Straight up, or with some flair?

Bakersfield. De toch naar het dorpje was niet heel erg zwaar geweest, onder weg was Aphrodite helemaal geen zombies tegengekomen. Niet dat ze bang was ofzo, sterker nog, ze wilde er stiekem wel eentje neerknallen. Haar lust om te vechten werd echt veel te erg en op dit moment zou ze zelfs wel een hele groep met zombies voor zich willen hebben, zodat ze de zombies allemaal stuk voor stuk kon neerknallen. En o, wat zou ze daar dan van genieten. Bij de gedachte alleen al begon ze te grinniken. De zombies waren toch al dood, hoe erg was het dan om ze immers neer te schieten? Sommige mensen zouden er toch moeite mee hebben, omdat ze bewogen en omdat ze toch ooit wel levend waren geweest. Maar Aphrodite was er van overtuigd dat het allemaal niet zo erg was als het leek. De mensen moesten zich tegenwoordig niet zo aanstellen, je moest jezelf toch verdedigen als je was aangevallen?

Waarom Aphrodite naar Bakersfield was gereisd, was eigenlijk wel simpel. Ze was op zoek naar levende zielen, mensen die wisten wat er precies aan de hand was en misschien wel voor veiligheid konden zorgen. En anders zou ze zelf wel zorgen dat ze dat van die mensen kreeg. Aphrodite was een meester in het manipuleren van mensen en anders dreigde ze gewoon de mensen neer te schieten. Bang, bang, zo in je achterhoofd. Daar had Aphrodite helemaal geen moeite mee. Maar de kans dat hier mensen zouden rondlopen, was heel erg klein, aangezien Bakersfield net zo’n spookstad leek als Fresno. Uit Fresno was Aphrodite heel erg snel gevlucht, want daar liepen nog wel wat zombies rond. Nou kon ze natuurlijk wel een paar zombies aan, maar een hele stad uitroeien met zombies werd een beetje overdreven. Bovendien was het niet haar verantwoordelijkheid om dat te doen. Daarom liep ze nu door de straten van Bakersfield. Op de stoep zag Aphrodite een stoffen pop liggen en ze liep er naar toe. Ze bukte en pakte de pop op. De pop deed haar denken aan haar zoontje, Eros, die ze had moeten afstaan. Toch was ze wel blij dat ze hem had afgestaan, zo wist ze zeker dat hij nog leefde. Tenzij er in de opvang ook mensen waren omgetoverd tot zombies, maar daar ging Aphrodite maar niet van uit. Zodra dit over zou zijn, zou ze op zoek gaan naar haar zoon en smeken om vergiffenis. Maar niet nu, daar was het nu te vroeg voor.

Maar Aphrodite vond dat het wel heel erg stil was in de straten van Bakersfield. Eigenlijk een beetje te stil. Met samengeknepen ogen stond ze op en bekeek de omgeving. En daar kwam het! Twee zombies kwamen met gestrekte armen op haar afgerent. Aphrodite trok haar twee pistolen uit haar broekzak en schoot er al meteen één neer. “Voltreffer!” riep ze triomfantelijk en zag hoe het bloed uit het hoofd van de zombie spoot. Logisch dat ze je in het hoofd moest raken, daar zaten immers de hersenen, hét centrale punt van het lichaam. Maar dat ze nu één zombie had uitgeschakeld was natuurlijk wel heel erg leuk, maar er was er nog een. Ze richtte haar pistool op de zombie en schoot hem door zijn borst. Gorgelend viel de zombie op de grond en Aphrodite liep er naar toe. Ze richtte nog een keer op zijn borst en knalde er nog een kogel doorheen. “Hola motherfucker” zei ze minachtend en schoot toen door het hoofd van de zombie. Het hoofd spatte uit elkaar, de oogballen en tong vlogen alle kanten op en ook de hersens moesten er aan geloven. Met een grijns ging Aphrodite naast de zombie zitten en voelde in zijn zakken. Verast haalde ze er een paar munten uit. In totaal was het zo’n zes dollar, dat was nog eens goed geld verdienen! Dit deed ze ook bij de andere zombie, maar daar had ze minder geluk. Het enige wat hij in zijn zakken had zitten was een met bloed besmeurd pakje kauwgom. Aphrodite haalde haar schouders op en drukte er een kauwgompje uit. Het snoepje stopte in haar mond en begon er op te kauwen.

Aphrodite was slim genoeg om te weten dat als er twee zombies in de buurt waren, er ook nog wel andere zombies in de buurt zouden zijn. En misschien ook wel mensen? “Iedereen die zich verstopt houdt kan beter nu tevoorschijn komen, want als ik je vind, knal ik ook gewoon een kogel door je kop, net zoals bij deze twee” riep ze in het algemeen en schopte even tegen een van de zombies, als bevestiging. “Geen enkele moeite mee…” riep de moordmachine.

