Ruth Collins

GENERAL

[ FULL NAME ] Ruth Collins
[ ALIASES ]

WOLF: Tijdens de tijd dat ze dingen zocht voor mensen heeft ze deze bijnaam gekregen. Ze was een echte speurhond, maar was wel altijd duidelijk over haar regels enzovoorts en dat zorgde voor het felle randje wat haar een wolf maakte.
RED: Ruth haar lievelingskleur is rood en er is zelfs een etappe in haar leven geweest waarin ze rode plukken in haar haren had. Dezer dagen loopt ze rond met een rode rugzak, puur bij toeval, maar stiekem is ze er erg blij mee.

[ GENDER ] Vrouwelijk
[ AGE ] Vijfentwintig jaar
[ NATURE ] Heteroseksueel
[ RELATIONSHIPS ]

RAYCHEL L'ESPOIR: Raychel is een liefdevolle en mooie vrouw, maar helaas is ze erg naïef en onvoorzichtig wat tot een tienerzwangerschap leidde waar Ruth uit ontstond. Na deze gebeurtenis is de vrouw verstandelijker geworden, zo deed ze ook afstand van haar kind. Ze heeft altijd erg veel van haar dochter gehouden en was dus ook erg blij om haar weer te zien.
_{Status: Overleden.}
MARK & SOPHIE COLLINS: De twee pleegouders van Ruth. Het meisje is ze eeuwig dankbaar dat ze goed voor haar hebben gezorgd en wenst ze het beste toe, maar ze durft niet meer te zeggen dat ze ook echt van ze houd. Ze weet dat het egoïstisch van zichzelf is om het ze kwalijk te nemen dat ze hebben gelogen en ze wou dat ze het kon negeren, maar dat schijnt helaas onmogelijk te zijn.
_{Status: onbekend.}
CYNTHIA MOORE: Cynthia heeft Ruth alles geleerd wat ze weet qua het vergaren van informatie in wat voor manier dan ook. Van netwerken tot gewoon dingen opzoeken. Echter heeft Cynthia haar enkel geleerd hoe ze dingen over personen kan vinden en niks anders. Nou is Ruth niet zo stug dat ze haar technieken niet op een andere manier kan gebruiken, maar Cynthia kon het verder vrij weinig schelen.
_{Status: onbekend.}

[ FACTS ]

SPORTGESCHIEDENIS: Door haar ervaring met vele sporten, groots of klein, is Ruth vrijwel altijd in staat om zichzelf in bepaalde situaties te redden. Haar conditie is ook erg goed en dit is wel handig als je soms uren in een hoog tempo moet lopen om op zoek te gaan naar eten.
SCOUTING & SURVIVAL: Vanwege het feit dat Ruth een lange tijd bij de scouting heeft gezeten en daarbij ook nog eens survival lessen heeft gekregen, weet ze bijzonder veel af van de natuur. Zo respecteert ze haar ook en voelt ze zich altijd wat fijner als ze erdoor omringd is. Vooral omdat alle straten nu zo leeg zijn, vindt ze het bijzonder fijn om daar niet te hoeven rondhangen. Het geeft haar maar een naar gevoel en in de natuur zelf voelt ze zich in haar element.
REX: Rex is de ondode die ze heeft gevangen. Ze gaat respectvol met hem om, alsof hij nog gewoon een mens is, maar weet diep van binnen dat dit niet zo is. Toch vraagt ze zich af of er ergens nog een soort van bewustzijn aanwezig is en het komt ook wel eens voor dat ze tegen hem praat, enkel om te kijken of er ook maar iets van een reactie vrijkomt. Ze heeft hem Rex genoemd omdat ze altijd al een puppy had willen hebben en de naam die ze voor die had was Rex.

