Fighting is like a test, make to much mistakes and you'll fail.

Al vroeg in de ochtend was er leven in Safe Haven. Aron was extra vroeg opgestaan om alles klaar te kunnen zetten. Hij moest nog op een run gaan voor nieuwe wapens en kogels, maar de grootste noodzaak was op dit moment een ander doel. Olivia. Tijdens de vorige tocht had ze op het nippertje zijn leven kunnen redden, maar toch wou ze graag een les in schieten en vechten van hem. Na de tijd zouden ze ook haar voorkeuren nagaan, en kijken welk wapen het best voor haar was. Omdat de wapens allemaal nogal schrikbarend agressief overkwamen, had Aron zelfs aangeboden om haar te helpen het wapen een beetje te pimpen. Zijn eigen wapen was zo bijvoorbeeld geheel goud, en het handvat was ingelegd met diamantjes. Menig mens vond het er aanstellerig uitzien, maar Aron kende de achterliggende psychologie achter het pimpen van een wapen. Voor menig mens werd een gepimpt wapen meer eigen, omdat nu zelfs het uiterlijk van het wapen bij diegene paste, en voor de ander zag het wapen er minder agressief uit. Het was namelijk zo dat sommige mensen bang werden, omdat het wapen zo'n fatale afloop had. Dit name de angst weg, en soms werden mensen gewoon bevriend met hun pistool. Niet als een gek bevriend, maar eerder als een onmisbaar segment in hun leven.

Hij wou Olivia eerst leren vechten, zodat ze goed werd met beangstigende wapens. Als ze daar al mee om kon gaan, zou ze met een wapen wat ze eigen had gemaakt superieur worden. Dus was hij vroeg opgestaan en had van oude kleden, die ze gevonden hadden tijdens een run, gras, en stokken dummy's gemaakt. Hier zou ze op moeten richten met de geweren die Aron haar liet uitkiezen. Hij had ook een aantal exemplaren gemaakt van verschillende onderdelen, die zo goed mogelijk de vitale plek van een zombie liet zien. De hoofden waren dan zo echt mogelijk gemaakt qua vorm, en er stond een gezichtje opgetekend met krijt. Heel 'toepasselijk' was het krijt roze, maar het was het enige wat Aron nog kon vinden. Als je in de apocalyps terecht kwam, zag je pas hoe snel spullen op gingen. Maar Aron kon niet klagen over het resultaat. De poppen dichtbij zouden hun eerste zorg zijn, en de poppen ver af werden later pas gebruikt. Als deze methode zou werken zou Aron zelfs deze plek kunnen houden, hijzelf en Grim konden hier hun skills onderhouden, en als er nieuwe leden kwamen zou hij ze kunnen onderwijzen op deze plek.

Zwetend en hijgend van het sleepwerk met de poppen, ging Aron even op de grond zitten. Hij trok een blikje fris open, wat hij had gevonden toen hij een buurtsuper had leeggeroofd. Hij was niet de eerste die er was geweest, maar de vorige rovers hadden alleen de broodnodige spullen meegenomen. Aron niet, hij had een verslaving voor cafeïne. Tenminste, voor zover dat nu nog te krijgen was. Dus toen hij de blikjes energydrink zag liggen in de buurtsuper, vond hij die belangrijker dan brood, en had hij er zijn hele tas mee gevuld. Hij nam een paar slokken van het blikje, en voelde zich meteen alweer een stuk fitter worden. Daar in het laatste herfstzonnetje zat hij dan. Wachtend op Olivia.

{Gereserveerd voor Olivia, alleen chara's in Safe Haven of rondom Safe Haven kunnen hier posten}

Een zonnestraaltje scheen zachtjes op het gezicht van de brunette. Olivia had al een tijdje wakker gelegen en had voor het eerst sinds dagen heerlijk geslapen. De dromen waarin de jongen waarop ze verliefd was in stukken werd gestuurd waren nu bijna verdwenen. Ze had alleen heel de tijd het gevoel dat er een arm om haar heen lag en dat waren wel de momenten waarop ze een beetje schrok. Maar ja, dat kon natuurlijk ook gewoon haar verbeelding geweest zijn. Wat geen verbeelding was, was dat dit bed echt ontzettend lekker lag en Olivia daar voor het eerst sinds een paar dagen weer heerlijk van kon genieten. Buiten zag Olivia een paar vogeltjes vliegen en kwam overeind op haar bed. Het raam deed ze een klein stukje open en volgde de vogeltjes met haar ogen. Waar zouden die naar toe gaan? Een winterstop doen in Afrika? Of zouden ze juist weer terugkomen? Olivia vroeg het zich altijd af. Ze was gek op vogeltjes! Als ze hier ooit levend uitkwam, wilde ze echt een vogeltje kopen om in haar huisje te zetten. Als ze ooit een huisje zou krijgen natuurlijk.

Ze ging weer eventjes lekker in de comfortmodus liggen en sloeg de dekens tot haar neus over zich heen. Hmmm, heerlijk warm! Het kon hier af en toe verschrikkelijk koud zijn en dan was het fijn dat je gewoon een warm deken had om lekker onder te kruipen. Nu ging ze zich over iets heel anders druk maken: vandaag had ze afgesproken met Aron dat ze aan haar training zou gaan beginnen, om fatsoenlijk met wapens op te kunnen gaan. Daar was Olivia best wel zenuwachtig voor. Nadat ze hem had uitgescholden bij het gevecht aan de Highway, hadden ze elkaar niet echt meer gesproken. Natuurlijk had ze wel zijn leven gered, maar was dat niet meer een toevalstreffer geweest? Net zoals alles wat ze tot nu toe eigenlijk gedaan had? En omdat ze niet wist of Aron nu boos op haar was, wist ze niet zo goed wat ze er allemaal van kon verwachten. Aan de andere kant, als hij nog boos op haar was geweest, had hij vast en zeker niet aangeboden om haar te helpen. Dan had hij het haar in haar eentje uit laten zoeken en dat had hij ook weer niet gedaan. Misschien moest ze het maar gewoon eventjes afwachten, het zou vast en zeker allemaal wel goed komen en na vandaag zou ze een professioneel geweervrouwtje zijn. Joepie!

