Aantal berichten : 33 IC Posts : 3 Registratiedatum : 13-10-13
Character sheet Leeftijd: 17 jaar Chance of Survival: i'm not easily to find or to kill, but i'm not immortal Partner: that will slow me down
Onderwerp: no time no wasting wo okt 30 2013, 01:57
Onlangs was Lilith in een huis binnengebroken. Ze sliep daar nu al enkele dagen omdat het alles had. Nog eten, drinken dekens. Alles stond er nog waardoor het de perfecte schuilplaats was. Het gebeurde wel eens dat ze maar een nacht in een van de vele huis bleef overnachten omdat het te gevaarlijk was. Maar dit was een villa en nog redelijk ver afgelegen. Dus niet meteen een plaats waar de walkers zouden zitten. Toch was ze altijd uiterst voorzichtig met wat ze deed. De lichten deed ze alleen maar aan wanneer ze gordijnen en deuren dicht had gedaan. Ramen deed ze nooit open, want de kans was groot dat ze die dan vergeet dicht te doen. Het bleef gevaarlijk. Haar moeder zag ze soms wel nog eens in haar nachtmerries, haar moeder die ze zelf had moeten doden. Nu woonde ze bij haar vader, geluk hebbend dat hij wel nog leefde. Hun relatie… was, wel hoe kon je het noemen, toch niet zoals een vader en dochter relatie kunt noemen, er waren nog momenten waar ze zich soms bedacht dat ze nogal vreemden voor elkaar waren. Waarbij er soms gênante stille momenten waren waar beide niks weten te zeggen tegen elkaar, dus elkaar maar even aankeken en dan maar weer bezig houden met wat ze bezig waren. Geeuwend rekte Lilith zich uit en draaide zich onder de deken om toen ze opeens gebonk op de deur hoorde van het huis. Meteen schoot ze overeind. zag dat ze haar licht had aangelaten terwijl ze het gordijn had vergeten dicht te doen. Dat dit haar weer moest overkomen. Meteen schoot ze recht deed haar kleren deftig aan en rende naar de keuken waar ze zoveel mogelijk eten en drinken in een tas smeet. Ze was nog maar juist klaar toen die deur open vloog. "shit" Razend snel greep ze naar haar kruisboog en schoot naar de eerste binnenkomende walker. Daarna nam ze de tas en rende weer de trappen op. Opende het raam, klom er door waardoor ze op het dak terecht kwam, het raam deed ze vlug achter zich dicht. Daarna sloop ze naar de achter kan van het huis. Smeet de tas op grond en sprong erachter. Zonder enige seconde ook maar te aarzelen geritste ze het van de grond en begon door het bos te rennen. De tas stevig vast houdend bleef ze rennen zonder achterom te kijken. Daardoor lette ze wel niet op waardoor ze niet meteen zag dat het bos naar beneden daalde en ze over een tak struikelde waardoor ze verder begon te rollen. Haar ogen dicht geknepen hopend dat ze nergens tegen aan botsen. Deze keer was de pech aan haar kant. Ze botste in volle snelheid recht tegen een afgebroken tak die recht door haar been boorde. Een gekreunde, stille schreeuw verliet haar keelgat, vervolgt met verschillende ongepast gevloek. Doet ze naar boven keek zag ze al weer enkele zombies haar kant op stappen. Het volgende moment ging ze snel te werk. Lilith deed haar blouse uit om die vervolgens in stukken te scheuren, enkele stopte ze in een tas , twee andere legde ze naast zich neer. De tak rukte ze razend snel uit haar been waardoor er enkele tranen langs haar wangen gleden van de pijn. Meteen daarna verbond ze haar rechter been, waar ondertussen al heel haar rechter broekspijp doordrenkt was met bloed. De tas deed ze weer op haar rug op zo met moeite verder te strompelen, zonder nog achterom te gaan kijken.
-Jonathan- -ugh de titel T.T -
Jonathan Living
Aantal berichten : 125 IC Posts : 18 Registratiedatum : 25-10-13 Woonplaats : Narnia 8D
Character sheet Leeftijd: 26 Years Chance of Survival: Partner: Even gutter rats have more manners than you just displayed.
