>>Sweet dreams are made of this

Een slapeloze nacht werd eindelijk verdreven door de zon die langzaam, oneindig traag op kwam. De zachte stralen licht werden door de ragfijne gordijnen gefilterd en vielen teder op zijn gezicht. Zachtjes kreunde Samuel, bewoog onwillend zijn hoofd heen en weer. Zijn spieren waren helemaal stijf van de onnatuurlijke positie waarin hij uren gelegen had. De nacht had hij doorgebracht op de bovenste verdieping van zijn huis, zittend in een hoekje van de gang. Hij was te bang om overvallen te worden in de kelder. En hier, boven, had hij tenminste nog de meubels en spullen van 'vroeger'. Want de tijd voor de uitbraak leek nu al eeuwen geleden. Het schoolleven was volkomen vergeten. Als Samuel erover nadacht had hij moeite het zich voor te stellen, maar louter dagen geleden had hij nog nagedacht over zijn toekomstperspectieven, welke baan hij later zou krijgen, of hij hier in Fresno zou blijven wonen. Triviale vragen, onbelangrijk leken ze nu, in de ogen van de dood. De wandelende dood. Het enige waar hij nu mee bezig was was: Hoe overleef ik dit? Hoe vind ik Connor terug, en pap en mam? Over eten hoefde hij zich goddank nog geen zorgen te maken en het huis was een omgebouwde boederij, dus zelfs een put was aanwezig. Maar hij had gisteren al een verloren dooie moeten afmaken toen die op hem af kwam. Het was gevaarlijk en het werd steeds erger nu er (zoals in elke film gebeurde) steeds meer mensen besmet raakten.

Sam keek naar buiten door het raam, concludeerde dat het nog hartstikke vroeg was. Maar slapen zou er toch niet meer van komen, dus vlug stond hij op. Met een stapeltje kleren in zijn hand begaf hij zich naar het erf achter het huis. Daar haalde hij een emmer water op en stak zijn handen er allereerst in. Brr, koud. Ach, dat zou hem in elk geval wel opfrissen. Hij had zich al een paar dagen ongemakkelijk binnen schoon gemaakt, maar het leidingwater wilde hij liever bewaren om te drinken. Wie weet hoe lang dit nog zou duren.

Even keek hij schichtig om zich heen, gewoon uit automatisme. Maar natuurlijk was er niemand te zien, hij was helemaal alleen in dit verlaten huis. Fresno lag stukken verderop, dit huis was officieel wel een deel van een buitenwijk, maar lag praktisch aan de grens van het bos. Waar het hoge gras over ging in een landschap bezaaid met bomen en hun afgevallen bladeren. Het enige wat er tussen zat was eigenlijk de lange stoffige landweg, die ook naar Fresno leidde. Het zonnetje kwam langzaam écht tevoorschijn achter de wolken, het beloofde een mooie dag te worden. Maar Samuel besloot dat hij geen tijd te verliezen had, als hij zich wilde wassen kon hij dat beter een beetje snel doen. Hij zou namelijk op zijn kwetsbaarst zijn dan. Vlug haalde hij nog even de paraplu uit de deurpost en balanceerde die tegen de rand van de klassieke stenen put. Het mes stak er half uit, klaar om elk moment weggegrist te worden als er gevaar dreigde. Hij zou zich niet zomaar laten opvreten. Nope.

Zijn pyjama belandde vlug op de grond, nu er geen moeders meer waren zou er ook geen gezeik komen over vieze was. Samuel hield zijn lichtgrijze boxershort aan, zo carefree en zelfverzekerd was hij over zijn lichaam ook weer niet als net volwassen jongen. Met grote scheppen water begon hij zichzelf nat, koud en schoon(achtig) te maken. Het friste in elk geval wel heel erg op. Kletsnat en bibberend schudde hij zijn hoofd heen en weer, waarbij druppels alle kanten op werden gelanceerd. Even voelde het weer als een normale dag in de vakantie, waarin hij gewoon maar wat rondliep buiten. De emmer zat echter nog half vol, dus die tilde hij op en goot het met een kinderlijke lach vol over zijn hoofd heen.

[Gereserveerd voor Aron NINJAH

Sorry voor de verschrikkelijk slechte beginpost Embarassed

]

Een vrij onrustige nacht had Aron achter de rug gehad, aangezien hij vandaag voor het eerst alleen op pad zou gaan. Hij had even zin om alleen te zijn. Noem het idioot, maar hij had gewoon behoefte om alles te verwerken. Hij had zich nu een periode groot gehouden, maar op een gegeven moment breekt een mens, en kan hij het even niet meer hebben. Aron had even een enorme afleiding nodig, en hij zou dit gaan vinden bij rondzwervende zombies. Om eerlijk te zijn had hij nog nooit zo'n zin om zo'n verdwaalde zombie enorm hard neer te maaien.

Het was al vroeg in de ochtend toen hij iets krabbelde op een papiertje, en deze aan de poort vastspijkerde met een punaise. Op het briefje stond dat Grim en Olivia zich geen zorgen hoefde te maken, en dat hij niet langer dan een dag wegbleef. De reden van vertrek stond er niet, Aron vond dit al genoeg. En zonder op of om te kijken opende hij de poort van Safe Haven, en liep er rustig vandoor, voorbereid met zijn roze schoudertas omgeslagen.

In zijn tas had hij enig voorbereidingsmiddel gestopt, gister had hij zijn wapen teruggevraagd aan Grim, omdat ze toch al terug waren van hun tocht. Dus er lag een doosje ammo, en een glimmend geweer in zijn tas. Het was zijn verdedigingsmiddel geweest in zijn ruwe carrière als gigolo. Daarnaast paste het geweer wel perfect bij hem. Het handvat was ingelegd met diamantjes, neppe natuurlijk, en de loopt en de kamers waren verguld in goud. Verder had Aron een zilveren lange dinerkandelaar in zijn tas gestopt. Hij had maar geen goede close combat wapens kunnen vinden, messen genoeg maar die waren te licht. Toen hij langs de kandelaar was gekomen, was deze vrijwel meteen in zijn tas verdwenen. En een kleine hoeveelheid proviand maakte de inhoud van zijn tas af.

Het ruige terrein van het bos was zwaarder dan verwacht. Aron zuchtte dan ook eens overdreven. Tot dus plots het besef kwam dat zombies ook in het echt, in plaats van alleen in films, op geluid af zouden komen. Wacht hoorde hij daar een of ander vaag gekreun en gehijg? Snel greep hij de kandelaar in zijn linkerhand, het diamanten geweer eindigde in zijn rechter hand. Hij maakte met een klikkend geluid het geweer klaar om te schieten. Hij voelde dwars door het geweer de eerste kogel goed liggen, en nu zou hij alleen nog een trekker over te hoeven halen om een regelrechte moordmachine te worden.

De klik om het geweer klaar te maken om te schieten was de druppel. Van achter een groepje bomen renden drie zombies recht op Aron af. "Fuck." De eerste rende op z'n holbewoners op hem af. Aron richtte met het geweer, aangezien er te veel afstand en risico was voor een close combat. Ha haalde de trekker over, en zag op het voorhoofd van de zombie vrijwel meteen een rode ontploffing van bloed ontstaan. De kogel was recht door het voorhoofd gegaan. Einde verhaal. Al bloedend viel de eerste zombie op zo'n vier meter voor hem op de grond, en door het vallen maaide hij zombie nummer twee ook om. Deze struikelde over hem heen, en lag op de zelfde plek. Om ammo te sparen, stopte Aron zijn geweer in zijn broekzak, en legde nu ook zijn rechterhand om de kandelaar heen. De derde zombie, die niet was af geremd door de neergemaaide zombies, stond nu op anderhalf meter afstand.

Meteen draaide Aron zijn bovenlichaam een kwartslag naar binnen, en trok zijn armen in. Eenmaal ingedraaid draaide hij ook weer uit, en in de snelheid van het draaien, liet hij zijn armen ook weer strekken. Door de combinatie van deze snelheden, en versterkt door zijn eigen spiermassa, klapte de kandelaar met een harde pok tegen de hals van de zombie voor hem. "Fuck. I ned to hit your facking head." Door de immense kracht achter de klap, was het hoofd van de zombie achterover geklapt. Een enorme scheur in de hals, liet zien wat voor klap het was geweest. Het vlees van de keel was nu vrijwel makkelijk te onderscheiden van de huid, maar doordat het een dode was bracht het ook een rottende geur mee. Het bloed van de zombie liep uit zijn hals over zijn borstkas, maar opgeven deed hij niet. Hij probeerde met zijn stevige tanden nu een hap te nemen uit de arm van Aron.

Snel trok Aron zijn armen in, en herhaalde het traject van het slaan met de kandelaar. En weer raakte hij de hals van de zombie. Maar dit keer bewust. Door het scheuren was de hals veranderd in een zwakke plek voor de zombie. Met een luide zucht, en meer klotsende geluiden dan Aron zou willen horen, krakte de nek met het vlees daar achter. Het hoofd van de zombie rolde over de bosgrond, en het lichaam stortte vrijwel meteen daarna ook ten aarde. "Right, two down, one to go." De zombie die verstrikt zat tussen de armen en benen van de, dode, eerste. De idioot lag te spartelen als de eerste de beste vis op het droge. Genadeloos stak Aron de lange kandelaar dwars door een oogkas, en de zombie stopte met bewegen.

Even bijkomend van schrik pufte Aron alle spanningen uit zijn lichaam. Hij droop van de smerigheid, en kon nu wel een wasbeurt gebruiken. Hij hield nu de kandelaar vast weer met links, en het geweer was alweer verschenen in zijn rechterhand. No way dat hij nu nog zijn wapens wegstopte in zijn tas. Hij begon weer te lopen, maar ging dit keer direct richting de rand van het bos. Daar! Zag hij dat nou goed? Het lek wel een omgebouwde boerderij. Misschien dat er ook overlevers waren, wat hem een kans gaf op een wasbeurt.

Hij liep richting het erf, tot hij water hoorde plonsen. En daar, naast de put, stond een schattige vent zichzelf te wassen. Het was niets bijzonders, hij waste zich, maar het leuke er aan was dat hij in zijn boxershort stond. En dát feitje, maakte het leuker voor Aron. De jongen was zeiknat, en bibberde er op los. Rustig kwam Aron dichterbij. "Well, you.. cuty, if you're done, mag je mij ook wassen hoor. En als je daar niet op zit te wachten, dan zou het een eer zijn om je te mogen afdrogen.. dan warm ik je wel op." Ohyeah, Aron zat helemaal in zijn rol, verleiden was zijn brood geweest, dus waarom er meteen mee stoppen?

