Light 'em Up

_{De irritatie was niet van de man zijn gezicht af te lezen maar hij was wel geïrriteerd. Normaal had hij geen enkele problemen met sloten, kon hij elk slot in enkele seconden open breken waar deze keer lukte het niet. Het slot moest vanbinnen beschadigd zijn of het moest één of ander nieuw systeem zijn. Het kon gewoon niet anders. Al dagen lang was hij ermee aan het sukkelen maar de handboei die nu nog rond zijn ene hand hing kreeg hij er niet af. De andere kant had hij enkel los gekregen door bruut geweld. Hij had heel de tijd tegen een muur geklopt tot de boei het uiteindelijk begaf. Het was niet de meest slimme mogelijkheid. Op zijn rechter hand stonden er verschillende schaafwonden en ook zijn pols zag blauw. Het feit dat, dat de gevolgen waren weerhield hem om hetzelfde te doen met zijn andere hand. Er moest een manier zijn om de boei te verwijderen zonder zichzelf te verwonden.

Enkele dagen geleden, toen alles begon zat hij nog op de rechtbank te wachten op zijn lot. Zou hij naar de gevangenis vliegen en zo ja voor hoe lang. Dat hij naar de gevangenis moest stond haast vast, maar daar was echter verandering in gekomen. De politie had gedacht dat handboeien een goed idee waren geweest, ze stonden er ook op. Moest het allemaal niet zo zijn afgelopen dan was het vast ook een goed idee geweest. Niet dat de man zou proberen om iets uit te halen, hij had dan toch nooit kunnen ontsnappen. Het was dankzij die ene Biter die naar binnen was gekomen dat hij had kunnen ontsnappen. Biters, dat was hoe dat hij ze noemde. Ze beten mensen en aten ze op, een toepasselijke naam vond Shaun zelf. Hij had een pistool weten mee te krijgen van één van de agenten en was hem gesmeerd. Het pistool had hij niet echt gekregen eerder genomen. Dat pistool bevond zich op het moment in de binnenzak van de jas die dat hij aan had. Een betere plek had hij er niet voor. Moest hij het wapen in zijn broekzak laten steken dan was hij dat binnen de kortste keren kwijt. Het was op enkele messen na het enige wat dat hij had. Niet dat hij er mee om kon gaan maar dat was bijzaak.

Terwijl dat de man over de straten heen liep probeerde hij zijn hand uit de handboei te trekken. Jammer genoeg zonder succes. Het deed hem alleen maar zeer maar hij hield niet op. De boei ging er af, en liever vroeg dan laat. Straks moest hij maken dat hij weg kwam en zat hij met dat domme ding ergens aan vast. Het was iets waar Shaun nog tot toe in staat zou zijn. ‘Kom aan, werk toch eens mee…’ Mompelde hij tegen zichzelf. Het was dat er niemand in de buurt was en hij had al een hele tijd tegen niemand meer gesproken. Steeds meer en meer begon hij ook tegen zichzelf te praten, gewoon om de stilten op te vullen. Van deze tijd zou een mens gewoon depressief worden en dat wou hij niet laten gebeuren. ‘Hoe moeilijk kan het zijn om een handboei te verwijderen? Je hebt jaren lang ingebroken en dit lukt je niet?’ Ging hij verder. Het was niet dat hij heel te tijd tegen zichzelf zat te praten, maar toch gebeurde het meer dan vroeger. Uiteindelijk stopte de man en liet hij zijn armen gewoon hangen. Bij een zacht geluid van metaal dat de grond raakte en een verlossend gevoel rond zijn pols bleef hij staan. Zijn blik gleed naar de handboei die dat op de grond was gevallen en vervolgens naar zijn pols. ‘Natuurlijk, en dat kon vast niet eerder gebeuren?’ Het was niet te geloven. Dagen lang ermee liggen sukkelen en nu viel die er gewoon af. Bij een nog ander geluid draaide de mans zich meteen om. Zijn hand ging onder zijn jas en pakte het pistool vast dat daar verborgen lag. Hij was er zeker van dat er iemand was, hij had voetstappen gehoord, er moest dus wel iemand zijn. ‘Wie is daar?!’ Riep Shaun. Zijn pistool haalde hij ondertussen vanuit zijn jas vandaan.

Voor Aphrodite & Thomas c:}

Het werd langzaamaan licht. De zonnestralen schenen door het raam en zachtjes op het gezicht van Aphrodite. Deze nieste en schrok wakker. Haar ogen schoten open en namen de omgeving in zich op. Waar was ze nou weer in godsnaam beland? Ze zag dat ze in een auto was beland en toen kwam het de vorige avond weer in zich op. Ze was namelijk verschrikkelijk moe geworden, maar ze was nog steeds op de Highway. Er was geen hotel in de buurt geweest, dus had ze maar een auto gekraakt. Daar was ze na lang woelen in slaap gevallen. Aphrodite kwam overeind en een pijn in haar nek verraadde dat dit niet echt de ideale plek was om in slaap te vallen. Sterker nog, het was een verschrikkelijke plek. Moeizaam kwam Aphrodite nog verder overeind en keek om zich heen. Er was weinig beweging buiten te zien, geen zombies. De enige beweging die Aphrodite zag was het bewegen van de bomen en bijna zou de ziel van Aphrodite rustig worden, zij het niet dat ze op dat moment een man buiten rond zag lopen. Een man.

