Lived a lie|| open

Een straal zonlicht dat op zijn gezicht viel, zorgde ervoor dat er een chagrijnig geluidje tussen zijn lippen door glipte en hij het kussen op zijn gezicht legde. Het was toch al een paar dagen geleden dat hij nog eens echt goed geslapen had en nu hij de kans had om rustig in een bed te kunnen liggen, ging de zon dat weer eens verpesten. Wel, misschien had hij er in eerste instantie al aan moeten denken dat dit ging gebeuren toen hij zag dat de gordijnen op de kamer helemaal aan flarden gescheurd was, maar hij was zo moe geweest dat hij zich gewoon naar het bed gesleept had en direct als een blok in slaap was gevallen. Als hij nog wat langer op straat rondgelopen had, was de kans groot geweest dat hij gewoon daar van vermoeidheid neergevallen was en een erg makkelijk doelwit voor zombies geweest zou zijn. Het had serieus veel moeite gekost om zich er toe aan te zetten om een huis binnen te gaan, de deur half te barricaderen en een trap op te lopen zodat hij eens een fatsoenlijke nachtrust zou hebben. Het goede nieuws was dat dat gelukt was, het slechte nieuws was dat de zon veel te vroeg naar zijn zin was opgekomen en hij moeilijk terug in slaap kon raken als iets hem eenmaal had gewekt. Pas na een tijdje kreeg hij door dat dat ‘iets’ niet alleen de zon geweest was. Zijn onderbewustzijn had geluiden opgevangen, verschillende geluiden die van beneden leken te komen.

Vanaf het moment dat Thomas tot de conclusie kam dat er iets of iemand het huis was binnengedrongen, was hij meteen klaarwakker. Angst maakte zich voor een kort moment van hem meester, maar hij schudde de verlamming al snel van zich af en zwierde zijn benen over de bedrand voordat hij opstond. De man beet op zijn onderlip toen hij hoorde hoe de plank onder zijn voeten kraakte en in stilte deed hij een schietgebedje. Als het een zombie was, had hij misschien het geluk dat deze hem niet gehoord had. Die wezens waren niet zo slim om een geluid aan de aanwezigheid van een levend persoon te koppelen. Als het echter nog een levend persoon was, had hij misschien toch niet zo heel veel geluk en kon het goed zijn dat hij binnen de kortste keren een kogel door zijn hoofd heen had. Die gedachte alleen al zorgde ervoor dat Thomas zijn eigen wapen tussen zijn riem vandaan haalde en het met een zachte ‘klik’ laadde. Zo stil als hij kon, sloop de man de trap af terwijl hij het pistool voor zich uit hield. Zijn handen trilden lichtjes, wat ook liet zijn da thij nog maar amper met het ding geschoten had. Een priester hoorde eigenlijk geen wapen bij zich te dragen, maar op dit moment had hij gewoon geen keuze. Als hij er geen zou hebben, zou hij binnen te kortste keren waarschijnlijk net zo eindigen als de andere stakkers die te laat een wapen hadden kunnen bemachtigen. “Hou je handen boven je hoofd en draai je langzaam om.” Zijn stem klonk veel zelf zekerder dan hij zich voelde terwijl hij het wapen op de persoon voor hem gericht hield en op de onderste trede van de trap bleef staan.

De eerste zonnestralen schenen fel in Alicia's ogen. Heerlijk die zon, alleen niet op dit moment. Alicia kneep haar ogen samen om niet verblind te worden en rende door. De groep walkers die achter haar aan kwam gestrompeld scheen niet gedeerd te zijn door het licht, waardoor ze een soort voordeel hadden ten opzichte van haar. "Fuck," gromde Alicia.
Ze had wel terug gemoeten naar de stad. Haar voorraden waren volkomen uitgeput, en ze had spullen nodig die ze waarschijnlijk alleen in Fresno vinden kon. Ze dacht aan een telefoontje dat toevallig nog een batterijlading had. Die kans was zo vreselijk klein nu de elektriciteit er bijna overal uitgevallen was, dat wist ze, maar ze moest er een hebben. Ze moest haar broertje bellen. Ze had hem nog steeds niet gevonden sinds de uitbraak van dit virus. De kans was groot dat David een van de slachtoffers was geworden, maar daar wilde ze niet bij stil staan.
Ze wist wel dat het niet slim was met haar motor de stad binnen te komen knetteren, maar te voet zou het al helemaal gevaarlijk zijn. Als ze nu gevaar zag kon ze plankgas geven en wegscheuren, te voet zou dat niet gaan. Helaas had ze haar motor een tiental straten geleden achter zich moeten laten. Er bevonden zich Walkers op de straten, en ze kon beter niet hun aandacht trekken door verder te rijden op haar zwarte strijdros. Dus was ze afgestapt en verder gelopen. Ondertussen elk huis binnenvallend op zoek naar voedsel en een mobieltje.
Toen was ze een huis binnengegaan waar de bewoners nog geweest waren. Of nou ja, wat er nog van het gezin over was. De stank was gelijk haar neusgaten al binnengedrongen. Toen kwam het afschuwelijk raspende geluid van iets wat niet een, maar meerdere walkers moesten zijn. Ze had geen moment getwijfeld, was meteen omgedraaid en had het op een lopen gezet. Maar het gezin had haar al gemerkt en was achter haar aan gekomen.
Een ander voordeel dat de walkers hadden ten opzichte van haar, was dat zij niet moe werden. Zij wel. Ondanks haar uitstekende conditie was ze nu al een behoorlijk lange tijd opzoek naar een plek om te verschuilen. Die had ze niet gevonden. Alle deuren die ze vluchtig had geprobeerd zaten op slot. Toen rende ze een steegje in.

