>>Sweet dreams are made of this

Sam bevestigde zijn hoop. De enige hoop die Aron op dit moment had was namelijk een Sam die een tijdje, of permanent, bij hem bleef. Het maakte hem dan ook al een stuk vrolijker! Hij was al bijna vergeten wat hij wou vragen, tot de vraag die hem stiekem al een tijdje op zijn tong lag te branden weer te binnen schoot. Sam was ondertussen begonnen met neuriën, en ergens ondertussen hoorde Aron een aantal woordjes. Het ventje kon nog zingen ook! Waarom kwam Aron altijd dit soort speciale ventjes tegen in de slechte tijd. Of in deze situatie het eind der tijden? Hij gooide het maar op 'na regen komt zonneschijn' en hield het daar bij.

Sam zong het ó zo bekende nummer, When I'm gone. Of voor de meeste die zich niet zo interesseerden in het nummer: the CUP song. Dat was dan ook de eerste drang die Aron had, ergens een cup zoeken, en Sam begeleiden met een ritme. But yeah, apocalypse.. eten is al schaars, laat staan dat iemand nu cups had. En geluid zou de zombies op hen af laten komen, dus Aron hoopte dat Sam vanzelf zou stoppen, of op z'n minst niet nog harder geluid ging maken. Aron zou hem in ieder geval niet tot stilte manen, de meesten voelen zich op hun gemak als ze zongen, en dat gevoel wou Aron hem niet afpakken. Het was een goed teken als Sam zich nu op zijn gemak voelde, en nu moest Sam hem dat gevoel niet gaan verpesten door hem zich voor schut gezet te laten voelen, of met zijn pervert opmerken van vroeger uit. Nee hij zou daarentegen geïnteresseerd over komen. Tenminste, er zou wel een dubbele functie aan moeten zitten, anders zou de jongen nog heel erg voor schut staan. Dus stelde hij de vraag die op zijn tong lag te branden.

"Ik wil niet heel afwijzend klinken, en je voor schut zetten. Maar ik zou dit niet anders kunnen formuleren, maar waarom steeds die paraplu? Je gokte vanmorgen zelfs dat hij je leven zou redden tegen mij. Is er iets speciaals mee, of is het gewoon het eerste wat je kon pakken als wapen?" Als het het eerste was wat hij kon pakken, kon hij toch gewoon de kandelaar krijgen van Aron? Dat was niet zo'n probleem geweest.

Oh god, wat erg. Hij was gewoon gedachteloos aan het murmellen, het liedje wat al dagen in zijn kop zat. En dan ook nog eens nú, van alle momenten. Aangezien het te laat was om het terug te nemen maakte hij zachtjes, heel zachtjes, steeds zachter, zijn zin af, zijn couplet af. Gewoon zodat het niet leek alsof hij random stopte of dat hij de tekst niet wist of dat er iets aan de hand was. Er was namelijk niet echt iets aan de hand, behalve dat hij zich realiseerde in welke situatie hij zich bevond, al zíngende. Het was een domme actie dus hij moest stoppen. Want Samuel was er constant mee bezig nu, proberen in te schatten wat Aron van hem dacht en waarom en hoe en of dat goed was of juist slecht en hoe hij indruk kon maken en wat hij moest zeggen om de brandende stilte te vullen. Ja, daarvan sloegen zijn gedachten werkelijk waar op hol, waardoor een wervelende stroom aan woorden en ideeen door zijn hoofd heen zoemden als een zwerm wilde bijen.

"Ik wil niet heel afwijzend klinken, en je voor schut zetten. Maar ik zou dit niet anders kunnen formuleren, maar waarom steeds die paraplu? Je gokte vanmorgen zelfs dat hij je leven zou redden tegen mij. Is er iets speciaals mee, of is het gewoon het eerste wat je kon pakken als wapen?" Juist dankzij Aron’s disclaimer over de goede bedoelingen achter de vraag werd Sam eventjes zenuwachtig. Maar hij wist het deze keer gauw te overkomen en glimlachte op een manier die zelfs als plagerig mysterieus bestempeld kon worden. "Nou, behalve de waterdichte functie... " sprak hij met een lachje, draaiend aan het handvat en een klein stukje van vlijmscherpe zilverkleurige blad omhoogtrekkend. Het zilverkleurige metalen blad glinsterde in het zonlicht. "Heeft het nog een paar geheimpjes. Mijn vader was een echte verzamelaar, gek op verborgen wapens. Dus vandaar. Verscherpte punt, verborgen zwaard en volgens m’n vader ook een speciaal vakje met een pil voor noodgevallen erin. " De pil waarop Sam doelde was een exemplaar dat ze in de jaren 90 bij spionnen veel gebruikten. Als je dan gevangen gezet werd haalde je de pil uit je kies of uit je schoenzool óf dus uit je handvat van de paraplu. En op die manier kon je de dappere uitweg kiezen, zonder gemarteld te worden.. Een beetje macaber was het wel ja, maar voor zover Sam wist kon het net zo goed een suikerpilletje zijn.

