Take me to your planet, take me your leader.

OOC: Let niet op de topic titel, ik moest een titel verzinnen, en toevallig luisterde ik dat nummer haha.

De nacht was aangebroken in het bos. Overal klonken zachte geluiden. Waren het de dieren, of waren het hongerige zombies? Misschien waren het zelfs wel verdwaalde levenden, die niet wisten waar ze naar toe moesten! Van deze geluiden werd Olivia wakker. Ze was tegen het begin van de einde van de middag in slaap gevallen en was uiteindelijk wakker geschrokken. Erg prettig voelde ze zich niet bij die geluiden, misschien liepen er nu wel zombies langs de veilige muren van Safe Haven? Nou ja, dan zouden ze dat snel genoeg in de gaten krijgen. En bovendien, er was hier een voorraad met wapens. De zombies zouden hier echt niet zomaar binnendringen! Toch kon Olivia het niet laten om eventjes snel een blik op de poort te werpen, maar die zat gelukkig op slot.

Olivia liep een beetje doelloos in het rond, ze leek net zelf een zombie! Rammelende geluiden vanuit haar maag verraadde haar honger, maar de behoefte om iets te eten te pakken was er niet echt. Hoe lang was het geleden dat Olivia een fatsoenlijke maaltijd genuttigd had, een paar dagen terug al weer? Ze had het echt niet in de gaten gehouden. Dit kwam ook door de reden dat ze waarschijnlijk niets door haar keel zou krijgen. Sinds de situatie bij de Highway had Olivia problemen met slapen en ook eten ging niet meer makkelijk. In haar slaap speelde de hele situatie zich opnieuw af, vanaf dat ze naar de Highway was gegaan om naar Luke te zoeken tot en met het moment dat ze weer terug waren gegaan naar Safe Haven. Waarom het eten niet goed ging, dat wist Olivia niet. Misschien omdat ze telkens de vieze ingewanden van de zombies voor zich zag? Toch was het wel belangrijk dat ze snel weer eens een keertje goed ging eten, want dat zorgde voor energie en als een bewaker van Safe Haven, zou Olivia toch echt meer energie moeten hebben. Maar dat zou van latere zorg zijn, voor nu voelde Olivia zich futloos. Een slappe vaatdoek, die net was uitgewrongen. Ze had al een tijdje niets meer ondernomen, geen stiekeme uitstapjes meer buiten Safe Haven. Olivia zuchtte. Er moest toch iets zijn om te doen terwijl de anderen sliepen?

Terwijl ze door Safe Haven liep, kwam ze langs de enorme berg met wapens. Daar bleef Olivia eventjes staan. Misschien was het een idee om alvast te beginnen om meer vaardig te worden met verschillende wapens? De geweren, pistolen en andere dingen die een hard geluid maakte sloeg Olivia maar eventjes over, aangezien het een enorme aantrekkingskracht voor de zombies zou zijn (waarvan ze nog steeds niet zeker wist of ze nou buiten Safe Haven rondliepen of niet) en ze zou de anderen ermee wakker maken, die zouden dat haar zeker niet in dank afnemen en kon ze zichzelf net zo goed voor de zombies gooien. Vrijwillig. Daarom trok ze een mes uit de enorme berg met wapens en hoopte dat hij niet zo instorten. Alles bleef netjes op zijn plek staan en Olivia besloot het zo maar te laten, met een mes was ze niet alleen een gevaar voor de zombies, maar ook voor zichzelf.