Maar…hoe laat was het dan? Verdorie, waarom had ze nou geen klok bij zich? Voorzichtig kwam ze weer een beetje overeind en zag dat Aron al bij het plekje stond waar ze hadden afgesproken. O nee! Hoe lang stond hij daar al? Olivia gooide het dekbed van zich af. Meteen sloeg de kou toe. Ze had in haar ondergoed geslapen, omdat ze haar kleding geprobeerd had te wassen. Veel schoner was het niet geworden, er zaten nog steeds een paar bloedvlekken op haar witte shirtje maar het was een goede poging geweest. Snel pakte ze die kleding en deed ze aan. Het was nog steeds redelijk vochtig, maar ach. Zou Aron daar naar kijken? Dat was het vervelende aan maar weinig kleding mee hebben. Misschien konden ze met z’n drieën naar een dicht bijzijnde stad reizen om daar wat andere kleding te halen? Olivia werd er helemaal gek van om telkens in dezelfde kleding te lopen. Haar haren improviseerde ze maar een beetje, er was geen luxe als een spiegel in deze kamer. Maar ach, wie nam dat Safe Haven kwalijk? Ze zaten hier veilig en ze had in ieder geval een bed!

Olivia holde in haar kleding naar buiten en hoopte maar dat Aron niet boos op haar zou zijn. Wat zou hij doen? Soms leek het net of hij uit het leger kwam en iedereen in elkaar zou slaan die niet naar hem luisterde. Dan kon Olivia echt wel in elkaar krimpen. Ze was af en toe wel eens geslagen door haar vader, maar door een buitenstaander zou dat nog veel enger zijn. Daarom versnelde ze haar pas en vlak voordat ze bij Aron was, viel ze met haar gezicht in de herfstbladeren. “Oef!” piepte ze en kwam snel weer overeind. Het laatste stukje liep ze flink door en kwam toen hijgend uiteindelijk bij Aron aan. “Sorry, serge…ik bedoel, luite…mene…Aron” verbeterde zichzelf hijgend en glimlachte onzeker “Sorry dat ik zo laat ben, ik lag nog zo lekker in bed” Haar wangen kleurden een beetje rood. Slecht excuus, Liv, slecht excuus.

Aron zat lekker in de zon, en dutte gelukkig niet in. Daar zorgde de energy wel voor. En net toen hij het gehele blikje op had, kwam Olivia er aan gesneld. Oke, ze was te laat. Maar als zij niet zo laat was geweest had hij niet even kunnen rusten voordat ze zouden beginnen. Dus eigenlijk was het een win situatie voor beide partijen. Aron zou haar niet te streng aanpakken, en al helemaal niet na haar valpartij. Olivia dook met haar hoofd het bladerdek in wat sinds kort op de grond lag in Safe Haven. Ergens had hij medelijden met de meid. En ze had ten slotte zijn leven gered, noem het een geluksschot of niet, het had zijn leven gered. Met frisse moed stond hij op, en ontving Olivia haar groet. "Goeiemorgen Olivia, heerlijk zonnetje vandaag vind je niet? Maak je niet te veel zorgen om tijd, daar hebben we genoeg van zolang we hier zijn niet waar? Toch zou ik het liefst zo snel mogelijk beginnen als het kan."

Aron sleepte voor de zoveelste keer vandaag met spul rond, nu was het een rode kist die ze ergens uit een garagebox van een huis hadden meegenomen. In de box werden de wapens voor close combat bewaard. "Laten we beginnen met close combat. Ik heb gemerkt dat dit namelijk je zwakste punt is. Close combat staat voor alles wat je doet naar je tegenstander wanneer je niets afvuurt, gooit of werpt. Slaan, schoppen, steken, snijden noem het maar op. Ik wil dat je hier uit iets kiest waarvoor je de minste negatieve gevoelens hebt." Hij opende de de kist, en er lag een breed assortiment in aan wapens. Van echte wapens als boksbeugels en messen, tot aan geïmproviseerde wapens als tafelpoten, blindegeleide stokken en knuppels. Je kon het zo gek niet bedenken of het lag in de kist. "Toe maar, ze bijten niet."

Wauw, hij was niet kwaad op haar geworden! Opgelucht haalde Olivia adem, ze had eigenlijk gedacht dat hij haar zou afmaken. Nou ja, misschien dat nog net niet, maar ze had in ieder geval gedacht dat hij boos op haar zou worden. Net zo boos als een leraar op de middelbare school als een leerling van hem te laat kwam. Toch wilde hij wel meteen beginnen en dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Ze waren al een paar minuten van haar les verloren, omdat zij zo laat was en hij had net zo goed weg kunnen gaan. Maar dat had hij niet gedaan! Het minste wat Olivia dus kon doen was goed opletten en heel erg goed meedoen. En dat zou ze ook zeker doen, want anders had ze hem nooit gevraagd om haar deze lessen te geven. Olivia wilde harder worden, zichzelf kunnen verdedigen in situaties waarin ze waarschijnlijk alleen zou zijn. Want Joost mocht weten hoe lang dit virus nog zou duren en wie er nog meer aangetast zou worden.

