Zombies have feelings too, they're just like you, except they're dead.

De ochtendzon verdreef traag de nacht en in de schemering ontwaakte hij. Zijn ogen openden zich, om meteen weer te sluiten, terwijl vermoeidheid over hem heen gleed als een warme deken. Het was vroeg, te vroeg. Na enkele seconden won zijn zelfbeheersing het toch van de sluimer en Andrew kwam overeind. Op de tast zocht hij zijn weg naar de deur, zo stil mogelijk. Zijn dochter lag nog vast te slapen, een tafereel dat hij liever niet verstoorde. Nee, vanochtend zou hij alleen gaan. een goede nachtrust had Lilith wel verdiend.

Zachtjes opende hij de deur, wat een beetje gekraak opleverde. Zo te zien had het echter geen effect. Andrew verliet de kamer vlug en glipte naar buiten. Beneden trok hij een blik bonen open en viste een lepel tevoorschijn. Met zijn mouw poetste hij het bestek wat op en stak de lepel dan in de bonenmassa. Zonder na te denken lepelde hij het eten naar binnen, de nasmaak wegspoelend met een glas water. Bah. Hij trok zijn schoenen -stevige bergschoenen met modderspatten bezaaid- aan en nam zijn donkergroene tas. Vandaag had hij een tripje gepland naar het bos, op zoek naar rondzwervende zombies om te sampelen. Die zou hij dan in de dagen daarna analyseren.

------

In het bos liep hij nu al tijden rond, rammelend met een metalen voorwerp. Niet te hard, hij wilde geen zombietroepen van de snelweg lokken. Maar hard genoeg om wat aandacht te trekken. Hij liep door de bossen, op een kleine afstand van hem zag hij een houten constructie doorschemeren. Maar dat was van latere zorg, eerst eens zien of hier iets rondspookte wat verlangde naar een vers brein. En ja, het werkte! Andrew grijnsde toen hij het nietsbetekenende gegrauwel van een zombie hoorde. ''Ja, ja, kom maar..'' sprak hij lokkend. ''Vers vlees, right this way.'' 


Het was een jong meisje. Of in ieder geval, de overblijfselen daarvan. Haar paarse legging was gescheurd, eronder schemerde vlees door. Het meisje miste een been, wat het wezen nog trager maakte dan de andere zombies al waren. Hij liep vlug een tiental meters achteruit, om zo ruimte te creëren voor een tactiek. Hij keek rond en zag op enkele meters afstand een stevige tak liggen, afgebroken in een herfst storm waarschijnlijk. Andrew greep de tak met twee handen goed beet en sloeg het meisje genadeloos tegen de vlakte. Ze krabbelde overeind, maar er volgde weer een klap. Met een touw zette hij haar vast.  Ja, het was gevaarlijk, maar hij moest en zou een sample van een levende zombie verkrijgen. Wie weet welke geheimen daarin verscholen zaten.. ''Don't ya worry, sweetheart, it won't hurt at all..'' sprak hij sinister, hiermee enkel bijdragend aan het beeld van crazy scientist dat hij met zijn acties weerspiegelde. Zijn snijset met scalpels en dergelijke tevoorschijn halend zocht hij een goede plek uit. Eerst maar eens een basic sample. Uiterst voorzichtig om niet bij de bijtgrage mond in de buurt te komen begon Andrew een stukje vlees te verwijderen van het been van het meisje, tot hij iets hoorde. Hij luisterde aandachtig, concluderend dat dit geen zombiegeluid was. Maar wat was het dan wél?

{opeeeen... x] Plz don't mind the title, my brain is tired  }

De hel was losgebarsten in California.
Dat was de enige gedachte die zich van tijd tot tijd bij Mikael opdrong, iedere keer als hij om zich heen keek en zijn omgeving in zich opnam. Hij had gedacht zijn zusje te gaan zoeken in de ordelijke, normale wereld waar hij zich herinnerde uit te komen: nu had hij de deur van zijn huis geopend alleen om erachter te komen dat zijn ouders als zombies vermoord waren en dat zijn zusje spoorloos verdwenen was. Hij was nog maar net een dag of wat in deze omgeving aan het ronddwalen, bewapend met de bijl die hij van zijn vader meegenomen had, een klein mes uit de keuken en een pistool dat een voorbijganger met medelijden hem gegeven had. What a madness.
Het voelde ze vreemd om door het bos te strompelen, op zoek naar een plaats om te blijven. Hij wist niet waar hij naartoe moest, wie er nog leefden, waar hij veilig zou zijn. Laat staan dat hij wist waar zijn zusje was. Misschien was zij ook wel dood. Of was het weglopen haar redding geweest? Verward bleef Mikael even staan, schudde zijn hoofd om alle gedachten van zich af te schudden. Waar moest hij heen? Hij liep wel en liep wel, maar zonder ooit echt water of eten te vinden. Zo kon het niet doorgaan. Het zou nacht worden op een gegeven moment. Hij moest zoeken, hoewel waar, hoe en wat nog vragen waren. Dan maar die kant op.

