It's always nice to make an impression.

De straten waren verlaten, op hier en daar één enkele Walker na. Het was raar om te bedenken dat het enkele dagen volledig anders was dan nu. Toen reden de auto’s nog rond, was er altijd wel volk te zien en was er altijd leven, maar daar was niet veel meer van te merken. Vele mensen durfde niet meer buiten te komen, en vele waren al dood. Dat was nog zo iets. Iedere Walker die je zag lopen was ooit een persoon. Een paar dagen geleden, of misschien zelfs een paar uur geleden was het nog een normaal mens dat alleen maar probeerde te overleven. Het was een trieste en gevaarlijke boel geworden. Mensen die opstaan uit de dood en op jacht gaan naar voedsel, in de meeste gevallen andere mensen. Voor zover dat Jonathan wist was er niemand die de oorzaak wist. Niemand die ook maar een idee had van hoe dit alles was gebeurd. Het was echter niet iets waar Jonathan zich druk om ging maken. Het was niet zijn taak om te ontdekken hoe dit was gebeurd. Hij was ook zeker niet van plan om zich ermee bezig te houden. Overleven, dat was het enige dat hij wou. Het was niet zijn wens om te sterven en dan weer terug te komen. Toen dat de man zijn bestemming had bereikt bleef hij staan voor de supermarkt. De deur was open maar het glas was er wel uit geklopt. Hij was zeker niet de eerst die daar binnen zou gaan, en hij had ook geen idee wat hij binnen misschien kon vinden. Het zou hem niet verbazen dat er ook Walkers binnen zaten. Dat hield Jonathan niet tegen. Als het moest kon hij vechten, kon hij zichzelf beschermen tegen het gevaar. Hij liep de winkel dan ook maar gewoon binnen na nog even een blik over zijn schouder te hebben geworpen.

Langzaam liep hij door de rekken heen. Zijn ogen waren gericht op wat er nog in stond maar zijn aandacht was op de omgeving gericht. Terwijl het hier ooit druk zou zijn geweest was het er nu verlaten. Spullen lagen over de grond verspreid en hier en daar zag je bloed aan de kasten hangen om op de grond liggen. Veel van het bruikbare was al weg, en dan voornamelijk het voedsel en het drinken. Veel mensen waren vast een voorraad komen halen toen dit alles begon, toen dat de paniek was uitgebroken en mensen één voor één gebeten werden en veranderde. Het zag er nooit een pretje uit, en Jonathan was zeker niet van plan het uit te testen. In vergelijking met sommige andere mensen was hij zijn leven nog lang niet beu. Zelfs in deze tijd leefde had hij nog geen doodswens. Na enkele keren door de rekken te lopen had hij toch iets gevonden. Het was misschien niet het gezondste maar het was eten. Hij nam een pak chips van het rek af en hield het eerst nog even bestuderend in zijn handen. Op het eerste zicht was er niets mis mee, daarbij mocht je ook niet meer te kieskeurig zijn. Terwijl dat hij het pak chips onder zijn arm hield wandelde hij nog een stukje verder tot de plaats waar het eten in blik stond. Een grootdeel was al weg maar er was nog een heel deel over. Even legde hij het pak chips opzij voor hij de schoudertas die hij bij had opende en er enkele blikken in stak. Van alles nam hij wat mee, en hij probeerde ook zoveel mogelijk mee te krijgen in de tas die hij bij had. Toen de tas wat gevuld was nam hij de zak chips weer vast. Eén kan van de zak nam hij tussen zijn tanden en de andere kant hield hij gewoon vast met zijn hand. Het was niet de meest simpele of handige manier maar het lukte. Hij had de zak open gekregen. Eén hand hebben was vaak niet handig, en het gaf je veel beperkingen, maar Jonathan wou laten zien dat hij zich nog prima wist te redden. Dat hij er maar weinig om gaf en dat hij zelfs kon overleven ondanks de beperking. Toen dat de man wat hoorde keek hij meteen op. Hij kon zich niet herinneren dat er hier nog iemand binnen was. In zijn hand nam hij de chips vast terwijl hij om de hoek wou gaan zien wat het geluid zonet gemaakt had. Zijn voeten zette hij zelf zo voorzichtig mogelijk neer om zo min mogelijk geluid te maken. Ondertussen was hij al bijna zeker dat hij niet meer alleen was.


& Kat c:

Walkers kon je tegenwoordig overal vinden. Ze waren overal en vroeg of laat kwam je ze wel weer tegen. Zo ging het tegenwoordig. Toen dat Jonathan het geluid in de winkel voor het eerst had gehoord wist hij dat het misschien een Walker had kunnen zijn. De wezen wisten toch altijd maar weer binnen te geraken. Jonathan had zich er op voorbereid dat hij er eventueel één zou moeten vermoorden. Het was niet dat hij ervan genood, hij deed het wanneer dat het moest zonder er bij na te denken. Ja, het waren ooit mensen geweest, maar nu waren ze niets meer dan monsters. Monsters die uit waren op vlees, er was niets menselijk meer aan. Sommige leken zelfs niet meer op mensen met hun huid die aan het rotten is, de delen van hun lichaam die ze miste of zelfs de ingewanden die eruit hingen. Het was een gruwelijk beeld en de man kon zich niet inbeelden dat hij er misschien ooit ook zo uit zou zien. Hij ging er gewoon alles voor doen dat hij het nooit zou meemaken. Als hij stierf wou hij ook dood blijven.