Haar ogen volgden de man, elke stap die hij maakte nam ze in zich op. Hij scheen vast te zitten aan een handboei. Een grinnik kwam over de lippen van Aphrodite. Voorzichtig kwam ze naar voren, en deed de deur van de auto open. Ze probeerde zo stilletjes mogelijk uit te stappen en schuilde achter de auto’s. Aphrodite besloot de man te volgen. Wat had ze tegenwoordig met het sneaky doen? Het was echt iets van de laatste tijd. Misschien hield ze wel van het gevoel dat ze iemand verschrikkelijk hard kon laten schrikken? Ze zag de reactie van de man al voor zich als ze hem helemaal kapot liet schrikken. Daar kon Aphrodite nou echt heel erg van genieten, het schrikken van andere mensen. Maar ze zou hem nooit zomaar aanvallen, dat lag eigenlijk wel in haar aard, maar ze snapte ook wel dat het niet echt gepast was, aangezien er allemaal zombies rondliepen. Nee, deze man zou ze eventjes volgen en als de tijd rijp was zou ze hem aanspreken. Ze zag dat hij de handboei had uitgekregen en nogmaals kwam er een glimlach op haar gezicht. Hij was in ieder geval handig, dat zou vast wel van pas komen tijdens haar tocht. Ze moest het hem echt vragen.

Maar hij was al achter haar aanwezigheid gekomen! Had ze dan echt zo verschrikkelijk luid gelopen? Ze sloeg eventjes haar hand voor haar mond. Wat moest ze nu in godsnaam doen? Hij had een wapen. En hij zag eruit alsof hij dat wapen wel zou willen gebruiken. Shit, shit, shit wat nu? Wegrennen? Maar zou hij haar dan neerschieten? Misschien moest ze gewoon gaan improviseren. Daar was Aphrodite een meester in. En in manipuleren namelijk ook. Misschien kon ze hier zichzelf wel uitbluffen? Met haar handen omhoog kwam ze achter de auto vandaan en trok een zielig gezichtje, zó zielig dat het bijna echt leek. “Alsjeblieft, schiet me niet dood” zei ze, terwijl er een traan over haar wang rolde “Ik wilde alleen maar kijken of we misschien samen konden gaan reizen. Schiet me alsjeblieft niet dood, ik heb helemaal niemand meer. Mijn familie is dood, of zijn op dit moment zombies en ik heb mijn zoontje moeten afstaan. Mag hij dan niet meer weten wie zijn moeder is?” Met opgestoken handen kwam ze op de man afgelopen, hopend dat hij niet zou schieten. “Alsjeblieft, er zijn al zoveel doden gevallen en mijn dood zou echt nutteloos zijn, ik heb niets kwaad in de zin” Nu probeerde ze een beetje op zijn gevoel in te spelen, zou hij haar echt neerschieten als ze dichterbij kwam?

Ze stond nu vlak voor zijn neus, als ze haar hoofd iets vooruit zou steken zou ze zijn neus aan kunnen raken. Een glimlach verscheen op haar gezicht, maar het was niet de zielige glimlach die ze had moeten optrekken, maar een gemene glimlach. Uit haar broekzak viste ze haar pistool en drukte het tegen zijn buik. “Je wilde me toch niet werkelijk dood schieten, of wel, maat?” vroeg ze een beetje minachtend en knipoogde. “Aphrodite, jij?” stelde ze zichzelf voor.

Zijn mondhoeken krulden om in een brede grijns toen hij na wat zoeken een stuk of twee pakjes sigaretten tussen alle rommel op de grond vond en samen met een aansteker stak hij ze in zijn zak. Het was een wonder dat hij er nog kon vinden daar er nog wel mensen waren die snel nood hadden aan een goede sigaret. Dit was het eerste shop aan de highway waar hij überhaupt iets gevonden had. De anderen warenhuizen waren bijna zo goed als geplunderd en blijkbaar hadden de mensen het ook nodig gevonden om de sigaretten ook mee te nemen. Hoe langer Thomas zonder sigaretten zat, hoe harder het aan zijn gedrag te zien was. Hij werd gewoon verschrikkelijk chagrijnig als hij geen nicotine in zijn lichaam had zitten. Het was eigenlijk net hetzelfde principe als drugs, alleen wist hij nog wel precies wat hij deed als hij rookte. Als priester hoorde zoiets misschien niet, maar eigenlijk kon het hem niet echt iets schelen. Hij wist van zichzelf dat hij niet te genieten was als hij voor een tijdje niet gerookt had, de mensen die elke zondag naar de kerk kwamen hadden daar alleen geen idee van waardoor ze het niet goed keurden en ze hem dus hadden moeten verplaatsen. Volgens hem was het grote onzin geweest, maar wat had hij ertegenin kunnen brengen. Zoveel maakte het nu ook niet meer uit omdat het hem sterk leek dat mensen nu nog naar de kerk zouden gaan door alle zombies die er rondliepen en mensen met de vleet vermoordden. Niemand dacht er nu nog aan om naar de kerk te gaan, tenzij ze gelovig en naïef waren dat ze dachten dat zombies niet in een kerk konden komen. Zo erg naïef was de man niet, maar toch had hij het gevoel dat de Apocalyps begonnen was met een straf van God. God die vond dat de mensen hun lesje eens zouden moeten leren om de hoeveelheid zonden die ze maakten. Thomas wilde nu niet zeggen dat hijzelf geen zonden beging, maar dat was gewoon hetgeen dat hij geloofde.