Aron moest het altijd vooral hebben van kracht en een stoer imago. Daarmee speelde hij door zijn uiterlijk dat minder stoer te maken. Door bijvoorbeeld de knalroze schoudertas te hebben. En zo deed Sam dat dus met zijn paraplu. Hij benadrukte zijn grappige en schattige imago door eerst over de waterdichte functie te praten. Aron lachte veel harder dan nodig hier om, maar wie zou het hem verbieden, hij had in geen tijden meer zo'n goed gevoel gehad. Hij liep in de kleine zonnestralen met een prachtige vent aan zijn zij, die nog schattig en grappig was ook. Maar dat schattige imago verpeste Sam dus ook op zijn eigen manier. Zoals Aron het deed met een roze tas, deed Sam dat met een paraplu die in no time veranderd kon worden in een moordwapen. Wat een geweldig wapen, maarja het probleem was alleen dat het vrij onnuttig was in paraplu vorm. Het regende niet, en een zombie zou hem toch wel aanvallen, met een paraplu of zwaard. Toch was Aron best onder de indruk van het prachtige wapen, het was dan ook wel echt een zeldzaam model.

"Ik heb er ooit van gehoord, zo kreeg ik ooit het verhaal te horen dat een vrouw was vergeten dat haar luxe parfum kogels afvuurde. Hoe erg het ook was, ik heb er best hard om gelachen. Zolang jij niet vergeet wat er in je paraplu zit!" En daarna lachte hij vriendelijk om zijn grapje. Het vakje met de pil er in vond Aron een minder prettig idee. "En die pil zit er nog in? In deze tijd stoppen we geen pil in onze mond, we duwen er een kogel in. Je weet toch dat als je je hersens niet neerhaalt dat je terug komt als één van hen?" Een doodspil zou alleen maar betekenen dat je terugkwam en andere onschuldige mensen uitmoorde. Dat zou Sam toch niet willen?

Ze kwamen onderhand steeds dichter bij de boerderij van de buren, en Aron hield halt. Hij sloeg een arm om de zij van Sam, en met zijn hand op de plek waar alle jongens hun best doen voor spieren, duwde hij Sam naar zich toe. Een hand op diens mond om hem niet te laten schreeuwen. Hij wees met zijn hand en nog steeds Sams mond dichthouden, zodat die alleen maar zijn hand zou volgen en het zou begrijpen. Uit het raam hing een zombie, over het hek was er één door midden gescheurd, in de voordeur liep er steeds een met zijn hoofd tegen de muur, en tot slot liep er één in de moestuin compleet bedekt met maden die van de planten op hem waren gekropen. Hij fluisterde nu heel zachtjes. "Vier zijn het er. Ben je er klaar voor? Je hoeft niet he, je mag ook hier blijven dan fix ik het verder wel. Kies maar." Sam moest wel snel kiezen, want veel tijd was er niet meer over.