Andrew was niet echt in een goed humeur. Zijn warrige haren stonden naar zijn mening veelste fluffy om zijn hoofd, zijn kin begon bedekt te raken onder een laagje stoppels dat vrouwen aantrekkelijk vonden, maar hem enkel irriteerde nu. Maar zijn scheerschuim was op en dan viel er ook vrij weinig te beginnen. Nu hij er zo over nadacht had hij van wel meer dingen een tekort momenteel. Op naar de grote stad dan maar om wat boodschapjes te doen. Het enige voordeel aan de uitbraak was dat betalen geen punt meer was. Je pakte wat je pakken kon en wie zeikte maakte je af. Zo zat dat.
De man schoof de deuren open en knipperde even, wachtend tot hij aan de felle zon gewend was. Daarna ging hij vlug op weg. Hij droeg een tas, met daarin nog wat plastic tasjes. Hij was duidelijk van plan groot in te slaan. Andrew kwam Bakersfield binnen, opgelucht door de stilte die er hing. Geen grote groepen zombies in zicht, prima. De eerste deur was gewoon al open. Voorzichtig ging hij naar binnen en onderzocht de keuken, waar hij twee pakken gedroogd fruit aantrof in een kastje. Zo, dat was in de pocket. Geen tijd meer verspillend aan dit huis, dat duidelijk al grotendeels leeg gehaald was, ging Andrew weer naar buiten. Een paar huizen verder probeerde hij zijn geluk nog eens uit, met een flinke beuk de deur openend. Het was een kleine goudmijn. In de woonkamer lagen twee lichamen nietsziend met hun lichamen dicht tegen elkaar verstrengeld. Dood, maar geen zombies. Die twee hadden de makkelijke weg gekozen, lafaards.

Hij plunderde hun voorraadkast, vond een paar flessen water en diverse lang houdbare producten. Andrew maakte nog een snel tripje naar de badkamer, waar hij niet alleen twee tubes scheerschuim en een nieuwe set mesjes meenam, maar ook wat deodorant en douchegel voor Lilith. Klonk het lullig om zulke producten mee te nemen voor een dame, omdat het erop wees dat ze stonk? Misschien, maar dat kwam in de botte man niet op. Hij was van mening dat ze allang blij mocht zijn als hij haar straks de bus 'bloemetjesgeur' zou overhandigen. Hij mikte alle zooi in zijn tas en opende dan een fles water die hij niet meer mee kon slepen. Overdadig goot hij het water in zijn mond, het was koel en verfrissend. Vervolgens kauwde hij nog wat plakkerige chemische koekjes weg, allang blij dat hij genoeg te eten had. Zijn bezwete gezicht werd als laatste gauw opgefrist en hij was er klaar voor. De tas was nu stukken zwaarder, constateerde hij tevreden.

Plots hoorde hij geluid. Bij het raam met barsten erin nam hij de situatie op. Een meisje, twee zombies.. Hij zou kunnen helpen, maar voelde er de drang niet toe. Hij stond erbij en keek ernaar. Gelukkig kon de dame het prima alleen aan. Hij grijnsde meewarrig door haar enthousiasme met het pistool.. En dan zeiden mensen dat hij vreemd was. Nu het gevaar geweken was, voor eventjes dan, nam Andrew de gelegenheid om de gang in te lopen en de deur te openen. Hij stond daar even stil, gestopt met bewegen toen het meisje begon te krijsen.
“Iedereen die zich verstopt houdt kan beter nu tevoorschijn komen, want als ik je vind, knal ik ook gewoon een kogel door je kop, net zoals bij deze twee” klonk het nu luid. Wacht, serieus? Andrew was niet bepaald onder de indruk, nee.. Hij leunde kalm tegen de deurpost aan en wachtte in stilte. Een zachte 'hmpf' weerklonk toen ze een trap verkocht aan de dubbel dode zombie. Waarom verspilde ze daar energie en tijd aan? Waarom riep ze überhaupt om aandacht? Waren twee zombies nog niet genoeg? Wilde ze graag een reusachtige moordpartij hebben, voordat ze zelf als voedsel zou eindigen? “Geen enkele moeite mee…”

Doodkalm zette Andrew drie stappen, zo het trapje van het huis aflopend. ''Nee, dat zal wel niet, hé? Je hebt veel te veel plezier in het doodmaken van dingen, of ze nou leven of niet..'' constateerde hij droogjes. ''Misschien kan je beter opletten waar je staat te gillen voortaan, zo lok je er enkel meer.'' Hij haalde zijn schouders op en vormde een grijns, die bijna voldeed aan de typische 'wijze-vader' uitdrukking. Alleen was zijn lach daarvoor net te spottend. Hij draaide zich half om en controleerde het uiteinde van de straat wat leidde tot zijn schuilplaats. ''Gewoon een tip, van mij voor jou. Fijne dag verder, jongedame.'' Als hij een hoed had zou hij nu tegen de rand tikken, als een echte gentleman. Jammer genoeg had hij enkel een donkerbruine jas met nep bonte kraag.

