Lucas Kingston

GENERAL
Volledige naam: Lucas Kingston
Nicknames: Luke, Lukey, Kingston, etcetera
Age: 23 [13-10-....]
Gender: Mannelijk
Oriëntation: Heteroseksueel
Place of birth: Minnesota, St. Paul
Nationality: Half Amerikaans, half Noors

MY INSIDES ARE ACHING, BUT I LOVE THE PAIN
Self-assured;; Er zijn weinig momenten waarop Lucas aan zichzelf twijfelt. Nee, sterker nog: hij twijfelt eerder aan anderen. Hij heeft een groot zelfvertrouwen waardoor de meesten hem niet neer kunnen halen met woorden, omdat hij gewoon geen twijfels over zichzelf heeft. Hij vindt zichzelf groots, aantrekkelijk, geweldig...

Charming;; Iets waar Lucas absoluut niet onverschillig over is en het graag in de strijd gooit, is dat hij soms erg charmerend kan overkomen. Hij heeft een bepaalde houding, een bepaalde blik in zijn ogen waardoor hij mensen voor zich kan winnen, of het nou door woorden of handelingen is.

Protective;; Je zou het niet zeggen met zijn ijskoude karakter, maar ook hij heeft een soort instinct om mensen te willen beschermen. Dit komt maar heel zelden voor sinds hij mensen eerder haat dan mag, maar als mensen zijn hart eenmaal weten te winnen, dan is er weinig om nog bang voor te zijn. Mensen die dat echter tot op deze dag voor elkaar hebben weten te krijgen: geen enkele.

Rebellious;; Eens een rebel, altijd een rebel. Als er ooit een moment is waarop hij om een mening of beslissing geeft, dan kun je jezelf als een geluksvogel beschouwen. Normaal gaat hij vol tegen de regels in en overschrijdt hij grenzen die hij nooit had moeten overschrijden. De consequenties deren hem niet, zolang hij maar geen zombie-voedsel wordt.

Ice-cold;; De koude regendruppel op het meest ongeschikte moment, dat is een goede omschrijving voor hem. Ongeacht je gevoelens, ongeacht je huidige staat, he just don’t give a shit. Hij kan je de grond instampen en nog steeds niets voelen. Zijn woorden kunnen scherp als messen zijn en zijn handelingen zo hard als ruwe stenen, maar nog steeds zal zijn bevroren blik weinig veranderen.

Fighter;; Lucas is altijd een vechter geweest en hij zou er ook altijd één blijven. Hij is een vechter op zowat alle manieren: strijdlustig als de pest, waardoor je zo nu en dan een pak slaag wel kan verwachten, doorzettend als een superheld in een film met de wil om te willen vechten tot het eind en beschermend als de muren van een kasteel, bereid om mensen te redden van hun ondergang.

THERE LIES NOTHING BEHIND THESE BLUE EYES
Een zelfverzekerde houding in een knap en mooi gevormd lichaam... Luke is geen persoon om daar bescheiden over te doen. Hij heeft hard gewerkt om zijn postuur zo te krijgen en weet gewoon dat hij er goed uitziet. Hij heeft een rechte en hooghartige houding, met zijn borst vooruit en zijn kin iets omhoog gericht. Zijn lichaam is strak afgetraind, waardoor hij brede schouders heeft, brede armspieren, duidelijke borst en buikspieren en sterke benen. Hij is uitstekend in vorm en er ontbreekt vrijwel niets aan kracht.
Lucas heeft felle blauwe ogen die als eerste opvallen als men naar hem kijkt. Zijn haar is blond en hij stijlt het vaak schuin naar achteren, maar er zijn ook momenten waarop het warrig zit. Hij is een knappe man en hij weet dit ook.
Hij heeft vaak simpele kleding aan in verband met het smerige werk. Meestal is het een donker t-shirt, een spijkerbroek, een stel kisten en een jack eroverheen.
Faceclaim: Chris Evans // Preferably starring as Steve Rogers