Hij keek zijdelings naar de man, redelijk gespannen om diens antwoord. Hij had dit verborgen wapen gekozen omdat de meeste katana's en normale zwaarden die Angus in verzameling had bot gemaakt waren, om niet in de problemen te komen met de verzekering en/of wetgeving. Op die manier had Angus zijn wapencollectie vanuit Engeland mee mogen nemen naar het 'land der vrijheid'.
"Ik heb er ooit van gehoord, zo kreeg ik ooit het verhaal te horen dat een vrouw was vergeten dat haar luxe parfum kogels afvuurde. Hoe erg het ook was, ik heb er best hard om gelachen. Zolang jij niet vergeet wat er in je paraplu zit!" Hij grinnikte zachtjes en knikte, ter bevestiging dat hij het niet vergeten zou. "Kogels schieten doet 'ie niet, daarvoor heb ik iets anders." Moest hij er even aan toe voegen. Hoe een parfum flesje kogels schoot, daar was hij nog niet geheel over uit. Was het flesje gevormd als pistool, wat de dame aan haar nek had gezet om er eens flink op los te spuiten? Het zou kunnen.. Zo'n tragische dood, ja, welk grafschrift koos je dan? Ze stierf met een heerlijke geur? Dat was triest. Over het andere geheime vak was er minder humor beschikbaar. Nee, Sam kreeg een heus praatje over onwenselijke zelfmoord manieren. Dat je enkel dood mocht gaan door een kogel door je kop. Hmpf, hij zou het onthouden ja. "Ik was ook niet- van plan.. Het te gebrúiken." Meldde hij half geschrokken. Wat dacht Aron nou? Dat hij suïcidaal was? Dat hij dood wilde, net nu hij weer een levende ziel gevonden had? Nee, daarvoor beviel het gezelschap dat hij had hem te veel.
Het tweetal liep ondertussen stevig door. Hoe eerder ze alles bij elkaar geraapt hadden hoe beter. Sam haalde diep adem toen hij opeens tegen de warmte van gespierde massa aangeperst werd. Een gilletje geven ging niet, gedempt als zijn geluiden waren door Aron. De grote hand bedekte zijn mond en raakte bijna zijn neus. Hij begreep algauw waarom en stond zo stil mogelijk tegen Aron aan, zodat die begrijpen zou dat Sam wel door had wat er aan de hand was en niet zou krijsen. Er waren hier wat ongenode gasten aanwezig. Sam deed z'n uiterste best om niet naar de rondstrompelende figuren te kijken, bang om hen te herkennen aan flarden van haar of een geraffeld kledingstuk.
Sam hoorde het doffe gebonk van een zombie die doeltreffend illustreerde hoe motorisch gestoord hij was, door de muur me zijn kop aan te vallen. De situatie werd voor hem geanalyseerd. "Vier zijn het er. Ben je er klaar voor? Je hoeft niet he, je mag ook hier blijven dan fix ik het verder wel. Kies maar."
De jongen nam een vastberaden houding aan, hij wist hoe dit moest en hij kon het aan. Het was net als in de game. Gewoon een voor een snel uitschakelen, geen tijd verliezen en geen fouten maken. "Ok, ik begin in de tuin en daarna verlos ik de hek hanger uit z'n lijden." Sprak hij, bewust ervoor kiezend om de grote man de gevaarlijkere twee te laten doen. "Als er iets is dan roep je. Take care, Aron." De jongen kon het niet laten, hij draaide zich half om en drukte zich even tegen de ander aan, in een haastige knuffel. Hij toverde vervolgens een handgun uit zijn broekriem en controleerde of die geladen was. Goed. Nu zou hij de twee walkers proberen uit te schakelen met enkel mêlee, maar als dat niet lukte had hij een stevig plan B. Het omhulsel van de paraplu achtergelaten op de stoffige grond en het zwaard nonchalant in zijn hand stapte Sam langs het huis naar de tuin. Daar merkte de rondkruipende zombie hem op en de arme ziel probeerde overeind te komen. Aan die poging maakte Sam gauw een einde. Blind ramde hij het zwaard recht naar beneden, zijn ogen dichtgeknepen, zijn hoofd half weggedraaid. Met die steek had hij de nek en kaak geraakt. Nu was het een kwestie van simpelweg goed mikken en voilà, de hersenen waren onklaar gemaakt. Sam nam alles goed in zich op bij het hek, waar wederom zijn tegenstander vrij weerloos was. Toch waren de maaiende armen met scherpe nagels best gevaarlijk, waardoor Sam twijfelend bleef staan, face to face met het monster. Een uithaal met het zwaard verwonde de walker wel, maar aangezien het geen pijn voelde ging hij lekker door met pogingen tot bijten. Sam besloot geen risico te nemen en haalde het pistool van de veiligheidsstand af. Hij mikte rustig, ondersteunde zijn schietende hand met de ander. 3, 2, 1.. Je moest op het juiste moment in en uit ademen en dan schieten met ontspannen schouder, zodat je minder last had van terugslag. De techniek kende Sam, maar de uitvoering bleef lastig. Hij verstijfde bij schieten automatisch. Nu weer, waardoor het schot hem met pijn achterliet en de zombie nu doodstil aan het hek hing. Met een hand masseerde hij kort de nekspieren, algauw besluitend dat dat later wel kwam. "Aron?" Riep hij vervolgens, het pistool nog in de aanslag om hulp te bieden aan zijn partner- ehh, in dit gevecht.

Sam kon gelukkig lichtelijk mee grinniken over zijn verhaal met het parfumflesje. Aron vond het belangrijk dat er twee kanten op gelachen werd, hij lachte om Sam en Sam om hem. Dat was belangrijk, het was voor Aron als een teken van wederzijds interesse. Ook al had Aron deze ook wel gevonden in de houding die Sam tegenover hem had. Ook al was de jongen verlegen, interesse toonde hij wel. Hij was ook niet van plan om het pilletje te gebruiken. "Well, glad about that. You are ways to nice to do that stuff." En dat meende Aron dan ook echt.

Gelukkig werkte Sam mee toen hij die de mond snoerde. Het was fijn om diens borstkas te voelen bewegen onder zijn handen, terwijl hij hem beschermend vasthield. Het liefst was hij met zijn handen verder op ontdekkingstocht gegaan, maar daar was het nou niet de situatie voor. Sam stelde voor de wat gemakkelijkere zombies te doen. Geen probleem, de jongen moest dan ook geen echt gevaar lopen. En toen gebeurde het. Sam leunde tegen hem aan om hem een luchtige knuffel te geven. Het voelde als toestemming, en Aron sloeg zijn brede armen om Sam heen. Hij drukte de jongen tegen zich aan, genietend van diens omhelzing, diens geur het gevoel. Even was Sam helemaal van hem, gevangen in zijn brede ijzeren greep. Maar Aron liet hem los om aan het werk te gaan, er stonden immers zombies op hem te wachten. Sam was al op pad gegaan, zwaaiend met het zwaard. Een stoere kant die Aron maar graag waardeerde aan de jongen.

