Hungrey Eyes

De laatste zonnestralen van die dag glinsterde op het asfalt. Naast de brede weg, die met een ruime bocht een grote stad in draaide, stond een groot bord. “Fresno” stond er in duidelijke letters. Ze had het bereikt. Ze was weer terug. De stad waar haar hele leven in een klap was weggevaagd. Maar ook de stad waar ze nu de restjes van dat leven terug kwam halen. Het vinden van Jason en haar familie. Een kilometer of vijf terug had ze tot haar grote blijdschap een verlaten fiets gevonden. Nu fietste Anne, de kleine Remi naast haar dravend, eenzaam over de lege weg. Met grote ogen keek ze om haar heen. Ze wist precies waar ze heen moest. Aan het einde van deze weg naar rechts, dan twee blokken verder naar links, dat pad volgen tot je een park ziet. Naast dat park stond het gebouw waar ze naar opzoek was. Het politiegebouw. Op de dag van de uitbreek was Jason nooit thuis gekomen van zijn werk. Hij moest daar wel zijn gebleven! Dat zou de logische verklaring zijn. Daar had hij de meeste kans, met al die wapens en getrainde agenten. Hij moest het overleefd hebben. Het moest gewoon…

Het was verbazend rustig op straat. Hier en daar liep een eenzame walker die, zodra het haar zag, een beetje naar der kwijlde en gorgelde maar ze was al weg voor de monsters de aanval in konden zetten. Ze had haar rugzak om en Remi liep aan de riem vast, dus had ze haar handen vrij en de wapens, in haar tas, binnen hand bereik. Als er iets zou gebeuren tenminste. Ze fietste langs de slager. Achter het raam zag ze vaag de bolvormige silhouet van de man. Het was altijd zo’n aardige man geweest. Hij had haar wel eens een vers bot voor Remi meegegeven. Maar alleen al aan de manier hoe hij daar binnen stond, achter het vuile, met bloed bespatte raam, kon Anne zien dat hij niet meer tot de levende behoorde. In de verte zag ze hun lievelings restaurant, die van Jason en haar, een Grieks restaurant. Het was dat Jason er heen wilde, want ooit had ze gezworen nooit meer een stap in die tent te zetten. Zelfs niet omdat het eten daar zo verrukkelijk was. Daar had de grootste leugenachtige, bedriegende viezerik gewerkt. Daniel. Haar ex. Het was dat Jason zo standvastig met haar uit had willen gaan, anders had ze nooit meer met een ander aangepapt. Ze waren meteen naar die tent gegaan en Anne had de hele date angstig naar de keuken gekeken. Later bleek dat hij ontslag had genomen en Fresno had verlaten. Het mooiste wat haar toen overkomen kon. Daniel had haar hart gebroken. Klinkt misschien cliché maar het was echt zo. Ze dacht toen dat het echte liefde was, maar Daniel was weer de volgende klootzak. En toch deed het bij hem extra veel pijn. Zelfs nu nog. Behalve kokende woede voelde ze nog steeds een soort verstikkend verdriet. En al had Jason haar uiteindelijk voor zich gewonnen, en hield ze van hem. Haar gevoelens waren nooit zo sterk geweest voor een ander dan voor Daniel. Ja ja, deze meid had haar prakkie liefdesverdriet wel gehad. En toch was Jason haar redding geweest, ook al wist ze dat hij meer voor haar voelde dan zij voor hem. Zonder hem had ze waarschijnlijk vandaag niet zo in haar schoenen gestaan. Jason was haar levenspartner, niet de liefde van haar leven, en juist om die reden moest ze hem vinden. Zonder hem wist ze gewoon niet waar ze nog voor moest leven. En die gedachten kon ze niet verwerken..