Een hoop gegorgel zou je eigenlijk weg moeten halen van die plek. Het is net als weten dat er een moordenaar met een schapenkop en haaientanden in je kelder zit en alsnog gaan kijken, omdat het ook de kat kan zijn die met z'n nagels over de deur schraapt. Toch? Zo naïef voelde Mikael zich toen hij het onmiskenbare geluid van een zombie hoorde. Eerst had hij weg willen rennen, hard, maar een dof geluid en wat later een stem weerhielden hem ervan. Een stem. Dus geen zombie. Overduidelijk was de zombie overmeesterd, de stem klonk niet bang. Misschien was het wel.. zeg maar, veilig om te kijken? Hij kon altijd nog rennen, conditie had hij wel. Tenminste, dat zou maar moeten. Nieuwsgierig, maar met de zenuwen in zijn maag, bewoog Mikael naar voren door de bosjes die voorzichtig ritselden. Vast niet hard genoeg. En hij zag een gek. Ja. Hoe herkende je een gek? Nou, ten eerste zat hij bij een vastgebonden zombie en ten tweede probeerde hij wat vlees uit het zombiebeen te graven. Daar was geen andere definitie voor. Met grote ogen keek Mikael naar het tienermeisje en de oudere dude die haar aan het afmaken was. Kijk, hij hield niet van zombies, maar.. maar wat probeerde deze man? Moest hij er wat van zeggen? Maar man, hij was geen zombie-rights activist. Misschien kon deze man hem juist wel helpen...
'Hulp nodig?' vroeg hij daarom, zijn stem niet meer zacht of bibberig zoals hij drie seconden geleden zou zijn geweest. Deze dingen hadden zijn ouders vermoordt. Of er nu eentje een been miste of niet boeide hem niet zoveel. Hij kon nu alleen maar hopen dat deze man redding kon brengen. 'Ik heb toch nergens om naartoe te gaan,' voegde hij eraan toe, zijn schouders ophalend. 'So, completely at your service.' Waarom hij een gek zou gaan helpen? Sounded like a funny way to die~

Een lieflijk landschap. Zachte bemoste grond, de herfstbladeren verspreid over het tapijt van donkergroen. Stammen van bomen die met hun laatste blaadjes beschutting boden aan wie er in het bos kwam schuilen voor de zachte motregen. Het was net een disneysprookje, je zou elk moment een Bambi verwachten. Bambi, de film die hij voor Lilith helemaal stuk had gedraaid. Als hij nu een bambi hertje tegenkwam dat te stom was om héél hard weg te lopen zou het beestje op zijn bord eindigen. Vers vlees. Best zeldzaam tussen al die rottende wandelende lijken. Hmm, hertenbiefstuk, ja, zoiets zou hij met open armen ontvangen, dankbaar aannemen.
Kalmpjes zat Andrew gehurkt bij het been van het meisje. Het was een redelijk ongeschonden exemplaar, wat ertoe leidde dat Andrew vermoedde dat ze een van de eerste zombies geweest was. anders hadden groepen zombies haar vlees vast wat erger aangetast voordat ze als 'een van hen' beschouwd werd. En dat was perfect voor zijn sample. Hij viste een plastic potje uit de tas en zette die naast zich neer. Nu moest hij daar wat stukjes weefsel in deponeren, die hij thuis zou kunnen analyseren, maar waar hij nu achter kwam was het volgende: Het dekseltje zat er nog op. Andrew had maar één hand beschikbaar, de andere hanteerde de scalpel. 'Hulp nodig?' klonk het als een engel die gezonden was om hem bij te staan. Andrew keek op, maar bleef toch goed opletten dat zijn lievelijke zombie niet ontsnapte of probeerde te bijten. 'Ik heb toch nergens om naartoe te gaan. So, completely at your service.' Dit was níet de reactie die hij verwacht had van mensen die hem in een zombie meisje van ongeveer 9 jaar zagen snijden. Maar klagen deed hij wederom niet.
''Oh, ja. Pas op, ze kan nog bijten. Kan je het dekseltje verwijderen zodat ik de samples erin kan doen?'' verzocht hij dan, beschouwde de ander meteen als zijn assistent. De assistent die hij tijdens zijn oude baan gehad had. ''Wat bezielt je om een of andere zombie snijdende freak aan te spreken?'' vroeg hij dan geamuseerd. ''En dan ook nog te helpen? Niet echt een normale reactie.''
Zijn vriendelijke, doch ongemakkelijke lach gaf al wel aan dat Andrew het absoluut niet erg vond om gezelschap te hebben om het potje voor hem te openen.