"Oh, what a beautiful morning." Zachtjes neuriede hij een melodietje voor zich uit. "Oh, what a beautiful day. Nananana." Meer tekst kende hij niet. Maar dat gaf niet. Zingen, neuriën, het zat in zijn bloed. En dit liedje kwam rechtstreeks uit een of andere reclame. Het had ongeveer anderhalve week geleden compleet vast in Connor's hoofd gezeten. En die had het vervolgens op hem over gebracht, tot ergernis van Angus. Ja, hun vader was echt een schat, maar zijn muzikale talenten reikten niet verder dan het volkslied van Ierland. En wellicht nog wat jachtliederen en kerst uitvoeringen, allemaal klassiek. Dat had het alleen maar grappiger gemaakt. Een glimlach stond op zijn gezicht. Soms deed terugdenken aan de maanden voor de uitbraak ontzettend veel pijn, maar vandaag, op deze zonnige dag, leek het zijn humeur enkel te verbeteren. Melancholie mengde zich perfect met zijn vakantie gevoel. Water gleed over zijn lichaam, spoelde viezigheid en moeheid van hem af. Hij was fris, hij was fruitig. De jongen leunde met gesloten ogen tegen de stenen rand van de put aan, kort genietend van het zonlicht, dat hem langzaam opdroogde. En dat was misschien niet zo slim geweest, zijn ogen sluiten. In tijden als dit moest je altijd waakzaam blijven.
Gelukkig werd hij daaraan herinnerd door voetstappen en een stem, niet door rottende tanden in zijn arm. Zijn ogen schoten verschrikt open en ook de jongen zelf vloog overeind. De serene sfeer was plotsklaps verdwenen en dat alleen al was genoeg om een diepe irritatie bij Samuel op te roepen. Dat gevoel van irritatie werd door de woorden die de ander uitsprak nog sterker geworteld.
"Well, you.. cuty, if you're done, mag je mij ook wassen hoor. En als je daar niet op zit te wachten, dan zou het een eer zijn om je te mogen afdrogen.. dan warm ik je wel op." Wat dacht hij wel niet? Met zijn korte haren en zogenaamd indrukwekkende lichaam. Met zijn tekstje dat recht uit het handboek voor foute pickuplines leek te komen. Sam's hand schoot naar rechts en sloot zich om het hoornen handvat. In één beweging trok hij de paraplu tevoorschijn en zwaaide die zelfverzekerd naar voren. Woede ontluikte in zijn bruine kinderoogjes. "Jij, geen stap verder." Gromde hij zo intimiderend mogelijk. De scherpgeslepen punt van de paraplu was al erg genoeg, maar in het onderstel zat ook nog eens een kunstige katana verborgen. Nu, zonder ook maar te trillen, hield Sam de punt precies richting het weke vlees van de keel van de ander. Zijn ogen keken hem spiedend aan. Indringer. Vuile indringer. Dit was geen show, wat hij gedaan had was niet fatsoenlijk. Een beetje zitten staren terwijl Sam niet eens wist van zijn aanwezigheid. Smeerlap...
Ergens raakte Sam door de aanwezigheid van een ander persoon op zíjn erf gewoon erg van slag. Met trillende stem van ingehouden woede sprak hij: "Scheer je weg, hoe durf je zo-.." Zijn dunne lippen persten zich tegen elkaar uit frustratie. Hij wist wat hij wilde zeggen, maar het klonk zo stom. hoe durfde de ander... Zo tegen hem te praten. Zomaar binnen te dringen. Zo zijn privacy te schenden. Beledigd hielden de twee goudbruine irissen de ander in de gaten. Nou, wat was diens antwoord? Doorlopen zou gevaarlijk zijn, Sam maakte geen grapje en hij trok zijn wapen niet voor niets. Zou hij rechtsom keert maken en vluchten? Of.. Zou hij een gevecht aangaan? Zijn andere wapens lagen binnen, als de gespierde man een vuurwapen ging gebruiken was hij reddeloos verloren. Dan was het enkel bidden dat hij geen kogel waard was.

[Heehee, sam is like: indringer alert~~]

Het ventje pakte een paraplu, en suddenly was daar een scherpe punt. "Serious? You want to kill me with a umberella?" Blijkbaar had de jongen niet gezien dat Aron was komen aanlopen met getrokken wapens. Hij deed een stap naar achter, en bracht zijn kandelaar naar voren. Het was nu net alsof ze aan het schermen waren, maar dan met een kandelaar en een plu. Maar daarnaast hield hij het glinsterende geweer met zijn andere arm gestrekt gericht op het hoofd van het ventje. "Don't think that I will hesitate to shoot a pink bullet right out of my blinking gun in your arrogant face." Wat dacht het ventje wel niet?

Hij nam het glimmende lichaam van het ventje nog eens in zich op. Hij was lang en pezig gebouwd, het kwam nogal onderdanig over. En juist dat was iets wat iets losmaakte in Aron. Hij had altijd de smerige hoerenlopers gehad in zijn werk. Maarja vind je het gek als gigolo. Daarom maakte dit onschuldig ogende ventje zoveel los in hem. Hij zou van hem zijn. Hij wou de puppyogen zien smeken. "So think about it again, it would be a mess if I had to shoot this bullet in your pretty face."

"Serious? You want to kill me with a umberella?" Hij werd niet serieus genomen. Zoals wel vaker. Maar nu laaide dat een furieuze woede in hem op. Enkel de ijzeren zelfbeheersing die hij met jaren oefening had weten te kweken wist hij zich in te houden om de scherpe punt recht de strot van de gozer in te rammen. Die mocht dan wel flink gespierd zijn, maar was daarmee nog geen onsterfelijke god. "Ik verdedig mezelf enkel, blijf daar staan en er zal geen reden zijn om je te verwonden of uit te schakelen." Sprak hij koel. Dat de ander zijn wapen onderschatte was zijn fout, maar ook niet geheel onbegrijpelijk. Wie wist er nou echt hoe je elk voorwerp tot een wapen omsmeedde? Dan zou je niet lachen. Want in de handen van een professional is zelfs een banaan dodelijk. Hoe? Tja- beroepsgeheim. Samuel wist dat zelf enkel uit boeken, detectiveverhalen en moord mysteries. Maar hij wíst het wel.
Sinds Sam geen directe actie ondernomen had had de jongen tegenover hem zijn kans gegrepen om uit de bedreigde positie te raken. Een stap naar achteren zorgde dat Samuel de punt al iets liet zakken, om onmiddellijk weer geheven te worden toen een kandelaar -van alle voorwerpen dat?!- met een zachte 'kloink' tegen zijn paraplu aan geslagen werd. Hm. Zwaardvechten was niet zijn sterkste punt. Maar hij had het voordeel dat er een messcherp blad verborgen zat wat hij elk moment tevoorschijn kon trekken. Nu zo'n beweging maken was echter duidelijk niet slim, concludeerde hij toen zijn zicht in de ooghoek een glimmende loop spotte. Wat was dit voor een man, een wandelende zombie-Apocalyps-clichés karikatuur?
"Don't think that I will hesitate to shoot a pink bullet right out of my blinking gun in your arrogant face." Oh, tuurlijk, nu was hij de arrogante hier. Voor zover Sams geheugen hem trouw was had die blingbling boy juist met grote stappen en slechte grappen indruk proberen te maken. Lul.
Vliegensvlug dacht hij na. Een reactie, kom op. Snelsnel. "Sure. Go ahead. W-Whatever.. Waste your own ammo." Sprak hij met zowel nijd als een onmiskenbaar angstige trilling. want sterven wilde hij geenszins, daarvoor was hij te jong, te onervaren. De wereld was dan misschien een flinke hoop vreselijker geworden sinds dat virus uitbrak, maar leven.. Leven betekende dat het weer beter kon worden, ooit, misschien. En als je stierf was het definitief. Wat kwam er daarna? Wie weet: Wat nou als er enkel leegte volgde.. Of je dus opeens wakker werd met een zombiebrein, waarbij je zelfs je eigen familie meedogenloos aan zou vallen. Hij was bang voor de dood. Dat was menselijk. Hij was slechts een mens, een tiener. Hij was hier niet klaar voor. Een zachte zucht gleed over zijn lippen. Waar was hij nou weer in verzeild geraakt...
"So think about it again, it would be a mess if I had to shoot this bullet in your pretty face."
Zijn ogen gleden naar beneden, ergens beschaamd. Mensen moesten mensen helpen. Hij had nauwelijks mensen gezien sinds 'het begonnen was'. En dit was hoe hij een voorbijganger behandelde? Ja, Sam moest gewoon even vergeten dat dit een vieze gluiperd leek te zijn op het eerste gezicht. Hij moest hem een kans geven, vrede in plaats van oorlog. Anders had het helemaal geen zin om te overleven, de menselijkheid in jou was dan al lang een kille dood gestorven, zonder bloemen op het graf.
"Samuel O'Byrne." Zei hij dan op de toon doe aangaf dat dit zijn versie was van een schoorvoetende toenadering op neutraal terrein. Zijn naam ja, want iets beters kon hij momenteel ook niet bedenken. "Just don't shoot me, man." De scherpe paraplupunt werd met verrassend veel kracht de grond in geboord. De harde aarde spleet willoos onder de woede die hij achter de beweging zette. "I mean, like, please don't.." Mompelde hij als toevoeging.

[Herpaderp, je hebt geluk dat Sam in een goede bui is (was) xP]

De jongen draaide de paraplu handig in zijn hand. En daarna boorde de punt in de grond, juist dit had Aron al wel verwacht. Niemand verdedigde zichzelf met een paraplu, als er niet een geheim bij zat. En in dit geval was dat dus een verscherpte punt, een normale paraplu was namelijk nooit zo snel de grond in gegaan. Aron keek verward naar de paraplu. De jongen stelde zich voor, Samuel. Aron had het kind liever Sam genoemd, maar het contact was nu wel heel pril. De jongen had het hem niet in dank afgenomen. Balen, Aron was nu misschien wel weer toe aan een serieuze relatie. But yeah, in deze tijden had iedereen een reden nodig om voor te vechten. Allright deze was niet geïnteresseerd. Aron verdeed zijn tijd hier. Wat deed hij hier überhaupt nog? Als je jongen bescherming wou, kon hij aankloppen bij Safe Haven. Aron wist dat. En toch bleef hij hier maar staan, was dit nou een teken van pure interesse? Hij had nooit anders gekend dan iemand die na een uur weer verdwenen was, en eigenlijk wou Aron zich niet gaan hechten aan mensen. Maar deze jongen had iets speciaals voor hem. Over op het eerste oog geobsedeerd raken gesproken.