Een blik uit het raam vertelde hem dat het veilig was om te vertrekken en zo snel mogelijk maakte hij dat hij wegkwam. Te lang op een plaats blijven was sowieso niet zo heel goed daar het dan veel makkelijker was voor de zombies om je te pakken te krijgen. Niet dat ze slim genoeg waren om je echt in te sluiten, maar dat hoefde ook niet echt. Als er ineens een hele horde zombies een winkel zou binnenstormen als jij ook binnen was, was ge gewoon ten dode opgeschreven. Niet alle winkels hadden namelijk een achterdeur waar je eventueel uit zou kunnen ontsnappen. Zijn blauwe ogen gleden over de omgeving heen terwijl hij om zijn eigen as draaide om te zien dat alles veilig was voordat hij een van de doosjes openmaakte om er een sigaret uit te pakken. Genietend sloot Thomas zijn ogen nadat hij een trek had genomen en de nicotine zich in zijn lichaam begon te verspreidden. Dit was echt precies hetgeen dat hij nodig had na al die stress van de afgelopen dagen. De man had nooit een wapen vast gehad en ineens was het een must om een vuurwapen of iets dergelijks bij je te hebben, anders overleefde je het gewoon niet. De eerste dagen had hij het gewoon op een lopen gezet en zelfs nadat hij het ding gevonden had, was hij er pas mee beginnen te werken toen hij tot de conclusie kwam dat het echt niet anders ging.

Het geluid van een vrouwelijke stem, zorgde ervoor dat er een lichte frons op zijn voorhoofd verscheen en zo stil mogelijk begon hij naar de bron van het geluid toe te lopen. Het waren mensen aangezien zombies niet meer dan een gorgelend geluid konden voortbrengen. Achter een van de auto’s die achtergelaten waren en keek toe hoe de vrouw met haar handen omhoog naar een man met een vuurwapen in zijn hand liep. Ze leek hem ervan te overtuigen om haar niet neer te schieten, maar plotseling veranderde de zielige vrouw helemaal. Zonder verder nog na te denken, stapte de man achter de auto vandaan en leunde er nonchalant tegen terwijl hij de twee mensen even in zich opnam. Rook glipte door zijn lippen heen nadat hij de sigaret terug uit zijn mond gehaald had en het ding tussen twee vingers geklemd hield. “Zo ga je het nooit overleven. Wat ga je doen als er ineens zombies komen? Eerst elkander proberen dood te schieten en hopen dat je het toch overleefd?” Het enige waaraan je momenteel kon zien dat hij een priester was, was de ketting met een kruis dat aan zijn nek hing. Zo eentje die eigenlijk alleen priesters hebben en die momenteel redelijk goed te zien was tegen het wit van zijn hemd.

_{Het was meer om te laten zien dat hij bewapent was en dat hij hier niet volledig onbewapend stond. Shaun wist dat het tegenwoordig nergens nog veilig was, een plaats mocht nog zo veilig zijn ooit ging het fout. Een persoon die regels niet volgt, een deur die niet gesloten wordt. Er zijn zoveel mogelijkheden. Als zo iets gebeurde dan gebeurde het nu eenmaal, er was niets dat het tegen kon houden. Het pistool dat hij vast hield had hij op de vrouw gericht vanaf het moment dat ze in zicht kwam. Haast direct begon de vrouw ook van alles te zeggen. Het was een hele uitleg en het enige wat de man deed was zijn wenkbrauwen optillen. Ze begon met te smeken om niet neergeschoten te worden, daarna ging ze verder over het hebben van niemand. Ze vroeg ook om samen te reizen. In eerste instantie wist de man niet wat hij moest reageren. Elk ander mens zou medelijden hebben maar de man wist niet wat dat hij ervan moest vinden. Hij was nooit van plan geweest om iemand neer te schieten, moest hij toch schieten was hij er zeker van dat hij nog eens mis zou schieten ook. Bluf, meer dan dat was het niet. ‘Samen reizen?’ Zei hij terwijl hij de gedachten overwoog. Begrijpend knikte de man bij de rest van heel haar uitleg, maar de medelijden stond niet op zijn gezicht. Shaun kende haar niet, hij had geen band met haar dus wat zij mee had gemaakt, wie zij verloren is, dat maakte hem zeer weinig uit. Toch liet hij zijn pistool zakken zodat het op de grond werd gericht.

