Sin>>

Naam: Sam Ian Nightvale
Alias: Sin
Geslacht: Man
Leeftijd: 28
Familie, Vrienden, e.a.: gezin: vrouw Lilian (27) & zoon Jamie (3): vermoord – familie & vrienden: vermist of vermoord.

Uiterlijk: Sin is fysiek zeer getraind en dat is te zien. Als hij zijn spieren aanspant, laten vrouwen in zijn buurt bij wijze van, wel spontaan wat lucht ontsnappen. Ook heeft hij een leuk koppie, eigenlijk altijd al gehad. Vanaf dat hij zich kan herinneren, kan hij meisjes en vrouwen laten smelten met zijn vriendelijke glimlach en babyblauwe ogen.
Alleen is er het één en ander veranderd in de loop der tijd. Nog steeds heeft hij een mooie, bruine haardos, doordringende blauwe ogen en een atletisch lichaam, maar de kenmerkende grijns is verdwenen, zorgelijke lijnen tekenen zijn gezicht en verschillende littekens bekrassen zijn huid. De traumatische ervaringen zijn als het ware van zijn lijf af te lezen.

Eigenschappen: Sin kan in eerste instantie overkomen als een in zichzelf gekeerde, teruggetrokken, kille man, maar in werkelijkheid schuilt er een ongekende warmte in hem. Eigenlijk is Sin diep vanbinnen nog altijd de lieve, zorgzame vader, maar het verdriet van zijn verlies heeft hem getekend. Zijn overlevingsinstinct lijkt het over te hebben genomen, waardoor hij zijn emoties tijdelijk uit kan schakelen om beter en sneller te kunnen handelen, maar af en toe wil zijn ware aard nog weleens bovenkomen, met name wanneer iemand zijn hulp nodig heeft. Sin heeft het hart op de goede plek en een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Hierdoor zal hij nooit de strijd tegen ‘het kwaad’ (het virus) opgeven en ondanks alles proberen te overleven.

Verleden:
Belangrijke feiten:
28 jaar geleden werd er een jongen geboren in de Canadese stad Toronto. Sam Ian Nightvale was de zoon van twee liefhebbende ouders, de één Franstalige, Canadese docente en de ander een Amerikaanse legerofficier. Dit zorgde ervoor dat het gezin met de jaren redelijk vaak verhuisde van basis naar basis. Sam wist niet beter of hij moest zich voor de zoveelste keer voorstellen in een vreemde klas en nieuwe vrienden zien te maken. In tegenstelling tot enkele lotgenoten ging dat hem wel gemakkelijk af. Hij was sociaal en vaak de grappenmaker van de groep.

Op zijn achttiende besloot de jongeman uit huis te gaan en in zijn vaders voetsporen te treden door het Amerikaanse leger in te gaan. Het trainingskamp waar hij terecht kwam was gevestigd vlakbij de San Diego State University. Het gebeurde hierdoor regelmatig dat een jongen in uniform gespot werd met een meisje van de universiteit. Sam vormde geen uitzondering op de regel. Sterker nog... bijna elke week hing er wel een ander meisje aan zijn arm, totdat hij haar tegenkwam: Lilian Wyatt. Hij was op slag verliefd, maar het leek niet wederzijds. Dit bracht Sam ertoe juist nog meer zijn best te doen om de behouden Lilian voor zich te winnen. En met succes. Hun relatie was een feit.

Na zijn trainingstijd te hebben afgerond, huurde Sam een klein appartementje in San Diego zelf. Niet veel later trok Lilian bij hem in. Ze trouwden twee jaar later en nog geen jaar later verwachtten het stel hun eerste kindje. Ondanks dat Sam vaak weg was voor zijn werk, leek alles perfect te gaan. De ramp kwam voor hen dan ook totaal onverwacht.
Sam was in het buitenland op het moment dat het virus uitbrak. Op de plek waar hij gevestigd was, was het virus nog niet zo heftig uitgebroken als bij zijn thuis. Samen met de andere soldaten zat hij aan de radio gekluisterd om het nieuws te kunnen volgen. De meest verschrikkelijke berichten bereikten hen. Het gebeurde steeds vaker dat soldaten hun werk lieten liggen om naar huis te bellen (waarbij ze meestal geen gehoor kregen). Ook Sam probeerde wanhopig contact te krijgen met het thuisfront, maar noch zijn vrouw, noch andere familie en vrienden reageerden. Voor zijn gevoel kon hij eigenlijk niet anders doen dan naar huis terugkeren.
Na veel heisa lukte het hem uiteindelijk ook om terug te gaan om zijn vrienden en familie te kunnen opzoeken, maar of dit wel zo verstandig was...