"Aron Gramble, Chief Safe Haven. Sorry voor mijn onbeleefde gedrag, ik moet nog steeds mijn gedrag aanpassen aan de situatie. Mijn werk bestond uit verleiden en dirty talk, vandaar. Wat doe je eigenlijk hier nog alleen? Je weet dat het hier niet veilig is?" Toen het besef kwam dat de jongen nog steeds bibberend en nat voor hem stond wist Aron wel dat er belangrijkere zaken waren dan gepraat. Hij zag nergens een handdoek, en het enige wat er lag was een pyjama die op de smerige grond lag. Snel pakte Aron de pyjama op, en stopte zijn wapens weg. De kandelaar eindigde in zijn schoudertas, het pistool tussen zijn riem. Met rustig kloppen probeerde hij het vuil van de pyjama broek te verwijderen. Hij wist dat kloppen werkte, met vegen zal het alleen erger worden. "Had je trouwens een handdoek ergens neergelegd, of moet ik er ergens één voor je opzoeken?"

Tsjak, de aarde doorkliefde hij probleemloos. En hij wist, hij wíst dat hij de ander evengoed had kunnen raken, in een simpele beweging. Maar zo zat hij niet in elkaar, zelfs als iemand hem zo op zijn zenuwen werkte wist hij zichzelf (met moeite wellicht) in te houden. Relatief onschuldig bloed zou hij niet laten vloeien. Niet expres. Sam had geleerd leven te respecteren, te waarderen. Om de schoonheid van die levens te zien. In een plantje en een paddestoel, een lieveheersbeestje en een baby, alles wat leefde. Het bezat zijn eigen unieke schoonheid. Zo ook deze man, dat moest wel. Hij was gespierd, gaf duidelijk om zijn lichaam. Zijn handelen was zelfverzekerd, evenals zijn spreken. Dat nam niet weg dat zijn woorden op Sam niet constant even prettig en slim overkwamen. Maar de groengele ogen weerspiegelden een sterke blik, een wil om te leven. Dus leven zou hij.
"Aron Gramble, Chief Safe Haven. Sorry voor mijn onbeleefde gedrag, ik moet nog steeds mijn gedrag aanpassen aan de situatie. Mijn werk bestond uit verleiden en dirty talk, vandaar." Ehh.. Daar stond Samuel even met zijn mond vol tanden. Verleiden en.. Dirty talk? Waar had deze man het over?! Afschuw was het niet zo zeer, meer verwarring. Want met zijn onschuldige koppie wist hij echt niet meteen waar dit nou weer subtiel naar verwees, laat taan dat hij het woord gigolo, zoals het officieel heet, kende. "Wat doe je eigenlijk hier nog alleen? Je weet dat het hier niet veilig is?" Veilig? Het was hier even veilig als waar dan ook. Hem maakte je niet wijs dat hij hier weg moest, hoor, zodat zij lekker zijn spullen in konden pikken. "Mijn familie moet ergens in de buurt zijn." Kwam het antwoord, duidelijk met gemixte gevoelens van hoop en verlatenheid. "En daarbij, ik red me wel, hoor." Hierbij vormde een jongensachtige grijns zich, kort, voor de serieuze blik weer terug kwam. Hij was en bleef een overenthousiaste gamefreak.
En die waarschuwing over de onveilighied, nou, dat wist Sam nog net zo zeker niet. Zombies hadden geen vuurwapens, zombies lieten zichzelf weerloos doorspiezen. Pff. Alsof je een wandelende spierbonk moest zijn om het hier te overleven.. Snel en wendbaar had ook zo zijn voordelen hoor! "Hey.." Mompelde hij vebaasd toen er een andere kant van de man naar boven leek te drijven. Die greep zijn slaapkleding en begon die schoon te maken?! Stiekem kon hij een grinnikje niet onderdrukken. Niet negatief bedoeld.
"Had je trouwens een handdoek ergens neergelegd, of moet ik er ergens één voor je opzoeken?" In de wind en zon was hij al redelijk droog geblazen en gestoomd, al glom zijn huid nog steeds. "Nee, maar ehh, das niet nodig hoor." Onwillig om hulp te accepteren en al helemaal om toe te geven dat hij te dom was geweest om aan een handdoek te denken. Koppigheid van een schooljongen. Hij liep om de put heen, naar de schaduw. Daar, op de rand van een tweede emmer, lag zijn schone kleding netjes opgevouwen. Hij bukte zich en trok het shirt over zijn hoofd. Worstelend met de gaten en bijbehorende lichaamsdelen stond hij even blind. Daarna droeg hij het romig witte shirt, wat door de restanten water strak tegen zijn lichaam geplakt zat. Sam grijnsde kort schaapachtig naar de man, allang blij dat hij weer een beetje bedekt was. Hij trok op soortgelijke manier een zwarte jeans aan. "Oh, mijn schoenen staan nog binnen." Sprak hij vlug, meteen wegdraaiend en naar de deur lopend. Die opende hij en ja, om het hoekje stonden sneakers met rood-wit-zwarte kleuren en een opgetrommeld paar sokken. Sam veegde zijn voeten ietwat schoon om de laatste restjes aarde te verwijderen. Zonder verder tijd te rekken trok hij de sokken en schoenen aan, boog voorover en strikte de veters met trillende handen van de kou die stiekem toch toegeslagen was. Hij keek op, zocht met zijn ogen de man. "Wat zei je trouwens over een haven ofzo? Voor je ehh- 'werk'.." Blosjes kleurden zijn al getinte huid en hij keek vlug uit over de velden en het bos.

Gelukkig. De strijdbijl in de sfeer was begraven. Aron had dan ook oprecht gezegd wat hem op het hart lag, hij moest ook nog wennen aan de situatie. De mensen, en dan eigenlijk mannen, die hij voor de apocalyps sprak waren klanten. Dus zijn manier van iemand begroeten was nou niet echt aangepast aan leuke lieve schooljongens. Nu had Aron het geluk dat hij het weer goed had weten te praten, aangezien hij de nu nog levende mensen allemaal koesterde. Aron had het leven weten te respecteren en wou over alle levens waken die er nog waren. Vandaar dat hij Safe Haven had opgebouwd. Zo kon Aron passen op alle levens, en over deze wou hij al helemaal waken.

Toen de jongen zich aankleedde werd het Aron iets te veel. In al die tijd had hij zich kunnen inhouden, maar nu kon hij vrijwel niets anders dan bewonderend kijken naar Samuel. Het klopte dan ook allemaal in het plaatje, het lange, tengere lichaam in combinatie met de contouren van het typische van een schooljongen, hier en daar een beetje bolstaande spieren. Het was heerlijk om te bekijken, en Aron nam er dan ook wel even de tijd voor. Oke, eerlijk toegevend toen de grote puppyogen weer boven het shirt uitstaken, keek hij met een rood hoofd weer snel in de ogen in plaats van volledig ongegeneerd staren. Samuel verdween naar binnen om schoenen aan te trekken, en Aron moest met een rood hoofd aan zichzelf toegeven dat hij Samuel nakeek, en dan zeker niet naar zijn rug. En weer verbaasde dat zoiets liefs, schattigs en moois kon leven in deze verschrikking van een epidemie.

Samuel kwam weer naar buiten, en Aron vond het helemaal niet erg dat de jongen had gekozen voor een wit shirt. Ten eerste plakte het shirt tegen de jongen aan door het water wat hij nog aan zich had zitten. Ten tweede wist Aron dat witte shirts doorschenen als ze nat werden. Dit wist hij dan nog van een "Mister Wett T-Shirt Contest". Hij won, maar dat achterwege. "Geen haven, Safe Haven, een veilige thuisplek, voor de levenden. Het is de enige 100% veilige plek waar je niets kan gebeuren, het is een burcht met muren en huizen. Je zou er zo je eigen huis krijgen, en een paar keer op en neer en al je spullen staan er in." Oef... Zijn werk.. "Jeah.. mijn werk.. Nou nu ben ik Chief, leidinggevende in Safe Haven. Vroeger was ik gigolo.. en ... eigenlijk een heel goede.." Kon Aron nog roder worden?

Vlug schoot hij zijn shirt aan, zijn broek. Zo voelde hij zich toch iets minder kwetsbaar. Alsof dat dunne laagje stof, die minieme barrière, hem beschermen kon. Het was ontiegelijk onrealistisch, maar daarmee verdween dat gevoel nog niet onmiddellijk. Kortom, hij was blij aangekleed te zijn. Dat zijn shirt doorschemerde zoals alle natte witte stof dat deed, dat merkte de jongen met zijn nette opvoeding niet eens op. Hij was niet zo zeer naïef, zeker niet, naar dames keek hij al op een zeer andere manier dan vroeger. Maar hij was zeker niet geobsedeerd door uiterlijke zaken. Dus om dan van zichzelf de reflectie te hebben dat hij zich hier behoorlijk bloot gaf -niet expres maar feitelijk kwam het op hetzelfde neer- was lastig. Door de blozende kaken van Aron werd hij er zachtjes op gewezen. Dus Sam besefte nu langzaamaan wel hoe die man in het leven stond en dergelijke. Maar hij negeerde het expres. Te confronterend.
Met zijn voeten in stevige sneakers gestoken kwam hij weer tevoorschijn. Een lach op zijn gezicht, wat beter bij hem paste dan de vijandelijkheid van daarstraks. Nieuwsgierig vroeg hij naar de zogenaamde haven waarover Aron het net had. Ondertussen stapte hij kort terug zijn huis in en reikte opzij. Daar, aan de kapstok, hing zijn jack. Het was een dik donkerblauw vest, aan de binnenkant gevoerd met schapenwol. De stof was dik en ruw vanbuiten, grotendeels waterdicht. Het was daarmee algauw Sam's favoriete jas geworden. Hij wipte het van het haakje en al staande in de deuropening deed hij de jas aan en ritste de sluiting half dicht.
"Geen haven, Safe Haven, een veilige thuisplek, voor de levenden. Het is de enige 100% veilige plek waar je niets kan gebeuren, het is een burcht met muren en huizen. Je zou er zo je eigen huis krijgen, en een paar keer op en neer en al je spullen staan er in." Vaagjes knikte Sam, niet zeker wetend of dit nou serieus was, of een heel flauw grapje of iets anders vreemds.
"Jeah.. mijn werk.. Nou nu ben ik Chief, leidinggevende in Safe Haven. Vroeger was ik gigolo.. en ... eigenlijk een heel goede.." Nouja, sinds het mogelijk gebleken was dat de aarde opeens overspoeld werd met zombies zou hij natuurlijk nergens meer van moeten opkijken, maar toch was zijn eerste reactie een zeer nutteloze 'ehh-Huh?' Gecombineerd met een vragende wenkbrauw die een stukje omhoog trok. Dan drong het tot hem door, alle puzzelstukjes klikten aan elkaar. Gigolo. Werk, flirten, foute opmerkingen, gespierd lijf.. Serieus? Ongemakkelijk keek hij Aron aan, niet goed wetend hoe dit gesprek nu verder moest. Gelukkig concludeerde Sam meteen dat hij niet de enige was die gloeiende wangen had. Ok, het verleden was het verleden, daar moest hij niet aan denken. Het zou oneerlijk zijn om Aron nu opeens anders te behandelen. "Dus, nou, zeg.. Dat, die burcht hé? Zijn jullie met veel mensen?"

