nerves.

save face, and get out of town - take the car you're driving - and just turn it around.

Blikken en flessen en kogels en messen. Een zacht grommende computerventilator en het constante getik van vingers op een toetsenbord. Het blikkerige geluid van een speaker die klassieke muziek afspeelde op een volume waardoor het net te horen was.
Het licht viel niet door de afgeplakte ramen, maar de ene gloeilamp die brandde in combinatie met het groenblauwe licht wat haar scherm uitstraalde was meer dan genoeg om haar omgeving zichtbaar te maken.
Ze zat scheef op haar stoel, met haar ene been over het andere, heen en weer draaiend terwijl ze typte. Uit haar mondhoek hing een lolly, kersensmaak. Haar lippen speelden met het stokje, haar tong speelde met het rode stuk suiker. Soms kwam haar tong tussen haar lippen, als ze zich concentreerde. Haar ogen waren licht samengeknepen, de groenige teint straalde onrust uit.

Er klonk iets. Een klein geluidje, waarschijnlijk niet meer dan een muis. Dat weerhield haar er echter niet van om met haar ene hand de speaker uit te zetten en zich met de andere hand van het bureau af te duwen. Terwijl de stoel nog rolde stond ze op, waarna de stoel nog even verder rolde en uiteindelijk met een zachte bons tot stilstand kwam.
In het midden van de kamer stond ze, haar ene hand spelend met de lolly in haar mond, haar andere hand in de binnenzak waar haar mes zat. Haar ademhaling kwam bijna geheel tot stilstand. Haar hart klopte in haar oren. Ze was hier nu al twee dagen. Naarmate de tijd verstreek werd ze onrustiger, wantrouwiger.
Daar, daar was het geluid weer. Haar gezicht vertrok tot een frons. Het was geen muis. Het was haar maag die dat geluid maakte. Ze had honger.

Geluidloos wandelde ze terug naar haar computer, leunde ze over het bureau, lolly weer in haar mond. Met een hand tikte ze een paar commando’s op het toetsenbord – het ging van een steeds doorgaande code naar een bericht dat “overplaatsen” zei. De frons veegde van haar gelaat, maakte plaats voor een grijns.
Na een minuut die een uur leek te duren was het overplaatsen op honderd procent. Met zekere vingers trok ze een usb uit de computer, stopte ze hem in haar achterzak. Dat, dat was een project voor later. Ze moest vertrekken.

Een paar zombies struikelden door de straten, niets wat ze niet kon ontwijken. De frisse lucht waar ze op gehoopt had was doortrokken van een stank waar ze nu gewend aan begon te raken: de geur van dood en rotting. De stilte werd slechts verbroken door gesteun en gekreun van de ondoden.
Zonder problemen bereikte haar stille pas de snelweg. Het was riskant, dat wist ze, maar het was een beter vooruitzicht dan de beperkte voorraden die ze in Bakersfield had opgeslagen aanbreken. Ze moest terug. Nu het nog licht was, dat ook.
Er kraakte iets onder haar voet. Ze tilde haar schoen op, staarde naar het afgebroken vingerkootje waar ze op was gaan staan. ‘Ew.’ fluisterde ze tegen niemand in het bijzonder, de stilte amper verbrekend met haar afschuw. Ze zette haar voet weer neer.
Maar toen was er een ander geluid. Met een scherpe ruk draaide ze haar hoofd richting het geluid, tegelijkertijd het automatische pistool van haar rug rukkend. Met een hand hield ze het ding vast – ze zou niet hoeven schieten. Dit geluid was geen zombie geweest. Die zou doorgelopen zijn.

Nee, het leek erop dat Kat Warren eindelijk gezegend was met de aanwezigheid van een medemens.

words: 578 || song: diablo || note: such a kitten.

Veel lege auto's stonden voor haar. Nog meer lege auto's stonden achter haar. De zombies hadden hier zo te zien goed huisgehouden. Alicia gromde wat toen ze zachtjes met haar motor tussen de gestrande file reed. Sommigen hadden de deuren nog openstaan, soms lag ergens een lijk. Ze was echter nog geen zombie tegen gekomen. Dat was iets wat haar verbaasde. Ze had er behoorlijk wat verwacht op een naargeestige plek als deze.
Vroeger had ze hier vaak gereden als ze van Fresno naar een ander plek in California wilde reizen. Nu was ze er weer, maar zonder een duidelijke bestemming voor ogen. Ze keek wel waar ze uitkwam. De stoere vrouw met blond haar stapte van haar motor af. Het was geen slecht idee om de autowrakken voor haar te doorzoeken. Misschien vond ze nog wat bruikbaars, misschien niet.