APPEARANCE

[ FIRST IMPRESSION ] Zelfverzekerd
[ FACE CLAIM ] Meghan Ory
[ BUILD ] De vrouw is slank gebouwd en ondanks het feit dat ze wel spieren heeft, zijn deze niet al te duidelijk te zien - hooguit wanneer ze haar kleren uit heeft. Ze is niet de allergrootste, waardoor haar vormen nog duidelijker zichtbaar zijn; zij het wel zo dat ze meer heupen en billen heeft dan borsten.
[ HAIR ] Lange donkerbruine lokken die helemaal tot haar middel reiken. Normaal is haar stijl met een eventuele slag erin, maar wanneer het nat is en opdroogt ontstaan er een soort van pijpkrullen waar mening vrouw jaloers op zou zijn. Zelf geeft ze er vrij weinig om en steekt ze ze meestal op in een staart.
[ EYES ] Ruth haar ogen zijn heldergroen gekleurd, tot licht groen. Echter worden ze buiten wat donkerder en lijkt het alsof ze een zwarte lijn om haar iris heeft. Verder zijn haar ogen nogal ovaal vorming en als ze oprecht lacht lijkt het net alsof ze ze dichtknijpt: een typisch voorbeeld van pretoogjes. Het is dan ook duidelijk te zien wanneer ze niet oprecht lacht.
[ SCARS ] Hier en daar een paar kleintjes, maar niks speciaals.
[ CLOTHING ] Ze draagt zich het liefst zo mobiel en licht mogelijk. Zo draagt ze altijd wel een spijkerbroek, het liefst een lange, met sneakers of laarzen. Verder draagt ze altijd een shirt met eventueel een hemdje eronder omdat dit warmer is en dus handig bij bepaalde jaargetijden. Verder heeft ze ook nog een legergroene jas die goed tegen de regen en de kou helpt.
[ EXTRA ] Niet van toepassing.

PERSONALITY

[ POSITIVES ]

Velen zullen het als een slechte eigenschap zien, maar dezer dagen omarmt Ruth het: ze is een meesteres in het liegen en daarbij komt dus ook kijken dat ze mensen goed kan manipuleren. Ze ziet kleine details heel snel: de houding, de manier van doen, gezichtsuitdrukkingen enzovoorts. Het kan soms ook voorkomen dat ze je afkapt. Dit komt vaak voor wanneer iemand teveel treuzelt bij een uitleg, maar de vrouw is enkel geïnteresseerd in de feiten waar ze iets mee kan. Hoe meer informatie, des te beter. En als ze daar voor moet liegen? So be it.

Haar ouders waren lief, maar dat betekent niet dat ze verwend is. Ze is op zo'n manier groot gebracht dat ze weet hoe de harde werkelijkheid in elkaar zit, de werkelijkheid die met de dag wreder wordt. Hierdoor is ze ook een soort van gehard. Ze mag emotioneel zijn als het erop aankomt, maar ze blijft nooit te lang bij dingen stilstaan. De tijd gaat verder en wacht op niemand, dus zal zij ook niet blijven stilstaan. Ze is een taaie en geeft niet snel op. Als ze iets wilt, dan zal ze het voor elkaar krijgen. Het leven is geen lieverdje en als je iets wilt moet je er dus echt zelf voor werken.

Spreken is zilver, zwijgen is goed. Ruth gaat voor goud en zal dus eerder zwijgen dan praten, soms bewust en soms onbewust. Maar dat ze stil is, betekent niet dat ze niet aanwezig is: ze is altijd aanwezig. Het is voor de vrouw moeilijk om prikkels uit te bannen. Ze heeft geen ADHD, maar alle prikkels komen wel aan - een soort van snelle analyse. Haar kortetermijngeheugen zou je fotografisch kunnen noemen, maar haar langetermijngeheugen is een ander verhaal: daar is concentratie voor nodig die ze niet kan opbrengen. Het is wel mogelijk, maar persoonlijk vindt ze niet dat ze zich die tijd kan veroorloven. Ze probeert het te leren, informatie van lang geleden snel terug te halen, maar het gaat nog steeds niet even soepel.

[ NEGATIVES ]

Ruth mag weliswaar altijd een mening klaar hebben, maar of ze deze ook prijsgeeft is de vraag. Ze wilt dolgraag zeggen wat zij soms vindt van bepaalde dingen, maar het lukt haar gewoon niet: ze vindt het moeilijk. Tegenover vrienden of familie is het geen probleem en flapt het er soms gewoon uit, maar in een grote groep waarbij de meerderheid onbekend is of die ze maar vaagjes kent, zal ze niet snel haar mond opentrekken. Ze zal blijven zwijgen. Misschien dat ze het later nog aan iemand vertelt - maar nooit op het moment zelf.

De vrouw schiet erg snel in de verdediging. Het is niet dat ze zich ook echt bedreigd voelt noch aangevallen, maar ze voelt de behoefte om zichzelf te verdedigen. Het maakt niet uit over wat, de kleinste triggers zijn al genoeg om ervoor te zorgen dat ze ineens een reeks aan argumenten geeft waarom zij iets nooit zou doen. Ze hoeft het nog niet eens gedaan te hebben, het hoeft nog niet eens direct op haar gericht te zijn. Het ergste blijft nog dat ze het deels weet, maar dat ze er niks aan doet. Ze zou het wel willen, begrijp haar niet verkeerd, maar ze vindt dat ze wel betere dingen te doen heeft dezer dagen.