In dingen steken en in dingen snijden zou waarschijnlijk niet zo moeilijk zijn, maar een mes kon je natuurlijk ook gooien. Olivia ging op zoek naar een geschikte plek om te leren mes werpen en koos uiteindelijk een goede, stevige paal uit die niet om zou vallen als er een aantal keer een mes in zou vast komen te zitten. Ze stond ongeveer vijf meter bij de paal vandaan en haalde eventjes rustig adem. Toen pakte ze het mes bij het lemmet en wierp het mes richting de paal. En…deze miste. Ach ja, dat kan gebeuren, het was namelijk de eerste keer dat ze het probeerde. Olivia liep naar het mes toe, pakte het op en ging weer vijf meter bij de paal vandaan staan. Opnieuw pakte ze stevig het lemmet beet en wierp deze richting de paal. Deze keer kwam hij slechts twee meter vooruit en ze beet eventjes zachtjes op haar onderlip. Dit ging niet helemaal volgens plan. Nogmaals pakte ze het mes op, ging vijf meter bij de paal vandaan staan en concentreerde zich ontzettend goed op de paal die ze moest raken. Drie keer was eenmaal scheepsrecht. Weer haalde Olivia diep adem, om zichzelf helemaal te kalmeren en wierp toen het mes. Maar het mes raakte uit balans, raakte een stukje van haar huid en kwam een paar meter naast haar terecht. “Auch…” piepte Olivia en drukte haar lippen tegen het sneetje. Het bloedde gelukkig niet erg, het zou over een aantal minuutjes wel stoppen. Olivia zakte door haar knieën op de zachte grond neer en keek verslagen naar het mes. Dit was echt heel erg. Wat nou als er nu zombies naar binnen zouden stormen? Dan zou ze hen niet eens normaal te lijf kunnen gaan!

Door wat er voorheen gebeurd was en haar verleden, was Olivia verschrikkelijk onzeker. In haar achterhoofd hoorde ze haar vader schreeuwen: “Zie je, weer iets wat je niet kan! O, was je maar nooit geboren geweest! Een jongen had dit makkelijk kunnen doen, waarom ben je geen jongen, zoals ik elke nacht, negen maanden lang, heb gebeden tot God? Je kan niets, je doet niets goed, je bent geen toevoeging op deze wereld!” Het meisje schudde haar hoofd, om de stem te doen verdwijnen, maar hij verdween niet. Voorzichtig stond Olivia weer op, met haar hand op haar vinger gedrukt en nam plaats op een van de bankjes. Waarom was ze ooit weggegaan uit Italië? Als ze daar nu was geweest, dan was ze waarschijnlijk veilig geweest en had ze niet het risico gelopen om aangevallen te worden door hordes zombies. Waarom was ze dan ook zo stom om verliefd te worden? Haar protesterende maag doorbraak haar gedachtes en produceerde een glimlachje op haar trieste gezicht.

''And the vision that was planted in my brain
Still remains within the sound of silence.''

Het was warm, warmer dan hij ooit gevoeld had. Warmte was niet raar in het zonnige staatje van California, in de zomer kon de temperatuur hoog oplopen en zelfs in de winter was het weer acceptabel. Deze warmte was anders. Het was kleverig, drukkend, deed hem voelen alsof hij net niet genoeg adem naar binnen kreeg. Zijn wangen gloeiden, zijn handpalmen zweetten en er gleed regelmatig een druppeltje zweet langs zijn nek, wat een lichte rilling over zijn ruggengraat zond. Het was een vreemd iets, het menselijk lichaam. Het warm hebben, maar nog steeds rillen alsof het een graad of 0 was en het koud hebben wanneer het eigenlijk vrij warm was. Als een gebroken thermostaat.
Er was nog iets vreemds waar hij achter kwam, zo staand in het stille oververlichte bos: hij was het allebei. Zijn lichaam was warm, voelde ondanks de transpiratie op zijn huid toch prettig aan, maar zijn binnenste was koud. Intern was er slechts die ene rilling van het druppeltje zweet dat zich maar bleef herhalen en ook zo bleef doorgaan. Zijn kloppende warme hart voelde aan als ijs, trilde als een blad in de wind terwijl zijn longen en brein de andere kant op gingen, namelijk warmte.
Hij ademde de warme lucht diep in en opende zijn helderblauwe kijkers, die meteen werden aangevallen door een fel licht. Zijn oogleden trilden, knepen zich even samen om te wennen aan het licht en waren na een paar seconden weer kalm. Stille passen brachten hem over het bruine bladerdek, terwijl de zon een groot oranje licht langs de bomen wierp, silhouetten en vormen creëerde die niet eens echt leken. 'Is dit wel echt...?' begon hij zich hardop af te vragen. Zijn stem kaatste terug door de echo van het bos en op dat moment voelde hij zich voor de eerste keer in zijn leven echt veilig. 'No, this is not real... but... maybe, for a moment, I should pretend as if it is real...'

