Welcome to the new age, to the new age// [RUTH]

Eenmaal weg uit het bos had hij geprobeerd weer de bewoonde wereld op te zoeken, hoe goed hij ook wist dat deze bevolkt was met zombies. Zijn ouders.. Hij durfde niet meer naar zijn eigen huis en zwierf maar wat rond. Ondertussen had hij wel een klein beetje drinken en eten weten te bemachtigen, maar om eerlijk te zijn was dat lang niet genoeg. Daarom was hij hier: zou het dorp zijn redding zijn? Met een diepe zucht liep Mikael verder, de goden dankbaar om zijn conditie. Als hij die niet had gehad, had hij nu al op de High Way gelegen met drie zombies aan zijn voet. Ze waren zo walgelijk! Tot nu toe had hij ze nog wel kunnen ontwijken door ontzettend stil te zijn, maar hij had zijn bijl er jammer genoeg ook al op één moeten gebruiken. Om de één of andere reden voelde het zo verkeerd om ze af te slachten; neer te slaan. Hij wilde ergens niet kijken, ze niet in de ogen kijken, maar hij deed het iedere keer weer. Als één van hen zijn zusje was, moest hij het weten. Dus zag hij iedere keer het rottende vlees, de ledematen die slechts met botten en wat pezen vastzaten aan de romp. De tongen en monden die niet meer geschikt waren voor praten, alleen voor gorgelen en vreten. Kort huiverde hij, kneep zijn ogen eenmaal dicht en opende ze weer. Welcome to the new age.

Hij wist nog niet hoe hij in deze wereld kon overleven: had er gewoon geen verstand van. Hij kwam hier en alles was naar de maan! Hoe hij had dat kunnen weten? Het was alsof de epidemie was uitgebroken terwijl hij in het vliegtuig zat; zijn ouders hadden hem de dag ervoor nog gebeld. Hij had met hen gesproken. En hij kwam in het huis en daar lagen ze, wegrottend, gedood door hun buren. Hij had gehuild, natuurlijk had hij gehuild, het feit dat ze zombies waren veranderde niets aan wat ze voor hem betekend hadden. Soms was het alsof er even niets goed kon gaan, toch? Mikael schudde zichzelf op uit zijn gedachten toen hij een verdacht geluid hoorde. Keek om zich heen. Zombies? Er was inderdaad een gorgelend geluid. Damn, damn, damn.. Hij klemde zijn hand stevig om het handvat van de bijl die hij vasthad, scande zijn omgeving. Al zijn zintuigen stonden ingesteld op mode superactive, wat hij al de hele tijd had. Zijn hartslag was ook al hoger dan normaal, al werd het minder sinds hij er gewend aan begon te raken. Hij bewoog zich naar de muur van een gebouw, zodat hij in ieder geval rugdekking zou hebben. Of ja, dat hoopte hij; soms vergat je dat er ramen waren~

Een hard geluid, brekend glas, de koude hand op zijn schouder: alles maakte dat hij naar voren sprong en zich omdraaide. Weg van het gebouw, van de zombiekop die eruit stak en hissend gebaren naar hem maakte. Honger, honger, zoiets straalde het.. ding uit. Ha, maar niet vandaag! Na een korte aarzeling hief hij de bijl, wilde hem neer laten komen in de schedel van de zombie. Het was overduidelijk een man geweest: hoefde zijn zusje niet te zijn. Nu was het enkel nog een bedreiging. Wat hij dan wel zou doen als hij zijn zusje vond.. Tja. Daar kon hij geen antwoord op geven. Als ze een zombie was, tenminste. Hij was zo gefocusd op het gevaar voor hem, dat hij het compleet miste dat een tweede zombie op het harde geluid van het brekende glas en zijn heftige bewegingen afgekomen was. Het strompelde nu op de rug van Mikael af. Natuurlijk is in de rug aanvallen niet etisch verantwoord, maar zeg nu zelf: denk je dat een zombie zich daaraan houdt? Mikael haalde diep adem, hoorde de geluiden achter zich niet tot hij de bijl in de zombie voor hem plantte, zich afvroeg waarom het gegorgel niet stopte en zich omdraaide... Surprise!

~For Noor : D Ik hoop dat je er wat aan hebt. Sorry, Mikael krijgt zichzelf even in les problemos. Leek me wel een geschikt begin for the first days in wonderland :3