Uiteindelijk kwam de vrouw voor hem te staan. Het was hem niet eens opgevallen dat ze dichterbij was gekomen. Hij was te geconcentreerd geweest. Nu pas viel het hem op doordat ze zo dicht bij hem kwam staan. Iets klopte er niet, een normaal mens zou nooit zo dicht bij komen staan maar Shaun bleef rustig staan waar hij stond. Het was niet dat hij het ongemakkelijk vond. Hij had nooit problemen met zijn persoonlijke ruimte, al helemaal niet als het een knappe vrouw was. Toen dat hij wat voelde prikken in zijn buik keek hij vanuit zijn ooghoeken naar beneden. Ook al kon hij wel raden wat het was, toch wou hij het zeker weten. 'Dit meen je niet?’ Was het eerste wat hij uit bracht zonder op haar te reageren. Ze hield een pistool tegen zijn buik aangedrukt en ergens had Shaun het gevoel dat ze zou schieten als het nodig was. ‘Wie weet, misschien wil ik het wel nog steeds.’ Hij vernauwde zijn ogen wat terwijl hij haar recht aan keek. Het was complete bluf van hem, maar dat was niet te merken. Jaren lang heeft hij al gelogen en hij was er goed in. Hij kon niet zeggen dat hij zich volledig op zijn gemak voelde met het pistool tegen zijn buik. Als hij eerlijk mocht zijn, hij voelde zich verschrikkelijk ongemakkelijk. Zijn tong liet hij even over zijn lippen heen gaan om ze weer wat te bevochtigen, ondertussen hield hij zijn blik heel de tijd op het pistool gericht. Nu hij eraan dacht, dit was de eerste keer dat hij wel degelijk bedreigd werd, en niet door de politie. ‘Aangenaam Aphrodite, ik weet niet wat je nog van plan bent maar of je schiet, of je steekt je-’ Verder geraakte hij niet toen dat een andere stem hen onderbrak. Meteen keek hij opzij om nog iemand anders te zien staan. De man stond tegen één van de auto’s aangeleund en keek de twee aan. Alsof dat hij volledig akkoord ging met wat de man zei knikte Shaun terwijl hij weer naar Aphrodite keek. ‘Ik ben het helemaal eens met hem daar. Zo overleef overleven wij –in dit geval ik- het niet lang.’ Zei hij gevolgd door een glimlach. Nog even keek hij naar de andere persoon en toen merkte hij het kruis op dat rond de nek van de man hing. Verder ging hij er enkel nog niet over na denken, eerst moest het pistool weg.}

Aphrodite had moeten lachen om zijn reactie toen ze dichterbij was gekomen. Het was niet echt een gemene lach, de verbazing op zijn gezicht was gewoon zo grappig om te zien. Bijna had ze haar wapen laten zakken, haar arm om hem heen geslagen en een biertje met hem gaan drinken, maar ze was eventjes vergeten dat dit de echte wereld was en dat hij haar misschien wel had willen doodschieten? Toch moest ze wel toegeven dat hij haar waarschijnlijk helemaal niet had willen neerschieten, anders had hij dat allang gedaan. Hij had daar inmiddels wel genoeg kansen voor gehad, om haar helemaal overhoop te schieten. Maar dat had hij niet gedaan. Helaas had haar zielige verhaal niet het gewenste effect, want normaal gesproken smolten de mannen als ze haar zielige gezichtje opzette. Ach ja, daar had ze nog genoeg kansen voor. Aphrodite was niet iemand die snel opgaf, in het leven in ieder geval niet.

Hij was begonnen aan een zin, maar kon deze niet afmaken, want iemand had hen onderbroken. Met een ruk had Aphrodite haar hoofd gedraaid, naar de man die op een afstandje naar hen stond te kijken. Ze hield het pistool nog steeds tegen de buik van de onbekende man aan. “HA! En wie ben jij dan, de heilige maagd Maria?” spotte Aphrodite en rolde met haar ogen “Bemoei je er niet mee, vent, want volgens mij zijn wij nog steeds gewapend en sta jij daar maar een beetje bij een auto? Wat doe JIJ als er nu opeens een zombie komt aangelopen? Ga je voor hem liggen en smeken of hij je alsjeblieft niet op wilt eten? Nou, NEWSFLASH, ze luisteren niet naar je hoor. Ik heb het zelf gezien, ze vreten je op, dus volgens mij hebben wij nog steeds meer kans” En toen draaide ze zich weer naar de man die tegenover haar stond en vernauwde haar ogen. “En doe alsjeblieft niet zo schijnheilig, want volgens mij was jij diegene die net vijf minuten geleden nog een wapen op mij gericht had, remember?”