Maar zijn oordeel was te vroeg. Hoe verder zijn stappen hem door het bos brachten, hoe dichter de bomen bij hem in de buurt kwamen. Ze bewogen niet, hij zag ze niet bewegen, maar hij wist wel dat ze bewogen. Zijn ogen konden niet alles in de gaten houden. Keek hij weg, dan was er weer een andere boom verplaatst. Waar hij ook naar keek, alles leek steeds dichter op hem af te komen. Hij vond er niet zoveel onrust in, tot het moment dat de bomen rode vlekken kregen. Hij stopte in zijn looppas en liet zijn vingers over de rode substantie strijken. Bloed. Een hele hoop bloed. Zijn adem stokte en de adrenaline begon in hem begon te koken. Hij snelde langs de bomen, de bladeren en takken ritselden en kraakten onder zijn schoenen en plots was het gevoel van complete veiligheid weg. De geluiden, de bomen, alles leek hem achterna te zitten. Hij wou het niet, hij wou zo ver mogelijk van alles weg zijn... Maar de open plek in het bos waar hij terecht kwam, vertelde hem duidelijk dat er geen ontsnappen was.
Twee lichamen. Een jongen en een meisje, liggend in een ying-yang houding in het midden van de open plaats. Het mannelijke figuur had kort donkerblond haar, het vrouwelijke figuur lang, golvend en bruin. De stilte wederkeerde, maar deze stilte was anders. Het was... beangstigend. Het greep hem bij zijn keel, kneep zijn hart samen in een gebalde vuist. Zijn ademhaling leek compleet weg te zijn voor een moment. Hij durfde ook niet meer adem te halen. Hij durfde niet eens meer te bewegen, bang dat de volgende stap zijn laatste zou zijn... Of die van hen. Zijn ogen waren gefixeerd op het duo op de grond die daar doodstil lagen, geverfd in de felste kleur rood dat hij ooit had gezien. Het verspreidde zich over hun kleding. Hij wist dat hij niet lang moest wachten, dat hij ze moest helpen voor ze voor zijn ogen zouden vergaan. Een van zijn trillende benen zette een stap naar voren en wat hij vreesde, kwam gewoon uit. Gekwetter doemde op van alle kanten en toen hij omkeek, schoten er kraaien van alle kanten op hem af. Hij dook ineen, bang dat ze hem zouden dood zouden pikken, maar het was niet hem waar de kraaien voor gingen. De kraaien gingen voor het duo op de grond. Ze verzamelden zich rond het duo en vormden een zwarte mantel om hen heen, terwijl klikkende geluiden van hun grote snavels de stilte overheersten. Hij stond op van zijn plek en wist binnen een seconde wat ze aan het doen waren... They were devouring them.
'Stop!' barstte er vanuit zijn keel terwijl hij op het groepje kraaien afrende. Hij stak een hand in het kraaiennest op de grond, greep twee kraaienlichamen vast en smeet ze van het duo af. 'Laat.' Een tweede hand voegde zich in het nest en klauwde zich om de beesten heen. 'Ze.' Met een zwiep van zijn arm vlogen de kraaien door de lucht, recht tegen een boom aan. 'Met.' Hij gebruikte zijn beide handen en probeerde zoveel mogelijk kraaien te pakken. Zijn handen waren robijnrood geverfd, maar niet door zijn eigen bloed. Door het bloed wat hij probeerde te redden. 'RUST! AU...!' Hij trok zijn handen terug en zakte op zijn knieën, terwijl een intense pijn zijn zenuwen prikkelde. Hij keek met een licht vervaagde blik naar zijn handen, waar kleine stukjes huid uit misten door het gepik en gekras van de kraaien. Hij beet op zijn lip en hief zijn hoofd weer naar het groepje kraaien. Net toen hij wou opstaan, vlogen de kraaien op naar de hemel boven hem en cirkelden als zwarte mantels in de lucht. De stilte wederkeerde, maar alles wat er over was van het duo, was een plas bloed en wat haren...

