like Hunter and Prey.

Als er één ding was dat het meisje had geleerd van dit 'einde van de wereld', was het wel dat haar kennis van wapens vrij gering was. Een kennis waarvan ze zelf altijd had gedacht dat ze meer wist dan een gemiddeld persoon. Wellicht was het niet zo erg als ze op dat moment dacht. Ze wist immers er veel vanaf. Ze kon haar eigen pijlen maken, haar eigen speren en, mits ze goede takken kon vinden, zelfs haar ogen bogen snijden. Op dat vlak was haar kennis allesbehalve weinig. Maar het was niet nuttig. Een speer was niet snel genoeg en pijl en boog waren veel moeite om mee te slepen. Wat ze werkelijk nodig had was een pistool. En dat was nu precies het onderwerp waar ze niks van wist. Zelfs als ze ergens een pistool kon vinden, met daarbij horende kogels, zou ze niet weten hoe ze er mee moest schieten, Ja, ze had films gezien en snapte het idee – maar het werkelijk uitvoeren zou altijd nog anders zijn. Ze had oefening nodig, maar het geluid van het wapen zou de 'dingen' oproepen. Dingen. Keia had nog altijd geen betere naam voor de wezens. Mensen. Ex-mensen. Liever dacht ze er ook niet over na. Overleven was belangrijker dan de dingen een naam te geven en om te overleven moest ze toch ergens een pistool vandaan gaan halen. Van twee andere overlevers had ze iets gehoord over een wapenfabriek, maar het gevaar dat het gebouw omringde stond haar niet aan. De twee overlevers waren overigens ook snel verder gereisd. Keia had met ze mee kunnen gaan, maar vriendelijk bedankt. Ze reisde alleen. Het was beter op deze manier.

Geluidloos, maar nog altijd op haar hoede bewoog ze haar gelaat tussen de rijen auto's door. Snel zou ze zijn. Inbreken bij enkele auto's, zoeken naar een pistool en ze kon weer het bos in. Het bos was veilig terrein. Dat kende ze. Vertrouwde ze. Hier op de snelweg tussen alle auto's voelde ze nog altijd op haar ongemak. De enkele keren dat ze er was geweest, had ze geen dingen gezien, maar het voelde niet goed. Alsof het elk moment zo maar kon omslaan. Keia wist dat het kippenvel op haar armen stond. Ze kon voelen hoe haar hart tegen haar borstkas sloeg. Hoe haar ademhaling zwaarder was dan normaal. Natuurlijk instinct dat haar waarschuwde voor mogelijk gevaar. Zodra ze een pistool en kogels had, was ze weer weg.

Een zachte vloek ontsnapte haar mond. Al vijf auto's hadden der teleurgesteld. Natuurlijk was ze niet de eerste geweest met dit idee had. Ongerust vielen haar bruine ogen op de lucht. Schemering. Ze had nog tijd om één auto te checken en dan moest ze weer naar het veiligheid van het bos. Zachtjes boorde ze haar tanden in der onderlip terwijl haar blik over de rijen en rijen van auto's gleed. Een lichtblauwe caravan trok haar aandacht. Dat was het. De laatste die ze voor vandaag zou controleren. Een harde trap was genoeg om de deur te openen en vluchtig glipte het meisje naar binnen. Haar blik gleed door de wagen, nam de verschillende lades op, het bed aan de achterkant, de nooduitgang in het plafond. Ook goed gekeurd. Ze zou in de lades kijken, onder het bed en maken dat ze weg gaan. Ze kon het misselijke gevoel in der buik maar amper negeren. Damn, wat voelde ze zich op haar ongemak op de snelweg.

Het matras stond recht op tegen de wand. Alle lades waren opgerukt. Weer geen pistool. Een tweede vloek gleed net over haar lippen toen een geluid bij de voordeur klonk. Onmiddellijk draaide het meisje zich om. In dezelfde draai werd de speer van haar rug getrokken, de punt gericht op de deur van de caravan. Ze had hier al een rot gevoel over gehad en als er nu een 'ding' in de caravan zou komen had ze een probleem. Een groot probleem.