Ze is erg gevoelig, voor vrij veel dingen. Zo zou ze ook nooit snel echt boos worden, maar eerder huilen. Dit is echter niet de enige reden waarom ze mensen niet liever boos wilt maken, omdat ze er dan zelf niks tegenin kan brengen, maar ook omdat ze daar niet zo goed tegen kan. Ze vindt boze mensen in een zekere zin eng, vooral als er geschreeuw of gesnauw aan te pas komt. Als zijzelf boos wordt zal echter haar stem beginnen te trillen, zal er een brok in haar keel komen en springen de tranen in haar ogen. En opmerkingen daarover zullen dingen alleen nog maar erger maken wat meestal resulteert tot een boze Ruth die met iets gooit en wegloopt.

[ LIKES ] Dieren, rust, regen, alleen zijn, muziek, zelf muziek maken, zelf bezig zijn met iets
[ DISLIKES ] Afleiding, schreeuwende/snauwende mensen, drukte, gepusht worden,
[ EXTRA ]

FEAR OF HEIGHTS: Ruth heeft een milde vorm van hoogtevrees. In haar boomhut heeft ze er geen last van, maar een uitkijk toren is niet aan haar besteed.
MORNING MOOD: De vrouw geeft een hele nieuwe betekenis aan het woord ochtendhumeur. Haar blik is de hele tijd nors en als je maar één tel te lang naar haar kijkt heb je al een probleem. Aan vragen moet je niet beginnen. Meestal is ze nogal afwezig in het begin en moeten haar hersens een beetje op gang komen waardoor teveel open vragen niet goed ontvangen zullen worden en ze uit zal halen met woorden of echt een fysieke klap.

PAST

Ruth is een adoptiekind. Haar echte moeder is tijdens haar zwangerschap op zoek gegaan naar een goed echtpaar waar ze haar kind aan wilde afstaan. Ze was nog een jong kind - rond de achttien - en wilde niet haar toekomst “weggooien” door een kind, maar het idee van een abortus kon ze niet verdragen, dus besloot ze om de zwangerschap uit te zitten en werd na negen maanden het meisje geboren. Lang bleef ze niet bij haar moeder. Waarna ze eenmaal deze wereld had betreden, werd ze weggehaald bij haar moeder. Deze bleef huilend en wel achter. Ergens had ze spijt over haar beslissing, maar ze wist dat dit het beste was.
De baby kwam later terecht in het huis van een liefdevol echtpaar, die haar biologische moeder met grote zorg had uitgezocht. De reden dat het echtpaar een adoptiekind wilde, was omdat ze zelf niet instaat waren om een kind te krijgen en dit de laatste optie was. Ze gaven hun dochter de naam Ruth, gezien het feit dat ze altijd met iedereen vriendelijk omging en iedereen de kleine baby vrijwel gelijk omdoopte als familie of gewoon goede vriend. Ze was een speels en nieuwsgierig kind, maar de nieuwsgierigheid zorgde echter nooit voor grote problemen. Ze was gewoon een perfect en voorbeeldig kind.