Met een flits werd het zwart voor zijn ogen en verliet een korte schreeuw van angst zijn keel. Hij woelde hevig, de warmte drukkender dan ooit en voelde zich voor een seconde gewichtloos, waarna hij met een harde klap terug de realiteit in werd geslagen. Er kwam nog een kreet over zijn lippen, maar deze was van pijn. Hij duwde zich vlug omhoog en liet zijn ogen afdwalen rond de omgeving, waar hij slechts een donkere kamer zag en een raam waar fel maanlicht door scheen... Droom, het was slechts een droom... Of was dit nog een deel ervan? Grim slikte even krampachtig en stond op van zijn plaats op de grond. Zijn ellebogen en knieën deden zeer, maar dat was zijn grootste zorg niet. Met snelle passen en een gejaagde ademhaling snelde hij naar de kamer waar ze zich wasten. Hij kwam tot stilstand voor de emmer water en gooide vijf handen vol water in zijn gezicht. Het zweet liep van zijn nek over zijn rug en hij werd haast misselijk door de warmte en zijn gehijg. Het was niet warm in Safe Haven, maar de transpiratie in combinatie met dikke lakens had geen goed effect gehad. Hij ademde diep in en weer uit, nog licht natrillend. Het koude water had hem doen realiseren dat hij niet meer aan het dromen was, dat hij nu wakker was, ook al voelde het helemaal niet zo. Het voelde alsof hij in een andere droom leefde, een gevoel wat hij steeds vaker meemaakte door alle nachtmerries.

Met een diepe zucht sloeg hij een jas om zijn lijf heen en liet hij zijn voeten in zijn oude schoenen glijden. Gekleed in een blauw geruite pyjamabroek en een wit t-shirt met de jas eroverheen, stapte hij langzaam naar buiten. Hij had frisse lucht en ruimte nodig. De kamer voelde te drukkend aan, had nog net iets teveel spanning in de sfeer. Hij had er niet kunnen blijven, maar hij wist dat hij een keer terug moest. Hij functioneerde prima op weinig slaap, maar hij was al wat nachten wakker gebleven en de slapeloosheid bracht een soort druk op zijn hersenen, alsof het langzaam geplet werd. Aspirientjes waren zijn helden geweest, maar dat kon niet lang doorgaan, omdat hij de hoofdpijn prima kon vermijden door iets meer te slapen. Aan hoofdpijn door slapeloosheid hoefde de voorraad niet op te gaan. Echter, hij was soms ook gewoon te bang om te gaan slapen. Ja, bang. Niemand zou het zo van hem af kunnen lezen, omdat hij vrij introvert was, maar ook Grim kreeg te maken met grote hoeveelheden angst.
Aan de angst kon hij echter niet denken, waar hij overigens erg blij mee was, omdat iets zijn aandacht trok. Hij had een geluid gehoord en uit ervaring wist hij dat dat geen zombie-activiteit was. Het was een zachte ''Auw'' geweest van een meisjesstem. De toon was herkenbaar, maar hij wist niet zeker of zij het wel was. Waar zou ze 's nachts nog mee bezig zijn? Hij volgde de richting van waar het geluid vandaan was gekomen en zag toen degene die hij verwachtte te zien: Olivia.
'Hey Liv.' bracht hij zacht uit, gebruikte onbewust een bijnaam, terwijl hij op haar afliep. Dat hij een pyjamabroek aanhad, deerde hem niet. Het was 's nachts, kom op. 'Wat doe je hier nog zo laat?' Hij nam plaats naast Olivia op het bankje en richtte zijn blauwe ogen op haar, vragend maar met een kalme uitdrukking, ook al was hij nog geen tien minuten geleden doodsbang geweest. Dat hoefde ze niet te zien. Immers was het zijn probleem. Het was niet iets waar anderen hem mee konden helpen...

Sudden inspiration. I couldn't stop typing. Whooosh.

Maar wat nou als ze in Italië was gebleven? Was haar leven dan heel erg veel beter geweest? Dan werd ze waarschijnlijk nog steeds genegeerd door haar ouders, praatte de hele buurt over haar en was ze chagrijnig geweest omdat Luke er wel vandaar was gegaan. Maar als ze had geweten dat hij al een vriendinnetje had, dan zou ze nooit met hem zijn meegegaan! Dan had ze ook geweten waar ze aan toe was geweest. Nu leken hun middagen samen, alles wat ze hem verteld had, hun kus bij een cafeetje en hun vlucht naar de Verenigde Staten voor niets geweest. Luke had het nog geen vierentwintig uur volgehouden en hij was een redelijk sterke persoonlijkheid. Olivia voelde zichzelf helemaal geen sterke persoonlijkheid, dus hoe lang zou zij het dan volhouden?