Going crazy already? Dat was zeker waar het op leek. Het ging niet echt goed met hem, al kon hij rondlopen en ademen en nadenken. Zijn hoofd.. het was gewoon een rommeltje. Mikael kwam er nog niet helemaal aan toe zich te realiseren dat hij nu altijd in gevaar was. Dat hij helemaal alleen was. Dat niemand van zijn vrienden in California hier naartoe zou komen. Hij stond er alleen voor, zoals het altijd was met dit soort dingen. Ieder voor zich.
Hij slikte even toen hij naar voren stapte. Moest zeker weten dat het meisje zijn zusje niet was, maar toen hij dat zeker wist werd hij eigenlijk alleen maar boos. Zombies. Stomme, dode mensen. Rustig ademhalen was de enige optie, maar dat loste natuurlijk niets op. Zijn ouders bleven dood en zijn zusje onvindbaar. Kon hij net zo goed naar een gek toelopen die in zombies sneed en hem helpen. Care.
De man keek op, leek niet te schrikken van de plotse verschijning van iemand anders. Hij klaagde niet, wat misschien wel begrijpelijk was. Mikael zag het potje wat nog niet open was en de ene hand die hij nog overhad voor werkzaamheden. Tja. Deze man was misschien nog wel gekker dan hij, maar hé. De geksten overleefden in dit soort tijden. Zo gek was het nog niet om iemand zoals hem tegen te komen. Misschien had hij nog wel leuke weetjes over deze nieuwe tijd, kon hij Mikael helpen. 'Oh, ja. Pas op, ze kan nog bijten.' Sure, roger that. 'Kan je het dekseltje verwijderen zodat ik de samples erin kan doen?' 'Sure thing,' antwoordde Mikael. Zijn vrienden zouden dubbel gelegen hebben. Hun star quarterback op de bosgrond naast een gekke dude met een scalpel en een grommende zombie. Het punt was alleen dat hij op dit moment geen vrienden meer had.
De korte twijfel was nauwelijks merkbaar. Mikael hurkte naast de man neer, deed het dekseltje van het potje en reikte het hem aan. Het dekseltje hield hij nog vast; wilde het niet kwijtraken tussen takjes en whatsoever. Ook behield hij een afstand van de zombie. Om te zorgen dat de ander niet weg hoefde te kijken, bewoog hij de opening van het potje tot onder de samples. Zou moeten lukken! Hij voelde zich nu net de lame sidekick van een genius, maar om eerlijk te zijn was hij daar voor nu wel tevreden mee. Ervaring in deze nieuwe situaties had hij niet, dus hij had nog helemaal niets te zeggen.
'Wat bezielt je om een of andere zombie-snijdende freak aan te spreken? En dan ook nog te helpen? Niet echt een normale reactie.' De woorden haalden hem uit zijn gedachten. De lach die hij kreeg was vriendelijk, hoewel niet helemaal open. Mikael glimlachte terug, nog steeds enigszins afgedwaald maar wel oprecht. 'Tja,' begon hij, kon het inderdaad niet laten daarbij te lachen. 'Als het zo stelt.' Hij dacht even na over een antwoord, besloot het toen maar te zeggen. 'Weet je, ik vind het niet zo erg als mensen erin snijden. Mijn ouders zijn vermoord als zombies, mijn zusje is spoorloos. Dit hele gedoe verwoest de hele wereld. Ik heb nergens om naartoe te gaan, ik ken hier niemand meer. Dus ik dacht: waarom niet de een of andere freak helpen? Wie weet wat er gebeurt.' Het was het eerlijkste antwoord dat hij had kunnen geven. Mikael haalde zijn schouders op, hoopte dat dit voldoende was voor de man. Voorstellen zou zo wel kunnen, toch? Ze moesten eerst maar uitkijken voor zombies 'Dus. Wat ben je nog meer met haar van plan?' Nu hij zich toch opgeworpen had als assistent zat hij toch al op de slippery slope. Dus waarom net niet dat stapje verder//