Zelf rende Aron nu ook op de zombies af, de eerste die uit het raam hing compleet negerend. Die was niet heel gevaarlijk, en de zombie die helemaal vrij tegen de muur aan het bonken was, was dan ook zijn eerste zorg. Door het kleine halletje had hij niets aan wapens. Hij greep dan ook het hoofd tussen zijn twee berensterke handen. En met een ijzeren greep drukte hij het hoofd in elkaar. Het hoofd klapte, en spatte onvermijdelijk over hem heen. Hij droop geheel van het bloed, en Aron spuugde om niets binnen te krijgen. Zijn net nog schone kleding was doordrenkt met bloed, zijn shirt was echt om uit te wringen. Aron wankelde even de hal uit, en zag dat Sam al klaar was. Die riep zijn naam om hem te ondersteunen en Aron wilde reageren. "1 to go, no pro-. "

Daar ging het mis, afgeleid door Sam werd hij gegrepen door de zombie die uit het raam hing. Hij was weerloos, werd van achter vastgegrepen. De zombie trok hem steeds dichter naar hem toe. Was dit dan het einde?

Eén teddybear-hug later was Sam bezig met het doodmaken van mensen die hij misschien kende. Had gekend. Ooit. De kans was best groot eigenlijk. Zijn buurt was dunbevolkt, maar de families kenden elkaar goed en iedereen hield elkaar in de gaten, zorgde voor elkaar en als er iemand ziek werd schoot een buurman graag te hulp. Of nouja, in normale tijden dan. Nu had hij een zwaard in iemand’s vochtige herseninhoud geduwd. Sam deed erg zijn best het als een videospelletje te zien. Het zou te lastig worden om deze mensen te zien als wie ze waren: mensen. Nee, ze waren de tegenstanders, minions die uitgeschakeld moesten worden om een level te halen. Niet bij nadenken. Nadenken zou je enkel tegenwerken. Sam had een flard van een bloemetjesjurk gezien, het enige bewijs dat de zombie in het hek ooit een vrouw geweest was- tenzij het een crossdresser was, geen overhaaste conclusies trekken he. De twee dode zombies lagen nutteloos op hun laatste rustplek, een macaber beeld afgevend. Dit was de wereld, dit was de toekomst. Dood en verderf, met enkele overlevende moordenaars er midden in.
"1 to go, no pro-. " Alles leek goed te gaan. En dat was natuurlijk waar het finaal mis ging. Sam schreeuwde van paniek, maar realiseerde zich meteen dat Aron daarmee niet geholpen was. Hij moest hem helpen, want al leek die zombie nog zo rottend, de greep van de benige vingers was stevig. ‘Ok, kalm aan..’ sprak hij zichzelf toe, op een hoog tempo naar Aron toe bewegend. Daarbij struikelde hij haast, maar met wat moeite behield Sam zijn balans. Hij greep zijn pistool en tilde de loop omhoog. Zijn bruine ogen kruisden de glazige blik van de zombie en hij herkende hem. Oh, ja, hij herkende hem. Zijn buurjongen van 16, een stevige sporter en goedlachs figuur. Sam slikte en dacht niet langer na. Hij schoof zijn arm vlug naar voren, blokkeerde met de glanzende loop van het pistool de weg van de zombie naar Aron’s lichaam. En hij haalde de trekker over, met dichtgeknepen ogen. Tweemaal schoot hij in op het hoofd van James, hopend dat dat genoeg was. Hij had zijn ogen gesloten en een traan perste zijn weg naar buiten. Maar voor Aron opende hij zijn bruine kijkers weer. ‘G-gaat het?’ vroeg hij dan met geëmotioneerde stem.

[Prutprutprut :c Sowwy Sander~]

Zijn leven hing aan een zijden koordje. En dat touwtje lag in de handen van zijn nieuwe vlam. Nu kijken wat die voor hem kon betekenen. Het zweet liep hem over zijn nek, hij voelde het naar beneden lopen. EN net toen hij dacht dat het echt het einde was, hoorde hij twee enorme knallen vlak bij hem. Een oorverdovend gepiep was het gevolg, dat weer gevolgd door een tweetal vlagen van bloed wat over zijn hoofd gutste. De zombie was van dichtbij hem neergeschoten, met gevolgen van dien. ZIjn oor deed zeer van de knallen, en zijn hoofd plakte van het kwijlerige bloed dat over zijn gehele hoofd was gelopen. Hij droop van het bloed. Meteen voelde hij een kokhals reflex op komen, en draaide hij van Sam weg.

Sam vroeg of het wel ging, maar Aron was bezig met hele andere dingen. Zijn complete lunch die hij had gekregen van Sam kwam over zijn lippen in de vorm van een bruingelige brei met brokken. Zijn maag kromp met de seconde samen, en een verstikkend gevoel overviel hem. Daar zat hij dan, geheel onherkenbaar door het met bloed doordrenkte hoofd, te kotsen als een boulimia patiënt. Eindelijk stopte het kotsen, en kon hij en poging doen tot reageren.

