Goddess of Love

Haar plan om op zoek te gaan naar andere overlevenden was niet helemaal geslaagd. In Bakersfield scheen niemand te zijn die haar kon helpen of samen met haar wilde reizen, op zoek naar een plek waar ze veilig konden zijn. Niet dat Aphrodite nou behoefte had aan gezelschap, want waarschijnlijk zou toch niemand aan haar behoefte aan een goed gesprek kunnen voldoen, maar het was beter om samen te reizen dan alleen te reizen. Aphrodite moest namelijk mensen om haar heen hebben, ze was gewend aan aandacht. Sterker nog, ze was gek op aandacht, positief of negatief. En aangezien haar verleden kon ze wel aandacht trekken, al zou ze daar de gekste dingen voor moeten doen. Daarom was Aphrodite graag in het bijzijn van andere mensen. Niet omdat ze zo graag huisje, boompje, beestje wilde spelen, maar om te laten zien dat zij veel slimmer was dan dat diegene dacht dat hij of zij zou zijn en gewoon een beetje aandacht trekken. Vond ze leuk.

Al vrij snel had ze besloten dat ze weer uit Bakersfield had moeten vertrekken. Ze zou via de Highway teruglopen naar Fresno en misschien nog wat andere gebieden uitkammen. Het leek haar sterk dat er helemaal geen normale mensen meer zouden rondlopen. Het virus had zich toch niet zo verschrikkelijk snel verspreid? Aphrodite keek in het rond en het was eng om te zien dat er gewoon helemaal niemand rondliep. Sterker nog, dat ze gewoon op een snelweg rondliep, die normaal gesproken helemaal vast stond van het verkeer en er nu geen kip was te bekennen. Natuurlijk stonden er wel nog een aantal auto’s, maar de meeste waren van de weg afgevallen en waren in ieder geval verlaten door hun eigenaars. Dat maakte Aphrodite nieuwsgierig. Niet bang in ieder geval. Films met zombies had ze altijd heel erg interessant gevonden. Hoe werkte hun brein? Konden ze nog praten? In de ene film konden ze nog vrij veel wat een normaal mens ook kon, dan waren het eigenlijk gewoon levende versies van de mensen die waren overleden. In andere films waren de zombies weer een beetje zoals ze nu waren: vieze, dode, bewegende wezens die niet meer maakten dan een gorgelend geluid. Maar Aphrodite had geen idee voor hoeveel procent hun hersenen waren uitgeschakeld. Misschien konden ze bepaalde dingen nog wel gewoon doen? En dan zou Aphrodite met een van hun kunnen communiceren, om tot een oplossing tot dit verschrikkelijke virus te komen. En ze besefte dat dit meer een zelfmoordpoging was, dan een bewuste poging om mensen te helpen, maar niets doen…daar kon Aphrodite niet tegen.

Maar toen ze dichterbij de helft van de Highway kwam, zag ze een bepaalde beweging. Ze schoot vliegensvlug achter een auto, want het zou heel goed kunnen dat het zombies waren. Haar ademhaling was snel en onregelmatig, dat kreeg ze altijd in situaties die voor haar een verrassing waren. Want eerlijk gezegd, de vrouw die normaal gesproken altijd alles in de gaten had, had niet gezien dat er beweging achter een auto was geweest. Dat had ze pas heel erg laat geconstateerd en als ze nog een paar stappen dichterbij had gezet, had diegene misschien wel gewerkt dat ze er was. Aphrodite haalde voorzichtig haar pistool uit haar zak en bukte, om onder de auto door te kijken. Daar zag ze iemand bewegen. Aan de bewegingen te zien was het in ieder geval geen zombie, want dan had ze waarschijnlijk ook wel een gorgelend geluid gehoord en dat hoorde ze nu niet. Dan was het waarschijnlijk een mens. Maar was het een vriend of vijand? Want Aphrodite had nog steeds de theorie dat het virus wel eens door iemand gecreëerd zou kunnen zijn. Misschien was die persoon daar nu wel een stukje verderop bezig om nog meer mensen te infecteren? Wist zij veel! Het zou in ieder geval geen kwaad kunnen om die persoon flink te laten schrikken, want wat hij of zij ook aan het doen was, heel erg oplettend was hij of zij niet. Aphrodite had makkelijk achter hem of haar kunnen komen en als zijzelf een zombie was geweest, dan had de persoon allang doodgeweest.

Aphrodite sprong achter haar auto vandaan en richtte haar pistool op de persoon. “Handen omhoog, bitch!” schreeuwde ze. Of het nou een man of een vrouw was, dat interesseerde haar niet, she was the queen of cursing and everybody should know that. “Beter opletten hè?” wreef Aphrodite het er nog eventjes lekker in “Ik kon je zo van achteren besluipen, als ik kwaad in de zin had gehad, had ik je zo iets aan kunnen doen” Een normaal mens zou met deze woorden zijn of haar wapen opgeruimd hebben, maar Aphrodite. De persoon voor haar kende ze niet, dus vertrouwde ze diegene niet.