_{Terwijl dat de man een blikje weg schopte liep hij rustig over de weg heen. Iedere keer dat hij het blikje naderde gaf hij er weer een schop tegen zodat het naar voor zou rollen. Het was misschien niet het veiligste in verband met het geluid dat het produceerde maar het hielp ergens ook. Moest er ergens een Biter op de grond liggen dan zou die wel iets van zich laten horen. Zo was de man meteen gewaarschuwd en stond hij niet voor verassingen. Niet dat de man meteen naar het wezen toe zou lopen om zijn hoofd in te kloppen, zeker niet. Hij zou er juist in een grote boog om heen lopen in de hoop dat de Biter hem niet zou volgen. Zo was hij nu eenmaal. Hij hield niet van die hersendode wezens en wou er niet mee te maken hebben zolang dat het niet nodig was. Waarom het gevaar opzoeken als het niet nodig is. Daarbij had hij enkel een pistool bij zich dat hij niet kon gebruiken en wat messen. Jammer genoeg waren messen zo persoonlijk. Als je er iemand mee wou neersteken moest je meteen in de buurt van die persoon komen. Shaun mocht misschien een goede dief zijn, een zeer goede vond hij van zichzelf, hij was geen vechtkampioen. Toen zijn blikje eenmaal onder een auto rolden bleef hij heel even staan. Daar ging zijn speelgoed, of hoe dat je het ook kon noemen. Terwijl dat het wat diende als alarm was het ook perfect om je mee bezig te houden. Het was slecht om heel de tijd na te denken. Deed je dat toch gingen je gedachten uiteindelijk op hol slaan en misschien werd je dan wel gek. Gek zijn. Misschien dat het wel leuk was. Shaun had al vaker mensen gezien die gek waren en ze zagen er vaak gelukkig uit. Niet allemaal maar je had ook mensen die echt gelukkig waren. Misschien omdat ze alles niet goed begrepen, hij wist het niet. Van zichzelf vond hij dat hij ook een vrij vrolijk persoon was. Het gebeurde maar zelden dat hij kwaad werd of geïrriteerd. Hij probeerde zo positief mogelijk te zijn en het negatieve achterwegen te laten.

De man was uiteindelijk dan toch weer verder gewandeld. Zo af en toe wierp hij eens ene blik op een auto als hij voorbij één kwam om te zien of er wat bruikbaars in lag. Niet dat hij meteen heel die auto overhoop ging halen, daar verspilde hij liever zijn tijd niet mee. Hij keek en als hij niets zag dan liep hij gewoon weer verder. Veel bruikbaars zag hij ook niet. Soms zag hij sleutels liggen of kleding. Lege drinkflesjes of kartonnen doosjes maar niets dat echt bruikbaar was. Uiteindelijk werd zijn moeiten dan toch beloond. Hij kwam voorbij een auto waar duidelijk al was ingebroken. Het raam lag eruit en het glas overal verspreid. Tussen al het gras kon hij een koevoet zien liggen, half verscholen onder de auto. Shaun had zelfs door zijn knieën moeten gaan om het op te rampen. Hij had verwacht dat hij de koevoet gewoon op kon rampen maar het leek ergens in vast te zitten. Na dat hij er een goede trek aan had kunnen geven had hij de koevoet toch in handen maar het lichaam van een Biter was zo van onder de auto gekomen. Er zat een groot gat in het hoofd van de dode vrouw en het bloed dat aan het uiteinde van de koevoet hing wees erop dat, dat het moordwapen was geweest. Het zag er gewoon walgelijk uit en snel keek Shaun de andere kant op. De geur en het uitzicht, het was goor en even had hij gedacht dat zijn maaginhoud eruit ging komen. Het was hem uiteindelijk gelukt om alles binnen te houden maar toch was hij snel recht gestaan zodat hij verder kon wandelen.