Haar wapen trok ze terug, van de buik van de man. Met nog een laatste blik in zijn ogen deed Aphrodite een stap naar achteren en keek toen naar de andere man. Misschien had ze geen opmerking over Maria moeten maken, ze zag namelijk een kruis aan zijn nek hangen. Niet iedereen deed dat uit geloofsovertuiging, maar Aphrodite had zo’n vaag voorvermoeden dat hij wel geloofde. En ook al geloofde Aphrodite niet in het christendom, zij zou het ook verschrikkelijk vinden als iemand haar geloof belachelijk maakte. “Sorry dat ik net over de heilige maagd Maria begon…” fluisterde Aphrodite en keek toen weg van de man. Aphrodite was niet echt iemand die snel haar excuses maakte, ze deed het eigenlijk alleen als er geen andere keuze was. “Zeg, jullie weten nu hoe ik heet, maar ik heb nog steeds geen idee met wie ik te maken heb” zei ze, om het onderwerp maar op iets anders te brengen, terwijl ze haar pistool in haar zak deed. Ze hoopte maar dat de man tegenover haar ook zijn wapen zou opbergen, erg prettig was het niet.

Ergens was hij blij dat hij nog eens levende mensen tegen kwam in plaats van al dat rottend vlees dat er alles aan deed om zijn tanden in je lijf te zetten. Het maakte hem niet uit dat de vrouw op het punt leek te staan om de ander neer te schieten. Het waren levende mensen die net als hem moesten vechten voor hun leven. Zijn hand rustte voor een moment op het pistool dat hij achter zijn riem gestoken had terwijl hij een opmerking plaatste. Thomas had al meegemaakt dat mensen anderen gewoon neerknalden omdat ze in hun ogen iets verkeerds gezegd hadden, dus hij kon best op het ergste voorbereid zijn. De man was de eerste die op zijn woorden reageerde voordat de vrouw haar hoofd snel omdraaide en hem minachtend aankeek. Bij haar woorden trok hij even een wenkbrauw op. Heilige maagd Maria? Mooi compliment, maar spijtig genoeg voor haar was hij geen vrouw. “Wie zegt dat ik niet gewapend ben?” Was zijn simpele reactie op haar woorden voordat hij de peuk van zijn sigaret op de grond gooide en het ding uit trapte. Hij had wel degelijk een wapen waar hij mee overweg kon, showde er alleen niet zo mee zoals anderen dat wel deden. Daarbij hoorde iemand zoals hij eigenlijk niet eens een wapen te dragen, maar dit waren tijden van nood en hij had geen andere keus. Er was waarschijnlijk toch niemand meer die hem nu nog verwijtend kon aankijken. De oudere priesters zouden nooit in staat zijn geweest om de zombies van hen af te houden, daar waren ze fysiek gewoon niet sterk genoeg voor. Thomas had best veel geluk gehad dat hij niet in de kerk aanwezig was geweest zoals een heleboel andere mensen die voor zover hij wist allemaal dood waren oftewel zelf ook rondliepen om andere mensen te vermoorden.

Pas toen hij merkte hoe de vrouw haar wapen uit de buik van de ander haalde, duwde Thomas zich van de auto af en zette een paar stappen naar het tweetal toe. “Het is niets. Tegenwoordig moet iedereen zijn frustraties wel eens kunnen uiten en als de Heilige maagd Maria daar nu toevallig tussen zit is dat zo.” Door uitschelden of iets dergelijks kreeg je de man echt niet snel kwaad. Pas als je zijn geduld echt op de proef zou zetten, zouden er wel eens een paar ongepaste woorden over zijn lippen kunnen rollen. Gelukkig voor hem had hij zichzelf met de jaren wel leren te beheersen, maar soms gebeurde het nog wel eens dat hij het echt even niet meer aankon. “Thomas Anderson, aangenaam.” Zijn functie liet hij maar even achterwege, wist niet in hoeverre Aphrodite of de man zouden reageren. Hij had al een paar keer meegemaakt dat mensen hem met een rare blik hadden aangekeken nadat hij gezegd had dat hij een priester was en dat wilde hij op dit moment eerlijk gezegd vermijden. Als hij eerlijk moest zijn, voelde hij zich tegenwoordig een klein beetje eenzaam en wat gezelschap kon hij nu wel gebruiken. Het was zelfs bijna zo ver gegaan dat hij soms hele gesprekken met zichzelf voerde en dat was niet erg gezond. Een geluid dat vanuit de verte leek te komen, zorgde ervoor dat hij zich even verschrikt half omdraaide om zijn blauwe kijkers daarna terug op zijn gezelschap te richtten. “Ik stel voor dat we door gaan en niet open en bloot hier blijven staan.” Zonder verder echt op een reactie te wachten, begon hij al te lopen en hoopte vurig dat ze gewoon zouden volgen.