Ze was er bijna. Een glimlachje van opluchting sierde even haar gezicht. In de verte waren al de boomtoppen van het park te zien, wiegend in de wind. Plots werd haar aandacht getrokken door iets naast haar. Zag ze nou net iemand in dat steegje? Als reflex had ze meer willen zien en leunde half omgedraaid achterover terwijl ze afremde om beter te kunnen zien. Er was niks meer te zien in de donkere steeg. En toch had ze gezworen dat ze iemand, een leefde om wel te verstaan, had gezien. Ze draaide zich weer om en knalde met een klap tegen een walker aan. Met een klein hoog gilletje viel voorover en schoof een stukje over het asfalt, haar handen open schavend. Remi slingerde aan de riem naar voren op het moment dat ze viel, maar werd door de plotse landing van Anne met een ruk en een piep terug getrokken. Haar rugzak was op een of andere bizarre wijze van haar af gevallen en lag nu een paar meter terug, vol met haar wapens. De walker was ook gevallen, was geland op zijn ene hand, die door het verrotte vlees direct afbrak. Hij wankelde overeind en zag de vrouw liggen. Ze rook levend en bewoog. “Hello lunch.” Stond er in zijn doodse blik. En hij strompelde naar haar toe. De enige was hij niet. Dit was precies zo’n straat waar zeker 5 walkers hadden rond gewaggeld. En ze hadden allemaal hetzelfde plan. Dinner time. Ze liepen allemaal naar haar toe. Anne, die het niet meteen door had en nog in de schrik van de val zat, draaide zich op haar rug. Haar ogen werden groot van schrik. ‘SHIT!’ vloekte ze. De man zonder hand liet zich bijna op haar vallen en in paniek graaide ze om zich heen, opzoek naar een wapen. Toen ze ontdekte dat die een paar meter verderop lagen wilde ze snel overeind krabbelen, maar het was al te laat. De zombie liet zich, met klapperend gebit, op haar benen vallen en wilde naar haar buik happen. Met een gil probeerde ze zijn hoofd omhoog te duwen. Het rottende vlees gleed onder haar hand en het gewicht van het hoofd los. Gauw probeerde ze een betere grip te krijgen op zijn ontvelde hoofd en walgde bij de koude dode huid en vlees onder haar handen. Remi stond woest blaffend, nog vast aan zijn riem, naar de andere zombies die, steeds sneller, dichterbij kwamen en Anne wist dat dit niet goed af ging lopen…

{Open :PIk zou het toch fijn vinden als mijn wonderwoman gered wordt HappyZombie

}

I FELL IN LOVE AT THE SEASIDE I HANDLED MY CHARM WITH TIME AND SLEIGHT OF HAND

Fresno. Jonathan was naar de stad gekomen in de hoop hier een teken van leven te vinden, jammer genoeg was dat niet het geval geweest. Natuurlijk liep het er vol levende doden maar dat was niet het soort leven dat hij zocht. Om niet te hard op te vallen liep hij in de schaduw wanneer dat mogelijk was. Of dat het effect had wist hij niet meer ze leken hem niet op te merken. Soms was hij wel een verschoten wanneer dat een Walker ineens voor een raam verscheen. Uit relfectie wou hij met de haak die zijn linker hand verving de hoofden van de Walkers inkloppen maar het zou geen effect hebben. Het was ook totaal niet nodig. De Walkers bevonden zich in het gebouw en hij stond erbuiten. Zolang dat het geval was moest hij zich daar geen zorgen om maken. Van achter zich kon hij een geluid horen dat hij niet meteen kon plaatsen. Pas toen hij over zijn schouder naar achter keek zag hij was het was. Een persoon op een fiets. Naast haar liep iets kleins wit, zonder twijfel was dat een hond. Met zijn blik had hij haar voor even gevolgd. De vrouw reed voorbij op een fiets met naast haar een hond. Dat was gewoon vragen om aangevallen te worden. Stel je voor dat het beest s’avonds begint te blaffen omdat het schrik heeft en stel je voor dat een Walker het juist dan hoorde. Als je pech had waren er meerdere Walkers en dan zat je zwaar in de problemen. Jonathan ging zich er verder niet druk om maken. Het was haar keus, niet de zijne. Misschien dat hij wel naar haar toe was gegaan als ze de hond niet bij had. Veel volk zag je de laatste dagen niet meer, als er dan toch iemand was kon je beter je kans grijpen en ernaartoe gaan. Het was altijd veiliger met meer te zijn dan alleen. Het was misschien niet altijd even handig, het kon ook in je nadeel werken, maar als je niet alleen bent dan heb je een grotere overlevingskans. Dat wilde wel niet zeggen dat de man zomaar met iedereen mee zou gaan. Het moest veilig zijn en hij moest de persoon kunnen vertrouwen, al was hij zelf niet altijd te vertrouwen. Toen dat de vrouw voorbij kwam draaide hij zich dan ook om en wandelde de straat naast hem in om zo niet haar aandacht te trekken.