Mooi, er was niemand meer in de buurt. Haar ademhaling werd weer wat rustiger, deze was flink gestegen. Ze wist namelijk zeker dat ze in de gaten gehouden werd. Dat zou dan erg verkeerd afgelopen zijn voor die persoon, dat was wel duidelijk. Met vernauwde ogen bekeek Aphrodite de omgeving. Wat was dit voor plek? Normaal gesproken was Bakersfield echt wel een plek waar veel mensen waren. Nu zag het er gewoon uit als een spookstad. Ze beet eventjes op haar onderlip. Dit virus werd met de minuut enger en enger. Ze zou zichzelf goed moeten verdedigen, mocht ze aangevallen worden door nog meer zombies. Misschien had ze hen afgeschrikt? Of ze konden gewoon niet denken en vielen alles aan wat enigszins bewoog. Dat vermoeden zou eigenlijk wat logischer zijn dan dat ze hen afgeschrikt had. Misschien moest ze dan toch maar wat stiller zijn, in plaats van nu rond te gaan lopen gillen.

Toch had iemand het gewaagd om tevoorschijn te komen. Met een ruk had Aphrodite zich omgedraaid. In haar buurt stond een man die al wat ouder was, ze schatte hem rond de veertig. Op z’n dooie gemak kwam hij op haar afgelopen. Hij brabbelde wat over dat zij het leuk vond om mensen neer te schieten, dood of niet. En dat ze een beetje stil moest doen. En vervolgens begroette hij haar, als een of andere man die precies wist wat hij deed. Maar dat ging zo maar niet. Aphrodite voelde woede in haar koken. En meestal was dat resultaat niet echt prettig voor diegene op wie ze boos was. Ze pakte haar pistool en richtte op een paar centimeter naast de voet van de onbekende man. De trekker ging over, een luid schot klonk. Hopelijk schrok hij van het schot, ook al was hij niet op zijn voet gericht. Aphrodite begon te lopen, net zolang voor dat ze voor de man stond en draaide zich toen naar hem toe, haar pistool losjes in haar hand.

“Moet jij eens goed naar mij luisteren, maat” gromde ze kwaad, haar pistool pakte ze wat beter vast, klaar om aan te vallen. De man had zich pas net laten zien, maar ze was nu al zwaar geïrriteerd. “Ik weet niet wie of wat je bent of hoe je hier bent gekomen, but I don’t give a fuck about that. Je schildert me af als een of andere psychopaat, terwijl je me niet eens kent” zei ze kwaad, terwijl ze haar pistool op hem richtte en trilde. Nee, ze zou niet echt op hem schieten, tenzij hij nog bijdehanter zou gaan doen. “Wie denk je wel niet wie je bent? Heb je niet geleerd dat je respect moet hebben voor mensen? Bovendien hoef je mij niet te vertellen wat ik wel en niet zou hoeven doen, ook al zou het vast….verschrikkelijk lief bedoeld zijn. You’re not my daddy” zei ze, terwijl haar stem weer wat harder werd “Dus vertel op, waar haal je het lef vandaan om mij te beledigen en te denken dat ik me niet aan mijn afspraak zou houden?”