Andrew wist heus wel wat mensen van hem dachten. Hetzelfde wat ze altijd dachten. Dat hij gek was, dat hij eng was. Bekrompen, dat waren ze. Gelovige schaapjes die zich door de media en de kerk lieten lijden. Wetenschap was eng, omdat ze te dom waren om het te begrijpen. Hij was eng, alleen omdat hij de mensheid vooruit wilde helpen. Al die domme mensen, tikkend op hun telefoontjes, genietend van de mooie dingen die wetenschap hun had gebracht. Ze noemden hem gek, trokken hun kinderen weg uit zijn buurt. Vond je het vreemd dat hij ze wantrouwde? Gelukkig had het grootste deel van de idioten de eerste en tweede golf besmettingen niet overleefd. Hij was dan wel geen getrainde epidemioloog, maar hij wist er wel wat van af. Dus zou hij door het leven gaan als expert. Hij was de expert. Het lot van de mensheid lag in zijn handen. 
Andrew nam een pincet in zijn andere hand, een groot ding, niet zo'n miezerig geval voor splinters. Daarmee wrikte hij een stukje vlees los en dropte het in de pot. Hij zag een stukje wit bot en begon te schrapen; dit was geweldig, wie weet welke informatie zich in het beenmerg bevond. Helaas had hij zijn suctie naald niet bij zich, speciaal bedoeld voor ruggeprikken. Dan zou hij hersenvloeistof af kunnen nemen- ja dat moest hij onthouden! 
Om het gesprek aan te gaan met zijn assistent -dit was Andrews manier om wat dank te laten zien- stelde hij een vraag.
'Tja. Als je het zo stelt. Weet je, ik vind het niet zo erg als mensen erin snijden. Mijn ouders zijn vermoord als zombies, mijn zusje is spoorloos. Dit hele gedoe verwoest de hele wereld. Ik heb nergens om naartoe te gaan, ik ken hier niemand meer. Dus ik dacht: waarom niet de een of andere freak helpen? Wie weet wat er gebeurt.' Andrew accepteerde het antwoord met een licht geluid van een snuif. Hij was een man van weinig woorden, tenminste, tijdens een onderzoek als deze. Hij wist wat botweefsel in het plastic potje te krijgen en nam meteen ook een stukje pees mee. 
Onderzoek naar zombies was een geheel nieuw vakgebied en deze man was vastbesloten zijn stempel er stevig op te drukken. Hij zou voortbestaan in kennis. 'Dus. Wat ben je nog meer met haar van plan?' Wicked- de enige goede benaming voor Andrews lach was gevonden. "Niet veel, ik heb wat weefsel verzameld, dat kan ik later analyseren. Ik verlos haar uit haar lijden en neem een speeksel-monster." Zo gezegd zo gedaan. Andrew haalde een ijzeren pin tevoorschijn en met een omtrekkende beweging belandde hij bij haar hoofd. Een klap later was de schedel verbrijzeld. Andrew trok zijn twee latex handschoentjes strak en nam met een wattenstaafje speeksel weg en wroette met een ander zelfs in de blubberige herseninhoud van de dode dame. Hij stopte allebei in een los buisje en sloot die zorgvuldig af, trok zijn handschoenen uit en nam een stift. Daarmee labelde hij netjes alledrie de samples, hersen, speeksel en beenweefsel. 
"Zo, mijn naam is doctor Andrew Scott, en jij bent?" Met een joviaal gebaar stak Andrew zijn hand uit naar zijn hulpje, ergens trots dat hij in diens ogen vast een fantastische wetenschapper leek. De Apocalyps was ideaal, je kon zelf je eigen beeld scheppen, iedereen werd God. Je zei dat je een dokter was en je was het. Niemand die de tijd zou nemen om zulke beweringen te controleren.