Aron vertelde haar dat ze zouden gaan beginnen met close combat. En nog net niet hing haar tong uit haar mond, met stomheid geslagen, omdat ze niet wist wat het was. Waarschijnlijk had hij dat door gehad, want hij ging uitleggen wat het betekende. Begrijpende knikte Olivia en liep naar de kist die hij net had geopend. “O God, er is zoveel keuze, wat moet ik nou nemen?” piepte Olivia. Wat zou het meest logisch zijn? Uiteindelijk zag ze een lamp liggen met een lampenkap en peuterde die onder alle spullen vandaan. Uiteraard was het weer de onderste, waardoor de rest van de spullen opzij geschoven moest worden. Olivia had hem beet en glimlachte onschuldig naar Aron. Maar wat ze niet wist, was dat ze haar lamp ondersteboven vast hield. De lampenkap viel van de lamp af en landde met een plof op de grond. “O…” zei Olivia verbaasd en keek zenuwachtig naar Aron. Moest ze nou een nieuw wapen pakken of wat? Nou ja, dan maar een nieuw wapen.

De lamp legde ze een beetje plompverloren naast de kist en aaide er zachtjes over, om een beetje stof weg te halen. Uiteindelijk koos ze maar voor de boksbeugel. Dat soort dingen had ze wel eens op spelletjes en televisie gezien en dat was heel erg stoer als grote mannen daarmee gingen vechten. Ja, dat wilde Olivia wel leren.

Gelukkig dacht Olivia er precies hetzelfde over, en luisterde ze goed naar zijn uitleg. Toen hij de kist tevoorschijn haalde, begon Olivia te grabbelen alsof ze zocht in de uitverkoopbak in de plaatselijke kledingwinkel naar dat ene speciale jurkje. Eerst haalde ze er een lamp uit, met lampenkap er nog op. Aron herkende het, ergens was het ooit in zijn tas geëindigd tijdens een run, en joost mag weten waarom. Sindsdien had hij het maar in de kist gestopt, misschien dat iemand ooit een tweede functie zal vinden voor de lamp. Toen Olivia de lampenkap er af liet vallen, zag Aron een belangrijke ontwikkeling plaats vinden. Eerst vertrouwde je het wapen, en zodra het gebreken liet zien, begon je vertrouwen te verliezen en kon je maar beter iets anders pakken. Dus grabbelde Olivia nog maar een keer in de kist, en haalde er een boksbeugel uit. In haar handen leek het net een armband, terwijl Aron wist dat het een heus moordwapen was. "Geen verkeerde keuze, helemaal niet verkeerd." zei hij al keurend kijkend naar de beugel. Hij was in prima staat, geen krasje of roestvlekje te vinden. Hier zou Olivia een goede tijd mee door kunnen.

"De boksbeugel, ik heb er mee leren vechten door een klant die uit een straatbende was gestapt. Er zijn een aantal voordelen, en nadelen aan een boksbeugel. Ten eerste moet je weten dat een groot voordeel is dat de beugel precies de beweging maakt die jij maakt. Er kom niet nog iets langs aan zwiepen, dus kun je er snel mee uit de voeten. Iedereen. Een nadeel aan je wapen is dat je er heel dichtbij mee moet komen, het verlengt je vuist maar vier en een halve centimeter, wat in verhouding met bijvoorbeeld een knuppel van een meter niet veel is. Bij los lopende zombies zul je hier heel effectief mee kunnen handelen, bij heuse hordes zou ik dan maar ene geweer pakken." Aron was klaar met zijn woordje, hij greep één van de poppen die dichtbij lag, en zette hem voor Olivia neer. "Stel je voor dat dit een zombie is. Nu wil ik dat je hem slaat hoe je instinct zegt dat jij een boksbeugel moet gebruiken op een zombie."

Hij zei dat ze een goede keuze had gemaakt betreft het wapen. Nou kon ze natuurlijk wel helemaal alsof gaan doen dat ze daar heel erg verstandig over na had gedacht, maar de waarheid was eigenlijk dat ze gewoon random iets uit de kist had gepakt, Joost mocht weten wat het zou mogen zijn. Maar het was dus een boksbeugel en dat bleek een goede keuze volgens Aron te zien. Bevestigend knikte ze, alsof ze dat helemaal uitgedacht had. Maar waarschijnlijk zou Aron niet in de troep geloven, dus daarom lette ze maar gauw op. Aron vertelde haar dat de er veel voor-en nadelen aan een boksbeugel zaten. Ook vertelde hij dat hij er wel eens te maken mee had gehad, door middel van een straatbende. Olivia beet op haar lippen. Straatbendes kwamen ook in Italië voor en als die net zo gruwelijk waren als dat ze in Italië waren, was dat vast niet prettig geweest. Olivia wilde Aron vragen wat hij in een bende had gedaan, maar nu leek het niet echt het perfecte moment om hem lastige vragen te stellen. Ze zag dat hij in zijn element was, dus liet ze hem maar praten.