Alicia vond het nog steeds gek dat haar ronkende motor geen zombies had aangetrokken. Misschien waren ze dan echt verder getrokken? Dat was te mooi om waar te kunnen zijn, dus ging ze heel voorzichtig te werk. Dan trok ze hier weer een autodeur open, dan daar weer een kofferbak. Een enkele keer vond ze koelbox met daarin wat blikjes bier. Ze loerde een keer de auto in. Niemand. De blikjes waren van haar. Met haar rugzak gevuld met bier ging ze weer verder, ze besloot nog vijf rijen auto's te doorzoeken en dan terug te gaan naar haar motor om verder te reizen. Misschien waren er nog overlevenden in een naburig stadje.
In een van de auto's zat nog een man achter het stuur. Hij had zijn hoofd slapjes in zijn nek hangen en leek morsdood te zijn. Alicia naderde de autovoorzichtig: er lag een tas op de bestuurdersstoel.
Ze klikte zachtjes de deur open en stak haar hand naar binnen om de tas te pakken toen de man opeens zijn ogen open deed en iets onverstaanbaars gromde. Alicia schrok en deinsde achteruit. De zombie kroop door de auto heen en viel voor haar voeten op de grond. Alicia twijfelde geen moment, trok haar mes, en stak het diep in het achterhoofd van het wezen aan haar voeten. Dat gromde nog een laatste keer en lag toen stil. Alicia greep de tas. Een portemonnee en een mobiele telefoon. Niet iets waar ze wat aan had. Ze gooide de tas terug in de auto. Haar oog viel op een wit stripje met kauwgom in de autodeur. Ze grijnsde en stak er een in haar mond. Nu maar terug naar haar motor.

Asociaal op haar kauwgom kauwend liep Alicia terug door het horrorscenario. "Ew." Ze kromp ineen. Wat was dat voor geluid geweest? Dat klonk niet als iets wat een zombie uit zou kramen. Alicia hield zich laag en sloop verder met een mes in haar hand. Toen zag ze de persoon die het geluid gemaakt had. Het was een jonge vrouw met koperen lokken. Alicia ging rechtop staan, maar bleef wel op haar hoede. Het geweer in de handen van de vrouw zag er maar al te serieus uit. "Hey daar," riep Alicia. "Hou je geweer eens laag. Voor het geval je 't niet gezien hebt. Ik ben niet dood en dat wil ik graag zo houden."

when Rome's in ruins, we are the lions - free of the coliseums - in poison places, we are anti-venom - we're the beginning of the end.

Wat er nu klonk was iets wat stilte benaderde, maar het niet echt was. Vroeger was de stilte gevuld geweest met het geronk van automotoren, het geratel van machines en het constante mompelen van de mensen op straat. Al die geluiden waren inmiddels verdwenen.
Ze hadden plaatsgemaakt voor een stilte die alleen verbroken werd door je eigen hartslag, het geruis van de wind en het constante gekreun en gesteun van zombies. Kat miste de stilte van vroeger. Die geluiden klonken naar leven en mensen en eindeloze fascinatie. Deze stilte – het was niet meer dan het geluid van een onvermijdelijke dood. Het gaf aan hoe weinig controle ze had, aangezien ze haar doodslot al wist: verslonden door wezens die ze ooit mensen had genoemd. En Kat haatte het om de controle niet te hebben, zeker de controle over zichzelf niet.

Het klikken van haar geweer doorbrak de dodenstilte. Van binnen voelde ze een opluchting opkomen, een grijns die op haar gezicht doorbrak. Geen vrolijke grijns, een bijna ondeugend trekje van haar mondhoek, alsof ze een kind was en ze net iets fout had gedaan, maar ermee weg was gekomen. Ze zou deze persoon niet neerschieten, wist ze, maar dat wist de ander niet. Ze had te lang geen spelletjes gespeeld – zette nu haar eerste schaakstuk neer, voor het eerst in lange tijd. Het was lang geleden, te lang geleden. Op de paar keren dat ze langs Safe Haven was geglipt na had Kat geen mens gezien.
De vrouw die haar gezichtsveld binnensloop deed haar bijna opgelucht ademhalen. Bíjna, want daarvoor was ze net teveel op haar hoede. Er was geen twijfel over dat ze in deze situatie haar huid zou kunnen redden, maar het was zo lang geleden geweest en ze wist niet zeker of de andere mens het ook kon: dus hield ze zich in en ontspande ze zich niet.