WISHING YOU COULD FORGET AND NOT FORGIVE
Rijkdom betekent niet alles. Het betekent absoluut niet alles. Het is een tijdelijk middel voor blijdschap, een vervangend goed waar men liefde mee denkt te schenken, maar wat na een tijdje geen gaten meer vult, geen harten meer bevredigd.
Lucas Kingston was de tweede zoon van de Kingston-familie, een rijke en vooral bekende familie. James Kingston zat in de Republikeinse partij van Amerika en was geen ontzettend bekend gezicht, maar mensen konden vaak wel een naam aan zijn gezicht koppelen, met enige moeite. Zijn vrouw, Clarice Kingston, werkte zelf bij een databank in St. Paul, Minnesota. Zij was vaker thuis dan zijn vader, die vaak naar een andere staat ging om daar zijn werkzaamheden te verrichten. Hij was maar een paar keer in de maand thuis en vervulde verder niet echt een belangrijke functie in Lucas’ leven. In zijn broer’s leven, Kevin, echter wel. Kevin was drie jaar ouder dan Lucas en had een hechte band met zijn vader gehad voor hij begon te werken in de politiek en ze de rijkdom leerden kennen. Lucas was net geboren toen de hoge inkomens al standaard binnenstroomden.
Lucas was een druk kind, net als zijn broer. Zijn broer leefde echter onder de invloed van zijn missende vader, waardoor Kevin meer aandacht kreeg van zijn moeder dan Lucas. Lucas was het ‘’brave’’ kind waar niets aan gedaan hoefde te worden, vermoedde zijn moeder. Kevin was top prioriteit in de familie, omdat hij uit verdriet steeds meer verkeerde dingen ging doen. Lucas werd achtergesteld en steeds maar tevreden gesteld met cadeau’s en alles waar zijn hartje naar begeerde.

Daar had hij na een aantal jaar geen genoegen meer mee. Tegen zijn zevende was hij alles wel zat en wou hij geen spullen meer. Hij verlangde naar aandacht, naar erkenning. Het pad van Kevin was vooraf al voor hem gevormd. Het enige wat Lucas nog hoefde te doen, was dat pad volgen. Tegen die tijd was Kevin tien en de grootste pestkop in de straat. Ook Lucas leerde dat gezicht van hem kennen, als een slang die toeslaat op het moment dat je denkt dat het veilig is. Hij was geen uitzondering op Kevin’s gedrag. Net zoals het pad dat Lucas gevolgd had, volgde hij ook zijn gedachtengang. ‘’Als ik dit doe, krijg ik aandacht van mijn moeder. Als ik dat doe, dan gaan mensen me eindelijk zien...’’
Tegen die tijd was Clarice Kingston radeloos. Zij en haar man begonnen te discussiëren, begonnen zich af te vragen waar het toch mis was gegaan met hun opvoeding. Waar het echt was misgegaan: Clarice was geen moederfiguur. Ze dacht het juiste te doen, maar deed dan nog altijd het verkeerde. James Kingston, zijn vader, was de fout in gegaan met de geringe aandacht en met zijn vermoedens. ‘’Oh, het gaat wel voorbij. Het is maar tijdelijk.’’
Helaas niet. De discussies van Clarice en James eindigden vaak op geruzie, geschreeuw. Elke keer dat James thuis kwam, begon er weer een ruzie. Ruzie is negatief en werkte stressend op James, dus James begon steeds minder vaak thuis te komen, besloot het geruzie te vermijden en in de staat waar hij werkte te blijven. Op een gegeven moment ging dit zo ver dat James maanden niet meer thuiskwam en Clarice aan het eind van haar geduld was. Ze vroeg een echtscheiding aan. Tegen die tijd was Lucas elf en Kevin veertien. Ze waren er beiden al op de hoogte van dat het niet zo lekker ging tussen hun ouders, maar met hen ging het ook niet lekker. Nog steeds altijd in de problemen, nog steeds rebels en onuitstaanbaar, waar Clarice niets tegen kon doen.

Eenmaal in de rechtbank was Clarice ervan overtuigd dat de jongens bij haar moesten blijven. James ging hier echter zwaar tegenin en had de mening dat hij veel beter voor de jongens had kunnen zorgen. Hij had een steengoede advocaat ingehuurd en hij versloeg de advocaat van Clarice op alle vlakken. De zitting werd afgesloten met het besluit dat de scheiding doorging en dat de jongens bij James moesten blijven. Dit brak Clarice, maar ze kon er niets tegen doen. James gaf zijn baan in de politiek op en verhuiste naar Bakersfield, California.
De jongens zagen Clarice elk weekend nog, maar ze hadden al geen beste band met haar gehad en doordat ze haar zo weinig zagen, ontstond er steeds een grotere kloof tussen Lucas en Kevin en Clarice.