Zelfs als hij had gezegd dat je er sinaasappels mee kon uitpersen, had Olivia het geloofd. Je kon haar werkelijk alles wijs maken op het gebied van vechten en met name op boksbeugels. Op dat soort dingen was Olivia heel erg naïef, ze wist sommige dingen gewoon niet, omdat ze er ook nog nooit van gehoord had. Olivia keek hem onzeker aan en fronste toen hij een pop voor haar zette. “Moet ik er echt op gaan slaan?”piepte Olivia angstig en keek naar de pop. Oké, die pop kon niets zien, horen of voelen, maar toch. Wat nou als dit een echt mens was geweest? Dan zou diegene vast heel erg veel pijn hebben gehad als Olivia hem of haar keihard zou slaan. Even wist ze niet wat ze moest doen, dus begon ze maar met het omdoen van de boksbeugel. Het ijzer voelde koud aan op haar tere huidje. Toen zocht ze naar een plek om op te slaan en besloot maar dat ze het beste de pop op de plek kon slaan waar normaal gesproken de maag zat. Die zou best hard aan komen, dingen in je maag krijgen was nou nooit echt een pleziertje. “Goed, daar gaan we” sprak Olivia zichzelf bemoedigend toe. Of Aron haar nu raar zou vinden, maakte haar niet echt uit. Hier haalde zij kracht uit.

En ze sloeg….maar of het hard was? De pop wiebelde heel zachtjes heen en weer, maar deed voor de rest niet heel erg veel bijzonders. Hmm, dat ging niet helemaal zoals gepland. “Au…” mompelde Olivia en aaide zachtjes over de schrale huid die nu door het slaan was ontstaan op haar hand. Shit, dat deed zeer. “Ik ga het nog een keer proberen” deelde ze mee, want ze zou niet opgeven. Ze wist zelf heel erg goed dat ze niet zo sterk was, maar ze zou niet zomaar opgeven. Dat zou ze in een echt gevecht ook niet doen. En toen sloeg ze zo hard als ze kon op de plek waar normaal gesproken de maag van de pop kon zitten. En er ging een rilling door heel haar arm, ze sloeg namelijk veel te hard! Het was een beetje zonder controle en dat was heel erg dom. Olivia kreunde van de pijn in haar arm en sprong eventjes in het rond. “SHIT” riep ze uit, maar sloeg toen meteen een hand voor haar mond. O, een scheldwoord! Waarschijnlijk had Aron dat nog nooit uit haar mond horen komen en ze voelde dat ze rode wangen kreeg. Oh oh, daar ging haar imago die ze, zonder het zelf te weten, over zichzelf had afgeroepen.

Olivia keek hem begrijpend aan toen hij aan het praten was over de boksbeugel, begreep ze het, of wist ze het al? Aron liet het maar links liggen, en hoopte dat Olivia het zou onthouden. Ze zag er in ieder geval gemotiveerd uit, en dat was de eerste drijfveer die ze nodig had. Als ze al niet geïnteresseerd was in vechten, zou ze het ook nooit leren. Glad for that.

Of ze echt moest gaan slaan. "Well Sugargirl, als dit een zombie was, en die wou een stuk hoofd eten met je prachtige haren er aan. Zou je dan nog steeds jezelf afvragen of je wel zou gaan slaan? Gewoon doen, bij vechten gaat het er vooral om dat je op dat moment je gedachten leeg kan maken. Niet denken aan andere dingen, dat zijn zorgen voor later. Focus je op je gevecht." Olivia sprak zichzelf nog even wat moed in. Dat was een heel goed idee van haar, als je er namelijk zelf nog niet in geloofde dat je het kan, dan werd het nooit wat. "You can do this. Serious"

Aron had altijd een zwak gehad voor vechtende vrouwen. Eeh, begrijp me niet verkeerd. Een zwak als cool vinden, awesome, gaaf. Hij zou nooit een vrouw willen. Okee misverstand van tafel, verder. Als vrouwen vochten, ongeacht of ze een knoet of staart in hadden, dansten hun haren mee, het gaf zo'n expressievol uiterlijk, dat al zouden ze slaan met goede bedoelingen, het zag er altijd superagressief uit. En Aron hield wel van een gevecht met uiterlijk. Zo nu ook Olivia, ze sloeg zeker niet slecht. De pop bewoog wel degelijk! Haar haar sprong bij elke klap in alle kanten uit elkaar, en viel dan weer wiegend in een staart. Geweldig! Ze probeerde het nog een aantal keer.

Tijd om in te grijpen, dit ging namelijk verkeerd. Olivia bezeerde zichzelf, en vloekte ook nog eens. "Ik doe net alsof ik je niet verstond!" zei Aron met een grijns. "Ik wil je even wat uitleggen. Stel je voor dat dit een zombie is. Een ZOMBIE. De maag is geen zwakke plek meer, met of zonder maag, ze eten je net zo hard op. Richt ALTIJD op het hoofd, nooit afwijken. En sla gerust wat zachter! Je hebt het misschien niet door, maar het ijzer doet het werk, niet jouw kracht. Nog een voordeel van een boksbeugel, het ijzer maakt een klap, en in gevallen van zombies snijdt het makkelijk door hun huid heen. Hun huid is broos, en scheurt makkelijk. Richt je meer op het richten, en vergeet de belachelijk grote klap die je wil geven, je doet alleen jezelf pijn zoals je ziet."

Aron pakte een emmer en vulde die in een regenton die naast hem stond. Hij doopte het hoofd van de dummy in het water, en zorgde er voor dat die vol water gezogen was. "Het kleed is nu net zo broos als een zombiehuid, probeer het nu nog eens en dan met minder kracht. Richt op het hoofd!"