Toen dat een korte gil de omgeving vulde kon hij wel met zijn ogen rollen als de wereld niet onder de levende doden zat. Jonathan kon al raden van wie de gil afkomstig was en al wou hij haar daarnet negeren, nu kon hij niet. Het was een gil die vroeg om hulp. Snel draaide de man zich weer om en liep de straat weer uit. Wat hij zag bevestigde zijn vermoedens. De vrouw lag op de grond met bovenop haar een Walker en nog enkele andere Walkers in aantocht. Toen dat de hond ook nog eens begon te blaffen kon hij niet anders dan even zacht vloeken. Dit was precies wat hij bedoelde, dat beest trok enkel maar meer Walkers aan. Fresno was niet de veiligste stad die er was, al helemaal nu niet. Er was een groot aantal Walkers aanwezig en het beest was bezig met die allemaal naar hier te leiden. Daar kon hij zich nu enkel niet druk om maken. Terwijl dat hij de andere Walkers die aankwamen negeerde liep hij naar de persoon op de grond. Zij had nu hulp nodig en wel nu meteen, als hij te lang zou wachten zouden de tanden van de Walker in haar vlees belanden en dan was het gedaan met haar. Eenmaal bij haar aangekomen gaf hij een harde schop tegen de Walker zodat die van de vrouw afviel en naast haar neer viel. Hij handelde zo snel mogelijk. Met genoeg kracht plaatste hij zijn voet op het hoofd van de Walker zodat het hoofd kapot vloog. Het was dat het vlees volledig verrot was, anders was het hem nooit gelukt. Zijn rechterhand stak hij vervolgens uit naar de vrouw met zijn blik op de andere Walkers. Jonathan durfde te wedden dat er nog enkele Walkers bij waren gekomen. ‘Haast je wat, ik word liever geen Walker voedsel.’ Zei hij tegen de vrouw en nu keek hij haar wel aan. Even gleed zijn blik terug naar de hond. 'Nee serieus, we kunnen beter voortdoen.' Voegde hij er nog aan toen. Bij iedere zin die hij uitsprak was zijn accent duidelijk hoorbaar.

Ik hoop dat het goed is dat ik reageer xD

THANKS TO LOUIS AT ATF!

If I die young
Burry me in satin
Lay me down on a bed of roses
Sink me in the river, at dawn
Send me away with the words of a love song.

