd, het mes was nét niet ver genoeg gegaan. Nog een kleine stoot, en de hersenen waren doorboord geweest. Maar met mes en al in zijn oog, had hij zich alweer achter het meisje aangesleept. Hij greep met zijn hand haar enkel vast, en sperde zijn bek om een hap te nemen uit haar kuit.

De zombie pakte C.J.'s arm stevig vast, klaar om er een hap uit te nemen. C.J. stribbelde tegen, draaide zijn arm precies op zo'n manier dat de zombie er onmogelijk bij kon met zijn klapperende kaken. Uit alle macht zette hij zich tegen, om maar niet gebeten te worden door de zombie. Vanuit zijn ooghoek zag hij Olivia de halve, kruipende, walgelijke zombie meermaals in het hoofd steken, tot ze er zeker van was dat hij dood was. C.J. zuchtte opgelucht, maar wist dat het nog niet voorbij was. Toen Olivia even naar de zombie bleef kijken, begon hij toch lichtelijk in paniek te raken. 'Euh, Liv, a little help here, please!. Olivia keek naar hem en zag dat hij moeite had met de zombie tegenhouden.

Olivia hield het mes vast alsof ze het zou gaan gooien. Op dit moment raakte C.J. echt in paniek. Had ze niet heel eventjes geleden nog verteld dat ze niet met wapens om kon gaan? 'Liv, wat ben je aan het doen?' piepte hij. Toen gooide ze het mes, en C.J. zag zijn leven aan zich voorbij gaan, maar tot zijn grote opluchting raakte het mes niet hem, maar de zombie in het hoofd.

'Was dat nou echt nodig?!' vroeg hij Olivia. 'Ik dacht even dat ik doodging!' Toen sloeg hij om. Olivia had wel net zijn leven gered. 'Sorry,' zei hij. 'Ik was gewoon even terrified! Dankjewel, je hebt mijn leven gered!'
C.J. gooide de zombie van zich af en liep naar Olivia toe. Hij wist niet wat hij moest doen, het was nou niet elke dag dat een meisje zijn leven redde door een mes in het hoofd van een zombie te werpen.
Olivia sloeg haar armen om zich heen en deed haar ogen dicht. 'Dat was echt verschrikkelijk.' zei ze, terwijl ze duidelijk zichtbaar trilde van angst. C.J. sloeg een arm om haar heen. 'Stil maar, Liv, we hebben het gehaald. Je was geweldig!'

'Zou je hier alsjeblieft niets over willen zeggen tegenover de anderen? Anders zullen ze ons altijd binnenhouden in Safe Haven en mogen we er niet meer uit…' zei Olivia. C.J. keek haar verbijsterd aan.
'Niks zeggen?! Je hebt mijn leven gered, en je verwacht dat ik daar niets over zeg? Geloof me, als ik Safe Haven alweer uit ga... als ik er überhaupt in mag van de leiders.. dan durf ik dat niet zonder jou!'

Hij keek om zich heen en toen hij niets aan zag komen, besloot hij dat het tijd was om weg te gaan. Hij haastte zich naar zijn tas en begon zijn uitgepakte spullen weer in te pakken. Even keek hij vertwijfeld naar de tentstok die in de zombie zat. Toen besloot hij dat hij deze toch echt nodig zou hebben als hij niet in de open lucht wilde slapen. Met tegenzin hield hij de zombie tegen met zijn voet en trok de tentstok uit de rug van de zombie. Er bleef een stuk verrot vlees aan hangen. C.J. keek ernaar en kokhalsde. Snel veegde hij de tentstok af aan een neergevallen boomstronk en pakte hem bij de rest van zijn spullen in.

'Laten we gaan, het is hier niet veilig. Ik weet niet of wel nog zo'n aanval zouden kunnen overleven.' Hij pakte het mes uit het achterhoofd van de zombie en gaf het aan Olivia. 'Well, which way to Safe Haven?'

Met een glimlach zei Olivia: ‘Uhm, graag gedaan, denk ik.’ Het klonk een beetje onzeker. ‘Kom!’ zei ze daarna enthousiast. Ze liep naar het stuk waar ze vandaan was gekomen toen ze C.J. voor het eerst had gehoord.  C.J. pakte zijn spullen bij elkaar en liep achter haar aan. ‘Ja, nou ja, ik ben al een keertje ontsnapt uit Safe Haven, zeg maar, en toen leek het hun ook niet echt verstandig om mij nog naar buiten te sturen. Nu ben ik weggegaan en is er weer iets gebeurd.’ Ze rolde met haar ogen en stopte met lopen om even om zich heen te kijken. C.J. lette niet op en botste bijna tegen haar aan. Olivia zag blijkbaar niets, want ze verteld vrolijk door. ‘Het lijkt af en toe wel of ik ongeluk aantrek, ik weet niet hoe dat bij jou zit, anders zou het echt mijn schuld zijn dat die zombies op ons afkwamen. Dat was de vorige keer namelijk ook zo.’ C.J. keek haar verbijsterd aan. ‘Wat een onzin!’ floepte hij eruit. ‘Sorry, maar hoe kan het nou jouw schuld zijn dat wij aangevallen worden door zombies? Ik was toch degene die het tentdoek liet scheuren en te hard vloekte? Volgens mij zijn ze daar gewoon op af gekomen…’