Samuel negeerde de seintjes die Aron had afgegeven, Aron was namelijk wel degelijk gedeeltelijk ongemakkelijk geworden door de verschijning van Samuel. Zou het dan toch? Zou Samuel niet geïnteresseerd zijn? Alleen de gedachte er aan maakte Aron al beschaamd, had hij zich even lekker voor schut gezet! Het was shittisch, maar zoals veel dingen kun je gedane zaken niet meer ongedaan maken, jammer genoeg.

Gelukkig kwam Samuel terug met een glimlach op zijn gezicht, wat hem nog meer sierde dan zijn gehele verschijning op zich. Sam verdween nog even, en kwam met en jack aan naar buiten, steeds meer kleren, aan de ene kant een opluchting voor de sfeer, aan de andere kant moest Aron aan zichzelf toegeven dat hij de vertoning in de grijze boxer van net ook geen vervelend gezicht vond. Op de reactie van zijn oude werk kreeg hij een onbegrepen antwoord, alsof Samuel het idee niet kon bevatten. So, om het een andere benaming te geven en je twijfels te bevestigen, ik was manhoer." Om het onder ogen te komen tegenover een onschuldig ogende jongen was nog zwaarder dan Aron had verwacht, hij stond te grijnzen en te blozen als de eerste de beste schooljongen die vertelde dat hij stiekem voor het eerst foute filmpjes had gezien.

Aron zette zich gedeeltelijk over de schaamte heen, Samuel was zo te zien namelijk toch niet heel geïnteresseerd in hem, hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan dat hij de jongen zo had begroet. Nog steeds met het schaamrood op zijn wangen, maar al wel weer in staat om te praten, begon hij te praten. "In onze zwaarbewaakte burcht, wonen op dit moment drie mensen. Olivia, onze schattige Sergeant, zij heeft de leiding over Safe Haven als ik en mijn mede-chief er niet zijn. Laat je echter niet afleiden door haar pracht en praal, ze kan een moordmachine worden als het moet, en wordt opeens een bitchy-chick tegen zombies als het moet. Dan hebben we nog Grim, al weet niemand hoe hij echt heet. Ik heb hem Grim genoemd, sinds hij door ene ongeluk zijn eigen naam niet herinnert, verder kan ik je alleen vertellen dat hij vroeger een agent was, en niet zomaar één. Zijn trainingen en alles herinnert hij zich niet, maar zijn lichaam herinnert deze wel. Hij is mijn mede-chief. Dus ook baas in Safe Haven, Grim en ik hebben het gebouwd. En dan hebben we verder nog een chief die super zijn best doet om een superlieve kerel het naar zijn zin te brengen, en supergraag naast deze jongen zou willen verschijnen, maar hij het idee krijgt dat niet voor elkaar te kunnen krijgen. Hij staat nu met het schaamrood op zijn smoel, en weet zich n deze zin geen houding meer te geven." Over lef tonen gesproken. Zou Samuel de link begrijpen?

Zijn zicht was uitstekend, maar toch kon je hem blind noemen. Waarom? Omdat sommige sociale signalen volkomen langs de jongen heen leken te gaan. Hij was niet alleen onwijs onervaren op liefdesgebied, maar ook nogal 'stom', om het zo uit te drukken. Hij ving geen hints op (zowel aanmoedigende als afmoedigende, de arme ziel), hij was stiekem bang voor een echte relatie- en vind je het gek, met alle horrorverhalen die je op het internet vinden kan. Overly attached girlfriends, of nóg erger: scumbag Stacy. Wat een nachtmerrie. En wanneer je constant gamet wordt je omringd door gefrustreerde koters die jouw hele team in rage uitmaakten voor 'fags' en zichzelf trots bekroonden tot een zogeheten 'Motherf****', zowaar een eretitel in game-land.
En geen van tweeën was dus erg positief. Conclusie? Sam had slechts één keer in z'n leven een vriendin gehad en zijn verliefdheden waren op vingers te tellen. Over jongens had hij nooit nagedacht- was dat uit desinteresse of uit angst voor het onbekende?- Dat was het resultaat in 19 hele jaren. Close enough.
"So, om het een andere benaming te geven en je twijfels te bevestigen, ik was manhoer." Hij haalde quasi nonchalant zijn schouders op. "Yeayea, I got that already." sortof, kinda, a bit. Ok. Maar de aanblik van een blozende man deed toch iets met hem. Iets behoorlijk onverklaarbaars. Hij wilde Aron gerust stellen. "Je verleden is je verleden, dat doet er voor mij niet toe." Wist hij uiteindelijk op kordate, warme toon te zeggen. Er miste nog net een schouderklopje bij en de kenmerkende muziek van een romantische film.
Terug naar Safe Haven, een naam die in Sams opinie te hemels klonk voor deze constante hel, overspoeld met grauwende zombies. "In onze zwaarbewaakte burcht, wonen op dit moment drie mensen." O. ... dat was minder dan hij bij de uitspraken van Aron over huizen en spullen en burchten verwacht had. Was dat allemaal alleen maar om indruk te maken, om stoer te doen?
"Olivia, onze schattige Sergeant, zij heeft de leiding over Safe Haven als ik en mijn mede-chief er niet zijn. Laat je echter niet afleiden door haar pracht en praal, ze kan een moordmachine worden als het moet, en wordt opeens een bitchy-chick tegen zombies als het moet." Was het ok dat hij haar meteen typecasting indeelde bij het imaginaire zombie-elimineer-team? Als meisje die stoer doet maar uiteindelijk valt voor ofwel de grote leider van de groep ofwel de schattige nerd. En dan zouden Olivia (was dat echt een naam? Het leek wel Spaans voor olijfje ofzo..) en Mister X midden tussen de zombies een gepassioneerd kusmoment delen, om enkele ogenblikken later weer de hersens van zielige schepsels uit elkaar te doen knallen.
Maar ok, daar kwam numero 2.
"Dan hebben we nog Grim, al weet niemand hoe hij echt heet. Ik heb hem Grim genoemd, sinds hij door ene ongeluk zijn eigen naam niet herinnert, verder kan ik je alleen vertellen dat hij vroeger een agent was, en niet zomaar één. Zijn trainingen en alles herinnert hij zich niet, maar zijn lichaam herinnert deze wel. Hij is mijn mede-chief. Dus ook baas in Safe Haven, Grim en ik hebben het gebouwd." Nou, Grim, Olivia en Aron. Was het gemeen om te denken dat dat nog niet zo heel veel voorstelde? Ach, eigenlijk.. Men zei toch altijd: Three is a crowd! Dat had vast een uiterst goede reden. En daarmee had hij dan weer geen reden om aan Arons heldenteam te twijfelen.
"En dan hebben we verder nog een chief die super zijn best doet om een superlieve kerel het naar zijn zin te brengen, en supergraag naast deze jongen zou willen verschijnen, maar hij het idee krijgt dat niet voor elkaar te kunnen krijgen. Hij staat nu met het schaamrood op zijn smoel, en weet zich na deze zin geen houding meer te geven." Ohgod. Oh-god. Oh-Oh-oooh-god. Stuur een meteorietenregen, een sprinkhanenplaag, een verdwaalde zombie. Wat dan ook. afleiding. Nu alstublieft. Hoe moet je reageren op woorden die je niet kan bevatten, niet volledig in elk geval? Wat moet je zeggen als je van je sokken geblazen bent en met je mond vol sprankelend witte tanden staat? Tja. Dan kwam er in je brein enkel een brij aan woorden op, gebrabbel zonder inhoud.
"That makes two of us." Mompelde hij verdwaasd, referend naar het feit dat Aron zich overduidelijk geen houding wist te geven. Het was een tenenkrommend gezicht, twee volwassenen die stonden te stuntelen als jochies van twaalf.
"Z-zal ik anders even iets te eten pakken, als ontbijt dus, zegmaar. Of als je al gegeten hebt, dan zie je het maar als vroege lunch. Ja. En ik zoek ook gelijk een handdoek voor je, dan kan je je wassen als je dat nog wilt en anders niet hoor, ik dwing je tot niets, maar je zei dat je je wilde-" verloren haalde hij diep adem. "Wassen. Dus. Vandaar, ik dacht, misschien." Hij gebaarde ondertussen hulpeloos naar de deur, wilde dolgraag naar binnen gaan om zijn gedachten eens kalm te ordenen, onder het zoeken van een prachtig blikje eten en een zachte blauwe handdoek (jep, hij had die op zijn geïmproviseerde kampbed laten liggen vanochtend). Alleen wilde hij eerst Arons toestemming-goedkeuring, of in elk geval een soort bevestiging dat de jongeman niet weg zou lopen, terug het bos in naar die burcht van hem, zodra Sam naar binnen ging.

Sam zei er hetzelfde in te staan als Aron, maar bedoelde hij nou dat hij óók naast hem wilde verschijnen? Of bedoelde hij nou dat hij ook sociallty awkward was op dit moment? Aron durfde het niet te vragen, en waarom? Omdat hij zich hier weer stond te gedragen als een pubertje. Die tijd was hij nu toch wel voorbij? Kom op zeg, 29 en dan met het schaamrood op je bek. Pffft. Aron had in ieder geval even de tijd nodig om zijn lef weer bij elkaar te rapen, of Sam moest hem net dat laatste zetje geven om over zijn schaamte heen te komen. Maar Sam koos voor de eerste optie, hij vroeg of hij even nar binnen mocht. Bij zijn eigen huis. Het liet wel blijken dat hij niet wou dat Aron weer wegging. "Well, this is your house, and also your life. So why should I be the one to tell ya what to do?" Sam moest het zelf maar beslissen, de jongen had het misschien nog niet door, maar Aron wist wel hoe het in elkaar stak. Aron zou hier niet weggaan zonder Sam, en als het moest zou hij elke dag het risico nemen om hier te komen, en dan rustig op de uitkijk om Sam te beschermen. Sam wist het misschien niet, maar hij had voor het leven een trouwe hond er bij. Of hij nou naar Safe Haven kwam of niet.