Uiteindelijk trok een groot voertuig de aandacht van de man. Het was een caravan die net zoals al de andere auto’s stil stond. Het ding kon gewoon nergens heen want langs al de kanten stonden er auto’s. Dat was ook de reden dat hier zoveel auto’s stonden, als je hier eenmaal in stond kon je geen kant meer op. Je kon niet terug en mensen werden gedwongen om hun auto’s te verlaten en weg te gaan. Met de koevoet in zijn handen liep hij naar de caravan toe. Grote wagens hadden de meeste spullen, je wist maar nooit dat er iets bruikbaars in lag. Toen dat hij echter bij de deur was werd het duidelijk dat hij de koevoet niet meer nodig had. De deur was al open, wat hem dus de moeiten bespaarde. Shaun opende de deur dan maar en kon er niets aan doen dat hij schrok. Zijn armen hief hij meteen omhoog en de koevoet viel uit zijn handen toen dat hij het meisje zag staan met de speer. Zijn mond had hij geopend om wat te zeggen maar al snel sloot hij die weer. Hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen, het was niet dat hij dagelijks bedreigt werd. ‘Uhm…hi?’}

Haar ogen vlogen over het lichaam van de ander. De reactie was te snel om een ding te zijn. De armen die om hoog gingen. De koevoet die op de vloer van de caravan terecht kwam. De begroeting. Nee, de man vormde niet het gevaar dat Keia had verwacht, maar desalniettemin kon hij een gevaar zijn. Langzaam schreed het meisje naar voren, de speer op zijn keel gericht. Een kleine twijfeling trok door haar ogen. Normaal gesproken zou ze anders gereageerd hebben. Glimlachen, zijn begroeting beantwoorden, vragen hoe het gaat. Maar door haar eigen schrik was ze gelijk in de aanval over gegaan en nu was het moeilijk om daar uit te stappen. Dus twijfelde ze. Ze kon haar speer naar beneden doen en de bedreiging van haar kant weg nemen. Aan de andere kant kon ze naar zijn wapens vragen, het over nemen en maken dat ze weg kwam. In deze nieuwe wereld was het immers elk persoon voor zichzelf. Voorzichtig schoof ze nog een stap naar voren, de speer nog steeds op de onbekende man gericht. Voor een tweede keer gleden haar ogen langs zijn lichaam opzoek naar mogelijke wapens.

Beweeg je en deze speer zit door je grijze massa daarboven. Geweldige eerste woorden, maar ze voelde zich aangevallen. Als een dier lastig gevallen op eigen territorium. Haar ogen vielen kort op de punt van de speer die gemaakt was uit geslepen steen. Het was het laatste wapen dat ze bij zich had dat haar opa voor haar gemaakt had. Achter de punt waren veren vast gebonden voor geluk en bescherming van goede geesten. Geluk had ze de afgelopen tijd niet gehad en in 'goede geesten' had ze nooit geleefd, maar de veren had ze er nooit af kunnen halen. Het had een sentimentele waarde. De laatste tastbare herrieneringen aan thuis. Zover er nog een thuis was. Sinds dit alles begonnen was, had het meisje geen kans gehad om terug te gaan naar Oklohoma. Ze had geen idee of er overlevenden waren in haar familie, in haar dorp, de stam. Daarom zaten die veren nog steeds aan de speer. De laatste zekerheid die ze nog altijd richting haar familie. Familie die haar had opgevoed vriendelijk en respectvol te zijn: in alle situaties.

Met een zucht deed het stapje weer naar achteren. De punt van de speer daalde naar beneden, ketste zachtjes af tegen het hout van de vloer. Sorry, in lichte schaamte draaide ze haar hoofd van de ander weg, je liet me schrikken. Met een kleine belediging viel haar blik weer op de onbekende man. Haar voeten gingen weer enkele stappen achteruit. Soepel nam het meisje plaats op het aanrecht. Haar ogen namen de caravan, die ze compleet overhoop had gegooid, weer in zich op. Er is hier niks te vinden. Rustig gleden haar vingers over haar leren broek. De broek was iets te ruim voor haar, maar de stof kon veel hebben en het bewegen was er makkelijk in. Keia had de broek 'gestolen' van een overblijfsel wat ooit een mens was geweest. De vrouw die de broek had gedragen was op een of andere manier door tweeën gesplitst. Het torso had enkele meters verder gelegen dan haar benen. Het was ziek, maar zulke beelden waren gewoon geworden. Niet meer schokkend, dagelijkse kost. En Keia nam wat ze nodig had. Een leren broek hier, wat eten daar. Maar stelen van de levenden was een stap die het meisje nog niet had genomen.

Heb je wapens bij je? Koel viel haar blik op de man. Misschien hoefde ze hem niet te beroven. Als hij niks nuttigs bij zich had, was het niet nodig. Maar als hij wel een pistool en kogels had... dan kon dit nog vrij interessant worden.