Tussen het wegspuugen van bloed en slijm reageerde hij: "Well, naast mijn beroerde gevoel, is er niets mis met me. Maar ik wil mijn hoofd graag wassen, als dit bloed hard wordt zie ik er echt niet meer uit. Hadden je buren ook zo'n mooie put als jullie?" Als het bloed hard zou worden, zou er één grote klomp om zijn hoofd ontstaan, die nog heel moeilijk te verwijderen zou zijn.

AAHHH.FACK. Inwendig krijste Sam het uit. Misschien was er een geluid ontglipt aan zijn keel toen hij schoot. Maar dat zou toch niet doordringen tot de ander, gemaskeerd door het knallende geluid. Oorverdovende decibels. Maar ja, het was een bijeffect van zijn poging om Aron zo snel mogelijk te redden. Als een held, zo zou hij zich moeten voelen. In plaats daarvan trilde hij op zijn benen. Die zombie, dat was zijn buurjongen. De zombie in de moestuin? De dame die appeltaart had gebakken op buurtfeesten. De moeder van James. Hij was een moordenaar, zo voelde het in elk geval.

Maar het overlevingsinstinct schopte de sentimentele gevoelens weer onderuit. Er was een tijd en plaats voor alles, maar dit was niet dat moment. Pokémon. Het deed Sam goed om kort aan spelletjes te denken/ Alsof hij weer een normale adolecent was, op weg naar een vriend voor een LAN-party.
Aron had zich weggegdraaid, vertoonde een volkomen natuurlijke reactie op de situatie. Dat het vies was was iets anders, natuurlijk was het vies. Het was een menselijk instinct. Sam's zorgzame instinct overwon echter en zacht plaatste hij een hand op de schouder van Aron. Aaide zachtjes in een soort steun. There, there.. It will be ok.

"Well, naast mijn beroerde gevoel, is er niets mis met me. Maar ik wil mijn hoofd graag wassen, als dit bloed hard wordt zie ik er echt niet meer uit. Hadden je buren ook zo'n mooie put als jullie?"
Hij beet zachtjes op zijn onderlip, gelukkig was Aron in orde. Zijn sterke metgezel (die hij pas net kende, maar dat deed er even niet toe). Hij zou er erg kapot van zijn als Aron nu opeens wegviel. Het was zijn eerste menselijke contact in dagen, en nog een redelijk -heel erg dus- spannende en leuke ook. ''Ik haal water voor je, probeer even bij te komen!'' Hij sprong op en zocht zijn weg naar de watertoevoer.

Hij vulde een metalen emmer, iets wat wel even duurde omdat het water in de put redelijk laag stond. Algauw liep hij met een halfvolle emmer terug naar Aron, zo snel als zijn slungelige benen hem konden dragen. Hij zette de emmer neer, het water klotste heen en weer tegen de randen.
''Hier, ehm, ik ga wel even een doek voor je zoeken, ja?'' sprak hij haastig. Sam wilde Aron graag van dienst zijn, maar wilde hem tegelijk ook knuffelen en vertellen dat hij zo geschrokken was, vertellen hoe hij zich voelde. Of gewoon helemaal niets zeggen, zich laven aan de warmte van Aron. Dat was wat hij wilde. Maar nu moest hij sterk zijn en voor zijn -ehh vriendschappelijke- vriend zorgen. Die had hem nodig.

Sam had hem gered, en Aron was dankbaar als een kind dat in het niets iets dankte omdat hij eindelijk die ene dure game kon betalen na lang gespaard te hebben. Het liefst zou hij Sam omhelzen, en diens warmte voelen. Was het niet dat zijn hoofd droop van het bloed en wist hij veel wat nog meer. Sam wreef hem zachtjes over zijn schouder tijdens de schokkende bewegingen die gepaard waren gegaan met het braken. Het bracht een soort rust over hem heen, waardoor het braken al vrij snel stopte. Daar zat hij dan, als enorme spierbundel te rillen als een rietje, geaaid door de jongen wie hij zou moeten beschermen. Maar in plaats daarvan was het andersom geweest. Ergens schaamde Aron zich, maar er was nu niets meer aan te doen. Hij draaide zich om, en ging op de grond zitten. Sam zou water halen, iets wat natuurlijk super schattig was, maar ook supergevaarlijk in dit huis. Aron siste nog vlug een "Be carefull!" en zat daarna alleen.

Zonder problemen kwam Sam de emmer terug brengen, en Aron dankte hem daar dankbaar voor. Water, iets wat hij nu echt nodig moest hebben. Hij voelde dat het bloed rond zijn haar al hard werd, en als het zo door zou drogen zou zijn haar één grote klomp worden. Iets waar hij niet blij mee zou zijn. Weer had hij de neiging om Sam te knuffelen, maar hij zat nog steeds onder het bloed, en Sam zou een doek gaan halen. Aron besloot dat hij die zou gebruiken om zich af te drogen, en zou zich vast wassen. "Well, again: Be carefull!" En zonder te weten of Sam er nog stond of niet draaide hij zich om met zijn rug naar waar Sam net stond, en misschien nog steeds stond, en trok zijn shirt uit. Het shirt was niet onder het bloed gaan zitten, en het was puur uit voorzorg zodat het shirt ook niet vies ging worden van het afgespoelde. Zijn lichaam reageerde meteen op de buitenlucht door aan te spannen door een koel briesje wat door de lucht ging. Zijn rug spande samen, zijn buikspieren spande samen en een huivering ging over zijn rug. In één keer goot hij het water over zijn hoofd, en veegde met zijn vrije hand al het bloed uit zijn haar en van zijn gezicht. De emmer was genoeg om hem geheel te wassen, nu nog een doek om zich mee af te drogen.