Ze kromp bijna ineen bij het horen van de stem van de vrouw. Soms konden mensen ook zo ontzettend dom zijn. ‘Ssst.’ siste ze zacht naar de vrouw, haar stem net hard genoeg om hoorbaar te zijn, maar ook niet harder. Geluid trok ze aan. Roepen zou dan weinig helpen.
Met een soepele beweging zette ze de safety terug op de shotgun en stak ze het terug in het geïmproviseerde harnas op haar rug.
Met twee vliegende passen was ze bij de vrouw, zonder een geluid te maken. Op ongeveer een meter afstand van de ander stond ze stil. ‘Je overleeft dit een stuk langer als je niet zo hard praat, schat.’ vertelde ze de ander op een vrolijke, maar nog steeds zachte toon. ‘Geluid is iets wat ze aantrekt. Zeker als dat geluid een menselijke stem is.’

words: 448 || song: young volcanoes || note: xx

De vrouw voor haar klikte het geweer op beveiligingsstand en hing het op haar rug. Een flauwe grijns kroop over de lippen van Alicia toen ze besefte dat deze vrouw een minstens net zo'n hoge overlevingsdrang had als zijzelf. Ook zij was zo te zien een beetje aan het improviseren geweest om haar wapens zo efficiënt mogelijk bij zich te kunnen houden. Ondanks dat ze haar geweer op haar rug had gehangen bleef Alicia toch alert, je kon maar nooit weten. Ze schrok dus ook niet toen ze met twee vliegensvlugge stappen voor haar stond.
‘Je overleeft dit een stuk langer als je niet zo hard praat, schat.’ Haar stem klonk vrolijk, maar Alicia bespeurde een licht spottend ondertoontje. ‘Geluid is iets wat ze aantrekt. Zeker als dat geluid een menselijke stem is.’
Alicia grinnikte, niet van plan haar stem te smoren. "En ze neerschieten met die shotgun van je maakt zeker geen geluid? Meid, geloof me, als het niet veilig genoeg geweest was, was ik hier niet gekomen." Wat dacht dat mens wel niet, dat ze zomaar een of andere geluksvogel was die toevallig over de snelweg struinde? "De enkele zombie die hier op het moment is, zullen we van ver aan zien komen. En ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben van plan er zoveel mogelijk de dood in te hebben gejaagd, mocht mijn tijd komen."

In de verte stond haar motor, het grote zwarte ding ving wat zonlicht op en glinsterde. Ze moest toegeven dat de vrouw ergens wel gelijk had, ze maakte veel lawaai. Te veel waarschijnlijk. Maar haar voorzichtigheid zorgde ervoor dat het niet veel uitmaakte hoeveel lawaai ze zou maken. Er waren hier op het moment niet genoeg zombies om bang voor te zijn. Mocht de groep groter zijn geweest dan had ze zich niet op de snelweg gewaagd.
Alicia besefte dat ze een droge keel had. Het stukje kauwgom hielp niet echt. Zonder echt op de vrouw te letten spuwde ze het willekeurig ergens uit en ritste haar rugzak open. Ze kon dat biertje nu wel gebruiken. Ze klikte het blikje open en klokte wat achterover. Een grimas trok over haar gezicht. Het was lauw. Ze verbeet zich. Wat had ze anders verwacht, dat dat koelelement nog steeds zou werken? Ze nam nog een paar slokken en keek toen eens onderzoekend naar de persoon tegenover haar. Alicia las uit haar houding af dat ze het wel een tijdje vol zou kunnen houden, ondanks haar tengere lichaam. "Wie ben je eigenlijk?"

don't keep putting us down - no messing around - we're standing our ground.

De oudere vrouw reageerde met een felheid die Kat indeelde bij het sterke, robuuste type. Haar opmerking over de shotgun werd slechts beantwoord met een opgetrokken wenkbrauw van Kat’s kant. ‘Natuurlijk.’ reageerde ze vlug op de opmerking dat de vrouw echt wel vond dat het veilig was.
‘En in Bakersfield is het ook veilig genoeg om zonder wapens rond te lopen.’ vervolgde ze sarcastisch. De zorgeloze instelling van de ander was niet leuk. Het was dezelfde instelling die Kat zelf had, maar zij had het recht op die attitude: alles was geregeld en er was weinig kans dat ze dood ging de komende tijd. Tenzij je echt kon doodgaan van verveling, dan zou ze het misschien minder lang overleven.

Ergens tussen haar opgetrokken wenkbrauwen en haar sarcastische opmerking had ze haar shotgun weggestoken in zijn holster en had ze haar flickblade tevoorschijn gehaald. Met expertise die alleen kon komen van jaren ervaring draaide ze het mes rond in haar vingers, klaar om op elk moment te snijden of te gooien.
Niet dat dat nodig zou zijn; zoals de blonde vrouw al had opgemerkt, zouden ze de zombies van mijlenver kunnen zien. En dan zou Kat weg zijn – menselijk contact of niet, ze was niet van plan om in een of ander dom gevecht terecht te komen waarbij ze mogelijk een aantal messen zou verliezen. Het grootste deel van haar voorraad lag in Fresno en ze had liever alles op zak om daar terecht te komen, zodat ze die voorraad roestvrijstalen messen weer kon aanvullen.