_{De man liep rustig over de snelweg heen. De ijzeren knuppel die hij altijd bij zich droeg rusten op zijn schouder terwijl dat hij het handvat vast hield. Zijn geweer had hij op zijn rug weten te binden. Het ding gebruikte hij amper dus waarom het bij de hand houden? Het maakte veel te veel lawaai en het zou teveel zombies aantrekken. Niet dat enkele erg waren, maar hij wou ook geen hele groep achter hem aan. Hij hield dan wel van actie en spanning, maar zijn leven was hij nog lang niet beu. Zelfmoordneigingen had de man zeker niet. De ijzeren knuppel die hij daarbij bij zich had, had al zeer veel Zombies gedood. In deze tijd was er gewoon zo weinig te doen. Er liepen amper levende rond en alles was gesloten. Nergens was er nog een feestje waar dat hij zich op kon amuseren. Daarom had hij iets nieuws verzonnen. Je moest gewoon opzoek gaan naar de Zombies en hen dan doden. Zo zat hij soms wel een hele voormiddag of zelfs langer de hoofden van Zombies in te kloppen met zijn knuppel. Op sommige momenten leek het alsof er geen Zombie meer te bespeuren was maar dan kwamen ze al snel terug. Natuurlijk werd hij er vies van. Als je een kop in klopt dan spat het bloed al de kanten op. Zijn kleding werd vaak vuil, maar dan echt vaak. Nu had hij nog maar net nieuwe kleding aan gedaan. Het was een donkere jeans met daarboven een zwarte T-shirt. Natuurlijk droeg hij wel nog een groene dikke jas. Het was misschien niet de mooiste jas, maar hij bood bijzonder veel warmte en dat was tegenwoordig wel nodig.

Micah had Fresno nog maar net verlaten. Het was zowat zijn thuisbasis geworden. Zijn huis lag ergens aan de rand van de grote stad op een nog vrij afgelegen plaats. In vergelijking met de anderen had hij niet zoveel zin om overal heen te trekken. Het leek hem beter om op één plek te blijven en die plek te beschermen. Zo was heel zijn tuin al bijna dubbel omheind en zijn deur had vanbinnen nog een extra deur gekregen en nog extra sloten. Allemaal had hij dat zelf gedaan, en dit kon hij ook alleen maar omdat hij vrij handig was. Hij was eigenlijk echt heel handig. De enige reden dat hij nu over de snelweg liep was omdat hij een voorraad moest opslaan, thuis had hij nog wat, maar hij kon zeker nog wat gebruiken. Toen hij iets verderop een Zombie vooruit zag strompelen bleef hij staan. In zijn oren had hij oortjes steken die waren verbonden met een oude mp-3. Het was er één die nog werkte op batterijen zodat hij nog even verder kon. Het enige wat hij moest doen was zorgen voor batterijen. Muziek was een belangrijk onderdeel van zijn leven. Micah luisterde er bijna alle dagen naar. Toen dat hij de Zombie echter gezien had deed hij één van zijn oortjes uit zodat hij nog wat van zijn omgeving kon horen. Het zag er niet naar uit dat de Zombie hem gezien had maar dat bleef niet lang zo. Hij floot luid genoeg en meteen keek het wezen zijn kant op. Met een gorgelend geluid liep de Zombie zo snel hij kon op de jongen af. Terwijl dat Micah zijn knuppel stevig beet nam met twee handen vormde er een brede glimlach op zijn gezicht. Vanaf het moment dat de Zombie dicht genoeg is gaf hij een harde zwaai met de knuppel. Eerst tegen de knieschijven dan de zombie. Aan het gekraak te horen braken ze duidelijk en snel zette hij enkele passen naar achter toen het wezen voorover de grond op viel. Het kon niet meer wandelen en het enige wat hij kon doen was zijn doel proberen vast te grijpen. De zombie had zijn armen naar Micah uitgestoken maar kon er niet bij. ‘Dit is het einde voor je mate…ha wel, laten we het maar doen.’ Het zag er zeker niet naar uit dat de jongen hier problemen mee had. Het was ook niets bijzonder. Eigenlijk doden hij gewoon iets dat al dood was, het was iets totaal anders van wat hij normaal deed. Micah nam zijn knuppel weer wat steviger beet en liet die nadien terecht komen met het hoofd van de Zombie. Meteen ging het metaal door de schedel aan en werd het gezicht op de grond geplet. Het zag er niet smakelijk hij maar hij kon zich er niet echt op concentreren.

Een vrouwelijke stem was duidelijk te horen. Ook al stond zijn geluid goed hoog, toch kon hij de vrouwelijke stem erbovenuit horen komen. Met zijn wenkbrauwen opgetrokken keek hij naar de vrouw die er stond. ‘Bitch?’ Vroeg hij bijna beledigd. Voor zover dat Micah wist was hij nog steeds een man. De laatste keer dat hij het had gecheckt toch. Ze probeerde wat stoer te doen door daar wat met haar pistool voor zich uit te staan. Bijna klam draaide de jongen zich nu volledig naar haar toe. Druppels bloed vielen nog steeds van zijn metalen knuppel af maar toch legde hij die weer op zijn schouder. Elk normaal mens zou zijn wapen meteen laten vallen om aan te tonen dat hij geen bedreiging is. Micah niet, hij bleef daar rustig staan met al zijn wapens nog gewoon bij zich. Waarom zou hij ze ook weg doen om ze nadien misschien kwijt te kunnen spelen. ‘Sorry Lovely, maar is dat niet precies wat jij nu deed? Mij van achter besluipen. Vergeet het iets-aan-doen stuk even.’ Hij keek haar strak aan. ‘En ik ben geen bitch, misschien moet je eens naar je ogen laten kijken.’ Een glimlach verscheen op de jongen zijn gezicht. Er was iets dat hij zeker niet ging doen, en dat was zich door dit figuur laten doen.}