Ook later bleef ze een perfecte dochter. IJverig opzoek naar haar talent ging het meisje op vele sporten: voetbal, zwemmen, atletiek, tennis, judo en noem het allemaal maar op. Ze hield van alle sporten, maar er was nooit echt een klik en na een jaar was ze er wel op uitgekeken. Naar haar gevoel bereikte ze altijd een soort van punt waar ze geen vooruitgang meer boekte en daar kon ze niet tegen, dus stopte ze er vrijwel gelijk mee. Een van de sporten die echter wel beviel was boogschutten. De uiterste focus, de wereld om je heen tijdelijk laten verdwijnen en jouw hartslag die je soms stil schijnt te zetten: dat gevoel deed het hem. Ze hield ervan, maar dat hield niet in dat ze er goed in was. Het feit dat ze altijd erg speels was, kwam gepaard met een redelijk korte concentratieboog. Echter zorgde dit obstakel ervoor dat ze het des te leuker vond. Als ze resultaat boekte, voelde het ook echt alsof ze weer een grote stap vooruit was gekomen.
Dit was niet het enige wat ze deed tijdens haar vroege kinderjaren. Ze werd ook een scoutingmeisje. Omdat haar ouders trotse padvinders waren, werd van Ruth ook geacht dat ze dit werd. Veel had ze er niet op tegen, want ooit zouden de dingen die ze daar leerde wel eens van pas kunnen komen. Toch ging het finaal mis wanneer ze een keer mee ging op kamp.
Het meisje raakte verdwaald in de bossen en is maar liefst een week vermist geweest. Tijdens deze week heeft ze blijkbaar rond gezworen in het bos, maar dat niet alleen: ze had een hele schuilplaats voor zichzelf gemaakt. Ze had prima voor zichzelf gezorgd, mede dankzij alles wat ze had geleerd bij de scouting, maar ook door nuchter na te denken. Wel was het zo dat ze tijdens die week niet veel heeft gegeten, ze leefde op besjes enzovoorts. Dit was een van de redenen waarom het meisje bij haar ouders aandrong dat ze wilde leren hoe ze echt moest overleven in haar uppie, want stel ze zou weer verdwalen in het bos maar het zou dan langer duren voordat iemand haar zou vinden? In haar ogen had ze geluk gehad en dat was ook deels waar. Vandaar dat haar ouders erin meestemden en ze zo op een cursus survivallen ging.

Er brak een etappe van rust aan in het leven van Ruth. Veel speciaals gebeurde er niet. Pas op de leeftijd van vijftien jaar ging het mis: ze kwam achter het grootste geheim van haar ouders. Het geheim dat inhield dat zij niet haar echte ouders waren, dat zij niet hun echte kind was: ze was geadopteerd. Er zijn verscheidene redenen waarom ze dit nooit eerder had gemerkt: zij het zo dat het heel goed mogelijk was geweest dat ze wel haar echte ouders waren geweest, de uiterlijke kenmerken waren hier en daar aanwezig – of dat het misschien had gelegen aan het feit dat ze er nooit over na had gedacht, er wel vaag over had gehoord maar nooit echt haar ware aandacht eraan had geschonken.
Waarom ze er die bewuste dag er wel achter kwam? Tja, je kan het haar niet kwalijk nemen dat ze opstandig was en ietwat rebels. In een hevige ruzie tussen haar ouders, flapte haar pleegmoeder het eruit en sindsdien is de relatie tussen het meisje en de twee volwassenen alleen nog maar slechter geworden. Zo ook haar houding. Ruth was niet meer het vriendelijke meisje, nee: ze was een ware rebel. Samen met haar vriendengroep zorgde ze dagelijks voor veel problemen op de school. Er leek geen stoppen aan te komen.
Velen dachten dat ze dit deed omdat ze boos was, maar dit was enkel maar een bijzaak. Het was fijn dat ze ook gelijk haar woede ermee kwijt kon. De echte reden was echter beter. Het kwam wel vaker voor dat ze inbraken in bepaalde delen van de school ’s nachts en alles overhoop haalden, maar zo konden ze soms ook bij de dossiers komen en vrijwel iedere keer wanneer de mogelijkheid daar was ging Ruth wanhopig opzoek naar haar eigen dossier, hopend dat ze deze zou vinden en misschien de namen van haar echte ouders zou vinden. Helaas werd ze gepakt voor de kans daar was en van de school afgestuurd. Na deze fout scheen ze haar les te hebben geleerd, want de rebel was in een klap verdwenen en zwijgzaam maakte ze haar school ergens anders af en wist zo een diploma te krijgen. Hierna pakte ze gelijk al haar spullen en vertrok ze: ze voelde er geen behoefte meer voor om onder een dak te leven met leugenaars, of ze nou aardig of gemeen waren. Ze irriteerde zich er teveel aan. Het maakte niet uit hoe hard ze probeerde om het te negeren, ze kon nooit meer normaal naar haar pleegouders kijken.