*Ting-Ting* “Twee hamburger menu’s extra.” Riep ze en hing het bonnetje voor de keuken op. Ondertussen schepte ze wat ijs in twee glazen, goot er cola en Ice-tea in. Ondertussen zacht mee neuriënd met de radio. Ze pakte een kopje, vulde deze met koffie en zette hem op een schoteltje met melk, suiker, een koekje en een lepeltje. Dit zette ze allemaal op het dienblad, zette hem op haar hand en liep door het klapdeurtje achter de bar vandaan. In de hoek zat een jong stelletje, verliefd elkaars handen vast te houden. “Astublieft, een cola en een ice-tea.” En zette de twee koude glazen neer. Ze was heel beleeft en vriendelijk, maar eigenlijk kon ze wel kokhalzen van het gedrag van de twee. Elkaar met verliefde puppy ogen aan staren. Over een paar jaar, zou hij er een scharrel bij hebben en zij alleen thuis met de kinderen. Dat mensen zo konden doen. Nee, dat zou haar niet overkomen. Met het kopje liep ze naar een andere tafel waar een oudere man, met een snor, zijn krant zat te lezen. Ze zette het kopje neer “Astublieft, één koffie. Anders nog iets?” De man keek haar over zijn krant aan met een vreemde blik. “Dat ben jij ook op een dag,” zei hij doelend op de twee in de hoek. “Je zult nu wel denken, wat een belachelijke vertoning. Maar iedereen overkomt het. Het is mij overkomen en jouw zal het ook overkomen.” Zei hij op een mysterieuze wijze oudemannen praatjes manier. Ze keek hem niet begrijpend aan, ookal begreep ze hem heel goed. Beide keken op toen de deurbel rinkelde, ten teken van nieuwe klanten. Een groep van 3 mannen kwamen binnen. Eentje keek haar kant op. Zijn groenige ogen maakte contact met de hare en ze voelde alsof ze werd geraakt door de bliksem. Alles stond een seconde stil, en haar hart klonk in haar oren. Hij bleef haar ook aankijken en ze leken uren zo te staan. Twee seconde later keken ze weer weg. De oude man, die het had gezien, keek haar met een triomfantelijke grijns aan. Ze kon wel raden wat hij nu dacht. ‘Het is je zojuist overkomen, meid.’ Hij zei het niet hard op, wat haar licht irriteerde. “Anders nog iets?” herhaalde ze, alsof er niks was gebeurt. “Ja, doe mij maar zo’n verrukkelijk stukje kersenvlaai, waar jullie zo bekend om staan.” Ze schreef het op haar bloknootje “Komt eraan,” en liep naar de bar. Daar sneet ze een stuk van de vlaai af en bracht hem weer naar de man. “Astublieft,”. Toen draaide ze zich om, blies uit en liep naar de tafel met de drie mannen. “Wat mag het zijn?” ze keek de mannen, met een glimlach, om de beurt aan en bleef perongeluk iets langer hangen bij de laatste, met zijn groene ogen. De eerste twee keken in het menu door, maar hij keek haar glimlachend aan. “Hoi, Ik ben Daniel.” En hij stak zijn hand uit. Het was natuurlijk heel ongewoon om je voor te stellen aan een serveerster, maar Anne vond het niet erg. Met een snel kloppend hart, pakte ze voorzichtig zijn hand vast. “Anne, aangenaam.”

Dit is het einde. Over een paar seconde zou dit walgelijke wezen, die met happende kaken zich op haar duwde, haar vlees verorberen en haar omtoveren tot net zo’n monster. Ze zouden zich op het kleine hondje storten, die piepend en krijsend helemaal verslonden zou worden, misschien wel door haar zelf. Ze zou Jason nooit meer zien en toch was de ontmoeting met Daniel het laatste wat door haar hoofd schoot. Wat de reden daar van was kon ze nooit achterhalen want het monster was nog maar centimeters verwijderd van haar kwetsbare huid.

Totaal onverwacht viel de dode man van haar af en werd zijn hoofd met een gerichte trap doormidden gekrakt waardoor zijn hersenen over het asfalt splashte. Met grote ogen van schrik keek ze op, naar de eigenaar van de voet. Het was een lange donkere man die zijn hand naar haar had uitgestoken om haar te helpen. ‘Haast je wat, ik word liever geen Walker voedsel.’ Zei hij toen en keek haar aan. Waar kwam hij opeens vandaan?! Ze keek hem stomverbaasd aan. Zijn heldere blauwe ogen staken goed af bij zijn donkere haar. 'Nee serieus, we kunnen beter voortdoen.' Riep hij met een Iers accent. Ze greep hem vast om overeind te komen. Er waren inmiddels al meer Walkers gekomen die allemaal op het geblaf van Remi af kwamen. Net toen een vrouwelijke zombie, met een arm, hem wilde pakken, trok ze de hond met zich mee. Ze rende zo hard ze kon de straat af een steegje in, die nog veilig scheen te zijn. Haar tas en fiets liet ze liggen, die kon ze niet meer pakken. Er liepen nu zeker een stuk of 15 Walkers hun kant op. Ze raakte een beetje in paniek. “Welke kant op!?” riep ze tegen de man. Hij was ergens vandaan gekomem, hij moest toch wel ergens een schuilplaats hebben...