Op een zekere hoogte had Olivia er plezier ingekregen. En dat klonk nou meteen weer heel erg vreemd, plezier hebben in het in elkaar slaan van dingen. Maar Aron motiveerde haar heel erg goed, complimenteerde haar als ze het goed deed en maakte haar niet meteen af als ze iets verkeerd deed. Dat deed haar goed, vroeger was Olivia altijd een beetje bang geweest voor mensen die haar moesten beoordelen. Ze was dan altijd heel erg bang om dingen fout te doen en deed daarom dan dingen ook fout. Dat was niet omdat ze het fout wilde doen, maar ze werd er gewoon zo zenuwachtig door dat ze zich gewoon niet meer kon concentreren op het werk dat ze moest doen. Maar gelukkig was dat bij Aron niet het geval geweest en daar was ze hem heel erg dankbaar voor. Later zou ze hem er sowieso in persoon nog een keertje voor bedanken, maar Olivia dacht dat hij best wel kon zien dat ze hem dankbaar was. Als ze hem niet had gehad, was ze al een paar keer dood geweest en had ze nu niet een leuke les in een onderwerp wat ze eigenlijk helemaal niet zo leuk vond: vechten.

Terwijl hij haar uitlegde wat ze beter kon doen, luisterde ze geboeid en knikte ze bevestigend. Deze keer begreep hij goed wat hij bedoelde, hij was duidelijk en het klonk ook allemaal logisch. “Het was meer een soort reflex” zei Olivia “Ik dacht dat ik maar eens bij de maag moest beginnen, aangezien ik nog nooit iemand heb geslagen. Maar zoals jij het zegt klinkt het allemaal veel logischer.” En toen ging hij iets doen. Het hoofd van de pop dompelde hij onder in een ton met water. Verbaasd bekeek Olivia het tafereel, ze vroeg zich af wat er nu ging gebeuren. Maar doordat het water nu in de kop van de dummy zat, was het meer brozer, zodat het meer leek op het hoofd van een zombie, legde Aron uit. En nu begreep Olivia het, zodat er meer in de context van haarzelf zou zitten. Olivia keek nieuwsgierig naar de pop, benieuwd hoe het zou voelen. Voorzichtig deed ze een paar stappen naar voren en voelde ze over het hoofd van de dummy. Gauw trok ze haar arm weer terug, het voelde heel erg raar aan. Met een vies gezicht keek ze Aron aan. “Bah…” zei ze en deed toen weer een stap terug.

Nu zou ze haar klap moeten richten op het hoofd van de dummy, dan zou het meer effect hebben, net als in het echt. Goed, concentreren, Olivia. “Op het hoofd, Olivia, niet ernaast…” sprak ze zichzelf gemoedelijk toe en hiel toen uit. Haar vuist kwam recht in het gezicht van de dummy, die omviel en een flinke deuk had in het hoofd. Olivia kon even niet geloven dat zij dat zojuist gedaan had. Had zij zojuist iemand neer geslagen? Zij, sweet angel en de vermenselijking van de Heilige Maagd Maria? Toen juichte ze eventjes opgelucht en vloog Aron om zijn hals, blij dat het een succes was geweest. “O, ik ben zo blij!” zei ze na een paar seconden, toen ze hem weer losliet. “Ik heb nog nooit iemand neergeslagen en oké, dit is ook niet echt iemand, maar het is een begin en ja, het was ook gewoon een harde, dit ding is echt geweldig” sprak Olivia heel erg snel in haar enthousiasme en aaide over haar boksbeugel, alsof het een lief poedeltje was. Maar ze was echt oprecht blij.

Olivia begreep dat Aron wou dat ze op het hoofd sloeg, het was eenmaal de zwakke plek voor zombies en als ze dat meteen leerde, hoefde hij weinig nog te doen aan het close combat vechten. Dan konden ze zo beginnen met schieten, als Olivia dat durfde natuurlijk. Haar close combat wapen zat wel goed, dat werd verbeterd met trainen, trainen, en nog eens trainen. Maar het schietwapen moest ze wel een klik mee hebben. Aron zat te denken aan een lichtgewicht. Als ze er dan eenmaal een klik mee had kon ze beter worden door het wapen eigen te maken. Maar eerst moest ze kijken of ze er een klik mee had.

"You did a great job. Nearly perfect!" Hij was echt oprecht blij voor Olivia, het leren vechten zou Olivia ook een flinke boost moeten geven in zelfrespect. Ze was altijd de zwakste geweest in Safe Haven, maar als ze eenmaal niet meer bang zou zijn voor de zombies zou ze ook echt grote opdrachten kunnen doen ten goede van Safe Haven. Het zou haar waarschijnlijk voldoening geven dat ze nuttige dingen kon ophalen, in plaats van babysitter van een burcht zijn. "Dit kun je zelf dagelijks oefenen. De poppen zullen hier blijven staan. Elke dag een beetje jezelf trainen is voldoende. Dan gaan we nu over naar het schieten."

Dit gezegd te hebben sleepte hij een tweede kist naar Olivia toe. Hier zaten alle kleine vuurwapens in, het waren er vier. Niet veel, maar Aron moest nog een wapen run doen naar de wapenfabriek in de buurt. Er lagen twee donkere wapens in, ze waren makkelijk te hanteren maar een stukje zwaarder. Verder lag er nog een klein automatisch wapen in, en een zilveren handgeweer. Het zilveren geweer zou perfect zijn voor Olivia, maar de keuze lag bij haar. "You can choose one!"