Ze verhuisde naar een andere staat, stelde zich hier al vrij snel en kwam gemakkelijk aan werk: een lief glimlachje was genoeg. Ze werd serveerster bij een bar, maar niet de allervriendelijkste types kwamen daar en in het begin had ze het daar moeilijk mee. Het duurde zo ook lang voordat ze zich ook echt enigszins tegenover de mannen kon opzetten, ze terecht kon wijzen op de regels enzovoorts. Natuurlijk maakte ze ook vrienden, vaste klanten die haar wel konden waarderen door de lichte pit die ze soms toonde. En meer had ze naar haar mening ook niet nodig.
Wanneer ze vrij was deed ze research naar haar echte familie. Ze was wel zo slim geweest om haar laptop mee te nemen en had dit dus nog wel tot haar beschikking. Goed was ze in het begin niet, met het zoeken, maar ze zag in dat de klus die ze op zich nam te groot en moeilijk was. Ze had ervaring nodig. Dus ging ze opzoek naar gebruiksaanwijzingen, vroeg aan haar vriendenkring of zij haar eventueel wilden helpen. Het verhaal dat ze opzoek was naar haar echte familie liet ze echter wel achterwegen, maar hier werd nooit over gevraagd. Ze werd doorverwezen naar andere mensen, die haar ook weer doorverwezen naar anderen. Zo kwam ze uiteindelijk uit bij een meisje, Cynthia, die blijkbaar heel goed was in dit speurwerk. Echter was zij niet zo vriendelijk als alle andere mensen die haar gewoon hadden geholpen: Cynthia wilde een reden hebben waarom en als ze die niet kreeg wilde ze een prijs hebben.
Na lang twijfelen besloot ze de jonge vrouw de waarheid te geven als de prijs. Ze had niks anders om te geven en Cynthia was de enige die haar kon helpen. Zo gezegd en zo gedaan en Cynthia hielp haar. Echter was het enige wat ze deed haar de dingen leren die zij kon: ze zochten niet naar haar moeder. Cynthia vond dat het haar zaken verder niet waren en weigerde dus om ernaar opzoek te gaan, het was te persoonlijk. Dus werd alle informatie overgedragen. Uiteindelijk oversteeg de leerling de meester en kon Ruth het prima zelf aan. Echter was ze bij die tijd al zover afgedwaald dat ze met hele andere dingen bezig was dan met de zoektocht naar haar moeder.

Enkele jaren gingen voorbij en pas op haar vijfentwintigste realiseerde ze zich hoever ze was afgedwaald. Snel ging ze opzoek naar hetgeen waar ze altijd al naar opzoek was geweest: haar echte ouders.
Al snel bleek dat het onmogelijk was om haar vader te vinden, maar haar moeder was een heel ander verhaal. Deze had ze vrij snel gevonden. Ze twijfelde geen moment, pakte haar spullen en vertrok naar de plek waar haar moeder moest zijn: Bakersfield. Het duurde haar enkele dagen om daar te komen, maar eenmaal aangekomen, werd ze met open armen ontvangen door haar biologische moeder. Het was een jonge vrouw, erg knap, maar ze had moeite met lopen. Dit was gekomen na de bevalling. Blijkbaar was het teveel geweest voor haar bekken en had het voor dergelijke problemen gezorgd. Veel werd er verder niet over gezegd, omdat Raychel – haar biologische moeder – veel te druk bezig was met het herhalen dat dit de grootste fout van haar leven was geweest: haar dochter weggeven. Ruth verweet haar echter niks en begreep het volkomen. Ze was gewoon blij dat ze eindelijk haar moeder had gevonden.
De vreugde duurde helaas niet lang. Een week na Ruth haar aankomst brak het virus uit. Haar moeder werd besmet, Ruth was niet instaat om haar te redden en had zich maar opgesloten in de badkamer. Huilend en wel bleef ze hier, niet wetende wat te doen. Er was ongeveer een dag voor nodig voordat ze zich weer herpakte en de badkamer uitkwam. Ze wist een rugzak te bemachtigen en hier een paar spullen in de stoppen. Naar haar mening was het huis niet veilig, het dorp was niet veilig, ze voelde zich er niet voldoende thuis en weigerde er lang te blijven.
Wanneer ze pas het huis verliet zag ze haar moeder, rondlopend als… Als… Een ondode. Na een paar tellen staren, trok ze een conclusie en liep ze naar haar toe. Met haar geïmproviseerde wapen, een plank met een spijker erdoorheen, sloeg ze haar moeder neer. Hierna sleepte ze haar mee naar achter het huis en offerde één lucifer op om haar te verbrandden. Ze haar moeder uit haar lijden verlossen, maar weigerde dat andere van deze ondoden haar misschien zouden opeten.