God, what the hell was wrong with all these people? Aphrodite glimlachte door de ‘bijdehante’ opmerkingen van de jongen. Ze was opgegroeid met een buitengewoon hoge intelligentie en had een hekel aan iedereen die naar haar idee dommer was. Zo kwam de jongen tegenover haar over. “Listen, bitch, dingen herhalen die ik net zelf heb gezegd heeft een nog grotere irrelevantie dan het zeggen wat ik wel en niet moet doen” zei Aphrodite met een glimlach. Toch bewonderde ze het lef van de jongen, niet heel erg veel mensen durfde tegen haar in te gaan als zij eenmaal voor zich stond. “Ik noem iedereen zoals ik zelf wil, ‘cause I can…’ zei ze met een klein, verleidelijk glimlachje en deed toen haar wapen weg. Ze had besloten dat ze deze jongen wel mocht. En zelfs al zou hij haar willen aanvallen met zijn knuppel of geweer: Aphrodite had nog veel meer maniertjes om zichzelf te verdedigen dan alleen haar pistolen. Het was stil in het gebied, haar hakken waren duidelijk hoorbaar op het asfalt. Ondanks dat ze haar wapens had opgeborgen, hield ze haar blik op de jongen gevestigd, klaar voor elke onverwachte beweging die hij zou kunnen maken.

Aphrodite liep achteruit naar de motorkop van een auto en nam daar plaats op. Haar lange benen sloeg ze over elkaar en heel eventjes wendde ze haar ogen af. Een zonnetje was door de wolken gebroken en een klein straaltje verlichtte hen gebied. Aphrodite genoot altijd van de zon en deed toen heel eventjes haar ogen dicht. Totdat ze besefte dat ze een hele grote fout had gemaakt. In de paar seconden dat zij haar ogen dicht had gedaan, zou hij zoveel kunnen doen. Hij zou al een paar wapens gepakt kunnen hebben en haar neergeschoten kunnen hebben. Gauw opende ze haar ogen weer en zag dat de jongen er nog steeds stond, gelukkig. Er waren geen gekke dingen aan hem te zien, behalve dat hij wel nog steeds zijn wapen op haar gericht had. En dat was logisch. Iets in het gezicht van Aphrodite leek te ontspannen, te verzachten. Altijd boos zijn was nou eenmaal niet altijd leuk. “Vertel, hoe ben jij hierin verzeild geraakt? Ook op de vlucht geslagen door aanvallende zombies?” zei ze toen maar op een gesprek op gang te brengen. “Het was echt vreselijk, opeens was het er en bang dat ik was!” Het laatste klonk sarcastisch en zo was het ook bedoeld. Aphrodite rolde met haar ogen. Zij was nergens bang voor.

_{Ergens irriteerde het hem wat dat de vrouw zei. Hij had zoveel zin om de zin die ze net uitsprak te herhalen maar dan op een kinderachtige toon. Micah wist zich dan toch in te houden en deed het niet. Het enige wat hij wel deed was met zijn ogen rollen. ‘Listen Love.’ Begon hij zijn zin zoals zij daarnet gedaan had. Enkele stappen zette hij dichter naar haar toe. ‘Ik kies hoe mensen mij aanspreken, en voor jou is het Micah.’ Het was misschien een vreemde manier van voorstellen maar het was eens wat anders. Daarbij bedoelde hij het niet gemeen, misschien wel uitdagend, maar niet kwaad of gemeen. Dat was te zien aan de grijns die zijn gezicht sierde.

Micah volgde iedere beweging die dat ze maakte. Heel de tijd bleef hij rustig staan zonder zich te verplaatsen. Het was haast alsof ze besefte dat ze iets deed, zo snel schoten haar ogen weer open. Ze keek naar Micah en het leek alsof dat zee opgelucht was. Een frons kwam op zijn gezicht toen dat hij haar bezig hoorde. Dat ze totaal niet bang was werd duidelijk, misschien was het wel goed dat ze geen schrik had, maar het kon ook nadelen hebben. Niet dat Micah daar veel over moest zeggen, hij was zelf ook dat type. Als je niet echt schrik had voor iets ging je sneller risico’s nemen, iets dat hij net iets te vaak deed. Iedereen keer dat hij zich verveelde ging hij op pad op zoek naar iets leuks. Het maakte hem dan niet uit wat er met omstanders zou gebeuren. ‘Eigenlijk niet nee.’ Zei Micah eerlijk. Zijn woning had hij helemaal omgebouwd. Het was in zijn ogen een vrij veilige plek. Zombies geraakten niet zo snel binnen net zoals andere mensen. Als er toch iemand was die besloot in te breken ging dat het laatste zijn wat die persoon ooit gedaan had. Zijn spullen waren zijn spullen. Andere moesten er met hun vuile poten van af blijven. Hij ging tegen de motorkap van een andere auto staan. De knuppel liet hij naast hem tegen de auto steunen zodat hij zijn armen over elkaar kon slaan. Hij keek even kort om zich heen om zo de omgeving in zich op te kunnen nemen. ‘Ik kwam naar hier voor spullen, water…voedsel.’ Pas toen hij bij zijn laatste puntje kwam keek hij de vrouw weer aan, en ook alleen maar vanuit zijn ooghoeken. Voor enkele tellen keek hij haar serieus aan maar al snel lachte hij zacht. ‘Jammer genoeg is het meeste al weg. Het bruikbare in ieder geval.’ Zei hij nog met een glimlach.}