Dat Aron blij voor haar was, zorgde voor een boost in haar zelfvertrouwen. Het was fijn dat ze dit met iemand kon delen. Een stralende lach verscheen op het gezicht van Olivia. Hij raadde haar aan om nog een beetje te oefenen met de poppen en dat zou Olivia ook zeker doen. Ze wilde sterker worden, fysiek, maar ook psychisch. Misschien moest ze om psychisch sterk te worden niet bij Aron zijn, maar hij was op een hele goede weg om haar fysiek sterker te maken. In haar gedachten zag Olivia zich voor zich met enorme spierballen en een sixpack, een beetje zoals Aron had. Een giechel ontsnapte uit haar mond en ze sloeg voor haar mond. “Sorry, ik had even een binnenpretje” piepte ze toen vrolijk en keek toe hoe Aron een tweede kist tevoorschijn haalde. In de kist zaten vuurwapens en ondanks dat Olivia al vaker met een pistool had geschoten, vond ze het toch wel een beetje eng. Er zaten twee zwarte pistolen in, die leken op pistolen die politieagenten bij hun hadden, een zilveren geweer en nog een ander geweer. Onzeker keek ze Aron aan, maar ze moest er toch wel eentje pakken. Olivia beet op haar lip.

Waarom vond ze het nu opeens zo eng? Een paar dagen geleden had ze toch wel veel geschoten en gebruik gemaakt van een wapen. Even twijfelde ze even en pakte toen het zilveren wapen. Het wapen voelde zwaar en ongebruikelijk in haar handen. Olivia keek Aron aan en keek toen weer naar het wapen. “Ik vind het een beetje eng…” fluisterde ze en bekeek zichzelf in het wapen. Het zilveren weerspiegelde haar gezicht, wat een beetje bang keek. Daar schrok Olivia zelf ook een beetje van, ze moest niet zo bang en onzeker kijken! Zag ze daar een rimpeltje? Snel keek ze weer normaal, rimpels was iets waar ze nou niet echt heel erg veel van hield. “Ik weet niet waarom ik het eng vind” zei ze toen en keek naar Aron “Ik heb er al eerder mee geschoten, maar nu ik niet in een levensbedreigende situatie zit, vind ik het een stuk enger dan eerst…” Ze keek van Aron naar haar schoenen en bewoog een beetje met de blaadjes onder haar voeten. “Stom hè?” fluisterde ze toen nog wat zachter.

Ze leek op te vrolijken door Aron's terechte enthousiasme. Ze was een vlotte leerling, en zette zich volop in. Waarom zou Aron niet enthousiast zijn om haar alles te leren om zichzelf te verdedigen. Het zou namelijk zijn leven ook kunnen redden als hij eens in de penarie zat. Geluksschoten hield hij niet van, een schot was een schot en ze zou net zo hard Aron kunnen raken de volgende keer. Daar zou hij niet zo gecharmeerd van zijn, en hij had dan ook liever dat Olivia eerst leerde schieten. Ze koos het zilveren vuurwapen, precies zoals Aron gehoopt had. Even dodelijk als alle wapens, maar heel makkelijk te hanteren. Het wapen was ook makkelijk te herladen, het was één van de weinige handgeweren waar je een gehele lading wapens in drukte. Aron had er voorgevormde vormpjes voor, deze schoof je onderin het handvat, en het geweer was geladen. Als Olivia was gegaan voor één van de zwarte revolvers dan had ze kogel voor kogel moeten herladen, en dat neemt heel wat tijd in beslag.

"Natuurlijk vind je het eng. Ik vond het in het begin vooral raar. Het is zwaarder dan je verwacht, nietwaar? Dat gevoel had ik namelijk eerst wel. En het is ook een eng ding, dit is het middel der beslissingen. Jouw beslissing met behulp van dit middel beslist over het leven. Dat is ook eng. Maar weet zelf dat angst voor het wapen, een ramp is voor jezelf. Zolang jij bang bent voor het wapen, is de kogel bang voor het doelwit. Hij zal er nooit naar toe gaan. Neem maar even adem, ik wil dat je een rondje rent over het veld. Laat het geweer maar even aan je lichaamstemperatuur aanpassen, en wen maar even aan de zwaarte. Ik wil dat je rondjes rent tot het voelt als verlengstuk van jouw doen." Zo had Aron ook leren schieten. Eerst het wapen eigen maken, en dan pas gebruiken. He trieste er achter was dat hij anderhalf uur had staan hardlopen, omdat het maar niet natuurlijk wou gaan voelen. Tot hij het gevoel herkende, het wapen leek een vriend te worden, toen wist Aron dat hij er klaar voor was. Olivia moest dit ook voelen, anders zal ze geen doel raken, en met een wapen eerder een gevaar dan een redding zijn. En hij zou Olivia natuurlijk niet vertellen dat hij zo lang moest rennen. Dat zou pas een schaamte zijn.

Gelukkig lachte hij haar niet uit om het feit dat ze het eng vond om met het pistool te schieten. Misschien moest ze niet meer zo onzeker zijn in zijn nabijheid, hij had alleen maar het beste met haar voor. Olivia had alleen heel erg de drang om het perfect te doen. Maar dit streven was nergens voor nodig. Als ze alles in een keer perfect zou doen, dan zou ze deze lessen toch helemaal niet nodig moeten hebben? Ze had geboeid naar zijn uitleg geluisterd. Hij praatte met zoveel passie over het wapen, alsof het zelf ook een gevoel had. Nou was dat natuurlijk niet zo, maar zo kwam het wel over op de manier waarop Aron het vertelde. Dat vond Olivia knap, dat je zo passievol over iets kon praten, ook al was het een moordwapen. Olivia zou er respect voor tonen, net zoals Aron respect voor haar toonde en haar motiveerde. Ze zou een goed rondje gaan rennen rond het veld en hopen dat het niet heel erg lang duurde voor dat het wapen aan haar gewend zou zijn en, misschien nog wel belangrijker, voor dat zij gewend zou zijn aan het wapen. Want voorlopig voelde het nog als een ziek moordwapen in haar hand en door haar onervarenheid zouden er toch erge ongelukken mee kunnen gebeuren.