Maar zo mocht ze niet denken! Luke had waarschijnlijk helemaal geen beschutting gehad, bovendien had hij zijn leven gegeven om Aron, Grim en haarzelf te redden. Zij had honderd procent zeker hetzelfde gaan, als ze hem en een paar anderen kon redden. Olivia zat hier, veilig in Safe Haven. De kans dat ze hier zouden worden aangevallen was zeker aanwezig, maar het zou voor de zombies een stuk lastiger zijn om Safe Haven te kunnen betreden. Olivia sprak zichzelf in haar hoofd streng toe: ze moest niet zo denken, zij zou dit overleven en als ze dit overleefd had, dan zou ze naar Trisha gaan om te vertellen dat Luke was overleden. Zij was zijn vriendin, dus zij had het volledige recht om te weten wat er met haar vriend gebeurd was. Bovendien hadden ze allebei iets gemeen: ze hielden allebei van dezelfde jongen. Hoe Luke Thrisha ontmoet had, had hij haar nooit verteld. Tot voor kort had ze niet eens van haar bestaan afgeweten, dus het kwam allemaal nog als een schok. Misschien kon ze binnenkort naar een van de steden reizen. Dan kon ze een telefoonboek zoeken en dan zou ze haar misschien wel kunnen bellen? Nee wacht, dat was een dom idee, want er waren miljoenen Thrisha’s en zeker in de Verenigde Staten, want dit was een naam die zeer regelmatig hier voor kwam. Maar misschien kon ze ook…

Olivia schrok op uit haar gedachten. Vanuit de donkere diepte hoorde ze haar bijnaam, die haar familie vroeger voor haar gebruikte. Was er dan ook een familielid van haar hier aanwezig? Dat leek haar sterk. Maar het was Grim, gelukkig. “Hey, goede avond” zei ze met een glimlachje en bekeek hem. Hij kwam aangelopen in een pyjamabroek, waardoor haar glimlach nog eventjes bleef. Het zag er grappig uit, hij was waarschijnlijk net opgestaan. Hij vroeg haar wat ze hier nog zo laat deed, wat natuurlijk een logische vraag was, omdat het echt al verschrikkelijk laat moest zijn. Eigenlijk wilde ze hem dat niet vertellen, maar hij straalde een soort kalmte uit wat Olivia ook heel erg rustig maakte. Misschien moest ze hem maar gewoon vertrouwen. “Ik heb vanaf het einde van de middag liggen slapen, ik had vervelende dromen, dus werd ik wakker en kon ik niet meer echt in slaap komen” vertelde ze Grim en haalde haar schouders op. “Dus leek het me wel slim om een beetje de wapens te leren hanteren, maar je kan het niet zo goed zien in het donker en ik denk dat ik gewoon in mijn hersens iets mis waardoor ik die wapens niet op een fatsoenlijke manier kan hanteren” Om haar uitspraak kracht bij te zetten, liet ze het sneetje in haar vinger zien, iets wat ze met haar mes had veroorzaakt. Ze voelde haar wangen een beetje rood werden, naast Grim en Aron leek ze echt nog een watje. Soms vroeg ze zich af of ze er echt wel goed aan hadden gedaan om haar een Sergeant te maken. Olivia kon amper voor zichzelf opkomen, niet met woorden, maar ook niet met wapens.

“Wat doe jij dan hier?” vroeg Olivia aan hem en keek hem aan “Zo te zien kom je net uit bed” Een giechel ontsnapte uit haar mond, en meteen sloeg ze haar hand voor haar mond. Deze haalde ze weer weg, want ze had niet echt het idee dat Grim boos op haar zou worden. Anders zou hij ook boos op haar zijn geworden om het feit dat ze hier nog steeds zat. “Ik heb je toch niet wakker gemaakt met mijn belabberde kunsten?”