Op een gegeven moment moest ze toegeven dat ze toch wel een beetje geïrriteerd raakte. Hallo, hoe durfde hij te zeggen wat zij moest doen? Aphrodite mocht hem noemen zoals zij dat wilde. Niemand kon Aphrodite vertellen wat ze moest doen. Die dag was er nooit geweest en in haar ogen zou die ook nooit komen. Hij was hier gekomen om spullen te halen, voedsel en water en wat gezeur over dat het bruikbare al allemaal weg was. Maar Aphrodite kon op dit soort uitspraken inspelen en dat wist ze. Haar met make-up getekende wenkbrauwen schoten omhoog. “O, o, Micah –zo heet je toch?-, er is zoveel bruikbaar hier in deze omgeving” zei ze met een beetje een dubbele betekenis. Met een knipoog sprong ze van de auto af en keek om zich heen. “Kijk nou eens deze auto’s” zei ze overtuigend en wreef over eentje. De auto was half kapot, het was ook meer als een grapje bedoeld. “Helemaal heel, heel erg mooi en ook nog eens super snel” zei Aphrodite en knikte bevestigend. Het klonk wel een beetje alsof ze de auto stond te verkopen. Haar doel was eerder anders. Ze probeerde steeds dichterbij Micah te komen.

En opeens zag ze iets liggen, het was een oliekan. Ze schoot omhoog. “Of kijk dit nou, een oliekan!” Ze schroefde de dop eraf en haar gezicht betrok eventjes. Er zat nog een hoop olie in. Ze schudde verleidelijk met de olie en glimlachte toen. Ze kwam steeds dichterbij. Aphrodite deed het niet te snel allemaal. Als ze te snel dichtbij zou komen, was ze bang dat ze zichzelf onnodig in gevaar zou brengen. Aphrodite was niet gek, ze wist allang dat de jongen net zo weinig vrees had voor dingen als zijzelf en ook helemaal niet bang was om iemands hoofd door te knallen. En Aphrodite had geleerd om dat soort mensen niet af te kraken, zoals ze gewoonlijk deed, maar een beetje te bespelen. En zichzelf een beetje als een leeuw te gedragen: steeds dichterbij komen, heel erg langzaam en dan uiteindelijk toehappen. Het dichterbij komen stond nu als een metafoor. Misschien kon ze een soort van bondgenootschap met de jongen opbouwen? Meer zou Aphrodite niet willen. Vrienden maken deed ze niet aan en voor andere doeleinden was hij veel te jong, Aphrodite schatte hem niet veel ouder dan eenentwintig. Zelf was Aphrodite vierentwintig en dat vond zij te oud. Ze viel op oudere mannen.

Het was haar gelukt, ze zat nu naast de jongen. Haar houding veranderde. “En luister eens even goed naar me…” zei ze toen op fluistertoon “Ik noem jou zoals IK wil, want jij kan mij niets opleggen. Maar ik weet het goed gemaakt…” Een glimlachje rond haar mond, ze hield er van om spelletjes te spelen. “Als jij mij Aphrodite noemt, noem ik jou Micah, afgesproken?” En ze sprong weer op van de auto. “Maar, vergis je niet, ik ben misschien vernoemd naar de godin van de liefde, maar ik ben zeker geen lieverdje.”

_{Micah kon niet anders dan lichtjes zijn hoofd schudden toen ze begon over de bruikbare voorwerpen. Eerst was er een auto aan de beurt. Terwijl je duidelijk kon zien dat het ding niet meer werkte, zei zij van wel. Eén van de banden was helemaal plat en de voorruit was er ook nog eens uit. Niet te vergeten dat er enkele bloedvlekken op te zien waren. Zonder commentaar te geven keek hij haar enkel maar aan. Hij luisterde naar wat ze zei, of toch half. Hij volgde haar bewegingen, maar zijn aandacht ging naar zijn muziek. De oliekan die ze vast had was anders wel bruikbaar. Je kon veel met olie doen als je wist wat je ermee kon doen en waar je het voor kon gebruiken. Hetzelfde gelde voor benzine. ‘Je zou in een winkel moeten gaan werken. Zoals je zaken kan verkopen.’