Andrew was niet bepaald onder de indruk van haar gekrijs, noch van haar wilde uiterlijk. Witblonde haren en een jong gezichtje. Voor hem niets om van weg te smelten. Kom op, dit leek het meest op een twaalfjarige schreeuwlelijk die oorlogje speelde met zijn vriendjes. Hij had dus ook niet echt de behoefte om hier langer te blijven. Met een groet die voor zijn doen nog redelijk netjes was –misschien wilde hij toch wat verbeteren in zijn afstandelijke houding?- draaide Andrew zich om. Hij had het werkelijk niet slecht bedoeld, maar een knal naast zijn voet gaf aan dat het wél op een negatieve manier opgevat was. Oeps. Hij voelde haast de scherven van de stoeptegels tegen zijn donkere broek opspringen. Móest dat nou? Hij stond stokstijf stil, best een logische beslissing wanneer er een gek met een pistool in de aanslag achter je stond, toch? Ze had geschoten en gemist, maar of dat de bedoeling geweest was of niet wist hij niet. Rennend zou hij sowieso de veiligheid niet snel genoeg kunnen bereiken, dus het was tijd om zijn ‘charmes’ teboven te halen. Zo rustig mogelijk stak hij zijn handen iets omhoog om te laten zien dat hij.. tja, niet gewapend was. Zo draaide hij zich uiterlijk ijselijk kalm om naar het jonge meisje.
Die stond al zeer dichtbij en was niet bepaald geamuseerd. “Moet jij eens goed naar mij luisteren, maat. Ik weet niet wie of wat je bent of hoe je hier bent gekomen, but I don’t give a fuck about that. Je schildert me af als een of andere psychopaat, terwijl je me niet eens kent”
Alright. Over korte lontjes gesproken, hij had hier een pracht exemplaar van eerst doen dan denken. En daarna ook nog eens verontwaardigd doen. Nou, normaal gesproken zou Andrew niet op deze manier over zich heen laten lopen, maar hij had nauwelijks vertrouwen in de menselijkheid van dit figuur. Zo leek zijn observatie over hoe zij het vermoorden, danwel neerschieten van dingen erg leuk leek te vinden niet al te ver van de waarheid verwijderd. Maar haar woede wees op een ontkenningsfase, waarop hij haar niet zou wijzen vandaag. In plaats daarvan bracht hij een neutrale, doch warme uitdrukking op zijn gezicht.
Nu begon ze nog over respect ook, moest deze jongedame nodig zeggen. Eerst het commando krijsen dat iedereen tevoorschijn moest komen, met dreigementen over neerschieten ten overvloede. Vervolgens een kogel in zijn richting knallen, ze had hem, per ongeluk of niet, kunnen raken, godsamme. “….verschrikkelijk lief bedoeld zijn. You’re not my daddy” Hij kon er niets aan doen, zijn uitdrukking was eventjes als een open boek. En het straalde een duidelijke: ‘Not your daddy? Gelukkig niet nee’ uit momenteel.


“Dus vertel op, waar haal je het lef vandaan om mij te beledigen en te denken dat ik me niet aan mijn afspraak zou houden?” Een verwonderde uitdrukking nam zijn hele gezicht over en Andrew trok vragend een wenkbrauw op. “Afspraak? Hadden wij een afspraak? Kind, wind je toch niet zo op, daar komt alleen maar ellende van.’’ Hij was kort stil om adem te halen en zijn woorden niet tot spot te laten verworden. “Bovendien was mijn opmerking enkel gericht op het lawaai dat je maakte en de manier waarop je jezelf het gezag toe-eigende om iedereen in de wijde omtrek te bevelen tevoorschijn te komen.’’ Hij schudde zacht zijn hoofd. “Je hebt misschien het idee dat de beschaving weg is en ook jij nu geen enkele norm meer hoeft te handhaven.. Maar waar jij respect van mij eist, eis ik tegelijk hetzelfde van jou.’’ Zij begon over respect hebben voor mensen, terwijl ze hem nota bene zelf richting de voeten schoot. Dit kind spoorde niet helemaal hoor.

Op dit moment irriteerde Aphrodite zich aan alles wat de man deed of zei. De manier waarop hij liet zijn dat hij niet gewapend was – ha alsof hij daarmee gered zou zijn - , de manier waarop hij keek. Het leek nog het meest op een afkeurende blik, alsof hij een vader was en zij de dochter die per ongeluk de snoeppot op de grond had laten vallen. Maar dat was dus mooi even niet zo. De man voor haar was inderdaad ouder dan haar, maar Aphrodite was volwassen en kon prima zelf bepalen of dat ze naar iemand zou luisteren of niet. En dat zou in dit geval niet het geval zijn. Kom op zeg, wie dacht hij wel niet dat ze was? Een of andere gestoorde psychopaat? Nou, als hij dat dacht, kon ze maar net zo goed zijn vooroordelen waarmaken. Aphrodite zou weer gaan manipuleren, iets wat ze in haar verleden al heel erg veel gedaan had en iets wat ze nog steeds heel erg goed kon. Zou de man daar intrappen?