‘Ik weet niet of het iets uitmaakt, maar ik kom hier niet vandaan,’ ging ze verder. ‘Ik kom uit Italië, uit een heel erg mooi dorpje daar. De jongen waar ik verliefd op was is hier heengegaan, omdat het thuis allemaal niet zo heel erg fijn was. Ik besloot met hem mee te gaan, want misschien voelde hij ook wel wat voor mij, snap je? Nou ja, en toen stonden we in de file, op weg naar Fresno. Het virus brak op dat moment uit en toen ben ik dit ingevlucht. Daar vond ik Aron en Grim, de leiders van Safe Haven. Ik ben een paar keer op zoek gegaan naar die jongen en uiteindelijk vond ik hem. Daarvoor was ik al aangevallen geweest door zombies en Aron had me toen gered.’ Ze slikte hoorbaar en stopte weer met lopen. Instinctief sloeg C.J. zijn arm om haar heen. Alweer. Wat was er toch aan de hand met hem? Hij raakte mensen normaal nooit aan, maar Olivia had iets over zich heen wat het heel makkelijk maakte om met haar om te gaan.

‘Nou ja, hij was in ieder geval ook bij die zombies en werd dus aangevallen, helemaal verscheurd. Uiteindelijk viel hij mij aan en heeft Grim hem door zijn kop geschoten. Ik ben toch eventjes bij hem gaan zitten en ik vond een briefje in zijn briefzak. Ik weet het, het is heel erg slecht, maar dat briefje heb ik dus gelezen en daarin stond dat ik contact op moest nemen met zijn vriendin, die hij hier had.’

C.J.’s mond viel open. Vriendin? ‘Dus… Als ik het goed begrijp, ben je dus helemaal vanuit Italië hierheen gegaan voor een jongen die de ballen niet had om jou te vertellen dat hij hier al een vriendin had? Wat. Een. Eikel…’ Hij kon het maar niet geloven. Toen zag hij de tranen in Olivia’s ogen.  ‘Sorry, zo bedoel ik het niet. Ik bedoel alleen, als hij hier een vriendin had, dan had hij dat tegen jou moeten zeggen voordat je helemaal hierheen ging met hem. Dat lijkt mij het eerlijkste…’

‘Maar goed, vertel jij eens wat meer. Hoe ben jij hier verzeild geraakt? Hopelijk ben je ook geen mensen kwijtgeraakt?’ C.J. kreeg het gevoel dat Olivia deze vraag alleen maar stelde om het gesprek een andere wending te geven, zodat ze niet verder hoefde te praten over die jongen, maar hij kon het haar vergeven. Het was ook een verschrikkelijke streek die hij haar had geleverd, en het was niet zo gek dat zij er niet aan herinnerd wilde worden.

‘Ik was aan het werk in de rechtbank. Ik ben.. nou ja, was dan. Ik was advocaat en ik zat in de rechtszaal een cliënt te verdedigen die opgepakt was door drugsbezit. Hopeloze zaak, hij was op heterdaad betrapt en zou sowieso de bak indraaien. Er was genoeg bewijs. Ik overhoorde de agent die mijn cliënt had betrapt toen ik gekras hoorde. Het klonk een beetje als nagels op een schoolbord, ik krom er van ineen. Daarna hoorde ik geknars en gegrom en ik dacht nog bij mezelf dat er misschien iemand Resident Evil aan het kijken was, je weet wel, die zombiefilm met die slechte special effects?’ Hij keek Olivia even vragend aan, maar ging vrijwel meteen door met zijn verhaal.

‘De deur ging krakend open en zo’n vieze, rottende zombiehand werd zichtbaar, alsof ik in één of andere vieze horrorfilm zat. Het waren er een stuk of negen, en ze bewogen zich snel. Sneller dan je in films ooit ziet. Of zag.. De rechter was de eerste die eraan ging. Dat verbaasde me niets, hij had een buik alsof ie nooit iets anders deed dan bier drinken, pizza’s eten en tv kijken. Ik pakte zijn hamer, want dat was het enige in de buurt wat nog een beetje op een wapen leek, en ik vocht mijn weg naar buiten. Mijn huis is gelukkig bijna naast de rechtbank, dus erg ver hoefde ik niet tot ik thuis was.’ Nu kwam het moeilijkste deel: het deel over zijn ouders.