Koud. Het was koud. Net was het te warm geweest, had hij juist de kou willen opzoeken, maar nu wou hij weer de warmte van zijn dekens om zich heen hebben. Het zweet op zijn rug werd koud, voelde onprettig en de plotselinge botsing tussen warm en koud gaf hem een naar gevoel. Alsof hij herhaaldelijk van een warm zwembad naar een koud zwembad en weer terug was gegaan. Zijn houding en zijn uitdrukking lieten echter niets merken. Hij stond recht, vast en stevig met twee voeten op de grond en zijn uitdrukking had dezelfde kalme uitdrukking als altijd. Zo wou hij overal verschijnen, zo wou hij tonen dat hij sterk was en dat hij in staat was om alles wat hem dierbaar was te beschermen, ook al zou het met blote handen moeten.
Daarmee had hij het echter alleen maar over fysieke kracht. Mentaal was er genoeg mis.

Daar wou hij echter niemand over vertellen. Niet aan Aron en ook niet aan Olivia. Hij was tenslotte oké en had andere dingen om aan te denken, zoals Safe Haven safe houden, proviand halen, zaden planten voor voedsel et cetera. Dat alles moest toch gedaan worden, wouden ze hun kamp behouden en mensen een veilige plek bieden. Dat was de voornaamste reden dat ze het uberhaupt hadden gebouwd!
Wat hij niet zo had verwacht, was dat Aron Olivia had meegenomen en aangesteld had als Sergeant. Hij was er niet compleet tegen geweest, maar hij had zo zijn twijfels gehad wat kracht betreft. Dingen als dit hadden een hoop verwerking nodig in de psyche van een mens en hij wist niet of werkelijk iedereen het kon verwerken, maar uiteindelijk was er niets waar de mens níet aan kon wennen - oke, een paar uitzonderingen, dus had hij die twijfels al vlug opzij geschoven. Uiteindelijk zouden ze het resultaat van de invloeden wel zien.

Het was voor Grim verrassend dat ze het redelijk goed deed. Toen hij zijn ogen op haar richtte, zag hij niet zoveel breuken als hij verwachtte. Ze glimlachtte naar hem, begroette hem en aan de beweging van haar ogen kon hij zien dat ze hem even bekeek en zijn pyjamabroek spotte. Plots voelde hij dat hij beter een normale broek aan had kunnen doen, maar hij kon nu niet meer terug, ze had hem al gezien. 'Goedeavond, Liv.' zei hij met een lichte glimlach en nam plaats naast haar op het bankje met een ruimte tussen hen in ter grootte van een persoon. Hij leunde met zijn rug tegen de leuning en keek even naast zich naar de lege plek, alsof hij er iemand zag zitten. Alsof Luke er plaats had genomen, zodat hij naar haar kon luisteren en over haar kon waken. Hij richtte zijn ogen na een paar seconden op Olivia en knikte licht toen ze het had over vervelende dromen. 'Dat begrijp ik, zeker na wat er gebeurd is.' reageerde hij er op en volgde haar bewegingen. Ze liet hem een sneetje in haar vinger zien, iets waar Grim licht op moest grinniken. 'Het is sowieso niet handig om in het donker te oefenen als je nog geen ervaring hebt. Ik denk dat je met een paar lessen van Aron of mij het wel onder de knie krijgt. Komt wel goed.' zei hij en leunde wat voorover, plaatste zijn ellebogen op zijn knieën zodat hij gebogen zat. Hij wendde zijn blik af en voelde zijn wangen licht gloeien door haar giechel om zijn uiterlijk. 'Ja, euh... Ik had niet verwacht je zo laat nog te zien.' sprak hij en krabde over zijn achterhoofd. Hij lachtte zacht om haar uitspraak over haar kunsten en schudde zijn hoofd, zijn krullend mee deinend met de beweging. 'Nee, ik heb niets gehoord... Ik had een nare droom en had wat lucht nodig... Dus toen ging ik maar naar buiten.'