“Ik heb het wel degelijk over een afspraak gehad, ja” beet Aphrodite hem geïrriteerd toe “De afspraak dat ik je gewoon door je hersens knal als je niet tevoorschijn was gekomen. Wees blij dat ik het nog niet gedaan heb…” Met een gemene glimlach richtte ze het pistool op de plek tussen zijn twee wenkbrauwen. Een paar seconden liet ze het zo hangen en bracht het toen weer naar beneden. Hij begon nog wat te neuzelen over respect. RESPECT?! “HA, spreek mij niet over respect” gierde ze “Jullie mannen hebben geen enkel respect, voor niemand. Voor vrouwen niet, voor kinderen niet, voor dieren niet, voor NIETS!” Haar stem werd harder, dat ze daarmee zombies kon aantrekken interesseerde haar niets. “Wij” en ze wees op zichzelf “zijn in jullie ogen maar voor één ding goed en jij weet dondersgoed wat dat is, dat hoef ik jou niet uit te leggen denk ik zo” Kwam ze gestoord over? Dat was precies de bedoeling. Diep van binnen wist Aphrodite dat het heus niet zo was. Ze kende genoeg mannen die wel respect voor haar hadden getoond.

“Dus, wat wordt het…” stelde Aphrodite toen voor “Straight up or with some flair?” Een gemeen grijnsje op haar gezicht, hopelijk begreep hij wat ze bedoelde. Het was fijn dat er op dit moment niemand in de buurt was. Meerdere personen zou ze echt niet aankunnen.

“Ik heb het wel degelijk over een afspraak gehad, ja. De afspraak dat ik je gewoon door je hersens knal als je niet tevoorschijn was gekomen. Wees blij dat ik het nog niet gedaan heb…” Argh. Ze was irritant en dom. Een afspraak. Een afspraak?! Zij had geroepen dat iedereen tevoorschijn moest komen of zou sterven. Dat was een dreigement, maar zeker geen afspraak.
Afspraak, [af·spraak], de: Een overeenkomst, mondeling of schriftelijk, tussen minimaal twee rechtspersonen.
Verder had hij geen commentaar. Want Andrew beredeneerde het is zijn hoofd allemaal perfect, maar als hij het hardop zou zeggen, het aan dit blonde meisje zou proberen uit te leggen.. Dan zou hij er best wel eens slecht vanaf kunnen komen. Met bijvoorbeeld, zomaar een wilde gok, een kogel in z'n kop, alsof hij een vies gorgelend happend zombiebeest was. Zo keek ze hem ook aan, met die met gekte gevulde blik.
“HA, spreek mij niet over respect” Warning: You startled the witch. Again. Doomed. “Jullie mannen hebben geen enkel respect, voor niemand. Voor vrouwen niet, voor kinderen niet, voor dieren niet, voor NIETS! Wij zijn in jullie ogen maar voor één ding goed en jij weet dondersgoed wat dat is, dat hoef ik jou niet uit te leggen denk ik zo” Zijn ogen waren wijder open gaan staan, adrenaline pompte door zijn lijf, zijn wangen waren lichtelijk rood aangelopen van schok. Hij dacht dat ze gek was, maar zó gek? Dit kind had echt iemand nodig om mee te praten, om haar probleempjes op te lossen, om weer een mens te worden. Een psychiater er tegenaan gooien, wat onderzoeken en psychologische analyse. Misschien dat dat haar kon helpen. Feit was dat hij niet degene wilde zijn die met haar moest babbelen. Ze was niet zijn smaak, om het zo te zeggen.

“Dus, wat wordt het… Straight up or with some flair?”
Andrew hield zich met man en macht in, geen domme dingen zeggen nu. Hij boog lichtjes zijn hoofd, verlaagde zijn schouders, alles om maar minder elitair, groot en hoog te lijken.
''Ik begrijp niet wat je bedoelt.'' sprak hij dan maar kleintjes, daarmee de vraag ontwijkend. ''Sorry, ok? Alles wat ik wil is naar huis gaan en a-avondeten koken voor Lilith.'' Hij waagde het niet om op te kijken, maakte zich al wel klaar om elk moment het meisje aan te vliegen als ze nog steeds niet ophield met haar idiote gedoe. Dan zou hij gewoon naar voren springen en haar hopelijk met zijn gewicht omgooien. Voor ze kon schieten.

Geïrriteerd keek Aphrodite hem aan. In plaats van haar te lijf te gaan, deed hij zich voor als een bang vogeltje dat moest proberen zijn nest te verlaten, maar het niet durfde. Ze kwam niet vaak mannen tegen die op deze manier op haar reageerde. Verdomme, Aphrodite voelde medelijden opkomen. En dat was niet de bedoeling, zij was niet iemand die zomaar medelijden moest voelen of sowieso ook maar iets voelde. Kwaad kwam Aphrodite een paar stappen naar voren en haar arm trilde. Het klonk zo schattig en liefdevol hoe hij het over ene Lillith had. Hij wilde duidelijk voor het meisje zorgen. Was het zijn vriendin? Was het zijn dochter? Of zou het zijn zus kunnen zijn? Het was eigenlijk allemaal mogelijk, maar zoals het overkwam wilde hij vraag voor haar zorgen en Aphrodite koppelde dat aan het feit dat hij wel van haar hield. En dat was het ‘m nou juist. Zij had zelf niemand om van te houden en dat deed haar pijn, zoveel pijn dat ze tranen achter haar ogen voelden branden. Verdomme, dadelijk werd ze nog echt emotioneel. Hoe kon zo iets doms haar van haar stuk brengen?