//OOC: Tuurlijk mag je reageren XD Ik kan er nu natuurlijk niet veel meer aan doen Razz

sorry voor de late reactie

_{Er waren mensen die dachten te kunnen leven zoals vroeger. Gewoon al normale mensen, die in een normaal huis woonde in een normale stad. Wel een stad waar de doden leefden maar dat was dan bijzaak. Of sommige mensen zoals die vrouw dachten dat het een goed idee was om een hond mee t e sleuren. Er waren al Walkers op de baan, en toen dat zij gevallen was en het beest van haar begon te blaffen kwamer er alleen maar meer Walkers af. Eerst wou Jonathan haar gewoon aan haar lot over laten, maar hij was nog steeds geen moordenaar. Als hij dat zou gedaan hebben was ze nu dood en dan was het eigenlijk zijn schuld geweest. Dan was hij medeplichtig en het zou dan vast aan hem blijven knagen tot hij zelf dood ging. Hij was dus naar de vrouw gerend en had de Walker die op haar lag eraf geschopt. Een kreunend geluid was alles wat het wezen wist te produceren, samen met het konstante gegorgel. Het kwam vast doordat ze niet meer konden slikken, het speeksel dat ze producereerden bleef vast in hun mond en keel hangen waardoor het geluid ontstond. Zonder te aarzelen schopte hij het hoofd van de Walker in om de vrouw zo te helpen.

Jonathan was eigenlijk al van plan geweest om meteen weg te rennen, weg van al de Walkers, maar toch bleef hij wachten. De vrouw die hij zonet had gered ging hij niet even achterlaten. Moest hij dat doen had hij haar even goed gewoon aan haar lot over gelaten. Zoals het hoorde bleef hij dus even wachten om in te kunnen grijpen als het nodig was. Ergens had hij moeten weten wat ze nog moest doen. Ze moest dat beest van haar nog meenemen. Hij besloot daar maar niets over te zeggen, het was haar keuze en daarbij was dit niet het geschikte moment. Toen ze haar beest eenmaal had en verder liep haast hij zich achter haar aan. Waar ze heen ging wist hij niet, ze volgde haar gewoon blindelings. Zelfs toen dat ze het steegje in liep volgde hij haar om daar vervolgens vast te komen zitten. ‘Hoe moet ik dat weten?’ Reageerde hij meteen toen ze vroeg waarheen. Het was niet dat hij de stad hier uit zijn hoofd kende. In de vluchten keek de man om zich heen maar zag geen uitweg. Ondertussen kon je de Walkers horen naderen. Lang ging het niet duren voor ze hier waren, dat was zeker. Voor even dacht hij dat het gedaan met hem was, dat dit het einde zou zijn. Dit veranderde toen hij naar boven keek en het raam van het gebouw daar open zag staan. Het was te hoog om zo aan te geraken, maar als je op een vuilnisbak zou staan dan moest het wel lukken. ‘Daarboven, dat wordt onze uitweg.’ Hij wees naar boven naar het openstaande raam om snel nog even opzij te kijken waar de eerste Walker naderde. ‘Denk je dat je eraan kan?’ Moest het haar niet lukken dan zouden ze snel een ander plan moeten bedenken, en dan ook echt snel. De grootste vraag was eigenlijk of ze dat beest van haar wel daarboven zou krijgen.