Dat was waarom ze niet akkoord ging met de blonde vrouw. ‘Ah, als jij ze afmaakt, heb ik er weinig werk aan, denk je niet?’ reageerde ze coulant, een grijns op haar gezicht getatoeëerd. Sommigen zouden haar een lafaard noemen omdat ze de zombies niet confronteerde, maar zelf vond ze het gewoon praktisch. Ze hoefde niet te vechten, dus deed ze het niet. Beter om laf te lijken dan een mogelijk fatale poging om heroïsch te zijn.
Licht geamuseerd bekeek ze het tafereel van de vrouw die lauw bier dronk. Goh, dacht ze nou echt dat je in deze wereld nog fatsoenlijk kon drinken? Kat leefde al een paar dagen op prikloze cola, in een poging om niet elke dag dronken te zijn van goedkope supermarktwijn.

‘Je bent duidelijk een welopgevoed, succesvol persoon.’ kwam haar spottende antwoord. Anders had de vrouw haar wel gekend, tenminste van gezicht. Kat was een vrij bekend gezicht voor iedereen die wel eens in aanraking was gekomen met de onderwereld van Fresno. ‘Maar goed,’ verzuchtte ze, ‘Dat kan ik je natuurlijk niet kwalijk nemen.’ De grijns speelde nog steeds om haar lippen, net zoals haar vingers nog steeds met het mes speelden.

‘Ik ben de Jack of Clubs. Wie ben jij?’

words: 463 || song: misfit || note: laat D:

"Dé Jack of Clubs, hmm?" was Alicia's gemompelde antwoord. Dat mens had wel een ego zeg.
Natuurlijk had ze wel eens van de naam gehoord, ze had er alleen nooit een gezicht bij gehad. Jack of Clubs. Ja, dat scheen een of andere mysterieuze, maar gevaarlijke vrouw te zijn in de wat criminelere sferen van Fresno. Alicia had haar naam wel eens horen vallen, door haar broertje David bijvoorbeeld.
Hij had af en toe wat probleempjes maar had zich er nooit voor geschaamd ze met haar te bespreken. Zo had Alicia een klein, vaag beeld gekregen van het criminele circuit van Fresno. Vaak ging het om iets kleins, zoals een ruzie met wat straattuig omdat haar broertje zijn mond weer eens niet had kunnen houden, of om een kleine diefstal waarbij David het nodig vond zich ermee te bemoeien. Maar een keer was David echt in de problemen gekomen. Hij had haar wel wat verteld, maar bleef er toch een beetje vaag over. Alicia vond het allemaal wel prima. David wist wel wanneer hij echt te ver ging, en wanneer hij moest maken dat hij wegkwam. Ze miste dat vrije gedraag van haar broertje. Ze miste hem.

Ze naam nog een paar slokken uit het lauwe blikje bier. Ach, bij gebrek aan beters was er best mee te leven. Ze keek nog eens onderzoekend naar de vrouw, of beter gezegd naar het meisje. Ze was nog erg jong, zeker niet het type dat Alicia zich had voorgesteld bij ‘Jack of Clubs’. Maar ze wist wel beter dan mensen te onderschatten vanwege hun uiterlijk. Ook al waren zij twee de enige mensen in de wijde omtrek, of tenminste voor zover zij wist, ze zou toch op haar hoede moeten zijn. Wie wist wat ze allemaal van plan was? Het mes dat ze in handen had maakte het er niet beter om.
Toch verwachtte Alicia niet dat ze haar aan zou vallen. Ze leek haar niet echt het type voor een fysieke krachtmeting. Zowel door haar uiterlijk als door de intelligente blik in haar ogen. Dit was meer een type dat je manipuleerde zonder dat je er erg in had.

“Alicia,” besloot ze. Zo erg zou het niet zijn als haar naam kenbaar was. “Maar ik vind Jack wel een zielige naam voor een meisje. Kon je niets beters verzinnen?” Ze grijnsde. Ze kon wel denken dat zij hier de betere was, maar Alicia was zelf ook niet achterlijk.
Ze keek even snel om zich heen, het was nog steeds veilig. Ze nam de paar laatste slokken van haar bier en kneep toen het blikje samen. Met een boogje gooide ze het weg; het ketste ergens tegen een autospiegel, viel op de grond en bleef liggen. Ze voelde een boer opkomen maar besloot zich toch maar in te houden.
“Als ik zo vrij mag zijn,” vroeg ze poeslief, “mag ik vragen wat je hier op de Highway doet?” Om haar gemaakt lieve toon kracht bij te zetten maakte ze een spottende buiging. “Gewoon voorraden zoeken of heeft dé Jack of Clubs soms nobelere redenen?”