Lucas ging als elk ander kind gewoon naar school, maar door de complexe omstandigheden in zijn jeugd was hij niet de jongen geworden die zijn ouders hadden willen zien. Hij werd onhandelbaar, rebels en bovenal een ijskoud persoon. Kevin had alles al helemaal voor hem uitgeschetst en trok hem mee zijn kant op, over de straten. Ze waren niet heel oud tegen die tijd en maakten geen grote indruk, maar het was beter dan de regels volgen, vonden ze. Alles waar ze tegenin gingen, gaf hen een gevoel van voldoening. Ze kregen wel aandacht van hun vader, maar daar was hij al veel te laat mee. Ze waren aandachtszoekers geworden, behoorlijk zo. Helaas bracht het hen steeds meer in de problemen en draaiden dingen uit tot een waar fiasco.

Een moord. Eentje die voorkomen had kunnen worden, maar die ook voor de nodige schok had gezorgd. Nodig, omdat de grenzen zo erg vervaagd waren bij de gebroeders Kingston, maar dat ene voordeeltje maakte echter niets goed, want een moord blijft een moord.
Het was zo snel gebeurd dat Lucas zich er vrij weinig van kan herinneren. Het had één ademhaling gekost, één snelle beweging van een spier en het was gedaan. Het mes sneed niet alleen door de buikwand, maar ook door zijn hart, zijn hersenen en terwijl de man ineen zakte, had Lucas niets anders dan angst gevoeld. Doodsangst, zo sterk dat zijn adrenaline de overhand nam en hij slechts weg had kunnen rennen.
De komende paar dagen was hij een emotioneel wreck. De meeste vijftienjarigen maakten dingen als moord niet mee en het was zeer zeker niet goed geweest voor zijn psychologie. Zijn vader was net zo kapot als hem. De begrafenis was snel, kort maar zo pijnlijk voor Lucas. Want hij wist dat hij het had kunnen voorkomen. Hij wist dat het zijn schuld was, dat hij zich niet had moeten bemoeien met een straatbende. Als hij dat gewoon had gedaan, was het nooit uitgelopen op de dood van zijn broer.

Zijn dood zat hem nog lang achterna. Kevin had hem misschien in de meest riskante situaties meegesleept, maar hij bleef zijn broer, ongeacht wat hij deed. Ondanks dat hij in de eerste paar jaren van zijn leven de meeste aandacht had gekregen, waren ze toch closer geworden door het gebrek aan ouderlijk zorg. Nu was hij weg en had hij slechts zijn vader over, immers deden de bezoekuurtjes van zijn moeder hem niet zo veel meer. Zijn vader was een erg zorgzame man geweest en had zijn zoon naar therapie gestuurd, had hem in de gaten houden met het gebruik van medicijnen en deed alles om zijn zoon weer te herstellen. Na een jaar ging het beter en herstelde hij langzamerhand, maar vergeten... Dat deed hij nooit.
Om het te vergeten, zocht hij geen problemen meer op straat, maar meer op school. Hij bleef zijn oude rebelse zelf en katte mensen meer af dan ze daadwerkelijk te slaan. Er was echter één persoon die het ergste in hem naar boven wist te halen: Katherine Warren, oftewel Kat.
Kat was een jaartje jonger dan hem, maar had voor haar leeftijd al een houding die hem niet aanstond. Hij was een van de eersten die haar doorhad en die wist waar ze mee bezig was. Ze had het nooit bij hem geprobeerd, maar dat zorgde niet voor minder irritatie. Hij confronteerde haar ermee en haar reactie benadeelde hem gruwelijk: ze leek veel en veel slimmer dan hij verwachtte en ze wist mensen tegen hem op te zetten, dingen van hem te  jatten of kwijt te laten raken en op een gegeven moment werden haar woorden steeds valser. Hij begon haar gedrag te spiegelen omdat hij het niet pikte en zo werd hun geruzie steeds erger, tot op het punt dat er geweld bij kwam kijken. Het hield op toen hij afstudeerde aan de high school en het contact met haar verbrak.

Verder studeren was niet zijn ding. Nee, hij had geen echte hobbies, geen ambities of dromen voor de toekomst, dus besloot hij maar te beginnen met werken. Door zijn liefde voor rugby en martial arts had hij een behoorlijke spiermassa gekweekt en was hij perfect voor één soort werk: security. Hij werd een uitsmijter bij een nachtclub, ook nog eens een plek waar hij graag kwam. Hij deed zijn werk graag en klaagde er nooit echt over. Wel belandde hij in een soort sleur: werken, slapen tot 4 uur ’s middags, eten, sporten en dan weer werken. Er kwam elke vrijdag in de week een avondje uitgaan bij kijken en vrouwelijk schoon versieren in zowel de nachtclub als zijn uurtjes in de sportschool, maar meer bijzonders was er niet voor hem. Hij woonde al niet meer bij zijn vader. Die had hij achtergelaten in Bakersfield. Hij woonde en werkte in Fresno en zo gingen er weer een aantal jaar voorbij.