EDIT; Beetje kort sorry x]}

“SHIT!” Het oh zo veilige steegje liep dus hartstikke dood. Er stonden alleen wat vuilnis bakken en een hoge muur, waar ze nooit overheen konden klimmen. Niet snel genoeg in ieder geval. “Hoe moet ik dat weten?” antwoorden de man op haar vraag waar ze heen moesten. De moed zonk haar volledig in de schoenen en alles leek nog meer in de soep te lopen. De man leek zijn antwoord heel logisch te vinden, maar Anne keek hem aan met een blik die kon doden. “Je moet toch ergens vandaan komen!” krijste ze met wilde armbewegingen. Ze stond bijna letterlijk met haar handen in het haar en had zin om uit frustratie op de grond te stampen en te gillen. De zombies kwamen ondertussen steeds dichterbij en deze oetlul begon nog bijdehand te doen ook. Ze was even vergeten hoe stom mannen waren. Maar… Deze was waarschijnlijk toch niet geheel leeghoofdig, gelukkig maar, want op dat moment riep hij. “Daarboven, dat wordt onze uitweg.” Anne draaide zich om en volgde zijn wijzende hand. Een raam stond uitnodigend open en met een beetje geklauter via de vuilnisbakken zouden ze zo naar binnen kunnen klimmen. Anne voelde een opluchting en bukt zich om de hond vast te pakken. “Denk je dat je eraan kan?” vroeg de man nog. Ze keek hem een seconde met een veelbetekende blik aan en duwde vervolgens de hond in zijn armen. “Hou vast,” beval ze en ze klauterde gauw op een vuilnis bak. Vanuit haar ooghoeken zag ze al de eerste walkers die de steeg bereikt hadden. Vlug greep ze Remi, aan zijn halsband en onder zijn buik, weer uit de handen van de man en slingerde hem geheel onverwachts, voor de hond, het open raam in. Die van schrik een hoog piepje uitte. Anne nam een klein sprongetje, van af de vuilnisbak, en greep het raamkozijn vast. Zichzelf omhoog trekkend en met haar gympen tegen de muur oplopend lukte het haar om door het raam te klimmen. Ze dankte god op haar blote knieën dat ze zo sportief was. Ze rolde een houten vloer op en wierp een vlugge blik door het schemerige gebouw heen. De ruimte was, afgezien van tientallen houten kasten gevuld met grote dozen, helemaal leeg. Met andere woorden, geen zombie te bekennen. Vlug draaide ze zich om en stak haar hoofd uit het raam om de man te helpen. Remi kwam ook tegen het raamkozijn aan staan en kon er nog net overheen kijken. De zombies waren er al bijna. “Snel! Pak mijn hand vast!”

Met succes had ze hem naar binnen kunnen trekken, wat waarschijnlijk vooral door zijn eigen kracht kwam. Nu stonden ze beide binnen en Anne voelde alleen maar woede. Ze was zo kwaad op haarzelf. Hoe kon ze zo roekeloos zijn. Buiten klonk het gegrauw en gegorgel van de overgebleven zombies, hongerig om het misgelopen vlees. Met een schuin oog vanuit het raam bekeek ze de monsters, die klauwend hun huid openscheurde langs de ruwe bakstenenmuur. Verder was het stil in het gebouw, maar Anne was bang dat het niet helemaal leeg zou zijn. Ze zag een gesloten deur aan de andere kant van de ruimte en nog een vuil raam, gevestigd aan de voorkant van het gebouw. Ze liep er naar toe en zag haar fiets en tas eenzaam op straat liggen, de dood getrapte zombie een paar meter er vanaf. “Shit, shit, shit..” vloekte ze in zichzelf. Die tas zat vol wapens, voedsel en meer belangrijke spullen. Ze moest hem terug krijgen! Maar hoe! Ze draaide zich abrupt om en wilde naar de deur toe lopen, toen ze de man weer zag. Ze realiseerde zich weer dat hij haar gered had. “Gaat het? Heb je je niet bezeerd?” vroeg ze nu een stuk vriendelijker dan in het steegje. Ze liep, wat beschamend voor haar roekeloze gedrag, op hem af. “Je weet niet hoe dankbaar ik je ben dat je me leven hebt gered. En dat van Remi. Echt.. Gewoon.. Ik bedoel..” Niet uit haar woorden komend bleef ze even stil en keek hem met een dankbare glimlach aan. Toen stak ze haar rechterhand uit “Mijn naam is Anne.”