Toen hij zich rustig omdraaide met zijn rug naar Sam, viel zijn blik op iets grijs tussen de bomen van het bos. Het huis was vrij afgelegen, en grensde aan het bos, maar ook in het bos zwierven zombies rond. Aron wou zijn geweer al richten, tot hij tot het besef kwam dat schieten alleen maar veel geluid zou maken, en hij dan alle zombies op zich af zou roepen. Dus pakte hij zijn zilveren kandelaar, en greep deze goed vast. "Go inside and do your thing, I'll handle this one." Hij greep de kandelaar onder aan het voetstukje, en zwaaide hem een keer boven zijn hoofd. Oei, zijn vorige gevecht had te veel tol geijsd, hij voelde een aanwezige steek onder zijn okselplooi, darnit, hij had zijn armen overstrekt. Dan maar niet slaan, hij zou nu alleen kunnen steken, but hey, that's enough at all. Dus rende Aron met volle vaart op de zombie af, en spietste in één beweging de zombie aan zijn kandelaar, de punt waar je normaal je kaars op prikte voor stevigheid, doorboorde het oog. Het oog knapte, en de oogbalvloeistof lekte langs het hoofd, naar de grond. Aron draaide en woelde de kandelaar steeds verder in het hoofd, terwijl de zombie steeds dichterbij kwam met zijn tanden. Met een hand ging hij nu verder met wringen, terwijl hij met de ander nu een mokerslag gaf op de kaak van de zombie. De kaak brak vrijwel meteen, en de zombie kon nu nog moeilijk bijten.

Zijn tweede hand sloot weer aan op de kandelaar, en Aron mikte een stuk omhoog. Hij voelde de schedel van de zombie splijten en knappen, tot hij met de kandelaar in een zachte brei porde. Mooi, de hersenen. Daar gaf hij een flinke steek in, en de zombie zakte in elkaar. Hij trok de kandelaar, met alle gruwelijke geluiden die vrij kwamen, weer terug uit de zombie, en liep weer terug naar het huis. Zie je nou dat het hier niet veilig is? Binnenkort komen er meer. Het zou zonde zijn om je mooie gezichtje te verpesten aan zulke bijters right?" Aron pakte een takje, en stak het in de fik met de aansteker uit zijn schoudertas. Het takje gooide hij op de dode zombie, die langzaam vlam vatte. "The best thing to do. Burn them, so they' will never get back." Langzaam begon het rottende vlees te sidderen en te bakken. Toen het lichaam vrijwel weggefikt was, pakte Aron een emmer water uit de put, en bluste het smeulende as. "Dan fikt je mooie huissie in ieder geval niet af"

"Well, this is your house, and also your life. So why should I be the one to tell ya what to do?" Point taken. Yeah. Hij wilde gewoon even weten of zijn plan bij Aron ook in de smaak viel. Hij wist niet rpecies wat hij nou van deze 'ex-gigolo' denken moest, maar het was fijn om gezelschap te hebben. Eerlijk is eerlijk, een week of meer in je eentje onder hoge stress en onzekerheid, dat had een zekere impact op je gesteldheid, fysiek en mentaal. Dus hij wilde in elk geval nog eventjes genieten van deze persoon, deze man van vlees en bloed. Tenzij Aron een soort fata morgana of illusie was. Dat.. zou een extreme mindfuck zijn. Pff, niet aan denken dus.
Dromerig wachtte hij op antwoord, tot hij de stilte en starende blik van Aron opmerkte. En die was gericht op de bosrand, niet op hem of het huis.. Waarom? Daarom. Zombie. ****. Stomme klote klere rotte rottende wezens. "Go inside and do your thing, I'll handle this one." Hij zette wat stapjes achteruit, maar bleef uiteindelijk in de opening van de deur staan, wilde zichzelf ervan verzekeren dat Aron niet straks omringd zou worden door een horde vol hongerige zombies. Automatisch zocht zijn hand al de katana, bedacht hij waar zijn pistool lag. Een verdwaalde zombie was nog geen probleem, maar meer van die walkers? Dat zou vervelend kunnen worden. Better save than sorry.
Het was ranzig om naar te kijken, maar hij keek toch, net als hij dat vroeger deed bij gore films. Gewoon voor de kick keek hij toen, maar het was ook op een vreemde manier intrigerend om de misselijkmakende dingen te blijven aanschouwen. Terwijl de dooie nu nog een graadje doder neerstorte rukte Sam zijn blik los en hupste snel even naar binnen, liep op hoog tempo naar de aangrenzende kamer en griste een blauwe handdoek weg. Nonchalant nam hij zijn positie in de deuropening weer in, handdoek naar beneden bungelend. ''Zie je nou dat het hier niet veilig is? Binnenkort komen er meer. Het zou zonde zijn om je mooie gezichtje te verpesten aan zulke bijters right?" Hey, hij was geen klein kind! Kon zelf heus ook wel vechten hoor, maar Aron was hem gewoon voor geweest. En daarbij, hij moest wel blijven. In ieder geval tot hij zeker wist dat Connor, pap en mam niet meer thuis kwamen. Het was zijn plicht, als laatste aanwezige. Hij zou nooit kunnen weglopen als hij nog geloofde dat er een kans was om ze te vinden, levend en wel.
"The best thing to do. Burn them, so they' will never get back." Een ranzige geur steeg op en Sam sloeg onmiddelijk zijn beide handen voor zijn mond en neus om een kotsneiging te onderdrukken. Tranen brandden in zijn ooghoeken van de sterke vlaag die de wind naar hem toe bracht. De ontploffende oogbal, de doorstoken hersenen, daar kon hij wel tegen. Maar deze geur, zoet en stinkend als een vuilnisbelt, was hem bijna te veel geworden. Een walm die je haast kon proeven zo sterk. "Dan fikt je mooie huissie in ieder geval niet af" Hij keek Aron met grote ogen aan, zijn mouwen nog steeds als beschermlaagje gebruikend, waardoor hij muffe lucht inademde. ''Mhmm.'' kwam er bevestigend uit gemurmeld. Met een gooibeweging lanceerde hij de handdoek naar Aron. Hij haalde oppervlakkig adem en sprak dan. ''Ben zo terug!''
In huis zocht hij wat te eten bij elkaar. Hij nam twee glazen en vulde die zorgvuldig met feloranje sap, smaak: multivitamientje. Dat stond nog halfvol en geopend in de koelkast, dus moest ook maar eens op. Met een flinke dosis vitamine C toegevoegd, bedacht hij, anders wordt je nog ziek. Een griepje leek nu zo onschuldig, een verkoudheid zou hij omhelzen als dat de rest weer normaal maakte. Naast het sap nam hij ook twee pakjes crackers en zowel een halve droge worst als een bijna lege pot nutella met een mes erin gestoken. Zijn kostbare potje nuttela. Al stond er nog wat voorraad op andere plekjes verborgen, maar deze was toch wel de beste. Hij was op zoek gegaan naar zijn beste meest presenteerbare voedsel, om geen beschamende maaltijd van crackers en fruitella voor te hoeven schotelen. Nu nam hij het dienblad dat zijn moeder op zondag altijd gebruikte en stalde alles netjes uit. Zelfs twee bordjes met enkel wat kruimels erop wist hij te vinden. Hij stapte het erf weer op, wiebelig en voorzichtig door zijn lading. ''Well, tadah.'' sprak hij zachtjes met een verlegen lachje. ''I found some food.'' Hij zette koers naar de donkere verweerde tafel links van hem terwijl zijn blik Aron zocht.

Tijdens het ruige gevecht was Sam in de deuropening blijven kijken. Er was niets prachtigs aan, één en al gruwelijkheid. Maar toch respecteerde Aron het feit dat Sam wel wou blijven kijken bij de gruwelijkheden, nieuwsgierigheid was een pluspunt in Aron's ogen. Dus voelde Aron een soort trots toen hij de zombie neer had gehaald, ging het niet altijd zo in de sprookjes die zijn ouders, in een ver onschuldig verleden, hadden verteld? De prins versloeg de draak, en de prinses was voor altijd en eeuwig gelukkig verliefd. In dit geval was het een zombie, dus veel verschil was er niet, right? Nee, dat viel weer vies tegen, Sam leek niet zo onder de indruk van zijn overwinning. Balen.

Toen Sam de handdoek naar Aron toegooide ving hij deze nog net. Oh, het vechten kon zijn kleine prinses nog wel aanzien, maar de geur van verbrand verrot vlees kon hij niet aan. Well, that was unexpected. Maar in plaats van hier over na te denken, had Aron wel wat beters te doen. Hij had nu een handdoek, en toestemming om zichzelf te wassen met fris putwater. Heerlijk! Dus zonder gemaar trok hij zijn kleding uit. Schaamte kende Aron niet dus ook zijn boxershort ging op de rand van de tweede emmer, aangezien Sam deze ook had gebruikt om zijn kleren op te leggen, dacht Aron dat het wel een soort van nieuwe functie van de emmer was geworden. Poedelnaakt stond hij bij de put, en liet geen plekje over tijdens het boenen. Over het erf van de omgebouwde boerderij dreef het water wat hij had gebruikt af naar de bosrand. Ook de kleren van Aron moesten er aan geloven, met een oude borstel die hij in een hoekje van het erf had gevonden begon hij krachtig de kleren te boenen, zo die vlekken gingen er moeilijk uit! Maar na als de geïnvesteerde spierkracht was het dan zover. Zijn zwarte hempje lag te blinken in het zuinige zonlicht, en zijn skinnyjeans leek wel als nieuw. Nu moest Aron alleen nog even wachten tot het droog was. Hij keerde een emmer op, en ging er met zijn ontblote derrière opzitten. Interesseerde hem het wat!