_{Je kan veel dingen verwachten als je een caravan binnen gaat. Een biter, een wasbeer en zo kan je verder gaan, maar niemand verwacht dat er een speer op je gericht word. Geschrokken had Shaun dan ook zijn koevoet laten vallen en zijn armen in de lucht gestoken. Hij hoopte dat hij zo minder als een bedreiging zou over komen en dat het meisje haar speer zou laten zakken. Ze was duidelijk enkele jaren jonger dan hem. Toen ze hem zei niet te bewegen knikte hij enkel maar. Hij was zelfs niet zeker of hij wel iets moest zeggen. ‘Oké, oké, ik zal niet bewegen.’ Was het enige wat hij wist uit te brengen. Zo’n momenten waren gewoon slecht voor hem. Hij had niet graag dat zijn leven in handen lag van dat van een ander. Afwachtend keek Shaun even opzij. Ergens hoopte hij daar een uitweg te zien maar die was er natuurlijk niet. Wat had hij ook verwacht? Het was niet dat er overal deuren stonden in een caravan. Daarbij kon hij het niet riskeren om weg te gaan, stel je voor dat het meisje niet aan het bluffen was. Als hij dan één stap zou verzetten kreeg hij misschien een speer door zijn hoofd, en dat was nu niet zijn beeld van een ideale dood.

Met een zucht ontspande de man weer toen dat ze haar speer weer liet zakken. Op dat moment liet ook Shaun zijn armen weer zakken. Waren mensen werkelijk altijd zo gewelddadig geweest of was het gewoon deze tijd? Het kon goed zijn dat de instincten aan de mens gewoon weer naar boven kwamen. Hun drang om te blijven leven kwam gewoon weer naar boven. ‘Ha, maakt niet uit. Ik leef nog steeds, en er is nog niets gebeurt.’ Zei hij terwijl hij door zijn knieën ging op zijn koevoet weer op te pakken. Hij bekeek het ding even voor dat hij het op het aanrecht legde. Ze had haar speer laten zakken dus kon Shaun alleen maar hopen dat ze niets meer van plan was. Hij opende één van de kasten maar vond daar amper iets in. Er lagen nog enkele borden en tassen in, één van de tassen was zelf gebroken. Toen dat hij haar woorden hoorde snapte hij waarom. Zij moest de caravan ook al hebben doorzocht, dat was te merken aan de matras die niet meer op zijn plek lag. De belangrijkste zaken waren vast al lang weg en ergens was dat wel te begrijpen. ‘Echt helemaal niets meer?’ Vroeg hij toch nog. De kast die hij net geopend had sloot hij weer om een andere te openen. Daar lag zelfs nog minder in. Aan de kruimels die erin lagen kon je vermoeden dat dit de plek was geweest waar het eten bewaard werd. ‘Maar wat zocht jij dan precies? Misschien dat ik kan helpen.’ Voor eten was het niet, anders zou je een matras niet verplaatsen. Het was niet zo dat mensen hun voedsel onder hun matras zouden verstoppen. Shaun sloot de kast juist toen dat er een vraag van het meisje volgde. ‘Een zakmes en een pistool. Oja bijna vergeten, nu ook nog deze koevoet.’ Zei hij terwijl even een blik richten op de koevoet die hij op het aanrecht had gelegd. Precies om te controleren of die er nog steeds lag. Het was voor hem niet echt een wapen, eerder een voorwerp waardoor hij makkelijker deuren zou open krijgen. Dat wilde echter niet zeggen dat je het niet als wapen kon gebruiken. De uiteindes waren scherp genoeg om een schedel van een Biter heen te gaan. Als je genoeg kracht kon verzamelen kon je ook hun hoofden gewoon kapot kloppen. Het effect zou dan wel zijn dat het bloed in het rond zou vliegen, en misschien ook de hersenen. ‘Waarom wou je het weten?’ Hij had eerst geantwoord en dan pas nagedacht over haar vraag. Straks wou ze gewoon weten of hij niet te zwaar bewapend was zodat zij hem alsnog kon doden. Shaun verwachte echter niet dat ze dat snel ging doen. Als ze hem echt had willen doden had ze dat al lang gedaan, ze had genoeg kansen gehad.}