Net toen hij hoopte op een verandering, een wonder, iets uitdagends, brak de zombie apocalypse uit. Hij was er niet als eerste bij en had nog gezien hoe de mensen in paniek over de straten renden. Omdat hij genoeg zombie-films had gezien, wist hij wat hij moest doen en had hij gelijk een rugzak ingepakt. Hij greep zijn motor en reed weg langs de minst gevaarlijke wegen. Hier en daar moest hij uiteraard wat zombies van zich afschudden, maar dat ging vrijwel zonder probleem. Hij had behoorlijke spierkracht, had een lading keukenmessen meegenomen en alles wat als een wapen kon dienen van de straat gepakt.

Na de epidemie was hij vooral rond wezen reizen – helaas begaf zijn scooter het op een gegeven moment, dus moest hij te voet verder – en schuilde hij op plekken die hij geschikt vond. In bomen, verlaten hutjes, de hoogste verdieping van een gebouw, zelfs in de cabine van een hijskraan. Inmiddels leeft hij gewoon voort en gaat hij met de verandering mee, kijkt naar wat er allemaal naar voren komt. Hij is niet van plan om te sterven, hij heeft het leven ook nog niet opgegeven, want hij wilt weten wat er nog meer zou kunnen komen, wat de bedoeling en oorzaak van deze plotselinge uitbraak zou kunnen zijn – gewoon uit pure interesse.

Family &nd Acquaintances
James Kingston;; probably dead Lucas' vader. Ze hadden in Lucas' vroege jaren maar een stroeve band doordat zijn vader altijd weg was voor zijn werk, maar naarmate de jaren verstreken en hij na de scheiding bij zijn vader ging wonen, merkte Lucas dat ze dichter naar elkaar toe groeiden. Niet dat ze opeens de beste vrienden waren, maar ze hadden een iets gezondere band dan vroeger.
Clarice Kingston;; probably dead Lucas' moeder. Lucas had ook geen goede band met zijn moeder. Ze gaf hem nooit de aandacht die hij nodig had, omdat al die aandacht naar het probleemgeval Kevin ging. Helaas voor haar werd Lucas later ook een probleemgeval en kon ze helemaal niet meer voor ze zorgen. Na de scheiding zag Lucas zijn moeder maar zelden en hun band was zo zwak dat het te vergelijken was met een elastiek op spanning dat elk moment kon knappen.

Kevin Kingston;; dead Lucas' broer. Lucas keek altijd tegen Kevin op en stond in de schaduw van het licht dat op hem scheen, maar op een gegeven moment begon Kevin uit het licht te stappen en ging hij naast Lucas staan. Hun band was eerst vooral gebaseerd op gevechten, maar later werd Kevin een toekomstbeeld voor Lucas. Geen gunstig toekomstbeeld, maar Lucas was al blij dat iemand hem in dingen betrok, in plaats van hem erbuiten te houden en tevreden te houden met alternatieve dingen. Hij heeft zijn dood geaccepteerd, maar wilt nog altijd het leven van die ene persoon die hem neergestoken had een hel maken.

Kat Warren;; alive Naar Lucas' mening de grootste bitch die hij ooit ontmoet heeft. Hij haat haar met een passie en wilt haar het liefst vernederen, slaan of gewoon afkraken wanneer hij er de kans toe krijgt. Op de middelbare hadden ze een ''geweldige'' relatie en hij popelt ook om haar weer tegen te komen... Hoor je het sarcasme? Goed zo, want zo hoort het. Lucas wilt niks met haar te maken hebben, al vindt hij vaak wel een soort plezier in het pesten en plagen.

HANDS ARE ITCHING, READY FOR THE FIGHT
In een gevecht zou Luke een hoog overlevingspercentage krijgen. Hij is fysiek erg sterk en kan met brute kracht alleen al de schedel van een zombie crushen. Dit doet hij echter niet, want dan is de kans op een bijtwond te hoog. Hij hanteert vooral melee wapens, zoals bijlen, knuppels, breekijzers  en schoppen, maar hij heeft ook gewoon vuurwapens: een M4 shotgun, waar hij redelijk goed mee kan omgaan en een gewoon handgeweer met tien schoten.
Er zijn dus redelijk wat sterke kanten aan Luke, maar zijn zwakke kanten zijn dat hij liever vecht dan rent en dan kan hij zichzelf in nare situaties brengen. Ook kan hij soms niet helemaal inschatten of hij iets kan winnen of niet – een horde van twintig zombies bijvoorbeeld -  en ook dat is niet altijd goed.