Ze was naast hem komen te zitten en haar houding was veranderd. Aan Micah was er echter nog steeds niets veranderd. Hij zat er nog steeds even rustig als ervoor. Er volgende een korte…hoe kon jet het noemen? Dreiging? Het was niet dat ze echt met wat dreigde. Ze wou gewoon laten zien dat ze kon doen wat ze wou. Het kon misschien nog vervelend gaan worden als ze werkelijk een ik-ik-ik persoon is en zichzelf als de beste zag. Zijn hoofd hield hij scheef toen ze haar uitleg deed. Aan zijn uitdrukking kon je zien dat hij hier plezier in had. Gewoon hoe ze reageerde. ‘Deal.’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl dat ze zei dat ze geen lieverdje was. Zo erg kon ze toch werkelijk niet zijn? hij was veel gewoon en van wat hij nu al gezien had was zij nog de lieve onder hen twee. ‘Moet ik nu schrik krijgen?’ vroeg hij haar uitdagend. Zijn blik liet hij over haar lichaam glijden, hij probeerde het niet eens subtiel te doen. Het was dan ook maar even en snel. Terwijl dat hij zijn knuppel weer vast nam zette hij zich af van de auto, juist wanneer dat Aphrodite recht stond. Ze was zeer veel make-up op, gewoon teveel. Ze wou duidelijk laten zien dat ze een sterk persoon was en dat ze nergens voor zou terug deinzen. Waarschijnlijk zou ze een gevecht niet ontwijken, anders zou ze daarstraks haar pistool niet op Micah hebben gericht. Het zou hem ook niets verbazen als ze soms haar lichaam in de strijd gooide. ‘Ik ben er bijna zeker van dat je niet zo erg bent.’ Zei hij met nog steeds dezelfde glimlach op zijn gezicht. Wel, veel erger dan hem kon toch niet?}

Godmodden toestemming: slaan in gezicht. c:

En er veranderde iets in Aphrodite. Diep van binnen borrelde iets in haar, wat was het? Het ene moment had ze zich gewoon goed gevoeld, vond ze het grappig om een beetje met de jongen te dollen die er ook niet te serieus op in leek te gaan. En dan het andere moment werd ze opeens verschrikkelijk boos. Hij vroeg haar of hij nu schrik moest krijgen en ze voelde hoe zijn blik over haar lichaam ging. Volgens Aphrodite leek het niet eens of Micah het probeerde te verbergen. Ze slikte. Het voelde weer net als vroeger. Hoe ze haar lichaam aan mannen had moeten verkopen om aan geld te komen. De manier hoe ze naar haar lichaam keken, die blik had Micah nu in zijn ogen. En dat zorgde voor een beklemmend gevoel bij Aphrodite. “Daag me niet uit…” fluisterde Aphrodite, maar het kwam maar moeilijk uit haar keel. Heel haar keel was droog, haar tong was droog, haar zicht werd wazig. Waren het tranen of was het gewoon de woede? In de verte hoorde ze zijn stem. Hij zei dat hij er bijna zeker van was dat ze niet zo erg was. En toen sloeg er een stop los in Aphrodites hoofd, als een bom die ontplofte.

Haar hand schoot uit, razendsnel en raakte de wang van Micah. De pets was duidelijk hoorbaar en toen Aphrodite haar hand terugtrok, voelde ze het branden. Ze had heel erg hard geslagen, misschien nog harder dan de bedoeling was. “Hoe durf je…respectloze…hond” hijgde ze kwaad “Hoe durf je op zo’n respectloze manier naar een vrouw te kijken?” Haar stem werd harder, ze gilde bijna. Het kon haar niet eens schelen of er zombies zouden komen, die zouden de wraak van haar furie toch wel voelen. “Misschien heb je dit vaker geflikt, maar ik ben niet zo’n meegaand speeltje” beet ze hem razend toe “Misschien dat andere meisjes dat wel doen, maar ik niet. Sterker nog, ik ben geen meisje, ik ben een volwassen vrouw…en je hebt geen enkel recht om zo naar mijn lichaam te kijken…” Razend wreef ze door haar ogen, een paar tranen waren omhoog gekomen. Aphrodite voelde zich heel erg beledigd. Alsof ze gewoon een stuk vlees was, wat maar moest doen wat haar gezegd werd. Maar dat was ze niet, ze was een levend mens. Een mens met een mening en dat zelf na kon denken. Ze was niet langer meer de hersenloze slaaf van mannen, verslaafd aan geld en verdovende middelen.

En toen werd haar houding weer kalm. Aphrodite ontspande zich. Ze keek Micah aan. Had ze spijt van haar uitbarsting? Nee, maar misschien had ze hem niet moeten slaan. Misschien had ze niet moeten doordraaien. Misschien had ze nooit zo kwaad op hem moeten worden. Aphrodite wilde haar excuses aanbieden, maar beet op haar onderlip. Hij zou zijn excuses moeten maken, niet zij. Ze draaide zich om en begon te lopen. Agressief schopte ze tegen de jerrycan met olie, die open spoot en waarvan de inhoud zich over het wegdek verspreidde. Ze nam plaats op een van de auto’s en haalde haar knieën op. Haar kin liet ze er op rusten. En het zachte zonnetje deed haar gezicht verlichten. Aphrodite voelde zich mooi. Niet sexy, of uitdagend, zoals ze zich eerst altijd had gevoeld, maar mooi. Aantrekkelijk. Goddess of Love.

_{Was het zijn bedoeling geweest om een ruzie te starten? Helemaal niet. Een ruzie kon dan wel leuk zijn maar in deze tijd kon je beter zoveel mogelijk kennissen hebben. Het moeten geen vrienden zijn maar het mogen al helemaal geen vijanden zijn. Jammer genoeg lukte het hem nooit goed om echt vrienden te maken. Hij zei of deed altijd wel de verkeerde dingen maar dat was gewoon hoe hij was. Het maakte hem niets uit, zeker nu niet meer. Vrienden of kennissen konden handig zijn, maar uiteindelijk ben jij de enige waar je op kon rekenen.