Haar pistool viel uit haar hand. Haar arm trilde nog steeds, net zo erg als dat hij daarnet had getrild. Haar arm liet ze langs haar lichaam hangen en verslagen keek ze naar de man voor haar, waarvan ze nog steeds de naam niet wist. Ze slikte. “Verdomme…” piepte ze zachtjes en veegde kwaad met haar mouw over haar ogen. De tranen brandden echt achter haar ogen en dat was niet goed. Aphrodite kon de laatste keer dat ze had gehuild zich niet eens meer herinneren. “Verdomme…” piepte ze nog een keer en keek nogmaals naar de man tegenover haar “Ga alsjeblieft niet zo zielig lopen doen!” Ze slikte nog een keer. “Val me aan als een man, als een ruwe, dominante man, en niet dit. Hier kan ik niet tegen” Bij elk woord werd haar stem harder, ze schreeuwde nog net niet. “Sla me desnoods tot moes…” fluisterde ze erachter aan en dat was een hele omschakeling. Dit was vreselijk, hoe kon dit in vredesnaam gebeuren? Wat een domper. Waarschijnlijk zou zijn angst voor haar nu ook wel zakken, als hij überhaupt al angst voor haar had gehad. En toen begon ze te zweten. Had hij haar al vanaf het begin doorgehad?

Andrew was momenteel heel simpel bezig. Zijn redenering: iemand had een wapen, iemand die niet bang was het te gebruiken. Ze bedreigde hem. Aggresie of in elk geval spot had enkel meer woede opgewekt. Hij zou zichzelf enkel redden door de stoere man in hem los te laten en de jongedame te overtuigen van zijn goede kant. Maar dat dat zo'n reusachtig effect zou hebben? Er klonk een geluid van metaal op de grond, Andrew kromp ineen, bang dat het pistool juist nu af zou gaan door de klap waarmee het contact maakte met de stenen.
“Verdomme…” niets was over van haar facade. De sterke -enge- vrouw was verdwenen. Spoorloos. Ze liet twee gedesoriënteerde figuren achter, alle ei van slag.
"Verdomme… Ga alsjeblieft niet zo zielig lopen doen!” Auw. Een waarheid als een bus. Hij was een slappeling, had zijn hachje willen redden. En nu stond hij hier, opgescheept met een meisje dat plots weer een mens was. Haar harde kant was weg en ze werd er een stuk mooier op. Echter, menselijker. Het was vreemd en alles wat Andrew deed was kijken. Of nouja, met zijn voet schoof hij onopvallend het pistool, dat door een wonder niet was afgegaan, naar achteren. Er was nu geen sprake van een echte dreiging, maar met iemand die emotioneel zo wisselvallig was nam Andrew liever geen risico's. “Val me aan als een man, als een ruwe, dominante man, en niet dit. Hier kan ik niet tegen” Zijn ogen waren wijd open, hij schudde nee. Nee. Zo zou het niet gaan. Hij was daarstraks volkomen bereid geweest haar te slaan, als hij daartoe een kans had gezien. Dat was nodig geweest om zijn veiligheid te verzekeren. Maar nu? Nu smeekte ze hem om agressie. En zo zou het niet gaan. Ze was een kind, zo reddeloos verloren in de grote boze wereld. Ze dacht dat ze het aankon, ze dacht dat ze sterk was. Maar er is een verschil tussen het niet tonen van zwakte en sterk zijn. Een wezenlijk verschil. Ze was nog maar een klein meisje, op de aftrap van haar volwassen leven. Ze had geen dominante man nodig, die op haar inramde en keer op keer weer bevestigde dat haat de enige manier was om deze wereld te overleven. Ze had een ouder nodig om haar hand vast te houden. Ze had geruststellende woorden nodig en een warm kopje thee. En er was niemand in de buurt die haar dat kon bieden- behalve hij- oh nee, de slechtste vader in de geschiedenis, dat was hij. 
“Sla me desnoods tot moes…” Resoluut kwam Andrew tot een besluit. "Nee. Nou moet jij eens goed luisteren, gewoon even luisteren. Niets zeggen. Je hebt al genoeg geschreeuwd vandaag." Hij pakte het pistool op en blokkeerde de veiligheidspin. Stopte het dan weg in zijn tas. "Jij komt met mij mee naar huis, daar ga je op de bank zitten en dan maak ik wat te eten klaar. En geen bedreigingen of ander gedoe meer, hoor je me? Daar heb ik schoon genoeg van." Zijn stem bevatte een autoriteit die weinig tegenspraak duldde. "Nou, heb je nog andere wapens?" Vroeg hij dan, streng en onderzoekend naar het gebroken figuurtje kijkend. "We moeten wel opschieten, Lilith wacht." 
[Pappabeer Andrew xD]