Hierna is ze vertrokken en opzoek gegaan naar een plek die haar wel beviel, waar ze zich in haar element voelde. Tijdens haar tocht nam ze zorgvuldig te tijd om bepaalde plekken te checken, hopend dat er iets bruikbaars te vinden was. Op verstopte blikken voedsel na, vond ze ook twee ijshouwelen en een boog. De boog was echter vrij klein, bijna een kindermaat – de goede spullen waren allemaal al weg, maar ze besloot hem toch te houden. Ze moest roeien met de riemen die ze had en een riem zoals deze zou ze niet zomaar weggooien. De pijlen waren er helaas ook niet bij inbegrepen, op één na. Die pijl als model gebruikend is ze langzamerhand gaan leren hoe ze zelf moest maken, van hout en stenen. Speciale stenen die al scherp waren van zichzelf en soms enkel dun hout dat ze scherp had geslepen met een zakmesje.
Uiteindelijk kwam ze aan bij het bos, de plek die haar het meest beviel. De jonge vrouw besloot zich hier te settelen, het was een plek waar ze zich vrijwel gelijk thuis voelde.
Met de nodige moeite wist ze onderkomen voor zichzelf te maken, namelijk een boomhut. Als je het al zo kunt noemen. Ze is er nog steeds druk mee en het is ver van af, maar het is goed genoeg om in te kunnen slapen. De reden waarom ze iets van de grond af wilt hebben, is zodat ze in het voordeel is: de zombies kunnen er niet komen en ze kan beter uitkijken vanaf daar. Buiten de automatische voordelen van de hut heeft ze ook nog iets anders toegevoegd, iets wat werkt als een soort van alarmsysteem: haar persoonlijke ondoodde.
Het was een willekeurige die langs haar hut kwam, maar ze wilde hem niet doden. Ze vond het te moeilijk, dus besloot ze om hem te vangen wanneer ze de kans kreeg. Ze heeft hem vastgebonden aan een paal, een paar meter van haar hut af. Dingen die zijzelf niet opeet, van een gevangen prooi, en waar ze verder niks mee kan, geeft ze aan hem. Niet alleen zal ze hem horen wanneer er iemand langs komt, maar dit biedt haar ook de mogelijkheid om misschien wat meer over de ondoden te weten te komen.

SURVIVAL

[ WEAPONS ]

BOW AND ARROW: De boog die Ruth heeft is niet geschikt voor haar bouw. Ze is te sterk en het kan dus nog wel eens voorkomen dat ze daardoor fouten maakt, dus moet ze extra de tijd nemen om zich hieraan aan te passen. Qua grootte geeft de boog geen problemen, het is meer de pees die haar nogal tegenwerkt. Ze hoeft overigens niet bang te zijn dat haar pijlen opraken. Ze heeft er eentje die je "professioneel" kan noemen, de rest heeft ze zelf gemaakt. Het zijn geimproviseerde pijlen, maar tegenover ondoden met een rottende huid en brozende botten is het meer dan genoeg. Ze gebruikt de boog overigens meer om te jagen dan echt het doden van ondoden.
ICE PICKS: Ruth heeft ook nog een tweede wapen wat ze dichtbij kan gebruiken: twee ijshouwelen namelijk. Het komt vaak voor dat ze er maar eentje bij zich heeft, omdat ze ze meer gebruikt als een pikhouweel of een hamer. Ze gebruikt ze soms ook nog om gemakkelijker ergens op of in te klimmen.

[ IN COMBAT ]

VS HUMANS: Ruth wordt meestal gezien als een irritante tegenstander. Ze heeft de neiging om anderen uit te putten en dan pas toe te slaan, omdat ze zelf weet dat ze tegenover een of andere macho verder weinig kans maakt als ze het op brute kracht gaat spelen. Zo is ze erg snel en goed in het ontwijken van klappen. Het beste zou nog wel kunnen zijn dat ze altijd een soort van kalmte weet te bewaren en dat dat gepaard gaat met een hoop geduld. En niet te vergeten dat ze bepaalde details snel weet te spotten, mogelijke blinde hoeken van de ander bijvoorbeeld.
VS THE UNDEAD: De vrouw probeert de meeste ondoden te vermijden. Zo klimt ze meestal ook op de daken als ze zich in de stad moet begeve, want geef toe: heb jij ooit een ondode op een dak zien lopen? Als er al eentje in haar buurt komt, schakelt ze over naar haar instinct. Buiten de twee meest bekende, vluchten of aanvallen, heeft Ruth de derde variant: verstijven. Ze is instaat om lang stil te staan en vrijwel geen geluid te maken. Stel de ondode merkt haar niet op en gaat weg, dan laat ze het daarbij, maar merkt deze haar wel op: dan zal ze hem moeten afschudden of uitschakelen.