"Fuck, fuck, fuck." Er was haar zojuist een van de grootste filmclichés overkomen. Ze was een doodlopende steeg ingegaan. De lange, bewegende schaduwen op de muren voor haar vertelden haar dat de walkers dat niet ontgaan was. Paniekerig draaide ze zich om, maar toen stelde ze zichzelf terecht. Met paniek zou ze hier niet uitkomen. Ze moest rustig nadenken.
Snel schatte ze haar kansen in. De walkers zouden haar in maximaal een halve minuut bereiken. Ze zag zo snel geen manier om langs ze heen te komen. Maar wacht, daar zag ze wat.. Ja! Er zat daar een deur. Een achterdeur van een van de huizen die ze net probeerde binnen te gaan. De deur lag tussen haar en de walkers in, maar ze had geen keuze. Ze had geen keuze en maar een kans, dus zette ze het op een lopen en knalde in volle vaart tegen de deur op. Die gaf met veel gekraak me, en ze viel letterlijk met de deur in huis. Tijd om op te krabbelen was er nauwelijks, maar ze was nog net op tijd om de deur dicht te duwen en de grendel ervoor te schuiven.
Ze had de deur met zo'n klap dichtgegooid dat ze de eenzame walkervinger die tussen de deur was gekomen pas opmerkte toen ze weer een beetje op adem was gekomen. Ze leefde nog.

Alicia was langs de deurpost omlaag gegleden en zat even rustig uit te hijgen. Een grijns verscheen op haar gezicht. Mocht de dag aanbreken dat ze kwam te sterven, dan zou ze het die monsters in haar laatste seconden nog even flink lastig maken. Gelukkig was het nu niet nodig geweest.

Plots zorgde een flink geraas ervoor dat ze opkeek. Er kwam een niet onknappe man de trap, die zich verderop in het vertrek bevond, af stormen. Hij had een geweer in zijn handen. Alicia sprong op en greep met haar hand naar haar rug, waar ze het hare hat hangen. Toen bleek dat het niet nodig was, aangezien de man zijn wapen liet zakken. Alicia bleef echter op haar hoede: de man had het geweer nog steeds geladen in zijn hand.
“Je hebt geluk gehad dat ik de achterdeur was vergeten dicht te doen, anders had je wel erg veel pech gehad,” deelde hij haar mee.
Alicia zag een schaapachtige twinkeling in zijn oogjes verspreiden en zelfs moest ze ook grijnzen. "Nou, bedankt dan maar voor die onoplettendheid van jou. Anders was ik nu mooi zombievoer geweest!"
De man, die zichzelf voorstelde als Thomas maakte een gebaar richting de keuken. Of ze wat te eten wilde? Nou graag, daar was ze toch ook naar opzoek geweest?

"Ik ben Alicia," zei ze terwijl ze hem volgde door het halletje waarin ze stonden. "Ik zocht inderdaad naar voedsel buiten. Toen stuitte ik op een nog bewoond huis. Helaas kreeg ik daar niet zo'n warm ontvangst als hier."
Wat ze hem niet vertelde was dat ze vooral opzoek was geweest naar iets om contact mee te kunnen zoeken met haar broertje. Waar was die jongen nou toch?
Alicia glimlachte naar Thomas toen ze na hem de keuken binnenliep. "Misschien heb ik nog wel wat te drinken voor ons!" En ze maakte haar rugtas los. Ze pakte er twee blikjes bier uit. "Ergens gevonden," legde ze nonchalant uit. "Wil je?"