_{Rustig, of voor zover dat je het rustig kon noemen, keek de man naar het tafereel. De vrouw was duidelijk niet de aardigste thuis, dat viel nu goed op. Ze snauwde naar de andere man zonder dat ze er een reden voor had. Overdreven? Eigenlijk wel ja. Toen dat Aphrodite zei dat ze je opaten ging er een rilling over Shaun zijn rug. Hij wist het al langer, had het zelf ook gezien zoals al de rest, maar hij bleef het vettig vinden. Mensen die mensen opaten. Ze scheurde letterlijk de stukken van je lichaam af, scheurden je buik open om toch maar bij je ingewanden te kunnen. Bij de gedachten eraan kon de man zijn maaginhoud al naar boven voelen komen. Traag schudden hij met zijn hoofd om de gedachten uit zijn hoofd te verbannen. Ondertussen waren de twee alweer wat verder en had de vrouw het weer tegen hem. ‘Dacht jij werkelijk dat ik ging schieten? Ik dood geen levende dingen, enkel levende dode dingen.’ Toen dat de man zijn zin had afgemaakt keek hij even kort en vragend naar de grond. Er was gewoon iets goeds fout met die zin. Dingen die dood zijn hoorden niet te leven, al was het tegenwoordig bijna de normaalste zaak van de wereld. Zijn blik gleed vervolgens naar het pistool dat hij vast had. Je kon eigenlijk zeggen dat het pistool dat hij in zijn handen had nutteloos was. Elk wapen was gewoon nutteloos in de handen van de man. Nooit eerder had hij een vuurwapen gebruikt, hij wist ook totaal niet hoe zo’n ding werkte. Als je het wapen even grondig zou bekijken, zou je zien dat de veiligheid nog steeds op stond. Kon hij eraan doen dat hij niet wist hoe het werkte. Hij was in zijn vrije tijd geen seriemoordenaar. ‘Daarbij drukte ik geen wapen tegen je buik. Ik wou er gewoon zeker van zijn dat je geen Biter was.’ Met een haast starende blik keek hij Aphrodite aan voor hij de blik verbrak om naar de andere man in hun gezelschap te kijken. Rustig liet Shaun zijn pistool zakken zodat het naar de grond wees. Nee hij ging het niet meteen wegsteken, dat ander mens moest dat van haar maar eerst weg steken. Toen dat ze begon aan haar verontschuldigingen tegen de andere man keek hij hem weer eens aan. Deze keer nam hij de tijd om de man wat beter te bekijken. Hij zag er vrij gewoontjes uit op het kruis dat hij rond zijn nek had. Hij had het al eerder gezien maar hij kon niet juist zeggen waar. ‘Wat een woorden, ben je soms één of andere filosoof?’ Om de één of andere reden vond hij de man die zich later als Thomas voorstelde moeilijk om in te schatten. Op het eerste zicht zag hij eruit als iemand die dat zeer snel kwaad werd, maar als hij dan eenmaal begon te praten veranderde dat volledig. Dat leek hij bijna de goedheid zelf. De man had zich uiteindelijk voorgesteld als Thomas nog iets, en ook al was Shaun niet van plan geweest om zichzelf voor te stellen, hij voelde zich nu bijna gedwongen. ‘Shaun Quinn.’ Daarnet had hij zich bewust niet voorgesteld toen dat Aphrodite dat wel deed, nu had hij bijna geen andere keus. Zij die het nieuws dagelijks keken konden zijn naam misschien herkennen. Toen dat hij opgepakt was hadden ze er een korte reportage over gemaakt dat ze hadden laten zien op het nieuws. Hij had enkele belangrijke stukken gesloten dus het nieuws en de krant wou niets liever dan dat er een artikel en reportage van kwam. Terwijl dat Shaun zich had voorgesteld had hij enkele passen naar achter gezet om ruimte te maken tussen hem en Aphrodite. Ze had haar wapen opgeborgen dus moest hij zich daar geen zorgen meer om maken. Het zag er niet naar uit dat ze nu ineens zou gaan beginnen schieten. Zelf stak de man zijn pistool dan ook weg in de zak die zich aan de binnenkant van zijn jas bevond. Thomas had blijkbaar wat gehoord of gezien want ineens wandelde hij verder na gezegd te hebben dat ze beter konden verder wandelen. Zijn schouders haalde hij op voor hij de man volgde. Het kon vast geen kwaad om hem te volgen.}

Achterdochtig keek Aphrodite de man, die Thomas scheen te heten, aan. Vertrouw nooit een Thomas. Nam hij haar nu in de maling of niet? Waarschijnlijk zou hij haar dadelijk in de rug steken als ze vooraan zou lopen, met de vriendelijke groeten van God erachter aan. Nee, Aphrodite zou er voor zorgen dat zij achterop bleef. Mannen waren nou eenmaal niet te vertrouwen. Sommige mensen zeiden dat vrouwen erg waren, maar mannen waren net zo erg. De blik op haar gezicht verdween weer als sneeuw voor de zon. De andere man, Shaun genaamd, vroeg zich af of zij werkelijk dacht dat hij echt zou schieten. Hierop wachtte Aphrodite met reageren, simpelweg omdat ze er geen antwoord op had. Had ze het verwacht? Ergens wel. In haar leven was het zien van een pistool niet echt nieuw meer. Het was haar instinct geweest dat er voor gezorgd had dat ze niet in de val van de man was gelopen. Maar toen hij zijn naam had gezegd, wist ze dat hij ook niet bepaald een lieverdje moest zijn geweest. Hij was namelijk op het nieuws geweest en niet echt heel erg positief. Zaten ze in hetzelfde schuitje?