Aphrodite had hem verbijsterd aangekeken. Wat was dit voor een man? Nog nooit had ze een man zo zorgzaam gezien. Hij had het pistool opgeraapt en gezegd dat ze moest luisteren, gewoon moest luisteren en niets moest zeggen, omdat ze al genoeg geschreeuwd had. Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van Aphrodite. Ze had inderdaad veel geschreeuwd vandaag. Het glimlachje verdween al snel en ze liet haar hoofd hangen. Het leek inderdaad wel of ze een beetje werd toegesproken door een boze vader. Ergens voelde dat wel fijn. Het leek wel of er iemand om haar gaf. Aphrodite kende helemaal niemand die om haar gaf. Haar zoontje misschien, maar die had ze al zo lang niet gezien, dat ze het niet raar zou vinden als die niets meer om haar gaf. Daar had Aphrodite het ook zelf een beetje naar gemaakt. Maar goed, hoop was iets waar ze tegenwoordig op leefde. Toen ze weer durfde op te kijken, ze moest van hem met hem meegaan naar hun plek en daar zou ze wat te eten krijgen. En ze moest hem niet meer bedreigen, want daar was hij helemaal klaar mee, zei de man.

Ze knikte. Daar was ze het mee eens, dat zou de voorwaarde zijn. “Oké…” fluisterde ze toen zachtjes en keek een beetje ongemakkelijk de man voor haar aan. Ze wist niet eens zijn naam en nu moest ze met hem mee. Maar vond ze het erg? Nee. Maar toch, het zou een beetje raar zijn om met iemand wat te eten en een kopje thee te drinken die ze enkele minuten geleden nog geprobeerd had om te vermoorden. Misschien moest zij ook eens een stap naar een beetje vriendelijkheid zetten. Ze deed een stapje vooruit, zodat ze wat dichter bij hem stond. Niet dreigend maar gewoon vriendelijk. Een onzeker glimlachje verscheen op haar gezicht, haar gezicht brak daardoor veel meer opener. “Dankjewel…dankje…” zei ze schor. Nog net niet hoefde ze haar hand voor haar mond te slaan. Misschien was het niet slecht om af en toe eens vriendelijk te zijn. Het was in ieder geval een stap naar het worden van een beter mens, wat ze misschien wel kon worden als ze er meer aan zou werken. Aphrodite keek naar de tas van de man. Daar zat haar enige verdedigingswapen nog in. Maar ze zou haar andere ook nog geven, dat had ze net met hem afgesproken. Schuldbewust, als een kind dat een koekje had gestolen maar het weer terug moest geven, gaf ze het wapen aan de man voor haar.

En ze zou ze zichzelf netjes voorstellen. “Ik…uhm…” begon ze, maar zelfs voorstellen kon ze niet echt op een normale manier. Normaal gesproken riep ze haar naam en dan wist iedereen eigenlijk wel wie ze was. Maar bij deze man zou ze dat niet doen. Ze zou zich netjes gedragen vanaf nu. Dat was wel het minste wat ze terug zou kunnen doen. “Ik ben Aphrodite…” zei ze schor.