_{Een gevoel van angst kwam toch naar boven toen dat Jonathan merkte dat het steegje doodliep. Niet dat hij het liet zien, maar iedereen zou wel wat angstig zijn op zo’n momenten. Het was niet dat het maar drie Walkers waren, die zou hij nog aankunnen, maar het waren er wel meer dan drie en heel de tijd leken er meer bij te komen. ‘Ik kom ergens van dan ja, maar niet van hier!’ Riep hij terug naar de vrouw. Wat dacht ze? Dat hij een wandelde kaart was? Jammer voor haar was dat niet het geval. Uiteindelijk viel zijn blik op een open raam in één van de gebouwen. Het was niet te hoog dus met een opstapje moest je ze zeker geraken. Jonathan stelde het dan ook meteen voor en voor hij het wist kreeg hij een hond in zijn armen geduwd. Hij kon niet anders dan het beest aan te nemen en te wachten tot dat de vrouw haar beest terug pakte. Aan zijn blik was duidelijk te zien dat hij de hond niet moest, dat hij het dier zo snel mogelijk los wou laten. Toen dat de vrouw de hond terug overnam om naar binnen te gooien was hij ook opgelucht. Terwijl dat de vrouw vlak erna naar binnen klom wachte, hij ongeduldig tot hij ook naar binnen kon.

Vlug keek hij achter zich. Enkele Walkers kwamen het steegje in gestrompeld, ze waren niet erg snel, maar op dit moment wenste Jonathan dat ze toch nog net iets trager konden zijn. Er was voor hem geen uitweg enkel het open raam. Eén van de Walkers was tot bij hem weten te geraken maar lang leefde hij niet meer. Jonathan had de haak die zijn hand verving door de schedel van de Walker gestoken en door een trap tegen de Walker te geven kon hij hem weer bij hem weg duwen. Volledig levenloos viel het wezen de grond op en Jonathan keek naar boven waar een hand was verschenen. ‘Dat werd tijd.’ Het was niet slecht bedoeld, al kon het door de toon waarop hij het zei misschien wel zo overkomen. Er was gewoon geen tijd om te treuzelen en iedere seconde dat hij daar beneden stond was er één te veel. Voor dat hij aan haar hand kon moest hij springen. Terwijl dat hij in de lucht was greep hij haar hand vast en zijn arm haakte zich in het raamkozijn. Zo trok hij zichzelf met de hulp van de vrouw omhoog.
Toen dat hij eenmaal veilig binnen zat haalde hij diep adem. Het was nipt geweest maar ze hadden het gehaald, al was dat enkel dankzij het raam. Als dat raam niet had opengestaan waren ze nu vast hun weg eruit aan het vechten. Met een opgetrokken wenkbrauw volgde hij de vrouw haar bewegingen. Toen ze naar buiten keek zag ze er niet al te blij uit. Voor even zag het ernaar uit dat ze hem gewoon ging verlaten, tot ze leek te beseffen dat hij hier ook nog was. ‘Ben ik niet degene die dat aan jou hoort te vragen?’ Zei Jonathan met een glimlach op zijn gezicht. ‘Maar alles is in orde.’ Hij was nog steeds geen Walker voedsel geworden, dat was ene pluspunt. Het feit dat ze nu wel vast zaten in een gebouw was een heel ander geval. Dat het gebouw leeg zou zijn kon hij moeilijk geloven, er waren zeker Walkers hier binnen. Ondertussen luisterde hij naar de vrouw, hoe zij hem bedankte voor het redden van nood. Toen ze het over een Remi had keek hij naar de hond die er nog steeds bij was. ‘Ik kon een mooie dame in nood toch moeilijk in de steek laten.’ Zei hij met een glimlach tegen de vrouw, daarna keek hij weer even naar Remi. ‘Zelfde geld voor je hond vermoed ik.’ Jonathan bleef erbij dat de hond enkel een lokmiddel was voor de Walkers. Als het beest eenmaal begon te blaffen ging die al de Walkers aantrekken. Het leek hem wel het beste om daar niets over te zeggen. ‘Jonathan.’ Hij nam haar hand aan terwijl dat hij zich voorstelde. ‘Het lijkt mij wel beter om hier niet te lang te blijven, zeker omdat we niet weten of het hier veilig is.’ Zei hij terwijl dat hij haar hand weer los liet.}