De heilige Thomas begon opeens te lopen, alsof hij iets had gehoord. Verbaasd keek Aphrodite om zich heen. Verdomme, die mannen zorgden ervoor dat ze helemaal nergens van op de hoogte was. Was dat hun plan? Werkten ze toevallig samen? Weer keek ze met samengeknepen ogen toen ze wegliepen. Als dat zo was, dat ze samenwerkten, dan was dat een grote fout die ze aan het maken waren. Ze had er absoluut geen moeite mee om een kogel door hun kop te schieten, dat had ze een paar dagen geleden ook met een paar zombies gedaan. Maar om daar achter te komen moest ze hier niet blijven staan. Aphrodite versnelde haar pas. “Om er nog eventjes op terug te komen” zei ze tegen de man die Shaun heette “Ja, ik dacht inderdaad dat je ging schieten. In mijn wereldje is dat niet echt bepaald raar als je bedreigd word met een pistool dat er dan geschoten wordt. Bovendien, je weet tegenwoordig niets zeker meer in deze wereld” Aphrodite haalde onverschillig haar schouders op. Misschien kon ze achter het plan komen, als er tenminste een plan was en niet zoals gewoonlijk weer erg achterdochtig was, als ze een beetje aardig deed?

“Maar, het was absoluut niet persoonlijk bedoeld hoor, het is gewoon een instinct van mij om daar zo op te reageren” zei ze vriendelijk en gaf hem een vriendelijke stoot tegen zijn schouder. Och, wat walgde ze van zichzelf. Ze was helemaal niet zo. Vriendelijk zijn was niets voor haar. Normaal gesproken had ze nu op de bank gehangen met een wijd shirt aan, een string aan, hoge hakken en een biertje in haar hand. Om het nog eventjes af te maken: een leuke pet op haar hoofd. In haar wereldje noemde ze haar ook wel eens ‘One of the Guys’, totdat ze met haar werk echt met mannen aan de slag ging. Dan was ze niet meer ‘One of the Guys’ maar ‘The Lady of Pleasure’. Het verbaasde haar dat Aphrodite deze twee mannen nog nooit gezien had. Soms had ze het idee dat iedere man in deze stad hun bordeel had bezocht. Maar ja, misschien kwamen ze hier niet vandaan. Daar zou ze snel genoeg achterkomen. “Komen jullie ook uit Fresno of zijn jullie hier op vakantie? Want als dat zo is heb je echt een verkeerd seizoen gekozen” zei ze met een brede grijns. Slechte grap.

OOC: Ik hoop dat jullie er iets mee kunnen, vind het niet echt een geweldige post, sorry. Als je niet helemaal begrijpt wat ik bedoel met ‘haar wereldje’, kijk dan eventjes naar haar verleden. ^^

“Geen filosoof, maar je komt in de buurt.” Het was zo dat priesters soms ook wel filosofen werden genoemd. Dat was ook niet raar als ze het de hele tijd over God en alles daaromheen hadden. Thomas was vanaf het begin echter al anders geweest, sprak in een kerk liever over de daden die mensen deden dan over hoe God de aarde geschapen had. Over Jezus had hij het eigenlijk ook bar weinig, misschien omdat de man in zijn ogen altijd al veel te perfect geleken had.
De naam van de man tegenover hem deed ergens een belletje rinkelen, maar hij kon niet direct zeggen vanwaar hij die naam kende. Televisie had Thomas niet meer gekeken sinds hij begonnen was met zijn opleiding, dus een of andere bekende acteur zou het ook niet zijn. Het hele denkwerk zorgde er weer voor dat hij snakte naar een sigaret, maar het was misschien niet zo’n goed idee om er eentje op te steken met deze twee in de buurt. Wie weet zouden zij er ook een willen en was het pakje binnen de kortste keren helemaal leeg. Toch bleef de man niet lang bij zijn standpunt om er geen te pakken en haalde het na een paar seconden toch uit zijn jaszak omdat hij veel makkelijker zou kunnen nadenken als er wat nicotine in zijn lichaam zat. Een blik op de twee anderen, liet hem besluiten om toch egoïstische te gaan doen en alles voor zichzelf te houden. Straks waren alle sigaretten in heel de buurt op en het was een kwelling om van een verslaving af te komen, je kon het hem dus niet kwalijk nemen dat hij die kwelling het liefst nog even uitstelde. Thomas had al een heleboel mensen zien afkicken en hij werd gewoon bang als hij er nog maar aan dacht dat hij hetzelfde moest meemaken binnen een aantal maanden. Dus werd het pakje terug netjes in zijn jaszak opgeborgen en stak hij zijn sigaret aan met de aansteker die daarna in de zelfde jaszak werd weggestopt. Na de eerste trek schoot het hem ineens te binnen waarvan hij Shaun kende. De kranten hadden volgestaan met zijn naam en foto met daaronder de tekst dat hij een poging had gedaan om een of ander juweel te stelen. Ze waren waarschijnlijk net met de rechtszaak bezig geweest toen alles op zijn kop stond. De lichte verrassing was duidelijk van zijn gezicht af te lezen door de iets opgetrokken wenkbrauwen en het feit dat hij zijn blik voor een moment niet van Shaun leek af te kunnen scheuren. Pas toen hij ergens in de verte achter hem een geluid hoorde, scheurde hij zijn blik van hem af en kwam in beweging met de mededeling dat ze er het beste vandoor konden gaan.