Terwijl zijn kleren nog aan het drogen waren kwam Sam naar buiten met een dienblad gevuld met voor Aron de eerste fatsoenlijke maaltijd. In Safe Haven waren ze er mee bezig om van eigen productie te leven, maar planten groeiden niet sneller dan ze konden, dus moesten ze meestal rantsoeneren met de spullen die ze meenamen van strooptochten door het bos, en af en toe een goed extraatje als ze op zoek naar spullen in geïnfecteerde delen van het gebied gingen. Het ging zeker niet slecht in Safe Haven, dat echt niet. Maar ze moesten nog beginnen, over een maand of twee was het dan ook echt een klein wereldje, en hadden ze waarschijnlijk zo weinig mogelijk nodig van plaatsen van buitenaf. En daarom keek Aron likkebaarden naar de maaltijd. Even vergat hij helemaal zijn uiterlijke toestand, tot hij Sam met een zoekende blik zag rondkijken naar hem. "Sorry, ik had van de mogelijkheid gebruik gemaakt om me te wassen, net als mijn kleding, die liggen nog te drogen in de zon. Dus ik kan niet anders voor je verschijnen dan als de dag dat ik geboren was, ik hoop dat je er geen problemen mee hebt?" Doelend op Sam's verlegenheid, want die kant had Aron nu wel van hem leren kennen. "Ik zou graag wat aantrekken, maar het ligt nog te drogen, en anders krijg je er weer snel vlekken in. Dus ik zit zo prima, als jij er geen problemen mee hebt natuurlijk, jouw grond jouw regels." Zei hij met een vette knipoog.

Toch was het idee dat Sam hem naakt zag stiekem best spannend. Aron voelde een soort spanning van onder in zijn buik naar zijn keel grijpen. Hij merkte dat hij ergens zijn buik inhield om zijn buikspieren beter uit de verf te laten komen. Het voelde als zijn tienertijd, toen zijn eerste vriendje hem voor het eerst naakt zag. Werd hij nou weer een zenuwachtige puber?

Sam liep wiebelig, stapje voor stapje. Voor zich zag hij de oranje vloeistof schommelen in het glas. Rustig en stabiel moest hij blijven, anders zou hij onherroepelijk morsen. En al was dat vroeger niet zo'n reusachtig probleem geweest, nu was het haast een doodszonde om iets te verspillen. Je wist immers nooit wanneer deze crisis door de mensheid overwonnen werd. Dus dan kon je maar beter zeer zuinig zijn met je spullen. Dus, de drempel stapte hij uiterst voorzichtig over. Pfoe. Dat ging maar net goed. Zijn passen werden zelfverzekerder toen hij eenmaal het erf betreden had, nu waren er enkel keitjes en hobbels om voor uit te kijken. Maar die stappen kwamen tot een abrupt halt. Alsof de noodrem geactiveerd werd. En zoals de wet van traagheid van massa al zou voorspellen gutste het sap uit het glas. Een oranje plasje landde op een van de bordjes en op het gehele dienblad dreef nu een klein laagje vrolijk rond. ''Damnit.'' klonk het scherp. Zijn ogen waren gevestigd op Aron. Aron's onderlichaam. Verstijfd stond hij, zijn blik dwingend naar Aron's ogen op te stijgen. Over een overduidelijk overdonderde reactie gesproken.
"Sorry, ik had van de mogelijkheid gebruik gemaakt om me te wassen, net als mijn kleding, die liggen nog te drogen in de zon. Dus ik kan niet anders voor je verschijnen dan als de dag dat ik geboren was, ik hoop dat je er geen problemen mee hebt?" Yeah, nou had hij natuurlijk zelf toestemming gegeven voor het wassen, hij had zelfs een handdoek gehaald.. Maar volkomen.. Helemaal. Compleet. Naakt?! Daar had hij dus echt niet op gerekend. Stom van hem. Ergens wilde hij rechtsomkeert maken, naar de tweede verdieping gaan en uit het raam van zijn kamer loeren tot Aron klaar was. Dat was beter dan zo face-to-face met hem staan.
"Ik zou graag wat aantrekken, maar het ligt nog te drogen, en anders krijg je er weer snel vlekken in. Dus ik zit zo prima, als jij er geen problemen mee hebt natuurlijk, jouw grond jouw regels." Slik.. Moeizaam grijnsde hij, maar het was niet geheel oprecht. ''Yea, sure, ehm, sla misschien even een handdoek om.'' Ok, dat klonk alsof hij Aron lelijk vond. Ja, zelfs Sammie had nu wel door dat Aron zo dacht, in relaties en affaires, in liefde en crushes. Lag vast aan zijn 'verleden'. En omdat hij niet zo goed wist wat hij ermee aan moest modderde de jongen maar wat aan. Hij wilde Aron niet wegjagen, niet het gevoel geven dat Sam niks in hem zag. Maar man, dit ging allemaal wel heel snel. Zelfs zijn langste relatie was nauwelijks verder gekomen dan het punt van wederzijdse naaktheid. ''Nietbeledigendbedoeld.. Ik ben het gewoon niet gewend, als je dat zo kan zeggen.'' Hij fronste bij zijn eigen woorden en schuifelde naar het grasveldje toe. Daar hurkte hij neer, plaatste voorzichtig het dienblad op een redelijk recht stukje. Zenuwachtig verschoof hij de bordjes wat, zijn rug naar Aron gedraaid. Ohman, hij kon het beeld niet uit zijn hoofd krijgen en kon niet eens zeggen dat hij het zo erg gevonden had. Naast geschrokken en een beetje verlegen was hij ook best wel geneigd om weer om te draaien. Maar hij deed t niet. Sam schraapte zijn keel en vroeg op luchtige toon: ''Wat wil je hebben, worst of nutella?''

[Damn, that took me way too long to write .-.]

Well, Sam pakte het dus niet zo prima op. Het zag er eerder uit alsof de jongen nu elk moment in huilen uit kon gaan barsten, en Aron had meteen al spijt van zijn actie. Het klonk alsof Sam niet gediend was van dit soort aandacht. En alsof hij Aron lelijk vond. Toen Sam en vroeg iets om te slaan, kon hij zichzelf wel voor het hoofd slaan. Tuurlijk! Hij was helemaal vergeten dat hij ook nog een handdoek had, en die had kunnen omslaan. Dus hij pakte zijn handdoek op, en sloeg hem om zijn middel, nu was in ieder geval niets te zien van zijn edele delen. Misschien was Aron iets te hard van stapel gelopen, maar wat wou je dan? Om de haverklap werden er mensen vermoord door middel van tanden. Dan werd hun vlees opgegeten, en een uur later deden ze zelf precies hetzelfde. Aron wou genieten wat hij kon, zo snel mogelijk. Tsja. Sam zei het niet beledigend te bedoelen, but fuck yeah, dat zei iedereen ook als het wel beledigend bedoeld was. Het was dat de kleren van Aron nog nat waren, anders had hij ze aangetrokken, was naar Safe Haven gegaan en was nooit meer teruggekomen. Hij trok de handdoek die om zijn middel vast zat nog even recht.

"Doe mij maar gewoon een boterham Nutella." zei Aron bang dat wanneer hij worst ging bestellen, dat dit verkeerd werd opgevat. Hij zou hier eten, zijn kleren aantrekken en zo snel mogelijk opgerot naar Safe Haven toe, onbegonnen werk. Aron had niet de tijd om hier te niksen, hij moest eigenlijk weer terug naar Safe Haven, en daar nuttige dingen doen. Er was nog genoeg te doen in Safe Haven, vooral nu ze nog steeds met z'n drieën waren, vielen alle taken op de schouders van drie mensen, dat werkte niet. Aron ging naast Sam zitten en keek de jongen eens aan. "Well, als je geen interesse hebt moet je dat meteen vertellen, right? Well thanks. Let's eat, and forget about this. I'll go back to Safe Haven after eating."

Niet achterom kijken, gewoon níet achterom kijken. Hij kon het nauwelijks inhouden. Het was als de moderne versie van de eeuwenoude mythe, een echte klassieker. Het gestorven meisje, zo dodelijk mooi en ongrijpbaar. De jongeman die helemaal dat tyfus end de onderwereld in was gelopen om haar doodleuk terug te eisen. En hij krijgt haar mee, ja. Oh er is natuurlijk, zoals altijd in zulke deals, slechts één piepkleine voorwaarde. Hij mag niet achterom kijken tot de klus geklaard is en ze beiden weer bovengronds zijn. No big deal, zou je denken. Maar net zoals de man uit die mythe voelde Sam nu een onwijs grote aantrekkingskracht op zijn lichaam werken. Het was deels nieuwsgierigheid, deels het verlangen om Aron's machtige gestalte nogmaals te aanschouwen, al was het maar voor heel even. Maar Sam durfde niet. Hij onderdrukte de neiging. Kom op, hij was negentien, die gast was minstens.. 30. Hij was een jongen en Aron ook. De manier waarop hij over Aron na zat te denken was niet de manie waarop hij over een dertigjarige MAN na wilde denken. Dus hij keek niet achterom. Dus hij sprak weer, een doodgewone vraag waarvan hij de insinuatie zelf pas te laat doorhad. Ah- hopelijk zou Aron het wijten aan de idiotie die hij de afgelopen minuten constant had laten zien in zijn acties en niet als een cliché hint opvatten.
"Doe mij maar gewoon een boterham Nutella." Phew, geen flirty respons, een boterham met- Oeps. Hij keek timide op, naar de man die nu gehuld was in een blauwe handdoek en er zelfs dan nog niet belachelijk uit zag. "I-ik heb enkel crackers." Bekende hij zachtjes. Geen groot verschil, maar hij zei het toch. Woorden schoten gewoon uit zijn mond, hop, in stomme zinnen naar buiten. Hij draaide zijn hoofd weer terug. Greep een mes, wat nog nat bleek te zijn van de plas sinaasappelsap. Smeerde een laagje van de lichtbruine hazelnotenpasta over de bovenkant van 4 achtereenvolgende crackers. Hij legde ze netjes op een bordje, twee keer twee crackers muurvast op elkaar geplakt met het zoete beleg.
"Well, als je geen interesse hebt moet je dat meteen vertellen, right? Well thanks. Let's eat, and forget about this. I'll go back to Safe Haven after eating."
"Maar je bent er pas net." Gooide hij eruit, verbaasd door de teleurstelling die zijn stem verraadde. "Safe haven, je hebt vast belangrijkere dingen te doen dan hier blijven hangen.." Hij mompelde het, als een soort zielige achtergelaten puppy. Een hangende staart en van emotie overlopende oogjes.
Hij bood het bord met eten aan Aron aan, de goudbruine crackers schommelden zachtjes heen en weer. "Wil je sap hebben? Of een appel?" Hij keek vragend naar Aron, hopend dat hij door veel dingen aan te bieden het moment kon rekken. In afwachting van antwoorden haalde Sam de overgebleven crackers tevoorschijn. Hij smeerde vliegensvlug een crackertje met nutella en de afgebroken halve werd overdekt met wat worst. Sam tilde zijn beker op en nam een flinke teug sinaasappelsap, de synthetische smaak vulde zijn mond. Maar hij had dorst, dus gauw was het glas op een bodempje na leeg. Met zijn vingers speelde hij wat met de grassprietjes voor hem, trok ze uit de grond en verfrommelde het geheel tot een balletje. Eigenlijk wilde hij sorry zeggen voor de gemixte signalen, maar ook dat durfde hij nu niet meer. dan zou hij namelijk moeten kiezen wat hij voelde en dat wist hij simpelweg niet. Nog niet. Één ding was zeker: dit was awkward.