"Be carefull!" Klonk het nog. met die zegen vertrok Sam haastig. Even twijfelde hij, voordat hij de hoek omsloeg. Straks waren er nog meer zombies aanwezig hier. Maar logisch redeneren bracht hem tot de conclusie dat dat erg onwaarschijnlijk was. Aron en hij hadden 3 zombies uitgemoord, man, vrouw en tiener. Dat was de hele famili die dit huis bewoonde. Allemaal dood. Hoe hard het ook klonk. Daardoor durfde hij uiteindelijk toch verder te gaan, al hield hij zijn pistool alsnog in de aanslag. Hij merkte wel dat hoe meer zombies hij afmaakte, hoe meer hij het zag als een game, iets wat moest om te overleven. Hij wilde verder met het leven en blijkbaar moest je daar tegenwoordig hersendode figuren voor afmaken. Ok. So be it.

Wetend dat hij Aron nu in een vreselijke toestand alleen liet schoot Sam zo veel mogelijk op. Gauw was hij dan ook weer terug met water. Om meteen eigenlijk te vertrekken, want er was nog meer nodig! Een doek, zodat Aron zichzelf compleet schoon kon maken.
"Well, again: Be carefull!" N'ahwww. Sam smolt even en een glanzende blik scheen in zijn ogen terwijl hij de deur van het huis inging. De keuken kwam hem vaag bekend voor, tja, hij was hier een paar jaar terug wel geweest. Onder het aanrecht vond hij een paar theedoeken. De jongen besloot dat dat goed genoeg was, het was immers maar om even af te drogen. Wel kreeg hij een ingeving en algauw had hij in een dikke boodschappentas wat spullen gedaan. Het betrof eetwaren die nog in het huis aanwezig waren: Potten, blikjes, pakken pannekoekenmeel, gedroogd fruit, cornflakes, zelfs een paar pakken chips en repen snoep. Oh, én afwasmiddel, een paar scherpe keukenmessen met hoesjes en een rol vuilniszakken. De tas was niet geheel gevuld, maar toch al best zwaar. Hij legde de drie doeken er bovenop en schuifelde weer terug naar Aron.

Die was shirtloos. Jep. Again. Het kon niet op met de halfnaakte mannen vandaag, zo leek het wel.
''H-hey,'' sprak hij, blozend. ''Hier, t is geen handdoek, maar dat geeft vast niet.'' Je kon merken dat hij aan de ene kant zekerder werd van zijn zaak, hij durfde nu gewoon dingen te zeggen. Maar tegelijk was hij ook wel eventjes zenuwachtig door Aron's blote bast- nee, zulke dingen wenden blijkbaar niet in één keer. Vervolgens zette Sam met een plof de tas neer. ''Ik was binnen en ik- tja, ik dacht: dit is misschien handig om mee te nemen. Eten enzo.''

Hij glimlachte liefjes en voegde er nog aan toe: ''Ik ga eventjes snel het tuinhuisje bekijken voor zaden en dergelijke, daarna kunnen we gaan.'' Hij wachtte op Aron's reactie, om daarna gauw richting het huisje te lopen - al leek er bijna een huppeltje in zijn pas te zitten.

Sam was terug gekomen, en in plaats van alleen een handdoek kwam hij aanzetten met een gehele tas vol spullen. Aron pakte dankbaar een handdoek, aangezien de wind vrij spel had gehad op zijn ontblote bovenlijf. Kippenvel liep over zijn gehele buik, en zijn tepels staken koud naar voren. Snel droogde hij zijn haren af met één van de handdoekjes. "Je begint al helemaal te klinken als een voltallig lid van Safe Haven, niet alleen onzin maar ook eten en spullen meenemen!" Hij grinnikte even. Daarna pakte hij de twee andere handdoekjes, en droog zijn lijf er mee af. Droog was het al een stuk warmer, zijn shirt deed hij weer aan. Het was een verbazing dat Sam hem durfde aan te spreken terwijl hij zonder shirt had gestaan, de vorige keer was de jongen helemaal van slag geweest, tenminste zo had het gevoeld voor Aron.