"De lucht gierde door zijn longen, zijn voeten konden het gehaaste tempo waarin hij liep nauwelijks bijhouden. Haast zorgde ervoor dat elke spier, elke pees in zijn lijf tot het maximale was aangespannen. Met een geconcentreerde blik tuurde Sam in het duister. 71, 72, 73, de bordjes vlogen in sneltreinvaart aan hem voorbij. Eigenlijk ging alles langs hem heen op het moment: het rommelen van de donder, het knisperen van de gevallen bladeren onder zijn kisten en het gehijg van de wachtende dood in zijn hals.

Eenmaal aangekomen bij het juiste huis, hield hij stil. Een schok trok door zijn hele lijf bij alleen al het zien van de voorkant van zijn woning. Krassen stonden gebeiteld in het hout van de voordeur, het glas van de versplinterde ramen glinsterde in het zwakke maanlicht. Hij hield zijn adem in. Nee. Nee! Dit kon niet waar zijn...!
Met lood in zijn schoenen liep Sam verder, hopend dat dit alles gewoon een droom was, al wist hij beter. Hij moest en zou achter de waarheid komen. Dat deed hij. In eerste instantie vulde hoop zijn longen en schreeuwde hij zijn keel droog. De namen van zijn vrouw en zoontje schalden door het stille huis. De toestand binnen was haast nog angstaanjagend slechter dan buiten: muren vol barsten, meubels omver geworpen, zelfs Jamie’s speelgoed leek verpulverd te zijn onder grof geweld.
Pas na een zoektocht door de verschillende ruimtes kwam Sam oog in oog te staan met zijn grootste nachtmerrie. Huiverend volgde hij het bloederige spoor richting de trap. De treden kraakten bij iedere stap- krak, krak, krak - net zolang tot hij bij de overloop was aangekomen. Hij hoefde dit keer niet lang te zoeken. De deur van Jamie’s slaapkamer stond als enige een klein stukje open...
Toen hij dichterbij kwam, bemerkte Sam dat de deur in werkelijkheid was opengebroken. Het ding viel haast uit zijn scharnieren op het moment dat zijn trillende hand er zachtjes tegenaan duwde.
Daar lag ze: Lilian, of eigenlijk… een schim van de prachtige vrouw die ze ooit geweest was. Het enige waar Sam haar nog aan kon herkennen, was haar golvende, roodbruine haar, als wiegende boombladeren in de herfst. In haar verscheurde armen lag een klein kind met dezelfde haren.
Sam hoestte en deed verschrikt een paar stappen achteruit. Dit zorgde ervoor dat hij zijn evenwicht verloor. Met een venijnige klap kwam hij op de vloer terecht.
Even werd het zwart voor zijn ogen. Toen hij ze weer openden, staarden ze naar de uiteen gereten lichamen van zijn familie, zijn leven. Het waren geen mensen meer, noch iets anders. Enkel stukken…lijf. Sam kokhalsde en beefde. De geur van hun rottende lichamen, of wat er nog van over was, prikte zijn neus. Overal waar hij keek, zag hij hun bloed.
Als een kind kroop Sam ineen en ging in de hoek van de kamer zitten, voor een moment niet in staat zich verder te bewegen. Hevig schokkend, huilend, kermend, roepend, schreeuwend, legde hij zijn gezicht in zijn handen. Zo bleef hij zitten, urenlang, tot hij zichzelf dwong op te kijken. Iets koels drukte tegen zijn borst. Verdoofd staarde Sam naar omlaag. Het was zijn naamplaatje. Elke soldaat ontving er één met zijn eigen initialen. Zo kon hij gemakkelijk geïdentificeerd worden als er iets met hem gebeurde en hij kwam te overlijden.
S.I.N. stond er in harde letters in het ijzer geboord. “S.I.N. …Sin.” het waren de eerste woorden die hij in dagen gesproken had. Als een donderslag bij heldere hemel overviel een bepaalde rust hem. Vreemd...
Hij was niet langer boos, bang of verdrietig. Het was…stil in hem. Sin… Zonde. De zonde die hij begaan had door er niet te zijn, door niet hier te zijn om zijn familie te beschermen en hen te redden. Ja, zo zou hij door het leven gaan: de man die in zonden leefde. Zijn rechtervuist omklemde het naamplaatje even zo stevig, dat zijn knokkels wit zagen. Toen stond hij op, dekte zijn vrouw en zoon toe met de schoonste deken die hij nog in het huis kon vinden. Vanuit de kelder haalde Sam de spullen die hij nodig had om in ieder geval een tijd te kunnen overleven in deze situatie. Als laatste stak hij het kleine lievelingsknuffeltje van Jamie in zijn zak. De lieverd had nooit zonder kunnen slapen, tot nu bij deze eeuwige slaap…
Met hangende schouders sjokte Sin naar de deur, liep naar buiten en ging op weg. Waarnaartoe? Hij wist het ook niet. Nooit zou hij meer omkijken."