Olivia bond haar haren in een staart en haalde diep adem. Toen begon ze te lopen, van lopen begon ze in snel wandelen en toen begon ze uiteindelijk te rennen. Nou ja, rennen, het was meer joggen. Echt sprinten zou vast niet nodig zijn. Het wapen hield ze in haar rechterhand en ze hield het voor zich alsof ze gewoon aan het hardlopen was. Het zou als iets gebruikelijks moeten aanvoelen. Een verlengstuk van haar arm, zoals Aron zo mooi had gezegd. Olivia deed eventjes haar ogen dicht, terwijl ze om het velde rende. Hoe dat het kon wist ze niet, maar haar benen voerden haar automatisch mee. Het was heerlijk om zo eventjes te rennen en licht te hijgen. Olivia’s conditie was heel erg goed. In haar gedachten begon ze te graven, naar een manier hoe ze het wapen haar eigen kon maken. Ze greep naar een gedachten, waarin een dierbare van haar in gevaar was. Ze dacht aan Luke, hoe ze hem doodgemaakt zag worden en ze helemaal niets had kunnen doen. Wat nou als ze op dat moment een wapen in haar handen had gehad? Had ze hem dan kunnen redden? Een verschrikkelijk schuldgevoel bekroop opeens haar lichaam. Had ze hem kunnen redden? Had ze de jongen van wie ze hield kunnen weerhouden van een verschrikkelijk lot? Had Olivia hem naar zijn vriendin kunnen brengen, waar hij meer van hield dan van haar? Olivia beet op haar onderlip, maar hield haar tranen binnen, want waarschijnlijk keek Aron naar haar. Ze wilde niet zwak op hem overkomen. Olivia was wel bang door de gedachten die ze had gehad. Als zij Luke had kunnen redden, dan had ze flink wat uit te leggen aan zijn vriendin en zijn familie. Olivia slikte.

En ze zag nog steeds de verschrikkelijke beelden voor zich. Hoe Luke gebeten zou worden door de zombies. Hoe hij niets meer had gevoeld van haar aanraking en haar smeekbedes. Hij was dood, in de hemel. Olivia voelde zich rot. Haar vervelende gevoelens over Luke en de hele situatie waren net een beetje aan het wegebben en nu waren ze weer volop aanwezig. Ze opende haar ogen en zag toen opeens een zombie voor zich staan, op de plek waar eerst de dummy had gestaan. Ze gilde eventjes en schoot toen op de zombie. Het waren twee flinke schoten en de zombie was omgevallen. Maar toen ze keek zag ze dat het de dummy was. Olivia keek niet eens waar de schoten waren gekomen op het lichaam van de dummy, maar stond er een beetje verdoofd naar te kijken, terwijl ze in haar gedachten alleen maar met een schuldgevoel zat en het enge hoofd van de zombie nog steeds duidelijk voor zich zag. Geen greintje enthousiasme was nog zichtbaar op haar gezicht.

Gelukkig stemde Olivia er mee in om rondjes te rennen. Aron had eerst een superdiscussie gevoerd over de idioterie die hij het wel niet vond om rondjes te rennen. Misschien dat het daarom bij hem ook zo lang had geduurd voordat hij kon vergeten dat hij een moordwapen in zijn handen had. Olivia nam het precies het tegenovergestelde op, ze zette haar beste beentje voor en begon steeds sneller te lopen tot ze aan het joggen was. Een heerlijk tempo had ze er wel in, en Aron verbaasde zich over de conditie van het meisje, hij had verwacht dat ze snel uitgeput was. Maar in tegenstelling tot dat was ze fit, en gemotiveerd om te rennen. Weer moest Aron zijn bewondering onderdrukken, hij wou niet dat ze naast haar schoenen ging lopen, dus het enige wat hij zij was "Goed bezig meid, ga zo door!" Het was niet demotiverend, en zeker niet te prijzend. Ze had nog niet geschoten namelijk.

Tijdens het rennen zag hij dat Olivia haar gedachte de vrij loop liet, en dat was precies wat Aron probeerde te bereiken bij Olivia. Hij wist dat ze nog niet zo lang had kunnen rouwen om haar 'vriend' en daarom had Aron dit moment uitgekozen. Rondrennen was zo hersenloos dat je snel aan andere dingen ging denken, en vooral bij zo iets heftigs wat nog vers in het geheugen ligt ging dit sneller dan verwacht. Of het een verandering in houding of de blik in haar ogen was kon Aron niet zeggen, maar hij had gewoon door dat Olivia tijdens het rennen haar gedachten niet meer bij het moordwapen had, maar bij ergere zaken in spe. Zonder dat Olivia het door had begon Aron nu dan ook met de schietschijf dummy's te slepen. En zette ze zo bij haar ren rondje neer, dat ze ze bij de volgende ronde tegen zou komen.