Het tuinhuisje, daar had Aron niet eens meer aan gedacht. Hij was nu vrijwel klaar, dus kon wel meelopen. "Ik loop wel even mee." Sam liep al gauw richting het tuinhuisje, en Aron had het gevoel dat er bijna een huppeltje in diens pas zat. Weer onderdrukte hij het gevoel om Sam vast te grijpen, hem op te tillen en te knuffelen als een teddybeer. Hij focusde zich echter op het tuinhuisje, en eenmaal daar aangekomen morrelde hij wat met het slot. Het slot was de laatste dagen compleet verroest, en er zat niets anders op dan er flink tegen aan te trappen. Hij deed een stap naar achter en tilde zijn been op. Gewoon net als op de training. ging door zijn hoofd. En nog geen seconde later vouwde zijn been in hoog tempo uit, en knalde zijn schoen tegen de deur. Een flinke krak, en de deur hing half in het scharnier. Nog een volgende trap en de deur viel uit zijn scharnier. Ze konden naar binnen. "Na u"

Stapje voor stapje. Alles ging steeds beter. Alles? Ja.. Praten tegen Aron, zonder gestotter en idiote opmerkingen. Of in elk geval iets minder idioot gebrabbel dan. Het was een verbetering. Sam hupste vooruit, maar bij de deur van het houten hutje stond hij beteuterd stil. Tja, wat had hij ook kunnen verwachten. Dat de deur open zou vliegen en een rode loper voor hem zou onthullen naar de spullen die hij wilde hebben? Even morrelde hij aan de deurknop, maar Aron was er al bij. Vol vertrouwen in de gespierde man deed hij een stapje achteruit. Aron zou wel weten wat hij moest doen nu.

Toen Aron's voet contact maakte met het hout hoorde hij vanalles kraken.Daar zat behoorlijk wat kracht achter, zo te horen. Never skip leg day, right? Een nieuwe klap klonk en daar gebeurde het, geheel onbewust, dat er een zacht geluid gelijkend op ''w-o-w'' ontglipte aan Sam's zachtroze lippen.
"Na u" sprak Aron en onmiddellijk was de jongen er met zijn hoofd weer bij. ''That's so sweet..'' fluisterde Sam vertederd. Hij nam de kans en voor hij langs Aron gelopen was kwam hij iets op zijn tenen staan en drukte een zacht kort kusje op zijn huid- geplaatst ergens nabij de mond van Aron, maar toch eerder diens kaak beroerend. Dan vluchtte hij als een bang vogeltje weer weg en wandelde op een mislukt nonchalante manier naar de planken met zaadjes en stekjes. '"Z-zo, hou je van tomaten?'' vroeg hij dan casual.

[Smoooooth... xD]

De deur forceren was makkelijker dan reageren op het zoentje wat hij blijkbaar volgens Sam had verdiend. Meteen stond Aron er als een teddybeer met een boei van een hoofd. Je kent het idee, een enorme vent met een schattige kop. Schaapachtig stond hij Sam aan te kijken toen deze passeerde, en toen Aron door had er als een idioot bij te staan glipte hij snel achter Sam aan het schuurtje in.

Of hij van tomaten hield. Een schuine opmerking over zijn voorliefde voor 'augurken' slikte hij maar even weg. Het was een heel vervelende karaktereigenschap geworden van hem, om overal een schuine opmerking over te kennen. Hij maakte dan maar een wat normalere opmerking. "Laten we gewoon alles meenemen wat we kunnen vinden, we moeten uiteindelijk zoveel mogelijk mensen zien te voeden." Dit gezegd te hebben draaide hij zich om naar Sam, greep diens polsen vast en duwde hem naar de muur. "Al moet ik zeggen dat ik geen vitamines nodig heb. Mijn dagelijkse dosis Sam is genoeg."

Hij wist dat hij misschien te ver was gegaan in deze actie, maar de jongen riep dan ook van alles in hem naar boven wat gewoon zijn eigen leventje leidde tot het er uit kwam. Het was dan ook niet te voorkomen dat het eens zou escaleren zoals nu.

Niet achterom kijken. Gewoon niet achterom kijken. Je hebt nu iets doms gedaan, maak het niet nog honderd maal erger door achterom te kijken. Nee, focus je maar op de groentes. De zaden, de tuingereedschappen. Daarvoor ben je hier gekomen. Idioot. Wat zou je broer wel niet denken als hij je zo zag stuntelen.. Ja, precies: Hij zou je uitlachen. Dus, pak een zakje vast. Tomaten. Ok.

Daar ging hij alweer de mist in. Of Aron van tomaten hield. Alsof het hier een supermarkt betrof in plaats van een klein schuurtje. Alsof ze boodschapjes deden in de albert heijn, in plaats van zo snel mogelijk allerlei bezittingen van gestorvenen mee te grissen. Stelen, dat was het. Maa de enige groep die hen tegen kon houden was de zombie-brigade."Laten we gewoon alles meenemen wat we kunnen vinden, we moeten uiteindelijk zoveel mogelijk mensen zien te voeden." Hij knikte en greep drie papieren zakjes met daarop een overdreven rode tros tomaten afgedrukt. Zo, waar zouden ze het allemaal in doen? De zaden erin gaven een rammelend geluid toen Aron zijn hand om Sam’s pols sloot. Hij werd verplaatst, maar merkte wel dat het niet ruw ging. Aron duwde hem niet al te hard, Sam gaf mee in de beweging. Het ging soepel, tot hij de houten planken in zijn rug voelde. Hij hapte naar adem en keek omhoog, met een niet te ontkennen verlangen in zijn bruine ogen. Zo.. Dichtbij.. "Al moet ik zeggen dat ik geen vitamines nodig heb. Mijn dagelijkse dosis Sam is genoeg." Aahhh, wat moest hij doen nu? Iets terug zeggen? Wel iets leuks dan. Kom op, denk na. Al die cheesy films die je met mam gekeken hebt. Er zit toch wel iets tussen? ‘I-ik geloof niet dat je de aanbevolen hoeveelheid al gehaald hebt..’ mompelde Sam dan, verleidelijk op zijn eigen verlegen, onhandige manier. Sam rechtte zijn rug iets, liet de papieren zakjes uit zijn hand glijden. Was het hier de hele tijd al zo warm geweest?