Om de klap op te vangen bewoog hij zijn hoofd mee. De glimlach die hij had gehad was verdwenen. Vanuit zijn ooghoeken bleef hij haar aankijken zonder zijn hoofd te bewegen. Hij kon tegen uitschelden, belediging, dat nam hij allemaal niet serieus, het waren acties als deze waar hij niet tegen kon. Micah wist in eerste instantie niet eens waarom dat hij die mep had gekregen. ‘Een vrouw? Serieus is dat wat jij jezelf noemt?’ Vroeg hij nog aardig rustig. Was zij even licht gevoelig. Hij keek, gewoon om te weten wat hij precies voor zich had, en dat kreeg hij ervoor terug. ‘Je bent niets meer dan een meisje met een kilo make-up.’ Op het andere zijn hij niets. Vroeger had hij er geen problemen mee om meisjes mee naar huis te krijgen, het maakte hem dan ook niet uit wat voor personen dat het waren. Het mochten doorgaans schoolmeisjes zijn maar een prostituee was ook niet slecht. Nadat hij het vlees zou hebben gebakken waren al de slechte bacteriën er toch weer uit. De meeste meisjes die zijn huis binnen gingen, kwamen nooit meer naar buiten. Eigenlijk kon je zeggen dat Micah even erg was als Zombies. Het enige verschil was dat hij nog wel kon nadenken. Hij had een geweten en een verstand, enkel daardoor wist hij het te overleven. Geen moment had hij zijn ogen van haar afgehaald. Misschien moest hij maar gewoon naar haar toe gaan en haar hoofd inkloppen, of haar neerschieten. Dat was ook een mogelijkheid. Bedenkelijk bleef hij staan terwijl dat Aphrodite weg wandelde om een eind op weer te gaan staan. Micah had zich nog niet één keer verplaatst na de mep en hij was er bijna zeker van dat een rode vlek zich nu op zijn kaak had weten te vormen. Een luide tik was hoorbaar toen het metaal van zijn knuppel het wegdek raakte. Micah had de knuppel nog steeds vast maar had het voorwerp op de grond laten steunen. ‘Ik weet niet wat je van mij denkt maar die gedachten zijn verkeerd. Ja, ik keek, maar niet om de reden dat jij denkt.’ Begon hij terwijl dat hij dichter bij wandelde. De knuppel sleurde hij mee over de grond.

Flutje D:}

Aphrodite had heel erg veel moeite om zich in te houden. Ze werd gek van deze knul. Van de jongen waar ze net nog een bondgenootschap had willen sluiten, had ze nu een nog grotere hekel gekregen aan de meeste van haar klanten. Ze hoorde hoe hij naderde, hoe zijn knuppel over de grond sleepte. Aphrodite dacht dat hij haar wel neer zou slaan. Dat zou ze in ieder geval wel verwachten. Maar ze kon het hebben, ze had haar pistolen en bovendien…ze was het wel gewend om geslagen te worden met een knuppel. Aphrodite had het vaak genoeg meegemaakt, dus bang was ze er niet voor. Ze sprong van de auto af en keek op de naderende jongen en naar zijn knuppel. Aphrodite kon geen hoogte van hem krijgen, ze wist niet wat hij zou denken of wat hij zou doen. Haar ogen versmalde zich. Wat was hij in godsnaam van plan? Nou ja, als het tot een confrontatie zou komen, dan zou ze die zeker niet uit de weg gaan. Aphrodite begon ook langzaam aan haar benen te bewegen en naar hem toe te lopen. Zou hij daar van terugdeinzen? En zou het verstandig zijn? Dat wist Aphrodite allemaal niet, maar toch.

“Ik ben zeker een vrouw inderdaad, dat ik make-up draag betekent niet dat ik een dom persoon ben of dat soort dingen. Dat betekent dat sommige mensen onzeker zijn of het soms wel eens fijn vinden om hun gezicht te onderhouden” zei Aphrodite toen uiteindelijk en ging voor hem staan. Ze was niet bang, echt niet. Ook niet voor de knuppel die hij in zijn handen had. In haar hoofd begon ze al een plan te beginnen om de knuppel te ontwijken, af te weren of dat soort dingen. Ondertussen moest ze hem bezig zien te houden. “Je weet niets over me, dus je moet daar geen dingen over zeggen, Micah” zei ze rustig, terwijl haar hersenen overuren maakten.

_{Micah was niet iemand die nadacht over wat hij deed. Zijn acties konden dan ook vaak verschillen en daardoor was hij zeer moeilijk om in te schatten. Hij kon zeer onverwachts zijn, kon ineens actie ondernemen zonder dat je het zou verwachten. Zelf was hij al onderweg naar Aphrodite, maar toen dat ze recht stond en naar hem toe kwam bleef hij staan. Hij keek hij enkel aan zonder ook meer één keer zijn blik af te wenden. Zelfs toen ze vlak voor hem stond bleef hij staan. Zou ze wat proberen? Misschien ging ze wel proberen om hem neer te schieten. Ze moest maar proberen. Een slag kon hij nog verdragen, maar verder moest ze niet gaan. Zeker niet als ze hier heel weg wou geraken.