Had Aron nou ergens stiekem gehoopt dat Sam achterom zou kijken? Dat Sam blijk zou hebben gegeven van indruk? Of had hij gewoon aandacht gewild, zoals vroeger? Nee dit was anders, vroeger voelde hij zich niet als een opgewonden puber als hij interesse had. Nee dan had hij juist alle trucjes die hij had uit zijn versier truucendoos getrokken om diegene het bed in te krijgen. Maar nu had hij eerder een gevoel van, geen interesse, geen moeite waad. Al wist Aron wel dat hij het niet zou trekken als hij hierna Sam nog eens tegen zou komen, en die met een ander zou lopen. Eigenlijk hoopte hij misschien wel dat Sam na zijn vertrek aangevallen werd, en een zombie werd. Dat zou het allemaal zoveel makkelijker maken voor Aron. Geen gevoelens meer voor de jongen, dus ook geen blokkade meer. Verspilde moeite was altijd jammer, en ergens in zijn hoofd had Aron ze al naast elkaar zien lopen. Ging hij niet te snel? Nee zeker niet, met het feit in je achterhoofd dat je sneller afgemaakt zou zijn door een zombie, vond Aron helemaal niets meer te snel.

"Well, Brood, crackers. Één pot nat, zolang het maar eetbaar is zeggen we altijd right?" Ergens wist Aron wel dat de jongen geen fatsoenlijk brood zou hebben, waarom zou de jongen ook. Sam was een student, en die kunnen heel overtuigend *ahum* uitleggen waarom je geen brood in huis hoefde te hebben. Tot ze ouder waren, en opeens een broodtrommel aanschaften. Agjaa, Sam dacht het allemaal ook zelf te kunnen, dus waarom was de jongen hem opeens allemaal dingen aan het opdringen. Aron had er eigenlijk wel een beetje schoon genoeg van, de jongen deed dan weer afstandelijk, maar sloeg vrijwel meteen door het lint als Aron zei weg te gaan. Bordeline ofzo? Well als de jongen niet alleen wou zijn ging hij toch gewoon mee naar Safe Haven? Aron begreep het maar niet, hij had het vaker gehoord. Wachten op mensen die terugkwamen. Waarom begreep niemand dat die mensen niet terugkwamen? Dat ze al lang dood aan het rondzwerven waren, en als je lang bleef wachten zou jij ook over een week ronddwalen. Als er iemand nog hier kwam, liet je toch een briefje achter waar je was? For god's sake, waren mensen dan zo dom geworden?

"Nee, ik hoef echt niet meer. Een te zware maaltijd remt me alleen af, ik heb nog een stukje te lopen naar Safe Haven." Dit was één van de laatste kansen van Sam. Zou Sam nu weer afstandelijk doen, dan was het klaar. Dan jaagde Aron stiekem nu nog een kogel door het hoofd van het wicht, om hem een ergere dood te besparen. Wachten op mensen, wat een rotsmoes om hem zo aan de kant te zetten. Zijn ego was vrijwel zwaar gekrenkt.

Samuel dacht even terug aan Angus. Hoe zou zijn vader reageren als die nu naar buiten zou komen? Waarschijnlijk zou vader onmiddelijk een jachtgeweer tevoorschijn halen en de loop onverbiddelijk op Aron richten. Oprotten, zou hij bars zeggen, met zijn diepe stem. Sam wist heus wel dat het niet zou gebeuren. Dat Angus waarschijnlijk spoorloos verdwenen was, nooit meer terug zou keren. Als Angus nog leefde zou hij zich ergens verschuilen met iedereen die hij maar veilig houden kon. Angus zou erop rekenen dat Sam voor zichzelf zou zorgen. Hij was volwassen, kom op, hij kón voor zichzelf zorgen. Hij kon zorgen voor zichzelf en beslissingen maken voor zichzelf. Maar er waren gewoon beslissingen die hartstikke moeilijk waren.

"Nee, ik hoef echt niet meer. Een te zware maaltijd remt me alleen af, ik heb nog een stukje te lopen naar Safe Haven." Met een zucht boog Sam zijn hoofd in overgave. ''O-ok.. Het spijt me.'' Hij keek de verte in, met een nadenkend gezicht. Dit duurde slechts kort, hij besefte goed at Aron geen geduld meer over had. ''Misschien kan ik met je meelopen- gewoon- om ehh- even te kijken?''

Maar Aron kon Sam ook natuurlijk laten leven, laten lijden zodat hij nergens anders aan zou zitten denken dan aan de spijt die hij had dat hij niet met Aron was meegegaan, terwijl er een zombie op zijn neus aan het kauwen was. Of hij kon hem zelf laten lijden en als hij dan- . ''O-ok.. Het spijt me.'' huh? Bood de jongen nou zijn excuses aan, hoe durfde hij? Als er een manier was om Aron om te krijgen dan was het wel als je jezelf kwetsbaar opstelde, op één of andere manier kikte Aron daar op. Calm down, ook op de niet seksuele manier, het was voor Aron een turn-on. Dus toen hij recht in de puppyogen keek terwijl Sam zich verontschuldigde, schaamde Aron zich dood om het feit dat hij er net nog manieren zat te bedenken om van Sam af te komen, definitief.

Sam wou mee om even te 'kijken', misschien kon Aron hem onderweg nog overhalen om in Safe Haven te blijven, hij kon Sam in ieder geval alle kans wegnemen om een goede reden te hebben om terug te gaan. En het eerste wat dat weg moest was de twijfel over zijn familie. Dus stelde Aron voor: "Leg dan in ieder geval een briefje neer binnen, op een centrale plek waar hij niet gemist kan worden. De eettafel ofzo, en vertel daar in dat je veilig bent, en in Safe Haven bent." Nu waren er geen redenen voor Sam om niet mee te komen toch? Snel zei hij er achteraan "Tijdelijk natuurlijk" voordat Sam de verkeerde gedachte over Aron weer kreeg. "Als je het niet erg vind, mijn kleren zijn droog dus ik ga mij omkleden, ik dacht ik waarschuw je, dan hoeft je uitzicht niet verpest te worden door iets onprettigs" En snel gunde hij Sam een knipoog voordat die het als boos opvatte, Sam zou mogen kijken hoor, Aron vond het alleen maar spannend. Maar als die dat niet wou dan zou het ook zeker niet geforceerd worden door Aron.

Zijn voorstel werd tegemoet gekomen met nog een idee. Een goed idee. "Leg dan in ieder geval een briefje neer binnen, op een centrale plek waar hij niet gemist kan worden. De eettafel ofzo, en vertel daar in dat je veilig bent, en in Safe Haven bent." Even beet hij op zijn lip, om de woorden die hij bijna had willen zeggen tegen te houden. "Tijdelijk natuurlijk." Opgelucht knikte hij. ''Já..'' Klonk dat te verbaasd om het idee? Ja.. Nu leek het net alsof hij te dom was om zoiets simpels, als een briefje, te verzinnen. En dat terwijl een briefje neerleggen iets is wat een kind al doet, wanneer die even gaat buiten spelen. Hoe dan ook, hij probeerde minder verbaasd en meer nonchalant te klinken: ''Dat zal ik doen, ja.''
"Als je het niet erg vind, mijn kleren zijn droog dus ik ga mij omkleden, ik dacht ik waarschuw je, dan hoeft je uitzicht niet verpest te worden door iets onprettigs" Hij bloosde lichtjes, keek weg en frummelde aan een grassprietje. ''Oh, n-nee hoor. Ga je gang.'' Onprettig, yeah.. Samuel kwam overeind en verzamelde alle spullen weer, nam het dienblad en bewoog zich vlug naar de keuken toe. Daar zette hij alles plompverloren op het aanrecht, enkel de tijd nemend om het stuk vlees terug te leggen in de koelkast. Verder greep hij een tas en stopte er vlug de dichtsbijzijnde dingen in. Een flesje sportdrank, een blik bonen en maïs, energiereep en als laatste een schoon shirt, pyjamabroek en ondergoed, just to be sure. Hij vloog weer naar buiten, zeker niet van plan om Aron lang te laten wachten. En ergens misschien wel hopend dat hij nog een stukje van Aron's gespierde rug kon meepikken. ''Oh- wacht- het briefje!'' Hij liet zijn tas achter en betrad wederom zijn huis. Daar wist hij met moeite een werkende pen en een stukje papier te vinden, wat hij met een klap op tafel plaatste. Het was een advertentie, maar achterop was nog genoeg plek.

Lieve mam, pap, Connor of lezer,
Ik ben nog in leven en ik ben veilig. Ik ben even weg, naar een plek genaamd Safe Haven.
Ik zal terug komen, over onbepaalde tijd.
Take care,
Sam

Nu was hij klaar en Samuel verliet het huis, de deur secuur afsluitend. ''Is het ver lopen?'' vroeg hij dan, de typische vraag van een kindje aan een volwassene. Het viel in de categorie Zijn we er al?

Sam verdween weer wiebelend met het dienblad naar binnen, terwijl Aron zijn kleren bij elkaar raapte. Zo, eerst de handdoek af. Wat een opluchting was dat, Aron was niet gewend aan dat soort noodoplossingen, meestal ging hij er gewoon voor en zou in volle naakte glorie blijven zitten, dus kon hij er best van genieten om zo de wind een beetje te voelen. Maar het werd weer tijd voor kleren, dus trok hij snel weer zijn boxershort aan, gevolgd door zijn broek. Zoals altijd zakte zijn broek standaard een stukje omlaag, zodat zijn boxershort er overheen stak. Het zat lekker, en het was er op één of andere manier bij hem aangeleerd door automatisme. Toen hij geluid hoorde bij de deur, draaide hij zich om. Net toen er een koud briesje langskwam, en Aron zijn buikspieren aanspande door een rilling die over hem liep, zag hij dat het Sam was. Well, niet ongunstig, hij stond hier met een wel degelijk overdreven sixpack voor de neus van zijn bevlieging. Hij zou zich een ergere situatie kunnen voorstellen. Sam vloog weer naar binnen, hij was vergeten een briefje te schrijven. Dus de jongen had zo graag snel naar buiten willen rennen, dat hij het belangrijkste vergat? Dat was vrij opmerkelijk. But hey, kleren. Dus trok hij zijn shirt aan, deed zijn schoudertas om, en trok zijn sokken en schoenen aan, terwijl hij op een emmer zat.