Daar ging Olivia, haar laatste rondje. Aron had het prima ingeschat, ze liep nu ook rond met het wapen alsof ze er al aan gewend was. Aron hoopte dan maar het beste. Hij zag haar langs komen, maar zei niets, hij wou haar niet uit haar focus halen. En daar gin ze, ze kwam vlak bij de dummy's aan. Plots begon Olivia te gillen. Wat was er mis met haar?! Was het allemaal te heftig geworden voor haar? Maar meteen daarna klonken twee harde schoten door de stilte van de ochtend. De Dummy bewoog even, en door de klap van de kogels sloeg hij overdreven hard achterover. Olivia zag er niet meer uit, niet kwa uiterlijk maar eerder aan de blik in haar ogen. Al haar enthousiasme was verdwenen en had plaats gemaakt voor een niet zo vrolijk gezicht. Meteen kwam Aron in actie.

Hij rende snel naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. "Olivia, what happened?! Are you allright?" Een snelle blik over zijn schouder vertelde hem dat het eerste schot door schrik door de plek van de schouder was gegaan van de dummy. Maar het laatste schot was stukken gecontroleerder geweest, en ging precies door een oog. Dat was een topprestatie! Als Olivia wat was bij gekomen zou Aron haar prijzen voor haar eindresultaat.

En ze staarde maar doelloos naar de dummy, bijna net zo hersenloos als een zombie. Het was slechts een dummy. Waarom had ze in vredesnaam zo gegil en was ze zo geschrokken? Van binnen voelde Olivia zich nu heel erg dom. Ze stelde zich aan, tenminste, dat gevoel had ze. Of dat het echt zo was, wist ze niet, maar het gevoel bekroop haar hele lichaam en erg fijn was het niet. Eventjes schoot Olivia omhoog toen Aron een arm om haar heen sloeg. Shit, hij was er natuurlijk ook nog! Hij had alles gezien. Bezorgd vroeg hij hoe het met haar ging. Ja…hoe ging het met haar? Goed ging het natuurlijk niet, maar het was lastig om te beschrijven hoe ze zich nou voelde. “Ja…ja…ja, het gaat wel” zei ze toen uiteindelijk met een kort, ontwijkend glimlachje en peuterde aan haar mouw. Olivia was een slechte leugenaar. “Ik zag gewoon een zombie voor me, maar het was die dummy…” probeerde ze maar, om onder nog meer vragen uit proberen te komen. Tegenover Aron had ze het gevoel dat ze zich sterker moest voor doen dan ze in werkelijkheid was. Niet dat ze Aron niet mocht, in tegendeel zelfs, maar ze was bang dat hij boos zou worden als ze verdrietig zou gaan doen.

Voor Aron probeerde ze daarom haar rug te rechten en het schuldgevoel, dat in haar onderbuik rommelde, weg te duwen. Dat moest ze zien te negeren. Olivia liep weg van Aron, naar de dummy en keek waar ze had geschoten. Vaag registreerde ze dat ze in een schouder had geschoten en in een oog had geschoten. Ze deed net alsof ze er oprecht geïnteresseerd in was en liet haar vinger over het gat glijden. Maar diep van binnen maakte haar gedachten nog steeds overuren. Had ze Luke kunnen redden? Hadden ze dan nu samen kunnen zijn? Niet als een stel, maar gewoon als vrienden. In haar gedachten zag Olivia het voor zich en moest een glimlach onderdrukken. Ze moest stoppen met die gedachten. Luke was dood en niets ter wereld zou hem ooit nog terug kunnen laten. Alleen zijn herinnering was hier nog op aarde en dat moest Olivia ook uit haar hoofd zien te bannen. Hij zou nooit van haar houden of gehouden hebben, als dat zij van hem had gehouden en nog steeds deed. Olivia keek op naar Aron. “En, heb ik een beetje goed geschoten?” zei ze met een bibberende stem. Het stoer doen ging haar niet echt goed af. Zoals al eerder gezegd: Olivia was een verschrikkelijke leugenaar.

Ze liep weer terug naar Aron en ging tegenover hem staan, maar durfde hem niet echt aan te kijken. “Moet ik nu iets anders proberen?”

Gelukkig kwam Olivia na een momentje voor haar zelf weer bij zinnen, en had ze weer grip op haar omgeving. Ze vroeg hoe ze geschoten had. "Well babe, kijk zelf maar. Per-freacking-fect schot!" Hij stak zijn duim op, in plaats van haar een klopje op haar schouder te geven, bang om Olivia die blijkbaar ook een hele andere kant in haar had.

Of ze nog wat anders moest proberen? Voor Aron zat er geen nut in nog wat anders proberen. Ze had haar allereerste keer geschoten, en had een perfect schot gemaakt! Aron wou dat zijn allereerste schot zo goed was geweest. Hij wist nu gewoon dat Olivia, hoe moeilijk het gevoel ook was, haar gevoel perfect achter haar schot kon gooien, en daarbij reageerde het menselijk lichaam vol in logica in een beschermende houding. Als de beschermende houding van Oliva perfecte schoten waren, was Aron maar blij dat hij deze griet tegen het lijf was gelopen. Ze zou nog eens een heel belangrijk punt kunnen zijn in benauwde situaties.

"Dat ligt er aan, kun je het nog een keer aan? Ik wil je gerust nog met andere wapens laten trainen, maar dan zul je weer door het zelfde moeten gaan. En aan je gezicht te zien ben je zojuist door een hel gegaan. Je kunt voor de rest van de dag ook rust nemen en even verwerken wat er vanmorgen met je is gebeurd. Aan jou de keuze." Het was lieflijk bedoeld, maar ook met enkele zorg. Aron wist niet hoe de meid er nu psychisch bij stond, wie weet dat ze bij de volgende ronde aan gevoelens gebeurde met haar? Misschien schoot ze wel helemaal los, en zou ze op hem gaan schieten.

» Make it shine!
» It's always nice to make an impression.