Een kleine glimlach was op zijn gezicht terwijl dat ze bezig was over haar make-up. ‘En ben jij een onzeker meisje, Aphrodite?’ vroeg hij op een rustige toon. Was hij blij dat ze hem geslagen had? Zeker niet, niemand zou blij zijn. Enkel ging hij niet in de wilde weg met een knuppel lopen zwaaien. Hij wou het wel, dat moet je niet vergeten. Als je kon doen wat je wou zonder nare gevolgen, of zonder risico’s dan deed hij dat. Niet dat hij daar altijd rekening mee hield, maar op momenten als deze wel. Het was niet te bedoeling om iedereen zomaar even te gaan vermoorden. Moest ze toch dood eindigen, dan ging het geen verspilling zijn. Wie weet, misschien dat het vlees onder die berg make-up goed was. ‘Dit gaat niet over je kennen, dit gaat om het uitzicht. Je bent een meisje met een berg make-up, dat kan je niet ontkennen.’ Hij moest wat naar beneden kijken om haar recht in haar ogen aan te kunnen zien. Het was niet ongemakkelijk voor hem dat ze zo dicht bij hem stond, hij had er ook geen problemen mee. ‘Maar onder die berg zit nog steeds dat mooie roze vlees van je verstopt.’ Ondertussen gleed hij met twee vingers over haar wang. Ze vond het daarnet al niet leuk dat hij enkel keek, hij wou wel weten hoe dat ze hierop ging reageren.}

Of Aphrodite een onzeker meisje was? Dat was de meest domme vraag die ze ooit in haar leven gehoord had. Aphrodite was alles behalve onzeker en de meeste mensen wisten dat ook wel, aangezien die wel een redelijk inschattingsniveau hadden. Toch begon Aphrodite zich behoorlijk ongemakkelijk te voelen bij deze jongen. Normaal gesproken had ze geen problemen met de aanwezigheid van het andere geslacht. Daarnet hadden ze toch wel een paar leuke grapjes met elkaar gemaakt en nu deed hij echt heel erg gestoord. Was ze bang? Nee, dat was ze niet, maar ze voelde zich wel heel erg ongemakkelijk worden. De manier waarop hij nu tegen haar sprak deed haar denken aan de dronken mannen die haar vaak aangeraakt hadden. Dronken mannen waren het ergste geweest, die hadden helemaal geen gevoel. Een keer had ze een excuus van een van deze mannen gehad, maar Aphrodite had het niet in waarde genomen. Sindsdien vond ze mannen gevoelloze zwijnen en Micah liet dit beeld alleen maar van hen vergroten. Wat moest ze nu doen? Hij kon haar zo neerslaan. Voor het eerst in haar leven voelde Aphrodite een beetje paniek. Wat was er in godsnaam allemaal aan de hand?

Toen hij met zijn vingers over haar gezicht had gegleden slikte Aphrodite eventjes en keek ze naar beneden, waardoor de lange lijn van eyeliner achter haar ogen steeds duidelijker werd. Toen deed ze haar ogen weer open en keek hem recht in zijn gezicht aan. Het paniekerige gevoel in haar lichaam had plaats gemaakt voor heel erg veel razernij. Het gevoel van vroeger wakkerde dat steeds meer aan. “O, Micah, ik denk dat wij allebei weten dat ik geen onzeker meisje ben. Jij bent waarschijnlijk een fan van het roze babyhuidje, wat ik natuurlijk wel begrijp aangezien je zelf net ook uit de luiers komt, maar mannen houden nou allemaal van een beetje…hoe zeg je dat?” Ze ging op haar tenen staan en bracht haar mond vlakbij de zijne. Met haar lange nagel ging ze zachtjes over zijn gezicht, maar drukte niet door, zodat er geen kras op zijn gezicht zou ontstaan. “Fake…noemen ze dat in de volksmond geloof ik” Een glimlachje op haar gezicht. Haar hand pakte de zijne beet en gleed over de honkbalknuppel. “Geloof me, ik ben echt niet bang voor deze grote vriend hier van je. In fact, ik ben erger gewend. Zo, do what you want, ik ben niet bang voor jou en je knuppel. Ik ben met ergere dingen bedreigd, dus jouw zielige knuppeltje maakt mij echt niet bang” Een sarcastische glimlach droop over haar gezicht.

Opeens duwde ze hem naar achteren, met een walgend gezicht. “Je bent een respectloze, zielige hond op de manier waarop jij vrouwen behandeld” zei ze razend “Ik hoop serieus dat je alleen sterft afgelegen in een hutje op de prairie waarop je je eigen miserabele leven overdenkt. En serieus, denk dan aan mijn woorden, dat ik gelijk had.” Met een ruk draaide ze zich om en begon aanstalten te maken om weg te lopen. Ze was woest, razend door deze jongen. En dan nog wel te bedenken dat ze er aan dacht om samen met hem te reizen.