Toen Sam weer naar buiten kwam, deed hij de deur dicht. Aron was al helemaal aangekleed en zat nog steeds op de emmer. Op het ver was? "Well pretty little one, I walked an hour. We zullen er ook een uurtje over doen nu, maar ik stel voor een omweg te nemen. Toen je net binnen was, zag ik nog geen vijf minuten hiervandaan een huis staan. Ik weet niet of je het kent, maar het zag er verlaten uit. Ik denk dat de familie nu dood is, en we alles in dat huis kunnen beschouwen als van niemand. Dus nu is het van ons, we nemen een kijkje, nemen alle handige spullen mee. En vertrekken naar Safe Haven, wat zeg jij?" Voorraden aanleggen, dat was iets waar Aron altijd mee bezig was. Een toch buiten Safe Haven zonder iets mee te nemen naar binnen zag hij als verloren tijd. En tijd was kostbaar, vooral in de tijd dat je binnen een kwartier in een hersenloze kon veranderen die andermans hersenen wel zag zitten.

Hmm. Geniet van het moment, dat zei men toch? Nou, hij had van een moment zojuist erg genoten. Met rode koontjes was Sam blijven staan tot tot hem door drong dat hij iets vergeten was. Geen klein detail, maar juist iets erg belangrijks. Het briefje! Dus nadat hij wederom binnen geweest was trad hij het erf weer op.
Met een gevoel alsof hij een schoolreisje ging maken stond hij daar. Of, nog beter gezegd, alsof hij in de achtbaan ging zitten en straks hartstikke ver omhoog zou gaan om dan op reusachtige snelheid naar beneden te storten. Spannenddd.
"Well pretty little one," Waarom glommen zijn ogen toen hij dit hoorde? Waarom lachtte hij verlegen zijn witte tanden bloot? Achtbaangevoel, roetsjbaan. "I walked an hour. We zullen er ook een uurtje over doen nu, maar ik stel voor een omweg te nemen. Toen je net binnen was, zag ik nog geen vijf minuten hiervandaan een huis staan. Ik weet niet of je het kent, maar het zag er verlaten uit. Ik denk dat de familie nu dood is, en we alles in dat huis kunnen beschouwen als van niemand. Dus nu is het van ons, we nemen een kijkje, nemen alle handige spullen mee. En vertrekken naar Safe Haven, wat zeg jij?" Sam dacht even na, hij kende zijn buren redelijk goed, al was het volgende huis ver weg. Hij woonde immers op een boerderij, niet in een rijtjeshuis. "Oh, ik denk dat de familie van daar.. Gevlucht is." Dat was wat hij verwachte én hoopte. Het waren goede mensen en hij gunde ze de dood niet. "Ze hebben een kleine moestuin, dus daar kun je wellicht verse groenten vandaan halen. Óf met wat geluk; zaadjes en materiaal, zodat we- zodat je een eigen voorziening aan kan leggen!" Hij was stiekem best trots op dit idee, zag al voor zich hoe hij Aron kon helpen in de tuin. Wortels, courgettes, bietjes? Dat soort zaken.

Sam's ogen waren gaan glimmen, en hij was nog verlegen gaan staan lachen ook! De 'turn-on's' bleven maar toestromen. Het was nu al een wonder hoe Aron zich kon inhouden, laat staan als hij nog meer van het ventje te zien zou krijgen. Niet dat Aron het niet leuk vond, nee in tegendeel! Het was alleen verdomd moeilijk om niet aan het ventje te gaan zitten als hij hem zo glazig aankeek. Kon hij daar niet mee wachten tot hij wat minder schuw was voor Aron? Elke keer weer betrapte Aron zich er op om zijn hand alleen even op de schouder neer te willen leggen, of in zijn nek, of op zijn borst, of... Ja, Aron had gewoon de behoefte om lichamelijk contact te hebben met de puppy voor zijn ogen. Je weet wel dat gevoel wat je krijgt als je een echte puppy ziet, je wil hem aaien, strelen. En meteen voel je een soort liefde voor het ding omdat het een aaibaarheidsfactor van oneindig heeft. Nou dat had Aron dus met Sam. Het aaibaarheidsfactor van Sam was gewoon te hoog.

Maar om weer op serieuze zaken gericht te worden, schudde Aron even met zijn hoofd. Sam moest uit zijn hoofd, hij moest zich focussen op het antwoord van Sam. "Well, ik hoop dat ze zijn gevlucht. En dat ze veilig zijn. Zeker weten zullen we niet. Maar hoop houd ons op de been niet waar?" En daar ging hij weer, zijn blik kruiste die van Sam. Meteen begon het weer te kriebelen, en dit keer werd het steeds erger. Aron moest zichzelf zwaar tegenhouden om niet tegen Sam aan te gaan staan. Hem stevig in zijn veel te brede armen te houden, en dan steeds dichterbij komen, rustig zijn lippen op die van hem plaatse- Erbij blijven! Hij mocht nu niet afdwalen van het doel. "Leukerd, je mag van de je ook wel we houden hoor. Ik heb namelijk helemaal geen problemen als jij mij groene vingers aanleert, zelf zijn die van mij daar niet aan gewend namelijk. En zoals ik zei, het aanbod van Safe Haven blijft staan. En als je buren er niet zijn, ja laten we dan vooral spullen pakken uit hun moestuintje, we kunnen alles gebruiken in Safe Haven!" En met zijn gedachte dwaalde hij alweer af. Hij zag het helemaal voor zich! Hij al zwoegend in de aarde, en Sam er bij. Hij in oude kleren, Sam in een tuinbroek. Alleen een tuinbroek, verder niets. WACHT! Dit was niet wat er ging gebeuren, dit was wat hij graag wilde dat er ging gebeuren. He bah, wat was er mis met hem hij was zo hopeloos aan het zwijmelen. "Well, let's go!" En hij pakte zijn roze schoudertas weer op. "Keep around me, ik wil niet dat dat prachtige lijfje doorboord wordt met tanden!" En met het gouden blinkende diamanten geweer en de zilveren kandelaar in de aanslag, was Aron klaar voor vertrek.

Net nu kreeg hij natuurlijk een liedje in zijn hoofd. Zo getimed dat het geheel misplaatst zou zijn om in zingen uit te barsten. Maar het melodietje herhaalde zich keer op keer in zijn hoofd, de tekst zong hij er inwendig bij. De piano tonen fantaseerde hij moeiteloos, het was natuurlijk allemaal perfect op elkaar ingespeeld. Nou zijn de meeste dromen bedrog, hè, en zou Sam heus nooit een compositie zo perfect als in zijn hoofd kunne uitvoeren. Maar dat betekende niet dat zijn stem enkel valse noten zou produceren. Sam had een behoorlijk groot bereik, van hoog tot laag, en een indrukwekkende vastheid en trefzekerheid, zelfs als hij acapella een beetje liep te neuriën. Het was enkel vanwege Aron dat hij dat dan niet deed nu, hij wilde geen zingend koor jochie lijken, een doetje, een pushover. Aron had genoeg spieren om indruk te maken en serieus genomen te worden, Sam had alleen... Niets. Tja, misschien zijn scherpe geest. Om nou te zeggen dat je dáár een stoer persoon van leek? Not really.
"Well, ik hoop dat ze zijn gevlucht. En dat ze veilig zijn. Zeker weten zullen we niet. Maar hoop houd ons op de been niet waar?" Hoop. Het was waar. En als je goed nadacht wist je wel dat de kans dat bekenden allemaal veilig waren reuze klein was. Daarom dacht je er niet over na. Je wilde het niet weten. Je kon het beter negeren. Voor je eigen mentale gezondheid, iets wat in deze tijden naast net zo belangrijk was als het behouden van spieren of wapens om je te verdedigen.
Hij werd aangesproken alsof hij leuk was. Hij was Aron's leukerd. Ahhh.. Keep calm and act casual. "Yeah, I guess I could maybe stay for a while and help you." Sprak hij niet zonder trots. Hij zou Aron ergens mee kunnen helpen! De jongen was sowieso al hulpvaardig van aard en eerlijk is eerlijk: op sommige mensen wil je nou eenmaal grager indruk maken dan op anderen. Het feit dat hij kon helpen was daarom ook een goede kans om te laten zien dat hij nuttig was. "It'll be fun!" God, als hij maar niet zou gaan huppelen van blijdschap.
De man gaf het startsignaal om te vertrekken en Sam nam dat zonder meer aan. Hij was er klaar voor. "Keep around me, ik wil niet dat dat prachtige lijfje doorboord wordt met tanden!" Uhum.. Insgelijks, bedacht Sam timide, al was hij niet van plan om dát hardop te zeggen.
Zijn schoudertas was simpel, donkerblauw en zwart wisselden elkaar af, waar Aron's exemplaar meer van het felle was. Tja, zo was het in balans, nietwaar? Samuel pakte de paraplu onopvallend op, ergens bang dat hij een stomme opmerking over regen zou krijgen. Maar ook hij wilde in staat zijn zich te verdedigen en enkel de handgun die hij in zijn broekriem had geschoven zou wellicht niet voldoende blijken. Sam zette de eerste stappen naar de hoofdweg, hij woonde hier al jaren, waardoor hij de weg moeiteloos over hupste, ondanks de vele kuilen en stenen die er gecamoufleerd in de stoffige weg verstopt lagen. "Nanana, hmmhmmhmm.. Hmmhmm-mm-mm.." Neuriede hij zachtjes. Hij kon het gewoon niet uit z'n kop krijgen en tegelijk was zingen onder het lopen voor Sammie iets heel natuurlijks. Een reflex, een gewoonte. "You're gonna miss me when I'm gohohone.. You're gonna miss me by my hair, you're gonna miss me everywhere.." Nu kwamen er ook de woorden bij, zachtjes, niet uitbundig. Maar zelfs zo phalf fluisterend, zelfs al mompelde de jongen maar wat, men kon nog steeds zijn muzikaliteit horen, weerspiegeld in zijn zachte gezang.