Bij het zien van de menselijke, en vooral levende gedaanten ontspande Jonathan zich weer. Het was altijd aangenaam om in deze tijd levende mensen te zien. Mensen die zelf ook vochten om te overleven, en ook al was de man niet het type om bondgenoten te worden, andere overlevende waren aangenaam om te zien. Zo wist je tenminste dat je niet alleen was maar dat er nog andere waren. Voor dat hij had geweten dat ze persoon nog levend was had hij zich al klaar gehouden om eventueel aan te vallen. Je kon niet voorzichtig genoeg zijn. Meteen trok hij zijn wenkbrauw op bij het horen van de vreemde woorden die de vrouw, of beter juffrouw, uitsprak. Was ze nu serieus bezig? ‘Ik heb nooit echt naar mijn moeder geluisterd.’ Gaf hij als antwoord. Even gleed zijn blik naar het pak dat hij vast had in zijn hand. Hij ging het toch zeker niet delen. Niet met een vreemde. Dat ze lekker zelf zocht naar haar eigen pak chips. Rustig luisterde hij naar het volgende argument dat ze voor hem had. Ze was in ieder geval vastberaden om wat chips te hebben. Wel ja, waarschijnlijk waren er mensen die een moord zouden plegen voor wat chips. ‘Maar natuurlijk, waar zijn mijn manieren.’ Begon de man. Een glimlach was op zijn gezicht verschenen. Verontschuldigend hield hij zijn hoofd wat naar beneden voor hij haar weer recht aan keek. ‘Ga je eigen pak maar zoeken.’ Het was grof inderdaad, maar als hij aan iedereen die hij tegen kwam eten moest geven, dan had hij uiteindelijk niets meer voor zichzelf. Het was misschien jammer, maar het leven was nu eenmaal zwaar. ‘Daar ergens heb ik die van mij gevonden, misschien dat er nog wel een pak ligt.’ Met zijn vrije hand, of in ieder geval de haak die daar bevestigd was wees hij naar één van de rekken. Het was niet zo dat hij er nog een pak had zien liggen maar je wist maar nooit. Misschien lag er nog een vergeten pak helemaal achterin, of juist onder het rek. Of hij had erover gezien en er lag nog een pak. Het was allemaal mogelijk.

Jonathan had niet meteen verwacht om hier iemand tegen te komen, of in ieder geval toch niemand die nog leefde. Het was ergens logisch dat je in een winkel wel vaker mensen tegen kwam, maar zelfs dat was tegenwoordig zeldzaam. Steeds meer mensen werden slachtoffer van het virus. Ze werden gebeten en gingen vervolgens dood om dan weer terug te komen. Het was vreemd om te weten dat het enkele weken geleden nog helemaal anders was. Toen was er nog geen spraken van een virus. Toen waren er alleen nog maar levende mensen. Dat was echter iets dat al heel snel veranderde vanaf het moment dat de eerste persoon besmet raakte. Hoe dat was gebeurd was voor Jonathan een raadsel, net zoals vele andere mensen wist hij het niet. Misschien dat men wist wat ze konden doen tegen het virus als ze eenmaal wisten waar het vandaan kwam en wat het had opgewekt. ‘Wat jij wil.’ De zak hield hij met zijn linker arm tegen zijn lichaam aangedrukt zodat hij met zijn hand er wat chips uit kon nemen om het vervolgens in zijn mond te steken. Hij was nooit echt fan van chips, maar voor nu het nog kon moest hij er van genieten. Lang ging het niet duren voor dat er geen chips meer was. Je moest van elk moment dat je kreeg genieten en je moest al de kansen die je kreeg krijg. ‘Vertel eens, wat kwam je hier voor de rest nog doen? Op vragen om chips na.’

Jonathan rolde bij haar opmerking met zijn ogen. Dat zat eraan te komen, ze was ook niet de eerste die er wat over zei. Het valt nu eenmaal op als je één hand mist. Zo had je mensen die het erg vonden maar je had de mensen die dat er veel liever grappen van maakte. Dat wilde nog steeds niet zeggen dat het hem helemaal niets meer deed. Het was een beperking en dat wist de man maar al te goed, daarom dat hij had besloten om er wat aan te doen. Hij had het overwogen om een mes te gebruiken maar hij had geen enkel idee hoe hij dat had moeten bevestigen. En de haak was gewoon veel makkelijker geweest en dat was het dan ook geworden. Mensen konden zeggen wat ze wouden, maar nu kon hij het in ieder geval in zijn voordeel gebruiken. De punt ervan was scherp genoeg om zo door de hoofden van de Walkers door te gaan en zo de hersenen te doorboren. Het was makkelijk en dodelijk tegelijk en hij had het altijd bij zich. Het was geen pistool dat op kon geraken en het was geen mes dat je kwijt kon spelen. Geen pijl die je weg kon schieten en vervolgens nooit meer zag. ‘Origineel.’ Zei Jonathan zonder dat hij haar aan keek. Zijn armen sloeg hij over elkaar terwijl hij vervolgens van de grond weer naar haar keek. ‘Maar als je er één tegen komt mag je mij altijd roepen.’ Zei hij uiteindelijk terwijl dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij ging zich er niet door laten doen, dat plezier wou hij haar niet geven.