Gevecht: Aangezien Sin een verleden bij het leger heeft, zijn zijn overwinningskansen bij een gevecht zeer hoog. Vroeger heeft hij de nodige trainingen en oefeningen gehad, dus zowel overleven in barre omstandigheden als vechten is voor hem gemakkelijker. Ook draagt hij enkele wapens bij zich van uit zijn tijd als militair. Nadeel is wel dat Sin graag alleen rondzwerft en dus niet snel voor een groep zal strijden, tenzij hij hier echt het nut van inziet.

Welkom op onze RPG. Als allereerste wil ik wel even zeggen dat je verleden wel wat langer moet voor we verder gaan.

Mijn excusses voor het commentaar wat er geleverd wordt, maar ik wil Sergeant Monster onderbouwen.
Dat Sin het niet wil vertellen, dat bepaal je in de RPG, maar het is VERPLICHT om een volledig Karakterkaart te schrijven, of je karakter nou open staat voor een diepgaand gesprek, of niet.

Oh, yeah sure, no problem. Ik had al zo'n vermoeden, maar wachtte eerst het commentaar af. ^^

Ik ga er gelijk mee aan de slag!!

Verder zou ik je ook graag zien dat je uitlegt waarom Sin's gehele naam onbekend is, is hij zijn echte naam vergeten? Heeft niemands hem zijn volledige naam verteld vroeger, of wil hij hem niet vertellen. Al hij hem niet wil vertellen, wil ik je toch vragen om ook dit te bepalen in de RPG, en het wel in zijn Karakterkaart te vermelden.

Bijgewerkt. ^^ Ik hoop dat het zo goed is! Zo niet, dan hoor ik het wel.

Ik wil mijn excuses aanbieden voor het zoveelste commentaar op je KK.
Het verleden van SIN is gebaseerd op rond het uitbreken van het virus, van de tijd daarvoor heb je alleen wat letterlijke feiten, die gebaseerd zijn op een vaag iets.
Ik wil je vragen om een klein stukje (HOEFT ECHT NIET VEEL!) te schrijven over hoe het leven van SIN was voordat het virus uitbrak, waarom wou hij in het leger, wat waren situaties van voor het virus wat indruk had gemaakt op hem, etc.
Ik hoop niet dat dit je ontmoedigd, maar alle schrijvers hier hebben recht op een beetje achtergrond van je karakter voordat ze een topic met je aangaan.

Haha nu snap ik het! Nee joh maakt mij echt niet uit hoor. Het verschilt namelijk per forum wat er bij het verleden moet staan, vandaar dat ik het verwarrend vond. Ik ga nu slapen, maar ik maak het dan morgen af. Ik kan wel tegen kritiek hoor, zolang het resultaat dan maar goed is uiteindelijk, toch? ;D

Gelukkig, nee het is niet dat ik iedereen over één kam wil scheren, maar zet het er altijd maar voor de zekerheid neer. Sommigen worden enorm ontmoedigd door te veel commentaar, en dat is dus juist niet wat ik probeer! Fijn dat je het zo positief inziet! <3

Whooosh, bewerkt! :3

Oh ik word nooit ontmoedigd hoor. Ik doe al vanaf mijn elfde aan RPG sites mee (ik ben nu 19), dus ik zie elk commentaar juist als een manier om iets bij te leren of te kunnen verbeteren. ;D

Ik hoop dat het zo wel goed is haha.

Een superverbetering! Ik zou zeggen veel plezier op DW,
Je karakterkaart is Goedgekeurd

Ik zet je even in de goede rang en groep neer!