Sam liet hem zijn gang gaan. Hij hield hem niet eens tegen! Probeer Aron dan nog maar eens een keer te stoppen! Heel zachtjes leunde hij tegen Sam aan, die met zijn rug tegen de muur stond. Daarbij nu beide polsen vast te hebben met zijn enorme linkerhand. Zodat hij de rechter vrij had. "I'll never get enough of you. I want you more, more and more!" Met zijn rechterhand frunnikte hij zich een weg onder Sam's shirt. Het voordeel van een zombieapocalypse was dan dat hij niet bang hoefde te zijn om gehoord te worden door vreemden. Die waren of grauwend over straat aan het lopen, of hadden zichzelf opgesloten voor veiligheid. Zijn rechterhand lag nu op de buik van Sam. Het tengere dunne lichaam maakte dat hij zich helemaal goed voelde. Het was dan ook zo lekker! Hij voelde alle contouren van Sam's buik, en met zijn hand volgde hij alle lijntjes. Daar zaten de buikspiertjes van het ventje, daar de borstspiertjes, en tot slot daar waren diens heupen. Met zijn hand volgde hij de V vorm die de heupen maakten, en stiekem, stiekem wou hij zijn hand verder naar beneden duwen.

Dat zou voor Sam waarschijnlijk te veel worden, dus gaf hij de jongen alleen nog een lange French Kiss en daarna liet hij de jongen los. Zijn hand was weer onder het shirt uit. "Damn boy, you make me wild." Snel pakte hij allerlei tuinartikelen. Handschopjes, zaden en kunstmest verdween in zijn tas. "Let's go, cutypie"

Als een dramatische soapserie voltrok zich kort een liefdesscene. Een beetje awkward, maar wel vol passie. Aron nam de leiding en daarbij moest Sam vooral niet denken aan de eerdere momenten, waarbij Aron haast kwaad op hem had geleken. Dat was gewoon spanning, omdat sociale interactie zeldzaam was in deze tijden. Voor Sam dan. Aron leefde blijkbaar met twee anderen en Sam hoopte maar dat die niet jaloersmakend knap of leuk zouden zijn, want dan zou dat nog best ongemakkelijk worden. Hij wist nu al dat hij er niet tegen zou kunnen als Aron met iemand anders flirtte. Dat was gewoon niet eerlijk.
"Damn boy, you make me wild." Sam stond nogal overdonderd achterover geleund, in dezelfde houding als eerst, behalve zijn handen, die naar beneden waren gezakt en afwezig zijn shirt recht trokken. "Let's go, cutypie" Aye. Geen tijd te verliezen. Samuel had daarstraks een stapeltje schriften gezien en hij hoopte dat zijn nette buurvrouw daarin aantekeningen had staan over tuinieren. Daarom nam hij er daar wat van mee, om meteen daarna achter Aron aan te komen. ''We hebben alles nu, dus: Wijs me de weg!'' sprak hij enthousiast. ''Sorry, I got overexcited..'' mompelde hij dan.

Sam nam wat tassen en liep eerst maar eens naar de poort toe, ze moesten naar het bos, dat stond vast. Daarna zou hij Aron volgen.

[Fuuuuu zo derp ;u;]

Na de awkwardness wat te hebben gedrukt liepen ze naar de poort toe van het perceel. Tijd om te gaan, no way back. Aron hoopte vurig dat Sam nu overtuigd was om in Safe Haven te blijven, of in ieder geval vaker een bezoekje te brengen aan Safe Haven fan één keer. Aron nam nu weer de leiding.

"Dwars door het bos, in één rechte lijn op die hoge bomen af. Na de bomen draaien we een stukkie naar links en dan zijn we er!' En zonder op een bevestiging te wachten liep Aron richting het bos. Wel trok hij de kandelaar uit zijn tas, om alvast voorbereid te zijn op ongemakkelijkheden, want in deze tijd... wist je het maar nooit.

Sam was nu zijn reden om iets te doen, het waren altijd Olivia en Grim geweest. Maar nu die zichzelf ook beter konden redden had Aron een nieuwe reden nodig gehad om door te gaan. Sam was nu die reden geworden, en Aron zou nergens meer voor terugdeinzen om zijn doelwit te beschermen. Koste wat het kost.