Onderwerp: Re: no time no wasting wo okt 30 2013, 04:11
I FELL IN LOVE AT THE SEASIDE I HANDLED MY CHARM WITH TIME AND SLEIGHT OF HAND
Het geraak van de takken onder zijn voeten, en het geluid van de bladeren van de boom was het enige dat er te horen was. Dat was het enige wat er tegenwoordig te horen was in het bos, op één enkele vogel die zo nu en dan wegvloog. Het was vreemd, zelfs dieren begon je minder en minder te zien. Ze waren er vast nog wel, maar misschien dat zij zich ook verstopte, of dat velen gewoon ter prooi vielen van de Walkers. Het had vlees en meer leek een Walker niet nodig te hebben. Nu leek het echter stil te zijn. Hoe lang dat Jonathan al in het bos was wist hij niet precies, maar hij was nog geen teken van dood tegen gekomen. Hij had nog geen gekreun gehoord, noch een Walker vooruit ging strompelen. Als het voor de rest van de dag hetzelfde zou zijn was hij een gelukkige man. Het had enkel niet zo mogen zijn. Vanuit zijn ooghoeken zag hij wat vallen en vervolgens rollen. Eén van zijn wenkbrauwen schoot meteen omhoog hij het rare beeld. In eerste instantie had hij verwacht dat het een Walker was, hij was dan ook gewoon verder gewandeld maar nadat hij enkele andere zombies ook van de berg zag afkomen besefte hij dat het niet zo was. Walkers zouden nooit andere Walkers achtervolgen. ‘Great, just great.’ Mompelde hij nog tegen zichzelf. Hij liep naar de plek toe en maar goed ook. Een andere eenzame Walker die waarschijnlijk al in het bos was bijna bij het meisje. Zijn armen waren al uitgestoken klaar om haar vast te pakken. Toen Jonathan dicht genoeg was boorden zijn haak door het hoofd van de Walker. Voor een laatste keer kreunde het schepsel nog een keer voordat het door zijn benen zakte nadat Jonathan de haak er weer had uitgetrokken. Hij het zien van de smurrie die er nog aan hing trok hij een vies gezicht, maar dat waren zorgen voor later. Dat was niet het momentje om je daar zorgen over te maken. ‘Bedank me later maar.’ zei hij zonder dat hij het meisje aankeek, in plaats daarvan waren zijn ogen gericht op de groep die aankwam. Ze waren niet even snel als de levende mensen, maar dat maakten hen ook niet bijzonder traag. Waarom was hij ook alweer naar het bos gekomen? In ieder geval niet voor dit. Natuurlijk had hij het kunnen negeren, maar dat zou hij zelfs niet doen. Het meisje dat hij zonet geholpen had zou het anders misschien niet overleven en dan was het zijn fout. Je hoorde elkaar nu eenmaal te helpen in deze tijd, al dacht niet iedereen er zo over. Sommige dachten enkel en alleen maar aan zichzelf en gaven niets om de anderen. Soms kon Jonathan zelf ook zo zijn. Hoe erg het ook mocht zijn, hij ging zijn eigen leven niet op het spel zetten om iemand te gaan redden. Nog even wierp hij een blik op de aankomende horde voor dat hij in een lichte looppas naar het meisje liep en haar volgde. Aan de manier van lopen was te zien dat ze duidelijk van iets last had. ‘Ben je wel in orde?’ vroeg hij, al was dat een domme vraag. Ze had pijn, daar kon je niet overheen zien. Als ze maar kon blijven lopen, hij had geen zin om Walkers allemaal aan te nemen. Bezorgt keek hij het meisje aan. Het vechten ging hem bijzonder goed af, vooral doordat hij vroeger in heel wat gevecht kwam te zitten, maar dat wilde niet zeggen dat hij nu nog steeds ieder gevecht wilde aangaan. Al helemaal niet met Walkers en de kans hebben om besmet te geraken.