Wat doe je als je in een gebouw opgesloten zit? Een gebouw omringt door ondode mensen, die allemaal naar je verse levende vlees hunkeren. Een gebouw dat wellicht nog meer gevaren kon bevatte. Wat doe je als al je wapens die je zouden kunnen beschermen tegen die kannibalistische wezens, buiten open en bloot liggen te wachten op straat?..

“Jonathan.” Anne schudde kort zijn hand. Gelukkig konden zulke dingen nog. Je simpelweg voorstellen. Ze knikte instemmend bij zijn opmerking. “Heb je wapens bij je?” Zo niet, dan hadden ze een probleem. Ze wist dat ze niet te lang hier konden blijven, maar haar doel voor nu was toch echt om haar tas te halen. Die kon ze niet achterlaten. Dan zouden haar overlevingskansen echt nihil worden. Als ze die tas had kon ze weer verder reizen, opzoek naar Jason en haar familie. Nu had ze Jonathan dus hard nodig. Hij kon haar helpen, dit gebouw zonder kleerscheuren, of in dit geval bijtwonden, te verlaten. Daarna moest ze nog een plan zien te bedenken om haar tas te kunnen pakken en veilig bij het politiebureau te komen. Nu ze er zo over nadacht leek het een onmogelijke taak te worden. “Al mijn wapens en andere belangrijke bezittingen zitten in die tas, daarbuiten op straat, tussen al die monsters… Ik weet niet hoe, maar ik moet hem echt terug krijgen. Ik wil je hulp niet afdwingen maar ik zal het echt onwijs op prijs stellen als je me nog een keer helpt.” Ze keek hem een beetje smekend aan, want zonder zijn hulp zou ze waarschijnlijk niet ver komen. En als hij haar zou helpen moesten ze eerst dit gebouw verlaten, of barricaderen. In ieder geval er voor zorgen dat ze veilig waren. En daar had hij haar hulp ook bij nodig.

Een ander probleem was het licht. De zon was nu onder en het zal niet lang duren voor de lucht pikkedonker zou zijn. Daar viel niet makkelijk mee te werken in deze tijd. Normaal gesproken had ze al een veilig onderkomen voor zichzelf en Remi gevonden en maakte ze zich klaar voor de nacht. Het liefst had ze nu in het politiebureau willen zijn. Wat ze daar dan aan kon troffen wist ze niet. Bang voor de realiteit, dacht ze daar ook liever niet aan. Dus naast het verzekeren van hun veiligheid in dit gebouw, het terug krijgen van haar tas en vervolgens vluchten naar het politiebureau wat zo’n 150 meter verderop lag, moesten ze ook nog een lichtbron zien te vinden. Een zucht van frustratie klonk en ze keek de ruimte rond, opzoek naar lampen, kaarsen of iets dergelijks. Nog beter was een wapen van elk soort. Al was het maar een koevoet of een simpele puntige buis. Ze richtte zich weer tot Jonathan. “Luister, als je van plan bent te helpen moeten we een paar dingen voor elkaar krijgen. Dit gebouw veilig stellen zou ik op punt 1 zetten. Als dat gedaan is kunnen we verschillende dingen doen. We kunnen hier overnachten en morgen vroeg een plan bedenken en uitvoeren als het licht is. Of we kunnen het nu een plan bedenken en hopen dat het lukt in het donker. Ik vind beide goed, zolang ik maar mijn tas terug krijg. Ik moet bij het politiebureau terecht komen, dat hier om de hoek ligt. Of je daar mee naar toe gaat is je eigen keuze maar ik vermoed dat ze daar nog een hoop achtergelaten wapens en munitie hebben liggen. Daar zou jij ook je voordeel mee kunnen pakken. Wat denk je ervan?”