Gelukkig, ze had hem niet wakker gemaakt met haar belabberde kunsten in het gooien van messen. Anders had Olivia zich schuldig gevoeld. Af en toe was het gewoon lastig om niet zo goed te zijn met wapens, zeker in deze tijd. Dan kon de manier van wapens hanteren het uit maken of dat je bleef leven of gewoon helemaal dood ging. Olivia zou al meerdere malen overleden zijn, als ze niet een paar gelukjes had gehad en geen hulp had gehad van Aron en Grim. Daar was ze hun heel erg dankbaar voor, al had ze dat aan Aron niet echt laten blijken. Misschien moest ze hem binnenkort maar haar excuses aanbieden, gewoon omdat dat netjes was. Olivia was toch wel enigszins goed opgevoed, dus aan haar manieren zou het niet kunnen liggen.

Ook Grim had boze dromen gehad. “Dan ben ik dus niet de enige” zei ze met een triest glimlachje en speelde wat met haar haren “Wist je, dat als je boze dromen hebt, er altijd iets is gebeurd dat je niet leuk vond en in je onderbewustzijn ben je daar dan de hele tijd mee bezig. Of als je bijvoorbeeld verdrietig gaat slapen, dat je dan bijna altijd een boze droom hebt” Bevestigend knikte Olivia en besefte dat ze wel heel erg spiri-wiri op dit moment aan het doen was. Onzeker plukte ze eventjes aan de uiteinde van een paar haren. Ze keek naar de grond. “Tenminste, mama zei dat altijd tegen me als ik niet kon slapen…” piepte ze er nog eventjes achter aan. En toen zei ze eventjes niets meer. Het was prettig om eventjes zo te zitten, wetend dat ze nu niet alleen was in deze kille nacht. De kou sloeg als het ware een arm om haar heen en liet haar bibberen. De geluiden van de nacht waren wel prettig om te horen. In de verte huilde een wolf, af en toe vloog er een vleermuis over, en dan hoorde ze weer in de verte iets in de struiken bewegen. Olivia was nu niet bang. Veilig achter de muren van Safe Haven zou er helemaal niets gebeuren. Grim was wakker en ze wist zeker dat als er zombies binnen zouden dringen, Aron ook zo wakker zou worden. Bovendien waren er hier genoeg wapens. Nee, de zombies zouden hier zich vast niet durven wagen. Hier waren ze volkomen veilig.

“Weet je…” begon ze opeens en aaide eventjes over haar arm, om het wat warmer te krijgen “Waarom gebeuren dit soort dingen nou altijd? Uitbraak van dit virus, bedoel ik dan” Eventjes keek ze Grim aan, maar zijn gezicht was lastig te onderscheiden in het donker. “Het is zo vreemd allemaal, iedereen was gewoon lekker zijn ding aan het doen en dan heb je opeens dat virus. Allemaal zombies opeens. Dat is toch niet leuk?” Nee, natuurlijk was dat niet leuk. Soms had ze niet door hoe naïef ze wel niet eigenlijk klonk. Maar misschien was dat ook wel een positief dingetje? Olivia zag de wereld gewoon niet zo negatief als het werkelijk was. Ze zag vaak de goede dingen in mensen. “Soms vraag ik me af of het in de rest van de wereld ook zo is. Misschien weet je het al, misschien ook niet, maar ik kom hier niet vandaan, maar uit Italië en dan vraag ik me af: wat nou als ik daar was gebleven? Was het dan alleen hier? Waarschijnlijk zou het voor jullie ook dan makkelijker zijn geweest” Nogmaals keek ze naar de grond. “Ik bedoel, het is allemaal veel makkelijker als je iemand niet hoeft uit te leggen hoe je een pistool moet gebruiken.”

En nu besefte ze pas hoe moe ze eigenlijk was geworden. Dit soort dingen braken haar altijd. “Sorry, dit is niet echt bepaald opbeurend voor je nare droom…sorry. Wil je vertellen waar hij over ging? Misschien betekent het wel iets! Maar als je niet wilt hoeft het niet hoor” Bevestigend schudde Olivia haar hoofd. Nee, hij moest zich absoluut niet gedwongen voelen. Dat was ook helemaal haar insteek niet geweest. Als hij het wilde vertellen, dan wilde ze hem gerust helpen en naar hem luisteren. Als hij dat niet wilde, was dat ook geen probleem. Olivia vond hem aardig, dus veel zou het niet uitmaken.