‘Ik kwam thuis en zag mijn moeder tegen het aanrecht staan, met de rug naar me toe. Ik was zo ontzettend opgelucht. En ik riep haar, maar er was iets aan de manier waarop ze zich omdraaide. Het klopte niet, het was niet mijn moeder. Ze liep met uitgestrekte armen naar me toe, haar gezicht onherkenbaar, half weg geknauwd door die krengen. Ik rende naar de kamer en pakte de pook bij de open haard vandaan. Daarmee heb ik haar vermoord.’ De tranen liepen hem inmiddels over zijn wangen. ‘Ik ben het hele huis doorgerend, op zoek naar mijn vader. Die lag als bloederig hoopje op de grond in hun slaapkamer. Toen besloot ik dat ik er niet kon blijven. Ik heb al mijn spullen ingepakt en wilde de stad uit, maar het verkeer op de Highway stond helemaal vast. Ik ben omgekeerd en wilde hier mijn tent neerzetten, toen jij me vond.’

C.J. stond stil, haalde zijn rugtas van zijn rug en wroette erin. Hij vond wat hij zocht: zijn pakje Chesterfield. Hij haalde er een sigaret uit en stak hem in zijn mond, pakte de aansteker uit zijn broekzak en stak de sigaret aan. Hij vond dat hij er wel een had verdiend…

Tijdens C.J.’s verhaal had Olivia zijn hand gepakt. C.J. was verrast, maar het voelde goed. Hij vertrouwde haar, en zij hem blijkbaar ook. Hij was doorgegaan met praten. Olivia hield tijdens zijn hele verhaal C.J.’s hand vast en liet hem pas los toen C.J. zijn sigaret aanstak. Toen ze hem aankeek en zag dat hij had gehuild piepte ze bezorgd dat hij niet moest huilen en sloeg haar armen om hem heen. ‘Ho, pas op mijn sigaret!’ zei C.J., maar hij bleef toch staan. Hij vond het wel fijn, haar armen om hem heen.

‘Het komt echt allemaal wel goed hoor, echt waar!’ zei ze, terwijl ze hem los liet en bevestigend knikte. ‘Want je kan gewoon bij ons komen en als ze je niet binnenlaten, dan dwing ik ze gewoon je binnen te laten. Ik laat je hier echt niet meer rondlopen, niet na wat je hebt meegemaakt. Wat jij nodig hebt is een lekker warm bed en iets warms te drinken en dat is het eerste wat ik ga regelen als je bij Safe Haven aankomt! En wat je ouders betreft… Ze zouden trots op je zijn dat je het nu zo ver hebt weten te schoppen, echt waar. Je hebt net twee zombies verslagen! Dat is toch harstikke goed?’

C.J. lachte. ‘Volgens mij ben jij degene die er twee vermoord heeft! Ik maar één. Dus eigenlijk heb jij het nog verder geschopt dan ik!’ Hij was opgelucht dat Olivia zo haar best deed om hem op te vrolijken. Hij voelde zich op zijn gemak bij haar, had een klik met haar. Hij had nog nooit een meisje ontmoet waarbij hij zich op zijn gemak voelde, Olivia moest de eerste zijn. En hij kende haar nog niet eens een volle dag! Hij wist geen idee wie ze was, hoe oud ze was!

Olivia onderbrak zijn gedachten. ‘Kom, het is niet ver meer.’ zei ze en ze wachtte even tot C.J. begon met lopen. Hij liep verder, plotseling een beetje zenuwachtig. Wat zou er gebeuren als ze eenmaal bij Safe Haven waren? Wat nu als Aron en Grim hem niet zouden accepteren, niet zouden willen dat hij ook binnen kwam? Hoe moest hij dan verder? Hij dacht niet dat hij het in zijn eentje zou redden. Niet dat hij niet sterk was, de zombies niet aan kon, maar omdat hij niet eenzaam kon zijn. Hij was niet gewend om voor zichzelf te zorgen, alleen te zijn. Hij had altijd nog bij zijn ouders gewoond, ook al had hij dan een baan.

‘Liv?’ Hij wilde haar iets vragen, hij wilde het gesprek op gang houden. Maar hij wist niet precies hoe… Hij wist niet meer wat hij moest zeggen, moest vragen, maar toch wilde hij met Olivia blijven praten. Dus zei hij haar naam maar op een vragende toon, hopend dat hem nog iets te binnen zou schieten op het moment dat ze antwoordde.