“Oké…” Mooi zo, dat was al een stuk beter. Een zachte stem, waarin Andrew nu zelfs wat melodieuze ondertonen kon ontdekken. Kijk eens, deze schreeuwlelijk had blijkbaar ook nog een aangenamere stemklank in de aanbieding. Tevreden zag hij toe hoe zij vooruit stapte, schuchter, maar wel vriendelijk. Ze was minder lawaaierig en assertief dan daarstraks, maar op de een of andere manier toch opener. Juist omdat ze even niet probeerde zo hard te gillen en slaan dat niemand haar zachte kant zag. Ja, de onderwijzer in Andrew kwam werkelijk weer boven nu. Hij had een tijd vol motivatie en plezier lesgegeven, totdat de ouders begonnen te klagen en de leerlingen steeds onhandelbaarder werden. Wanneer hij een meisje eruit stuurde omdat zij hem uitschold, kreeg hij van haar vader de volle lading. Dat was de druppel. Maar de passie voor kennisoverdracht, leiding geven, jonge personen helpen om tot een waardevol persoon te vormen. Dat bezat Andrew nog steeds.
“Dankjewel…dankje…” Hij knikte, ten teken dat het ok was. Ze hoefde haar dank niet te uiten in woorden. Woorden waren statisch, niet echt Andrew's ding. Hij was meer een persoon van daden. Het meisje troosten was dan ook lastig geweest voor hem, totdat hij bedacht had dat hij nu echt eens naar huis moest gaan. Nu nam hij het psitool aan en controleerde voorzichtig of de veiligheidspin stevig op z'n plek zat. Dan stopte hij het wapen weg. Andrew zou haar pistolen heus niet stelen of misbruik maken van zijn positie als gewapende, tenzij hij daar door haar gedrag toe gedwongen werd. Nee, ze kreeg alles netjes terug, áls ze normaal deed.
“Ik…uhm… Ik ben Aphrodite…” Even trok Andrew een wenkbrauw op- verrast, verbaasd, vragend. Had hij dit goed verstaan? Ach, wat wilde je ook in een generatie waar namen als Mercedes, Tigerlilly en Wolf als normaal werden beschouwd. Wacht maar, straks heette de president Worst en dán zou de hele natie verontwaardigd zijn. Maar hij wist het nu al. Ach, het had toch ook geen zin. Een chagrijnige oude man, dat was alles wat hij was. Nu.
''Andrew Scott.'' antwoorde hij. ''Zo, genoeg gekletst, het is ongeveer 10 minuten lopen, richting het zuiden.''  gaf hij aan. ''Aphrodite, ik wilde je trouwens nergens toe dwingen, maar het lijkt me goed voor je om even een avond rust en gezelschap te hebben.'' Awkward. Ongemakkelijk. Botte man, met goede bedoelingen en problemen om die uit te drukken. ''Dus, die kant op als je mee wilt.''
God, Andrew, ben jij nou de volwassen man hier? Nou, blijkbaar niet.

[Ffff wat een rotpost.. .~. Ik ben een beetje ziek-ig dus dat is wss te merken in mijn schrijfsitijl warrig en vaag]

Dingen konden raar lopen, dat was een feit. Een aantal minuten geleden had Aphrodite de man die voor haar stond, Andrew Scott genaamd, nog willen neerknallen, maar de situatie was nu helemaal omgedraaid. Meestal was het Aphrodite die de leiding had, maar nu was Andrew dat. Dat was Aphrodite gewend, tenminste, niet op deze manier. Op een zachtaardigere manier, alsof het werkelijk leek alsof hij haar wilde helpen. Waarom zou hij haar überhaupt willen helpen? Een aantal minuten geleden had ze hem nog bedreigd met de dood en nu stond ze op het punt om met hem mee te gaan. Ze zag hoe hij een wenkbrauw had opgetrokken toen ze haar naam vertelde en bijna wilde ze tegen hem uitvallen, maar dat verdiende hij niet. Oké, Aphrodite was niet echt een normale naam voor een persoon, maar ze was er zelf toch wel heel erg blij mee. Ze kwam nou eenmaal uit een theatrale familie waar namen nou eenmaal slechts een verwoording van hun personage was. Haar tweede naam was Madonna, naar de favoriete zangeres van haar moeder. Dat was een van de eerste momenten dat Aphrodite aan haar moeder dacht. Het stel had elkaar al zo lang niet gesproken. Snel verwijderde Aphrodite de gedachte aan haar moeder, Donatella.

Hij zette haar voor een keuze. Ze mocht mee, als ze dat wilde, en anders zou ze hier blijven. Maar Aphrodite wilde mee. “Ik ga met je mee, Andrew” zei ze met een kor t glimlachje, iets wat Aphrodite eigenlijk alleen maar spottend deed. “Je hebt gelijk. Als je al zo lang alleen bent geweest, is het wel eventjes fijn om iemand om je heen te hebben.” Aphrodite begon met Andrew mee te lopen en zei eventjes niet. Normaal gesproken was ze altijd aan het woord, het hoogste woord om wel te verstaan. Als ze ergens was, moest iedereen weten dat zij er was. Maar nu niet. Ze had niet het idee dat ze zich tegenover deze man moest bewijzen. “Vind je dochter het niet erg dat ik meekom? Ik wil je niet in de problemen brengen…” mompelde ze en keek opzij, naar de man. Damn, was ze echt zo geraakt door de uitbarsting van de man? Aphrodite was changing.