Zwijgend luisterde Thomas naar Aphrodites woorden toen ze antwoord gaf die Shaun toch al een tijd geleden gesteld had. Een lichte glimlach speelde rond zijn lippen terwijl hij de sigaret voor een kort moment tussen zijn lippen uit haalde om de rook uit te blazen. Het wereldje waarover ze het had, zorgde dan weer voor een paar vraagtekens en de glimlach verscheen al snel in een nadenkende frons. Ze ze misschien in de drugswereld of zoiets gezeten hebben? Tegenwoordig kon echt alles en het was moeilijk om dingen buiten te sluiten. “Geboren en getogen in Fresno, al was ik op dit moment veel liever op vakantie geweest.” Even hield hij zijn pas in zodat hij naast de anderen kwam te lopen. “Dus, we hebben hier een dief en iemand die blijkbaar toch al wel wat verstand heeft met de duistere kantjes van de wereld, zeg het me als ik mis ben.” Vragend richtte Thomas zijn helderblauwe kijkers op Aphrodite terwijl hij wat rook tussen zijn lippen door liet ontsnappen.

_{Een filosoof was hij niet maar toch had de andere man zo geklonken. Als hij geen filosoof was, wat was hij dan wel? Het was niet de meest belangrijke vraag van de dag, maar toch was hij er nieuwsgierig naar geworden. Natuurlijk kon hij het gewoon vragen, maar aangezien dat Aphrodite precies al wist wat hij was vroeg hij het niet. Hij ging er zelf wel achter komen, hij moest gewoon geduld hebben. Door de bedreiging van Aphrodite daarnet en nu haar plotse vriendelijke gedrag moest hij haar niet en vertrouwde hij haar niet. Shaun had het nooit gehad voor bedreigingen of wapens, al helemaal niet als ze werkelijk tegen hem werden gedrukt. Nu was dat niet meer het geval, enkele minuten daarvoor had hij nog een pistool tegen zijn buik gehad. Het had ervoor gezorgd dat hij het vrouwelijk gezelschap nu niet meer vertrouwde.

Op zijn beurt stelde ook Shaun zich maar eens voor. Door de blik die hij van de andere man kreeg voelde hij zich best ongemakkelijk. Hij was dan ook blij toen dat Aphrodite terug tegen hem begon te praten zodat hij zijn aandacht op haar kon focussen. Ze had het over het één of het andere wereldje. Over welk wereldje ze het had kon hij niet plaatsen. Er waren zoveel mogelijkheden. De maffia, drugswereld, dieven, moordenaars, prostituees. ‘En wat is jou wereld dan wel?’ Hij liep ondertussen verder maar vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Aphrodite. Ondertussen zei ze nog dat het niet persoonlijk bedoeld was en dat het gewoon haar instinct was geweest. Of dat hij het moest geloven betwijfelde hij ten zeerste, maar toen hij de zachte stoot kreeg tegen zijn arm dwong hij maar even een glimlach op zijn gezicht.
Wat dat het geluid zonet ook mocht zijn, het stond hem niet aan. Wat het was wist hij niet maar hij wou het niet weten. Waarschijnlijk waren het weer enkele Biters die hun kant uit kwamen. Een glimlach verscheen op Shaun zijn gezicht terwijl zijn blik van Thomas naar Aphrodite ging. ‘We moeten echt wel het perfecte gezelschap zijn voor een…priester?’ van daar herkende hij het kruis om de nek van de man. Hij stal vroeger niet enkel uit musea’s, of huizen van mensen, maar ook de kerk had hij ervoor bezocht. Al die beelden die erbinnen stonden, de schilderijen, het was niet zo dat het niets waard was. In tegendeel zelfs, als je de juiste personen vond kon je er heel veel aan verdienen. Zijn handen had hij in zijn broek gestoken terwijl hij nu wat afstand hield van Thomas. Nooit had de man ook maar een sigaret aangeraakt, en dat was hij ook niet van plan. Het stonk, het was ook niet gezond maar de reden dat hij het niet aanraakte was omdat het stonk. Hij kon gewoon niet tegen de rook. Voor zover het ging probeerde hij dan ook uit de rook te blijven, niet dat hij daardoor de geur niet rook, want die was er nog steeds.}