_{‘Ik weet toch niet of jij onzeker bent of niet. Je zei het net zelf, ik weet niets van je.’ Haar terug pakken met haar eigen woorden. Soms kon het mensen echt irriteren, maar dat hing ook af van persoon tot persoon. De ene persoon was namelijk anders dan de andere. Je moest ze altijd leren kennen, dingen uit proberen voor je een zeker beeld wist te krijgen over die persoon. Micah ging zich niet laten doen door haar woorden. Met woorden kon je bij de jongen ook niets bereiken. Het had geen effect op hem, enkel daden. Je moest echt al goed zijn moest je hem willen kwaad krijgen door enkel woorden te gebruiken. ‘De huid? Je moet beter leren luisteren darling, ik heb helemaal niets gezegd over de huid.’ De huid was het taaie gedeelten, het moest eraf gehaald worden. Het was net zoals bij kippen, de bovenlaag haalde je er altijd af. Het was eetbaar, maar het smaakte niet. Micah liet zich niet doen door haar gedrag. In zijn ogen probeerde ze nu enkel maar de held uit te halen. Heel de tijd was er een constante glimlach op zijn gezicht te zien. Zelfs op de momenten dat hij een hele preek van haar kreeg. Hij kon niet bepalen wat haar doel was toen ze haar hoofd dichter bij de zijne bracht. Ergens had hij de drang om haar gewoon te kussen, niet omdat hij het wou, maar om het verder uit te lokken. Toen ze met haar nagels over zijn kaak ging pakte hij deze vast om hem vervolgens bij zijn kaak vandaan te halen. ‘Maar nee, ik heb niet graag fake. Het laat een slechte smaak achter.’ Even keek hij naar zijn hand toen dat hij de hare erop kon voelen. Het was maar een vlugge blik, want al snel keek hij terug in haar ogen. De glimlach was een beetje verdwenen maar Micah had nog wel een nieuwsgierige blik in zijn ogen. ‘Het is ook niet de bedoeling dat je bang bent darling, dat is nergens goed voor.’

Toen dat Micah naar achter werd geduwd moest hij even zijn armen opzij houden om zijn evenwicht te kunnen bewaren. Het was best hilarisch hoe makkelijk hij de vrouw had kunnen kwaad krijgen. Hij had er zelfs niets voor moeten doen, zijn woorden alleen waren genoeg geweest. ‘Ho je ziet het helemaal verkeerd, ik behandel niet enkel vrouwen zo. Je hebt geen idee hoe ik ben.’ Hij deed geen aanstalten om haar tegen te houden. Micah dacht even kort na over zijn leven maar haalde nonchalant zijn schouders op. Hij had niet het prachtleven gehad dat anderen misschien hadden, maar het was ook weer niet zo verschrikkelijk. Hij genood van iedere dag, zelfs nu nog. Ja er liepen zombies rond, maar dat was het dan ook. Het waren maar hersenloze wezens.}

Aphrodite moest echt eventjes ademhalen om haar agressie niet te laten uitbarsten. Dat zou alleen maar zombies aantrekken of misschien nog meer andere mensen die ze liever niet om zich heen moest hebben. Maar toen hij zei dat hij niet alleen tegen vrouwen zo was, had ze het gevoel dat ze elk moment kon gaan ontploffen. Kwaad draaide Aphrodite zich om en zag nog net hoe hij zijn schouders ophaalde. Hoe kon je zo zijn? Zijzelf was misschien erg, maar hierin had ze toch haar gelijken gevonden. Binnen een paar tellen stond ze weer voor hem, slechts een meter was tussen hen verwijderd. “Als jij mannen en vrouwen zo behandeld, zal ik misschien maar eens gaan nadenken of je het wel helemaal goed doet” zei Aphrodite toen, redelijk rustig voor haar doen. Haar getekende wenkbrauwen schoten overeind. “Want ik dacht dat ik af en toe erg was, maar zo te zien kan jij er nog een flink eindje aan vast fluiten. En dat is absoluut niet positief, als je dat soms denkt.” Wat ze nu moest doen, wist ze eigenlijk niet zo goed. Moest ze weglopen, moest ze hem nog een klap geven of moest ze hier gewoon blijven staan, afwachtend wat hij zou doen?

Diep van binnen vond ze het toch wel interessant allemaal. Ze had niet veel mensen als hem ontmoet, die op dat soort vlakken op haar leken. Aphrodite liep, om een houding aan te nemen, naar een van de auto’s en nam daarop plaats. Ze keek hem onderzoekend aan. Hij was jonger dan haar. Maar was Aphrodite net zo verbitterd geweest? Eigenlijk wel. Op haar twintigste was ze misschien nog wel gevaarlijker dan dat ze nu was. Drugs, alcohol en seks waren toen haar dagelijks leven geweest en hoe meer, hoe beter. De laatste jaren was dat meer afgezwakt, gedeeltelijk door haar liefde voor haar Eros. Eros was haar zoontje en het enige gezelschap wat ze had gehad. Ondanks dat hij in een weeshuis zat, voelde ze toch een sterke verbintenis tussen hem. Aphrodite slikte, maar probeerde het niet te laten merken. Het zou wel kunnen dat hij het zou zien, maar dan zou ze dat ontkennen of zeggen dat zij in ieder geval emoties had. “En hoe behandel je kinderen? Hoe behandel je een meisje als je verliefd op haar bent, als je dat ooit al eens bent geweest? Hetzelfde?